Tuesday 26 April 2016

«Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.» - «Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. Οι άλλοι είναι όλοι νικητές»

Paolo Coelho: Ποτέ μην εγκαταλείπεις - Σήκω… και περπάτα!!!
Το καλοκαίρι θέλει να κρατήσουν οι ζεστές του μέρες για πάντα, γιατί είναι πεπεισμένο ότι η ζέστη είναι ευεργετική για τη γη. Τελικά όμως αποδέχεται την άφιξη του φθινοπώρου, που θα επιτρέψει στη γη να ξεκουραστεί.

Η γαζέλα τρώει το χορτάρι και την καταβροχθίζει το λιοντάρι. Το θέμα δεν είναι ποιος είναι ο πιο δυνατός, αλλά πώς μας δείχνει ο Θεός τον κύκλο του θανάτου και της ανάστασης.

Στον κύκλο αυτό δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι, μονάχα στάδια που πρέπει να ολοκληρωθούν. Όταν το καταλάβει αυτό η καρδιά του ανθρώπου, θα απελευθερωθεί. Θα αποδέχεται χωρίς πόνο τις δύσκολες στιγμές και δε θα αφήνεται να ξεγελαστεί από τις στιγμές της δόξας.
Και τα δύο θα περάσουν. Η μία κατάσταση θα διαδεχτεί την άλλη. Και ο κύκλος θα συνεχιστεί μέχρι να απελευθερωθούμε από τη σάρκα και να συναντηθούμε με τη θεϊκή Ενέργεια.
Έτσι, όταν ο παλαιστής βγει στην αρένα -είτε από δική του επιλογή είτε επειδή τον έστειλε εκεί το μυστηριώδες πεπρωμένο-, ας νιώθει χαρά το πνεύμα του για τη μάχη που θα δώσει. Αν διατηρήσει την αξιοπρέπεια και την τιμή του, δε θα ηττηθεί ποτέ, ακόμα κι αν χάσει τον αγώνα, επειδή η ψυχή του θα είναι άθικτη.
Και δε θα κατηγορήσει κανέναν γι’ αυτό που του συμβαίνει. 
Από τότε που αγάπησε για πρώτη φορά και τον απέρριψαν κατάλαβε πως αυτό δε σκότωσε την ικανότητα του να αγαπάει.
Ό,τι ισχύει στον έρωτα ισχύει και στον πόλεμο. Όταν χάνουμε μια μάχη ή όλα όσα νομίζαμε πως είχαμε, ζούμε στιγμές δυστυχίας. Όταν όμως οι στιγμές αυτές περνούν, ανακαλύπτουμε μια άγνωστη δύναμη που υπάρχει μέσα στον καθένα από μας, μια δύναμη που μας εκπλήσσει και αυξάνει τον αυτοσεβασμό μας.
Κοιτάζουμε γύρω μας και λέμε στον εαυτό μας: «Επέζησα»
Και χαιρόμαστε με τα λόγια μας.

Άλλοι όμως, ακόμα κι αν υποφέρουν από την ήττα και ταπεινώνονται από τις ιστορίες που διαδίδουν γι’ αυτούς οι νικητές, επιτρέπουν στον εαυτό τους να δακρύσει, μα ποτέ δε νιώθουν αυτολύπηση. Ξέρουν απλώς πως η μάχη διακόπηκε και πως τη συγκεκριμένη στιγμή οι ίδιοι βρίσκονται σε μειονεκτική θέση.

Ακούν τους χτύπους της καρδιάς τους. Προσέχουν πως βρίσκονται σε ένταση. Πως φοβούνται. Κάνουν έναν απολογισμό της ζωής τους και ανακαλύπτουν πως, παρά τον τρόμο που αισθάνονται, η πίστη καίει ακόμα στην καρδιά τους και τους ωθεί προς τα εμπρός.

Προσπαθούν να μάθουν πού έκαναν λάθος και πού όχι. Εκμεταλλεύονται τη στιγμή που είναι πεσμένοι κάτω για να ξεκουραστούν, για να γιατρέψουν τις πληγές τους, να ανακαλύψουν νέες στρατηγικές και να εξοπλιστούν καλύτερα.
Και φτάνει μια μέρα που τους χτυπά την πόρτα μια καινούρια μάχη. Ο φόβος υπάρχει ακόμα, όμως πρέπει να δράσουν – αλλιώς θα μείνουν πεσμένοι για πάντα. Σηκώνονται, αντικρίζουν τον αντίπαλο και θυμούνται τον πόνο που έζησαν και δε θέλουν να ξαναζήσουν.

Η προηγούμενη ήττα τούς αναγκάζει να νικήσουν τούτη τη φορά, αφού δε θέλουν να ξαναζήσουν τον ίδιο πόνο.

Κι αν η νίκη δεν έρθει αυτή τη φορά, θα έρθει την επόμενη. Κι αν όχι την επόμενη, τη μεθεπόμενη. Το χειρότερο δεν είναι να πέφτεις, είναι να μη σηκώνεσαι.
Ηττημένος είναι μόνο όποιος παραιτείται. 
Οι άλλοι είναι όλοι νικητές.

Και θα έρθει η μέρα που οι δύσκολες στιγμές θα είναι μονάχα ιστορίες τις οποίες θα αφηγούνται περήφανοι σε όποιον θέλει να τους ακούσει. Και όλοι θα ακούν με σεβασμό, και θα μάθουν να έχουν τρία σημαντικά πράγματα.

Υπομονή, και να περιμένουν την κατάλληλη στιγμή για να δράσουν.
Σοφία, για να μην αφήσουν την επόμενη ευκαιρία να ξεφύγει.
Και περηφάνια για τις ουλές τους.

Οι ουλές είναι μετάλλια χαραγμένα στη σάρκα τους με φωτιά και σίδερο και θα τρομάζουν τους εχθρούς τους, γιατί θα δείχνουν πως ο άνθρωπος που στέκεται απέναντι τους έχει μεγάλη εμπειρία στη μάχη. Συχνά αυτό μας κάνει να επιζητάμε το διάλογο και να αποφεύγουμε τις συγκρούσεις.
Οι ουλές μιλούν πιο δυνατά από την κόψη του σπαθιού που τις δημιούργησε.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Paolo Coelho 

«Το χειρόγραφο της Άκρα»

Παιδί μου, ο γονιός μέσα μου ποτέ δεν θα σε αφήσει
να φύγεις από την καρδιά μου.

Παιδί μου, 

Ανησυχώ αν είσαι κουρασμένο και πως ήταν η μέρα σου.


Προσεύχομαι να είσαι ευτυχισμένο και να περιβάλλεσαι από φίλους που σε αγαπάνε και σε εμπιστεύονται.

Ένα κομμάτι του εαυτού μου όμως, ακόμη χρειάζεται να ακούσει αυτά τα πράγματα από εσένα.

Μερικές μέρες είναι πολυάσχολες αλλά ένα απλό
«Γεια, είμαι καλά.» είναι αρκετό.

Είσαι μεγάλο πια και μου το έχεις πει επανειλημμένα.

Όμως ο γονιός μέσα μου ποτέ δεν θα σε αφήσει 
να φύγεις από την καρδιά μου.

Μέσα στην ψυχή μου θα είσαι το μωρό μου και μερικές φορές χρειάζομαι απλά να ακούσω:
«Γεια μαμά, είμαι καλά.»

Έτσι είναι αποτελεσματική μια «συγγνώμη»
Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Σας έχει τύχει ποτέ να μετανιώσετε για κάποιο λάθος που έχετε κάνει και να μην μπορείτε να πείσετε τον ενδιαφερόμενο πως πραγματικά μετανοήσατε
Είτε γιατί δεν έχετε τον τρόπο, είτε γιατί δεν βρίσκετε τα λόγια, είτε πολύ απλά γιατί δεν είστε πειστικοί, η συγγνώμη σας δεν εισακούγεται.

Επιστήμονες, λοιπόν, μελέτησαν τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι αντιδρούν στη συγγνώμη και εντόπισαν ορισμένα σημεία-κλειδιά που μπορούν να φέρουν το επιθυμητό αποτέλεσμα, τη
συγχώρεση δηλαδή. 
Αυτά είναι:

1. Έκφραση της λύπης
2. Εξήγηση του τι έφταιξε
3. Ανάληψη ευθύνης
4. Δήλωση μετάνοιας
5. Προσφορά επανόρθωσης
6. Αίτημα συγχώρεσης

Το πιο σημαντικό, σύμφωνα με την έρευνα, είναι η «ανάληψη ευθύνης», με δεύτερο την «προσφορά επανόρθωσης». Λογικό, αφού δείχνουμε πως καταλαβαίνουμε απόλυτα το λάθος μας και δεσμευόμαστε να λύσουμε το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί. Έπειτα, ακολουθούν τα υπόλοιπα με τελευταίο στη σειρά να έρχεται το «αίτημα συγχώρεσης».

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki