"Παιδική Προστασία" και Ελληνική Κοινωνία

Υπάρχουν γωνιές στις γειτονιές σου, που αποφεύγεις να κοιτάς. Υπάρχουν συμμαθητές των παιδιών σου, που δεν γνώρισες ποτέ γιατί ποτέ δεν φτάσανε στο σχολείο τους. 

Υπάρχουν σκιές ανθρώπων που σκουντάς, καθώς βιαστικά χτίζεις τη δική σου ζωή, μέχρι μια μέρα να σκουντηχθείς πίσω εσύ, από τον ανένταχτο ενήλικα πια, πρώην παιδί μιας δομής ιδρυματικής, άνθρωπο πλέον του κοινωνικού σου «περιθωρίου».

    Το 2008 επέστρεψα από την Μεγάλη Βρετανία. Δυο γονείς με βιώματα στην ιδρυματική φροντίδα του τόπου μας, φρόντισαν τα ακούσματά μου τα παιδικά, να γεμίσουν με ιστορίες από βικτωριανά κτήρια με υπόγεια, βίαιους φροντιστές, διευθύντριες δεσποινίδες με ράβδους και δωμάτια απομόνωσης για τα διαφορετικά παιδιά.    

Γέμισαν την παιδική φαντασία και με τραγούδια, παιχνίδια ομαδικά και ιστορίες εξαίρεσης από καλούς Σαμαρείτες- πάντα στην Ελλάδα το Αγαθό θα διασώζεται στην εξαίρεση! 

    Το 2011, υπό την ευθύνη μου, επικοινωνήσαμε μετά από μια σχεδόν διετή μελέτη, σε πανελλήνιο παιδοψυχιατρικό συνέδριο, κάτι που μπορεί να μοιάζει αυτονόητο. Η μελέτη απεδείκνυε πως αν σε μια ιδρυματική δομή παιδικής προστασίας παρέχεις εκπαίδευση και ψυχοθεραπεία για τα παιδιά και το προσωπικό, πετυχαίνεις το ποθούμενο: εξαφάνιση της βίας (από το προσωπικό στα φιλοξενούμενα παιδιά και μεταξύ των ανηλίκων), καθώς και ελαχιστοποίηση των ημερών νοσηλείας σε ενδονοσοκομειακά τμήματα παιδοψυχιατρικής νοσηλείας, που απαιτούνται για τα παιδιά των δομών όταν το προσωπικό δεν μπορεί να χωρέσει (να περιέξει, δηλαδή να αντέξει και να φροντίσει) την ψυχοσυναισθηματική τους κρίση (παραπ. 1).

    Μέσα από μια εκδήλωση αντίστασης στην αλλαγή(οι ιδρυματικές μονάδες λειτουργούν όπως και τα σωφρονιστικά καταστήματα, ως κλειστά συστήματα με όρους συχνά ομερτά) απαγορεύτηκε η (εθελοντική) επιστημονική παρέμβαση στη δημόσια δομή. Ένα χρόνο πριν είχα αποδεχθεί την πρόσκληση συνεργασίας από μια μικρή, ιδιωτικής πρωτοβουλίας δομή, το Ελληνικό Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο, το οποίο αναλάμβανε να απαντήσει στο πρόβλημα της παραμέλησης και της κακοποίησης παιδιών και εφήβων, με ένα εργαλείο από μια πιο ευρωπαϊκή εποχή: την διεπιστημονικότητα και την οργάνωση των στελεχών σε ομάδες.

    Ο χώρος της παιδικής προστασίας παγκοσμίως, διατηρεί την πιο ταπεινή θέση στην κοινωνική παρέμβαση των πολιτικών σχεδιασμών, ακόμα πιο πίσω από τα δικαιώματα των πονεμένων συνανθρώπων κάθε μειοψηφικής ομάδας αλλά και του χώρου των εξαρτημένων ατόμων. Βλέπετε τα παιδιά δεν είναι ψηφοφόροι. 

    Ακόμα περισσότερο, τα παραμελημένα παιδιά στερούνται ακριβώς αυτού του προσώπου που θα τα εκπροσωπούσε στην ενήλικα οργανωμένη κοινωνία: του υπευθύνου ενήλικα φροντιστή! Γι’ αυτό εξάλλου και επιλέγεται από το προνοιακό και δικαστικό σύστημα, όχι σπάνια να διασωθεί ο μικρός ανθρωπάκος που ματώνει κάτω από την συνειδητή ή ασυναίσθητη ανημποριά του οικογενειακού του πλαισίου, με την μετακίνησή του σε ένα πλαίσιο παιδικής προστασίας.

    Δεν είναι «γκουρμέ» η εργασία στην παιδική προστασία. Δεν διατίθεται για πολιτικές και επιστημονικές παρεμβάσεις «αστραπής» και «εντυπωσιασμού». Οι ίδιοι οι χρόνοι που απαιτούνται για να φροντιστεί ένα παιδί είναι τρομακτικοί για το μυαλό του σύγχρονου και εκστασιασμένου από την τεχνολογική του υπερδύναμη, ανθρώπου.

Σε ένα από τα πιο σοβαρά ερευνητικό πρόγραμμα (project) παρέμβασης σε παιδικούς πληθυσμούς του περιθωρίου, τα γκέτο του Λονδίνου, τμήμα του οποίου μετέφερα στην ελληνική μου πραγματικότητα, η Camila Batmanghelidjh και οι συνεργάτες της (Παραπομπή 2), απέδειξαν πως για να ξεκινήσει να αλλάζει ένα κακοποιημένο παιδί ψυχισμό, δηλαδή για να εμπιστευτεί έναν ενήλικα φροντιστή, χρειάζεται 2 έως 7 χρόνια συστηματικής και σταθερής φροντίδας από το ίδιο πρόσωπο! Αυτό δεν είναι ένα χρονικό όριο για θεραπεία της εμπειρίας του, είναι ένα χρονικό όριο για έναρξη της θεραπείας. 

    Από πλευράς ειδικών απαιτείται επίσης μια υψηλή εξειδίκευση και μια απόκτηση εμπειρίας σε αντίξοες συνθήκες. Στην πλειοψηφία τους τα περιστατικά σοβαρής κακοποίησης δεν θα ολοκληρώσουν ποτέ τη δικαστική διαδικασία. 

Βιασμένα παιδιά θεωρείται ότι σώθηκαν απλώς γιατί έχουν απομακρυνθεί από το γεωγραφικό σημείο κακοποίησης, τη βιολογική οικογένεια. Συγγενείς εξακολουθούν δικαιωματικά να έχουν επαφή, η πληροφορία χάνεται στο ενδιάμεσο των αλλαγών πλαισίων και ηχηρά απουσιάζει το ουσιαστικότερο εργαλείο που διαθέτει η επιστήμη μας σε παγκόσμιο (δυτικοευρωπαϊκό) επίπεδο: την συστηματική ψυχοθεραπευτική παρέμβαση στην πληγωμένη ύπαρξη. 

    Στο συγκλονιστικό του επίτομο έργο από την πρώτη γραμμή ο καθηγητής παιδοψυχιατρικής κ. Αμπατζόγλου θα τιτλοφορήσει «Αλλάζοντας Χέρια» (Παραπομπή 3) την εμπειρία κακοποίησης παιδιών με ιστορικό κακοποίησης μέσα από την απώλεια ιδρυματικών δομών που αποτυγχάνουν να σταθεροποιήσουν αρχικά το παιδί, στη συνέχεια τον έφηβο, μέχρι το σωφρονιστικό πλαίσιο/φυλακή, να καλωσορίσει ένα ενήλικο κορμί που ποτέ δεν έμαθε να σέβεται, γιατί δεν ένοιωσε να το σέβονται οι άλλοι.

    Γιατί δεν είναι δημόσια γνωστά αυτά; Γιατί δεν μας ενδιαφέρει συνήθως εκτός περιόδου Χριστουγέννων! Οι ιστορίες παιδικού πόνου πουλάνε, ντυμένες και καλυμμένες ωστόσο πίσω από ένα χολυγουντιανής έμπνευσης δράμα. 

Η «βρομιά» στην οθόνη συγκινεί, δίπλα μας ωστόσο μας αηδιάζει· αίσθημα αποστροφής! Στις γκρίζες περιοχές του νόμου και την λειψανδρία στελέχωσης υπηρεσιών, ο εργαζόμενος στην παιδική προστασία, καλείται να εκθέσει και πρακτικά τον εαυτό του να τον θέσει, μεταξύ παιδιού και κακοποιητικού περιβάλλοντος, με τις απειλές και τις μηνύσεις συχνά να είναι επί προσωπικού. Τα περισσότερα αστυνομικά τμήματα, δικαστικά κτήρια, προνοιακές υπηρεσίες, στερούνται κατάλληλα διαμορφωμένων χώρων για κακοποιημένα παιδιά, με τα παιδιατρικά ή παιδοψυχιατρικά τμήματα νοσοκομείων, να είναι συχνά ο πιο ασφαλής χώρος φιλοξενίας του τρομαγμένου παιδιού. 

Οι εμπειρίες δεν είναι εύκολο να περιγραφούν. Δεν θέλουμε να περνάνε από το μυαλό μας τέτοιες σκέψεις. Ζαλίζει η εικόνα ενός φαγωμένου από τρωκτικά παιδιού ή οι πληγές από καψίματα σε χέρια και σε πόδια… 

    Σε πολλές δημόσιες δομές και θεσμικούς φορείς υπάρχουν πρόσωπα που έχουν αφιερώσει τον εαυτό τους στο ζήτημα της προστασίας των παιδιών. Υπάρχει ένα δίκτυο προσώπων και φορέων που όλο και πιο συστηματικά αναγνωρίζεται, συστήνεται, συνεργάζεται και δημιουργεί μια ομπρέλα πάνω από το πονεμένο παιδί. 

    Η ιδιωτική πρωτοβουλία επίσης έχει να επιδείξει υπεύθυνο έργο και φαίνεται πως όταν μια πρωτοβουλία οργανώνεται τοπικά, σταθερά και ταπεινά (όπως το «Ελληνικό Παιδικό Χωριό» στο Φίλυρο, ο «Φάρος του Κόσμου» στον Δενδροπόταμο, η «Πρωτοβουλία για το Παιδί» στη Βέροια και τόσες άλλες) η κοινότητα το στηρίζει και η κοινωνικοποίηση των παιδιών αποκτά μια φυσιολογικότητα, καθώς η «καταγωγή» από τον τοπικό φορέα, αποστιγματοποιείται. 

    Δυσκολίες υπάρχουν. Μοιάζει οργανωμένα «κυκλώματα» να μπορούν να απειλήσουν και να αλλοιώσουν την δημόσια εικόνα μιας υπόθεσης παιδικής προστασίας. Άλλοτε θεσμικά πρόσωπα με μικρή ή καθόλου εμπειρία στην παιδική προστασία μπορούν να παρερμηνεύσουν ή να παρακωλύουν την ουσιαστική φροντίδα. Τα αλλεπάλληλα κύματα του προσφυγικού έφεραν μαζί τους και ανήλικους ναυαγούς πολέμων και ξεριζωμένων οικογενειακών δραμάτων, αυξάνοντας τον αριθμό παιδιών σε κρίση και την πολυπλοκότητα των περιστατικών. Ολοκληρώνοντας ωστόσο μια δωδεκαετία επιστημονικής πορείας στην Ελλάδα, συνεχούς συνεργασίας με δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς και ανθρώπους των φορέων παιδικής προστασίας, τα συγκινητικά παραδείγματα φροντίδας και συνεργασίας νικούν! Η δημιουργία ηλεκτρονικού αρχείου για φορείς και παιδιά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. 

Ο πρόσφατος νόμος των αναδοχών έρχεται να μεταφέρει την παιδική προστασία σε μια νέα εποχή. Αυτά ωστόσο είναι εργαλεία! Και έχουν να κατανοηθούν ως εργαλεία από τους ειδικούς, τα θεσμικά πρόσωπα εξουσίας και τους εμπλεκόμενους φορείς. Εργαλεία που σκοπό έχουν να φροντίσουν ολιστικά το παιδί που ξεκινάει τη ζωή του από την χώρα του τραύματος. 

Εργαλεία που όταν άτσαλα εφαρμοστούν μπορεί να ξανατραυματίσουν! Εργαλεία που απαιτούν επιστημονικά σοβαρή και με κόπο αποκτημένη εκπαίδευση και θεραπεία, των ίδιων των ειδικών, των υποψηφίων αναδόχων και εθελοντών και εννοείται των ίδιων των παιδιών.

Πριν λίγες εβδομάδες, το Ελληνικό Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο, μέσα και από τις συγκυρίες των δυο εγκλεισμών, έφθασε οικονομικά σε οριακή κατάσταση βιωσιμότητας. Σε μια χωρίς προηγούμενο εμπειρία, μια κοινωνία σε δοκιμασία σκληρή, από την οικονομική κρίση και την πανδημία, κίνησε γη και ουρανό να δείξει αλληλεγγύη σε ένα πλαίσιο παιδικής προστασίας που ζήτησε βοήθεια! 

 Συγκίνηση όμοια με την συγκίνηση που νιώθει ο υπεύθυνος φροντιστής, όταν λαμβάνει τη φωτογραφία και το μήνυμα από ένα πρώην-παιδί, που ενήλικα όταν σταθεί κλείνει πίσω του των κύκλο των ιδρυματικών φροντίδων, διεκδικώντας στη ζωή ίσους όρους φροντίδας και προσφέροντας ο ίδιος στην κοινωνία, τη δική του υπέροχη πορεία: γιατί αν μπορέσει ένα ακόμα παιδί να βρει την ομορφιά μέσα από μια ιστορία παραμέλησης και πόνου, είναι που όλος ο κόσμος κέρδισε αυτήν την ομορφιά του! 

• Παραπομπή 1: «Πρόγραμμα Εκπαιδευτικής Διασύνδεσης Κέντρου Μέριμνας Ανηλίκων με Παιδοψυχιατρικές Υπηρεσίες. Πρόταση εφαρμογής για την συνολική βελτίωση της ποιότητας της ψυχικής υγείας παιδιών σε φροντίδα». Λάππας Α., Ευγενίου Α., Παπουτσόγλου Γ., Καραπιπέρη Β., Καραγιαννάκη Ι.. Ιπποκράτειο Γ. Ν. Θεσσαλονίκης/ Παπάφειο Κέντρο Παιδικής Μέριμνας, 7ο Πανελλήνιο Παιδοψυχιατρικό Συνέδριο, Χαροκόπειο Πανεπιστήμιο 27-29 Μαΐου 2011
• Παραπομπή 2: «Reaching teenage gang members», Camila Batmanghelidjh στο, «Teenagers and Attachment: Helping Adolescents Engage with Life and Learning», Andrea Perry, Worth Publishing, 2009
• Παραπομπή 3: «Αλλάζοντας Χέρια. Διεπιστημονική προσέγγιση της διακίνησης και της τοποθέτησης των παιδιών», Αμπατζόγλου Γρηγόρης, University Studio Press, 2002

του Δρ. Αλέξη Λάππα, Ψυχίατρου Παιδιών και Εφήβων

alphapatras.gr

«Άντε, κάνε μας τη χάρη που έχεις και άποψη.»

Τα παιδιά δεν έρχονται στη ζωή με κάποιο εγχειρίδιο για τα πολλά «πώς» που απασχολούν το μυαλό μας, καθώς τα μεγαλώνουμε.

Παραδείγματα ψυχολογικής παιδικής κακοποίησης:

1. Ο πρώτος ψυχολογικός βιασμός ενός παιδιού είναι το μπούκωμα με το φαγητό. 

Θυμηθείτε ότι το παιδί σάς βλέπει σαν γίγαντα, ο οποίος προσπαθεί με ένα κουτάλι να το ταΐσει, εσείς στη θέση του, τι επιλογές θα είχατε;
2. Η άρνηση της αγκαλιάς, ως μέσο τιμωρίας.
3. Αρνητική σύγκριση με άλλα παιδιά: 

«Είδες ο Γιαννάκης, τι καλό παιδί που είναι ενώ εσύ…»
4. Χλευασμός για τις αδυναμίες του και τα συναισθήματά του, καθώς απευθυνόμαστε σε ένα οκτάχρονο παιδί: 

«Ολόκληρος άντρας και φοβάσαι έναν σκύλο!»
5. Οι φωνές και οι στριγκλιές
6. Περιφρόνηση: 

«Άντε, κάνε μας τη χάρη που έχεις και άποψη!»
7. Γελοιοποίηση, σε δημόσιο είτε σε ιδιωτικό χώρο
8. Προσβλητικοί υπαινιγμοί για το φύλο του ή τις συμπεριφορές του «Έτσι είναι οι γυναίκες από μικρές φαίνονται» ή «τι είσαι κοριτσάκι και παίζεις με κούκλες;»
9. Το διπλό μήνυμα:

«Να πας να παίξεις παιδί μου, τι πειράζει που εγώ θα μείνω μόνος – ή μέσα στο σπίτι»
10. Το να είναι παρόντα σε καβγάδες μεταξύ των γονέων. 

(Θυμηθείτε άλλο σύγκρουση και άλλο καβγάς με βία)
11. Η επιβολή εξουσίας χωρίς εξηγήσεις:

«Θα το κάνεις γιατί το λέω εγώ.»

    Η άρνηση της επικοινωνίας, η απομόνωση, οι τιμωρίες που περιλαμβάνουν κλείσιμο του παιδιού σε σκοτεινό χώρο, η άρνηση της τροφής, η παραμέληση των αναγκών του, η άρνηση επικοινωνίας με έναν γονέα σε περίπτωση διαζυγίου ή και η παρεμπόδιση της επικοινωνίας μαζί του (όταν δεν υπάρχει σοβαρός λόγος, ο οποίος να αποδεικνύεται μέσω δικαστηρίου) είναι και αυτές μορφές ψυχολογικής βίας.

    Ένας γονέας, ο οποίος κάποια στιγμή στο θυμό του θα μιλήσει ταπεινωτικά στο παιδί έχει τη δυνατότητα να επανορθώσει για τη συμπεριφορά του, ζητώντας του συγγνώμη.
Δεν μας απασχολεί το τι κάνει ένας γονιός το 10% του χρόνου του αλλά το τι κάνει ένας γονιός το 90% του χρόνου του.

Ίσως χρειάζεται εκ μέρους μας η παραδοχή ότι, χρειαζόμαστε βοήθεια ως γονείς για να μάθουμε πώς:

• 1. Να μη χτυπάμε το παιδί μας, όταν είμαστε θυμωμένοι.
• 2. Να καθησυχάζουμε ένα μωρό όταν κλαίει.
• 3. Να προστατεύσουμε το παιδί μας αν διαπιστώσουμε ότι είναι θύμα ψυχολογικής ή άλλης κακοποίησης.
• 4. Να προετοιμάζουμε το παιδί να προστατεύει τον εαυτό του από τέτοιου είδους επιθέσεις.
• 5. Να του θέτουμε συνέπειες και όχι τιμωρίες.
• 6. Να μην το υποτιμάμε, εξευτελίζουμε, περιφρονούμε.

περισσότερα εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Σιγά, μωρέ! Και μεις που φάγαμε ξύλο, όταν ήμασταν παιδιά, τι πάθαμε;»

Το ακούμε συχνά από ανθρώπους μεγαλύτερης ηλικίας, αλλά και από νεότερους, δυστυχώς.

Παροτρύνσεις για ξυλιές στα χεράκια, φωνές με έντονο ύφος, χειρονομίες προσβλητικές και τιμωρίες στη γωνία, αποτελούν κάποιες προσφιλείς, «ανώδυνες» τακτικές, που συστήνονται ελαφρά τη καρδία, ακόμη και από παιδαγωγούς, προκειμένου να συνετιστεί ένα παιδί, ένα νήπιο, ένα βρέφος που … «ενοχλεί».

Κι όμως, δεν υπάρχει μεγαλύτερη παγίδα, από την επιφανειακή προσέγγιση του.. «έλα, μωρέ τι πάθαμε με λίγο ξύλο;»

Το ξύλο που έχει δεχθεί ένα παιδί, αγαπητέ υποστηρικτή των «λίγων ξυλιών», πλημμύρισε κάποτε τον εγκέφαλό του με κορτιζόλη, την ορμόνη του άγχους, προκαλώντας αλλαγές μόνιμες στην εγκεφαλική φυσιολογία του.

Το έχει κάνει ψυχρό συναισθηματικά, αφού έμαθε στην πιο τρυφερή του ηλικία, πως ένας γονιός μπορεί να ταυτιστεί με τον τιμωρό του.

Το έκανε να νιώθει μόνο, με συναισθήματα οργής, μίσους, τα οποία στη συνέχεια έστρεψε στον εαυτό του, βιώνοντας ενοχή και ματαίωση.

Αλήθεια, όσοι νομιμοποιούν το ξύλο, μπορούν να συνάψουν πολύ στενές σχέσεις και να συνδεθούν συναισθηματικά;

Μπορούν να βιώσουν την απόλυτη εμπιστοσύνη προς οποιοδήποτε άλλο ανθρώπινο ον, αφού οι ίδιοι τους οι γονείς τους κακομεταχειρίστηκαν κάποτε;

Ένιωσαν ποτέ στην πραγματικότητα πολύ κοντά και οικεία με αυτούς τους γονείς, ή απλά περιορίστηκαν σε μια σχέση ψυχρή, σε μια σχέση σεβασμού;

Πώς μπορούν, άραγε, να χειριστούν τα ψυχοσυναισθηματικά προβλήματα που πηγάζουν από μια ηλικία παιδική, γεμάτη ξύλο και ταπείνωση;

Και... αλήθεια, τι γίνεται με τις αγχώδεις διαταραχές που χτυπάνε συχνά την πόρτα, όσων είχαν βίαια παιδικά χρόνια;

Αγοραφοβία, κατάθλιψη, κρίσεις πανικού, πηγάζουν συχνότατα από την παιδική κακοποίηση.

............
η συνέχεια εδώ: daddy-cool
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Aν είχα την ευκαιρία να μεγαλώσω το παιδί μου από την αρχή... / If I Had My Child to Raise Over Again

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης
και περισσότερα για τη Δύναμη της Αγάπης.

I'd teach less about the love of power,
And more about the power of love.

Θα φρόντιζα να χτίσω πρώτα την αυτοεκτίμησή του 

και μετά θα φρόντιζα για το σπίτι,

Θα χρησιμοποιούσα τα δάχτυλά μου για να ζωγραφίζω 

κι όχι για να μαλώνω,

Θα το διόρθωνα λιγότερο 

και θα συνδεόμουν μαζί του περισσότερο,

Θα έπαιρνα τα μάτια μου από το ρολόι 

και θα κοίταζα περισσότερο το ίδιο το παιδί μου,

Θα φρόντιζα να λέω «εγώ ξέρω» λιγότερο 

και να νοιάζομαι περισσότερο,

Θα έκανα μαζί του πιο πολλές βόλτες 

και θα πετούσα περισσότερους χαρταετούς,

Θα σταματούσα να προσποιούμαι τη σοβαρή 

και θα έπαιρνα πιο σοβαρά το παιχνίδι,

Θα έτρεχα σε περισσότερους αγρούς 

και θα κοίταζα πιο πολύ τα αστέρια τη νύχτα,

Θ΄ αγκάλιαζα περισσότερο 

και θα αποτραβιόμουν λιγότερο,

Θα μπορούσα να δω την ομορφιά της βελανιδιάς 

με αφορμή ένα μικρό βελανίδι,

Θα ήμουν λιγότερο άκαμπτη 

και περισσότερο υποστηρικτική,

Θα του μάθαινα λιγότερα για την αγάπη της δύναμης 

και περισσότερα για τη δύναμη της αγάπης.

Diane Loomans

vatopaidi

---

If I Had My Child to Raise Over Again

If I had my child to raise all over again,
I'd finger-paint more, and point the fingers less.
I would do less correcting and more connecting.
I'd take my eyes off my watch, and watch with my eyes.

I would care to know less and know to care more.
I'd take more hikes and fly more kites.
I'd stop playing serious, and seriously play.
I would run through more fields and gaze at more stars.

I'd do more hugging and less tugging.
I'd build self-esteem first, and the house later.
I would be firm less often, and affirm much more.
I'd teach less about the love of power, And more about the power of love.

Παιδί μου, έτσι "χορεύεται" η ζωή.

Γιε μου, σου γράφω κάτι, γιατί τα λόγια τα παίρνει ο αέρας, σε αντίθεση με τα γραπτά που μένουν, εσύ πες το αν θες, “Ο δεκάλογος για το πώς χορεύεται η ζωή”. 

Και το μόνο που θέλω από εσένα, είναι να πάρεις αυτές τις αράδες και να τις εκτυπώσεις σε ένα απλό χαρτί, να κολλήσεις το χαρτί πάνω στο γραφείο σου και να το βλέπεις κάθε φορά που θα κάθεσαι σε αυτό…

Άκου με προσεκτικά!
– Δεν είναι κακό να κάνεις λάθη παιδί μου, ανθρώπινο είναι, κι εγώ θέλω να είσαι ανθρώπινος, το κακό είναι το να μην τα αναγνωρίζεις, το να μην τα παραδέχεσαι και το να μην τα διορθώνεις.

– Η ζωή πάντα σου δίνει δεύτερες ευκαιρίες, αν όμως δεν τις αρπάξεις ούτε κι αυτές, τότε αλίμονο σου, τρίτες δεν έχει.

– Σοφός δεν είναι εκείνος που τα ξέρει όλα, σοφός είναι αυτός που έχει την θέληση και την δίψα να τα μάθει όλα, άσχετα με το αν θα τα καταφέρει τελικά.

– Χωρίς προσπάθεια κι αγώνα δεν κερδήθηκε ποτέ κανένας πόλεμος, κι η ζωή ακριβέ μου, είναι γιομάτη από πολέμους, διάλεξε λοιπόν, εσύ θες να θα είσαι με τους νικητές ή με τους ηττημένους, θα αγωνισθείς ή θα παραδοθείς, θα πολεμήσεις ή θα πετάξεις στο χώμα το σπαθί σου;

– Δικός σου άνθρωπος δεν είναι εκείνος που σου χαδεύει τα αυτιά, λέγοντας σου εύηχα λογάκια, είναι εκείνος που σου λέει αλήθειες, που τις πιο πολλές φορές, δεν θα τις αντέχουνε τα αυτιά σου για να τις ακούσεις, αυτός είναι ο πιο δικός σου άνθρωπος.

– Ο μπαμπάς κι η μαμά θα θέλουν πάντα το καλό σου, όμως δεν θα είναι πάντα εκεί για να σε σηκώνουν και να συμβουλεύουν, κάποια στιγμή θα φύγουν, και κάποια στιγμή, θα πρέπει από μόνος σου να μάθεις να θέλεις το καλό σου.

– Ο πιο σημαντικός άνθρωπος στον κόσμο είσαι εσύ, και κανείς δεν είναι πιο πάνω από εσένα, αυτό όμως δεν σημαίνει πως θα πρέπει να βλέπεις όλους τους άλλους σαν ασήμαντους κι υποδεέστερους σου, ο αυτοσεβασμός δεν αναιρεί τον σεβασμό, το αντίθετο.

– Να κυνηγάς πάντα τα όνειρα σου, μα να θυμάσαι πως για να πιάσεις ένα όνειρο δεν είναι ποτέ απλό κι εύκολο, δεν υπάρχουν εύκολα όνειρα, εύκολα είναι μόνο εκείνα τα όνειρα που, όταν ξυπνήσεις το πρωί, τα έχεις ήδη ξεχάσει.

– Οι πληγές πονάνε σίγουρα, και να είσαι βέβαιος πως θα πονέσεις πάρα πολλές φορές μέσα από την πορεία σου, όμως οι πληγές είναι μαθήματα, οι πληγές είναι εκείνες που θα σε δυναμώσουνε, κι όχι η αποφυγή τους. Κι όσους σε πληγώνουν, να μην τους το ανταποδίδεις, να τους θυμάσαι και να αποχωρείς.

– Το ευχαριστώ, το συγγνώμη, το σ΄ αγαπάω, το είμαι εδώ, τα καλημέρα και το καληνύχτα, το σε νοιάζομαι και το σε βοηθάω, δεν είναι μυστικά, είναι κάτι που θα πρέπει να μάθεις να τα λες, να τα ουρλιάζεις, να τα πράττεις και κυρίως, να τα εννοείς.

Και ένα ακόμη τελευταίο, σαν μπόνους… 

Άντρας, γιέ μου, δεν είναι εκείνος που απλά φοράει παντελόνια, είναι εκείνος που τα τιμάει, που κρατάει τον λόγο του, που δεν υπόσχεται αν δεν μπορεί να πραγματοποιήσει, που μπορεί να σηκώσει τις ευθύνες του, όσα κιλά κι αν ζυγίζουνε!

Ο μπαμπάς σου.

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι