Monday 11 April 2016

Εσείς ενοχλείτε, όχι τα παιδιά σας...

Τα παιδιά φέρονται με τον τρόπο που μαθαίνουν από το σπίτι τους.

Σε σένα το λέω, μη κοιτάζεις αλλού. 
Σε σένα, που τα αφήνεις ελεύθερα να αλωνίζουν ανάμεσα στα τραπέζια της ταβέρνας και να σκούζουν μέσα στα αυτιά τα δικά μου και των άλλων θαμώνων.
Σε σένα, κύριέ μου, που τα ακολουθείς κιόλας βήμα βήμα όσο χαλάνε τον κόσμο από τις φωνές, καμαρωτός σαν γύφτικο σκεπάρνι, διότι «παιδιά είναι, δεν μπορείς να τα περιορίσεις».

Σας έχω νέα, λοιπόν. 


Μια χαρά μπορείς να τα περιορίσεις.
Η ταβέρνα δεν είναι το σαλόνι σου. Το καφέ δεν είναι το καθιστικό σου. Η παραλία δεν είναι η αυλή σου. Τα παιδιά σου δεν είναι παιδιά όλων των συνανθρώπων σου. Η ησυχία τους δεν είναι η φασαρία σου. «Εάν δεν σου αρέσουν τα παιδιά και είσαι μισάνθρωπος, υπάρχει λύση, να καθίσεις σπίτι σου», απαντάς, όταν σου κάνουν παρατήρηση.
Και μόλις γυρίζεις από την άλλη, το διαβάζω στα χείλη σου μέσα από εκείνον τον καθρέφτη, με βρίζεις κι από πάνω: 
«Παράξενε, ξινέ, υστερικέ, παλιο@@@, κομπλεξικέ, ποιος ξέρει πόσο ξύλο έφαγες από τη μάνα σου, σίγουρα δεν μπορεί να κάνει παιδιά το μπάζο η γυναίκα σου, αν έχεις και γυναίκα δηλαδή, γιατί μάλλον θα κοιμάσαι μόνος σου με τη γάτα σου, τέτοιος γεροντοκόρος που είσαι».
Όχι, κυρία μου. Δεν κοιμάμαι μόνος μου με τη γάτα μου. Δεν έχω καν γάτα. Έχω παιδιά όπως κι εσείς, εξίσου χαριτωμένα, αλλά φροντίζω να μην τα κακομαθαίνω. Όταν βλέπω ότι ενοχλούν τους συνανθρώπους μου, τα συμμαζεύω και τα δασκαλεύω. Δεν τα αφήνω να παίζουν κυνηγητό στους διαδρόμους του ξενώνα στις 8 το πρωί. Τα μαλώνω όταν τρέχουν ανάμεσα στις ομπρέλες και κλωτσάνε άμμο στα μούτρα των ανυπεράσπιστων λουομένων. Ζητώ και συγγνώμη όποτε χρειαστεί.
Διδάσκω στα παιδιά μου, ότι ο καλός πολίτης σέβεται πάνω απ’όλα τον διπλανό του. Όταν τα δω να εκτροχιάζονται, τρέχω και τα επαναφέρω στην τάξη. Δεν τους επιτρέπω να χαλάνε τον κόσμο στις 11 το βράδυ στην πυλωτή της πολυκατοικίας. Δεν τα αφήνω να πειράζουν τα αδέσποτα ζωάκια. Δεν καμαρώνω όταν αρχίζουν καυγάδες με άλλα παιδάκια. Τους θυμίζω ξανά και ξανά, ότι η ζωή έχει κανόνες.
Γι’αυτό σας λέω, αφήστε για λίγο στην άκρη το κινητό σας, ανοίξτε τα μάτια σας να δείτε τι γίνεται γύρω σας και χρησιμοποιήστε το μυαλό σας για να σκεφτείτε. Ο κόσμος δεν είναι τσιφλίκι δικό σας και των παιδιών σας. Ενοχλείτε. Εσείς ενοχλείτε, όχι τα παιδιά σας. Τα παιδιά φέρονται με τον τρόπο που μαθαίνουν από το σπίτι τους.
Οι γονείς είναι αυτοί που ανάβουν το τσιγάρο εκεί όπου απαγορεύεται, οι γονείς παρκάρουν στη θέση των αναπήρων, οι γονείς φωνασκούν και βρίζουν, οι γονείς χαλάνε τη ζαχαρένια των άλλων με τάβλι και ρακέτες και μουσική στη διαπασών, οι γονείς είναι που κάνουν τα παιδιά σαν τα μούτρα τους.
Τα παιδιά δεν είναι κακομαθημένα. Τα παιδιά είναι αξιαγάπητα και χαριτωμένα, μέσα στην άγνοια και την αθωότητά τους. 
Οι κακομαθημένοι είναι οι γονείς.

Γερ. Ο. Παράξενος

Έτσι να παίζετε με τα παιδιά σας - Playing With Your Child

Υπάρχει μία διαδεδομένη πεποίθηση στην κοινωνία μας 
ότι το παιχνίδι με τα παιδιά είναι χάσιμο χρόνου. 

Επιμέλεια άρθρου: Μιχάλης Επταήμερος,
Ψυχολόγος Παν/μίου Κρήτης,
Playing With Your Child
Πολλοί γονείς από την άλλη, ενώ αναγνωρίζουν τα οφέλη που έχει το παιχνίδι για τα παιδιά, δεν παίζουν μαζί τους θεωρώντας ότι είναι κάτι που πρέπει να κάνουν τα παιδιά ενστικτωδώς χωρίς την βοήθεια ενηλίκων.
Είναι αλήθεια ότι τα παιδιά πρέπει να παίζουν ενστικτωδώς, αυθόρμητα και χωρίς καθοδήγηση, αλλά είναι επίσης αλήθεια ότι το ένστικτο του παιδιού για το παιχνίδι εξαφανίζεται όταν δεν υπάρχει ένας ενήλικας να διεγείρει την φαντασία του παιδιού και την τάση προς την δημιουργικότητα. 
Με το παιχνίδι δημιουργείται μια ζεστή και τρυφερή σχέση με το παιδί, καθώς και ένας δυνατός δεσμός, κάτι που βοηθάει στην ανάπτυξη θετικών συναισθημάτων μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον. Μέσα από το παιχνίδι τα παιδιά μαθαίνουν πώς να επιλύουν προβλήματα, να τεστάρουν τις σκέψεις και τις ιδέες τους και να διερευνούν την φαντασία τους. 
Μαζί με την βοήθεια των ενηλίκων στο παιχνίδι, τα παιδιά εμπλουτίζουν το λεξιλόγιο τους, μαθαίνουν να επικοινωνούν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους και εκτίθενται στην κοινωνική αλληλεπίδραση με άλλα παιδιά με το να μαθαίνουν να περιμένουν την σειρά τους, να μοιράζονται πράγματα και να δείχνουν σεβασμό και κατανόηση στα συναισθήματα των άλλων. Τέλος, η ώρα του παιχνιδιού είναι μία ώρα όπου μπορείτε να ενθαρρύνετε και να προάγετε στο παιδί θετικά συναισθήματα. 

Παρακάτω ακολουθούν μερικές συμβουλές για το πώς μπορείτε να παίξετε με το παιδί σας και να αποφύγετε μερικές συχνές συμπεριφορές που κάνουν οι ενήλικες όταν παίζουν με τα παιδιά.

Αφήστε το παιδί να σας πει πώς θα παίξετε
Κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού κάποιοι γονείς αναλώνονται στο να ‘διδάσκουν’ στο παιδί πώς να παίζει και τί να κάνει. Για παράδειγμα, δίνουν οδηγίες για το πώς να φτιαχτεί το κάστρο, πώς να συμπληρωθεί το παζλ ολόσωστα ή πώς να συναρμολογηθεί ένα παιχνίδι με τον ‘σωστό΄ τρόπο. Με αυτό τον τρόπο, πιθανόν οι γονείς αισθάνονται ότι μαθαίνουν και κάτι στο παιδί, από το να παίζουν μόνο μαζί του.

Ακολουθήστε τον ρυθμό του παιδιού σας, τις ιδέες του και την φαντασία του χωρίς να επιβάλλετε τον δικό σας ρυθμό. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να δίνετε συνεχώς εντολές και οδηγίες για το τί πρέπει να κάνει ένα παιδί όταν παίζει. 

Μην προσπαθήσετε να τους ‘μάθετε’ τίποτα. Αντιθέτως, μιμηθείτε τις συμπεριφoρές τους και αφήστε αυτά να σας πουν τί να κάνετε. 
Σύντομα, θα ανακαλύψετε ότι, όταν χαλαρώσετε και τους δώσετε την δυνατότητα να πάρουν τα ηνία, θα διευρύνουν την φαντασία τους, θα γίνουν περισσότερο δημιουργικά και θα τους ενδιαφέρει περισσότερο να συνεχίσουν το παιχνίδι μαζί σας.

Συντονιστείτε με τον ρυθμό του παιδιού
Ιδιαίτερα τα παιδιά προσχολικής και σχολικής ηλικίας, τείνουν να παίζουν συνεχώς το ίδιο παιχνίδι και να επαναλαμβάνουν τις ίδιες κινήσεις (για παράδειγμα, να γεμίζουν το κουτί με τα τουβλάκια συνεχώς ή να ζητάνε να τους ξαναδιαβάσουμε την ίδια ιστορία εκατοντάδες φορές). 
Αυτό βέβαια κάνει τους γονείς να βαριούνται και είναι πολύ δελεαστικό να πάρουν τον έλεγχο και να προτείνουν στο παιδί κάποιο καινούριο παιχνίδι ή έναν διαφορετικό τρόπο να παίξουν το παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι ότι τα παιδιά θέλουν να εξασκούν μία δραστηριότητα ώστε να τους γίνει κτήμα και να ...

Έγινες γονέας και παλεύεις με τα μέσα σου.
Έγινες γονέας και θυμήθηκες πως φοβάσαι!

Έγινες γονέας και θυμήθηκες πως φοβάσαι!

Γράφει η συγγραφέας Ρίνα Σερέτη

Έγινες γονέας και παλεύεις με τα μέσα σου. Έγινες γονέας και θυμήθηκες πως φοβάσαι! 

Στην εποχή μας παίζαμε στις αλάνες ως αργά το βράδυ και το μόνο που με φόβιζε εκείνες τις νύχτες ήταν η φωνή της μητέρας ή του πατέρα στο μπαλκόνι να με φωνάζει να πάω για ύπνο!
Στην εποχή μου το να βγεις έξω δεν χρειαζόταν κινητό να χτυπά κάθε λίγο και υποχρεωτική παράδοση παραλαβή στο μέρος συνάντησης. Τώρα βλέπω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν, να θέλουν να τα αφήνω μόνα με τα άλλα παιδιά στην πλατεία, να θέλουν να βγουν έξω και αυτό που με φοβίζει δεν έχει καμία σχέση με την γονεϊκή φωνή που δεν ήθελα με τίποτα να με φωνάξει τότε!
Τώρα ακούω την δική μου μαμαδίστικη φωνή από τη μία να μου λέει, άσ’ τα να σταθούν στα πόδια τους, μεγάλα παιδιά είναι! Και από την άλλη κι αν τα κλέψουν κι αν τα αποπλανήσουν μετά τι; 

Στην εποχή μου ήξερες πως αν διαβάσεις και περάσεις σε κάποια σχολή η δουλειά θα ερχόταν αργά ή γρήγορα τώρα ξέρεις πως το «σπουδαγμένο» παιδί σου για να βρει δουλειά θα χρειαστεί να ξενιτευτεί!
Τα παραδείγματα πολλά, η ουσία είναι πως η ζωή μας έχει γίνει τόσο επικίνδυνη, τόσο δύσκολη σε σχέση με τις παλαιότερες εποχές! Μα ο φόβος όμως σε καμμία εποχή δεν ωφέλησε ποτέ κανέναν! Ο φόβος εμπόδισε, ο φόβος δείλιασε, ο φόβος δεν άφησε την ζωή να βγάλει φτερά! Και εσύ άφησες πίσω το ξέγνοιαστο παιδί που έπαιζε γελώντας στην αλάνα, ξέχασες τα κουτσομπολιά στην καφετέρια, τις κλεφτές ματιές αγοριών και κοριτσιών και άρχισες να φοβάσαι όσο μεγάλωνες…
Στην αρχή φοβόσουν να ονειρευτείς, 
μετά φοβόσουν να σκεφτείς 
και μετά ξέχασες πως φοβόσουν 
και συνέχισες την ζωή σου μέχρι που έγινες γονέας. 
Έγινες γονέας και θυμήθηκες πως φοβάσαι!

Και τώρα τι; 
Και τώρα γύρισε πίσω και θυμήσου, κλείσε τα μάτια και αφέσου στις αναμνήσεις που σε αλαφρώνουν όπως όταν έπεφτες από την μάντρα στο παιχνίδι, έβαζες σάλιο και συνέχιζες, θυμήσου τότε που είπες στους γονείς σου πως θα πας στην γνωστή καφετέρια μα εσύ πήγες κρυφό ραντεβού με τον πρώτο σου έρωτα. 
Θυμήσου όλα όσα σου διώχνουν τον φόβο μακριά και εμπιστεύσου τις αξίες με τις οποίες ζεις, καθοδηγείς, δυναμώνεις το παιδί σου. Δώσε του την ευκαιρία να σου δείξει με τις πράξεις του πόσο τα έχεις καταφέρει κι αν κάτι δεν είναι έτσι όπως θα ήθελες, θυμήσου πώς ένιωθες εσύ όταν ήθελαν οι γονείς σου αλλά δεν ήθελες εσύ…

Michael Murphy (Bootsy)- Αυτό το τέρας βίαζε
και κακοποιούσε τους ανήλικους μαθητές του

Monk Michael Murphy guilty of horrific catalogue of sexual and violent abuse of pupils at St Joseph's School

Καθολικό σχολείο-κολαστήριο, λειτουργούσε υπό καθεστώς τρόμου από έναν Ιρλανδό μοναχό, ο οποίος κακοποιούσε και ασελγούσε στους ανήλικους μαθητές του
Ένοχο έκρινε το δικαστήριο έναν 82χρονο καθολικό μοναχό από το ανατολικό Λόδιαν της Σκωτίας, για σωρεία περιστατικών που περιλαμβάνουν κακοποίηση παντός είδους σε καθολικό σχολείο της περιοχής.
Ο Μάικλ Μέρφι, γνωστότερος ως «Αδελφός Μπένεντικτ» ή «Αδελφός Μπεν» για τα παιδιά, τα οποία ήταν υπό τη δική του μέριμνα στο Σχολείο του Αγίου Ιωσήφ στο Τράνεντ, κατηγορήθηκε για δεκάδες υποθέσεις βίας, κακοποίησης και απρέπειας σε βάρος των παιδιών.
Ο Ιρλανδός μοναχός, αρνήθηκε φυσικά τις κατηγορίες κατά τη διάρκεια της δίκης λέγοντας ότι: «Δεν θα έπρεπε να είμαι καν σε αυτό το δικαστήριο».
Όμως το δικαστήριο τον καταδίκασε για 15 υποθέσεις επίθεσης και ασέλγειας κατά τη διάρκεια μιας δεκαετίας μέχρι και το 1981, στις οποίες τα θύματα ήταν ακόμα και αγοράκια μόλις 8 ετών!
Τα θύματα σε απίστευτες μαρτυρίες, εξιστόρησαν το πως ο αδίστακτος μοναχός γελούσε, καθώς έκανε στα παιδιά ηλεκτροσόκ. Αποτέλεσμα ήταν, ένα εξ αυτών να πάθει εγκαύματα στα χέρια του και άλλο ένα να λιποθυμήσει, καθώς ο Μέρφι χρησιμοποιούσε πάνω του μια συσκευή βασανιστηρίων ονόματι Tickler.
Άλλο ένα παιδί, κατήγγειλε πως κατά την ηλικία των 14-15 ετών, αναγκάστηκε να πρωταγωνιστήσει σε όργιο μεταξύ του μοναχού και ενός συνεργού του στα ντους. Μάλιστα το παιδί προειδοποιήθηκε πως αν έλεγε κάτι σε οποιονδήποτε, δεν θα έβλεπε ποτέ ξανά τους γονείς του.
Ακόμα ένα θύμα, που πλέον είναι 44 ετών αποκάλυψε πως το όλο καθολικό σχολείο δρούσε κάτω από ένα καθεστώς τρόμου, στο οποίο σε ρόλο αφεντικού ήταν ο «Αδελφός Μπενεντικτ» και όλοι έπρεπε να είναι υπόλογοι σε αυτόν.
Άλλη μαρτυρία αποκάλυψε πως το παρατσούκλι του Μέρφι στο σχολείο ήταν Bootsy (ο άνθρωπος με τη μπότα), επειδή κλωτσούσε τα παιδιά, φορώντας μπότες με σιδερένια μύτη. 
Ο ίδιος, βέβαια το αρνήθηκε, ισχυριζόμενος πως προέκυψε από μια σειρά της τότε τηλεόρασης.

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki