Παιδί και αυτοκίνητο

Στην Ελλάδα σημειώνονται τα περισσότερα δυστυχήματα με παιδιά σε κατοικημένες περιοχές

Kids in the car: Ποια είναι η σωστή θέση για τα παιδιά στο αυτοκίνητο; 

Τα παιδιά ηλικίας έως 4 ετών καλό είναι να κάθονται σε παιδικά καθίσματα που «βλέπουν» προς τα πίσω, συνιστά η «Βρετανική Ιατρική Επιθεώρηση».

---

Ζώνη ασφαλείας. Ένα εκπληκτικό video!!

---

Καθίσματα προστασίας ανάλογα με τα κιλά

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: 

Τετάρτη 15 Σεπτεμβρίου 2010

Η άγνοια σκοτώνει τα παιδιά μας στους ελληνικούς δρόμους, όπου αποτελούν τα «ευκολότερα» θύματα
Τα κατάλληλα παιδικά καθισματάκια και τα μαθήματα κυκλοφοριακής αγωγής σώζουν ζωές
Δεκάδες παιδιά χάνουν κάθε χρόνο τη ζωή τους στους ελληνικούς δρόμους, είτε ως επιβάτες οχημάτων είτε ως πεζοί και ποδηλάτες. 


Για περισσότερα στο πράσινο χαμομηλάκι

Προς τους νεολαίους μας ...

...

Για πολύ καιρό και με μεγάλη επιμονή έπλεα κόντρα στο ρεύμα και σε σας τα παιδιά μου κληροδοτώ να πλέετε κόντρα στο ρεύμα, όσο δύσκολο κι αν είναι αυτό.  

Να αποστρέψετε το βλέμμα σας και την καρδιά σας από εκείνη τη μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας, που επιδιώκει όχι τους υψηλούς στόχους, αλλά εκείνους που είναι πιο εύκολο να επιτευχθούν.  

Να μην προσχωρήσετε σ’ αυτή τη μεγάλη πλειοψηφία που ζει όχι με το δικό της νου, αλλά με το νου των ηγετών και χτίζει τη ζωή της, όχι με τις ιερές εντολές του Χριστού, αλλά με τις υποδείξεις εκείνων που έχουν τη εξουσία να καθοδηγούν τους ανθρώπους μόνον εκεί, όπου κατά τη γνώμη τους πρέπει να πηγαίνουν, όχι χάρη της βασιλείας των ουρανών, αλλά για χάρη της επίτευξης των αγαθών της επίγειας βασιλείας.

...

Λουκάς ο Ιατρός

Πηγή

Σήμερα, ημέρα μνήμης του άδικου θανάτου του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, μεσούσης της μεγαλύτερης κρίσης που χτύπησε την Ελλάδα σε καιρό "ειρήνης" τα παραπάνω λόγια, είναι περισσότερο επίκαιρα παρά ποτέ.

Είναι μια περικοπή από την πνευματική διαθήκη του Λουκά Βόϊνο Γιασινέτσκι, γιατρού, Αρχιάτρου, Καθηγητή Πανεπιστημίου, ιερέα, Επισκόπου Τασκένδης και Αρχιεπισκόπου Κριμαίας προς το τέλος της ζωή του.  

Το 1923 συνελήφθη από το καθεστώς, συνολικά συνελήφθη τέσσερις φορές και πέρασε 11 ολόκληρα χρόνια στην εξορία και στην φυλακή και στα στρατόπεδα Γκουλάγκ. 
Το 1924 στην εξορία, με τα ελάχιστα μέσα που διέθετε εγχείρισε την πρώτη παγκοσμίως μεταμόσχευση νεφρού από ζώο σε άνθρωπο και από το 1934 έως το 1937 κυκλοφόρησε το βιβλίο του για την χειρουργική των πυωδών λοιμώξεων και έκανε σημαντικές μελέτες και ανακάλυψε την πενικιλίνη παράλληλα με τον Φλέμινγκ. 
Το 1937 συνελήφθη για τέταρτη φορά και υπέστη φοβερά βασανιστήρια. 
Το 1941 λόγω του πολέμου ο ίδιος ο Στάλιν τον διόρισε αρχίατρο των στρατιωτικών νοσοκομείων της Σιβηρίας και έσωσε χιλιάδες στρατιώτες από τα τραύματά τους που πέθαιναν αβοήθητοι… 
Το 1946 βραβεύτηκε από το ίδιο το καθεστώς που τον δίωξε με το μεγαλύτερο κρατικό βραβείο

Χειρούργος και ανάργυρος μέχρι το τέλος της ζωής του.

Το 1996 ανακηρύχτηκε Άγιος.

Είναι γνωστός ως Λουκάς ο Ιατρός.

Σήμερα θα τον βρείτε μέσα στα χειρουργεία, να προσεύχεται πριν γίνει η επέμβαση, ... όπως τότε.

Πηγή

Εις μνήμην...

του Αλέξανδρου...

2008-2010

Αφιερωμένο στους Έλληνες ναυτικούς, που γιορτάζουν σήμερα

Η ψυχή του ναυτικού

Όποιο μέρος του κορμιού μου κι αν στύψεις

θαλασσόνερο θα βγει.

Αρμυρό.

Με όπλο το νου, που ερευνά, συγκρίνει,

 αποτυπώνει και φτάνει στη γνώση

το πλεούμενο —ένα με μένα που ‘ναι—,

επιδέξια ορίζω,

κι ο Άξενος Πόντος, Εύξεινος πια,

τον ιχνηλάτη του άπιαστου,

τον δαμαστή καλοδέχεται,

ερέτη επιδέξιο, παγιδευτή ψαρά,

κι έμπορο μεταπράτη.

Σε όρμους νηνεμίας απάνεμους,

καιροφύλακας των ανέμων των ούριων,

—προσμονή, υπομονή κι απαντοχής σκληράδα—

μέχρι να πνεύσει ο Ζέφυρος,

μέχρις η Λευκοθέα* ν’ απλώσει τα λυτά μαλλιά,

μιαν αγκαλιά αφροστόλιστη

τριγύρω στο σκαρί μου,

για να ναι καλοτάξιδο.

Αυλακωμένα τα χέρια μου, δες.

Των χεριών οι παλάμες χαραγμένες βαθιά,

τραχιά των σκοινιών μονοπάτια,

της αγριάδας των κυμάτων καθρέφτες.

Όσο αγριεύει η θάλασσα,

τόσο η ψυχή βαθαίνει.

Το δικό μου το αύριο ξέρω τι κρύβει.

Ναυάγιο, φουρτούνα,

μπουρίνι άξαφνο, ολοσκότεινο,

για  ταξίδι απρόσκοπτο,

όλα τα λογαριάζω προτού ν’ ανοίξω το πανί

και  ξανοιχτώ στο πέλαγο.

Όντας  χτυπάνε το σκαρί τα τρομερά δρολάπια

και ο πλατύς ορίζοντας απ’ τη ματιά μου φεύγει

και σμίγουν Γαία κι Ουρανός τέρατα να γεννήσουν,

τότες στυλώνονται γερά τα δυο μου τα ποδάρια,

χώνονται, λες, μέσα στη σάρκα του σκαριού,

βιδώνομαι και στο κατάρτι δένομαι

το κύμα μη με πάρει.

Κύμα το κύμα,

μια πάνω μετέωρος,

μια κάτω χαμένος στα άπατα βάθη,

παλεύω και μάχομαι

με στέρνο φουσκωμένο

από μιαν άγρια χαρά,

που όμοιά της καμιά οι στεριανοί δε γεύονται.

Την τραχιά μου την όψη

σμιλέψαν, χαράξαν οι άνεμοι,

του ήλιου η κάψα, οι καιροί οι αντίξοοι,

κι η διψασμένη αρμύρα της θάλασσας.

Μα πιότερο απ’ όλα, δώρο μου κάναν τη ματιά,

το καραβίσιο βλέμμα,

—αγριάδα και γλύκα μαζί—,

πόχει το χρώμα του χαλκού σαν αγριεύει το πέλαγο

το γαλανό και ξάστερο, όταν αυτό μερεύει.

Θαλασσογράφος πίνακας

σ’ όλα του Πόντου τα χρώματα.

Πλατιά η ψυχή σαν τη θάλασσα.

Η καρδιά, του κρυσταλλένιου νερού

καθάριο αντιφέγγισμα.

Τα λόγια μου λίγα, κοφτά και σταράτα,

καταφυγιώτες στις ρωγμές των κυμάτων,

αισθήσεων ο λόγος.

Μάινααα καρδιά, όρτσααα ψυχή.

Στις ρωγμές των κυμάτων τρυπώνουν οι λέξεις,

του πελάγου αντιβούισμα, χαραγμένος αχός

ζωντανεύουν το πέλαγο

και με τα πλάσματά του

αρχινώ τις κουβέντες.

Τα πελάγια ρεύματα οι δικοί μου οι δρόμοι.

Η ψυχή μου ακρόπρωρη

—άροτρο, λιβαδιών χαλκογάλανων—,

ορμητικά διαβαίνοντας

στα μάτια μου μπρος τους χαράζει

καθαρούς, διαυγείς για σταθερή πορεία.

Τις άφεγγες νυχτιές τις ατέλειωτες

τ’ αστροκεντήδια του θόλου του ουράνιου,

των εποχών ανάλογα,

οδηγοί μου για να βρω τη σωστή την πορεία.

Στης μέρας το φως,

των δελφινιών συντροφικά ξεπετάγματα,

αγαπημένοι φίλοι και πλοηγοί αλάνθαστοι.

Δεν την αντέχω την στεριά.

Αντραλίζομαι.

Στου σκαριού μου τη ράχη τα βήματά μου σταθερά,

το χώμα σαν πατώ παραπαίουν.

Της Γης και του Αιθέρα ο γιος,

ο Πόντος ο απέραντος,

το σπιτικό και το βιός μου.

Κι άμποτες, σαν έρθ’ η ώρα η καλή,

χώμα μη με σκεπάσει.

Η θάλασσα να με δεχτεί

κι ένα μ’ αυτή να γένω

Άμποτες.

Δέλτα Βήτα

* Θαλάσσια θεότητα του αφρού των κυμάτων που βοηθούσε τους ναυτικούς.

Πρώτη Δημοσίευση