Thursday 31 December 2015

Ένα χαμομηλάκι γράφει στον Άγιο Βασίλειο


Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλειε,

γράφω γράμμα σε σένα
και όχι σε αυτόν που φοράει
κόκκινα ρούχα όολο όλοο
επειδή εσύ είσαι ο πραγματικός
από την Καισαρεία
και θέλω να σου πω
ότι ούτε κούκλα θέλω
ούτε ούτε κουκλόσπιτο θέλω
ούτε μπογιές ούτε τίποτα από αυτά επειδή έχω

αλλά θέλω το νέο χρόνο που έρχεται
να κάνεις ένα δώρο στους μεγάλους
και όχι στα παιδάκια
θέλω να δώσεις μυαλόοοο
σε όλους τους μεγάλους
για να μη χτυπάνε τα παιδάκια
και ούτε να τους κάνουνε
άλλα φοβερά κακά
και με το μυαλό που θα δώσεις
όλες οι μαμάδες και οι μπαμπάδες
θα προσέχουνε τα παιδάκια τους

αυτό το δώρο θέλω και τίποτα άλλο

Σε αγαπάω πολύ
χαμομηλάκι
---------------
πρώτη ανάρτηση: Δευτέρα, 31 Δεκεμβρίου 2007

Απλότητα, Συγχώρεση, Αγάπη: Οι «τροφές» της Ψυχής

Το χαμομηλάκι λέει:
Κάθε φορά που διαβάζουμε άρθρα παρόμοια, μια απορία γεννιέται μέσα μας. Ποιος είναι ο λόγος που δεν αναφέρονται ευθέως σ' Αυτόν που είναι το Πρότυπο των αρετών που πασχίζουν να περιγράψουν και για την αξία τους να μας πείσουν;

Απλότητα: σε μια Φάτνη γεννήθηκε
Συγχώρεση: Αυτήν ήρθε να μας χαρίσει
Αγάπη: Είναι ο ίδιος Η ΑΓΑΠΗ, η πλέρια ΑΓΑΠΗ.

Γιατί μιλάνε για διαλογισμό και όχι για προσευχή;
Όταν προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά μας τις αρετές αυτές, τι θα απαντήσουμε σε πιθανές αντιρρήσεις τους, του τύπου:
«Μα που ζεις;; για ποια απλότητα μου μιλάς; Δεν βλέπεις τι γίνεται γύρω σου, πλάι σου;; 
Για ποια συγχώρεση μου μιλάς;; Δε βλέπεις ποιοι και πως κυριαρχούν;;
Για ποια αγάπη μου μιλάς;; Οι άρπαγες, οι φονιάδες, οι άδικοι, οι υποκριτές είναι οι πετυχημένοι....
Δε γίνονται αυτά, ρε μάνα, δε γίνονται.» 
Εγώ τότε τι θα του πω; Κάνε διαλογισμό, πήγαινε σε εργαστήρι αυτογνωσίας, ή θα του πω:

Γίνονται παιδί μου.
Γίνονται, επειδή Εκείνος που τα δίδαξε τα τήρησε μέχρι κεραίας.
Γίνονται επειδή ήρθε και μας ονόμασε αδέρφια Του και του Πατέρα Του παιδιά. Γίνονται, επειδή ο Δρόμος που μας έδειξε, είναι ο μόνος που οδηγεί στην Ευτυχία και νυν και αεί, στο τώρα και για πάντα.

Οι άνθρωποι αναρωτιούνται πως πρέπει να είναι, τι πρέπει να κάνουν για να γεμίσουν από αγάπη.

Η απάντηση βρίσκεται μόνο σε μια λέξη: τίποτα. Η σωστή διαδικασία είναι να ξεχάσεις ό,τι νομίζει ότι πρέπει να είσαι, και να επιτρέψεις στην αληθινή σου φύση να ανέβει με ηρεμία στη επιφάνεια.
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία διαφορά ανάμεσα σε σένα και τον Θεό. Όπως ακριβώς  και σε μια λίμνη, μετά από την ανατάραξη του λασπώδους βυθού της, τα νερά γίνονται πάλι διάφανα.
Δεν υπάρχει τίποτα που χρειάζεται να κάνεις. Μονο να είσαι. Για να θρέψεις την ψυχή σου πρέπει να αφεθείς, να εμπιστευτείς την ύπαρξή σου.
Όταν όμως αναφέρομαι στην τροφή της ψυχής, οι άνθρωποί ρωτούν: 
«πως γίνεται αυτό; Με διαλογισμό; Με τον χορό, με την προσφορά στους άλλους ανθρώπους;».
Η απάντηση είναι ναι, αν ολα αυτά τρεφουν το πνεύμα σας και σας επιστρέπουν να ξεπεράσετε την αγωνία σας για την εξωτερική σας εικόνα.
Όμως, η πραγματική ευτυχία έρχεται μονο όταν η καρδιά μας είναι ανοιχτή. Όπως ισχύει και το ανάποδο: Η μεγαλύτερη δυστυχια προέρχεται από την συνεχή κι ατέρμονη επιθυμία. Και η πιο πραγματική αίσθηση ειρήνης πηγάζει μονο μέσα από την ύπαρξή μας.

Το πιο σοβαρό εμπόδιο για την καλλιέργεια της ψυχής έιναι η έλλειψη εμπιστοσύνης.
Επειδή δεν εμπιστευόμαστε τον εαυτό μας, μένουμε αγκιστρωμένοι και εγκλωβισμένοι στην παγίδα της άνεσης και της ευκολίας. Εξαλείφουμε όσο περισσότερο πόνο μπορούμε από τη ζωή μας, και καταλήγουμε στριμωγμένοι σε μια γωνιά που την ονομάζουμε: ασφάλεια. Η αλήθεια είναι οτι η «ασφάλεια» είναι το λιγότερο ασφαλές πνευματικό μονοπάτι που μπορεί κανεις να ακολουθήσει στην πορεία της αυτοπραγμάτωσης. Οδηγεί αποδεδειγμένα στην πνευματική νάρκωση και στον θάνατο. Συνήθως είμαστε απροετοίμαστοι όταν έρχεται η ώρα του θανατου μας. Έχουμε αφήσει τον εαυτό μας να ζήσει πολύ λίγο...

Προκειμένου να προσφέρουμε στον εαυτό μας ό,τι αυτός χρειάζεται, πρέπει να είμαστε σε θέση να τον φροντίζουμε. 

Εκείνο που πρεπει να συνηδητοποιησουμε είναι ότι δεν μπορούμε να δώσουμε αγάπη παρά μονο αν είμαστε έτοιμοι να τη αποδεχτούμε. Και η ικανότητα μας να δεχτούμε την αγάπη στηρίζεται στην ικανότητα μας να αισθανθούμε, αφού μονο μέσα από τα συναισθήματα μας μπορούμε να δεχτούμε την στήριξη των άλλων, κι έτσι να την προσφέρουμε κι εμείς στους άλλους.

Το μυαλό μας κανει όπως ακριβώς ένα χάμπστερ στον τροχό: τρέχει όλο και γρηγορότερα, χωρίς στην πραγματικότητα να καταλήγει πουθενά.

Μόλις κανείς συνηδητοποιήσει οτι το μυαλό του στέλνει καθε τόσο αναμενόμενα και συνήθη μηνύματα που δεν χρειάζεται να τα παίρνει και τοσο στα σοβαρά, τότε μονο είναι ελέυθερος να επιστρέψει στον τρόπο λειτουργίας της ψυχής.
Στα εργαστήρια αυτογνωσίας συχνά κάνω την εξής ερώτηση: «Αν η σημερινή μέρα ήταν η τελευταια σας μέρα πάνω στη γη, πως θα επιλέγατε να την περάσετε;». 
Στη συντριπτική πλειοψηφία η απάντηση ειναι: «έκανα ό,τι μπορούσα για να αγαπήσω τους άλλους και να προσφέρω κατι στον κόσμο με την φροντίδα και τη συμπόνια μου». Παρ’ όλα αυτά όμως η αλήθεια είναι ότι οι περισσότεροι από μας δεν αντιμετωπίζουμε έτσι την καθημερινή μας ζωή.

Πιστεύουμε λανθασμένα ότι με το να κάνουμε χρήματα, ή να αποκτήσουμε ένα ακριβό αυτοκίνητο θα μας κάνει ευτυχισμένους.
Έτσι, αντί να ζούμε στο παρόν, σκεφτόμαστε συνεχώς την επόμενη στιγμή.
Αν τελικά επιλέξουμε να θρέψουμε την ψυχή μας, αυτό θα σημαίνει ότι αναγνωρίσαμε ποιος είναι προορισμός μας: να συγχωρούμε και να αγαπάμε. Αν και φαίνεται απλό, σίγουρα δεν είναι εύκολο. Μέχρι τη στιγμή που θα μπορέσουμε να αναγνωρίσουμε ότι το παρόν είναι ο μονος χρόνος που υπάρχει, και μέχρι να συγκινηθούμε με την ακινησία της στιγμής, η απλότητα θα μοιάζει μια δύσκολη ιδέα.

Όταν μαθουμε να κανουμε επιλογές που θρέφουν την ύπαρξή μας, τότε θα είμαστε σε θέση να αναγνωρίσουμε ότι η ουσία της ζωής μας είναι η αγάπη, και η συγχώρεση είναι το κλειδί της ευτυχίας μας.

Θέλω να μου χαρίσεις κάτι...

- Ό,τι θες.
- Ό,τι θέλω; Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' όρκίζομαι.
- Είναι δύσκολο.
- Δεν πειράζει.
- Είναι ακριβό.
- Δεν με νοιάζει.
- Είναι σπάνιο.
- Τόσο το καλύτερο.
- Είναι επικίνδυνο.
- Δεν φοβάμαι.
- Μπορεί να καείς άμα το πιάσεις.
- Θα γίνω νερό να σβήσω την φωτιά.
- Μπορεί να σου γλιστρήσει απ' τα χέρια και να φύγει.
- Θα το ξαναπιάσω.
- Μπορεί να πάει πολύ μακριά.
- Θα το κυνηγήσω.
Thomas Baker Oil Paintings "The Gift"
- Μπορεί να χαθεί στον ουρανό.
- Θα γίνω πουλί να το ψάξω.
- Μπορεί να βυθιστεί στη θάλασσα.
- Θα γίνω αγκίστρι να το πιάσω.
- Μπορεί να πνιγεί στο σκοτάδι.
- Θα περιμένω τα χαράματα.
- Μα μπορεί να διαλυθεί ως τότε.
- Θα φέρω τ' άστρα να φωτίσουν πιο νωρίς.
- Είναι τόσο μικρό, δεν θα μπορέσεις να το πιάσεις.
- Θα ζητήσω σ' ένα μυρμήγκι να με βοηθήσει.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν σπίτι;
- Θα φέρω γερανό.
- Κι αν είναι μεγάλο σαν βουνό;
- Θα φέρω ένα γερανό πιο μεγάλο από βουνό.
- Υπάρχει;
- Θα τον φτιάξω.
- Που ξέρεις να φτιάχνεις γερανούς;
- Δεν ξέρω.
- Τότε;
- Τότε θα μάθω.
- Από που;
- Από τα βιβλία.

- Κι αν δεν το λένε τα βιβλία;
- Θα βρω τον γέροντα που φτιάχνει γερανούς.
- Κι αν έχει πεθάνει;
- Θα βρω τον άλλον γέροντα.
- Ποιον άλλον γέροντα;
- Εκείνον που ξέρει όλα τα βότανα.
- Όλα τα βότανα;
- Όλα τα χόρτα και τα μικρά άνθη του αγρού. Ξέρει τι μάγια κρύβουν.
- Και πως θα φέρει εκείνος το βουνό;
- Όχι εκείνος, εγώ. Θα μου δώσει βότανα να πιω, να γίνω τόσο δυνατός, που θα μπορέσω να το σηκώσω το βουνό.

- Εμένα θα μπορείς να με πάρεις αγκαλιά;
- Πάντα.
- Τώρα.
- Τώρα. Έλα, τι θέλεις;
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.
- Θέλω,... θέλω κάτι που δεν υπάρχει πουθενά.
- Να το φτιάξουμε.
- Με τι;
- Με τι θέλεις;
- Δεν ξέρω.
- Να το φτιάξουμε με ξύλο καρυδιάς και χρυσά καρφιά.
- Όχι, όχι δεν είναι έτσι.
- Να το φτιάξουμε με πούπουλα και ψίχουλα, με σταγόνες και γαργαλήματα και να του βάλουμε ένα κλειδί να το κουρδίζεις.

- Όχι, όχι, δεν θέλω κλειδί.
- Γιατί;
- Μπορεί να το χάσω.
- Θα στο κρεμάσω στον λαιμό.
- Μπορεί να χαθώ κι εγώ.
- Θα έρθω να σε βρω.
- Κι αν δεν μπορείς να με βρεις;
- Θα μπορέσω.
- Κι αν είναι σκοτάδι;
- Θ' ανάψω κερί.
- Κι αν λιώσει το κερί;
- Ως τότε θα σ' έχω βρει.
- Κι αν όχι;
- Θα ψάχνω ώσπου να σε βρω.
- Πόσο θα ψάχνεις;
- ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ!
- Τι θα πει για πάντα;
- Ότι Σ' ΑΓΑΠΩ!

- Κι εγώ τι θα κάνω ώσπου να με βρεις;
- Μπορείς να κοιμηθείς.
- Που;
- Κάτω από μια μυρσινιά.
- Που έχει μυρσινιές;
- Παντού.
- Έχει και λιοντάρια παντού;
- Όχι.
- Που έχει λιοντάρια;
- Στην ζούγκλα.
- Είναι κοντά η ζούγκλα;
- Πολύ μακριά. Στην άλλη άκρη του κόσμου...
- Δεν μπορούν να έρθουν εδώ ποτέ;
- Ποτέ.
- Τ' ορκίζεσαι;
- Στ' ορκίζομαι.

- Ξέχασα τι θα πει για πάντα.
- Θα πει ότι σ' αγαπώ.
- Πόσο;
- Ως τον ουρανό.
- Ναι, ναι. Να κοιμηθώ τώρα;
- Ναι.
- Θα με πάρεις αγκαλιά;
- Ναι.
- Θέλω να μου χαρίσεις κάτι.
- Ό,τι θέλεις.
- Ό,τι, ό,τι θέλω, τ' ορκίζεσαι;
- Ναι.

ΑΝΘΗ ΔΟΞΙΑΔΗ-ΤΡΙΠ

http://antikleidi.com

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki