Monday 11 July 2016

Εκδηλώνοντας καθημερινά την αγάπη μας στο παιδί μας,
θα είναι ψυχικά ισορροπημένο και δυνατό σε όλη τη ζωή του

Η αγάπη μεγαλώνει χαρούμενα κι υγιή παιδιά!

Όλοι θυμόμαστε το παραμύθι «Το ασχημόπαπο που έγινε κύκνος»! Το παπάκι πέρασε ζόρια όλη την παιδική κι εφηβική του ηλικία, πλήρωσε με κλάματα κι απομόνωση τη διαφορετικότητά του απ’ το περιβάλλον του και μετά μεγάλωσε, μεταμορφώθηκε σε κύκνο κι έτσι απλά, ήρθε το happy end!
Λογικό, γιατί αυτός είναι ο ρόλος των παραμυθιών, να έχουν ευτυχισμένο τέλος. Τι γίνεται όμως στην πραγματική ζωή; Τόσο αναίμακτα, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι, που λέμε, μπορεί ένας άνθρωπος που πέρασε δύσκολα μικρός, να γίνει ένας ισορροπημένος μεγάλος, χωρίς κανένα ψυχολογικό θέμα, χωρίς να του έχει μείνει ούτε ένα τόσο δα κουσουράκι;
Ακόμα κι αν γίνει περιζήτητος και δημοφιλής μεγαλώνοντας, όλο και κάποιο κατάλοιπο απ’ την εποχή την τόσο ευαίσθητη, που τον είχαν απομονωμένο σε καραντίνα, αποκλεισμένο απ’ τις cool παρέες και γινόταν αποδέκτης υποτιμητικών σχολίων, δε θα του έχει μείνει; Κι αν όχι, πώς τα κατάφερε;
Πόσοι χρήζουμε ψυχοθεραπείας να μας βοηθήσει να λύσουμε κωλύματα του παρόντος σε συμπεριφορά κι αντιδράσεις μας, που έχουν τις ρίζες τους στο παρελθόν μας; Δε μας λες και λίγους.
Το διαφορετικό, ό,τι κι αν είναι αυτό, δεν είναι πάντα αποδεκτό. Τουναντίον, ό,τι ξεχωρίζει από όσους ανήκουν σε μια ομάδα με όμοια χαρακτηριστικά, είτε αυτά είναι εξωτερικά γνωρίσματα αποδεκτής εμφάνισης είτε κοινωνικής-οικονομικής θέσης, συνήθως, φοβίζει, ενοχλεί, ερεθίζει και το κοροϊδεύουν.
Τα παιδιά μπορούν να γίνουν πολύ σκληρά με τους συνομήλικους τους και για αυτή τη συμπεριφορά τους, σημαντικό ρόλο παίζουν οι γονείς. Τι παιδεία πρόσφεραν στα παιδάκια τους όταν ήταν μικρά, αν τους δίδαξαν τη συμπόνια και το σεβασμό προς τον συνάνθρωπο, κι αν ταυτόχρονα έχουν θωρακίσει τα παιδιά τους ώστε να βγαίνουν αλώβητα από τέτοιες καταστάσεις.
Βεβαίως κι ο χρόνος μας είναι περιορισμένος! Τόσες υποχρεώσεις τρέχουν και μαζί τους τρέχουμε κι εμείς, απ’ το πρωί ως το βράδυ. Με τόσο τρέξιμο, μας βλέπω πρωταθλητές στον επόμενο Μαραθώνιο. Τίποτα όμως δε μας εμποδίζει απ’ το να είναι ουσιαστικός και ποιοτικός αυτός ο χρόνος που περνάμε με τα παιδιά μας.
Να αφήνουμε το κινητό στην άκρη και να ασχολούμαστε με όλο μας το «είναι», σώμα, ψυχή και πνεύμα. Κι ας είναι σαφώς πιο εύκολο να βάλουμε ένα Μίκυ Μάους στην τηλεόραση να χαζεύει το παιδί, ή να δώσουμε ένα τάμπλετ, που το ζητάει κιόλας, κι εμείς να αράξουμε στον καναπέ επειδή είμαστε κουρασμένοι.
Εκδηλώνοντας καθημερινά την αγάπη μας στο παιδί μας, με λόγια και με πράξεις, το παιδί αφενός θα μιμηθεί αργότερα αυτή τη συμπεριφορά και προς τα έξω, στο σχολείο κι όπου συχνάζει, αφετέρου θα είναι ψυχικά ισορροπημένο και δυνατό, ώστε να μην επιτρέψει να πληγωθεί ανεπανόρθωτα, αν γίνει το ίδιο αποδέκτης υποτιμητικών σχολίων.
Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα πληγώνουν, δεν είμαστε όλοι καλοί ούτε οι κακοί είναι όλοι στη φυλακή. Είναι πιθανό κάποια στιγμή κάποιος να πληγώσει και το δικό μας παιδί. Δεν μπορούμε να το βάλουμε σε γυάλα και να το προστατέψουμε απ’ την ίδια τη ζωή ούτε να πάμε να μοιράσουμε μπουνιές και κλωτσιές στα παιδιά που το πείραξαν, όσο κι αν αυτή είναι η αρχική μας ενστικτώδης αντίδραση.
Το παιδί, που έχει λάβει αγάπη κι αποδοχή απ’ το σπίτι του κι έχει χτίσει με γερά θεμέλια την αυτοεκτίμησή του, δύσκολα θα επηρεαστεί ανεπανόρθωτα. Ξέρει να προφυλάσσει τον εαυτό του κι αν διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει μόνο του, δε θα διστάσει να ζητήσει βοήθεια απ’ τους γονείς του, αν όχι κι απ’ τους δασκάλους. Γνωρίζει ότι μπορεί να τους εμπιστευθεί το πρόβλημά του και νιώθει ασφάλεια ότι εκείνοι θα το καθοδηγήσουν αποτελεσματικά ως προς τη λύση του. Η εμπιστοσύνη χτίζεται και κερδίζεται απ’ τη βρεφική ηλικία, δε χαρίζεται τυχαία αργότερα. Αυτή η εμπιστοσύνη που κερδήθηκε στην αρχή, θα επιτρέψει και την καθοδήγηση του παιδιού αργότερα.
Επίσης, το παιδί που έχει λάβει απ’ τους γονείς του τόνους αγάπης και φροντίδας, κι έχουν φροντίσει, όχι μόνο να του παρέχουν τα βασικά αγαθά για τις ανθρώπινες ανάγκες στην κατώτερη βαθμίδα της πυραμίδας του Maslow, τροφής, στέγης, ύπνου, που μαθαίναμε και στο σχολείο, αλλά και τα εξίσου σημαντικά για την ψυχική του υγεία κι ευημερία, που βρίσκονται στις πιο πάνω βαθμίδες, δε θα πάει να κοροϊδέψει τα κιλά, τα γυαλιά, τα πεταχτά αυτιά, το χρώμα –ή ό,τι άλλο ξεχωρίζει– του συμμαθητή του. Κάτι τέτοιο, δε θα του περάσει καν σαν σκέψη απ’ το μυαλό.
Οι επιστήμονες λένε, ότι ο ενήλικας που ασκεί bullying, που μειώνει δηλαδή κι εκφοβίζει τους διπλανούς του, βίωσε εκφοβισμό, απαξίωση κι εγκατάλειψη στην παιδική τρυφερή του ηλικία. Είναι σημαντικό λοιπόν η σχέση μας με το παιδί μας να έχει γερές βάσεις, που μπαίνουν απ’ τη στιγμή που η μαμά –κι ο μπαμπάς– πρωτοπαίρνουν το μωρό αγκαλιά.
Να γνωρίζει το παιδί, ότι οι γονείς του είναι πάντα δίπλα του, να το στηρίξουν και να το βοηθήσουν κι ότι μπορεί να βασιστεί για όλα πάνω τους. Να μάθει από μικρό, ότι δε φοβόμαστε το διαφορετικό κι ό,τι ξεφεύγει απ’ τη μάζα. Ότι η καλή εμφάνιση είναι προσόν, αλλά όχι το μοναδικό και σίγουρα όχι το σημαντικότερο, κι ότι τα κοινωνικοοικονομικά στάτους μπορούν να αλλάξουν σε μια στιγμή.
Η προσωπικότητα που διαμορφώνεται στα πρώτα χρόνια του παιδιού, είναι η πιο σημαντική κι αυτή πρέπει να καλλιεργούμε στα παιδιά μας. Παιδεία κι ενσυναίσθηση κι ο κόσμος θα γίνει πολύ καλύτερος, πιο όμορφος γεμάτος παιδικά κι ενήλικα χαμόγελα.

Επιμέλεια Κειμένου Έφης Φωτεινού

Πωλίνα Πανέρη

Η ευτυχία δεν έρχεται με την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών. - Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας
What Are You Willing To Sacrifice To Find Happiness?

Pássaro Lúdico
Τι Θα Θυσίαζες για να Βρεις την Ευτυχία;

Γνωρίζετε το ρητό που λέει, «Δεν εκτιμάμε αυτά που έχουμε, μέχρι να τα χάσουμε»; Έχω καταλάβει πως αυτή η φράση σχετίζεται αρκετά με την αναζήτησή της ευτυχίας. 
Το πιο δύσκολο πράγμα για να νιώσετε ευτυχισμένοι είναι να προσδιορίσετε τις καταστάσεις ή τα πράγματα στη ζωή που σας φέρνουν χαρά.
What Are You Willing To Sacrifice To Find Happiness?


Ειλικρινά, δεν αντιλαμβανόμαστε όλα αυτά τα πράγματα που μας κάνουν ευτυχισμένους, μέχρι να έρθει η στιγμή που θα μπούμε στη διαδικασία να κάνουμε θυσίες για να τα κρατήσουμε.
Θυσία ορίζεται η εγκατάλειψη κάτι επιθυμητού για χάρη κάποιου άλλου πράγματος που θεωρείται πιο σημαντικό. Μου θυμίζει την πρώτη φορά που βρέθηκα αντιμέτωπη με μια δύσκολη απόφαση σχετικά με την ευτυχία και τις θυσίες.

Όταν ήμουν δεκαπέντε χρονών οι γονείς μου ζούσαν χωριστά. 
Ο πατέρας μου είχε ξαναπαντρευτεί και έμενε σε μια διαφορετική πόλη, ενώ εγώ έμενα μαζί με την μητέρα μου. Όπως όλα τα κορίτσια στην εφηβεία, νόμιζα ότι η μητέρα μου ήταν σκληρή και αφόρητη και μου φερόταν σαν παιδί παρά την προφανή ωριμότητα μου. Όταν θα έκλεινα τα δεκαέξι, ήθελα απεγνωσμένα να εγκαταλείψω το σπίτι, γιατί θα ήταν το μόνο που θα με έκανε να αισθανθώ καλά.

Ένα πρωινό του Σαββάτου, καθόμουν μαζί με τον πατέρα μου στην αυλή του σπιτιού του και αποφάσισα να του εκμυστηρευτώ το σχέδιό μου. Του είπα ότι ήμουν έτοιμη να νοικιάσω το δικό μου διαμέρισμα όταν κλείσω τα δεκαέξι. Ήμουν έτοιμη να εργαστώ με ημι-απασχόληση σε κάποια επιχείρηση, ενώ τελειώνοντας το λύκειο να πάρω μια υποτροφία για να μπω στο πανεπιστήμιο. Είχα ένα πολύ καλοδουλεμένο σχέδιο για τους σκοπούς μου. Η απάντηση του πατέρα μου ήταν η ίδια ακριβώς που έδινε κάθε φορά που τον βομβάρδιζα με ατελείωτες πληροφορίες σχετικά με μια απόφαση που έπαιρνα αιφνίδια. Έβγαλε ένα επιφώνημα, που ήταν απλά ένας ήχος επιβεβαίωσης.
Αργότερα, όταν αφομοίωσε τα όσα του ανέφερα, γύρισε και μου είπε, «Εντάξει, αυτό είναι το σχέδιό σου;» Φυσικά, σκεφτόμουν, πόσο ηλίθια ήμουν που του το αποκάλυψα. Αλλά ο μπαμπάς ήταν ένας τύπος που ανέλυε λεπτομερώς τα σχέδια και τις προθέσεις του και ήθελε να με βοηθήσει να σχηματίσω μια πιο σαφέστερη εικόνα των επιδιώξεών μου.
Τότε άφησε στην άκρη το σταυρόλεξό του και τον καφέ και πήρε μια μεγάλη κίτρινη κόλλα χαρτί χαρτί για να σημειώσει όλα όσα θα έπρεπε να κάνω μόνη μου από δω και πέρα. 
Έβαλε στη λίστα αντικείμενα που θα χρειαζόμουν στο νέο μου διαμέρισμα, όπως έπιπλα, πιάτα και προμήθειες τροφίμων, καθώς και πετσέτες και κλινοσκεπάσματα. Πρόσθεσε πράγματα που δεν είχα σκεφτεί καθόλου, όπως την πληρωμή των λογαριασμών και τα έξοδα διατροφής, τα έξοδα της σχολής και της ένδυσης. 
Όλα αυτά υπερέβαιναν σε μεγάλο βαθμό το εισόδημα που θα είχα από την ημι-απασχόληση και υπολόγισε πόσες ώρες παραπάνω θα έπρεπε να δουλεύω την εβδομάδα για να παίρνω τον ελάχιστο μισθό που απαιτείται, προκειμένου να τα βγάζω πέρα.

Θυμάμαι πως συγκλονίστηκα από τον αριθμό των ωρών, που έπρεπε να δουλεύω. Ήμουν πολύ δραστήρια έφηβη, συμμετείχα σε χορωδίες, σε ομάδες μπέιζμπολ, σε εκκλησιαστικές ομάδες, και έκανα πολλές άλλες εξωσχολικές δραστηριότητες. Ήξερα ότι δεν μπορούσε να συνεχίσω να ασχολούμαι με όλες αυτές τις δραστηριότητες ταυτόχρονα με τη δουλειά. Επίσης θα θυσίαζα τον χρόνο που περνούσα με τους φίλους μου και θα έβαζα σε κίνδυνο τους βαθμούς μου στο σχολείο.
Ο πατέρας μου μου έκανε μια απλή ερώτηση: Είσαι διατεθειμένη να τα παρατήσεις όλα, για να αναλάβεις μόνη σου τη ζωή σου; Προφανώς ήξερε την απάντηση. Ήξερε την απάντηση πολύ πιο πριν αφήσει στην άκρη τον καφέ του. Η αλήθεια ήταν ότι όλες αυτές οι δραστηριότητές μου με έκαναν να νιώθω πολύ χαρούμενη, και μισούσα τη σκέψη του να τις χάσω. Αλλά έπρεπε να ξεχάσω την ιδέα της ανεξαρτητοποίησης για να κρατήσω αυτά τα πράγματα.

Η ευτυχία δεν έρχεται με την εκπλήρωση όλων των επιθυμιών. Η ευτυχία δεν απαιτεί να έχουμε τα πάντα αιωνίως. Απλά είναι πολύ απατηλό να περιμένει κανείς να βρίσκει τα πάντα ρόδινα και ιδανικά κάθε στιγμή της ημέρας.
Έχω μάθει πως για να είναι κάποιος πραγματικά ευτυχισμένος, θα πρέπει να θυσιάζει ορισμένα πράγματα, ώστε να κρατήσει κοντά του αυτά που του δίνουν πραγματικά χαρά και εμπλουτίσουν τη ζωή του. Για να είμαστε ευτυχισμένοι, θα πρέπει να απολαμβάνουμε τη μεγάλη εικόνα της ζωής μας αντί να εστιάζουμε σε μικρολεπτομέρειες της ζωής που μας εκνευρίζουν και μας κάνουν να νιώθουμε ευέξαπτοι.

Για να είμαστε ευτυχισμένοι, πρέπει να ευγνωμονούμε για όσα έχουμε, αντί να επικεντρωνόμαστε σε αυτά που δεν έχουμε. 
Όταν ήμουν δεκαπέντε, η μητέρα μου μου παρείχε μια στέγη πάνω από το κεφάλι μου και πλήρωνε τα έξοδα για ό,τι τρέλα είχα στο μυαλό μου. Επίσης, είχα ένα πατέρα που ασχολήθηκε μαζί μου και μου έδειξε ότι πρέπει να πάρω μια σκληρή απόφαση για τον εαυτό μου, και δεν μου εἰπε απλά «Όχι» όταν του ανοίχτηκα. Όταν ήμουν δεκαπέντε, είχα κάθε λόγο να είμαι ευτυχισμένη (αν και τότε εγώ δεν το ήξερα!)
_______________
Της Rebecca Anhalt
Μετάφραση και Επιμέλεια Κειμένου: share24.gr 

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki