Friday 28 October 2011

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΠΟΣ ΤΟΥ 1940...

Μια μικρή συνέντευξη (δεν έχει σημασία αν είναι πραγματική ή φανταστική) μιας μαθήτριας κι ενός μαθητή που πήραν από τον παππού και την γιαγιά τους, με θέμα το "Γιατί πολεμήσαμε την 28η Οκτωβρίου;" 
Ένα αφιέρωμα μνήμης, σπουδή στο έπος του '40, που ετοίμασαν μαζί με τους δασκάλους τους τα παιδιά της Δ΄ τάξης του 10ου Δημοτικού Σχολείου Χανίων.
Ευχαριστώ την Μαρία, τη μικρή μου φίλη που 

συμμετείχε και μου το πρόσφερε για δημοσίευση στο blog μου.

ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Γιαγιά, σε λίγες μέρες θα παρελάσουμε για το «ΟΧΙ»!
ΓΙΑΓΙΑ: Μπράβο παιδί μου! Το ξέρεις ότι και ο παππούς σου πολέμησε σ' αυτόν τον πόλεμο;
ΠΑΠΠΟΥΣ:
Ναι, παιδιά μου, πολέμησα κι εγώ! Έχουν περάσει, όμως, χρόνια πολλά από τότε. Ο νους μου τρέχει πίσω 69 χρόνια, τότε που ήμουν νέος. Τότε που η Ελλάδα μας βρήκε τη δύναμη να πει "ΟΧΙ" σε έναν στρατό πολύ μεγαλύτερο από το δικό μας.
ΜΑΘΗΤΗΣ:
Και γιατί είπαμε "ΟΧΙ" παππούλη μου;
ΠΑΠΠΟΥΣ: Γιατί ήθελαν να πάρουν την πατρίδα μας!
ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Ποιοι;
ΓΙΑΓΙΑ: Πρώτα οι Ιταλοί... Ο αρχηγός τους που ήταν δικτάτορας, ο Μουσολίνι, μάζεψε παιδί μου στα Ελληνοαλβανικά σύνορα πολλά στρατεύματα και πυρομαχικά.
ΜΑΘΗΤΗΣ:
Και τι έγινε παππού;
ΠΑΠΠΟΥΣ: Ο Μουσολίνι επιτίθεται στην Ελλάδα. Υπερηφανευόταν μάλιστα, ότι μέσα σε μια βδομάδα θα καταλάβει την πατρίδα μας!
ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Κι εμείς τι κάναμε παππού;

ΠΑΠΠΟΥΣ: Εμείς αποφασίσαμε να υπερασπιστούμε την πατρίδα μας. Στις 5 Νοεμβρίου του 1940 άρχισε η Ελληνική αντεπίθεση με το σύνθημα «ΑΕΡΑ». Θυμάμαι που ανεβαίναμε μέσα στα άγρια βουνά της Πίνδου σε λασπωμένα μονοπάτια με βροχή και με χιόνι. Με κόπο ξεκολλούσαμε το πόδι μας από τη λάσπη, όπου πολλές φορές εβούλιαζε ίσαμε το γόνατο. Και τις λίγες φορές που κάναμε στάση να ξεκουραστούμε, εμοιραζόμασταν λίγες σταφίδες και στραγάλια.
ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Πολέμησες κι εσύ γιαγιά;
ΓΙΑΓΙΑ:
Δεν πολέμησα με τουφέκια παιδί μου, αλλά κάναμε πολλά πράγματα κι εμείς οι γυναίκες εκείνης της εποχής! Πλέκαμε ασταμάτητα κάλτσες και φανέλες για τους στρατιώτες μας, ζυμώναμε τις νύχτες ψωμί, τρέχαμε ως εθελόντριες στον Ερυθρό Σταυρό για να φροντίζουμε τους τραυματίες. Πηγαίναμε ακόμα και λέγαμε τα Χριστούγεννα, τα κάλαντα για να μαζέψουμε λεφτά και τρόφιμα.
ΜΑΘΗΤΗΣ: Τους νικήσαμε όμως τους Ιταλούς...
ΠΑΠΠΟΥΣ:
Παιδί μου δεν ήταν τόσο εύκολα τα πράγματα! Της Ελλάδας τα βάσανα και οι καημοί δεν είχαν τελειωμό... Το 1941 ο φοβερός Γερμανικός στρατός επιτίθεται από τα βόρεια σύνορα της πατρίδας μας.
ΓΙΑΓΙΑ: Ο στρατός μας αποκαμωμένος από τον πόλεμο κατά των Ιταλών αναγκάζεται να υποχωρήσει. Τέσσερα χρόνια μαύρης σκλαβιάς και μαρτυρίου για το Λαό μας. Χιλιάδες Έλληνες παιδιά μου, πέθαναν από την πείνα και τη δυστυχία. Χιλιάδες νεκροί από τις εκτελέσεις των Γερμανών...
ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Και εδώ στο νησί μας την Κρήτη, τι γίνεται παππού;
ΠΑΠΠΟΥΣ:
Εμείς οι Κρητικοί βρήκαμε τη δύναμη να αντισταθούμε! Το νησί της Κρήτης ήταν ακόμα ελεύθερο και δεν παραδιδόταν τόσο εύκολα... Στεκόμαστε όρθιοι, γενναίοι και υπερήφανοι.
ΜΑΘΗΤΗΣ:
Και ποιος κέρδισε τελικά γιαγιά στον πόλεμο;
ΓΙΑΓΙΑ: Φυσικά εμείς! Στις 14 Οκτωβρίου του 1944 η Αθήνα ήταν και πάλι ελεύθερη...
ΠΑΠΠΟΥΣ: Θυμάμαι που οι έρημοι δρόμοι γέμισαν φωνές και σημαίες και ο κόσμος φώναζε "είμαστε ελεύθεροι" κι όλοι αγκαλιάζονταν...
ΜΑΘΗΤΡΙΑ: Απορώ πώς και τόσο λίγοι και νικήσαμε;
ΠΑΠΠΟΥΣ: Γιατί παιδιά μου, τη νίκη την κέρδισαν απλοί άνθρωποι του χωριού, χτίστες και σιδεράδες. Τα γελαστά και χαρούμενα παιδιά, οι ηρωίδες μανάδες και οι στρατιώτες που όλοι τους ξέρανε καλά την Ιστορία της πατρίδας μας.
ΜΑΘΗΤΗΣ: Εμένα δε μου αρέσει ο πόλεμος! Οι άνθρωποι σκοτώνονται, γίνονται καταστροφές, τα παιδάκια πεινάνε, δεν έχουν παιχνίδια, χάνουν τους γονείς τους...
ΓΙΑΓΙΑ: Για αυτό παιδί μου:

Όλοι οι λαοί της γης πρέπει να συμφιλιωθούμε,
να πάψουνε οι πόλεμοι κι ειρηνικά να ζούμε!
πηγή: acanthus

Ύψωμα 731: Ο λόφος / Ευριπίδης Χρυσάφης, ο 29χρονος Θεσσαλονικιός. /Greco-Italian War

Greco-Italian War

09/03/1941: Η εαρινή επίθεση του Μουσολίνι
Όνομα: Ευριπίδης Χρυσάφης, ο 29χρονος εφοριακός από τη Θεσσαλονίκη στάθηκε πενήντα μέτρα από τα χαρακώματα. Μόλις είχε φτάσει: Έφεδρος λοχαγός και η μοίρα τον έταξε διοικητή του 9ου λόχου του 19ου συντάγματος της 1ης μεραρχίας του Β’ Σώματος στρατού.
.
Ευριπίδης Χρυσάφης

Ύψωμα 731, το όνομα του λόφου μεταξύ Αώου και Άψου.
Το κακό ξεκίνησε στις εξήμισι το πρωί, 9 Μαρτίου, όταν πενήντα ιταλικές οβίδες έπεσαν μαζεμένες πάνω στις γυμνές καστανιές. Εκατό χιλιάδες βλήματα σε όλο το μέτωπο. Ήταν η αρχή. Δεκαεπτά ημέρες αργότερα, στις 26 Μαρτίου, ο έφεδρος Ευριπίδης Χρυσάφης ζητούσε να αντικατασταθεί. Το ύψωμα 731 είχε περάσει στον χώρο του θρύλου. Δεν υπήρχαν πια καστανιές να ανθίσουν την άνοιξη που ερχόταν. Το αίμα είχε ποτίσει βαθιά τη γη. Στην πλαγιά του, η ιταλική μεραρχία Πούλιε είχε εξοντωθεί μέσα σε τρεις μόλις μέρες. Τα πτώματα των Ιταλών χρησίμευαν για προπύργιο του ρημαγμένου λόφου.  
Το ύψωμα 731 έγινε το σύμβολο της ελληνικής αντοχής στα μανιασμένα κύματα της εαρινής επίθεσης του Μουσολίνι που ξεκίνησε στις 9 Μαρτίου κι έσβησε στις 25 του ίδιου μήνα.  
Η μεγάλη ιταλική εαρινή επίθεση προετοιμάστηκε συστηματικά από τα μέσα Ιανουαρίου. Ήταν η μεγάλη ελπίδα του Μουσολίνι. Σε έκθεσή του προς τον βασιλιά της Ιταλίας, έγραφε: «Οφείλουμε να έχουμε τουλάχιστο μία στρατιωτική επιτυχία, πριν να αρχίσουν οι Γερμανοί την επίθεσή τους, τον Απρίλιο».
Στις 23 Φεβρουαρίου, σε λόγο του στη Ρώμη, έλεγε: «Το τελευταίο έρεισμα της Μεγάλης Βρετανίας στην Ευρώπη ήταν και είναι η Ελλάδα. Ήταν απαραίτητο να αντιμετωπίσουμε την Ελλάδα. Σε λίγο, θα έρθει η άνοιξη και επειδή η άνοιξη είναι η δική μας (δηλαδή, των φασιστών) εποχή, όλα θα μας έρθουν ρόδινα».
Στις αρχές Μαρτίου, έφτασε ο ίδιος στην Αλβανία για να παρακολουθήσει από κοντά τις επιχειρήσεις. Κύριος στόχος ήταν η διάσπαση του μετώπου σε μια γραμμή έξι χιλιομέτρων, από την Γκλάβα στο Μπούμπεσι. Κυρίαρχος στόχος, το ύψωμα 731. 
Αν το έπαιρναν, θα προκαλούσαν ρήγμα. Όμως, δεν το πήραν.
Ήταν εκεί ο Ευριπίδης Χρυσάφης με τη μεραρχία του.
Την επιχείρηση είχε αναλάβει το 8ο ιταλικό σώμα στρατού που έριξε στη μάχη τέσσερις μεραρχίες και δυο τάγματα μελανοχιτώνων, κρατώντας άλλες δύο σε εφεδρεία. Απέναντί του, η πρώτη ελληνική μεραρχία που πολεμούσε συνεχώς, χωρίς σταματημό, από την αρχή της εκστρατείας.
Στις 26 Μαρτίου, ο απολογισμός ήταν τραγικός: Δώδεκα ιταλικές μεραρχίες με άφθονα εφόδια είχαν ριχτεί σε έξι πεινασμένες και ξεθεωμένες ελληνικές και δεν πήραν ούτε μια σπιθαμή.

Διάβασα το γεγονός στην Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, (τόμος ΙΕ, σελ.441-442), μα πουθενά το όνομα του έφεδρου. Οι ακαδημαϊκοί μας βλέπετε, δεν έκριναν σκόπιμο να το αναφέρουν...δεν ήταν υψηλόβαθμος ο Ευριπίδης Χρυσάφης, ένας απλός λοχαγός ήταν και μάλιστα έφεδρος...
Και κάτι άλλο που πρέπει να μας πονάει:
Στο ύψωμα 731 ύψωσαν οι Ιταλοί το γενικό μνημείο των πεσόντων στην Αλβανία μαχητών τους και το ονόμασαν “Ιερή ζώνη”, και καλά έκαναν. Τα κόκαλα των δικών μας παιδιών ακόμα βρίσκονται διάσπαρτα στον 731 λόφο, το λόφο με τις καστανιές…
-
Πρώτη δημοσίευση: Ύψωμα 731, ο λόφος

«Έδωσα και τα δυο μου πόδια στην Πατρίδα»

Οι άλλοι λαοί γιορτάζουν τη λήξη των πολέμων.
Εμείς γιορτάζουμε την έναρξη!!

Χρόνια Πολλά χαμομηλάκια και πάντα Ελεύθερα
Ήμουν στο Ναυτικό το 1952 και βρισκόμουν στη Πλατεία Κλαυθμώνος, όχι όπως είναι σήμερα. Οι νεότεροι δεν γνωρίζουν πάρα πολλά από τα παλιά και απορούν οπόταν ακούν ορισμένα γεγονότα του τότε. 
Εκείνη τη στιγμή έπεφτε ο ήλιος και θα γνωρίζετε ότι με τη δύση του, γίνεται υποστολή της σημαίας. Τότε το Υπουργείο Ναυτικού ήταν εκεί και η σημαία κυμάτιζε ακόμα στο κτήριο. Σήμερα είναι άλλες υπηρεσίες του Ναυτικού.
  Τότε πάντα κάθε πρωί, θα θυμούνται οι παλιοί, γινόταν έπαρση σημαίας και σταματούσαν τα πάντα, όπως και στη δύση του ηλίου γινόταν υποστολή. Ήταν στιγμές ωραίες, απίθανες που ζούσαν τότε οι άνθρωποι. Το άγημα αποδόσεως τιμών στο χώρο του, και ακούμε το σαλπιγκτή να δίνει το σύνθημα για την υποστολή της σημαίας. Το άγημα παρουσιάζει όπλα. Ο αξιωματικός χαιρετά και παίζεται ο Θούριος. Όλοι οι παριστάμενοι εκεί και οι περαστικοί, όπως και εγώ σταθήκαμε σε στάση προσοχής. Αποδίδεις με αυτό τον τρόπο την τιμή στο ιερό μας σύμβολο, στη γαλανόλευκη σημαία. Εκείνη τη στιγμή που ο αρμόδιος αξιωματικός χαιρετά, η ματιά του πέφτει λοξά και βλέπει κάτι παράξενο, και η ψυχή του ταράζεται, για αυτό που θα σας πω παρακάτω. Τελειώνοντας η διαδικασία της υποστολής της σημαίας, οι διαβάτες συνεχίζουν το δρόμο τους, ενώ εγώ από παρέμεινα από συνήθεια λίγο ακόμα.  
Τότε βλέπω το νεαρό αξιωματικό να κατευθύνεται θυμωμένος προς ένα γεροδεμένο πλανόδιο καστανά. 
Βλέπετε τότε η πλατεία ήταν κενή και στις γωνίες ήταν πάντα στιλβωτές (λούστροι) και καστανάδες που μας λείπουν τώρα. Και του είπε : «γιατί δεν σηκώθηκες όρθιος για να τιμήσεις τη σημαία μας. Δεν έχεις φιλότιμο...». Ο άνθρωπος έμεινε βουβός, εγώ παρακολούθησα έντρομος και φοβερά συγκλονισμένος το τι έγινε. Μετά βλέπω τον καστανά ότι έγινε κατακόκκινος και άρχισε να τρέμει. Ήθελε να φωνάξει, αλλά βλέπω με έκπληξη ότι συγκρατείται, σκύβοντας το κεφάλι του άρχισε να κλαίει με λυγμούς. Όμως συνέρχεται γρήγορα σκουπίζει τα δάκρυα του και με πολλή δύναμη των χεριών του (αυτά ήταν γερά) στυλώνει το σώμα του δυνατά, σπρώχνει τον πάγκο του με τα κάστανα μπροστά και φωνάζει με όλη τη ψυχή του, στο νεαρό αξιωματικό δυνατά «πώς να σηκωθώ κύριε; Της τα έδωσα της Πατρίδας και τα δύο» και σηκώνει τα μπατζάκια του παντελονιού οπού φάνηκαν δύο πόδια κομμένα πάνω από το γόνατα. Και ξαναρχίζει να κλαίει. Ο κόσμος όπως και εγώ γύρω του κλαίει και χειροκροτεί, όμως περισσότερο από όλους κλαίει ο νεαρός αξιωματικός.
 Έχουν περάσει περίπου 60 χρόνια. Ποιος ξέρει τι γίνεται. Εκείνη τη στιγμή έγινε κάτι το αλησμόνητο, φοβερή σκηνή για Όσκαρ. 
Ο αξιωματικός σκύβει και αγκαλιάζει και φιλά τον καστανά, και στη συνέχεια στέκεται ευθυτενής μπροστά στον ήρωα και φέρνει το δεξί του χέρι στην άκρη του γείσου του πηληκίου του και τον χαιρετά στρατιωτικά. Του απονέμει «τας κεκανονισμένας τιμάς» που δεν μπόρεσε εκείνος τυπικά να αποδώσει στη σημαία μας, γιατί της χάρισε και τα δύο πόδια στα βορειοηπειρώτικα βουνά μας για να μπορεί να κυμματίζει σήμερα ψηλά η κυανόλευκη σημαία σε λεύτερη πατρίδα. 
Και οι άλλοι, οι πολλοί να μπορούν  να πηγαίνουν με γρήγορο βήμα στις ειρηνικές απασχολήσεις τους, χωρίς να γνωρίζουν ότι περνούν μπροστά από έναν ήρωα του αλβανικού μετώπου, τον Έλληνα ήρωα πολεμιστή, όποιο επάγγελμα και να χει. Άλλοι δεν μιλούν, άλλοι όμως ειρωνεύονται.
Γι αυτό οι νέες  γενιές πρέπει να μάθουν, να διδαχθούν από την οικογένεια και το Σχολείο για το Έπος του 1940.
Για το καλό της Πατρίδας μας. 

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΝΤΟΥΛΙΑΣ
ΠΛΩΤΑΡΧΗΣ Π.Ν. εα         

ευχαριστούμε Βαγγέλη που μας το έστειλες

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki