Monday 30 November 2015

Επταθέσιο GAOUROVER τετρακίνητο!!

Μαγκίρι, του Αγίου Ανδρέα του τρυποτηγανά, Μμμμ... η μανούλα μας έφτιαξε !!

Οι νοικοκυρές φτιάχνουν λουκουμάδες ή τηγανίτες ή μαγκίρι.
Αλίμονο σε όποιαν αμελούσε να φτιάξει τέτοια μέρα!
Ο Άγιος, για να την τιμωρήσει θα της τρυπήσει το τηγάνι!

Φυσικά το μαγκίρι, τη σούπα του φτωχού, όπως συνήθιζαν να τη λένε στα χωριά μας, μπορούμε να τη φτιάξουμε όλες τις μέρες του χρόνου!
Υλικά
Μισό κιλό μαλακό αλεύρι
Μία πρέζα αλάτι
Ένα φλιτζάνι χλιαρό νερό
Τρεις κουταλιές λάδι
Λάδι για τηγάνισμα
Κρητικό τυρί για το σερβίρισμα


για την εκτέλεση στη μητερούλα

Οι τηγανίτες του Αγίου Ανδρέα

«Όποια δε ψήσει τηγανίτους τ΄ Αγιού Αντρέα θα τση τρυπήσει το τηγάνι»
Ο Άγιος Ανδρέας, ο Ανδρείος
Ο Άγιος Ανδρέας ο Απόστολος και ο Πρωτόκλητος

    Στα τέλη του Νοέμβρη, στις ελαιοπαραγωγικές περιοχές, ήδη είχαν μαζευτεί κάποιες ελιές και το πρώτο λάδι ήταν στα βαρέλια των σπιτιών.
Από αυτό το πρώτο λάδι, πήγαιναν λίγο στην εκκλησία και άναβαν τα καντήλια. Με το πρώτο λάδι άναβαν και το καντήλι στο σπίτι, λέγοντας, «Και του χρόνου και καλοκατάλυτο».

Το έθιμο θέλει την παραμονή του Αγίου Αντρέα, η νοικοκυρά του σπιτιού, να καταναλώσει από το λάδι της νέας χρονιάς.
    Συνηθίζουμε ακόμα και σήμερα, να φτιάχνουμε τηγανίτες, «να μην τρυπήσει το τηγάνι». Όταν η νοικοκυρά βάζει το λάδι στο τηγάνι, φροντίζει να το βάλει σχηματίζοντας το σχήμα του Σταυρού.
Απ΄ αυτούς λοιπόν τους τηγανίτους, που από πάνω βάζουνε μέλι ή πετιμέζι (σε κάποιες περιοχές μαγειρεύουν μαγκίρι) , έδιναν και σ΄αυτούς που δεν παρήγαγαν λάδι.
Χρόνια πολλά με όμορφα έθιμα του τόπου μας!

Βασιλική Παπουτσάκη

Μπάνιο στη σκάφη!…

Πριν μερικές δεκαετίες στα σπίτια δεν υπήρχε ούτε νερό, ούτε μπανιέρα. Οι νοικοκυρές έπρεπε να φέρουν νερό από την τουλούμπα της γειτονιάς, για να μαγειρέψουν και να κάνουν μπάνιο τα παιδιά, συνήθως Σάββατο.
Ναι το έζησα…Το πρόλαβα…
Κείμενο: Βασιλική Παπουτσάκη

Όταν τυχαία είδα αυτή τη φωτογραφία, μου ήρθαν μνήμες στο νου.
Σάββατο, οπωσδήποτε Σάββατο, ζέσταινε ή μάνα μου νερό στο μπουγαδοτσίκαλο. 

Ύστερα, το έβαζε στον κουβά, έριχνε και κρύο να μη μας ε-κάψει (μέχρι να ξεκινήσει βέβαια αυτό είχε παγώσει). Στην καλύτερη περίπτωση το χειμώνα άναβε η ξυλόσομπα. 
Πρώτα σκύφταμε και μας έλουζε με πράσινο σαπούνι τα μαλλιά, ρίχνοντας νερό με το κουμαράκι, (νομίζω ότι τα ξέπλενε ελαφρώς... γιατί που να φτάξει το νερό).
Μετά, στο ίδιο νερό μπαίναμε τσιτσίδι. Μας έτριβε την πλάτη πάλι με πράσινο σαπούνι. Ο ζόρες ήταν τα γόνατα και οι αγκώνες που ήταν μέσα στην κάσα* .... Ολοκάσαστοι ήμασταν ειδικά το καλοκαίρι που γυρίζαμε και παίζαμε πέρα πόδε. 

Το σαπούνι που χρησιμοποιούσαμε, ήταν αυτό που έμενε αφού έλιωνε κατά το ήμισυ, της μπουγάδας αλλά και όταν αυτό γινόταν πολύ μικρό, με άλλα μικρά σαπουνάκια,(αποσαπουνίδες) τα τυλίγαμε σ΄ένα πανάκι και μ΄αυτό λουζόμασταν…ήταν και το σφουγγαράκι μας! Αν έμπαινε το σαπούνι στα μάθια , ήτανε ξεκαπυρωμένα μια νε-βδομάδα.
Συνήθως είχαμε και θεατές τα άλλα μέλη της οικογένειας ή και καμιά γειτόνισσα. Ήταν τόσο φυσιολογικό που δεν αντιδρούσε (νομίζω ) κανείς. Μετά βάζαμε μια ολιά αλάτσι στην κεφαλή για τη γλωσσοφαγιά, γιατί λέει τσι λουσμένους τσι πιάνει πια εύκολα το κακό μάτι.
Γεννημένη σε ορεινό χωριό, όταν μετακομίσαμε στη Χώρα, (Ηράκλειο), σε αστικό σπίτι με μπανιέρα, (με γαλάζια πλακάκια και θερμοσίφωνο) ήταν τέτοια η έκπληξή μου αλλά και η άγνοιά μου, που νόμιζα ότι αυτή ήταν η θάλασσα. Το δε ντουζ ήταν το τηλέφωνο. Έτσι μου το΄λεγε η μάνα μου.
Πια καλά είναι εδά…. Με το ηλιακό, την μπανιέρα, το αφρόλουτρο, το σαμπουάν, τα ατομικά σφουγγαράκια,...
την ιδιωτικότητα βρε αδερφέ

Πηγή: iscreta

* βρωμιά, μπίχλα

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki