Monday 8 October 2012

Πως (τα) πας παιδί μου στο σχολείο;

Καθηγητής: Με τι ήρθες σήμερα στο σχολείο; 
Μαθήτρια: Με τα πόδια.
Καθηγητής: Τι ώρα ξεκίνησες;
Μαθήτρια: Όταν φώτισε.
Καθηγητής: Πόσα χιλιόμετρα μακριά είναι το χωριό σου από το σχολείο;
Μαθητής (αδελφός της μαθήτριας): εννέα χιλιόμετρα
Καθηγητής: Και ήρθατε εννέα χιλιόμετρα με τα πόδια;
Μαθήτρια: Γιατί κύριε κακό είναι;
Καθηγητής: Όχι παιδί μου. Δεν είναι κακό για σένα και μπράβο σου που έρχεσαι στο σχολείο. Κακό είναι γι αυτούς που σ’ έφεραν σε αυτή την κατάσταση.
.
Πέντε παιδιά γυμνασίου, από το χωριό Άνω Σούλι, ξεκινούν
με τα πόδια μέσα στα άγρια χαράματα και διανύουν απόσταση
εννέα χιλιομέτρων (η μισή μέσα σε δάσος) για να πάνε σχολείο.
Ο παραπάνω διάλογος δεν έγινε σε κάποιο σχολείο επαρχίας το 60. Έγινε στην Πάτρα , στο 20ο Γυμνάσιο στις 1/10/2012, στην εποχή του μνημονίου και των περικοπών. Πέντε παιδιά γυμνασίου, από το χωριό Άνω Σούλι, ξεκινούν με τα πόδια μέσα στα άγρια χαράματα και διανύουν απόσταση εννέα χιλιομέτρων (η μισή μέσα σε δάσος) για να πάνε σχολείο. Και το μεσημέρι μέσα στη ζέστη πρέπει να επιστρέψουν με τα πόδια σε ανηφορικό δρόμο.
Και όλα ένα μήνα μετά την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η πολιτεία δεν φρόντισε να εξασφαλίσει την μεταφορά σε αυτά τα παιδιά και σε εκατοντάδες άλλα που κατοικούν στην Ανατολική πλευρά της Πάτρας και άλλα χωριά της Αχαΐας ή φοιτούν σε ειδικά σχολεία.

Κατά τα άλλα οι εμπλεκόμενοι ιθύνοντες, μπορεί να δηλώνουν ότι από την πλευρά τους έκαμαν ότι μπορούσαν, μπορεί να επικαλούνται ότι δεν είναι δική τους αρμοδιότητα, μπορεί να κάνουν δηλώσεις με περισσή ευαισθησία στο γυαλί ή να φωτογραφίζονται με τους εκπροσώπους της τοπικής ΕΛΜΕ που έθεσε έγκαιρα το πρόβλημα. Η πραγματικότητα είναι όμως μία. Αυτά τα παιδιά θα συνεχίζουν (μέχρι πότε άραγε;) να πηγαίνουν στο σχολείο και αυτό θα θυμούνται για να το διηγούνται και στα εγγόνια τους.

Όσο για τους παραπάνω από αυτούς, Υπουργείο, κυβέρνηση, τρόικα δεν έχει νόημα να πούμε κάτι. Με αυτούς δεν συζητάς. Γι αυτούς ξεσηκώνεσαι και τους διώχνεις. Πριν καταστρέψουν τα πάντα. Ανθρώπους και χώρα.
Δημόπουλος Βασίλης
Φυσικός στο 20ο Γυμνάσιο Πάτρας
                                                                                     Γραμματέας Α' ΕΛΜΕ Αχαΐας

Παιδικά βιβλία που μπορείτε να διαβάσετε τώρα σε pdf

 
Ένα μικρό ψαράκι αποφασίζει να αφήσει τη γυάλα του γιατί βαρέθηκε τη μοναξιά. Όλα όμως είναι τόσο διαφορετικά στη λίμνη! Ούτε καν να κολυμπήσει δεν μπορεί. Στο τέλος όμως… βρίσκει τη δύναμη μέσα του να ξεπεράσει τις ανασφάλειες και τους φόβους του και να αφομοιωθεί από το φυσικό του περιβάλλον.
' τάξη)


Ο Νασρεντίν στεναχωριέται. ‘Ο,τι κι αν κάνει, ο κόσμος τον κοροϊδεύει. Ποιόν πρέπει ν’ ακούσει; το βεζίρη; τις    γυναίκες; τους γέροντες; ή τα παιδιά του χωρίου; Ο μόνος που μπορεί να τον βοηθήσει είναι ο πατέρας, ο λογικός  Μουσταφά…
', Ε', ΣΤ' τάξη)
Η Ζωή, ο Θάνος και όλα τα παιχνίδια είναι πολύ λυπημένα: ο Πιλού έχει εξαφανιστεί! Αλλά, χάρη στη νεραϊδούλα Λιλίκα, δε χάνουν τις ελπίδες τους. Με ανακρίσεις, αποδεικτικά στοιχεία και αναλύσεις στο μικροσκόπιο, η Λιλίκα κάνει μια πολύ σοβαρή έρευνα, που θα την οδηγήσει μέχρι το πλυντήριο των ρούχων…
Περιγραφή: (β', γ', δ' τάξη)
Είναι δύσκολο να είσαι μικρός! Η τιμωρία δεν έχει καθόλου πλάκα, ούτε οι εφιάλτες έχουν πλάκα και στο σχολείο δεν είναι και τόσο εύκολα τα πράγματα. Πως θα τα καταφέρει ο Τομ; Μια θαυμάσια σειρά που θα διασκεδάσει τα παιδιά αλλά και θα δώσει λύσεις στα προβλήματα που σ΄αυτή την τρυφερή ηλικία φαντάζουν μεγάλα και άλυτα.
' τάξη και β' τάξη)
Η βροχή δεν έλεγε να σταματήσει και το νερό ανέβαινε, όλο ανέβαινε κάτω στο Ποτόκι. Το σπιτάκι στο λιβάδι κινδύνευε, κι οι δυο γυναίκες που έμεναν μέσα σταύρωναν ανήσυχες τα χέρια. Ξαφνικά φάνηκε ο Μανόλης απάνω στο άλογό του.. 
', δ', ε', στ' τάξη)
👧👦👧👦👧👦
πολλά ακόμα βιβλία εδώ

Ο μικρός κάστορας και η ηχώ

Ο μικρός κάστορας ζούσε ολομόναχος στην άκρη της μεγάλης λίμνης. Δεν είχε αδερφούς. Δεν είχε αδερφές. Και το χειρότερο απ' όλα δεν είχε ούτε φίλους. Μια μέρα, την ώρα που καθόταν στην άκρη της λίμνης άρχισε να κλαίει. Έκλαιγε πολύ δυνατά και μετά δυνατότερα. Ξαφνικά άκουσε κάτι παράξενο. Στην άλλη άκρη της λίμνης κάποιος άλλος έκλαιγε μαζί του. Ο μικρός κάστορας σταμάτησε να κλαίει για να ακούσει. Αμέσως σταμάτησε και ο άλλος. Ο μικρός κάστορας ήταν πάλι μόνος του.
"Μπουχ, χου, χουου" έκανε.
"Μπουχ, χου, χουου", έκανε και η φωνή , στην απέναντι μεριά της λίμνης.
Little Beaver and the Echo
Ο μικρός κάστορας σταμάτησε να κλαίει.
«Γεια σου», φώναξε.
«Γεια σου!» φώναξε και η φωνή , από την πλευρά της λίμνης.
Ο μικρός κάστορας σκέφτηκε για ένα λεπτό.
«Είμαι μόνος μου», είπε. «Χρειάζομαι ένα φίλο».
«Είμαι μόνος μου», είπε η φωνή από την απέναντι πλευρά της λίμνης. «Χρειάζομαι ένα φίλο».
Ο μικρός κάστορας δεν μπορούσε να το πιστέψει. Στην άλλη άκρη της λίμνης, ζούσε και κάποιος άλλος, που ήταν θλιμμένος και χρειαζόταν ένα φίλο. Πήγε γρήγορα στη βάρκα και ξεκίνησε για να τον βρει. Η λίμνη ήταν πολύ μεγάλη. Κωπηλατούσε και κωπηλατούσε συνέχεια. Κάποτε είδε μια μικρή πάπια, που έκανε κύκλους κολυμπώντας.
«Ψάχνω κάποιον που χρειάζεται ένα φίλο», είπε ο μικρός κάστορας. «Εσύ ήσουν που έκλαιγες;»
«Πραγματικά χρειάζομαι ένα φίλο», είπε η πάπια. «Μα δεν έκλαιγα εγώ».
«Θα γίνω εγώ φίλος σου», είπε ο μικρός κάστορας. «Έλα μαζί μου».
Έτσι η πάπια πήδηξε μέσα στη βάρκα.
Κωπηλατούσαν και κωπηλατούσαν συνέχεια. Κάποτε είδαν μια μικρή ενυδρίδα που γλιστρούσε ολομόναχη πάνω κάτω στην όχθη.
«ψάχνουμε κάποιον που χρειάζεται ένα φίλο», είπε ο μικρός κάστορας. «Εσύ ήσουν που έκλαιγες;»
«Πραγματικά χρειάζομαι ένα φίλο», είπε η ενυδρίδα.
«Μα δεν έκλαιγα εγώ».
«Θα γίνουμε εμείς φίλοι σου» είπαν ο μικρός κάστορας και η πάπια.
«Έλα μαζί μας».
Έτσι η ενυδρίδα πήδηξε μέσα στη βάρκα.
Κωπηλατούσαν και κωπηλατούσαν συνέχεια. Κάποτε είδαν μια μικρή χελώνα, που λιάζονταν ολομόναχη πάνω σε ένα βράχο.
«Ψάχνουμε κάποιον που χρειάζεται ένα φίλο», είπε ο μικρός κάστορας. «Εσύ ήσουν που έκλαιγες;»
«Πραγματικά χρειάζομαι ένα φίλο», είπε η χελώνα. «Μα δεν έκλαιγα εγώ».
«Θα γίνουμε εμείς φίλοι σου» είπαν ο μικρός κάστορας ,η πάπια και η ενυδρίδα. «Έλα μαζί μας».
Έτσι η χελώνα πήδηξε μέσα στη βάρκα και κωπηλατούσαν και κωπηλατούσαν, μέχρι που έφτασαν  στην άκρη της λίμνης. Εκεί ζούσε ολομόναχος, ένας σοφός γερό-κάστορας σε ένα σπίτι από λάσπη. Ο μικρός κάστορας του είπε πως κωπηλάτησαν σε όλη τη λίμνη, για να βρουν ποιος έκλαιγε.
«Δεν ήταν η πάπια», είπε «Δεν ήταν η ενυδρίδα, μα ούτε κι η χελώνα. Ποιος ήταν άραγε;»
«Ήταν η ηχώ», είπε ο σοφός γερό-κάστορας.
«Και που μένει;» ρώτησε ο μικρός κάστορας.
«Στην άλλη άκρη της λίμνης», είπε ο σοφός γερό-κάστορας. «Όπου κι αν βρίσκεσαι, η ηχώ, είναι πάντοτε στην απέναντι πλευρά της λίμνης».
«Μα γιατί κλαίει;», ρώτησε ο μικρός κάστορας.
«Όταν είσαι εσύ θλιμμένος, είναι θλιμμένη κι η ηχώ», είπε ο σοφός γερό-κάστορας. «Όταν είσαι ευτυχισμένος, είναι ευτυχισμένη κι η ηχώ».
«Μα πως μπορώ να την βρω και να γίνω φίλος της;» ρώτησε ο μικρός κάστορας. «Δεν έχει κανένα φίλο, όπως εγώ».
«Έχεις εμένα», είπε η πάπια.
«Κι εμένα», είπε η ενυδρίδα.
«Και μένα», είπε η χελώνα.
Ο μικρός κάστορας τα’ χασε. «Ναι», είπε, «έχω πολλούς φίλους τώρα!»
Και ήταν τόσο ευτυχισμένος, που είπε ξανά πολύ δυνατά: «Έχω πολλούς φίλους τώρα!»
Από την άλλη άκρη της λίμνης , μια φωνή του απάντησε: «Έχω πολλούς φίλους τώρα!»
«Βλέπεις;» είπε ο σοφός γερό-κάστορας. «Όταν είσαι ευτυχισμένος, είναι ευτυχισμένη και η ηχώ. Όταν έχεις φίλους, έχει φίλους κι αυτή».
«Ζήτω!», φώναξε δυνατά, απαντώντας τους: «Ζήτω!»

*ενυδρίδα: μικρόσωμο ζώο που ζει στα ποτάμια και τις λίμνες. 

Άμυ Μακ Ντόναλντ

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki