Saturday 31 May 2014

Α ρε Μάνα ...

Ήταν χειμώνας, έξω έκανε κρύο ήταν η στιγμή που γεννήθηκα και που γεννήθηκες και εσύ. Πιο μπροστά ήσουν κοριτσάκι... όταν με γέννησες έγινες Μάνα...
Μητέρα και παιδί 1902
Πικάσο - Μητέρα και παιδί 1902
Μέχρι τα πέντε μου χρόνια κρεμόμουν από πάνω σου σε κάθε ευκαιρία, καθόσουν δίπλα μου και μου ζωγράφιζες ήλιους και λουλούδια και ουράνια τόξα, με έπαιρνες αγκαλιά και με κανάκευες.
Από εκείνη την ηλικία και μετά έγινα αχάριστος. Μου ήταν όλα δεδομένα, γιατί δεν ένιωθα την ανάγκη να σου πω ευχαριστώ κάθε μέρα που έβρισκα φαγητό μετά το σχολείο.
Δεν σκέφτηκα να σε ευχαριστήσω ποτέ για τα σιδερωμένα μπλουζάκια, ούτε για τα όμορφα μπαλώματα που έκανες στα παντελόνια μου κι ας σ' έβγαιναν τα μάτια, κι ας τρυπούσες τα δάκτυλα σου, να ήμουν καθαρός και περιποιημένος σ' ένοιαζε.
Το μόνο που ήξερα ήταν να γκρινιάζω που έκανες πάλι ρεβίθια που δεν μ' άρεζαν, που ανακάτευες τα μακαρόνια με την σάλτσα, που δεν βρήκα σιδερωμένο το μπλουζάκι που ήθελα.....θύμωνα που κατέβαζες το ποστερ με την Ζωή Λάσκαρη με εκείνο το μπικίνι και ήμουν έξω φρένων που έψαχνες τι κρύβω κάτω απ' τα βιβλία του σχολείου..στο λέω τώρα, Μικι Μαους......ούτε μου έκανε εντύπωση ότι το δωμάτιο μου ήταν πάντα καθαρό. Ακατάστατο αλλά καθαρό....α ρε Μάνα....
 
Το μόνο σου παράπονο ήταν η αχαριστία μου και που δεν σου είπα ούτε ένα ευχαριστώ.....τα δικά μου παράπονα ότι δεν μου ικανοποιούσες τις 5.248 επιθυμίες μου και δεν με κατάλαβες ποτέ.......
Με κτυπούσαν τα αλλά παιδάκια και πονούσες πιο πολύ εσύ....με έπαιρνες αγκαλιά και με προστάτευες....
Όταν μεγαλώνοντας γυρνούσα αργά τα βράδια, σε έβρισκα σκυμμένη στα σκοτεινά να με προσμένεις βουβή, ξάγρυπνη και χλωμή. . . α ρε Μάνα . . .
 
Μεγάλωσα ρε Μάνα και θυμάμαι το ρολό κιμά με το αυγό στην μέση, το ξεμάτιασμα σου κάθε φορά που με πονούσε το κεφάλι, τα σεμεδακια που έκανες και μου λεγες ότι όταν αποφασίσω να νοικοκυρευτώ είναι για την προίκα μου....
Μεγάλωσα ρε Μάνα και κατάλαβα ότι είχες ξεχάσει τους πόνους του τοκετού και μου λεγες ότι ποτέ δεν ξέχασες το πρώτο κλάμα του μωρού σου, το δικό μου κλάμα . . . 
Δεν σε ρώτησα ποτέ γιατί τα χέρια σου ήταν ροζιασμένα και γιατί είχες μαύρους κύκλους κάτω απ τα μάτια σου, εσύ καταλάβαινες ό,τι δεν έλεγα . . . α ρε Μάνα . . . 
Μεγάλωσα και δεν σου είπα ποτέ ότι σε αγαπώ . . .
 
Σε ευχαριστώ γιατί έκανες όλη την παιδική μου ηλικία να μυρίζει γαζία και αγιόκλημα...
Σε ευχαριστώ γιατί μέσα στα μάτια σου αντίκρισα το πρώτο δάκρυ της χαράς σου για μένα...
Σε ευχαριστώ παρότι δεν είχες πλούτη υλικά να μου δώσεις, μου 'δωσες όμως τα πλουσιότερα δώρα που πήρα στην ζωή μου, το φιλί και την αγκαλιά της Μάνας!!
Είμαι σίγουρος ότι εκεί ψηλά που είσαι μυρίζει παντού γαζίες και αγιοκλήματα . . .
Σε αγαπώ, σε ευχαριστώ και συγγνώμη ρε Μάνα . . .
 
Αφιερωμένο σε όλες τις Μάνες του κόσμου!!!
~ Χάρης Ανεμούδης
 

Παιδεία κόστους...700 ευρώ

«Πέντε λεπτά,
δεν ενοχλώ παρά μόνο τους ανάπηρους,
τις μαμάδες με το καροτσάκι και
τους πεζούς»

«Πέντε λεπτά, δεν ενοχλώ», είπε και άφησε τα αλάρμ ανοιχτά και εξαφανίστηκε. Τα μπροστινά λάστιχα του αυτοκινήτου του άφησαν το αποτύπωμα τους στο μπλε σήμα για τα ΑμεΑ.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα μια γυναίκα με το καροτσάκι δεν μπόρεσε να περάσει κι έκανε ολόκληρο κύκλο… Τα πέντε λεπτά, έγιναν δέκα, δεκαπέντε…δεν ήταν ο χρόνος αλλά ο τρόπος που με έτσι θέλω εμπόδιζε την προσβασιμότητα..

 
Α ρε Έλληνα, δεν θα αλλάξεις ποτέ. Κι αυτός θα μετανοήσει μόνο όταν πληρώσει την κλήση. 
Η παιδεία θα αποκτηθεί με 700 ευρώ…

Γίνε δασκάλα να ξενοιάσεις


(26/9...Περιμένοντας ακόμα την πρόσληψη)

Γίνε δασκάλα να ξενοιάσεις, της έλεγαν όλοι μετά από τον πολύ καλό βαθμό που έβγαλε στις πανελλαδικές.

Και να τώρα διορισμένη να κάνει την καλύτερη δουλειά του κόσμου. Βέβαια, ταλαιπωρήθηκε πολλά χρόνια με τις μετακομίσεις από ‘δω κι από ‘κει και με το να μην ξέρει πού και αν θα δουλέψει την επόμενη χρονιά, αλλά δε βαριέσαι, σκέφτηκε, άξιζε τον κόπο. Ήπιε γρήγορα τον καφέ της διαβάζοντας το άρθρο σχετικά με τις επικείμενες μειώσεις των μισθών των εκπαιδευτικών και έφυγε για το σχολείο. Σήμερα θα είναι μια δύσκολη μέρα γιατί θα συζητήσει με τους γονείς του Πέτρου, ενός παιδιού με μαθησιακές δυσκολίες και ψυχολογικά προβλήματα. Εύχεται να είναι συνεννοήσιμοι άνθρωποι, για το καλό του μικρού…Φεύγοντας από το σχολείο αγόρασε από το φαρμακείο καραμέλες… «Αχ αυτά τα διαολάκια, πάλι μου έκλεισαν τον λαιμό»…. Έδωσε το ενοίκιο στον σπιτονοικοκύρη και γύρισε σπίτι. Το απόγευμα είχε αρκετή δουλειά, έπρεπε να διορθώσει τις εκθέσεις και να ετοιμαστεί για την παρουσίαση του μαθήματος της Ιστορίας, χρειαζόταν μερικές πηγές ακόμα…. Σκέφτηκε όμως ότι έπρεπε να πεταχτεί να αγοράσει μερικά υλικά για το αυριανό πείραμα και την χειροτεχνία, αποκλείεται να θυμηθούν να τα φέρουν όλα τα πιτσιρίκια!

Το βράδυ, αφού έβαλε το φαγητό στον φούρνο για την επόμενη μέρα, καθάρισε λίγο το σπίτι και πήρε τηλέφωνο στην οικογένειά της. Πάντα την δυσκολεύει αυτή η στιγμή… «Μην κλαις αγάπη μου, πλησιάζει η Παρασκευή, θα έρθει η μαμά…»

Την επόμενη μέρα βγήκε για φαγητό με μερικούς φίλους της από το νησί αλλά χρειάστηκε να φύγει λίγο νωρίτερα επειδή είχε να ετοιμάσει ένα διαγώνισμα για την επόμενη μέρα. «Χαρά στο κουράγιο σου, να σκοτώνεσαι στη δουλειά για τα ψίχουλα που παίρνεις!». «Ναι αλλά κάνω την καλύτερη δουλειά του κόσμου», χαμογέλασε.
Σκέφτηκε πως πρέπει να αρχίσει να οργανώνεται για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου και άρχισε να σημειώνει τις δουλειές της «Μάλλον πρέπει να πάω και μερικά απογεύματα στο σχολείο για τα σκηνικά, δεν βγαίνει αλλιώς»…. Οι πόνοι όμως στο στομάχι συνεχίζονται. «Είναι από το άγχος» τη διαβεβαίωσε ο γιατρός, «ηρέμησε λίγο».

Στην επιστροφή για το σπίτι σταμάτησε στο καφέ να δει κάτι γνωστούς. «Τι ανάγκη έχετε εσείς; 2 μήνες κάθεστε το καλοκαίρι. Ποιος άλλος δημόσιος υπάλληλος το κάνει αυτό;»


Ναι, έχει δίκιο. Αλλά από την άλλη…. Ποιος άλλος δημόσιος υπάλληλος κάνει όλα τα παραπάνω;


Έλενα Λαζαρίδου

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki