Tuesday 29 September 2015

«H Φρίντα είναι παράξενη σαν κι εσένα» - Αν το παιδί σας νιώθει διαφορετικό, διαβάστε του για τη Frida Kahlo

Για όλους τους γονείς, που τα παιδιά τους νιώθουν διαφορετικά. Που τα παιδιά τους, παραπονιούνται ότι τα κοροϊδεύουν.
      Το παρακάτω άρθρο το βρήκαμε στην ιστοσελίδα doctv.gr και το υπογράφει ο Γιάννης Μουνδέλας και η Νίκη Σταθιά. 

Πρόκειται για ένα κόμικ που ονομάζεται «Παράξενη σαν εμένα: H Φρίντα είναι παράξενη σαν κι εσένα».
Διαβάστε στα παιδιά σας για τη Φρίντα Κάλο και δείξτε τους το κόμικ. Σίγουρα θα νιώσουν όμορφα και μοναδικά παρά τη διαφορετικότητά τους!

Πρέπει να αφήνουμε το μωρό μας να κλαίει;
Οι επιστήμονες απαντούν

Δημοφιλή βιβλία που επενδύουν – ή επειδή επενδύουν – στην ανάγκη για ευκολία των σύγχρονων γονιών και τους καθοδηγούν να αντιμετωπίσουν τα μικρά παιδιά τους επιφανειακά και με τρόπους πολύ μακριά από την επιστημονική πραγματικότητα. 
Γκουρού γονιών που συμβουλεύουν να αφήνουν τα μωρά τους να κλαίνε επίτηδες για να μην κακομάθουν και να γίνουν από νωρίς πειθήνια και «καλόβολα». Ιστοσελίδες, περιοδικά για γονείς, παππούδες και γιαγιάδες που εφιστούν την προσοχή στους νέους γονείς να μην «κακομαθαίνουν» τα βρέφη τους με πολλή αγκαλιά και να τα αφήνουν να κλαίνε μέχρι να πέσουν για ύπνο.
γράφει ο Δρ. Στέλιος Παπαβέντσης,
Παιδίατρος – Σύμβουλος Γαλουχίας

Ας δούμε μόνο τέσσερις από τις πολλές έρευνες που έχουν δημοσιευθεί τα τελευταία χρόνια σχετικά με το ζήτημα.Η πρώτη από το Τμήμα Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, δημοσιευμένη ήδη από το 2003.

Πολύ συνοπτικά, στον οργανισμό του νέου ανθρώπου λειτουργούν δύο νευρο-ορμονικά συστήματα με αντίθετες δράσεις. Το ένα, με επικεφαλείς τις ορμόνες ωκυτοκίνη, σεροτονίνη, προλακτίνη, ενδορφίνες και το παρασυμπαθητικό νευρικό σύστημα προσφέρουν με την ωρίμανση και την ενεργοποίησή τους στο παιδί ηρεμία, άνοιγμα στον έξω κόσμο, αγάπη, ενσυναίσθηση, ένωση με τον κόσμο. Στον αντίποδα υπάρχουν συστήματα επιβίωσης, συστήματα συναγερμού που συντηρούν τον οργανισμό σε συνθήκες κινδύνου, στα οποία προεξάρχουν οι ορμόνες κορτιζόλη, αδρεναλίνη και το συμπαθητικό νευρικό σύστημα. 
Με την συνεχή ενεργοποίηση αυτών των συστημάτων, ο οργανισμός καταφέρνει να επιβιώσει σε πλαίσιο κινδύνου επιβίωσης, αλλά με μεγάλο τίμημα: άγχος, κατάθλιψη, στροφή προς τα μέσα, αποσύνδεση από τον κόσμο και θάνατο εγκεφαλικών κυττάρων και εγκεφαλικών συνάψεων. Οι ερευνητές από την Καλιφόρνια διαπίστωσαν ότι βρέφη που υφίστανται συχνή σωματική τιμωρία (π.χ. χτύπημα στο γλουτό) έχουν υψηλή ορμονική αντιδραστικότητα στο στρες. Τα βρέφη αυτά έδειχναν έντονο στρες σε επαναλαμβανόμενους αποχωρισμούς από τη μητέρα τους, σε συνδυασμό με την παρουσία ενός ξένου προσώπου. 
Επιπρόσθετα, βρέφη που βίωναν συχνή συναισθηματική απόσυρση από τη μητέρα τους (είτε ως αποτέλεσμα κατάθλιψης της μητέρας, είτε ως στρατηγική της μητέρας να χρησιμοποιεί την απόσυρσή της ως τακτική ελέγχου για να διαμορφώσει την συμπεριφορά του παιδιού) βρέθηκε να έχουν σε χρόνια βάση υψηλά επίπεδα κορτιζόλης στο αίμα τους.
Οι επιστήμονες συμπέραναν ότι ακόμα και ήπιες μορφές κακομεταχείρισης κατά την βρεφική ηλικία (κάτω του ενός έτους) έχουν δυνητικά επιπτώσεις αρνητικές στην λειτουργία του αδρενοκορτικοειδούς συστήματος του παιδιού, ενός από τα βασικά συστήματα άγχους και κόκκινου συναγερμού.
Προχωρούν λέγοντας ότι υπάρχει ορμονικό κόστος όταν οι μητέρες απαντούν στα βρέφη τους (εσκεμμένα ή χωρίς πρόθεση) με τέτοιον τρόπο ώστε να περιορίζουν την διαθεσιμότητά τους στο να βοηθήσουν το παιδί τους να διαχειριστεί το στρες. 
Αυτές οι διαταραγμένες ορμονικές απαντήσεις όταν η μητέρα δεν ανταποκρίνεται μπορεί να μεταβάλλουν την λειτουργία του άξονα υποθαλάμου – υπόφυσης – επινεφριδίων (HPA) με τέτοιους τρόπους που, εφόσον συνεχίζονται, είναι πιθανό να οδηγούν σε αυξημένο κίνδυνο για ανοσολογικές διαταραχές, ευαισθητοποίηση σε χρόνιο στρες, γνωσιακά ελλείμματα και κοινωνικο-συναισθηματικά προβλήματα.
Ας δούμε μια δεύτερη, ακόμα πιο εντυπωσιακή έρευνα από το Τέξας, δημοσιευμένη το 2012. Οι ερευνητές από το Τμήμα Ψυχολογίας εξέτασαν 25 βρέφη ηλικίας 4 με 10 μηνών, που συμμετείχαν με τις μητέρες τους σε ένα ενδο-νοσοκομειακό πείραμα «εκπαίδευσης ύπνου» διάρκειας 5 ημερών, όπου τα βρέφη μάθαιναν να ηρεμούν από μόνα τους κατά την φάση μετάβασής τους στον ύπνο, αφήνοντάς τα να κλαίνε. Οι επιστήμονες θέλησαν να εξετάσουν ποια επίδραση έχει η μη ανταπόκριση των μητέρων των βρεφών και η έλλειψη συγχρονισμού ανάμεσα στις ανάγκες των βρεφών και στις απαντήσεις των μητέρων.

Η παρατήρηση έγινε σε δύο επίπεδα: στο πρώτο, αυτό της συμπεριφοράς, οι επιστήμονες παρατήρησαν την συμπεριφορά του παιδιού και της μητέρας πριν και μετά τον χειρισμό μη ανταπόκρισης από τη μητέρα. Στο δεύτερο επίπεδο, το ορμονικό, οι ερευνητές μέτρησαν τα επίπεδα κοριζόλης – της κύριας ορμόνης του στρες – στο σάλιο της μητέρας και του παιδιού, πριν την έναρξη της διαδικασίας του ύπνου και αφού το παιδί έπεσε για ύπνο.
Διαβάστε πολύ προσεκτικά τι βρήκαν: 
Την πρώτη μέρα, που δεν είχε αρχίσει ακόμα η «εκπαίδευση ύπνου» του βρέφους, τα επίπεδα της κορτιζόλης σε μητέρα και βρέφος βρίσκονταν σε συνεχή συντονισμό μετά από μια μέρα με κοινές δραστηριότητες. 
Την πρώτη μέρα που εφαρμόστηκε η μη ανταπόκριση της μητέρας στο βρέφος κατά τον ύπνο – δηλαδή να αφήσουν το μωρό να κλαίει μέχρι να κοιμηθεί – , οι απαντήσεις κορτιζόλης αυξήθηκαν και στο παιδί και στη μητέρα, δηλαδή και οι δύο αγχώθηκαν με την διαδικασία.
Ωστόσο, στην τρίτη μέρα του προγράμματος, τα αποτελέσματα έδειξαν ότι οι απαντήσεις του βρέφους οι φυσιολογικές – ορμονικές και της συμπεριφοράς τους ήταν σε διάσταση μεταξύ τους και εκ διαμέτρου αντίθετες: 
Στην συμπεριφορά, αυτό που φαίνεται προς τα έξω, προς τη μητέρα, δεν έδειξαν πια στρες και κλάμα κατά την μετάβαση στον ύπνο. Όμως, τα επίπεδα κορτιζόλης ήταν το ίδιο αυξημένα όπως και την πρώτη μέρα που ξεκίνησε η διαδικασία. Εφόσον όμως τα βρέφη δεν έδειχναν σημάδια ανησυχίας, αυτήν την φορά η μητέρα δεν αγχωνόταν καθόλου και τα επίπεδα κορτιζόλης τα δικά της ήταν μειωμένα, ενώ του παιδιού της την ίδια ώρα αυξημένα. Επομένως, η αποσύνδεση της συμπεριφοράς του βρέφους από την ορμονική- φυσιολογική απάντηση του οργανισμού του επέφερε μη συγχρονισμό ανάμεσα στα επίπεδα στρες μητέρας και βρέφους.
Τι σημαίνουν αυτά λίγο πιο απλά; Οι γονείς εφαρμόζουν πολλές φορές την μέθοδο του ελεγχόμενου κλάματος – που στην ουσία δεν αποτελεί καμία μέθοδο, απλά αφήνεις το παιδί να κλαίει μέχρι παραίτησης – και για τις πρώτες ώρες, ή νύχτες, το παιδί εκδηλώνει στην συμπεριφορά του έκδηλα σημάδια στρες και πολύ κλάμα, κάτι το οποίο αγχώνει και τους ίδιους τους γονείς. 
Όταν οι γονείς επιμένουν με την τακτική της μη ανταπόκρισης, κάποια στιγμή μετά από 2-3 νύχτες πολλά βρέφη φαίνεται να «ηρεμούν». Έρχεται η ώρα του ύπνου, τα βάζουν μόνα στο κρεβατάκι τους, εκείνα ίσως δείχνουν μια μικρή γκρίνια και έπειτα φαίνεται να πέφτουν «ήσυχα» για ύπνο. Τότε οι γονείς δεν αγχώνονται, είναι ευχαριστημένοι με το κατόρθωμα της τιθάσευσης της συμπεριφοράς του παιδιού τους και πιστεύουν ότι το μωρό έμαθε ήρεμο να κοιμάται. 
Στην πραγματικότητα, αυτό που συμβαίνει είναι ότι το μωρό απλά παραιτήθηκε από την εκδήλωση των συμπτωμάτων άγχους: 
Το άγχος μέσα του συνεχίζει να υπάρχει στα ύψη, αλλά εκείνο δεν το εκδηλώνει, δεν κλαίει, δεν το εκφράζει, το εσωτερικεύει. Αποσυνδέεται από τον κόσμο, κλείνεται στον ...

Είναι τα παιδιά σου προ-έφηβοι ή έφηβοι; Όταν σου έρχεται να τους βάλεις τις φωνές ...

Η αλήθεια είναι πως η ζωή με έναν (ή περισσότερους) προεφήβους και εφήβους στο σπίτι είναι σχετικά δύσκολη. Είναι όμως σίγουρο ότι δεν θα γίνει καλύτερη, αν αντιμετωπίζετε τις (αναπόφευκτες) συγκρούσεις σας βάζοντας τις φωνές. 

Η Σίλα Μακ Γκρέιθ, στο βιβλίο της Yell Less Love More (Φώναζε λιγότερο, Αγάπα περισσότερο) μας δίνει μερικές συμβουλές για να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα πιο χαλαρά.

1. Όταν νιώθετε ότι αρχίζετε να βγαίνετε εκτός εαυτού, απομακρυνθείτε λίγο από το χώρο, πάρτε βαθιές ανάσες και υπενθυμίστε στον εαυτό σας ότι το να αρχίσετε να βάζετε τώρα τις φωνές δεν είναι ο πλέον αποτελεσματικός τρόπος να λύσετε το πρόβλημα.

2. Φέρτε στο μυαλό σας την εικόνα του παιδιού σας όταν ήταν μωρό, τότε που το βλέπατε τόσο μικρό κι ανυπεράσπιστο και θέλατε να φτιάξετε ένα πύργο αγάπης και να το κρατήσετε μέσα για να το προστατεύετε από κάθε κακό. Είναι ακόμα το ίδιο παιδί κι όπως τότε έχει και τώρα ανάγκη από την αγάπη σας.

3. Μπείτε για λίγο στη θέση του. Είναι σε μια ηλικία που βλέπει το σώμα και την ψυχολογία του να αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη κι έχει να αντιμετωπίσει ένα σωρό κοινωνικές και συναισθηματικές προκλήσεις. Θυμηθείτε πώς νιώθατε εσείς στην ίδια ηλικία.

4. Συνειδητοποιείτε ότι απλά περνάτε μια φάση που σύντομα θα περάσει. Ναι, υπάρχει μεγαλύτερη ένταση στο σπίτι και οι διαφωνίες σας είναι συχνές, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η σχέση με το παιδί σας θα είναι έτσι για πάντα. Εάν το δείτε σαν κάτι προσωρινό, είναι πιο πιθανό να καταφέρετε να το ξεπεράσετε χωρίς φωνές.

5. Κάντε ό,τι σας βοηθάει να ηρεμήσετε (εκτός από το να φωνάξετε). Βγείτε για μια βόλτα στον καθαρό αέρα, κάντε ένα ντους ή απλά ζητήστε να σταματήσετε τη συζήτηση ώστε να μείνετε για λίγο μόνοι και να σκεφτείτε. Έτσι, βοηθάτε τον εαυτό σας να χαλαρώσει από την ένταση και επιπλέον δίνετε ένα καλό παράδειγμα στο παιδί σας για να μάθει πώς να διατηρεί τον αυτοέλεγχό του.

6. Φροντίστε τον εαυτό σας. Θα χρειαστείτε πολλή ενέργεια και ψυχική δύναμη μέχρι να βγει το παιδί σας από το «τούνελ» της εφηβείας, γι’ αυτό μην πιέζετε τον εαυτό σας. Βάλτε στις προτεραιότητές σας να κοιμάστε και να τρώτε καλά και να αφιερώνετε κάποιο από το χρόνο σας σε κάτι που σας κάνει χαρούμενους. Δεν είναι εγωισμός, είναι ανάγκη.

7. Εστιάστε σε ό,τι είναι θετικό. Εάν γκρινιάζετε όπου σταθείτε κι όπου βρεθείτε για το πόσο κουραστική είναι η καθημερινότητα με έναν προ-έφηβο ή έναν έφηβο, «ξυπνάτε» μέσα και στους δυο σας τα αρνητικά συναισθήματα που αργά ή γρήγορα θα σας φέρουν σε μια νέα κόντρα. Όταν σκεφτόμαστε θετικά, τότε τείνουμε και να αντιδράμε θετικά, δηλαδή χωρίς φωνές.

8. Απολαύστε στιγμές μαζί του. Μπορεί να έχει αρχίσει να διεκδικεί την αυτονομία και την ανεξαρτησία του, όμως έχει ακόμα ανάγκη τη συντροφιά, την υποστήριξη και την αγκαλιά σας. Βρείτε χρόνο να ασχολείστε μαζί με κάτι που σας διασκεδάζει και τους δύο (π.χ. να πηγαίνετε στον κινηματογράφο ή το θέατρο) και η σχέση σας θα επωφεληθεί ιδιαίτερα.

9. Εάν, παρόλα αυτά, η ανάγκη σας να βάλετε τις φωνές εξακολουθεί να υπάρχει, τότε κάντε το, αλλά επιλέξτε να το κάνετε σε συγκεκριμένες συνθήκες. Περιμένετε μέχρι να μείνετε μόνοι στο σπίτι, πηγαίνετε με το αυτοκίνητο κάπου ερημικά ή μπείτε μέσα στη ντουλάπα και φωνάξτε. Οι ντουλάπες δεν έχουν αισθήματα, τα παιδιά σας όμως έχουν!

sciencearchives
enallaktikidrasi

σχετικά

Είναι σωστό να λέμε στο παιδί μας ότι είναι όμορφο;

Σαφώς και όλες οι μαμάδες ως κουκουβάγιες βλέπουν τα παιδιά τους ως τα ομορφότερα του κόσμου και φυσικά καμία δε μπορεί ν’ αντισταθεί στο πειρασμό να τους το πει. 

Ωστόσο, αναπτυξιολόγοι και ψυχολόγοι προειδοποιούν ότι η έμφαση στην εμφάνιση κάθε άλλο παρά ωφέλιμη είναι για τα παιδιά μας!

Σύμφωνα με την αναπτυξιολόγο,  παιδοψυχολόγο και ιδρύτρια του επιστημονικού site The Essential Parent Company, Dr Rebecca Chicot πολλές φορές οι γονείς μπαίνουν στο πειρασμό να πουν στα παιδιά τους πόσο όμορφα είναι. Και βέβαια έχουν δίκιο, αφού έτσι κι αλλιώς όλα τα παιδιά είναι όμορφα! 
Ωστόσο αυτό όταν συμβαίνει στην υπερβολή του και όταν το μήνυμα που λαμβάνει το παιδί είναι ότι η εμφάνιση είναι το μεγαλύτερο του ατού, τότε σαφώς δεν του κάνουμε καλό! Αντίθετα, μας λέει η δόκτωρ Chicot, είναι προτιμότερο να επαινούμε το παιδί επειδή ολοκλήρωσε ένα παζλ ή επειδή εκφράζει ανησυχίες για τον κόσμο και το περιβάλλον. Αυτός είναι και ο υγιέστερος τρόπος να του τονώσουμε την αυτοπεποίθηση.
«Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς είναι όμορφα, αστεία, έξυπνα... δεν είναι περίεργο που μας ξετρελαίνουν!», λέει η δρ. Chicot. «Σκοπός μας, όμως, είναι να βρούμε ένα μέτρο στον θαυμασμό μας και αυτός να γίνεται πιο συγκεκριμένα, π.χ. για την καλή συμπεριφορά του παιδιού ή για το γεγονός ότι ολοκλήρωσε κάποιο έργο».
Και τα κορίτσια;
Εξίσου επικίνδυνες όμως είναι οι συνεχείς φιλοφρονήσεις για την ομορφιά των κοριτσιών, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη Μ. Βρετανία και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Telegraph. Σύμφωνα με την έρευνα, 6 στα 10 κορίτσια, ηλικίας 8 με 12 ετών θεωρούν ότι «αν ήταν λεπτότερες θα ήταν και πιο ευτυχισμένες», ενώ ακόμη και τα κορίτσια κάτω των 10 τείνουν πλέον να συνδέουν την ευτυχία με την εικόνα του σώματός τους! Όμως το πιο ανησυχητικό είναι πως οι αυξητικές επεμβάσεις στήθους σε έφηβες αυξάνονται κατά 150% ετησίως....

Σύμφωνα με τη Λίζα Μπλουμ, συγγραφέα του βιβλίου Think: Straight Talk For Women To Stay Smart In A Dumbed-Down World, («Σκέψου: Πώς να παραμείνουν οι γυναίκες έξυπνες σε έναν κουτό κόσμο»), για αυτά τα φαινόμενα ευθύνεται (και) η εμμονή αρκετών γονέων να λένε συνεχώς στις κόρες τους πόσο όμορφες είναι. 
«Μαθαίνουμε στα κορίτσια μας ότι η εμφάνιση είναι το σημαντικότερο, πράγμα στον κόσμο, πράγμα το οποίο τις ανησυχεί και επιτείνει τα ψυχολογικά προβλήματα που επιβάλλει ο «πολιτισμός της εικόνας», λέει η Λίζα Μπλουμ. «Ο κόσμος μας βέβαια είναι πολύ πιο περίπλοκος, και η ομορφιά είναι μεν «κλειδί» για μια καλύτερη ζωή, αλλά σίγουρα όχι το μόνο». 
Όταν οι άλλοι παινεύουν λοιπόν τη μικρή μας για την ομορφιά της δεν υπάρχει λόγος να διαφωνήσουμε, αλλά καλό είναι να συμπληρώνουμε και τα άλλα της ταλέντα, όπως το πόσο γρήγορα τρέχει ή το πόσο καλά παίζει μουσική. 
Το σημαντικό, λένε οι ειδικοί, είναι να τονίσουμε συστηματικά άλλες καλές πλευρές της προσωπικότητάς της, ώστε να μην κατέχει η ομορφιά της την πρώτη ή - πολύ χειρότερα...- την μοναδική θέση ανάμεσα στα προτερήματά της.

imommy

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki