Friday 20 April 2012

Ο Bob Marley είχε ασπασθεί την Ορθοδοξία

Ο Bob Marley είχε βαπτιστεί Ορθόδοξος έναν χρόνο πριν πεθάνει! 

η επίσημη βάπτιση του έγινε στις 4 Νοεμβρίου 1980
Ο Bob Marley λοιπόν είχε βαπτιστεί Χριστιανός Ορθόδοξος. Παρά το ότι είχε ασπασθεί την Ορθοδοξία όπως η γυναίκα του και τα παιδιά του αρκετά χρόνια πριν, η επίσημη βάπτιση του έγινε στις 4 Νοεμβρίου 1980, έναν χρόνο σχεδόν πριν δολοφονηθεί από το πολιτικό κατεστημένο της Τζαμάικα. www.jamaicans.com/culture/rasta/ethiopian_church.shtml
Δείτε το ντοκουμέντο της Ορθόδοξης κηδείας του και περισσότερες λεπτομέρειες στο βίντεο που ακολουθεί...



Twenty four years on few know of his conversion to Christianity.
In May 1981, the world lost the man who had been described as the “first Third World superstar”. The Hon. Robert Nesta Marley O.M. died on 11th May 1981 in a Miami hospital after an 8 month battle with cancer. He was 36.
To the masses he was known as Bob Marley – the man who brought them reggae and Rastafarianism. His was the voice of classics like “No Woman No Cry” recorded live at the London Lyceum Ballroom in 1975.
However, what most people don’t know, and many try to cover up, is the fact that Bob Marley converted to Christianity in 1980. In fact on 4 November 1980 he was baptised and became a member of the Ethiopian Orthodox Church. When he was buried under Orthodox rites on 21st May 1981 it was with his Bible and his Gibson guitar!
Bob Marley was born at Nine Miles, St Ann’s in Jamaica. His father was Norval Sinclair Marley, a 50 something Liverpool born captain in the British Army. His mother, an 18 year old teenager, was Cedella Booker. His birthday is thought to be 6th February 1945 although no birth certificate has ever been found.
His mum, and his grandparents, read the Bible at home and worshipped in a Christian church. Bob Marley strayed away from that upbringing as a teenager and as an adult embraced Rastafarianism. He had married Alpharita Anderson in February 1966 and while he was away in the USA earning some money to pursue his musical career she had converted to Rastafarianism following the visit to Jamaica of Haile Selassie I, Emperor of Ethiopia. Rastafarians worshipped Selassie as the Messiah and Saviour. Bob followed suite and spent his career expousing the beliefs of Rastafari in songs like “One Love“, “Jammin‘” and “Exodus“.
The worship of Selassie is a little ironic as Selassie was a Christian and in the 1970′s personally commissioned Archbishop Abuna Yesehaq to go to Jamaica to start a church that worshipped Christ and not himself in the hope that Jamaicans would follow the true Christ. Yesehaq became the head of the Kingston chapter of the Ethiopian Orthodox Church.
The Archbishop (pictured left), interviewed by Barbara Blake Hannah for Gleaner’s Sunday Magazine (November 25 1984), told how Bob Marley had come to his church for some time. When he had expressed a desire to be baptised, people close to him who controlled him and who were aligned to a different aspect of Rastafari prevented him from going ahead.
The Jamaicans.com website says that Bob remained outside the church for several years after Rita and the children converted in 1972. Bob was under the spiritual guidance of the archbishop but was baptised just a year before his death, after 3 aborted attempts to convert in Kingston. He backed out each time, says the Archbishop, after being threatened by other rastas. Marley was finally baptised in the Ethiopian Church in New York where less resentments were less inflamed. The Archbishop christened him Berhane Selassie – “light of the Trinity”.

Όλη η Ευρώπη υποκλίνεται στον Παρθενώνα!

η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας άφησαν πίσω…
τον Πύργο του Άιφελ και το Κολοσσαίο
Το Lonely Planet προέβη πρόσφατα σε έναν διαγωνισμό, προκειμένου να ψηφίσουν οι αναγνώστες του τα 5 καλύτερα ευρωπαϊκά αξιοθέατα, αυτά που κανείς δεν πρέπει να προσπεράσει κατά την επίσκεψή του στη χώρα όπου βρίσκονται.
Τα αποτελέσματα ήταν εντυπωσιακά, καθώς η Ακρόπολη και ο Παρθενώνας άφησαν πίσω… τον Πύργο του Άιφελ και το Κολοσσαίο, φιγουράροντας με υπερηφάνεια στην πρώτη θέση των προτιμήσεων, λαμβάνοντας το 93% των ψήφων!
Έτσι, για να μην ξεχνάμε σε ποια χώρα ζούμε…

Στέλιος Κυριακίδης: «Ο άντρας κάνει τη γενιά κι όχι η γενιά τον άντρα»


Στέλιος Κυριακίδης: 
Το 1946, νίκησε στο Μαραθώνιο της Βοστώνης, επειδή έτρεχε για μια ολόκληρη χώρα που υπέφερε
Αν ρωτήσεις κάποιον που ασχολείται με αθλητικά, αν ξέρει τον Κυριακίδη, σίγουρα θα απαντήσει καταφατικά. Είτε θα καταλάβει ότι πρόκειται για τον Δημήτρη Κυριακίδη τερματοφύλακα του ΠΑΟΚ που αγωνίζεται δανεικός στον Αγροτικό Αστέρα, είτε για τον Ηλία Κυριακίδη, μέσο της ΑΕΛ, είτε για κάποιον παλιότερο ποδοσφαιριστή με αυτό το όνομα. 
Αν όμως, το συγκεκριμενοποιήσουμε λίγο και ρωτήσουμε για Στέλιο Κυριακίδη, εκεί το πράγμα δυσκολεύει… Κι όμως, το όνομα αυτό θα 'πρεπε να λέει πολλά, όχι μόνο στους φιλάθλους, αλλά σε όλους τους Έλληνες! 

Stelios Kyriakidis

«Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου»
"Please, don't forget my country"
Ο Στέλιος Κυριακίδης (1910-1987) ήταν ένας Ελληνοκύπριος δρομέας μεγάλων αποστάσεων, απ’ τους καλύτερους που έβγαλαν ποτέ, και η Ελλάδα, και η Κύπρος. Υπήρξε νικητής στους Παγκυπρίους, στους Πανελληνίους, αλλά και στους Βαλκανικούς αγώνες ενώ έλαβε μέρος σε δύο Ολυμπιακούς Αγώνες, του 1936 στο Παρίσι και του 1948 στο Λονδίνο. Όλα τα παραπάνω είναι άκρως εντυπωσιακά, ειδικά αν αναλογιστούμε το χρονικό διάστημα στο οποίο τα πέτυχε. Ωστόσο, κανένα απ’ αυτά δε συνιστούν το λόγο που οφείλαμε όλοι να τον θυμόμαστε. Εκείνος είναι πολύ πιο σημαντικός και πολύ πιο εντυπωσιακός, που κάνει ακόμα πιο αξιοπερίεργο πώς η ιστορία του συγκεκριμένου ανθρώπου πέρασε στα «ψιλά»! 
Τον Απρίλιο του 1946, η Ελλάδα, ως γνωστόν, μαστιζόταν απ’ τον Εμφύλιο. Η γερμανική κατοχή είχε περάσει αφήνοντας μια χώρα ρημαγμένη και ο Εμφύλιος είχε έρθει για να χειροτερέψει τα πράγματα ακόμα περισσότερο. Εκείνη την εποχή, ο πρωταθλητής Στέλιος Κυριακίδης πήρε μια μεγάλη απόφαση. Η πείνα που υπήρχε στην Ελλάδα εκείνης της εποχής, δεν τον άφησε ανεπηρέαστο και αποφάσισε να ταξιδέψει στην Αμερική για να λάβει μέρος στο Διεθνή Μαραθώνιο της Βοστώνης, μόνο και μόνο για να τραβήξει τα βλέμματα προς την πολύπαθη χώρα που θα αντιπροσώπευε. Πραγματοποίησε το ταξίδι, ξοδεύοντας όσα χρήματα είχε και αφού έφτασε στην αμερικανική πόλη έσπευσε να δηλώσει συμμετοχή στο αγώνισμα. Παρά τη μεγάλη επιθυμία του όμως, στο συγκεκριμένο θέμα αντιμετώπισε ένα πρόβλημα. Η ανέχεια είχε αφήσει το σημάδι της επάνω του και έτσι αδύνατος όπως ήταν, κρίθηκε ανέφικτο να του δοθεί δικαίωμα συμμετοχής.  
Τότε, δράση ανέλαβε ο απόδημος ελληνισμός της περιοχής, ο οποίος φρόντισε να παρέχει στον Κυριακίδη ότι χρειαζόταν για την ενδυνάμωσή του. Δηλαδή, το αυτονόητο! Φαγητό! Μετά απ’ αυτό και με πολλές πιέσεις, οι κριτές λαμβάνοντας υπόψη και τα κίνητρα του αθλητή απ’ την Κύπρο, έδωσαν τη συγκατάθεσή τους, ώστε να αγωνιστεί.
Τότε, λοιπόν, συνέβη το θαύμα! Ο Στέλιος Κυριακίδης, όχι απλά αγωνίστηκε, αλλά νίκησε κιόλας, αφήνοντας άφωνο ολόκληρο τον κόσμο με το κατόρθωμά του. Ο μύθος λέει ότι ο Κυριακίδης πήγαινε μέχρι την τελική ευθεία μαζί με τον Αμερικανό Τζόνι Κέλι και μόλις κάποιος απ’ τους θεατές του φώναξε: «Για την Ελλάδα», τότε έβαλε τα δυνατά του αφήνοντας πίσω το συναθλητή του. Αυτά όμως έχουν ελάχιστη σημασία.
Αντίθετα, ανεκτίμητη αξία έχουν όσα ακολούθησαν του αγώνα. 

Ο Κυριακίδης φανερά συγκινημένος και κυριολεκτικά εξουθενωμένος, όταν πήγαν να τον συγχαρούν περιορίστηκε στο να πει: «Σας παρακαλώ, μην ξεχάσετε τη χώρα μου», τονίζοντας το γεγονός από πού είχε φτάσει στη Βοστώνη και τι συνέβαινε εκεί. Απ’ την άλλη ο Κέλι, όταν ρωτήθηκε πως ήταν δυνατόν να ηττηθεί από κάποιον που ήταν αδύνατος και με το ζόρι εξασφάλισε δικαίωμα συμμετοχής, τότε με αφοπλιστική ειλικρίνεια απάντησε: «Πώς μπορούσα να τον κερδίσω; Εγώ έτρεχα για μένα ενώ εκείνος για μια ολόκληρη χώρα!»
Σ’ αυτό ο Αμερικανός δρομέας είχε απόλυτο δίκαιο. Ο Στέλιος Κυριακίδης δεν είχε πάει για να νικήσει σε άλλη μια διοργάνωση. Είχε πάει για να νικήσει και να τραβήξει το ενδιαφέρον προς την πολύπαθη Ελλάδα. Και τα κατάφερε! Η ιστορία του συγκίνησε πολλούς και η χώρα πήρε μια ανέλπιστη βοήθεια από τρόφιμα, ρούχα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Αυτόν τον άνθρωπο εμείς αγνοούμε σήμερα! Αυτόν που έδωσε μια ανάσα στην Ελλάδα, με κίνδυνο να κοπεί η δική του! Τον άνθρωπο που δόξασε την Ελλάδα σε όλον τον κόσμο, αλλά δε δοξάστηκε ποτέ απ’ αυτήν! Τουλάχιστον, όχι όσο το άξιζε…

πηγή

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki