Αρκετά ακούσαμε τις τελευταίες μέρες για την παιδική εκμετάλλευση και την εργασία ανηλίκων.
Τηλεμαραθώνιοι, πάνελς, αφιερώματα, ρεπορτάζ κτλ κτλ…
Καλές οι προθέσεις αλλά οι αριθμοί, προκαλούν και θα εξακολουθούν να προκαλούν σοκ.
Μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο και κατά πόσο η μικρή οικονομική συνεισφορά μας –που χωρίς αμφιβολία έχει αξία - μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα;
Μπορεί άραγε να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο και κατά πόσο η μικρή οικονομική συνεισφορά μας –που χωρίς αμφιβολία έχει αξία - μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα;
Στις κοινωνίες μας το φαινόμενο, ακόμη, προκαλεί την αντίδραση του πολίτη, ίσως σιωπηλά, μ ‘ένα μικρό φτερούγισμα στο στήθος και ένα προβληματισμό:
Πού πάμε; Τι περιμένει αύριο τα παιδιά μου;
Και μετά οι τηλεμαραθώνιοι, οι κάρτες, τα τετράδια, μέχρι την επόμενη φορά που το βλέμμα θα πέσει και πάλι σε ένα παιδί των φαναριών, σε κάποιο παιδί που κάνει μεροκάματο στα κρυφά.
Και μετά οι τηλεμαραθώνιοι, οι κάρτες, τα τετράδια, μέχρι την επόμενη φορά που το βλέμμα θα πέσει και πάλι σε ένα παιδί των φαναριών, σε κάποιο παιδί που κάνει μεροκάματο στα κρυφά.
Σε φτωχές χώρες της Αφρικής της Ασίας, της Λατινικής Αμερικής η παιδική εργασία και εκμετάλλευση είναι παντού.
Την βλέπεις παντού, την προσπερνάς και σχεδόν την ξεχνάς μέχρι που επιστρέφεις και πάλι στο σπίτι σου.
Και τότε καταλαβαίνεις ότι η συνεισφορά σου είναι σταγόνα στον ωκεανό.
Ποιος φταίει γι αυτό και πως θα το αποτρέψουμε;
Ποιος φταίει γι αυτό και πως θα το αποτρέψουμε;