Κάποτε ...

Kάποτε ο χρόνος είχε τέσσερις εποχές, 
σήμερα έχει δύο.

Κάποτε δουλεύαμε οκτώ ώρες, 
σήμερα έχουμε χάσει το μέτρημα.

Κάποτε είχαμε χρόνο να πάμε για καφέ με τους φίλους μας. Τώρα τα λέμε μέσω MSN και Skype.

.

Κάποτε είχαμε χρόνο να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το χρώμα του, να ακούσουμε το κελάϊδισμα των πουλιών, να νιώσουμε την ευωδιά του βρεγμένου χώματος. 
Σήμερα τα βλέπουμε στην τηλεόραση.

Κάποτε παίζαμε με τους φίλους μας ποδόσφαιρο στις αλάνες. 
Σήμερα παίζουμε ποδόσφαιρο στο Playstation.

Κάποτε ζητάγαμε συγγνώμη από κοντά. 
Σήμερα το λέμε και με SMS.

Κάποτε κυκλοφορούσαμε με ταπεινά αυτοκίνητα 1000 κυβικών και ήμασταν χαρούμενοι. 
Σήμερα κυκλοφορούμε με τζιπ 2000 κυβικών και στεναχωριόμαστε που δεν έχουμε τζιπ... 3000 κυβικών.

Κάποτε αγοράζαμε ένα παντελόνι και το είχαμε για δύο χρόνια. 
Τώρα το έχουμε δύο μήνες και μετά παίρνουμε άλλο.

Κάποτε ζούσαμε σε σπίτι 65 τετραγωνικών και... ήμασταν ευτυχισμένοι. 
Σήμερα ζούμε σε σπίτια 120 τετραγωνικών και δεν χωράμε μέσα...

Κάποτε λέγαμε καλημέρα σε ένα περαστικό και τον ρωτούσαμε για την τάδε οδό. Σήμερα μας το λέει ο navigator.

Κάποτε πίναμε νερό της βρύσης και ήμασταν μια χαρά. 
Σήμερα πίνουμε εμφιαλωμένο και...αρρωσταίνουμε.

Κάποτε είχαμε τις πόρτες των σπιτιών ανοικτές, όπως και τις καρδιές μας. Σήμερα κλειδαμπαρωνόμαστε, βάζουμε συναγερμούς και έχουμε και 5-6 λυκόσκυλα για να μην αφήσουμε κανέναν να μας πλησιάσει. Είτε είναι καλός, είτε κακός.

Κάποτε ξυπνάγαμε πρωί πρωί την Κυριακή για να πάμε στην Εκκλησία. 
Σήμερα δεν πάμε γιατί είναι...μπανάλ. Και γιατί οι παπάδες γίνανε μεσίτες και επιχειρηματίες.

Κάποτε είχαμε 2 τηλεοπτικά κανάλια και πάντα βρίσκαμε κάτι ενδιαφέρον να δούμε. 
Σήμερα έχουμε 100 κανάλια και δεν μας αρέσει κανένα πρόγραμμα.

Κάποτε μαζευόμασταν όλη η οικογένεια γύρω από το κυριακάτικο τραπέζι και αισθανόμασταν ενωμένοι και ευτυχισμένοι. 
Σήμερα έχει ο καθένας το δικό του δωμάτιο και δεν βρισκόμαστε μαζί στο τραπέζι ποτέ...

Κάποτε η σκληρή δουλειά ήταν ιδανικό. 
Σήμερα είναι μακαλία.

Κάποτε τα περιοδικά έπαιρναν συνέντευξη από τον Σεφέρη. 
Σήμερα παίρνουν από τον Καρβέλα.

Κάποτε μας μάγευε η φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, 
σήμερα μας ξεκουφαίνει ο...Μακρόπουλος.

Κάποτε οι τραγουδίστριες τραγουδούσαν με τη φωνή. 
Σήμερα τραγουδούν με κάτι άλλο.

Κάποτε ντοκουμέντο ήταν μια επιστημονική ανακάλυψη. 
Σήμερα ντοκουμέντο είναι ένα ερασιτεχνικό βίντεο που δείχνει δύο οπαδούς ομάδων να ανοίγουν ο ένας το κεφάλι του άλλου.

Κάποτε βλέπαμε στην τηλεόραση κινούμενα σχέδια με τον Μίκυ Μάους, τον Σεραφίνο, τον Τιραμόλα. 
Σήμερα βλέπουμε τους Power Rangers και τους Monsters με όπλα και χειροβομβίδες να σκοτώνουν και να ξεκοιλιάζουν...τους κακούς.

Κάποτε μας αρκούσε μια βόλτα με τον κοπέλα μας σε ένα ταπεινό δρομάκι της γειτονιάς. Χέρι-χέρι, να κοιτάμε τον ουρανό, να σιγοψυθιρίζουμε ένα ρομαντικό τραγουδάκι και να ταξιδεύουμε νοητά. 
Σήμερα πάμε διακοπές στο Ντουμπάι, στο Μαρόκο και στο Μεξικό. Και ονειρευόμαστε ταξίδια στο Θιβέτ.

Κάποτε είχαμε το θάρρος και τη λεβεντιά να λέμε «Έκανα λάθος». 
Σήμερα λέμε «Αυτός φταίει»...

Κάποτε νοιαζόμασταν για το γείτονα, 
σήμερα τσατιζόμαστε αν αγοράσει καλύτερη τηλεόραση από εμάς.

Κάποτε ζούσαμε με το μισθό μας. 
Σήμερα ζούμε με τους μισθούς που ΘΑ πάρουμε.

Κάποτε δεν είχαμε φράγκο στην τσέπη, μα ήμασταν τόσο, μα τόσο ευτυχισμένοι! Σήμερα έχουμε τα πάντα και τρωγόμαστε με τα ρούχα μας.

Κάποτε περνάγαμε υπέροχα στο ταβερνάκι της γειτονιάς, με κρασάκι, τραγούδι και κουτσομπολιό. 
Σήμερα...μιζεριάζουμε σε ακριβά εστιατόρια του Κολωνακίου.

Κάποτε ιδανικό ήταν να γίνεις αναγνωρισμένος. 
Σήμερα ιδανικό είναι να γίνεις απλά αναγνωρίσιμος.

Κάποτε μας δάνειζε λεφτά ο αδελφός μας. 
Σήμερα μας δανείζουν οι τράπεζες.

Κάποτε κοιτούσαμε στα μάτια τους ανθρώπους. 
Τώρα τους κοιτάμε στην τσέπη.

Κάποτε δουλεύαμε για να ζήσουμε. 
Σήμερα ζούμε για να δουλεύουμε.

Κάποτε είχαμε χρόνο για τον εαυτό μας. 
Σήμερα δεν έχουμε χρόνο για κανένα....

Αυτό το «Κάποτε», το έλεγαν Ζωή ...

πηγή: stintaratsa

Ο καμμένος μας παράδεισος...

Πέρσι τον Δεκέμβριο εγώ και ο άντρας μου πήραμε το μωράκι μας και φύγαμε από την Αθήνα. Ήρθαμε να ζήσουμε στην επαρχία, σߴ έναν παράδεισο, προς πείσμα όλων που μας έλεγαν ότι δύσκολα θα τα καταφέρουμε μακριά από τους δικούς μας και ότι θα βαρεθούμε σε μια μικρή πόλη.

Το σπίτι που ήρθαμε να μείνουμε δεν έχει καμία σχέση με το διαμέρισμά μας στην Αθήνα. Είναι πολύ πιο μικρό και παλιό με λίγα έπιπλα αναγκαστικά και σε καμία περίπτωση τόσο μοντέρνο όσο της Αθήνας. Όμως είχε ένα μεγάλο προσόν. Ήταν περιτριγυρισμένο από δέντρα. Ακριβώς δίπλα μας ένας μικρός καταπράσινος λόφος και λίγο πιο κάτω ένα ποταμάκι. 
Ειδυλλιακό ε; 
Θυμάμαι που μας πήρε μια μέρα μια φίλη μας από την Αθήνα τηλέφωνο και ακούγοντας τα πουλάκια από τα δέντρα μας ρώτησε αν αυτό που ακούει είναι αληθινό ή τηλεόραση!

Μια άλλη φορά, πρωί γύρω στις 8:00, χειμώνα, είχα τυλίξει το μωρό μου σε μια ζεστή κουβέρτα και είχαμε βγει έξω να χαζέψουμε την πρωινή ομίχλη που είχε τυλίξει τους γύρω λόφους και τους κήπους των σπιτιών.

Το μωρό μου μεγάλωνε κυριολεκτικά σε ένα παράδεισο. Έπαιζε με τις πετρούλες, τα λουλούδια, χάζευε τα πουλάκια, ούτε αυτοκίνητα πολλά, ούτε καυσαέριο, φρέσκα αυγουλάκια και πολλές βόλτες. Στο βουνό, στη θάλασσα, στα γύρω χωριά. Ίσως ήδη να έχετε καταλάβει ότι μιλάω για τον Νομό Ηλείας που αν και δεν είναι ο τόπος καταγωγής μου, τον αγαπάω και τον ευχαριστώ για την φιλοξενία του.

Εδώ και μια εβδομάδα όμως ο παράδεισος μας δεν υπάρχει. Το σπίτι μας γλίτωσε από θαύμα.

Ο κήπος, το δάσος, το ποτάμι όπου έπαιζε το μωρό μου είναι όλα μαύρα. ΣΤΑΧΤΗ!!!!!

Η φωτιά έκαψε τα παρτέρια μας, τους φοίνικες κάτω απο το σπίτι, την καρυδιά μας, τα δέντρα γύρω μας. Μπορούμε πλέον να δούμε τα πιο κάτω σπίτια που πριν δεν τα βλέπαμε γιατί η πυκνή βλάστηση δεν μας άφηνε να τα δούμε. Χάσαμε και τον ένα γάτο μας. Ελπίζω να το έσκασε γρήγορα πριν προλάβει η φωτιά να κυκλώσει το σπίτι μας.

Σε άλλα χωριά είναι χειρότερα βέβαια. Εκεί δεν υπάρχει σπιθαμή πράσινο. Μόνο μαύρο. Σεληνιακό τοπίο. Όχι καφέ. Όχι «φθινόπωρο». ΜΑΥΡΟ. Πίσσα.

Όταν πρωτοήρθαμε δεν το πίστευα ότι θα ζήσω σε τόσο πράσινο. Ένιωθα τυχερή. Τώρα νιώθω μόνο θλίψη.

Θα ήθελα να τιμωρηθούν με ισόβια κάθειρξη οι ένοχοι. Σε φυλακές μαύρες. Που να χουν παράθυρα που να βλέπουν σε μαύρο. Μόνοι τους μέχρι το τέλος της ζωής τους. Να μην έχουν να ελπίζουν σε τίποτα. Όπως όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έχασαν τα πάντα, τους δικούς τους ανθρώπους και στα μάτια τους βλέπεις μόνο πόνο και ένα «γιατί».

Να ζήσουν και αυτοί σε μια κόλαση όπως την κόλαση που μας πρόσφεραν τόσο απλόχερα και που θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε σε αυτήν.

Αγαπητό μου χαμομηλάκι, 
Ευχαριστώ.

Το παιδί μου είναι τριών χρόνων...

Παιδικός Σταθμός
Παιδίατροι, αναπτυξιολόγοι και παιδοψυχολόγοι συμφωνούν ότι είναι η πιο κατάλληλη ηλικία για να ξεκινήσει το παιδί σας να πηγαίνει στον παιδικό σταθμό. Τώρα το παιδί είναι αναπτυξιακά πιο ώριμο να αποχωρίζεται τη μαμά του όλο και περισσότερη ώρα και πιο πρόθυμο να συνυπάρχει και να παίζει μαζί με άλλα παιδιά στην ίδια ομάδα. Επίσης, είναι πιο ανεξάρτητο από πλευράς αυτοεξυπηρέτησης. Ο παιδικός σταθμός μάλιστα ενδείκνυται ιδιαίτερα αν το μικρούλι δεν έχει αδελφάκι ή πρόκειται να έρθει νέο μωρό στο σπίτι.

Το πέρασμα από την οικογένεια στο σχολείο είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, καθώς σημαίνει αποχωρισμό από τη μαμά και τον μπαμπά, καθημερινή επαφή με άλλα παιδιά και ενηλίκους (νηπιαγωγούς - βρεφονηπιοκόμους). Στην αρχή όλα αυτά μπορεί να το φοβίσουν ή να του δημιουργήσουν άγχος και ανασφάλεια, ανάλογα με το βαθμό προσαρμογής κάθε παιδιού. Να θυμάστε ότι η λέξη κλειδί σε αυτή τη φάση είναι η ασφάλεια.

Να κάνετε δηλαδή το παιδί σας να αισθανθεί ασφαλές, ώστε να μπορεί οικειοθελώς να μείνει χωρίς εσάς και ταυτόχρονα να γνωρίζει άλλους ανθρώπους και να αναπτύσσει σχέσεις με συνομήλικα παιδιά. Η μετάβαση αυτή πρέπει να γίνει προσεκτικά. Με την κατάλληλη υποστήριξη γρήγορα το παιδί θα προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες και θα ενταχθεί στο νέο κοινωνικό περιβάλλον.

 

Για καλύτερα αποτελέσματα:

• Επισκεφθείτε το σταθμό μία-δύο εβδομάδες πριν για να γνωρίσει το παιδί το χώρο και τη νηπιαγωγό του, ώστε να μην του φανούν όλα πρωτόγνωρα, όταν το αφήσετε εκεί για πρώτη φορά
• Μετά την πρώτη επίσκεψη ξεκινήσετε να αναφέρεστε στο γεγονός ότι θα ξεκινήσει το παιδί «σχολείο», χωρίς όμως να υπερβάλλετε
• Την πρώτη μέρα ξυπνήστε αρκετά νωρίτερα, ώστε να ετοιμαστείτε μαζί με το παιδί χωρίς να βιάζεστε
• Φροντίστε να το συνοδεύετε εσείς ή ο μπαμπάς τις πρώτες μέρες αποφεύγοντας απλώς να το παραδώσετε στο σχολικό
• Δείξτε συνέπεια στην ώρα. Είναι λάθος να φτάνετε όταν πια όλα τα παιδιά έχουν καθίσει στο τραπέζι
• Τις πρώτες δύο ημέρες ίσως χρειαστεί να παραμείνετε κι εσείς στο χώρο του σταθμού μέχρι να νιώσει σιγουριά
• Ύστερα από δύο ή τρεις ημέρες πείτε στο παιδί ότι πρέπει να φύγετε για λίγο κι ότι θα γυρίσετε να το πάρετε
• Βάλτε ένα χρονικό όριο -π.χ. θα μείνετε μαζί του 1-3 λεπτά- και μετά φύγετε ήρεμα αλλά αποφασιστικά
• Αποφύγετε να το σκάσετε στα κρυφά κάποια στιγμή που το παιδί είναι απορροφημένο και δεν σας βλέπει
• Μην αγχώνεστε την ώρα που το αφήνετε. Το άγχος είναι μεταδοτικό. Πάρτε βαθιές ανάσες, προκειμένου να κρατήσετε την ηρεμία σας, διατηρώντας το χαμόγελό σας
• Δείξτε χαρούμενη που το αφήνετε στο σταθμό, ότι έχετε εμπιστοσύνη στους ανθρώπους εκεί και ότι είστε σίγουρη ότι θα περάσει πολύ καλά
• Μάθετε τα ονόματα των υπόλοιπων παιδιών. Με αυτόν τον τρόπο πείθετε το παιδί ότι το περιβάλλον είναι οικείο. Μόλις φτάσετε λοιπόν μπορείτε να πείτε «Να η Άννα, πήγαινε κοντά της»
• Δώστε στο παιδί κάτι αγαπημένο που του θυμίζει το σπίτι, όπως ένα παιχνιδάκι ή ένα κουκλάκι. Σε αυτή την ηλικία έχουν ακόμα την εξάρτηση από τα αντικείμενα ανακούφισης
• Τονίστε την επιστροφή σας. Εξηγήστε ότι θα λείψετε, αλλά θα γυρίσετε μετά από λίγο για να το πάρετε
• Φροντίστε ώστε ο αποχαιρετισμός να είναι σύντομος, αλλά όχι απότομος. Πείτε «αντίο» γρήγορα, γλυκά κι ανάλαφρα, αλλά με σιγουριά
• Καθιερώστε ρουτίνα αποχαιρετισμού: αγκαλίτσα, φιλάκι και... γεια σου! Κάντε το ίδιο κάθε φορά, ανεξάρτητα από την αντίδραση του παιδιού, είτε κλαίει είτε όχι
• Φροντίστε να είστε πιο νωρίς εκεί, για να σας δει το παιδί αμέσως μόλις ανοίξει η πόρτα. Τις πρώτες ημέρες μπορεί να χρειαστεί να το παίρνετε λίγο νωρίτερα
• Υποδεχτείτε το πάντα χαμογελαστή και όχι προβληματισμένη, όποια κι αν είναι η έκφρασή του. Αγκαλιάστε το και δείξτε αμέσως ενδιαφέρον για το πώς πέρασε
• Μην απογοητεύεστε. Τα παιδιά -ιδιαίτερα αυτά που ξεκινούν πρώτη φορά παιδικό σταθμό- χρειάζονται συνήθως δύο εβδομάδες μέχρι κι ένα μήνα για να προσαρμοστούν. Είναι σημαντικό να κρατήσετε θετική στάση ακόμα και την ώρα που θα έρθουν τα δύσκολα, π.χ. όταν το παιδί βάλει τα κλάματα
• Κατά τη φάση προσαρμογής μπορεί να προκύψουν διάφορα πισωγυρίσματα ή προβλήματα στο σπίτι, π.χ. το παιδί μπορεί να βρέχεται, ενώ είχε κόψει την πάνα ή να μην τρώει. Δείξτε υπομονή και ψυχραιμία. Σιγά σιγά όλα αυτά θα ξεπεραστούν