Τα δελφίνια είναι οδοντοκήτη και τρέφονται με διάφορους θαλάσσιους οργανισμούς και κυρίως με ψάρια, τα οποία καταπίνουν ολόκληρα, χωρίς να τα τεμαχίζουν. Συνήθως, χτυπούν το ψάρι με την ουρά τους και το πετούν έξω από το νερό για να το πιάσουν με το στόμα.
Είναι θηλαστικά άριστα προσαρμοσμένα στο θαλάσσιο περιβάλλον. Αναπνέουν με πνεύμονες και διατηρούν, όπως ο άνθρωπος, σταθερή τη θερμοκρασία του σώματός τους ανεξάρτητα από αυτήν του περιβάλλοντος. Καλύπτονται από ένα παχύ στρώμα λίπους, το οποίο τους προσφέρει μόνωση, ενώ τα βοηθά και στην κολύμβηση. Τα θωρακικά πτερύγια βοηθούν επίσης στην κολύμβηση, το ουραίο χρησιμοποιείται για ώθηση, ενώ το ραχιαίο προσφέρει ισορροπία μέσα στο νερό.
Δεν κοιμούνται ποτέ, αλλά ξεκουράζουν εναλλάξ τα δύο ημισφαίρια του εγκεφάλου τους, ώστε, όταν το ένα ξεκουράζεται, το άλλο να εξασφαλίζει την αναπνοή. Στα δελφίνια η λειτουργία αυτή είναι μια εκούσια διαδικασία, δηλαδή δεν αναπνέουν αυτόματα αλλά με τη θέλησή τους.
Ικανά προς αναπαραγωγή είναι μετά τα πέντε χρόνια τους. Κάθε δύο με τρία χρόνια, έπειτα από κύηση 12 μηνών, γεννούν ένα μικρό, μήκους περίπου 1μ., το οποίο θηλάζει και παραμένει με τη μητέρα του τρία έως έξι χρόνια.
Πώς επικοινωνούν
Στο μεγάλο και καμπύλο μέτωπό τους βρίσκεται το σύστημα ηχοεντοπισμού, ένα είδος σόναρ, με τη βοήθεια του οποίου προσανατολίζονται, εντοπίζουν την τροφή και επικοινωνούν μεταξύ τους. Σύμφωνα με συμπεράσματα ερευνών, τα δελφίνια δημιουργούν τρισδιάστατες εικόνες στον εγκέφαλό τους, σαν ένα είδος υπερηχογραφήματος, πολύ υψηλότερης όμως τεχνολογίας από αυτήν που έχει εξελίξει ο άνθρωπος. Επίσης, μπορούν και επικοινωνούν με σφυρίγματα, κρότους και ήχους που παράγουν με τα σαγόνια τους. Τα δελφίνια φαίνεται να έχουν αναπτύξει ένα είδος επικοινωνίας, το οποίο οι επιστημονικές έρευνες δεν έχουν καταφέρει να αποκωδικοποιήσουν.