Wednesday 17 November 2010

Ήταν Παιδιά, μα Τόλμησαν

Ελευθερία!
Ποιος μπορεί
της κραυγής τον στόχο να προσδιορίσει;
Κανείς.
Την προέλευσή της μόνο.
Φωνή σαν κύμα αναδυόμενη
Χείμαρρος ματιών
ελευθερία αναζητούν
Χέρια σπαθιά υψώνονται
δημοκρατία απαιτούν
Φωνές ηχούν
από υπάρξεις γεμάτες φως
με δύναμη κτυπούν
τ’αυτιά των ελλιπών ανθρώπων
Οργή ελπίδας εκπορεύεται,
μα όχι από ένα σύνθημα,
ανάγκη από συνθήματα δεν έχουν
άνθρωποι με όραμα γεμάτοι
Αναβρύζει η άσφαλτος φωτιά,
όπλα πετούν καπνό που καίει,
στον ουρανό το κόκκινο του φεγγαριού
αντάμωσε το αίμα της ελπίδας
Ο ήλιος έγειρε,
η νύχτα αστραπές γεμάτη,
τα κορμιά μάτωσαν
οι άνθρωποι
με την ελπίδα έπεσαν νεκροί
κι εκεί
τη μέρα εκείνη
το αίμα πότισε καρδιές
αφυδατωμένες συνειδήσεις
και άνθισε, σε μια στιγμή
το όνειρο κι έγινε όραμα
μα
ήταν μόνο εκείνη η στιγμή,
άλλη δεν έχει ο χρόνος από τότε,
που άνθρωποι θέλησαν
να ματώσουν τόλμησαν
και στην αθανασία πέρασαν…

(Για εκείνους,
κι ας ήταν παιδιά,
που έκαναν το Πολυτεχνείο ορμητήριο της Ελπίδας)
©Μανώλης Μεσσήνης

ΜΗ ΣΗΜΑΔΕΨΕΙΣ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ - MIKIS THEODORAKIS, TASOS LIVADITIS

Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου 

 

Αδερφέ μου, σκοπέ
αδερφέ μου, σκοπέ
σ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι
σ' ακούω να περπατάς πάνω στο χιόνι
σ' ακούω που βήχεις μες στην παγωνιά
σε γνωρίζω, αδερφέ μου
και με γνωρίζεις.
Στοιχηματίζω ότι έχεις μια κοριτσίστικη φωτογραφία στην τσέπη σου.
Στοιχηματίζω αριστερά μέσα στο στήθος σου πως έχεις μια καρδιά.
Θυμάσαι;
Είχες κάποτε ένα τετράδιο ζωγραφισμένο χελιδόνια
είχα κάποτε ονειρευτεί να περπατήσουμε κοντά - κοντά
στο κουτελό σου ένα μικρό σημάδι απ' την σφεντόνα μου
στο μαντήλι μου φυλάω διπλωμένα τα δάκρυά σου
στην άκρη της αυλής μας έχουν ξεμείνει τα σκολιανά
παπούτσια σου
στον τοίχο του παλιού σπιτιού φέγγουν ακόμα
με κιμωλία γραμμένα τα παιδικά μας όνειρα.
Γέρασε η μάνα σου σφουγγαρίζοντας τις σκάλες των
υπουργείων
το βράδυ σταματάει στη γωνιά
κι αγοράζει λίγα κάρβουνα απ' το καρότσι του πατέρα μου κοιτάζονται μια στιγμή και χαμογελάνε
την ώρα που εσύ γεμίζεις τ' όπλο σου
κ' ετοιμάζεσαι να με σκοτώσεις.
Βασίλεψαν τα πρωινά σου μάτια πίσω από ένα κράνος
άλλαξες τα παιδικά σου χέρια μ' ένα σκληρό ντουφέκι
πεινάμε κ' οι δυο για ένα χαμόγελο
και μια μπουκιά ήσυχο ύπνο.
Ακούω τώρα τις αρβύλες σου στο χιόνι
σε λίγο θα πας να κοιμηθείς
καληνύχτα, λυπημένε αδερφέ μου
αν τύχει να δεις ένα μεγάλο αστέρι είναι που θα
σε συλλογίζομαι
καθώς θ' ακουμπήσεις τ' όπλα σου στη γωνιά θα ξαναγίνεις ένα σπουργίτι.
Κι όταν σου πουν να με πυροβολήσεις
χτύπα με αλλού
μη σημαδέψεις την καρδιά μου.
Κάπου βαθιά της ζει το παιδικό σου πρόσωπο.
Δεν θα' θελα να το λαβώσεις.

Τάσος Λειβαδίτης

Ο Αναστάσιος-Παντελεήμων Λειβαδίτης, υστερότοκος γιος του Λύσανδρου και της Βασιλικής, γεννήθηκε στην Αθήνα το βράδυ της Αναστάσεως του 1922.
Τον Ιούνιο του 1948 συνελήφθη και εξορίστηκε στο Μούδρο. Στη συνέχεια μεταφέρθηκε στη Μακρό­νησο και μετά στον Αη Στράτη. Από κει οδηγήθηκε στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951. Οι διώξεις όμως δε σταμάτησαν. Το Φυσάει στα σταυροδρό­μια του κόσμου θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κα­τασχέθηκε. Ο ίδιος ο ποιητής μάλιστα πέρασε από δίκη. Τελικά το δικαστήριο τον απάλλαξε λόγω αμφιβολιών. Από το 1954 ο Λειβαδίτης εργαζόταν στην Αυγή ως κριτικός ποίησης.
Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα (τεύχ. 55,15-11-46) με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο Μάχη στην άκρη της νύχτας.
Στίχοι του Τάσου Λειβαδίτη μελοποιήθηκαν από το Μίκη Θεοδωράκη (Δραπετσώνα, Τα Λυρικά) και ποιήματά του μετα­φράστηκαν στα Ρωσικά, Ουγγρικά, Σουηδικά, Ιταλικά, Γαλλικά, Αλβανικά, Βουλγαρικά, Κινέζικα και Αγγλικά. Έγραψε ακόμη με τον Κώστα Κοτζιά τα σενάρια των ελληνικών ταινιών Ο θρίαμ­βος και Η συνοικία το όνειρο.
Ο Τάσος Λειβαδίτης τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο παγκόσμιο φεστιβάλ νεολαίας της Βαρσοβίας για τη συλλογή Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου. Πήρε ακό­μη το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων για τη Συμφωνία αρ. 1, το δεύτερο κρατικό βραβείο ποίησης για το Βιολί για μονόχειρα και το πρώτο κρατικό βραβείο ποίησης για τη συλλογή Εγχειρίδιο ευθανασίας.
Έφυγε από κοντά μας στις 30 Οκτωβρίου του 1988.

Για να ΄χει ο δρόμος των παιδιών μας τη δική τους ιστορία...

 
Χρόνια Πολλά χαμομηλάκια
και πάντα Λεύτερα


Για να ΄χει ο δρόμος των παιδιών μας τη δική τους ιστορία,
για να ΄ναι στιβαρά τα βήματά τους,
για να 'χουν ελπίδα πως τα πράγματα θ' αλλάξουν,
πως θα μπει το Φως οδηγός τους
στη δική τους ιστορία,
 
Εμείς, ΟΛΟΙ, γονείς και δάσκαλοι
ας τους μάθουμε τα χρώματα:
το κόκκινο της ΑΓΑΠΗΣ
το φωτεινό γαλάζιο της ΕΛΠΙΔΑΣ
το πράσινο της ΦΥΣΗΣ
το χρυσαφί της ΧΑΡΑΣ
 
Έξω από τη ζωή των παιδιών μας το ΓΡΙΖΟ και το ΜΑΥΡΟ
της σαπίλας και της διαφθοράς.
Με αυτά δε γίνεται να ζωγραφίσουν τα όνειρά τους,
με αυτά δε γίνεται να χαράξουν τη δική τους πορεία
 
hamomilaki

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki