Sunday 19 January 2014

Το παιδί της χαράς, από τη Μελιτινή της Αρμενίας



Αλήθεια, ποιο λέτε να είναι;;

αν θέλετε να μάθετε, κλικ εδώ

Πολύ δυσάρεστη είδηση: Έκανε εξορκισμό
στα δύο της παιδιά και τα σκότωσε

Τραγωδία στο Μέριλαντ των ΗΠΑ. Τραγικό θάνατο βρήκαν δύο παιδιά, ηλικίας ενός και δύο ετών, από την 28χρονη μητέρα τους, Ζακιέγια Λατρίς Έιβερι η οποία επιχείρησε να τους κάνει εξορκισμό στο σπίτι τους.
Two children dead, two injured after Maryland women performed exorcism
Η Έιβερι και μία 21χρονη φίλη της επιχείρησαν να απαλλάξουν τα παιδιά από τους δαίμονες με αποτέλεσμα να τα μαχαιρώσουν θανάσιμα.
Δύο ακόμα παιδιά της 28χρονης, πέντε και οκτώ ετών, τραυματίστηκαν και νοσηλεύονται.
Η αστυνομία, έπειτα από κλήση γείτονα, βρήκε τα νεκρά παιδιά βουτηγμένα σε λίμνη αίματος στην είσοδο του σπιτιού, ενώ επιφανειακά τραύματα έφερε και η φίλη της παιδοκτόνου.
Οι δύο γυναίκες αντιμετωπίζουν την κατηγορία φόνου και απόπειρας δολοφονίας.

 
madata

Εργαζόμενοι και «Ωφελούμενοι»

Όταν οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους

Ντρέπομαι!
Στο σχολείο μας ήρθε προχτές μια κοπελιά κοινωνική λειτουργός. 
Όχι δεν ήρθε ως εργαζόμενη αλλά ως ωφελούμενη!!!  
Δουλεύει για 427 ευρω, 8.00-4.00, μόλις απολυθεί δεν δικαιούται επίδομα ανεργίας, γιατί είπαμε δεν είναι εργαζόμενη αλλά ωφελούμενη, δεν δικαιούται άδειες, δώρα, αναρρωτικές, θα απολυθεί σε 5 μήνες και δεν δικαιούται να ξανακάνει τα χαρτιά της για αυτό το πρόγραμμα. 

περάστε «ωφελούμενοι»...
Η εργασία σάς απελευθερώνει!!!
Το κράτος δηλαδή της παρέχει τη χαρά να πάρει 2.500 ευρώ μέσα σε δυο χρόνια!!!
Σήμερα ήρθε και μια κυρία 50 χρονών, προσλήφθηκε με τους ίδιους όρους ως βοηθός καθαριότητας.
Σήμερα με την καθαρίστρια του σχολείου κοιταχτήκαμε και με ρώτησε "τι γίνεται, Ντίνα;"
"Ήρθε η απόλυσή σου Δήμητρα", της είπα.
Βαρέθηκα να κλείνουμε τα μάτια στην πραγματικότητα.


Απέλυσαν τους σχολικούς φύλακες και πήραν επιστάτες ωφελούμενους! 

Δε φταίνε οι άνθρωποι. 
Είναι χρόνια άνεργοι. 
Αλλά εμείς οι δάσκαλοι οφείλουμε να μην κάνουμε τους κινέζους. 
Χτύπησε την πόρτα μας και κανείς δε θα ξεφύγει! 
Οι διαθεσιμότητες που έρχονται θα οδηγούν σε απολύσεις και μετά σε προσλήψεις με τέτοιας μορφής εργασιακές σχέσεις. 
Να βγάλουμε λοιπόν, τον καναπέ από τα οπίσθια, να σπάσουμε την παγωμάρα και να βγούμε στο δρόμο. 
Γιατί το νέο μοντέλο απαιτεί να δουλεύουν όλοι από λίγο και με λίγα λεφτά. 
Για να μην πεθάνουν από την πείνα.
 
Τρελαίνομαι λοιπόν, που διάβασα σήμερα δημοσίευση στελέχους παράταξης, ότι έχουν προσληφθεί χιλιάδες ΕΣΠΑ και γι' αυτό να μην τα κατηγορούμε. 
Παρακαλώ, να πάει ΕΣΠΑ ως ωφελούμενος ο κύριος και όλοι όσοι σιωπούν για να δουν τι καλά που είναι!!!

Ntina Reppa

Ευχαριστώ τα πονεμένα χέρια που με μεγάλωσαν

Ένας νεαρός άνδρας πήγε να υποβάλλει αίτηση για μια διευθυντική θέση σε μια μεγάλη εταιρεία. Αφού πέρασε την αρχική συνέντευξη, έπρεπε τώρα να συμφωνήσει και ο γενικός διευθυντής για την πρόσληψη.

Ο διευθυντής ανακάλυψε από το βιογραφικό του, ότι ο νεαρός είχε εξαιρετικές ακαδημαϊκές σπουδές. Ρώτησε, «Πως κατάφερες να κάνεις αυτές τις σπουδές; Μήπως πήρες υποτροφίες
«Όχι ...του απάντησε ο νεαρός».
«Ο πατέρας σου κατέβαλλε όλα αυτά τα δίδακτρα;» ρώτησε ξανά ο διευθυντής.
«Ο πατέρας μου κύριε πέθανε όταν ήμουν ενός έτους, η μητέρα μου ήταν αυτή που πλήρωνε τα δίδακτρά μου» Απάντησε.
« Που εργάζεται η μητέρα σου;»
«Η μητέρα μου εργάζεται ως καθαρίστρια ρούχων. Πλένει ρούχα για άλλους»
Ο διευθυντής ζήτησε τότε από το νεαρό να του δείξει τα χέρια του. Ο νεαρός έδειξε τα χέρια του τα οποία ήταν λεία και πολύ απαλά.
«Έχεις βοηθήσει ποτέ τη μητέρα σου στο πλύσιμο των ρούχων;»
«Ποτέ, η μητέρα μου ήθελε πάντα να μελετώ και να διαβάζω όσο το δυνατόν περισσότερο. Εκτός αυτού, η μητέρα μου πλένει τα ρούχα πιο γρήγορα από μένα.
Ο διευθυντής είπε: «Θέλω να σου ζητήσω κάτι. Όταν πας σπίτι σήμερα, πήγαινε να καθαρίσεις τα χέρια της μητέρας σου και θα τα ξαναπούμε αύριο το πρωί».
Ο νεαρός θεώρησε ότι οι πιθανότητες να πάρει τη θέση, ήταν πολύ μεγάλες. Όταν πήγε πίσω στο σπίτι, ζήτησε από τη μητέρα του να τον αφήσει να καθαρίσει τα χέρια της. Η μητέρα παραξενεύτηκε και με ανάμεικτα συναισθήματα άπλωσε τα χέρια της προς το γιο της.
Ο νεαρός άρχισε να πλένει τα χέρια της μητέρας του σιγά-σιγά, ενώ δάκρυα έσταζαν από τα μάτια του όση ώρα το έκανε αυτό. Ήταν η πρώτη φορά που παρατήρησε ότι τα χέρια της μητέρας του ήταν τόσο ζαρωμένα, και ότι υπήρχαν τόσες πολλές μελανιές πάνω τους. Μερικές μελανιές μάλιστα ήταν τόσο οδυνηρές, που η μητέρα του βογκούσε όταν τις άγγιζε.
Ήταν η πρώτη φορά που ο νεαρός συνειδητοποίησε ότι ήταν αυτά τα χέρια που έπλεναν σε καθημερινή βάση ρούχα για να μπορέσει να πληρώσει τα δίδακτρά του. Οι μελανιές στα χέρια της, ήταν το τίμημα που η μητέρα έπρεπε να πληρώσει για την εκπαίδευσή του και το μέλλον του παιδιού της.
Μετά τον καθαρισμό των χεριών της μητέρας του, ο νεαρός άρχισε να πλένει σιγά – σιγά όλα τα ρούχα που είχαν στοιβαχτεί για πλύσιμο, μονολογώντας «Μάννα συγγνώμη και σ' ευχαριστώ για όλα» Μάννα συγγνώμη και σ' ευχαριστώ για όλα»... ενώ δάκρυα συνέχιζαν να τρέχουν από τα μάτια του.
Εκείνο το βράδυ, μητέρα και ο γιος έκατσαν και κουβέντιασαν για αρκετή ώρα.
Την άλλη μέρα το πρωί, όταν ο νεαρός πήγε στο γραφείο του διευθυντή συγκινημένος και βουρκωμένος, βλέποντάς τον έτσι, τον ρώτησε.
«Για πες μου λοιπόν, τι έγινε χθες στο σπίτι σου; Τι έκανες; Έμαθες κάτι καινούργιο»
Ο νεαρός απάντησε: «Καθάρισα τα χέρια της μητέρας μου, αλλά και έπλυνα τελικά όλα τα ρούχα που είχε για πλύσιμο»
«Τώρα κατάλαβα και εκτίμησα την προσπάθεια της μητέρας μου. Χωρίς τη μητέρα μου, δεν θα ήμουν αυτό που είμαι σήμερα. Συνειδητοποίησα με την πράξη αυτή, πόσο σημαντική είναι η βοήθεια που σου προσφέρουν οι άλλοι. Έχω καταλήξει να εκτιμώ την αξία και τη σημασία που έχει το να βοηθά ο ένας τον άλλο στην οικογένεια και στην κοινωνία»
Ο διευθυντής τότε του είπε: «Αυτό είναι που ψάχνω σε ένα συνεργάτη. Θέλω να προσλάβω ένα άτομο που δεν θα σκέφτεται μόνο το εαυτό του, που μπορεί να γνωρίζει και να εκτιμά τη βοήθεια, τις προσπάθειες και τα δεινά των άλλων, για να επιτευχθούν κάποια πράγματα στη ζωή και δεν θα θέτει τα χρήματα ως μοναδικό στόχο του στη ζωή του. Έχεις προσληφθεί»
Αυτό το νεαρό άτομο εργάστηκε πολύ σκληρά, έλαβε αξιώματα στην επιχείρηση και απολάμβανε το σεβασμό των υφισταμένων του. Κάθε εργαζόμενος που είχε, εργάστηκε επιμελώς και ως ομάδα με τους υπόλοιπους. Οι επιδόσεις της εταιρείας βελτιώθηκαν σημαντικά.
...............................
το βρήκαμε εδώ: euro-crimes
από: taxalia
(αγνώστου συγγραφέος, viral από τα κοινωνικά δίκτυα, προφανώς μεταφρασμένο, φωτο από συλλογή του μεγαλύτερου Έλληνα φωτογράφου Κωστή Μπαλάφα)

Υπήρχε, παιδί μου, κάποτε μια παραμυθένια χώρα…

- Υπήρχε παιδί μου κάποτε μια παραμυθένια χώρα. Μια χώρα πανέμορφη, ζηλευτή και δοξασμένη. Με αγώνες, με ιστορία, με πολιτισμό, με προσφορά στην ανθρωπότητα. Κάποτε όλοι οι άνθρωποι την ζήλευαν γι’ αυτό που ήταν. 

Τι θυμήθηκα τώρα…;
Σήμερα ούτε θέλουν να ξέρουν αν υπάρχει. 
- Όμως, υπάρχει και σήμερα; 
- Είναι σαν να υπάρχει. Στο πέρασμα των αιώνων μίκραινε … μίκραινε … μίκραινε ολοένα και περισσότερο. Πέρασαν πολλοί από πάνω της που βοήθησαν σε αυτό. Βασιλιάδες, πρωθυπουργοί, γαλονάδες και πάλι πρωθυπουργοί και πάλι γαλονάδες. Γερμανοί αυτή τη φορά. Και πλησιάζει η ώρα που θα τούς στείλουν νέους βασιλιάδες να τους βάλουν σε σειρά. Κι αυτοί Γερμανοί θα είναι.
 

 - Γιατί; Δεν μπορούν από μόνοι τους;
- Μα όχι, τα ρωτάνε αυτά; Ποτέ δεν μπόρεσαν. Ανέκαθεν έψαχναν να βρουν καινούριο ιδιοκτήτη. Και είχαν τη συνήθεια να ψάχνουν σχεδόν πάντοτε έξω από τη χώρα τους. Το μόνο που έμαθε πολύ καλά αυτός ο πρώην περήφανος λαός είναι το ξεμάτιασμα. Να δεις πόσο εύκολα βγάζει ο ένας το μάτι του άλλου, δεν θα το πιστεύεις. 

- Συνέχισε ..συνέχισε, ! Θέλω να μάθω κι άλλα…
- Που λες, σ’ αυτή την παραμυθένια χώρα σήμερα έχουν έναν σαμαρωμένο Βασιλιά. Πιο πριν είχαν έναν αλλοπαρμένο, νωρίτερα έναν μαρμαρωμένο. Ο φτωχός λαός πιστεύει ότι ο Βασιλιάς ένας είναι από χρόνια και τον λένε... Πουλημένο. Κάθε φορά αλλάζει πρόσωπο για να μην τον αναγνωρίζουν. Μυαλά όμως δεν αλλάζει. Ο φτωχός λαός συνήθισε να έχει για χρόνια τον ίδιο βασιλιά και παρά τις πίκρες που τον ποτίζει θέλει μόνο αυτόν

- Τον Πουλημένο;
- Ναι, αυτόν. Γι’ αυτό και οι υπόλοιποι αυτόν τον λαό τον λέμε Βλαμμένο.

- Οι βασιλιάδες κυβερνάνε μονάχοι τους;
- Βασικά δεν κυβερνάνε ούτε αυτοί, αλλά ας μη σε μπερδεύω. Το παραμύθι λέει για ένα μεγάλο κτίριο που το λένε κοινοβούλιο. Όπως μαρτυράει η λέξη εκεί μέσα φωλιάζει η βούληση η κοινή. Δεν θα σου πω απόψε ποια λέμε ‘κοινή’ γιατί είσαι ακόμα μικρή. Εκεί μέσα που λες μαζεύονται ψευταράδες, γελωτοποιοί, άνθρωποι της νύχτας, ψευτοδιανοούμενοι, τηλεπωλητές, μισό τρελοι, καλτσοδέτες και ανεπάγγελτοι. Όλοι θέλουν να σώσουν τον εαυτό τους και την τσέπη τους. Ο βλαμμένος λαός που λέγαμε πιο πάνω έχει ταυτίσει αυτούς με το δικό του μέλλον.

- και σε αυτο, το οπως το λες το κοινοβούλιο,  τι δουλειά κάνουν;
- Αυτοί που κυβερνούν αγωνίζονται ποιος θα γεμίσει πιο γρήγορα το δικό του σακούλι με ανέργους παιδί μου! Είναι ένας αγώνας ταχύτητας στον οποίον  ο καθενας τους τρέχει  γρήγορα προσπαθώντας να σκοτώνει τους γύρω. Σαν αυτά τα παιχνίδια που παίζετε στα κομπιούτερ εσείς τα παιδιά. Το βραβείο του νικητή είναι μια θέση παραπάνω από την προηγούμενη.

- Και οι άλλοι που δεν κυβερνούν τι κάνουν;
- Οι άλλοι προσπαθούν.. Να,  τσακώνονται συνέχεια για να μη κυβερνήσουν ποτέ.
 
- Ο λαός πως ζει;
- Όπως μπορεί και όποιος μπορεί. Οι περισσότεροι κάνουν την ίδια δουλειά: είναι άνεργοι. Αλλά είναι τέτοιο επάγγελμα η ανεργία, που όσους και να έχει ζητάει περισσότερους. Δεν σταματάει ποτέ να θέλει κόσμο, δεν σταματάει ποτέ να της στέλνουν. Αυτή είναι η πηγή των κακών που ήρθαν.
 
- Δηλαδή;
- Σε πολλούς επίτηδες φτωχούς έχουν κόψει το ηλεκτρικό και ζούνε με κεριά όπως τα παλιά παλιά χρόνια. Του χρόνου οι περισσότεροι θα ζούνε σε χαρτοκούτι. Γίνονται ληστηριασμοί των σπιτιών.
 
- Πλειστηριασμοί λέγονται  αυτο που τους πέρνουν το σπίτι; αχμ  το άκουσα στην τηλεόραση!
- Ληστηριασμοί είναι παιδί μου, από το ‘ληστεύω’ βγαίνει. Τους πήραν τις δουλειές, τα αυτοκίνητα, τα σπίτια, την υγεία, το μέλλον και στη θέση τους άφησαν  μόνο  φόρους. Με τούτα και μ’ εκείνα ο λαός θα επιστρέψει στη φύση. Θα κοιμάται στα δέντρα, σε σπηλιές, θα ανοίγει λαγούμια…

Κάθε χρόνο σε αυτό το λαό φοράνε παπούτσι ένα νούμερο μικρότερο και του λένε ‘τρέχα’. Πάνω που αρχίζει να συνηθίζει τον πόνο την επόμενη χρονιά του το βγάζουν και του φορούν ένα νούμερο πιο μικρό. Πέντε νούμερα έχει αλλάξει ίσαμε τώρα. Και σύμφωνα με το σχέδιο θα τα φορέσει όλα. Μέχρι να του σαπίσουν τα πόδια.

- Μα γιατί δεν πετάει τα παπούτσια, αφού θα τρέχει πιο γρήγορα;
- Γιατί το θέμα δεν είναι να τερματίσει. Άλλωστε μόνος του τρέχει, δεν θα τον περάσει κανείς. Το θέμα είναι να τα φοράει για να τρέχει κουτσαίνοντας και μες τα αίματα. Και, κυρίως, δεν πρέπει ποτέ να πετάξει από πάνω του τις πατερίτσες. Δάνεια τις λένε.
 
- Και δεν υπάρχει κανένας να ταρακουνήσει αυτό το λαό;
- Φαίνεται πως όχι. Οι πλούσιοι αρνούνται γιατί περνάνε καλά. Οι τραπεζίτες πληρώνονται από τους πλούσιους και δεν θέλουν να τους στενοχωρήσουν. Οι πολιτικοί δεν κάνουν τίποτα που θα στενοχωρούσε τους προηγούμενους. Ο λαός δεν θέλει να κάνει τίποτα για να μη στενοχωρήσει τους πολιτικούς, που δεν θέλουν να στενοχωρήσουν όλους τους προηγούμενους. 

- Και από ενημέρωση;
- Την ενημέρωση που υπάρχει φαντάσου την κάτι σαν υπνωτισμό. Αυτοί που έχουν ταχθεί να κρατούν ξύπνιο το λαό είναι αυτοί που τον αποκοιμίζουν. 

- Μα όλοι το ίδιο είναι;
- Όχι, ακριβώς. Στο περίπου όμως, ναι. Οι σοφοί αυτής της χώρας σώπασαν, οι πνευματικοί της άνθρωποι αποκοιμήθηκαν. Οι ποιητές της τώρα πια δεν γράφουν στίχους. Δεν γράφουν ποιήματα δεν βγάζουν στα βιβλία τις σκέψεις τους. Σήμερα πατούν κουμπιά με γράμματα ή μιλούν σε πολύχρωμα γυαλιστερά κουτιά και το μόνο που καταφέρνουν είναι να μεγαλώνουν τις αποστάσεις με το λαό. Και ο απλός λαός γυρίζει συνέχεια γύρω γύρω από τον εαυτό του αναζητώντας κάποιον, που δεν ξέρει ούτε πως θα είναι, ούτε πως τον θέλει. 

- Πρέπει κι εγω όμως τώρα για ύπνο… Εχω σχολείο το πρωί..και κάνει ήδη νύστα …Πες μου μονάχα ένα … Η ιστορία αυτή θα έχει καλό τέλος;
- Μα, παιδί μου, σου το είπα στην αρχή, παραμύθι είναι…
το βρήκαμε εδώ: mygdalia
που το πήρε από εδώ: xeimwniatikh liakada

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki