Έδωσε σωτηρία στην Ελπίδα του
«Η μικρή είχε ταλαιπωρηθεί πολύ. Έψαχνα τη λύτρωση για το παιδί μου. Ακόμα κι όταν οι γιατροί μάς ξεκαθάρισαν πως υπάρχει ένα 20% πιθανότητα για τον δότη να πεθάνει στο χειρουργείο, δεν το σκέφτηκα καθόλου, δεν είχα τον παραμικρό ενδοιασμό να της δώσω εγώ τμήμα από το ήπαρ μου...».
O Ηλίας Μακρής έδωσε και δεύτερη φορά ζωή στη μικρή του κόρη!
Την «ανάστησε» μόλις τα χειρότερα για την υγεία της φάνηκαν από νωρίς, λίγο καιρό μετά τη γέννησή της. «Τριών μηνών η μικρή, ξαφνικά κιτρίνισε. Έπειτα από εισαγωγή στο Νοσοκομείο Παίδων Πεντέλης και ειδικές εξετάσεις στο συκώτι, αποδείχτηκε πως είχε ατρησία χοληφόρων. Το πρώτο χειρουργείο και η βιοψία έδειξαν πως είχε αρχίσει να εμφανίζει συμπτώματα κίρρωσης του ήπατος», περιγράφει σήμερα στα «ΝΕΑ».
Στον ίδιο και τη σύζυγό του, Ευαγγελία, οι Έλληνες γιατροί τούς το ξεκαθάρισαν: το παιδί πλέον χρήζει μεταμόσχευσης άμεσα, για να μην επιβαρυνθεί περισσότερο η υγεία του στο μέλλον. «Στην αρχή φοβηθήκαμε, δεν ξέραμε τι να κάνουμε. Ψαχτήκαμε, ωστόσο, και μόνοι μας, διαβάσαμε στο Ίντερνετ για την πάθησή της. Μέσω του Εθνικού Οργανισμού Μεταμοσχεύσεων, κατόπιν συνεννοήσεων, αποταθήκαμε στο Νοσοκομείο “Σεντ Λουκ”, στις Βρυξέλλες. Εκεί μας είπαν πως πρέπει να μπούμε σε λίστα προτεραιότητας.Στο εξωτερικό
Αυτό, όμως, θα σήμαινε καθυστέρηση, μπορεί το παιδί να περίμενε και μήνες έως ότου βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα», εξηγεί ο 38χρονος πατέρας, που εργάζεται στην Cosmote. Ύστερα από επικοινωνία του με βελγο-ελληνικό σύλλογο, με έδρα τις Βρυξέλλες, που δραστηριοποιείται στις μεταμοσχεύσεις, αφού χρειάστηκε να τα βάλει και με το «τέρας» της ελληνικής γραφειοκρατίας, το ζευγάρι το πήρε απόφαση: θα έδιναν οι ίδιοι μόσχευμα, ώστε να επισπεύσουν τις διαδικασίες. Εκ των πραγμάτων, καθώς στην Ελλάδα μεταμοσχεύσεις από ζωντανό δότη δεν γίνονται, η μόνη επιλογή τους ήταν το εξωτερικό.
Και οι δύο γονείς
Ο προμεταμοσχευτικός έλεγχός τους, τον Μάιο του 2005, στο βελγικό πια νοσοκομείο, δείχνει πως είναι συμβατοί και οι δύο γονείς. Το ερώτημα που τίθεται πλέον από τους γιατρούς είναι ποιος τελικά θα δώσει τμήμα από το ήπαρ του στο παιδί του. «Από την πλευρά του νοσοκομείου μάς έγιναν γνωστές όλες οι πιθανότητες, κι αυτή ακόμα του θανάτου του δότη στο χειρουργείο- υπογράψαμε, μάλιστα, ότι με τη συγκατάθεσή μας δίνουμε το μόσχευμα. Ούτε αυτό, όμως, μας σταμάτησε. Κι αυτό το προσπεράσαμε εύκολα, η τριπλή κοινωνική υποστήριξη στο νοσοκομείο πήγε... αχρείαστη», θυμάται ο κ. Μακρής.
Το ίδιο ψύχραιμη μπροστά στο επίμαχο δίλημμα ήταν, όπως λέει, και η 36χρονη σύζυγός του. Μόνο κάποιες στιγμές στη διάρκεια της πολύμηνης δοκιμασίας έγινε πιο ευάλωτη, καταβεβλημένη όταν ο άντρας της και το παιδί της έμπαιναν και οι δύο στο χειρουργείο. «Και εκείνη ήταν έτοιμη να δώσει από το ήπαρ της. Η απόφασή μας, ωστόσο, να γίνω εγώ τελικά ο δότης, ελήφθη και για πρακτικούς λόγους: εάν κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα στο χειρουργείο, αυτή θα μπορούσε να αντεπεξέλθει καλύτερα στο μεγάλωμα των δύο κοριτσιών μας».
Στις 15 Ιουνίου 2005, πατέρας και κόρη μπαίνουν στο χειρουργείο- οκτώ ώρες για εκείνον, άλλες δυόμισι για τη μικρή. «Εγώ νοσηλεύτηκα για μια βδομάδα, το παιδί έμεινε εκεί έως και τον Δεκέμβριο για παρακολούθηση. Από τότε, με τη φαρμακευτική αγωγή που παίρνει- και θα παίρνει εφ΄ όρου ζωής- είναι μια χαρά. Πηγαίνουμε μια φορά τον χρόνο στις Βρυξέλλες για τακτικό έλεγχο, εξετάζεται και από γιατρούς εδώ, κάθε δύο μήνες».
