Tuesday 20 December 2011

Ριζοσπάστης: Ο σιωπηλός αρχιεπίσκοπος

Ο Ιερώνυμος από δω και στο εξής θα βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση βεντέτας με τον υπ' αριθμόν ένα εχθρό του:
την πείνα.
«... πιστεύω πως η σιωπή του αρχιεπισκόπου εμπεριέχει
την άρνηση μπροστά στην κατάρρευση που βιώνουμε... »


 .
1. Η σιωπή του αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου είναι απαραίτητη σήμερα για την Ορθοδοξία. Σιωπή που βοηθά τον πιστό να καθρεφτιστεί απευθείας στον Ιησού, μακριά από την κοινωνία του θεάματος ορισμένων μητροπολιτών, οι οποίοι δουλεύουν συστηματικά πάνω στην παραποίηση του πραγματικού μέσα στην καθημερινότητα της Εκκλησίας. 

2. Η σιωπή του Ιερώνυμου είναι αποτέλεσμα της μεγάλης θητείας του στην ταραχή.

3. Ως ποιητής, με ενδιαφέρει πώς λειτούργησε ο αρχιεπίσκοπος τη μία της ζωής του αντίφαση. Πώς βίασε τη φύση του - φύση κατεξοχήν μοναχική -, για ν' αποκτήσει μια υπερφύση, όπως κάνουν οι δόκιμοι μοναχοί, με σκοπό να ανακατευτεί με τον κόσμο. Θέλω να δω τι θα κάνει με τις κοσμικές επιρροές και την εξουσία όταν εκείνες αποφασίσουν ν' απλώσουν χέρι και να ξεδιπλώσουν τα σχέδιά τους με τους γνωστούς εκβιασμούς.

4. Η Εκκλησία δείχνει τώρα να ξεπερνά την αρρώστια για την οποία έγραφε το άτακτο παιδί της Ορθοδοξίας Νικολάι Μπερντιάγεφ: «Η κόλαση της Εκκλησίας είναι η πλήξη της». Ο Ιερώνυμος από δω και στο εξής θα βρίσκεται σε μόνιμη κατάσταση βεντέτας με τον υπ' αριθμόν ένα εχθρό του: την πείνα. Όλα τα άλλα είναι τρυφερώς αδιάφορα.

5. Ο Ιερώνυμος πρέπει να σκεφτεί πολύ τα λόγια της καταραμένης ποιήτριας Μαρίνας Τσβετάγεβα: «Οι πλούσιοι δεν φοβούνται το περίστροφο όσο την έσχατη κρίση». Ακόμη κι αν δεν συμφωνώ μ' αυτή τη φράση, η Εκκλησία οφείλει, όταν υποδέχεται τους πλουσίους, να τους υπενθυμίζει μονίμως την έσχατη κρίση.

6. Ως πεπτωκός, ονειρεύομαι μια Εκκλησία που δεν αφορά μόνο τους καθωσπρέπει ιλουστρασιόν επιτυχημένους τραπεζίτες, ούτε τους μικροαστούς, των οποίων η καθαριότητα βρωμάει. Ας πάψει κάποτε το παιχνίδι του ποιος είσαι. Ας με δεχτεί με το πρόσωπό μου.

7. Πικρή διαπίστωση: Η ζωή, αν και επιθυμεί να μεταστραφεί προς το λεγόμενο καλό, κυλά σε κατάσταση μόνιμης αδυναμίας ανάμεσα στον Αγγελο και τον Τραπεζίτη. Παρόλο που γνωρίζει τη διαφορά ανάμεσα στους δύο, αισθάνεται ότι χρωστά και στους δύο. Καμία παρηγοριά. Ούτε ο Ρωμανός Μελωδός ούτε ο Μάξιμος Ομολογητής μπορούν να τη δροσίσουν. Βρισκόμαστε σε κατάσταση μόνιμης αγωνίας.

8. Ως Ελληνας, κρίνω με την πρώτη ματιά. Μπορεί για πολλούς αυτό να είναι μια νοσηρή διαπίστωση, αλλά έτσι μεγάλωσα. Αν και μπαίνω, λοιπόν, σε ξένα χωράφια, πιστεύω πως η σιωπή του αρχιεπισκόπου εμπεριέχει την άρνηση μπροστά στην κατάρρευση που βιώνουμε, στον καρκίνο που μας θερίζει, στους Δυτικούς που πιστεύουν πως στην ύπαρξή μας αξίζει ένα τυφλό τέλος, στις δοκιμασίες που μας έχουν επιβάλει οι αυθεντίες, όλοι αυτοί οι αμόρφωτοι πτυχιούχοι.

Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ


 Κακουλίδης, Γιώργος

O Γιώργος Κακουλίδης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1956. Είναι γιος ζωγράφου και εγγονός γλύπτη. Σε νεαρή ηλικία ταξίδεψε με φορτηγά καράβια. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1979 με την ποιητική συλλογή "Λίμπερτυ" (αναφορά στα ταξίδια του στη θάλασσα), από τις εκδόσεις Κείμενα του Φίλιππου Βλάχου. Το 1994 τιμήθηκε με το Διεθνές Βραβείο Καβάφη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Ποίησή του έχουν μελοποιήσει ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Νίκος Κυπουργός, ο Τάσος Μελετόπουλος, ο Στάμος Σέμσης και ο Νίκος Σαραγούδας με τον Γιώργο Τρανταλίδη. Παράλληλα με τη συγγραφική του δραστηριότητα ασχολείται με τη ζωγραφική. Έχει πραγματοποιήσει τρεις ατομικές εκθέσεις στην Αθήνα (Αγκάθι 2001, Γκαλερί της Έρσης 2003 και Booze 2010)

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki