Thursday 7 July 2016

Η αγάπη πρέπει να δίνει φτερά, όχι να τα κόβει.

Η ελληνίδα μάνα φημίζεται για την αφοσίωση στα παιδιά της. Και η μητρική αγάπη μπορεί να μην έχει όρια – η φροντίδα όμως (πρέπει να) έχει. 
Μαμάδες κυνηγούν τους 42χρονους γιους τους για να φορέσουν ζακέτα ή τις, επίσης μαμάδες, κόρες τους «να φάνε κάτι». Μαμάδες, κουβαλούν την τσάντα των παιδιών τους, κι ας κοντεύουν να μπουν στο Πανεπιστήμιο. 
Ή μαγειρεύουν δεύτερο φαγητό γιατί «ο Δημητράκης δεν τα τρώει τα φασολάκια». 
Δείτε ποιες είναι οι αρνητικές επιπτώσεις αυτών των πρακτικών στα παιδιά και, αν είστε τέτοια μαμά, αναθεωρήστε.

Υπερπροστατευτικότητα είναι η ακραία εκδοχή απόλυτα φυσιολογικών γονεϊκών συναισθημάτων. 
Η φυσιολογική ανησυχία για την ασφάλεια του παιδιού γίνεται διαρκής έλεγχος. Η επίβλεψη γίνεται "φυλακή" και η φροντίδα βραχνάς.
Ο υπερπροστατευτικός γονιός επιμένει να ελέγχει την συμπεριφορά και τις πράξεις του παιδιού, περνώντας από την φροντίδα στην υπερβολική προστασία.
Συνηθισμένη τάση των υπερπροστατευτικών γονιών είναι να συμπεριφέρονται στο παιδί σαν να είναι μικρότερο κι έτσι, να κατασκευάζουν μια σειρά ανύπαρκτων αναγκών που πρέπει οπωσδήποτε να καλύψουν! 

Γιατί η υπερβολική φροντίδα κάνει κακό στα παιδιά

Τα παιδιά γίνονται αντιδραστικά
Όλοι άνθρωποι τείνουν να αντιδρούν όταν πιέζονται -η δράση προκαλεί αντίδραση. Το διαρκές «κανάκεμα» και ο αγχώδης μαραθώνιος κάλυψης κάθε ανάγκης του παιδιού, μοιραία θα το φέρουν απέναντί σας. Η αγάπη και η φροντίδα είναι παραπάνω από αποδεκτές –είναι υποχρεώσεις κάθε γονιού. 
Όταν η φροντίδα καταλήγει σε ένα διαρκές κυνηγητό («ντύσου καλά», «άσε με να σου βάλω εγώ να φας», «δεν θα πας εκδρομή –φοβάμαι να σ’ αφήσω μόνο σου!»), το παιδί δεν νιώθει τίποτα περισσότερο από καταπίεση. Και, μοιραία, αντιδρά, απορρίπτοντας τις καλές προθέσεις των γονιών του, αφού το μόνο που μετράει γι’ αυτό είναι η ζητούμενη «απελευθέρωση» από τον βραχνά της υπερβολικής φροντίδας.
Με δυο λόγια: οι υπερπροστατευτικοί γονείς, κάνουν παιδιά που νιώθουν καταπιεσμένα και ανελεύθερα και που, εν τέλει, αποζητούν τρόπους διεξόδου απ’ την γονεϊκή (υπερβολική) στοργή.
... στερούνται αυτοπεποίθησης
Όσο οι υπερπροστατευτικοί γονείς προσπαθούν να απαλλάξουν το παιδί από άγχη και ευθύνες, τόσο εκείνο αντιλαμβάνεται ότι οι γονείς του δεν το εμπιστεύονται. 
Η λογική των γονιών που "πάσχουν" από υπερβολική αγάπη, είναι ότι όσο περισσότερο διευκολύνουν τη ζωή του παιδιού τους, τόσο καλύτερα θα τη ζήσει. Ωστόσο, το μήνυμα που καταλήγει ένα παιδί να καταγράψει είναι ότι οι γονείς του δεν έχουν αρκετή πίστη σ’ αυτό. Και το επόμενο βήμα είναι το «Δεν είμαι επαρκής/Δεν είμαι αρκετά καλός σε τίποτα/Δεν μπορώ να τα καταφέρω». 
Επιπλέον, τα παιδιά θέλουν να νιώθουν την χαρά της επίτευξης ενός δύσκολού στόχου –επιθυμούν να φέρουν σε πέρας μια «δύσκολη αποστολή».
Με δυο λόγια: Τα παιδιά πρέπει να έχουν περιθώρια αυτενέργειας για να χτίσουν αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση. Η ανάληψη των ευθυνών τους, αντ’ αυτών, λέει «δεν είσαι ικανός να το κάνεις, γι’ αυτό θα το κάνω εγώ για ΄σένα.».
... εξαρτώνται από τους γονείς τους
Οι υπερπροστατευτικοί γονείς, προσπαθώντας να προστατέψουν τα παιδιά από κάθε τύπου κίνδυνο, καταλήγουν να λειτουργούν κάπως… ευνουχιστικά. 
Ένα παιδί που έχει μάθει ότι οι ευθύνες διεκπεραιώνονται και οι κίνδυνοι αποκρούονται από τη μαμά και το μπαμπά, δεν αναπτύσσει κοινωνικές δεξιότητες. Δεν μαθαίνει πώς να επιλύει μόνο του ένα πρόβλημα και πώς να λειτουργεί αυτόνομα. 
Γιατί ένα παιδί να αναπτύξει τη διάθεση και τις ικανότητες να αντιμετωπίζει τα εμπόδια που θα προκύψουν, αν γνωρίζει πως όλα θα διευθετηθούν από κάποιον άλλο;
Με δυο λόγια: Οι γονείς που κάνουν πάρα πολλά για τα παιδιά τους, μεγαλώνουν ανθρώπους που δεν μπορούν να στηριχτούν στα πόδια τους.
Πόση αγάπη... "επιτρέπεται";
Άπειρη. Όλη η αγάπη του κόσμου δεν είναι αρκετή για το παιδί σας. Πρέπει, όμως, να γίνει αντιληπτό ότι η αγάπη (η άπλετη και αιώνια) δεν πρέπει να στέκεται εμπόδιο στην ανεξαρτησία των παιδιών. 
Αφήστε τα παιδιά να κάνουν λάθη, να χάσουν, να απογοητευτούν -αλλά και να λερωθούν ή να χτυπήσουν. Είναι ο μόνος τρόπος να γίνουν ισορροπημένα και αυτόνομα. 
Ενθαρρύνετέ τα να ζήσουν καινούριες εμπειρίες, αντί να τις φοβούνται, και να αναλαμβάνουν ευθύνες, αντί να τις αποφεύγουν.
Η αγάπη πρέπει να δίνει φτερά, όχι να τα κόβει.

Γλύστρα Φοίβη 

«Αβρόχοις ποσίν»: Tι σημαίνει η έκφραση; Εγκυκλο-παιδικά

Ο πασίγνωστος Κροίσος ξεκίνησε κάποτε, να καταλάβει τη χώρα των Μήδων. Με την αριθμητική υπεροχή και τον τέλειο εξοπλισμό του στρατού του, ήταν βέ­βαιος για τη νίκη του. Χαρούμενοι και με τραγούδια προχωρούσαν οι στρατιώτες, έως ότου έφτασαν στον Άλυ ποταμό και δοκίμασαν να τον περάσουν. Η πρώτη, ό­μως, απόπειρα που έκαναν, απέτυχε, γιατί τα νερά του κυλούσαν με ορμή.
Όλα τα είχε προετοιμάσει ο Κροίσος, ώστε να είναι βέβαιη η νίκη του. Όμως δεν είχε εκτιμήσει το ρόλο, που μπορούσαν να παίξουν τα στοιχεία της φύσης. Πριν διατάξει την άδοξη επιστροφή, κάλεσε τους στρατηγούς του να σκεφθούν, μήπως βρεθεί κάποιος τρόπος. Μαζί μ’ αυτούς κάλεσε και το Θαλή τον Μιλήσιο, που εκεί­νη την εποχή ήταν στην υπηρεσία του.
Όλοι συμφώνησαν πως δεν υπήρχε λύση. Τότε πήρε το λόγο ο Θαλής. Ζήτησε να του δώσουν ένα τμήμα στρατού και υποσχέθηκε ότι την άλλη μέρα, όλος ο στρα­τός θα βρίσκεται στην απέναντι όχθη του ποταμού.
Ειρωνικά γέλια υποδέχτηκαν την περίεργη πρότασή του και την τόσο τολμηρή του υπόσχεση. «Σε νόμιζα για σοφό», του είπε ο Κροίσος, «δε φανταζόμουν, όμως, ότι είσαι τόσο τρελός. Παρόλα αυτά, θα σου δώσω όσους στρατιώτες θέλεις, γιατί είμαι περίεργος να δω τι θα κάνεις».
Ο Θαλής πήρε μαζί του τους στρατιώτες και προχώρησε προς τα πάνω, αντίθετα στο ρεύμα του ποταμού. Όταν έφτασε σε κάποιο σημείο, που νόμισε πως ήταν κατάλληλο, άρχισαν όλοι μαζί να σκάβουν ένα βαθύ χαντάκι. 
Σκάβοντας όλη τη νύ­χτα, κατάφεραν να ετοιμάσουν μια καινούρια κοίτη στο ποτάμι, ώστε τα νερά του να πέσουν σε μια κοντινή χαράδρα. Δεν τους έμενε παρά να φράξουν το σημείο όπου ενώνεται η παλιά κοίτη με την καινούρια, ρίχνοντας πέτρες, κλαριά, χώματα και ότι άλλο έβρισκαν πρόχειρο. Τα ξημερώματα, η ροή του ποταμού είχε αλλάξει. Το πρωί, όταν ξύπνησαν οι στρατιώτες, έτριβαν τα μάτια τους από την κατάπληξη. 
Αλλά και οι στρατηγοί και ο ίδιος ο Κροίσος νόμισαν πως ονειρεύονται, όταν είδαν ότι το ποτάμι, που χθες ακόμη έτρεχε μπροστά τους και τους έφραζε το δρόμο, σήμερα έτρεχε πίσω τους.
Είχαν μ’ άλλα λόγια, περάσει το ποτάμι «εν μια νυχτί» και μάλιστα χωρίς καν να βρέξουν τα πόδια τους, «αβρόχοις ποσίν», όπως γράφει ο ιστορικός της εποχής εκείνης
Από το βιβλίο του Τάκη Νασούλη «ΛΕΞΕΙΣ και ΦΡΑΣΕΙΣ ΠΑΡΟΙΜΙΩΔΕΙΣ»

Αντικλείδι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki