Wednesday 27 June 2012

Ο μικρός σας Ζωγράφος

Καλό θα ήταν πολλές φορές να μην νοιαζόμαστε για την ακαταστασία και να αφήνουμε τα παιδιά να είναι... παιδιά!
.
για παιδιά 1-1/5 χρονών
.
Ωραίες οι κατασκευές αλλά απευθύνονται σε μεγαλούτσικα παιδιά. 
Τι γίνεται όμως με τα μικρούλικά μας; Όταν είναι 1 ή 1.5 χρονών; Όσοι έχουν παιδάκια σε αυτή την ηλικία, ξέρουν πόσο θέλουν να απασχοληθούν, να διασκεδάσουν και να ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους!

Τα μικρά σας γίνονται Ζωγράφοι
Προϋπόθεση είναι … να λερώσουν τα πάντα!
Πήραμε κρέμα ξυρίσματος και την ανακατέψαμε με δακτυλομπογιές (ξεπλένονται εύκολα) σε διάφορα χρώματα. 
Το κάθε χρώμα το βάλαμε σε πλαστικά μπολάκια αλλά μπορείτε και να χρησιμοποιήσετε και χάρτινα. 
Το αποτέλεσμα ήταν πολύ δελεαστικό! Απλώσαμε στο τραπέζι της κουζίνας μία μεγάλη κόλλα χαρτί και …περιμέναμε τις αντιδράσεις! 
Τα μικρά ξετρελάθηκαν να βουτάνε τα χεράκια τους στα διάφορα χρώματα και να μας αποδεικνύουν τις ... καλλιτεχνικές τους επιδόσεις!
Ακόμη και τα μεγαλύτερα αδελφάκια ήθελαν να συμμετέχουν.
Προϋπόθεση είναι … να λερώσουν τα πάντα! Αλλά αυτό δεν πρέπει να σας απασχολεί. Δεν χρειάζεται πολύ να σκουπίσετε με ρολό κουζίνας το τραπέζι ή να σφουγγαρίσετε το πάτωμα.
Αυτό για αντάλλαγμα λίγης ώρας «ελεγχόμενης» ησυχίας και απασχόλησης του παιδιού σας. 
Φυσικά δεν θα το κάνουμε αυτό κάθε μέρα. Πολλές φορές δεν έχουμε ούτε την ώρα. Αλλά καλό θα ήταν πολλές φορές να μην νοιαζόμαστε για την ακαταστασία και να αφήνουμε τα παιδιά να είναι... παιδιά!
Θέλοντας λοιπόν να βρούμε απασχόληση και για τα μικρότερα παιδιά, ψάξαμε να βρούμε ωραίες και διασκεδαστικές ιδέες που θα απασχολήσουν τα μικρούλια σας.
Καλή διασκέδαση!!!!

Για ηλικίες από: 
0-1
1-3

Η συνήθεια του ρατσισμού

Η μαζική υιοθέτηση της αυτοδικίας από Έλληνες, που μπορεί να βρίσκουν ακόμα και διασκεδαστικό και ψυχοχαλαρωτικό το κυνήγι αλλοδαπών, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο.

Η μαζική υιοθέτηση της αυτοδικίας
από Έλληνες
αποτελεί πλήγμα
στον ψυχισμό και τις αξίες μας.
Tου Παντελη Μπουκαλα

Τη μια φορά είναι Αιγύπτιοι, δεκαπέντε χρόνια ψαράδες στον Πειραιά, που πολιορκούνται και ξυλοκοπούνται αγρίως από αρματωμένους «αγνώστους». 
Την άλλη, «άγνωστοι» κυνηγούν έναν Τυνήσιο στους παραλιακούς δρόμους της Πάτρας και, πάλι καλά, σπεύδουν οι περίοικοι για να τον σώσουν από την οριστική «μετανάστευση». Την άλλη, στα Χανιά, αλλοδαπός μαχαιρώνεται από «αγνώστους». 
Άλλοι «άγνωστοι», στον ηλεκτρικό, μαχαιρώνουν μετανάστη. 
Κι άλλοι, αλλού, σχεδόν σε κάθε πόλη της Ελλάδας, των νησιών, του κάμπου ή των βουνών. Αφού παντού υπάρχουν ξένοι που χτίζουν, μαζεύουν ροδάκινα, φράουλες και ντομάτες, βόσκουν τα κοπάδια μας, πλένουν τα άπλυτά μας, γηροκομούν τους αρρώστους μας. Και κυρίως, παντού υπάρχουν «άγνωστοι».
Δεν βλέπουν όλα τα περιστατικά το φως της δημοσιότητας. Δεν υπάρχουν παντού πρόθυμοι να τα δημοσιοποιήσουν. Αντίθετα, υπάρχουν παντού πρόθυμοι να τα αποσιωπήσουν, είτε αστυνομικοί είναι είτε «ορθά σκεπτόμενοι» Ελληνες που «δεν θέλουν να πληγεί η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό». Μη μας περάσουν για ρατσιστές στα καλά καθούμενα - ποιους, εμάς, τους εκ γονιδίων και εκ θρησκευμάτων φιλόξενους...
Ίσως  λοιπόν έχει κάποιο δίκιο η χρυσαυγίτικη ηγεσία όταν δηλώνει ότι δεν ήταν μέλη της όσοι χτύπησαν αλλοδαπούς στο ένα ή το άλλο σημείο της χώρας. 
Όσο πρόθυμα κι αν είναι τα παλικάρια της, οι αυτοχειροτονημένοι κυνηγοί κεφαλών, πού να τα προλάβουν όλα. Και ίσως αυτό είναι το επικίνδυνο: Ότι πλέον, από τη στιγμή που, διά της Χ.Α., η αυτοδικία και το λιντσάρισμα πέρασαν στο ρεπερτόριο των αντιδράσεών μας σαν κάτι ανεκτό, αν όχι υποχρεωτικό και απολύτως δικαιολογημένο, σε κάθε γωνιά της χώρας κάποιοι ελληνάρες μπορούν να αυτοσχεδιάσουν (ιδιαίτερα δε μικρής ηλικίας, όσοι μεγάλωσαν σε οικογένειες που ανάμεσα στο ψωμί και στο τυρί έριχναν και πέντε αναθέματα στους ξένους). Να δείρουν δηλαδή, να μαχαιρώσουν, να «σωφρονίσουν» μετανάστες, χωρίς να είναι οπωσδήποτε μέλη της Χ.Α. 
Μπορεί να εμπνέονται από τις μιχαλολιάκειες «θεωρίες» και τις κασιδιάριες «πρακτικές», μπορεί να είναι ψηφοφόροι της Χ.Α., αλλά δεν χρειάζεται να είναι κομμάτια του στρατιωτικού μηχανισμού της. 
Όπως και με την Κου Κλουξ Κλαν: Ο καθένας μπορούσε να βρει ένα άσπρο σεντόνι και να φτιάξει την κουκούλα του μίσους. Και όπως με την Αλ Κάιντα: Ο καθένας, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, μπορούσε να παγιδέψει ένα αυτοκίνητο εν ονόματι της Αλ Κάιντα, του οδηγού - παραδείγματος, δίχως να έχει οργανωτική σχέση με τον πυρήνα της.
Η μαζική υιοθέτηση της αυτοδικίας από Έλληνες, που μπορεί να βρίσκουν ακόμα και διασκεδαστικό και ψυχοχαλαρωτικό το κυνήγι αλλοδαπών, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται πια στο πλαίσιο μιας ακροδεξιότατης μιλιταριστικής οργάνωσης. Και δεν πρόκειται για πλήγμα «στην εικόνα της χώρας», στη φλούδα της, αλλά κάπου πολύ πολύ βαθύτερα: στον ψυχισμό και τις αξίες μας. 

Από το μπιμπερό στο ποτήρι. Δεν θέλει κόπο… θέλει τρόπο!

Αναρωτιέστε πότε και πώς θα κόψει το μπιμπερό; 
Δεν θέλει κόπο… θέλει τρόπο!
Η αλήθεια είναι ότι ντρέπομαι λίγο να σας πω πότε ακριβώς κατάφερα να πείσω την κόρη μου να κόψει το μπουκάλι (τα χρόνια της σχεδόν συμπλήρωσαν τα δάχτυλα του ενός χεριού)! 
Το μόνο που με κάνει να αισθάνομαι λιγότερες ενοχές για τη συγκεκριμένη καθυστέρηση είναι το γεγονός ότι βλέπω γύρω μου όλο και περισσότερους γονείς να αντιμετωπίζουν την εξάρτηση του παιδιού τους από το μπουκάλι ακόμα και μετά τα 3 ή και 4 χρόνια του. 
Weaning Baby From Bottle to Cup
Παρόλο που κάποιοι τυχεροί καμαρώνουν από νωρίς το μικρούλι τους να κατεβάζει άσπρο πάτο το ποτήρι με το γάλα ή να πίνει μονορούφι το χυμό με το καλαμάκι, κάποιοι άλλοι πιθανό να πέσουν στην παγίδα της παρατεταμένης χρήσης του μπιμπερό, συνήθως λόγω ελλιπούς ενημέρωσης. 

Για να μη βρεθείτε στη θέση «δεν ήξερες, δεν ρώταγες;» εμείς είμαστε εδώ!
Μπιμπερό, αγάπη μου 
Το μπιμπερό είναι από τα τελευταία «οχυρά» που πέφτουν για τα περισσότερα παιδιά και οι λόγοι είναι πολλοί. 
  • Σε μερικά παιδιά το μπιμπερό θυμίζει την τρυφερή αγκαλιά της μαμάς. 
  • Για άλλα πάλι συγκαταλέγεται στη λίστα με τα αγαπημένα αντικείμενα ανακούφισης όπως η πιπίλα ή η κουβερτούλα. Ακόμα κι αν το παιδί έχει κόψει την πιπίλα μπορεί να επιμένει στο μπιμπερό, ακριβώς γιατί του εξασφαλίζει έστω για λίγο την παροδική απόλαυση από ένα… ξεπερασμένο προνόμιο. 
  • Μπορεί να επιμένει στο μπιμπερό, ιδιαίτερα αν έχει μόλις αποκτήσει μικρότερο αδερφάκι – πράγμα που σημαίνει πως έχει την ανάγκη να νιώθει ότι είναι μωρό με συνέπεια διάφορα πισωγυρίσματα στη συμπεριφορά του. 
  • Η παράταση όμως στη χρήση του μπιμπερό συχνά οφείλεται και στους γονείς. Για κάποιους οι λόγοι είναι πρακτικής φύσεως, αφού ξεμπερδεύεις εύκολα και γρήγορα με το πρωινό γάλα – ειδικά αν δουλεύεις και βιάζεσαι να φύγεις. 
  • Υπάρχουν όμως κι εκείνοι που φοβούνται ότι αν το παιδί ξεκινήσει το ποτήρι μπορεί να κόψει το γάλα ή να μην πίνει τόσο όσο έπινε (κάπου εδώ θα εντάξω και τη δική μου περίπτωση).
3 λόγοι για να το κόψετε 
  • Η παρατεταμένη χρήση του μπουκαλιού, ιδιαίτερα από παιδιά μεγαλύτερα των 2,5 χρόνων, μπορεί να οδηγήσει σε μελλοντικά ορθοδοντικά προβλήματα όπως ανοιχτή δήξη, δηλαδή τα πάνω μπροστινά δόντια να μην εφάπτονται με τα κάτω. 
  • Επίσης το γάλα που πίνουν με το μπιμπερό τα μισοκοιμισμένα παιδιά σε ξαπλωτή θέση θεωρείται μια από τις αιτίες ωτίτιδας. Κι αυτό γιατί, ακόμα και ελάχιστη ποσότητα γάλακτος να περάσει από το φάρυγγα στην ευσταχιανή σάλπιγγα (το μικρό σωληνάκι που οδηγεί στο εσωτερικό του αφτιού) μπορεί να αποτελέσει καλλιεργητικό υλικό για τον πολλαπλασιασμό μικροβίων. 
  • Το χειρότερο ωστόσο είναι ότι η χρήση του μπιμπερό σαμποτάρει την προσπάθεια αυτονόμησης του παιδιού.
Πετυχημένα μυστικά αποχωρισμού 
  • Όσο πιο νωρίς τόσο το καλύτερο. Η καλύτερη στιγμή για να πείτε «αντίο» στο μπουκάλι είναι πριν το μωρό σας χρονίσει, γιατί όσο πιο πολύ αργήσετε τόσο περισσότερο το παιδί συνηθίζει και του είναι πιο δύσκολο να το κόψει. Από το δεύτερο κιόλας εξάμηνο της ζωής το μωρό ξεκινάει να κάνει τα πρώτα βήματα προς την ανεξαρτησία. Καθώς μεγαλώνει θα διαπιστώσετε ότι προσπαθεί να δοκιμάσει να κάνει όλο και περισσότερα πράγματα μόνο του. Σκόπιμο είναι λοιπόν να εκμεταλλευτείτε αυτήν τη φάση για να περάσετε από το μπουκάλι στο ποτήρι. Γύρω στο 10ο μήνα μπορείτε να το ενθαρρύνετε να τρώει μόνο του, ακόμα κι αν δεν τα καταφέρνει καλά. Γι’ αυτό καλό είναι σε αυτήν τη φάση το παιδί να έχει το καρεκλάκι όπου θα τρώει, το πιατάκι του, το πιρουνάκι, το κουταλάκι και φυσικά το ποτηράκι του. Αν του εξασφαλίζετε συστηματικά την ευκαιρία για εξάσκηση, θα ανακαλύψετε σύντομα ότι μπορεί να τα καταφέρει να φάει και να πιει μόνο του μια χαρά. 
  • Χωρίς πίεση. Να θυμάστε ότι όσο πιο μεγάλο είναι το παιδί τόσο περισσότερο δυσκολεύεται να κόψει τη μέχρι πρότινος αγαπημένη του συνήθεια. Γι’ αυτό χρειάζεται να δείξετε κατανόηση, ώστε η μετάβαση από το μπουκάλι στο ποτήρι να μην αγχώσει το παιδί (προσπαθήστε να μην εκνευρίζεστε από τυχόν σχόλια τρίτων). Βοηθήστε το παιδί σας παρέχοντάς του την κατάλληλη υποστήριξη. Υπάρχουν φυσικά διαφορετικές προσεγγίσεις. Κάποιοι γονείς μπορεί να επιχειρήσουν να το κόψουν μαχαίρι εξαφανίζοντας τον επίμαχο πειρασμό και εμφανίζοντας στη θέση του τον αντικαταστάτη. Άλλοι πάλι προτιμούν τη σταδιακή απεξάρτηση. Σε κάποια παιδιά βοηθάει να συζητήσετε πρώτα και να κάνετε κάποια συμφωνία, π.χ. όλη μέρα να χρησιμοποιεί το ποτηράκι και να πίνει γάλα με το μπιμπερό μόνο το βράδυ. Να θυμάστε ότι εσείς ξέρετε το παιδί σας καλύτερα απ’ όλους και μπορείτε να κρίνετε πώς θα ανταποκριθεί καλύτερα. 
  • Δώστε του χρόνο να προσαρμοστεί. Πολλοί γονείς πιστεύουν ότι το παιδί με το μπιμπερό πίνει πιο ευχάριστα το γάλα και ότι δεν θα ισχύει το ίδιο αν ξεκινήσει το ποτήρι. Πράγματι, στη φάση που περνάει από το μπουκάλι στο ποτήρι μπορεί να αρνηθεί να πιει το γάλα του ή να το ξεκινήσει και να μην το τελειώσει. Η ανασφάλεια τότε κάνει πολλούς γονείς να βγάλουν το μπιμπερό από το ντουλάπι πισωγυρίζοντας. Είναι λοιπόν σημαντικό να μην αγχώνεστε ή τουλάχιστον να μη δείχνετε ότι αγχώνεστε. Το παιδί είναι φυσικό να περάσει μια φάση προσαρμογής μέχρι να συνηθίσει να πίνει το γάλα του στο ποτηράκι. Απαραίτητη προϋπόθεση για να μην κόψει το γάλα είναι να… ξεχάσετε ότι ίσχυε μέχρι χθες. Το καλύτερο που έχετε να κάνετε για λίγο καιρό είναι να μη δίνετε σημασία στο πόσο γάλα έπινε με το μπουκάλι και πόσο πίνει με το ποτήρι. Απλά να το επιβραβεύετε κάθε φορά για το γεγονός ότι χρησιμοποιεί το ποτήρι, ανεξάρτητα με το πόσο γάλα πίνει. Δεν πρόκειται να πάθει τίποτα αν δεν πιει για μερικές εβδομάδες το γάλα που έπινε. Μπορείτε να αντικαταστήσετε εξάλλου τη μερίδα που χάνει με γιαούρτι ή τυρί.
Τα 3 μη 
  1. Μην κόβετε το μπουκάλι σε πιεστικές περιόδους στη ζωή του παιδιού, π.χ. έναρξη παιδικού σταθμού. 
  2. Μην πισωγυρίζετε στο μπουκάλι όταν το παιδί είναι άρρωστο ή δείχνει στενοχωρημένο. 
  3. Μην πιέζετε το παιδί να πιει το γάλα με το ποτήρι και μη δείχνετε ότι αγχώνεστε για το αν θα το πιει όλο.
Έξυπνα κολπάκια:
  1. Ξεκινήστε την προσπάθεια μια χαλαρή μέρα, όπως για παράδειγμα το Σάββατο ή την Κυριακή που είναι όλη η οικογένεια μαζί. 
  2. Εφοδιαστείτε με ένα ποτηράκι με ειδικό πώμα. Μπορεί στην αρχή να δοκιμάσετε αρκετά μέχρι να καταλήξετε σε αυτό που προτιμά το παιδί σας. 
  3. Αν το παιδί είναι κάτω από 12 μηνών, πιθανό να μπορεί να χειριστεί καλύτερα ένα χαμηλό ποτήρι με δύο χερούλια. 
  4. Σερβίρετε στην αρχή στο ποτηράκι υγρά, όπως νερό και πορτοκαλάδα, δίνοντάς του να πιει ιδιαίτερα σε στιγμές που ξέρετε ότι διψάει. 
  5. Πηγαίνετε μαζί να αγοράσετε ένα ποτηράκι και αφήστε το να επιλέξει αυτό που του αρέσει, π.χ. με τον αγαπημένο του ήρωα. 
  6. Για τα μεγαλύτερα παιδάκια μια καλή λύση για τη μεταβατική φάση είναι το καλαμάκι. 
  7. Καθιερώστε να τρώτε όλοι μαζί στο τραπέζι ώστε να δίνετε στο παιδί σας το παράδειγμα και την ευκαιρία να σας μιμηθεί. 
  8. Αποσυνδέστε το μπιμπερό από την ώρα ύπνου. Λίγο δηλαδή πριν κόψετε το μπιμπερό, ξεκινήστε να του δίνετε το βραδινό γάλα αρκετή ώρα πριν κοιμηθεί. 
  9. Επιβραβεύστε το παιδί σας κάθε φορά που τα καταφέρνει, εκφράζοντας θαυμασμό για το γεγονός ότι μεγάλωσε.
ΤΗΣ ΦΛΩΡΑΣ ΚΑΣΣΑΒΕΤΗ ΜΕ ΤΗ ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ ΤΩΝ: 
  • ΣΠΥΡΟΥ ΜΑΖΑΝΗ, ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΠΑΙΔΙΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΡΩΜΗΣ, ΠΑΙΔΙΑΤΡΟΥ ΜΑΙΕΥΤΗΡΙΟΥ «ΙΑΣΩ» 
  • ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΩΝΗ, ΟΔΟΝΤΙΑΤΡΟΥ, ΕΙΔΙΚΟΥ ΟΡΘΟΔΟΝΤΙΚΟΥ, DDS, ΜS ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΑΘΗΝΩΝ 
  • ΕΛΕΝΗΣ ΠΑΠΑΓΙΑΝΝΙΔΟΥ, MMEDSCI, PHD, ΚΛΙΝΙΚΗΣ ΔΙΑΙΤΟΛΟΓΟΥ - ΔΙΑΤΡΟΦΟΛΟΓΟΥ, ΔΙΔΑΚΤΟΡΟΣ ΤΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΤΟΥ SURREY

Lalibela: Για τα Παιδιά της Αιθιοπίας

Το γνωρίζεις ότι μόνο με 1€ την ημέρα, σώζεις την ζωή ενός παιδιού; Γίνε κι εσύ ανάδοχος ενός παιδιού τώρα 
εδώ!  

Support Children of Ethiopia Association
 Ένα νοερό ταξίδι στην Αιθιοπία θα επιχειρήσει ο Σύλλογος «Lalibela» μέσα από έκθεση φωτογραφίας, που οργανώνει. Η έκθεση με τίτλο «Με την ελπίδα στα μάτια τους. Παιδιά που υποστηρίζουν Έλληνες ανάδοχοι στην Αιθιοπία» φιλοξενείται από τις 26 ως τις 30 Ιουνίου, στην «Τεχνόπολις» του δήμου Αθηναίων.
Στις φωτογραφίες που θα εκτεθούν 
αποτυπώνονται δράσεις του Συλλόγου, 
με επίκεντρο τα ίδια τα παιδιά.

Η Sisaynesh ήταν 4 χρονών όταν έχασε την όρασή της
από κάποια μολυσματική ασθένεια, η οποία έχει ρίξει
στο σκοτάδι σχεδόν όλη την οικογένειά της καθώς
και εκατομμύρια Αιθίοπες. Χάρη στη συμβολή του Έλληνα
οφθαλμιάτρου και της οικογένειάς του, η Sisaynesh σήμερα βλέπει!
«Στις εικόνες αποτυπώνεται η ελπίδα στα μάτια των παιδιών που στηρίζονται από ανάδοχους γονείς, που έρχεται σε αντιδιαστολή με την απόγνωση των υπόλοιπων παιδιών που ζουν στη φτώχεια. Αυτό το βλέμμα τα λέει όλα», επισημαίνει η γραμματέας του ΔΣ του Συλλόγου, εθελόντρια, Βερόνικα Πάικου.
.
Με τη βοήθεια Ελλήνων αναδόχων έχει στηρίξει μέχρι σήμερα
1.200 παιδιά, από τα οποία ήδη 21 είναι φοιτητές
και 15 απόφοιτοι πανεπιστημίων και εργαζόμενοι.
Τις φωτογραφίες τράβηξαν με τη μηχανή τους ανάδοχοι γονείς κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους στην Αιθιοπία. Την έκθεση θα πλαισιώσουν και δύο βίντεο με υλικό από τις αποστολές στην Αιθιοπία.
Ο Ασνάκε γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κομπόλτσα της Αιθιοπίας. Σε μικρή ηλικία έχασε τους γονείς του, όμως η τύχη έμελλε να του χτυπήσει την πόρτα.
Σε αντίθεση με εκατομμύρια άλλα παιδιά στη χώρα του, που δεν ζουν ποτέ παιδική ηλικία, γιατί πρέπει να επιβιώσουν μόνα τους, ο Ασνάκε βρήκε το φύλακα-άγγελό του: μία Ελληνίδα, υπάλληλο καταστήματος, τη Μαίρη, που από το υστέρημά της και κρυφά από το σύζυγό της τον στήριζε, βοηθώντας τον να σπουδάσει.
Η περίπτωση του Ασνάκε είναι μία μόνο από τις ιστορίες των 1.200 παιδιών της Αιθιοπίας, που κατάφεραν να γλυτώσουν από την πείνα, τις θανατηφόρες ασθένειες και την παιδική εργασία και να μεγαλώσουν σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον, χάρη στην υποστήριξη του Συλλόγου Βοήθειας Παιδιών Αιθιοπίας «Lalibela» και των αναδόχων γονέων.

Ο Σύλλογος Βοήθειας Παιδιών Αιθιοπίας «Lalibela», που πήρε το όνομά του από την ομώνυμη ιερή πόλη της Αιθιοπίας, είναι ένα ελληνικό μη κερδοσκοπικό σωματείο, που λειτουργεί τα τελευταία 16 χρόνια με επίκεντρο δράσης την Αιθιοπία.
Δημιουργοί του συλλόγου μία ομάδα Ελλήνων που ταξίδεψε στη χώρα και είδε από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων και κυρίως των χιλιάδων ορφανών παιδιών. Συνεργάζεται με μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην Αιθιοπία και αναλαμβάνει προγράμματα αρωγής κυρίως προς ορφανά, άστεγα, φτωχά ή και απροστάτευτα παιδιά.
Σημαντικό μέρος του έργου του συλλόγου αποτελούν οι αποστολές των αναδόχων στην Αιθιοπία, μαζί με γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και εθελοντές του Συλλόγου, ώστε η πράξη αναδοχής να αποκτήσει μία προσωπική διάσταση.
Επίσης, οι ανάδοχοι μπορούν να έχουν προσωπική επαφή με το παιδί και μέσω αλληλογραφίας.
«Ποτέ δεν φανταζόμουν τι θα έβρισκα στην Αιθιοπία. Την ομορφιά της χώρας, τους ανθρώπους που γνώρισα και τα συναισθήματα που θα ένιωθα», σημειώνει για την εμπειρία του ταξιδιού του στην Αιθιοπία ο Γρηγόρης Μιχαηλίδης, ανάδοχος γονιός.
Κατά την επίσκεψή του εκεί συνάντησε, όπως λέει, «παιδιά που θέλουν να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τη χώρα τους. Που συνειδητοποιούν ότι μόνο οι ίδιοι μπορούν να φτιάξουν το μέλλον τους. Που ξέρουν ότι όλοι είμαστε δίπλα τους για να κάνουμε τα όνειρά τους πραγματικότητα».

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki