Sunday 2 November 2014

Ένα αγόρι είδε μερικούς νταήδες να παρενοχλούν ένα συμμαθητή του

Μια μέρα, όταν πήγαινα πρώτη γυμνασίου, είδα ένα παιδί από την τάξη μου να πηγαίνει με τα πόδια στο σπίτι από το σχολείο. Το όνομά του ήταν Κάιλ. Φαινόταν σαν να κουβαλούσε μαζί του όλα τα βιβλία του. Σκέφτηκα, «Γιατί κάποιος να κουβαλάει μαζί του κάθε μέρα όλα τα βιβλία του; Θα πρέπει να είναι φυτό!»

Είχα προγραμματίσει όμορφα το Σαββατοκύριακο μου. Το Σάββατο το βράδυ θα πήγαινα σε ένα πάρτι και το απόγευμα της Κυριακής θα συναντιόμασταν με τους φίλους μου να παίξουμε ποδόσφαιρο στο γήπεδο.
Ήμουν πολύ ενθουσιασμένος που τέλειωσε επιτέλους άλλη μια δύσκολη εβδομάδα, για αυτό και δεν του έδωσα περισσότερο σημασία. Σήκωσα τους ώμους μου και συνέχισα τον δρόμο μου.
Καθώς περπατούσα, είδα μια ομάδα παιδιών να τρέχουν προς το μέρος του. Τον πλησίασαν, πέταξαν τα βιβλία από τα χέρια του, του έβγαλαν τα γυαλιά του και τον έσπρωξαν με δύναμη. Το αγόρι προσγειώθηκε άσχημα στο χώμα.

Τον κοίταξα και είδα αυτή την τρομερή θλίψη στα μάτια του. Τον λυπήθηκα. Όταν τα αγόρια έφυγαν, τον πλησίασα για να τον βοηθήσω. Σέρνονταν στο χώμα ψάχνοντας τα γυαλιά του. Δεν δυσκολεύτηκα να δω ένα δάκρυ να κυλάει από τα μάτια του.
Τη στιγμή που του έδινα τα γυαλιά του, μου είπε «Αυτοί οι τύποι είναι ηλίθιοι. Δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν στη ζωή τους και ασχολούνται συνέχεια μαζί μου.»

Φόρεσε τα γυαλιά του, με κοίταξε και μου είπε «Σε ευχαριστώ!» Για πρώτη φορά τον είδα να χαμογελάει.
Ήταν ένα από εκείνα τα χαμόγελα που έδειχναν πραγματική ευγνωμοσύνη. Τον βοήθησα να μαζέψει τα βιβλία του, και τον ρώτησα πού έμενε. Όπως αποδείχθηκε, το σπίτι του ήταν πολύ κοντά στο δικό μου, οπότε τον ρώτησα γιατί δεν τον είχα δει ποτέ ξανά στο παρελθόν.
Μου είπε ότι πριν πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο. Δεν είχα κάνει ποτέ παρέα με κάποιον που πήγαινε σε ιδιωτικό σχολείο.
Πήρα από τα χέρια του τα μισά βιβλία του και ξεκινήσαμε να προχωράμε προς τα σπίτια μας. Σε όλη τη διαδρομή δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Τελικά ο Κάιλ ήταν ένα πολύ ενδιαφέρον παιδί και μου άρεσε η παρέα του.
Τον ρώτησα αν ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο τη Κυριακή με μένα και με τους φίλους μου. Δέχτηκε με χαρά. Κάναμε παρέα όλο το Σαββατοκύριακο και όσο περισσότερο τον γνώριζα, τόσο πιο πολύ μου άρεσε να κάνω παρέα μαζί του. Αλλά και οι φίλοι μου είχαν την ίδια άποψη με μένα.
Τη Δευτέρα το πρωί ήρθε στο σχολείο κουβαλώντας πάλι όλα τα βιβλία του.
Τον σταμάτησα και του είπα χαμογελαστός «Πω πω φίλε, με αυτό που κάνεις κάθε μέρα με τα βιβλία σου, δεν θα αργήσεις να αποκτήσεις μυς σε όλο σου το σώμα» . Εκείνος γέλασε και μου έδωσε να κουβαλήσω τα μισά από τα βιβλία του.
Κατά τη διάρκεια των επόμενων ετών στο σχολείο, ο Κάιλ και εγώ, γίναμε οι καλύτεροι φίλοι. Τελειώνοντας το Λύκειο αρχίσαμε να σκεφτόμαστε το κολέγιο.
Ο Κάιλ ήθελε να πάει στο Georgetown ενώ εγώ σκεφτόμουν πολύ σοβαρά το Duke. Ήξερα ότι τα χιλιόμετρα δεν θα μπορούσαν να σταθούν ποτέ εμπόδιο στη φιλία μας.
Εκείνος ήθελε να γίνει γιατρός και εγώ ήθελα να πάω στη Γυμναστική ακαδημία.
Όταν ήρθε η μέρα της αποφοίτησης ο Κάιλ ήταν αυτός που θα εκφωνούσε τον αποχαιρετιστήριο λόγο της τάξης μας. Τον πείραζα όλη την ώρα για αυτό. Του έλεγα με χαμόγελο πως ήταν φυτό αλλά η αλήθεια ήταν πως χαιρόμουν πολύ με τη επιτυχία του.
Όταν σηκώθηκε για να ξεκινήσει τον λόγο του, τον κοίταξα περήφανος. Αυτό το παιδί βρήκε πραγματικά τον εαυτό του κατά τη διάρκεια του γυμνασίου. Όλα τα παιδιά τον αγαπούσαν. Ακόμη και τα κορίτσια.

Στέκονταν εκεί όρθιος μπροστά σε όλους και έμοιαζε δυνατός, ανίκητος και πολύ όμορφος. Του πήγαιναν τα γυαλιά του. Η αλήθεια είναι ότι τα δυο τελευταία χρόνια έβγαινε περισσότερα ραντεβού από έμενα. Εντάξει, ίσως για αυτό να τον ζήλευα. Λιγάκι!
Όταν ξεκίνησε να μιλάει μπορούσα να καταλάβω ότι ήταν νευρικός. Κόμπιαζε. Σηκώθηκα όρθιος και του χαμογέλασα για να του δώσω κουράγιο. Με κοίταξε και μου ψιθύρισε χαμογελαστός «Σε ευχαριστώ φίλε».
Καθάρισε το λαιμό του και άρχισε.
«Σήμερα θα πρέπει να ευχαριστήσετε πραγματικά όλους όσους σας βοηθήσαν να τα καταφέρετε όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια. Τους γονείς σας, τους καθηγητές σας, τα αδέλφια σας ακόμη και τους οδηγούς των σχολικών λεωφορείων. Αλλά περισσότερο από όλους θα πρέπει να ευχαριστήσετε τους φίλους σας. Είμαι εδώ για να πω σε όλους σας, ότι το να είσαι φίλος με κάποιον είναι το καλύτερο δώρο που μπορείς να του χαρίσεις.
Θα σας πω μια ιστορία..»
Σήκωσα το βλέμμα μου και τον κοίταξα με έκπληξη την ώρα που διηγούνταν σε όλους εκείνη την ιστορία της πρώτης μέρας που συναντηθήκαμε.
Έμεινα με ανοιχτό το στόμα όταν τον άκουσα να λέει ότι είχε προγραμματίσει να αυτοκτονήσει εκείνο το Σαββατοκύριακο.
Μίλησε για το πώς είχε καθαρίσει ντουλάπι του, για να μην το κάνει η μαμά του αργότερα και για το πως μετέφερε όλα τα πράγματα του σπίτι του. Σταμάτησε για λίγο και με κοίταξε χαμογελαστός.
«Ευτυχώς, σώθηκα. Ο φίλος μου με έσωσε από το να κάνω κάτι πολύ άσχημο για μένα και την οικογένεια μου.»

Όλοι τον άκουγαν με κομμένη την ανάσα την ώρα που αυτό το όμορφο, δημοφιλές αγόρι άνοιγε την ψυχή του. Γύρισα και είδα τη μαμά και τον μπαμπά του. Με κοίταζαν χαμογελώντας με ευγνωμοσύνη. Μέχρι τότε δεν είχα καταλάβει πόσο σημαντικό ήταν αυτό που είχα κάνει εκείνο το μεσημέρι της Παρασκευής.
Ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη των πράξεων σας. Με μια μικρή χειρονομία, μπορείτε να αλλάξετε τη ζωή ενός ανθρώπου. Προς το καλό ή προς το κακό. Με κάποιο, μαγικό τρόπο μας οι ζωές μας μπλέκονται και επηρεάζουν τις ζωές άλλων συνανθρώπων μας. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε αυτοί που θα σηκώσουν κάποιον άγνωστο από το χώμα και όχι αυτοί που θα τον ρίξουν σε αυτό..
Μοιραστείτε αυτή την ιστορία με τους φίλους σας. Βοηθήστε να διαδοθεί ένα όμορφο μήνυμα.

Πηγή:
ti les twra, dinfo.gr

Ο κόσμος είναι το πιο επικίνδυνο μέρος για να ζει ένα παιδί.

Η παιδική βία μοιάζει να έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας, απλώνεται παντού, σε εμπόλεμες ζώνες, σε πόλεις, στα ίδια τα σπίτια των παιδιών, στα σχολεία.
Μωρά, παιδιά, έφηβοι πέφτουν θύματα ξυλοδαρμού, βιασμών, ακόμη και φόνων κάθε πέντε λεπτά σύμφωνα με έκθεση της UNICEF. Σε πολλές χώρες, η βία συναντάται καθημερινά με τη μορφή πολλών προσώπων.
 
Η βία μειώνει τις πιθανότητες μίας φυσιολογικής ζωής που γεννιούνται με τον ερχομό ενός παιδιού στον κόσμο

Με τη γέννηση ενός παιδιού, γεννιούνται μαζί και κάποιες μελλοντικές πιθανότητες για τη ζωή του. Η βία εξουδετερώνει αυτές τις πιθανότητες, έχει τη δύναμη να εξαλείφει αστραπιαία κάθε ενδεχόμενο που συνδέεται με το μέλλον.
Κάθε πέντε λεπτά, κάπου εκεί έξω, μια οικογένεια χάνει τον γιο ή την κόρη της από διάφορες μορφές βίας. Μέσα σε αυτά τα πέντε λεπτά, η οικογένεια του θύματος και η κοινωνία έχουν αλλάξει για πάντα. Όταν ένα παιδί λοιπόν σκοτώνεται με τη βία, ο κόσμος κάπου τερματίζει. 

Σύμφωνα με έκθεση της UNICEF, η οποία προκαλεί έκπληξη, ένα παιδί σκοτώνεται κάθε πέντε λεπτά, όπως προαναφέρθηκε, ανά την υφήλιο. Με τίτλο, “Παιδιά σε κίνδυνο: Πράξεις για να σταματήσει η βία εναντίον τους”, η έκθεση δημοσιεύτηκε με αφορμή την έναρξη μιας παγκόσμιας εκστρατείας με τον ίδιο τίτλο. Όσα παιδιά κατορθώνουν να επιβιώσουν, σύμφωνα με τα στοιχεία της έρευνας, ζουν υπό τη σκιά και τον φόβο της σωματικής, συναισθηματικής και σεξουαλικής κακοποίησης.
Η βία μειώνει τις πιθανότητες μίας φυσιολογικής ζωής που γεννιούνται με τον ερχομό ενός παιδιού στον κόσμο
Τα κατάλοιπα της βίας στις παιδικές ψυχές, όπως τονίζεται, διαρκούν όσο μια ζωή. Το στοιχείο που παρουσιάζει ιδιαίτερη ανησυχία είναι πως το 75% των βίαιων θανάτων διαπιστώνεται καθημερινά σε χώρες όπου υπάρχει ειρήνη και όχι σε εμπόλεμες περιοχές. Η εκδήλωση βίας δεν είναι σπάνιο φαινόμενο, μία παροδική έκρηξη στα πιο επικίνδυνα, απομονωμένα και πρωτόγονα σημεία του πλανήτη. Απλώνεται με μορφή επιδημίας μέσα σε σπίτια, σχολεία και δρόμους που έχουν πολιτισμό.

Περίπου 345 παιδιά κάτω των είκοσι χρονών θα μπορούσαν να πεθαίνουν ημερησίως από τον επόμενο κιόλας χρόνο εκτός κι αν οι κυβερνήσεις αναλάβουν δράση. Τα παιδιά που πέφτουν θύματα βίας αναπτύσσουν εγκεφαλική δραστηριότητα παρόμοια με αυτή των στρατιωτών όταν βρίσκονται στο πεδίο της μάχης και το 1/3 αυτών των παιδιών είναι πολύ πιθανό να παρουσιάσουν διαχρονικά συμπτώματα μετατραυματικού στρες, γεγονός που θυμίζει μία τις πιο γνωστές παθήσεις στρατιωτών μετά τον πόλεμο. 

Όσα παιδιά ζουν υπό συνθήκες φτώχειας είναι πιο πιθανό να δεχτούν βία, σε οποιοδήποτε σημείο του πλανήτη. Ένας έφηβος που ζει στη Λατινική Αμερική έχει 70% περισσότερες πιθανότητες να δολοφονηθεί από ένα παιδί που ζει στο Ηνωμένο Βασίλειο, δεδομένου ότι οι άνθρωποι που ζουν σε συνθήκες εξαθλίωσης και φτώχειας γίνονται περισσότερο βίαιοι. Στην Κένυα, σύμφωνα με το Έθνος, ένα στα τρία κορίτσια και ένα στα έξι αγόρια πέφτουν θύματα σεξουαλικής βίας αλλά μόλις το 1% των περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης καταγράφεται από την αστυνομία.
.............................................
περισσότερα εδώ

«Θα το ρίξω», μου είπε...

— Γιατρέ, σε σένα, που σε έχω σαν αδελφό, μπορώ το πω.
— Τι θες να μου πεις, Ντίνα;
— Είμαι πάλι έγκυος, γιατρέ μου.
— Α, ωραία! Συγχαρητήρια Ντινάκι. Τώρα πια, με τέσσερα παιδιά, θα γίνεις πολύτεκνη.
— Δεν κατάλαβες, γιατρέ. Δεν αντέχω ένα τέταρτο παιδί, αποφάσισα να το ρίξω.
— Τι είπες βρε μουρλή; Τι το πέρασες; Ζαριά είναι το μωρό να το ρίξεις;
— Γιατρέ μου, λυπάμαι, αλλά το έχω αποφασίσει! Βλέπεις, ήδη με μεγάλη δυσκολία καταφέρνω να μεγαλώνω τα τρία παιδιά μου, διότι και τα οικονομικά μας είναι χάλια, άλλα και τα νεύρα μου δεν αντέχουν άλλο, και θέλω και εγώ -σαν νέα γυναίκα- να ζήσω λίγο τη ζωή μου. Άνθρωπος είμαι κι εγώ, γιατρέ μου!

— Ναι, εντάξει, δεν λέω, αλλά οφείλεις –πριν το κάνεις- να συνειδητοποιήσεις ότι όταν στη δική σου υποκριτική γλώσσα λες «να το ρίξω», αυτό στα σωστά ελληνικά σημαίνει «να το δολοφονήσω»!
— Υπερβολικός είσαι, γιατρέ μου. Δεν είμαι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία που το κάνει. Σιγά τη δολοφονία, μία απλή έκτρωση είναι.
- Καλά, καλά, έτσι το λες επειδή έτσι σε βολεύει. Στο κάτω-κάτω της γραφής ας πρόσεχες και ας έπαιρνες τα κατάλληλα μέτρα για να μην γίνει η σύλληψη. Τώρα όμως, που η σύλληψη έγινε, έχεις μέσα σου έναν άνθρωπο. Μπορεί να μην τον βλέπεις, μπορεί να μην τον ακούς, μπορεί να είναι πάρα μα πάρα πολύ μικρός, όμως δεν παύει να είναι άνθρωπος.
— Γιατρέ, λυπάμαι, αλλά ό,τι και αν μου πεις, εγώ το μωρό θα το ρίξω. Δεν γίνεται αλλιώς, γιατρέ μου, πρέπει να με καταλάβεις.

— Εντάξει, εντάξει, σε καταλαβαίνω και δεν θα επιμείνω, όμως θα μου επιτρέψεις να σου ζητήσω -αν μη τι άλλο- να έχεις ίσα μεταχείριση απέναντι στα παιδιά σου, ώστε να μην αδικήσεις κανένα.
— Δεν καταλαβαίνω, γιατρέ, τι θέλεις να πεις.
— Θα σ' το εξηγήσω αμέσως, φίλη μου. Κοίταξε λοιπόν να δεις. Εσύ τώρα έχεις τέσσερα παιδιά: Τη Μαρία, τον Γιώργο, τη Νίκη, και το τέταρτο παιδί σου που έχεις μέσα σου, και που θα υποθέσουμε ότι είναι αγοράκι και θα το ονομάσουμε Βασίλη. Εάν λοιπόν έχεις αποφασίσει να μείνεις με τρία παιδιά και γι' αυτό σκέφτεσαι να δολοφονήσεις το ένα από τα τέσσερα παιδιά σου, γιατί άραγε πρέπει αυτό το παιδί-θύμα να είναι οπωσδήποτε ο Βασίλης και όχι η Μαρία -για παράδειγμα- ή ο Γιώργος ή η Νίκη; Αν λοιπόν θέλεις να είσαι σωστή μητέρα και δίκαιη απέναντι στα παιδιά σου, πρέπει να ρίξεις κλήρο. Θα γράψεις τα ονόματα των τεσσάρων παιδιών σου σε τέσσερα χαρτάκια, θα τα ανακατέψεις και θα τραβήξεις στην τύχη ένα. Αν το χαρτάκι γράφει «Μαρία» θα σκοτώσεις τη Μαρία, αν γράφει «Γιώργος» θα σκοτώσεις τον Γιώργο, και αν γράφει «Νίκη» θα σκοτώσεις τη Νίκη. Και αν τέλος γράφει Βασίλης, ε, τότε κάνε την έκτρωσή σου, με γειά σου και χαρά σου.

— Γιατρέ, με δουλεύεις; Είναι δυνατών να σκοτώσω εγώ το παιδί μου; Μόνο που το ακούω τρελαίνομαι! Είναι δυνατόν να σκοτώσω το Μαράκι μου;! Eίναι δυνατόν να σκoτώσω τον Γιωργάκη μου; Είναι δυνατόν να σκοτώσω τη μικρούλα μου Νίκη; Μα τρελάθηκες, γιατρέ μου;
— Μπα, καθόλου! Για τα τρία παιδιά σου που ανέφερες δεν ξέρω, πάντως τον μικρό σου Βασιλάκη (απ' ό,τι φαίνεται) είναι δυνατόν να το σκοτώσεις, και χωρίς ενοχές!
— Μα, γιατρέ μου, με αδικείς! Το ξέρεις καλά ότι δεν είναι έτσι.
— Και πώς είναι, λοιπόν; Για πες!

— Αχ, γιατρέ μου, τώρα με μπέρδεψες. Αφησέ μου να σκεφτώ και θα σου απαντήσω. Θα σκεφτώ και θα σου απαντήσω κάποια στιγμή. Ναι, ναι, θα σου απαντήσω...

ta meteora

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki