Wednesday 19 November 2014

Διονύσιος Σολωμός: Τὸ ἀηδόνι και το γεράκι
«Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».


Ἀπὸ τὸ «Ποιήματα καὶ Πεζά»
Ἐπιμέλεια-Εἰσαγωγὲς Στυλιανὸς Ἀλεξίου.

Ἔκδ. στιγμή, Ἀθήνα 1994.

«Ἄκουσε, γεράκι, τὸ καημένο τ' ἀηδόνι. Ἡ ζωή μου εἶναι στὴν ἐξουσία σου, ὅπως καὶ τὸ πέταγμά μας αὐτὸ μέσα στὰ σύννεφα, ὅπου δὲν εἶχα φτάσει ποτέ. Ἀλλὰ ἄκουσέ με: Ἀπὸ τὶς μυστικὲς πηγὲς τῆς φύσης ἐρχόταν μιὰ ἤπια πνοὴ καὶ συναντοῦσε μιὰν ἄλλη, ἐξίσου ἤπια, μέσα στὸ στῆθος μου. Αὐτὴ ἡ πνοὴ γινόταν τραγούδι, ὅπως καὶ τὸ φύλλωμα τοῦ δέντρου ποὺ μὲ φιλοξενοῦσε, ὅπως τὰ ἄστρα ποὺ ἔλαμπαν ψηλά. Ἡ ὀμορφιὰ τῶν πραγμάτων ποὺ ἦταν γύρω μου μὲ συγκινοῦσε καὶ μεταβαλλόταν σὲ μουσική. Εἶδα κι ἐσένα νὰ ἔρχεσαι καταπάνω μου, καὶ ὁ φόβος μου νικήθηκε ἀπὸ τὸ θαῦμα τῆς γρήγορης καὶ μεγαλόπρεπης πτήσης σου, ποὺ τὴ θαύμαζα σὰν δῶρο τῶν θεῶν. Ἀλλὰ τὴ στιγμὴ ἐκείνη, ἀπὸ ἀπροσμέτρητο βάθος, ἑτοιμάζονταν ν' ἀναβρύσουν ἀπὸ μένα τραγούδια θλίψης γιὰ ἕνα ρόδο ποὺ τὸ μάδησε ὁ ἀέρας. Τὰ ἄρχιζα, τὰ τραγούδια αὐτά, ἐγὼ πού, ὅταν ξεσποῦσε ὁ κεραυνός, ἔνιωθα νὰ μοῦ τρέμει τὸ στῆθος, καθὼς ἤμουν μαζεμένο μέσα στὸ νέο φύλλωμα. Ἄφησέ με νὰ ζήσω μιὰ στιγμὴ μόνο, ὅσο γιὰ νὰ βγάλω στὸν αἰθέρα καὶ γιὰ τὸ αὐτί σου τὸ θησαυρὸ ποὺ αἰσθάνομαι μέσα μου. Μὴ σκοτώσεις αὐτὸ ποὺ πρέπει νὰ γεννηθεῖ!».

Καθὼς τὸ ἀηδόνι μιλοῦσε, τὸ γεράκι χαλάρωνε τὸ ἁρπακτικὸ νύχι του, καὶ μὲ τὸ ἄλλο ἔκανε φιλικὸ νεΰμα στὸ ἀηδόνι, ποὺ ὅμως τὴ στιγμὴ ἐκείνη ξεψύχησε.

Οι μεγαλύτεροι κλέφτες, οι ληστές ...

Αυτοί που κακοποιούν ένα παιδάκι ...
Οι παιδόφιλοι ...
Οι παιδοβιαστές ...
Οι παιδοβάτες ...

Δεν είναι απλοί κακοποιοί ...
και δεν μπορεί να αντιμετωπίζονται ως τέτοιοι.

Είναι οι μεγαλύτεροι κλέφτες.
Είναι οι κλέφτες της παιδικής ψυχής.
Τη ρημάζουν, τη συντρίβουν
Είναι ληστές αδίστακτοι
Είναι οι ληστές της παιδικής ζωής.


19η Νοεμβρίου: διεθνής ημέρα κατά της κακοποίησης των παιδιών
20η Νοεμβρίου: παγκόσμια ημέρα για τα δικαιώματα του παιδιού

hamomilaki

Έχεις κορίτσι; Μην το καταδικάζεις! / Το σύνδρομο της Barbie

Μήπως άθελά σας υποσκάπτετε με δηλώσεις σας το μέλλον της κόρης σας και τον τρόπο που αξιολογεί τον εαυτό της;
Η γυναίκα πρέπει να είναι όμορφη και ο άνδρας να βγάζει λεφτά. Η γυναίκα αγαπά το ροζ, λατρεύει να ψωνίζει και είναι καλύτερη στις θεωρητικές επιστήμες. Ο άνδρας προτιμά τα σκούρα χρώματα, μισεί την βόλτα στα μαγαζιά και είναι διάνοια στα μαθηματικά. Οι παραπάνω και πολλές ακόμα κοινωνικές παραδοχές πολλές φορές κάνουν τα παιδιά να υιοθετούν απόψεις σχετικά με το φύλο τους που ίσως στην πραγματικότητα να μην ισχύουν.

Για παράδειγμα, εάν λες σε ένα αγόρι ότι τα καταφέρνει στα μαθηματικά θα προσπαθήσει επιπλέον ώστε να εκπληρώσει την προφητεία για το φύλο του. Αντίθετα, εάν λες σε ένα κορίτσι ότι δεν τα καταφέρει στα μαθηματικά γιατί τα κορίτσια είναι περισσότερο των θεωρητικών μαθημάτων, ίσως να το οδηγηθεί σε αποτυχία επειδή θα ενστερνιστεί μια «πανάρχαια αποδεδειγμένη αλήθεια».
Αυτό δεν το λέμε μόνο εμείς, αλλά μια νέα έρευνα που διεξήχθη για να αποδείξει ότι είναι τελικά πολύ εύκολο να πείσεις ένα παιδί να πιστέψει ότι κάτι δεν κάνει καλά. Οι επιστήμονες έτρεξαν δύο πειράματα για να επιβεβαιώσουν τις υποψίες τους. Χώρισαν παιδιά ηλικίας από 4 έως 7 χρονών σε δύο ομάδες και τα έβαλλαν να λύσουν το ίδιο «πρόβλημα». Παρατήρησαν πως η απόδοση των παιδιών χειροτέρεψε όταν τους είπαν ότι η άλλη ομάδα παιδιών τα κατάφερνε καλύτερα.
Και να, λοιπόν, που τίθεται το ερώτημα εάν τελικά ευθυνόμαστε εμείς, ως γονείς, που οι γυναίκες αμείβονται λιγότερο από έναν άνδρα για την ίδια εργασία, που μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει Ελληνίδα γυναίκα πρωθυπουργός ή Πρόεδρος της Δημοκρατίας, που το διάστημα έχει γεμίσει άνδρες και που σπάνια πίσω από το τιμόνι ενός αγωνιστικού της Formula1 κάθεται γυναίκα πιλότος.
Τι λάθη μπορεί να κάνουμε που να καταδικάζουν τα κορίτσια μας να αποδέχονται ότι λόγω φύλου αξίζουν λιγότερα από τους άνδρες σε συγκεκριμένους τομείς;
Βρήκαμε 6 πολύ σημαντικά!

«Τα κορίτσια είναι καλά και ευγενικά»
Ναι, φυσικά ένα κορίτσι σπάνια θα γυρίσει στα 18 να πει «Δεν μας χ…ς, ρε μάνα» αλλά αυτό δεν είναι ένα γονιδιακό ιδίωμα. Τα κορίτσια δέχονται extra πακέτα διδαχής στους καλούς τρόπους τόσο που συχνά αυτό το «να είσαι καλή και ευγενική» γίνεται στο μυαλό τους «να γίνεσαι χαλί να σε πατήσουν». Έτσι για να είναι αρεστές και επιτυχημένες γυναίκες θα πρέπει να αποφεύγουν τους καβγάδες, να μην ταράζουν τους άλλους, να μην προκαλούν την καθεστηκυία τάξη, να μην υψώνουν την φωνή πάνω από «το απαλό αεράκι» κτλ.
Τι μαθαίνουν, όμως, έτσι; Μαθαίνουν να μην διαπραγματεύονται μεγαλύτερο μισθό, προκειμένου να μην προσβάλλουν τον εργοδότη, να μην αντιδρούν εκρηκτικά όταν τις αδικούν, γιατί είναι ντροπή, ή να μην υψώνουν την φωνή για να μη κακοχαρακτηριστούν. Ουπς!
Εάν δεν θέλετε, λοιπόν, να συμβεί το παραπάνω στην κόρη σας, παράλληλα με τους καλούς τρόπους (είναι δίχως άλλο απαραίτητη σε κάθε πετυχημένο άνθρωπο) διδάξτε την να έχει άποψη, να μη φοβάται να την υποστηρίξει και να την υποστηρίζει φωναχτά. Έτσι δεν θα μετατραπεί σε ένα πειθήνιο ον που θα κατεβάζει το κεφάλι κάθε φορά που διαφωνεί.

«Τα κορίτσια αγαπούν την Barbie»
Δεν φταίει συγκεκριμένα η Barbie. Πως θα μπορούσε, άλλωστε; Μην ξεχνάμε πως είναι γυναίκα και έχει πάει στο φεγγάρι, έχει σώσει δυο-τρεις φορές τον κόσμο, έχει γίνει πολιτικός, πυροσβέστης, ναυαγοσώστης […] και άρα θα μπορούσε να αποτελεί ένα καλό γυναικείο δυναμικό πρότυπο. Ωστόσο, δίνοντας στην κόρη σας μόνο ροζ παιχνίδια τα 3 πρώτα χρόνια της ζωής της την κάνετε να πιστεύει πως το ροζ είναι το αγαπημένο της χρώμα, ενώ την μαθαίνετε να προτιμά τα φυλετικά παιχνίδια, ακόμα κι αν δεν έχει γενετική προδιάθεση για αυτά.

Μελέτη του 2009 βρήκε ότι το 31% των «κοριτσίστικων» παιχνιδιών έχουν να κάνουν με την εμφάνιση (π.χ. πλαστικό μακιγιάζ, φορέματα, χτενίσματα, μαγειρική κτλ). Αντίθετα, τα «αγορίστικα» παιχνίδια παροτρύνουν τις ανακαλύψεις, τις αναζητήσεις, τον ανταγωνισμό, την κίνηση, την επίλυση προβλημάτων και, κατά συνέπεια, αναπτύσσουν ταλέντα που στον κόσμο των μεγάλων σχετίζονται με τις καλά αμειβόμενες θέσεις εργασίας. Μήπως να το ξανασκεφτείτε, λοιπόν, την επόμενη φορά που θα πάτε σε κατάστημα παιχνιδιών;

«Είσαι όμορφη»
Η συνηθέστερη φιλοφρόνηση σε ένα κορίτσι είναι «είσαι όμορφη» γιατί πράγματι είναι μια κούκλα, ειδικά όταν της φοράτε πολύχρωμα φορεματάκια και κορδέλες με λουλουδάκια. Ωστόσο, έχει και άλλα χαρακτηριστικά που ίσως ξεχνάτε να τονίσετε. Μπορεί, λόγου χάρη, να είναι καλή στις κατασκευές, να έχει χιούμορ, να έχει ρυθμό και να τραγουδάει εκπληκτικά. Με το να υπερτονίζετε την αξία της εμφάνισης στον κόσμο της εικόνας την κάνετε να πιστεύει ότι όλα αρχίζουν και τελειώνουν μπροστά στον καθρέφτη.

Δώστε λοιπόν έμφαση και σε άλλα θετικά χαρακτηριστικά της (ακαδημαϊκά, αθλητικά, καλλιτεχνικά κτλ.) για να κατανοήσει ότι έχει μεγαλύτερη αξία από αυτήν που της δίνει απλά και μόνο το χαριτωμένο της μουτράκι.
Σημείωση: Συνεχίστε να την κομπλιμεντάρετε για την ομορφιά της για να αυξήσετε την αυτοπεποίθησή της αλλά συνοδεύετε κάθε φιλοφρόνηση με δύο ακόμα χαρακτηριστικά της που δεν σχετίζονται με την εικόνα της.

«Είσαι η μικρή μου πριγκίπισσα»
Ωχ, Θεούλη μου, πως άραγε να αποφύγεις την κοινωνικά κατασκευασμένη εικόνα της ροζ πριγκίπισσας που στέκει καλή και όμορφη περιμένοντας τον πρίγκιπα να την γλιτώσει από τα βάσανά της; Δύσκολα! Μιας και οι αβοήθητες πριγκίπισσες (βλέπε Χιονάτη, Ωραία Κοιμωμένη, Σταχτοπούτα κτλ.) που αναμένουν την σωτηρία του πρίγκιπα με το λευκό άλογο είναι παντού για να διδάξουν την παθητικότητα και την αναμονή ενός άντρα για την ολοκλήρωση τους. Σκεφτείτε το, παρακαλώ, αυτό την επόμενη φορά που θα την αποκαλέσετε πριγκίπισσα και θα της αγοράσετε αξεσουάρ με στέμμα.
Ωστόσο, οι πραγματικές πριγκίπισσες στην ουσία γαλουχούνται για να είναι ολοκληρωμένες από μόνες τους. Φοιτούν σε καλά Πανεπιστήμια, διδάσκονται ξένες γλώσσες, αποκτούν διπλωματικές δεξιότητες, ασκούν φιλανθρωπικό έργο κ.ο.κ.

Εάν, λοιπόν, θέλετε να έχετε μπροστά σας μια πραγματική μικρή πριγκίπισσα δείξτε την αυτήν την πλευρά και επαναπροσδιορίστε το νόημα του όρου για να περάσετε σωστά μηνύματα.

Σημείωση: Πηγαίνετε την κόρη σας να δει την παιδική ταινία Brave στην οποία μία πριγκίπισσα αναλαμβάνει να σώσει μόνη της το βασίλειό της, χωρίς την βοήθεια κανενός άνδρα. Ακόμα, ξαναδείτε το Tangled, στο οποίο η πρωταγωνίστρια δεν χρειάζεται την βοήθεια κανενός πρίγκιπα και αδιαφορεί πλήρως όταν της κόβουν την υπέροχη, κατάξανθη κώμη της. Αν πάλι η κόρη σας έχει ήδη παθιαστεί με τις κλασικές πριγκιπικές ιστορίες, μπορείτε να της τονίσετε όλα αυτά που η κάθε ηρωίδα μπορεί να κάνει από μόνη της. (π.χ. η Πεντάμορφη λατρεύει το διάβασμα, η Αριελ τραγουδάει καταπληκτικά).


«Οι βαριές δουλειές είναι για τον μπαμπά»
Παραχωρώντας τις βαριές δουλειές στον άντρα του σπιτιού, ουσιαστικά της δείχνετε ότι μια γυναίκα δεν μπορεί να καταφέρει ότι και ένας άνδρας. Παρόλ' αυτά, είναι σίγουρο πως εάν βάζατε το μυαλό σας να δουλέψει και την πόρτα που τρίζει θα φτιάχνατε και το καζανάκι θα σταματούσε να τρέχει. Καταρρίψτε τα φυλετικά στερεότυπα και δώστε το καλό παράδειγμα αναλαμβάνοντας εργασίες που χρειάζονται σωματική εργασία. Ακόμα, αναθέστε που και που στα αρσενικά του σπιτιού εργασίες που δεν σχετίζονται στερεοτυπικά με το φύλο τους, όπως να πλύνουν πιάτα ή βάλλουν σκούπα.

«Κοίτα μια χοντρή!»
Η υγιεινή διατροφή και η άσκηση είναι σημαντική για την υγεία και έχει άμεσα αποτελέσματα και στην εικόνα κάθε ανθρώπου. Κριτικάροντας, όμως, την σωματική κατάσταση άλλων γυναικών δεν τα επιβάλλετε. Αντίθετα, περνάτε το μήνυμα ότι για να είναι μια γυναίκα επιτυχημένη οφείλει το σώμα της να έχει μια συγκεκριμένη μορφή. Το ίδιο συμβαίνει και με το να κάνετε συνεχώς δίαιτα προκειμένου να καταφέρετε να αδυνατίσετε.

Προσπαθήστε να δείτε το σώμα σας με τον τρόπο που θα θέλατε και η κόρη σας να βλέπει το δικό της. Ακόμα, προσπαθήστε να τις δώσετε παραδείγματα επιτυχημένων γυναικών που δεν πληρούν τα στάνταρ της διεθνούς βιομηχανίας μόδας και, όμως, νιώθουν καλά με το σώμα τους.


Για παράδειγμα, πρόσφατα η Salma Hayek είπε σε συνέντευξή της:
«Έχω βαριά προφορά, είμαι δυσλεκτική, κοντή και στρουμπουλή.[…]Είμαι στρουμπουλή γιατί λατρεύω το φαγητό και το κρασί. Δεν είναι ότι καλύτερο για τη μόδα, αλλά είναι το καλύτερο για τη διάθεσή μου. Είμαι χαρούμενη γιατί τρώω. Είμαι 46 χρονών. Δε θα κάνω botox και ξέρετε γιατί; Γιατί τρώω. Τρώω λιπαρά, τρώω λαχανικά, τα τρώω όλα. Αν ασκείσαι πολύ και δεν τρως, τότε αυτό έχει συνέπειες στο δέρμα σου. Όλα αρχίζουν και γερνάνε. Αν δεν τρως υδατάνθρακες καθυστερείς τον μεταβολισμό σου και δείχνει δυστυχισμένος. Η αλήθεια είναι ότι δε με νοιάζει να είμαι η πιο όμορφη και η πιο αδύνατη. Μπορώ να είμαι χαρούμενη με την ομορφιά των άλλων. Μάθε να χαίρεσαι για τους άλλους και θα είσαι πάντα ευτυχής».

πηγή

Jorge Bucay: Στη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών - «Κανένας δεν πέθαινε στην πείνα, γιατί ο ένας τάιζε τον άλλον!» - One Human Family, Food for All

“Ο άνθρωπος εκείνος είχε ταξιδέψει πολύ. Στη ζωή του είχε γυρίσει σε εκατοντάδες χώρες, αληθινές και φανταστικές…
 
Translations of Jorge Bucay's "Dejame Que Te Cuente"/"Let me tell you a story" - by Michael Levin

Το ταξίδι που θυμόταν περισσότερο ήταν η σύντομη επίσκεψή του στη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών. Έφτασε τυχαία στα σύνορά της. 
Στoν δρόμο από την Αμπελοχώρα προς την Παραϊδα, υπήρχε μια μικρή παράκαμψη προς τη Χώρα των Μεγάλων Κουταλιών. Επειδή του άρεσαν οι εξερευνήσεις, πήρε εκείνο το δρόμο. Ο δρόμος ήταν όλο στροφές και κατέληγε σ’ ένα τεράστιο απομονωμένο σπίτι.



 
Στην πόρτα μια πινακίδα έγραφε:

ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΚΟΥΤΑΛΙΩΝ

ΑΥΤΗ Η ΜΙΚΡΗ ΧΩΡΑ ΕΧΕΙ ΜΟΝΑΧΑ ΔΥΟ ΑΙΘΟΥΣΕΣ,
ΤΗΝ ΜΑΥΡΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ. ΓΙΑ ΝΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ,
ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΟ ΔΙΑΔΡΟΜΟ ΩΣ ΤΗ ΔΙΑΚΛΑΔΩΣΗ ΤΟΥ.
ΣΤΡΙΨΕ ΔΕΞΙΑ, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΕΠΙΣΚΕΦΤΕΙΣ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΚΑΜΑΡΑ
Ή ΑΡΙΣΤΕΡΑ, ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΓΝΩΡΙΣΕΙΣ ΤΗΝ ΑΣΠΡΗ.

Ο άνθρωπος προχώρησε στο διάδρομο και στην τύχη, έστριψε πρώτα δεξιά. Ο νέος διάδρομος είχε μήκος καμιά πενηνταριά μέτρα και κατέληγε σε μια τεράστια πόρτα. Μόλις έκανε τα πρώτα βήματα, άρχισε να ακούει τα αχ-βαχ και τα βογκητά που έρχονταν από το μαύρο δωμάτιο.
Για μια στιγμή, οι κραυγές πόνου και στεναχώριας τον έκαναν να διστάσει, όμως, αποφάσισε να συνεχίσει. Έφτασε στην πόρτα, την άνοιξε και μπήκε.
Γύρω από ένα πελώριο τραπέζι κάθονταν εκατοντάδες άτομα. Στο κέντρο του τραπεζιού έβλεπες τους πιο λαχταριστούς μεζέδες και, μολονότι όλοι βαστούσαν από ένα κουτάλι που έφτανε ως στο κεντρικό πιάτο, πέθαιναν της πείνας! Ο λόγος ήταν ότι τα κουτάλια τους είχαν διπλάσιο μέγεθος από τα χέρια τους και ήταν κολλημένα στις παλάμες τους. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όλοι μπορούσαν να φτάσουν το φαγητό αλλά κανένας δε μπορούσε να το φέρει στο στόμα του.
Η κατάσταση ήταν τόσο απελπιστική και οι κραυγές τόσο σπαραξίκαρδες, που ο ταξιδιώτης έκανε μεταβολή και βγήκε τρέχοντας από τη σάλα. 


Γύρισε στον κεντρικό διάδρομο και τράβηξε προς τ’ αριστερά, προς τη λευκή αίθουσα. Ένας διάδρομος ίδιος με τον προηγούμενο κατέληγε σε μια παρόμοια πόρτα. Η μοναδική διαφορά ήταν ότι στο δρόμο δεν ακούγονταν ούτε βογκητά, ούτε παράπονα. Όταν έφτασε στην πόρτα, ο εξερευνητής έπιασε το πόμολο και την άνοιξε.
Εκατοντάδες άτομα κάθονταν πάλι γύρω από ένα τραπέζι, παρόμοιο μ’ εκείνο της μαύρης κάμαρας. Πάλι στο κέντρο υπήρχαν εκλεκτές λιχουδιές και όλοι στο χέρι τους είχαν στερεωμένο ένα μακρύ κουτάλι. Εκεί όμως κανένας δεν παραπονιόταν ούτε έκλαιγε. 

Κανένας δεν πέθαινε στην πείνα, γιατί ο ένας τάιζε τον άλλον!

Ο άνθρωπος χαμογέλασε, έκανε μεταβολή και βγήκε από το άσπρο δωμάτιο. 
.
”Μη βαδίζεις μπροστά μου γιατί δε θα μπορέσω να σε ακολουθήσω.
Μη βαδίζεις πίσω μου γιατί μπορεί να σε χάσω.
Μη βαδίζεις από κάτω μου γιατί μπορεί να σε πατήσω.
Μη βαδίζεις πάνω μου γιατί μπορεί να με λιώσεις.
Βάδιζε δίπλα μου γιατί είμαστε ίσοι”.
 
Πηγή: http://positive-thinking-greece.blogspot.gr

Γονείς μη φοβάστε τον πυρετό…

Το 1980 ο Schmitt περιέγραψε τη φοβία του πυρετού και συνιστούσε στους γιατρούς να μην είναι επιθετικοί στην αντιμετώπιση του πυρετού διότι:
«η επιθετική αντιμετώπιση θα έκανε τους γονείς να πιστεύουν ότι ο πυρετός είναι μια βαριά κατάσταση».
Στη μελέτη του αυτή επιβεβαιωνόταν το μεγάλο άγχος που προκαλεί στους οικείους του, το παιδί που πυρέσσει.
Ο γιατρός, παρακινούμενος από τα συναισθήματα των γονιών και ορισμένες φορές για να γλιτώσει από ενοχλητικά τηλεφωνήματα, συστήνει αφειδώς αντιπυρετικά. Μια συνηθισμένη οδηγία για την αντιμετώπιση του πυρετού είναι η χρήση δύο αντιπυρετικών ουσιών εναλλάξ μέσα σε ένα 6ωρο (π.χ. παρακεταμόλης και ασπιρίνης, ή παρακεταμόλης και μεφαιναμικού οξέος).
Οπως περιγράφεται σε άρθρο του Pediatrics, του Μαΐου 2000, όσο νεότερος ο παιδίατρος τόσο συχνότερα υποκύπτει στο άγχος των γονιών και συστήνει εναλλαγή δύο αντιπυρετικών ουσιών για να υφίεται ο πυρετός. Απ” ό,τι φαίνεται δεν υπάρχουν επιστημονικά δεδομένα που να δικαιολογούν τη χρήση αντιπυρετικών ουσιών σε συνδυασμό (εναλλάξ).
Δεν έχει αποδειχθεί με μελέτες ότι ένας τέτοιος συνδυασμός έχει καλύτερο αντιπυρετικό αποτέλεσμα, ούτε βέβαια ότι είναι ασφαλής για τον άρρωστο. Αντίθετα, σε πολλες μελέτες αναφέρεται ότι μια τέτοια ιατρική οδηγία για εναλλαγή αντιπυρετικών, δημιουργεί σύγχυση στους γονείς, με αποτέλεσμα υπερδοσολογία του φαρμάκου (δηλαδή λήψη μεγάλων δόσεων των αντιπυρετικών, είτε διότι δίδονται πολύ συχνά στη διάρκεια της ημέρας, είτε διότι αντιπυρετικά με διαφορετικό όνομα περιέχουν την ίδια φαρμακευτική ουσία κ.ά) και τοξικότητα που ορισμένες φορές απειλεί και τη ζωή του αρρώστου. Η ηπατοτοξικότητα (δηλαδή η τοξική δράση πάνω στο συκώτι) των αντιπυρετικών είναι η πιο συχνή και σοβαρή παρενέργειά τους.
Οπως είναι γνωστό πολλές πλέον δεκαετίες, ο πυρετός εκτός απο σημείο συναγερμού, από το οποίο ο άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι ασθενεί, είναι και αμυντικός μηχανισμός εναντίον ιών και μικροβίων. Τα τελευταία χρόνια μάλιστα αποδείχθηκε ότι ο πυρετός ενεργοποιεί τις πρωτεΐνες θερμικού stress, που βρίσκονται στο κύτταρο και έτσι το κύτταρο γίνεται πιο ανθεκτικό στην εισβολή των μικροοργανισμών που προκαλούν νοσηρότητα. Η έρευνα προσανατολίζεται στην εξεύρεση πυρετογόνων ουσιών, οι οποίες θα εισάγονται στον οργανισμό, σε βαριές λοιμώξεις, θα προκαλούν άνοδο της θερμοκρασίας (πυρετό) και, έτσι, προστασία του κυττάρου. Με αυτά τα δεδομένα, δεν είναι δικαιολογημένη πια η τόσο ευρεία χρήση των αντιπυρετικών φαρμάκων.
Τα παιδιά ανέχονται πολύ καλά τον πυρετό.
Εφόσον το παιδί δεν δείχνει σημεία ταλαιπωρίας (γκρίνια, κακουχία, υπνηλία κ.λπ.) και εφόσον δεν ανήκει στη μικρή κατηγορία των παιδιών που είναι επιρρεπή σε πυρετικούς σπασμούς (σ' αυτή την κατηγορία ανήκουν περίπου 3% των παιδιών, ηλικίας 6 μηνών έως 6 χρόνων, που κάνουν σπασμούς με την είσοδο του πυρετού και συνήθως το ίδιο πρόβλημα είχε και κάποιος από τους γονείς του) θα πρέπει ο γονιός να μη βιάζεται να δώσει αντιπυρετικά και να διατηρεί την ψυχραιμία του στην εμφάνιση του πυρετού. Μέχρι δε να αποδειχθεί επιστημονικά ότι ο συνδυασμός των αντιπυρετικών είναι ασφαλής, δεν πρέπει να εναλλάσσει αντιπυρετικές ουσίες στο ίδιο 6ωρο.
Μερικές χρήσιμες οδηγίες για την αντιμετώπιση του πυρετού είναι και οι ακόλουθες:
*Μην εστιάζετε την προσοχή στον πυρετό, αλλά στο ποια είναι η αιτία του πυρετού.
*Ο πυρετός είναι φίλος μας, θα πάρουμε αντιπυρετικό μόνον όταν μας προκαλεί άλλα συμπτώματα (όπως π.χ. κακουχία, δυσκολία στην αναπνοή, πονοκέφαλο, υπνηλία).
*Τα πολύ μικρά βρέφη, κάτω από 2 μηνών, δεν μπορούν να πάρουν αντιπυρετικά, παρά μόνον όταν ο παιδίατρός τους πάρει μια τέτοια ευθύνη.
*Τα βρέφη κάτω από 6 μηνών απαγορεύεται να πάρουν ορισμένα αντιπυρετικά.
*Μπάνιο θερμοκρασίας 370 C για 3 λεπτά (και όχι ντους), είναι ένα καλό αντιπυρετικό μέσον, εφόσον όμως το παιδί ζεσταίνεται και δεν έχει ρίγος.
δόση των αντιπυρετικών στα παιδιά εξατομικεύεται ανάλογα με το βάρος σώματος και δίνεται με ακρίβεια, με τη βοήθεια δοσομετρητή. Να μην ξεχνάμε ότι το κουταλάκι του γλυκού ή της σούπας που έχουμε στο σερβίτσιο μας, έχει περιεκτικότητα ανάλογη με το σχέδιό του.
*Ολα τα αντιπυρετικά έχουν παρενέργειες, μερικές από τις οποίες είναι πολύ σοβαρές (ηπατοτοξικότητα, αλλεργία, νεφροτοξικότητα, γαστρεντερικές διαταραχές, δυσκρασίες αίματος, όπως μείωση των λευκών αιμοσφαιρίων και των αιμοπεταλίων κ.ά.).
Πηγή: ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

Τι σημαίνει «δείχνω σεβασμό στο παιδί μου»;

Πολλές φορές βλέπουμε τους γονείς να απαιτούν τον σεβασμό των παιδιών τους, μόνο και μόνο επειδή είναι «μεγαλύτεροι» ή επειδή είναι «ο μπαμπάς και η μαμά».


Ωστόσο το γεγονός ότι τα παιδιά είναι μικρά και ανώριμα, δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι και οι γονείς δεν θα πρέπει να τα σέβονται εξίσου.
Για να λειτουργήσει ο σεβασμός σε μια οικογένεια θα πρέπει να είναι αμοιβαίος και αυτό θα γίνει μόνο όταν οι γονείς κατανοήσουν ότι ειδικά σε αυτές τις μικρές ηλικίες τα παιδιά κάνουν ό,τι βλέπουν. Αν τους φέρεστε με σεβασμό, θα σας φέρονται με σεβασμό, αν δεν τα υπολογίζετε και τα αντιμετωπίζετε ως υποδεεστέρα , θα κάνουν και εκείνα το ίδιο.
Τι σημαίνει, όμως, δείχνω σεβασμό στο παιδί μου;
  • Σέβομαι τα συναισθήματα του. Όσο αστείο και αν σας φαίνεται, όταν κλαίει το μικρό σας επειδή δεν μπορεί να φτιάξει ένα πάζλ, για εκείνο η απογοήτευση και ο θυμός που νιώθει είναι πολύ αληθινά και πολύ έντονα. Βοηθάμε το παιδί να κατανοήσει τα συναισθήματα του, συζητάμε για αυτά και του μαθαίνουμε πώς να τα διαχειρίζεται σωστά.
  • Σέβομαι την γνώμη του. Φυσικά αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε με όλα όσα λέει, αφού ακόμα είναι παιδί και δεν γνωρίζει τι είναι σωστό ή όχι. Του προσφέρουμε όμως επιλογές, το κατευθύνουμε ώστε να πάρει τις σωστές αποφάσεις και το ακούμε με προσοχή, όταν έχει κάτι να μας πει.
  • Σέβομαι την ψυχή και το σώμα του. Σταματάμε αμέσως συμπεριφορές όπως ειρωνείες, αρνητικούς χαρακτηρισμούς, φωνές, ξύλο και γενικά οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει κακό στην ψυχούλα του. Του μαθαίνουμε ότι το σώμα του τού ανήκει και κανείς δεν έχει δικαίωμα να το αγγίξει σε σημεία του σώματος του που δεν πρέπει.

Κοιτάξτε αυτό το μωράκι και είναι βέβαιο
ότι και σεις θα δακρύσετε

Ένα κοριτσάκι κλαίει για ένα μωρό πιγκουινάκι το οποίο έχασε τους γονείς του στην ταινία Chipmunks Adventure.


Όταν τους βρίσκει όμως, έκλαιγα κι εγώ.



H πρώτη μου επαφή με το θάνατο κοντινού μου ανθρώπου ήταν όταν πέθανε η γιαγιά μου η Έλλη. Ήμουν γύρω στα 15, και βλέποντας τους γύρω μου να κλαίνε και να μοιρολογούν, αισθανόμουν περίεργα. Εμένα γιατί δεν μου ερχόταν να κλάψω;
Την ίδια περίοδο, αρκούσε μια ταινία στην τηλεόραση όπου τελικά στο τέλος, με αμερικάνικο τρόπο θα νικούσε ο καλός Άι Βασίλης (ή οτιδήποτε σαχλό/λυπητερό) για να δακρύσω - και να το χαρώ.
Μεγαλώνοντας διαπίστωσα ότι είναι μια κακώς εννοούμενη άμυνα. Ήθελα να έχω τον έλεγχο, να προστατεύω τον εαυτό μου και τα συναισθήματά μου, να τα ελέγχω (καταπιέζοντάς τα προφανώς). Και μόνο όταν δεν με αφορούσε κάτι προσωπικά, πχ. μόνο με την ταινία Beaches, το τέλος του Τιτανικού ή ένα μυθιστόρημα, άφηνα τον εαυτό μου, παρατούσα τον έλεγχο, νιώθοντας ασφαλής.
Έκλαιγα τάχα για τον ήρωα που πεθαίνει στην τηλεόραση, αλλά στην πραγματικότητα έκλαιγα για τα διάφορα δικά μου.
Μεγάλο λάθος φυσικά, που είχε μεγάλο αντίκτυπο (γενικότερα η καταπίεση συναισθημάτων, και καλών και κακών) στον ψυχισμό μου.
Μόνο όταν διόρθωσα το λάθος -με κόπο και βοήθεια- ησύχασα.
lifo

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki