Κέντρο Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας

Το Κέντρο Συμπαράστασης 

Παιδιών και Οικογένειας 

είναι μία μη κυβερνητική οργάνωση που ιδρύθηκε το Μάρτιο του 1997, από την αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «Κοινωνική και Εκπαιδευτική Δράση», ειδικά για τα κοινωνικά αποκλεισμένα παιδιά, τα «παιδιά των δρόμων», όπως αποκαλούνται. 

Ανέλαβε να βοηθήσει τα παιδιά των περιοχών Μεταξουργείου, Κουμουνδούρου, Κεραμικού, Ακαδημίας Πλάτωνα κτλ. Παιδιά που προέρχονται κυρίως από οικογένειες μουσουλμάνων τσιγγάνων της Δυτικής Θράκης, τουρκόφωνων της Δυτικής Θράκης και ολίγων τσιγγάνων και Αλβανών. Οι γονείς των παιδιών αυτών είναι αναλφάβητοι, χωρίς εργασιακή, εμπειρία και απαιτούμενη εργασιακή αντίληψη και συμπεριφορά, με αποτέλεσμα η επιβίωση των πολύτεκνων οικογενειών να στηρίζεται στην «εργασία» των παιδιών, τα οποία πουλούν λουλούδια στις ταβέρνες, χαρτομάντιλα, ή καθαρίζουν τζάμια των αυτοκινήτων στα φανάρια των δρόμων. Τα περισσότερα από αυτά τα παιδιά ανήκουν προβληματικές, μονογονεϊκές οικογένειες.

Ο αριθμός των παιδιών αυτών υπολογίζεται σήμερα (2006) περίπου στα 1.000, με ανεξέλεγκτο ρυθμό αύξησης, σε λίγα χρόνια θα είναι πολλαπλάσιος (παντρεύονται κατά τη διάρκεια της πρώιμης εφηβείας και έχουν μέσο όρο 8 – 10 παιδιά ανά οικογένεια).
 

Η μη κυβερνητική οργάνωση πιστεύει πως η απάντηση στο πρόβλημα του κοινωνικού αποκλεισμού των παιδιών βρίσκεται κυρίως στην εκπαίδευση και τη διαπαιδαγώγησή τους.

Για τους λόγους αυτούς, ιδρύθηκε το 1997 το Κέντρο Ημέρας, το οποίο προσφέρει εκτός από σχολική υποστήριξη και πολύπλευρη κοινωνική υποστήριξη στα παιδιά και στις οικογένειές τους. Με την βοήθεια του Κέντρου 30 παιδιά έχουν πάρει απολυτήριο δημοτικού. Το Κέντρο συνεχίζει την προσπάθειά του (σχολικής υποστήριξης και ενισχυτικής διδασκαλίας, παροχές σχολικού εξοπλισμού, κτλ.). Αυτή την στιγμή 40 παιδιά είναι ενταγμένα στο Δημοτικό σχολείο και καθημερινά παρακολουθείται η σχολική τους πρόοδος από το Κέντρο, που βρίσκεται σε επαφή με 15 σχολεία της περιοχής και παράλληλα προσπαθεί να στηρίξει τις οικογένειες των παιδιών.

Η Κοινωνική παρέμβαση του Κέντρου έχει αναγνωριστεί και βραβευθεί πολλές φορές. Τον Δεκέμβριο του 2000 στα πλαίσια του διεθνούς έτους Εθελοντών, το Υπουργείο Υγείας Πρόνοιας και η Ελληνική Ραδιοφωνία, που είχαν την ευθύνη της διοργάνωσης, αναγνώρισαν το Κέντρο ως την πλέον δραστήρια οργάνωση στο τομέα της κοινωνικής φροντίδας και βραβεύτηκε από τον πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Επίσης το Μάρτιο του 1999 το έργο του βραβεύθηκε από την Επιτροπή Δημοσιογράφων της ελληνικής Ραδιοφωνίας (ΕΡΑ) ως μέλος της κυβέρνησης των μη κυβερνητικών από την κοινωνία των πολιτών.

Η μικρή εθελοντική και μη κυβερνητική οργάνωση «Κοινωνική και Εκπαιδευτική Δράση» έχει αναλάβει την οικονομική στήριξη του Κέντρου Συμπαράστασης Παιδιών και Οικογένειας, το οποίο στηρίζεται στην οικονομική βοήθεια πολιτών και επιχειρήσεων, χορηγίες και συνδρομές. Κατά βάση οι οικονομικοί της πόροι προέρχονται από ιδιωτικές πηγές.

πηγή

Ελάτε για τουρισμό, θα 'χουμε και βεντέτες!!!

Τελικά κι ο φετινός απολογισμός αυτό το Πάσχα, θυμίζει περισσότερο πολεμικό ανακοινωθέν, παρά ειδήσεις γιορτής... 33 νεκροί, στην άσφαλτο, 4 νεκροί από κροτίδες, γύρω στους 1000 τραυματίες στα νοσοκομεία, με κομμένα χέρια, ποδάρια, με βγαλμένα μάτια, με σπασμένα τύμπανα, με σπασμένα κόκκαλα, νέα παιδιά που μετά από καιρό μπορεί κι αυτά να μπουν στο μνήμα από κάποια επιπλοκή, νέα παιδιά που δεν θα ξαναχαρούν τη ζωή, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που την χαιρόταν μέχρι τώρα...
Κι αν για όσα συμβαίνουν στο δρόμο, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, γιατί είμαστε αρκετά ηλίθιοι να πίνουμε δυό μπουκάλια σε σφηνάκια και μετά να πιάνουμε τιμόνι, ή να έχουμε πάρει ένα ψωροδίπλωμα και να ξεχυνόμαστε στην άσφαλτο με την αυτοπεποίθηση ενός Σουμάχερ, για το έγκλημα με τις κροτίδες κάτι μπορούμε να κάνουμε...

Οι κροτίδες και τα βεγγαλικά απαγορεύονται, όλοι το ξέρουμε κι όλοι κάνουμε τα στραβά μάτια. Και η αστυνομία το ξέρει και ο Δήμος το ξέρει και η Δικαιοσύνη το ξέρει, όλοι το ξέρουν ότι είναι έγκλημα η κατασκευή τους, έγκλημα η κατοχή τους, έγκλημα η χρησιμοποίησή τους.
Απανθρακώθηκε ο νεαρός μέσα στο αυτοκίνητό του, όταν πήραν φωτιά τα "πυρομαχικά" που κουβαλούσε... Πού κατασκευάστηκαν αυτά; Σε ποιόν χώρο, με τι συνθήκες ασφάλειας, ποιός ήταν ο κατασκευαστής και ποιός ο έμπορος; Τα 'ψαξε ποτέ κανένας αυτά, τιμωρήθηκε ποτέ κανένας; Όχι, μόνο ηλίθιοι νεαροί με κομμένα χέρια, ή τυφλοί, ή κουφοί και μαυροντυμένες μανάδες στα νεκροταφεία, μόνο αυτοί τιμωρήθηκαν...

Σκοτώθηκαν δυό νεαροί στη Σαντορίνη, ο ένας ήταν και γιός αντιδημάρχου και ο καημένος ο Παπαδάκης στο πρωινάδικό του, διερήγνυε τα ιμάτιά του, γιατί ήταν και ηθικά παιδιά βρε αδερφέ, από καλές οικογένειες και δεν το άξιζαν... Εντάξει Γιώργο μας, από του χρόνου θα βάζουμε γυφτάκια, να μην σου χαλάει το feng-shui!!! Έφτιαχναν αυτοσχέδια εκρηκτικά και πετάχτηκε ο δήμαρχος από το τηλέφωνο να πει ότι τα 'φτιαχναν σε ιδιωτικό χώρο...
Άναψε ο νταγλαράς στο Αγρίνιο τα χαλκούνια, μόνο που ήταν τόσο πολύ εκστασιασμένος από την αναβίωση του εθίμου και ήταν τόσο απασχολημένος να σκιάζει τ' άλογα του Τούρκου κατακτητή, που δεν πρόσεξε την κοπελίτσα, που έφαγε όλο το φλεγόμενο θειάφι στα μάτια και τώρα παλεύουν μπας και μπορέσουν να διασώσουν λίγο από την όρασή της...
Είναι εκρηκτικά, σκοτώνουν, ακρωτηριάζουν, καταστρέφουν, είναι απαγορευμένα, υπάγονται σε πολύ σκληρές διατάξεις νόμων κι όμως όλοι σφυράνε αδιάφοροι... Γιατί;;;

Μα επειδή αυτά τα έθιμα, τραβάνε κόσμο, είναι τουριστικός μαγνήτης, τόσος και τόσος κόσμος κινάει για τον Βροντάδο της Χίου για να δούνε τον "ρουκετοπόλεμο" μεταξύ δυο ενοριών, δείτε το και στο hotelsline...

Γιαυτό τους χαίρομαι εγώ τους "ορθόδοξους πιστούς",  επειδή το μήνυμα της αγάπης το λαμβάνουν σαν αφορμή για πόλεμο και αντί να ανταλάσσουνε "φλώρικα" φιλιά, πετάνε μερικές χιλιάδες ρουκέτες!!! Φαντάζεστε να απαγορευότανε φέτος που υπάρχει και κρίση; Θα 'πεφταν οι ξενοδόχοι να τους "φάνε"... Ενώ τώρα, έβαλαν λέει κι έναν δημοτικό υπάλληλο να επιβλέπει και να παρεμβαίνει τάχα μου, τρομάρα του!!! Που να ευλογάει τον Αι-Μάρκο και την Παναγία την Ερυθιανή που δεν υπήρχε κανα παρατράγουδο, γιατί αυτόν θα έβρισκε ο δήμαρχος για εξιλαστήριο θύμα...
Και αν ρωτήσεις έναν αστυνομικό που κάθεται αμέριμνος σιγοτραγουδώντας το «Χριστός Ανέστη» και σκεπτόμενος όχι την Θεία Θυσία, αλλά την μαγειρίτσα που τον περιμένει στο σπίτι, γιατί δεν αρπάζει τον νεαρό να τον ρωτήσει από πού αγόρασε την βόμβα που πετάει, θα σου απαντήσει ενοχλημένος «Έλα τώρα, έθιμο είναι...»
Λοιπόν, εγώ αρχίζω σιγά-σιγά και καταλαβαίνω τα έθιμα και την σημασία τους στην διαφύλαξη της παράδοσής μας. Μάλιστα προτείνω να παλέψουμε όλοι μαζί, Πολίτες, Πολιτεία, Αστυνομικές και Δικαστικές Αρχές για την αναβίωση πατροπαράδοτων εθίμων που ύποπτοι ανθελληνικοί κύκλοι φρόντισαν να απαγορέψουν και να τα βγάλουν απο το γιορταστικό πνεύμα!!!
Και γίνομαι συγκεκριμένος: Τέρμα η αγορά αρνιού και κατσικιού από κρεοπωλεία, να αναβιώσει το ελληνικότατο έθιμο της ζωοκλοπής, στα δικά μας τα χωριά μέχρι πριν 50-60 χρόνια ήταν πολύ διαδεδομένο, στα ορεινά της Κρήτης ακόμη και σήμερα διατηρείται από λιγοστούς -δυστυχώς- ρομαντικούς. Εμπρός να το ξαναδιαδόσουμε σε όλη την Ελλάδα.
Και όσο για τα θύματα που ακούμε κάθε Πάσχα από τροχαία και από κροτίδες; Μα και γιαυτά υπάρχει το ανάλογο έθιμο: Είναι η παραδοσιακή βεντέτα!!!
Ήπιες, πήρες τιμόνι κι έπεσες πάνω μας και μας ξεκλήρισες; Η οικογένειά μου ξεκινάει βεντέτα και το αίμα θα ξεπλυθεί με αίμα!!! Πέταξες τη μπόμπα σου και μου 'βγαλες το μάτι; Θα σου βγάλω κι εγώ το δικό σου και θα 'μαστε πάτσι!!! Πούλησες εκρηκτικά και έσκασαν στα χέρια του παιδιού μου; Κανένα πρόβλημα, γιαυτό υπάρχει η βεντέτα, θα τα βρούμε τα ζύγια!!!
Και όλο αυτό θα το "ντύσουμε" και μ' ένα ωραίο διαφημιστικό σύνθημα του στυλ "Live your Death in Greece" και θα το λανσάρουμε σ' όλο τον κόσμο και θα πήξουμε στο τάληρο, τέλος και τα ελλείματα και τα άδεια ταμεία...Και του χρόνου αδέρφια... 

 

από aletri.blogspot

Ο εφιάλτης της παιδικής εργασίας

Στην παιδική αγορά εργασίας υπάρχουν παιδιά
ακόμα και επτά ετών

Σαν αντικείμενα πωλούνται χιλιάδες παιδιά στη νοτιοδυτική Κίνα προκειμένου να δουλέψουν σε πλουσιότερες περιοχές, όπως η επαρχία Γκουαντόνγκ, αποκαλύπτει σήμερα η εφημερίδα Southern Metropolis. Η Κίνα ανακοίνωσε πρόσφατα ότι καταβάλλει προσπάθειες για την καταστολή της δουλείας και της παιδικής εργασίας, μετά τις αναφορές ότι φτωχοί αγρότες, παιδιά και άνθρωποι με διανοητικά προβλήματα εξαναγκάζονται να δουλέψουν σε ορυχεία και σε υψικάμινους στις επαρχίες Σαντσί και Χενάν.
«Η άνθιση της αγοράς παιδικής εργασίας (στην επαρχία Σετσουάν) οφείλεται στους τοπικούς αρχιεργάτες που ο κάθε ένας ελέγχει από 50 ως 100 παιδιά», επισημαίνεται στο άρθρο της εφημερίδας στο οποίο προστίθεται πως γενικά τα παιδιά είναι από 13 ως 15 ετών, αλλά αρκετά φαίνονται μικρότερα από δέκα χρόνων. Η εφημερίδα αποκαλύπτει επίσης ότι από τις γιορτές για το Νέο Έτος στην Κίνα, τον Φεβρουάριο, αγνοούνται 76 παιδιά από την περιοχή Λιανγκσάν και πιστεύεται ότι τα περισσότερα από αυτά έχουν πουληθεί ως σκλάβοι. Στην παιδική αγορά εργασίας υπάρχουν παιδιά ακόμα και επτά ετών. Σύμφωνα με έρευνα της εφημερίδας, ένα παιδί πληρώνεται με 3,5 γιουέν την ώρα (περίπου μισό δολάριο) και είναι υποχρεωμένο να δουλεύει τουλάχιστον 300 ώρες το μήνα.
Σύμφωνα με το πρακτορείο Νέα Κίνα, τοπικοί αξιωματούχοι έχουν προσπαθήσει να σώσουν τα παιδιά αυτά, αλλά ορισμένα αρνούνται να φύγουν λέγοντας ότι τα πούλησαν οι γονείς τους ή προσφέρθηκαν μόνα τους να δουλέψουν.

πηγή: εφημ. Έθνος

Η ωτίτιδα των παιδιών και ο... ψευδάργυρος

Η προστασία των παιδιών από την ωτίτιδα

Όπως γνωρίζει κάθε γονιός, η μέση ωτίτιδα είναι από τις συχνές και επώδυνες νόσους της παιδικής ηλικίας προσβάλλοντας τα τρία στα τέσσερα παιδιά.

Ένα από τα βοηθήματα που συχνά συνιστώνται για προστασία από αυτήν είναι ο ψευδάργυρος - ένα ιχνοστοιχείο που έχει μακρά ιστορία ως συμπλήρωμα που αμβλύνει τα συμπτώματα του κοινού κρυολογήματος.
Ο ψευδάργυρος πιστεύεται ότι ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα, με αποτέλεσμα να μειώνεται ο πόνος αλλά και να προλαμβάνονται οι λοιμώξεις. Πρόσφατες μελέτες όμως δεν κατόρθωσαν να βρουν ισχυρές ενδείξεις για την αποτελεσματικότητά του στην προστασία από τη μέση ωτίτιδα.
Μία από τις μελέτες δημοσιεύθηκε τον Φεβρουάριο στην ηλεκτρονική βάση επιστημονικών δεδομένων «The Cochrane Database» και βασίστηκε στη συνδυασμένη ανάλυση στοιχείων από 10 διαφορετικές, συγκρινόμενες με ψευδοφάρμακα (ανενεργές ουσίες) κλινικές μελέτες, στις οποίες παιδιά έπαιρναν συμπληρώματα ψευδαργύρου τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα, επί έναν μήνα, σε μια προσπάθεια να αποτραπούν οι ωτίτιδες.
Το συμπέρασμα της μελέτης αυτής ήταν ότι «δεν υπάρχουν πειστικά στοιχεία» ότι αυτά τα παιδιά πήγαν καλύτερα απ' ό,τι όσα πήραν μία ανενεργό ουσία.
Εξαίρεση σε αυτό φαίνεται ότι αποτελούν τα υποσιτισμένα παιδιά: μια άλλη μελέτη έδειξε πως διατρέχουν μειωμένο κίνδυνο μέσης ωτίτιδας όταν παίρνουν συμπλήρωμα ψευδαργύρου. Τα στοιχεία, όμως, για τα υπόλοιπα παιδιά είναι αδύναμα.
 
τα νεα

Πώς να μεγαλώσεις υγιεινά ένα παιδί, σε έναν ανθυγιεινό κόσμο

Τα θέματα της διατροφής, της άσκησης και της πρόληψης απασχολούν έντονα τους γονείς.

Θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας ό,τι καλύτερο μπορούμε.

Είναι πολύ σημαντικό να κατανοήσουμε ότι το παιδικό σώμα αναπτύσσεται και αλλάζει ταχύτατα. Το παιδικό σώμα χρειάζεται σε ακόμη μεγαλύτερο βαθμό από αυτό του ενήλικα πλήρεις τροφές με υψηλή θρεπτική αξία (πλούσιες σε συστατικά όπως βιταμίνες, ιχνοστοιχεία, πρωτεΐνες κ.λπ.) που θα το βοηθήσουν να αναπτυχθεί σωστά.

Όσο λιγότερο επεξεργασμένες και όσο λιγότερα χημικά πρόσθετα περιέχουν οι τροφές που λαμβάνουν τα παιδιά μας τόσο πιο υγιές θα είναι το μέλλον τους.

Η πληροφόρηση των γονιών και η προετοιμασία τους για το πώς θα διαχειριστούν την γοητεία που ασκεί στο παιδί τους η κακή διατροφή, είναι πρωταρχικής σημασίας.

Μια εύκολη, υγιεινή ρουτίνα είναι το δυνατό σας σημείο. Να θυμάστε ότι χτίζετε γερά διατροφικά θεμέλια για την δίαιτα των παιδιών σας έτσι ώστε η υγιεινή διατροφή να είναι μέρος της καθημερινότητας τους για την υπόλοιπη ζωή τους.

1. Όσο πιο νωρίς ξεκινήσετε τόσο πιο εύκολες και πιο αποτελεσματικές θα είναι οι προσπάθειες σας.
Τα παιδιά που θηλάζουν έχουν τεράστια πλεονεκτήματα για την υγεία τους κατά την διάρκεια της ζωής τους σε σχέση με τα παιδιά που λαμβάνουν τεχνητές φόρμουλες γάλακτος σε σκόνη. Μειωμένη επίπτωση της παχυσαρκίας, καλύτερο ανοσοποιητικό, μειωμένη επίπτωση του διαβήτη, καλύτερη νευροκινητική εξέλιξη είναι μερικά από τα οφέλη.

Ακόμη και αν οι περιστάσεις σας επιτρέπουν να θηλάσετε το παιδί σας για ένα μικρό μόνο χρονικό διάστημα, τα οφέλη που θα αποκομίσει είναι τεράστια και θα γίνουν εμφανή κατά την διάρκεια της ζωής του.  

2. Οι πρώτες στερεές τροφές που πρέπει να φάει ένα  παιδί θα πρέπει να είναι μη επεξεργασμένες.
Όπως καρότα, μπρόκολο, μαγειρευτή κολοκύθα και άλλα λαχανικά και φρούτα όπως αβοκάντο, μπανάνα και καρπούζι. Τα νήπια δεν θα πρέπει καν να γνωρίζουν ότι πράγματα όπως τα μακαρόνια και τα παγωτά υπάρχουν.

Οι γονείς που διαμαρτύρονται, «Μα πώς να τα ταΐσω υγιεινά αν το μόνο που τρώνε είναι μακαρόνια με τυρί;» έχουν ξεκινήσει με λάθος τρόφιμα στη κουζίνα και θα πρέπει να υπομείνουν μερικά βίαια ξεσπάσματα προτού καθιερώσουν έναν καλύτερο τρόπο διατροφής. Αυτό θα είναι πολύ πιο εύκολο αν κρατάτε τα παιδιά μακριά από την τηλεόραση. 

3. Η τηλεόραση εκπαιδεύει προς τις επεξεργασμένες τροφές και έναν φαρμακευτικό τρόπο ζωής.
Μέσα από την τηλεόραση προωθούνται συνεχώς τα μηνύματα από τα οποία προσπαθείτε να απομακρύνετε τα παιδιά σας:

• Φάτε έξω, ή ανοίξτε μια συσκευασία που θα σας προσφέρει ένα έτοιμο παρασκευασμένο φαγητό.
• Σερβιριστείτε ένα ποτήρι χρωματισμένου υγρού.
• Η ζωή σας δεν είναι αρκετά ευτυχισμένη μέχρι να πάρετε κάποιο χάπι.

Είτε ξεφορτωθείτε την τηλεόραση είτε κρατήστε την σε ένα δωμάτιο που θα παραμένει πάντοτε κλειδωμένο, για να δείτε κάτι περιστασιακά, όλοι μαζί (όταν θα θέλετε να δείτε μια ταινία ή κάποιο πρόγραμμα που θα ταιριάζει στην ηλικία τους).

Οι δάσκαλοι ξεχωρίζουν αμέσως τα παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς τηλεόραση: είναι αυτά που έχουν καλή εστίαση και μεγάλες χρονικές περιόδους συγκέντρωσης.  

Κάποιες οικογένειες που αποφασίζουν να καταργήσουν την τηλεόραση αφού τα παιδιά τους έχουν ήδη αγκιστρωθεί, μπορούν να επιλύσουν το θέμα με διάφορους τρόπους. Μια μέρα, η TV «χαλάει» μυστηριωδώς, και οι γονείς απλώς δεν τα καταφέρνουν να πάρουν μια καινούργια. Ή σκεφτείτε κάποιο τρόπο όπως το να κατεβάζετε την ασφάλεια από τον ηλεκτρικό πίνακα κ.ά. 
Χρησιμοποιείστε το χρόνο που θα κερδίσετε από την τηλεόραση για να βάλετε μουσική στα παιδιά, να χορέψουν, να ζωγραφίσουν, να πάτε μια βόλτα στη παιδική χαρά.

4. Οι πρώτοι φίλοι των παιδιών σας είναι τα παιδιά των δικών σας φίλων.
Είναι πολύ σημαντικό στην προσπάθεια σας να δημιουργήσετε ένα υγιεινό σπιτικό να φέρετε στην ζωή σας μητέρες και πατεράδες που να είναι αφοσιωμένοι σε ένα παρόμοιο τρόπο ζωής με τον δικό σας, ειδικά αν έχετε να πολεμήσετε και με συγγενείς που ζουν αποκλειστικά με άχρηστες συσκευασμένες τροφές και junk-food. 

5. Κρατήστε το πρόχειρο φαγητό έξω από το σπίτι.
Η μάχη για τη καλή διατροφή κερδίζεται ή χάνεται στο supermarket. Αν μπορείτε να προσπεράσετε το διάδρομο με τις επεξεργασμένες τροφές και να συνεχίσετε αδιάφορα, έχετε νικήσει.

Κάντε μια χάρη σε σας και στα παιδιά σας. Όταν ψωνίζετε όλοι μαζί μην περνάτε καν από τους διαδρόμους με τις επεξεργασμένες τροφές. Ψωνίστε στην περιοχή με τα λαχανικά, τα φρούτα, τα κρέατα και τα γαλακτοκομικά και μόνο. Εμπλέξτε τα παιδιά σας και βάλτε τα να κάνουν επιλογές μεταξύ αυτών. Αχλάδια, ροδάκινα ή δαμάσκηνα; Σπανάκι, λάχανο ή μαρούλι; Πουλερικά, ψάρι ή κόκκινο κρέας; Οι επιλογές τους θα είναι οι πιο νόστιμες, γιατί τα διάλεξαν οι ίδιοι.

6. Το να συζητάτε με τα παιδιά σας είναι το πιο σημαντικό πράγμα που μπορείτε να κάνετε.
Όσο οι διαφορές μεταξύ της διατροφής των παιδιών σας και των άλλων γίνονται πιο καταφανής, τόσο περισσότερη συζήτηση είναι απαραίτητη. Επιτρέψτε στα παιδιά σας να εκτιμήσουν ότι η οικογένεια σας κινείται σε μια πρωτοποριακή κατεύθυνση σε σχέση με την σωστή διατροφή και τον τρόπο ζωής.

Άσκηση
Βάλτε τα παιδιά σας σε κίνηση. Απομακρύνετε τα παιδιά σας από τον καναπέ και μετακινήστε τα προς την παιδική χαρά. Στην πραγματικότητα το να τρέχουν και να πηδάνε –αντί να κολυμπούν ή να κάνουν ποδήλατο– είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε τα παιδιά σας να ενισχύσουν και να αναπτύξουν σωστά τα οστά τους.

Σύγχρονες μελέτες δείχνουν ότι το τρέξιμο και το πήδημα, που είναι μέρος του φυσικού τρόπου παιχνιδιού, διεγείρουν συγκεκριμένους υποδοχείς στα οστά και αυξάνουν την μέγιστη οστική πυκνότητα.   

Dr. Δημήτρης Τσουκαλάς

Γεν. Δ/ντης Detox Center
Διδάκτωρ Πανεπιστημίου UNI.NA. Federico II
American Academy of Detoxification Specialists
American Holistic Medicine Association

πηγή

Τραγωδία στη Γάζα

Δευτέρα, 28.04.08

Ισραηλινά πυρά έπληξαν τη Δευτέρα ένα σπίτι στη Λωρίδα της Γάζας όπου μια οικογένεια έτρωγε πρωινό, με αποτέλεσμα να σκοτωθούν τέσσερα παιδιά και ένας ακόμη άμαχος.
Εκπρόσωπος του ισραηλινού στρατού επιβεβαίωσε ότι η

αεροπορία και ένα άρμα μάχης έβαλαν εναντίον ενόπλων

στο Μπεϊτ Χανούν, μια πόλη στο βόρειο τμήμα της Γάζας, αλλά αρνήθηκε ότι επλήγησαν σπίτια.
Αυτόπτες μάρτυρες όμως ανέφεραν ότι μια ρουκέτα έπληξε ένα σπίτι, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους τέσσερα παιδιά ηλικίας ενός ως 5 ετών, να τραυματιστεί σοβαρά η μητέρα τους και να σκοτωθεί ένας ακόμη άμαχος.
Οι ισλαμιστές της Χαμάς, που ελέγχουν τη Λωρίδα της Γάζας, πρότειναν την περασμένη εβδομάδα στο Ισραήλ εξάμηνη ανακωχή αν το Ισραήλ άρει το εμπάργκο κατά της περιοχής αυτής. Το Ισραήλ απάντησε όμως ότι δεν διαπραγματεύεται με ανθρώπους που επιδιώκουν την καταστροφή του.

http://www.e-tipos.com/newsitem?id=34096

Τα πυρά που σκοτώνουν αμάχους,

τα πυρά που σκοτώνουν παιδιά,

τα πυρά γενικά...

δεν έχουν εθνότητα,

δεν έχουν φυλή και θρήσκευμα.

Δεν έχουν θέση στη ζωή μας.

Είναι πόνος ψυχής, δάκρυα καρδιάς.

Δώστε τέλος στα πυρά...

Ομολόγησε ο Αυστριακός που κρατούσε την κόρη του φυλακισμένη για 24 χρόνια

Οι Αυστριακοί παρακολουθούν σήμερα συγκλονισμένοι την αποκάλυψη λεπτομερειών της ιστορίας μιας 42χρονης γυναίκας που κακοποιούνταν σεξουαλικά και κρατούνταν φυλακισμένη από τον πατέρα της για περισσότερο από 20 χρόνια.

Ο 73χρονος πιστεύεται ότι απέκτησε έξι παιδιά με την κόρη του, δήλωσε ο συνταγματάρχης της αστυνομίας Φραντς Πόλτσερ σε συνέντευξη Τύπου στην πόλη Άμστετεν της ανατολικής Αυστρίας. Ένα έβδομο βρέφος πιστεύεται πως πέθανε λίγο μετά τον τοκετό.

Η αστυνομία πιστεύει πως η γυναίκα, η οποία ονομάζεται Ελίζαμπετ Φριτσλ, κρατούνταν φυλακισμένη από τον πατέρα της, τον Γιόζεφ, σ' μια υπόγεια φυλακή κάτω από το οικογενειακό διαμέρισμα στο Άμστετε από το 1984, όταν οι γονείς της δήλωσαν την εξαφάνισή της.

Σύμφωνα με ανακοίνωση που δόθηκε στη δημοσιότητα από την αστυνομία, η Ελίζαμπετ Φριτσλ δήλωσε ότι κακοποιούνταν από τον πατέρα της από την ηλικία των 11 ετών. Τον Αύγουστο του 1984 την παρέσυρε στο υπόγειο, της έδεσε τα χέρα και την κλείδωσε εκεί.

Στα χρόνια που ακολούθησαν, την κακοποιούσε συνέχεια και την βίαζε, με αποτέλεσμα να γεννηθούν επτά παιδιά, κατέθεσε στην αστυνομία.

Αστυνομικοί άνοιξαν απόψε την υπόγεια φυλακή όπου κρατούνταν και η οποία προστατευόταν από αρκετές ηλεκτρονικές κλειδαριές που είχε εγκαταστήσει ο Γιόζεφ Φριτζλ. Τα δωμάτια ήταν πολύ μικρά και το ύψος τους ήταν μικρότερο από 1,7 μ.. Υπήρχαν ράντζα, μέρος για να πλένονται και μια συσκευή τηλεόρασης, μετέδωσε το αυστριακό πρακτορείο ειδήσεων.

Τρία από τα έξι παιδιά που επέζησαν ήταν κλειδωμένα στο δωμάτιο μαζί της μέχρι πριν από λίγες μέρες που ο πατέρας της τα άφησε να βγουν και ισχυρίστηκε ότι η μητέρα τους επέστρεψε στο σπίτι. Για δύο από τους γιους της, τον 18χρονο Στεφάν και τον 5χρονο Φελίξ, ήταν η πρώτη φορά που είδαν το φως του ήλιου, ανακοίνωσε η αστυνομία.

Η Ελίζαμπετ υποστήριξε πως η μητέρα της δεν γνώριζε ότι ήταν φυλακισμένη. Τρόφιμα και ρούχα για την ίδια και για τα παιδιά της έφερνε μόνον ο Γιόζεφ. Ο «παππούς» είχε πει στις τοπικές αρχές πως τα τρία παιδιά, τα ονόματα των οποίων είναι σύμφωνα με την αστυνομία Λίζα, Μόνικα και Αλεξάντερ, τα είχαν αφήσει στο κατώφλι του σπιτιού του. Πήγαιναν σε τοπικά σχολεία.

'Επειτα από πολύωρη ανάκριση ομολόγησε ότι κρατούσε απομονωμένη εκεί την κόρη του και τρία από τα παιδιά της, ανακοίνωσε σήμερα εκπρόσωπος της αυστριακής εισαγγελίας.

«Ομολόγησε ότι είχε κατασκευάσει το μικρό δωμάτιο μέσα στην υπόγεια αποθήκη που διέθετε και ότι εκεί κρατούσε απομονωμένη την κόρη του και τρία από τα παιδιά της», δήλωσε ο Γκέρχαρντ Σεντλάσεκ, εκπρόσωπος των εισαγγελικών αρχών, αρμόδιων για το θέμα αυτό.

«Ωστόσο δεν έχει ομολογήσει για την αιμομιξία. Η ανάκριση συνεχίζεται και μπορεί να διαρκέσει ακόμη ημέρες», πρόσθεσε.

Ο Γιόζεφ Φριτσλ συνελήφθη το Σάββατο βάσει υποψιών ότι κρατούσε φυλακισμένη επί 24 χρόνια την κόρη του Ελίζαμπετ και ότι είχε αιμομικτικές σχέσεις μαζί της, από τις οποίες φέρεται να γεννήθηκαν επτά παιδιά.

Τα αποτελέσματα των εξετάσεων DNA θα γίνουν γνωστά έως την Τετάρτη, ανακοίνωσε η αστυνομία.

Πηγή: madata.gr

Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΠΑΤΡΙΔΑ ΠΟΛΥΜΝΙΑ ΠΡΟΒΑΔΟΥ- Μουσική Μάριος Τόκας

Ένα χαμομηλάκι,η ΠΟΛΥΜΝΙΑ ΠΡΟΒΑΔΟΥ, τραγουδάει Μάριο Τόκα

Στο Καλό Μάριε, στο Καλό...

Η είδηση:



Απεβίωσε ξημερώματα της Κυριακής του Πάσχα μετά από μάχη περίπου εννέα μηνών με την επάρατο ο δημοφιλής ελληνοκύπριος μουσικοσυνθέτης Μάριος Τόκας...



Ξημερώματα μέρας Λαμπρής, βρέθηκες «Στη λεωφόρο της αγάπης», και πήρες τη στράτα για τον Παράδεισο.

Δεν έφυγες, Μάριε, μαζί θα τραγουδάμε «Τα τραγούδια της παρέας»,

με τα «Μικρά ερωτικά» σου θα ενώνεις τις συντροφιές μας.

Άλλοτε δυνατή η μουσική σου, «Σαν τρελό φορτηγό» θα μας πηγαίνει στα λαδάδικα, και άλλοτε νοσταλγική, πάντοτε θα μας ανεβάζει, θα μας γοητεύει.



Θα προσέχουμε την Αννούλα σου, Μάριε, και μέσα στα καταχείμωνα μόνη της δε θα την αφήσουμε...



Καλό δρόμο...

Η προσφορά του Βυζαντίου στον πολιτισμό

Ιδιαίτερα το Βυζάντιο, όπως άλλωστε και η επανάσταση του Εικοσιένα, δέχθηκε τα πυρά των μελετητών αυτών, μερικοί από τους οποίους δεν δίστασαν να γυρίσουν πίσω στην εποχή του Γίββωνα, όταν τον θεωρούσαν «Bas Empire» (Υστέρα Ρωμαϊκή αυτοκρατορία), υποτιμώντας την προσφορά του και διαστρέφοντας τα χαρακτηριστικά του.

Αν είναι δυνατό τώρα πια μετά από τόσες επιστημονικές εργασίες να μην αναγνωρίζεται η αξία. Όχι μόνο στον ιδιαίτερα προβλημένο τομέα της τέχνης, αλλά και στον χώρο της φιλολογίας, της υμνογραφίας και ποιήσεως, της διπλωματίας, της νομικής επιστήμης και άλλων πολιτιστικών εκδηλώσεων.

Όταν μάλιστα τον πολιτισμό του το Βυζάντιο δεν τον κράτησε ζηλότυπα για τον εαυτό του, αλλά τον διέδωσε προς όλες τις γεωγραφικές κατευθύνσεις. Ακόμη και η ίδια η Ευρώπη χρωστάει στο Βυζάντιο πολλά.

Δεν τα ισχυριζόμαστε εμείς αυτά. Τα αναγνωρίζουν οι εγκυρότεροι ξένοι βυζαντινολόγοι. Ξεχωριστά με το θέμα έχει ασχοληθεί ο «σπουδαιότερος, κατά τον Α. Μουστακίδη - Μεσεμβρινό, εκπρόσωπος των ελληνικών σπουδών στη μεταπολεμική Σουηδία κι ένας από τους πιο φωτισμένους ηγέτες του σημερινού σκανδιναβικού ουμανισμού», ο Άλμπερτ Βίφστραντ (1901-1961) στο μελέτημά του «Το βυζάντιο και η Ευρώπη», που ο Μυστακίδης μετέφρασε στη γλώσσα μας μαζί μ' ένα άλλο κείμενό του («Η αληθινή αρχαιότητα κι εμείς») και παρουσίασε το 1966 σ' ένα μικρό βιβλιαράκι με τον τίτλο «Δύο μελετήματα» του Άλμπερτ Βίφστραντ (Ελληνοσκανδιναβική Βιβλιοθήκη).

Στην περισπούδαστη αυτή εργασία ο Σουηδός σοφός, εκτός από τον εκχριστιανισμό της Ρωσίας και των Σλάβων και τη συγκράτηση της αραβικής απειλής, που έδωσε στην Ευρώπη τη δυνατότητα να αναπτυχθεί, αναγνωρίζει στο Βυζάντιο τόσα πολλά και σημαντικά, που ελάχιστα εμείς οι ίδιοι έχομε προσέξει.

Απανθίζουμε εδώ μερικά από αυτά:

1. «Αν σκεφτούμε ποια ήταν η όψη της υπόλοιπης Ευρώπης κατά τον Θ΄ και Ι΄ αιώνα, βλέπουμε καθαρά, ότι για κάμποσα εκατόχρονα ως τα μέσα του ΙΑ΄ αιώνα το Βυζαντινό κράτος υπήρξε χωρίς σύγκριση η σπουδαιότερη πολιτιστική δύναμη της Ευρώπης, κι ασφαλώς το γνώριζαν και οι ίδιοι οι Βυζαντινοί» (1).
2. «Τα παλαιότερα νομίσματα της Σκανδιναβίας μιμούνται τα βυζαντινά. Οι συγκοινωνίες μας με τη δυτική και νότια Ευρώπη σε ορισμένες περιοχές δεν ήταν τόσο συχνές όσο ήταν με τη βυζαντινή νοτιοανατολική Ευρώπη. Πιο ύστερα, όταν βρεθήκαμε ολότελα κάτω από την επιβολή της καθολικής εκκλησίας, τα πράγματα άλλαξαν και η πνευματική μας ζωή δέθηκε πιο στενά με της νοτιοδυτικής και νότιας Ευρώπης»(2).
3. «Ούτε αυτή η δυτική και νότια ευρωπαϊκή πνευματική ζωή αναπτυσσόταν εντελώς χωρίς την επίδραση της βυζαντινής, όπως φανταζόμαστε... Στην περίοδο της εικονομαχίας στο Βυζάντιο του Ζ΄ αι., όταν οι αυτοκράτορες προσπαθούσαν να βγάλουν τις εικόνες από τις εκκλησίες και τα μοναστήρια, πολλοί καλόγεροι έφυγαν στη Ρώμη και διέδωσαν εκεί τη γνώση για τη βυζαντινή λογοτεχνία και τέχνη, και η νότια Ιταλία για κάμποσο καιρό ξαναγύρισε στην κυριαρχία των Βυζαντινών. Τον ΙΑ΄ αι., ένας ηγεμόνας στο Μόντε Κασσίνο, που ήταν ακόμη από τα σπουδαιότερα μοναστήρια της Ιταλίας, έφερε μερικούς Έλληνες ζωγράφους για το στόλισμα του καθολικού. Και στη Βενετία η καλλιτεχνική επίδραση του Βυζαντίου ήταν ισχυρή ως τον ΙΔ΄ αι.» (3).
4. «Η πνευματική ακτινοβολία του Βυζαντίου προς την Ευρώπη στάθηκε σπουδαία, ενώ δεν μπορεί να μιλήσει κανείς για πνευματική επίδραση από τη δυτική Ευρώπη πριν από τα 1200 περίπου»(4).
5. «Θέλοντας να γράψω μια έκθεση πάνω στην ιστορία της ελληνικής λογοτεχνίας, άρχισα να μελετώ βαθύτερα τη βυζαντινή λογοτεχνία, και ένιωσα με την ευκαιρία αυτή πολλές ευχάριστες εκπλήξεις. Έπειτα προσπάθησα να ενημερωθώ στην τωρινή κατάσταση των ιστορικών ερευνών, και πρόσεξα πως και η ιστορική επιστήμη έφτασε σε μια πιο δίκαια αντίληψη της σημασίας και της προσφοράς των Βυζαντινών. Τους πλησίασα ξεκινώντας όχι με βάση τη μεσαιωνική ιστορία της Δύσης, μήτε τη νεοελληνική εποχή, παρά από την αντίθετη μεριά, την αρχαιότητα. Τέλος θέλω να επαναλάβω ότι Βυζαντινοί μεταβίβασαν τον αρχαίο πολιτισμό, δεν τον διέλυσαν, και το μετέδωσαν σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα από το δυτικό κόσμο στο διάστημα του Μεσαίωνα» (5).

Και στην τελευταία αυτή παρατήρησή του ο Σουηδός επιστήμονας έχει απόλυτο δίκαιο, γιατί δεν ήταν μόνο η Ευρώπη που ποικιλότροπα ωφελήθηκε από το Βυζάντιο. Και οι Άραβες του χρωστούν πολλά. Τα καταγράφει προσκομίζοντας πλούσια αποδεικτικά στοιχεία ο Αιγύπτιος Ελληνιστής Άλυ Νουρ στη διδακτορική του διατριβή «Το Κοράνιον και το Βυζάντιον», που κυκλοφόρησε το 1970.

Συνοψίζουμε τα πιο σημαντικά:

1. «Ο χριστιανικός κόσμος εβασίζετο τότε κυρίως εις τα ελληνικά γράμματα, ένεκα της βυζαντινής εκκλησίας. Η βυζαντινή εκκλησία ετροφοδότει τας άλλας εκκλησίας της Αφρικής και της Ασίας με ιεραπόστολους, επισκόπους και άλλους κληρικούς. Αλλά και στους αιρετικούς ακόμη η βυζαντινή εκκλησία εφοδίαζε δια πλείστων θρησκευτικών και επιστημονικών στοιχείων, ορισμοί των οποίων έμειναν απαραλλάκτως εις πολλάς ξένας γλώσσας. Εις την αραβικήν διάλεκτον της Υεμένης ενεφανίζοντο λέξεις με καθαρώς ελληνικάς ρίζας. Η δε αραμαϊκή, ήτις μετωνομάσθη συριακή κατά τους βυζαντινούς αιώνας, περιέχει ικανά στοιχεία μαρτυρούντα μεγάλη ελληνικήν επίδρασιν». (6).
2. «Εξ αιτίας της εξαπλώσεως του Χριστιανισμού και των στενών σχέσεων προς το Βυζάντιον, όχι μόνον οι Αραμαίοι αλλά και οι Πέρσαι και οι Ινδοί και άλλοι λαοί ήλθον εις επαφήν με τα ελληνικά γράμματα» (7).
3. «Υπάρχει φιλολογική σχέσις μεταξύ του κορανικού κειμένου και του ελληνικού της Αγίας Γραφής. Βάσει αυτής της σχέσεως είναι εύκολον να ανιχνεύσωμεν την κορανικήν απόδοσιν των κυριωτέρων θεμάτων άτινα επλούτισαν την αραβικήν γλώσσαν και εδημιούργησαν ενδιαφέρον δια τα ελληνικά γράμματα» (8). Οι επιδράσεις αυτές αναφέρονται κυρίως στο ζήτημα της δημιουργίας του κόσμου, στο ζήτημα της Δευτέρας Παρουσίας, σε Προφήτες και Αποστόλους.
4. «Εκτός των θεμάτων της Αγίας Γραφής υπάρχουν εις το Κοράνιον θρησκευτικοί θρύλοι και αγιολογικαί παραδόσεις, αίτινες ευκόλως παραλληλίζονται προς γραφέντα προ του Ισλάμ ελληνικά κείμενα (9). Τα κείμενα αυτά είναι η ψευδοκαλλισθένειος φυλλάδα (Θρύλοι του Μεγαλέξαντρου), βυζαντινοί νόμοι και ασκητικά κείμενα, βίοι αγίων, ύμνοι και πατερικοί λόγοι.
5. «Είναι δυνατόν να ανιχθευθούν εις το κορανικόν κείμενο αι εξής αραβοελληνκαί λέξεις: χυντάρ - ύδωρ, χούντα-ωδή, χουτ -κήτος, τ(θ) ούγκρα -θύρα, δέφυρα -γέφυρα, ιγγίλ - ευαγγέλιον, ιβλίς -διάβολος, ουαρ (ι)κ- αργύριον, σουρ -συσσωρεύω, Φε (ι) ρντάους -Παράδεισος, Μαγούς -Μάγοι, Γκιν -Γεν (πνεύμα ή αόρατον ή καλυπτόμενον δια μανδύου), κιρτάς -χάρτης, κιστ - justus (δίκαιος), κιστάς - ευθύτης, ζυγός, δικαιοσύνη, ζούχρουφ -ζωγραφική, μιθάκ -η ρίζα, θακ -θήκη, διαθήκη, χουάρι -ιερεύς, νούχα -νους, μπουργκ -πύργος, κούρα-χώρα, θάρα - terra (γη), Ιουνάς -Ιωνάς, ντία -φως Διός, Θεός, λάμψις κ.λπ.» (10).
6. «Μεταξύ των καλλιγράφων, οίτινες έδωσαν εις την αραβικήν γραφήν τους γνωστούς μέχρι σήμερον χαρακτήρας, αναφέρεται το όνομα του Αμντ ερ Ρούμι (:ο Ρωμαίος), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και πλείστοι άλλοι δεν ήσαν Ρωμαίοι, εφ' όσον αι τέχναι αι σχετικαί με τα βιβλία ήσαν ανεπτυγμέναι εις το Βυζάντιον» (11).
7. Ελληνικής καταγωγής υπήρξαν πολλοί Άραβες γραμματικοί, ερμηνευτές του Κορανίου, ιστορικοί και νομικοί (12).
8. «Η ελληνική φυσιογνωμία διαφαίνεται και εις τα αραβικά γράμματα επί 14 αιώνας και αποτελεί μέχρι σήμερον παρθένον και αξιόλογον θέμα ερεύνης»(13).

Ο Άλυ Νουρ κατακλείει τη μελέτη του με τους στίχους «ενός μεγάλου δι' ημάς ποιητού, όστις έζησε την ιστορικήν ελληνοαραβικήν ανάμειξιν», του Ιμπν ερ -Ρούμι (: ο γιος του Ρωμαίου). Αξίζει να τους μεταφέρομε στην ζωντανή μας γλώσσα:

Εμείς, τα παιδιά της Ελλάδας
τη σοφία μονοπωλούμε,
τη δόξα, αλλά και την ανδρεία.
Ένας από τους Μαουάλι είμαι,
Όμως η καταγωγή μου είναι
το ένδοξο Βυζάντιο.
Πατέρες έχω τον Θεόφιλο
και τους σοφούς Έλληνες.
Δεν με γέννησε Ράβαι της ερήμου
ούτε κανένας απ' τους νομάδες.
Είμαι παιδί του Ίωνα,
του πατέρα των βασιλιάδων.
Η θέση μου πρέπει
νάναι ψηλά κοντά στους βασιλιάδες.
Κατέχω τη διάνοια και την κρίση
και στη γλώσσα των Αράβων, για να γίνω κριτής.
Μου ταιριάζει να γίνω ηγέτης
και στα γράμματα κριτής.

Οι στίχοι αυτοί μιλάνε πιο εύγλωττα από οποιοδήποτε άλλο στοιχείο και για τη βυζαντινή επίδραση και για την ακτινοβολία του Βυζαντίου στους Άραβες. Τεράστια, εξ άλλου, και ευρύτατα γνωστή υπήρξε η εκπολιτιστική του προσφορά στους Ρώσους και στους Σλάβους, στους οποίους μετέδωσε μέσω της Εκκλησίας την τέχνη και άλλα πολιτιστικά στοιχεία. Χαρακτηριστικά είναι όσα ο Καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών Βλάσιος Φειδάς, που έχει ιδιαίτερα ασχοληθή με τις βυζαντινές επιδράσεις στους σλαβικούς λαούς, παρατηρεί στη διδακτορική του διατριβή «Ἡ πρώτη ἐν Ρωσίᾳ ἐκκλησιαστική ἱεραρχία καί αἱ ρωσικαί πηγαί»:

«Η από του Βυζαντίου αποδοχή του Χριστιανισμού υπό των Ρώσων ωδήγησε τούτους εις την σφαίραν της εκκλησιαστικής του Βυζαντίου επιδράσεως και εχάραξε τα μελλοντικά πεπρωμένα του ρωσικού λαού...Δια της διαδόσεως του Χριστιανισμού παρά τοις βαρβάροις λαοίς, ούτοι περιήρχοντο αποφασιστικώς εις την σφαίρα των βυζαντινών επιδράσεων, του βυζαντινού πολιτισμού, του βυζαντινού πνεύματος, και καθίσταντο, εκτός τινών εξαιρέσεων, στενοί φίλοι της Αυτοκρατορίας»(14).

---

1. Άλμπερτ Βίφστραντ : Δύο μελετήματα, μτρφ. Α. Μυστακίδη, Ελληνοσκανδιναβική Βιβλιοθήκη, 1966, σελ. 48.
2. οπ . παρ. σελ. 50.
3. οπ . παρ. σελ. 51.
4. οπ . παρ. σελ. 53.
5. οπ . παρ. σελ. 64.
6. Άλυ Νουρ, Το Κοράνιον και το Βυζάντιον, Αθήναι, 1970, σελ. 45.
7. οπ . παρ. σελ. 46.
8. οπ . παρ. σελ. 54.
9. οπ . παρ. σελ. 63.
10. οπ . παρ. σελ. 78-79.
11. οπ . παρ. σελ. 86.
12. οπ . παρ. σελ. 85-91
13. οπ . παρ. σελ. 94.
14. Βλ. Ιω . Φειδά : Ἡ πρώτη ἐν Ρωσίᾳ ἐκκλησιαστική ἱεραρχία καί αἱ ρωσικαί πηγαί, Αθήναι, 1966, σελ. 11 κ. ε.

Ι. Μ. Χατζηφώτη, Βυζάντιο καί Ἐκκλησία, Εκδόσεις Αποστολική Διακονία, Β' Εκδ., 1989, σελ. 17-23

Βοήθεια! Απέκτησα καινούργιο αδερφάκι

Η «ζήλεια» του μεγάλου προς το μικρότερο αδερφάκι
ή πιο σωστά, η δυσκολία των γονιών να βοηθήσουν το μοναχοπαίδι στο νέο του ρόλο ως πρωτότοκο.

Η έλευση ενός νέου μέλους στην οικογένεια συνήθως αγχώνει τους γονείς: 
Πως θα αντιμετωπίσουμε τη ζήλεια που θα νιώσει το μέχρι πρότινος μοναχοπαίδι μας; Είναι δε τόσο δεδομένη η αντίληψη αυτή που δεν διστάζουν να την εξωτερικεύουν και στα ίδια τα παιδιά που πρόκειται να αποκτήσουν αδελφάκι: «Δεν θα ζηλεύεις, έτσι; Εσύ τώρα είσαι μεγάλο παιδί!».

Από τη μία λοιπόν
1) προετοιμάζουμε ψυχολογικά το παιδί μας για την έλευση ενός αρνητικού γεγονότος που θα του γεννήσει τη ζήλεια και από την άλλη
2) του σηματοδοτούμε πως ήρθε το τέλος της παιδικότητας, αφού κάποιος άλλος θα χαίρεται τώρα τα σχετικά προνόμια.

Η συγγραφέας Τζέννιφερ Μπίνγκχαμ Χαλ δεν δίστασε να διδαχθεί από το σωστότερο παράδειγμα της Ονδουρέζας νταντάς της μεγάλης της κόρης. Στο βιβλίο της «Περισσότερα από ένα» (εκδόσεις Μπουκουμάνη σελ. 61) αντιλαμβάνεται για πρώτη φορά πως κατά την εγκυμοσύνη της εκείνη προετοίμαζε την κόρη της για να αντιμετωπίσει μία τραυματική εμπειρία, ενώ η νταντά της την προετοίμαζε για ένα χαρμόσυνο γεγονός.

Πραγματικά, για τις λιγότερο «ανεπτυγμένες» χώρες, στις οικογένειες είναι πολύ συνηθισμένο φαινόμενο να έχει κανείς αδέλφια και μάλιστα πολλά αδέλφια.

Οι ενήλικες είναι εξοικειωμένοι με την ύπαρξη παιδιών ακόμη και πριν αποκτήσουν δικά τους παιδιά. Κάποια ανήψια, ξαδερφάκια, αδερφάκια ή γειτονάκια εξοικειώνουν από νωρίς τους μέλλοντες γονείς με τις απαιτήσεις που θα αντιμετωπίσουν μελλοντικά. Αντίθετα, στις δικές μας κοινωνίες όπου απουσιάζουν σχεδόν ολοκληρωτικά τα παιδιά από την καθημερινότητα, σημειώνεται το φαινόμενο πολλά ζευγάρια πριν αποκτήσουν το δικό τους πρώτο παιδί να μην έχουν την παραμικρή εμπειρία για το μεγάλωμά του. Επιπροσθέτως, το μεγάλωμα της οικογένειας συνδέεται με το άγχος των γονέων της διατήρησης των υλικών παροχών. Οι γονείς βουλιάζουν στην εργασία για να παρέχουν τα «προς το ζην» όπως φυσικά απαιτεί το λάιφστάιλ μας, ουσιαστικά στερώντας έτσι την πολύτιμη παρουσία τους από τα παιδιά τους προκειμένου να εργαστούν ολοένα και εντατικότερα.

Παρόλο λοιπόν που οι ειδικοί επισημαίνουν και αναγνωρίζουν τη δυσκολία προσαρμογής στην οικογένεια που αποκτά νέο μέλος, σπεύδουν παρόλα αυτά να ονομάσουν «ζήλεια» τη συμπεριφορά του μοναχοπαιδιού που μετατρέπεται σε πρωτότοκο.

Και ενώ σαφώς απαγορεύεται στους γονείς, αλλά και στο ευρύτερο περιβάλλον να κακοχαρακτηρίζουν τα παιδιά, εντούτοις η λέξη "ζήλεια" πρωτοστατεί σε σχετικές συζητήσεις. Βασικό πλεονέκτημα της θεώρησης αυτής αποτελεί η αποενοχοποίηση της αποτυχίας των γονέων να σταθούν ως ουσιαστικοί αρωγοί στο προωτότοκο παιδί τους κατά τη διάρκεια της δύσκολης μετάβασης της οικογένειας από τριμελή σε τετραμελή.

Πολλές φορές οι γονείς, με την έλευση του δεύτερου παιδιού, παύουν να αφιερώνουν γόνιμο χρόνο στο πρωτότοκο, το εκδιώχνουν από το κρεββάτι του για να κοιμάται το νέο μωρό, από το δωμάτιό του, το στέλνουν συχνότερα στους παππούδες ή το εγγράφουν για πρώτη φορά κατά τη χρονική αυτή στιγμή σε παιδικό σταθμό.

Οι συμπεριφορές αυτές βιώνονται συχνά από τα παιδιά ως εγκατάλειψη, αφού δεν είναι δυνατόν να κατανοήσουν την έλλειψη χρόνου που αντιμετωπίζουν οι γονείς και τις απαιτητικές φροντίδες που συνοδεύουν το κάθε νεογέννητο αδερφάκι. Είναι λοιπόν αρκετά συνηθισμένα φαινόμενα, όπως η επιστροφή του πρωτότοκου στη χρήση πάνας, ενώ έχει σημειωθεί και πραγματική ανάσχεση στην σωματική ανάπτυξη τρίχρονου παιδιού που εστάλη στο χωριό στους παππούδες με την έλευση του μικρού του αδερφιού στο σπίτι (ασθενής του Μαρσέλ Ρουφό, παιδοψυχιάτρου στο Νοσοκομείο της Μασσαλίας, Αδελφός και αδελφή μία δύσκολη αγάπη, εκδόσεις Κριτική σελ. 28).

Το δεύτερο παιδί σηματοδοτεί τη λήξη του μήνα του μέλιτος των γονιών με το μοναχοπαίδι και την εισαγωγή για πρώτη φορά της έννοιας της δικαιοσύνης στην οικογένεια.

Ο ενίοτε παραπονούμενος ως παραμελημένος από τη μητέρα σύζυγος καλείται τώρα να διαδραματίσει ως πατέρας το «ρόλο της ζωής του», καθώς αυτός θα χαρίσει στη μητέρα το απαραίτητο χρονικό περιθώριο να αφοσιωθεί στο νεοαφιχθέν μέλος, χωρίς να νιώσει παραμελημένο το πρωτότοκο και ταυτόχρονα συσφίγγοντας τους δεσμούς του μαζί του. Το δεύτερο παιδί με τον τρόπο αυτό εμποδίζει την ολέθρια υπερβολική σύντηξη γονέων – παιδιού.

Το δεύτερο παιδί όμως δε θα πρέπει να σημάνει και το τέλος της παιδικότητας που απολαμβάνει το πρωτότοκο.

Συχνά οι γονείς αυξάνουν τις απαιτήσεις τους και γίνονται αυστηρότεροι με τα μεγαλύτερά τους παιδιά. Βλέπουμε να τους αναθέτουν καθήκοντα δυσβάσταχτα για την τρυφερή τους ηλικία, ακόμα και την επίβλεψη του μικρότερου αδερφιού, τη συνοδεία του, το διάβασμα των μαθημάτων, καθιστώντας τα υπο-γονείς.

Οι συγκρίσεις των γονέων είναι ένα σφάλμα που μπορεί να αποβεί μοιραίο για την αυτοεκτίμηση των παιδιών.

Στους δύο ο ένας είναι πάντα πιο παχουλός, πιο ακατάστατος, πιο αποτυχημένος. Οι συγκρίσεις λοιπόν δεν έχουν κανένα απολύτως νόημα, παρά να υποσκάπτουν την αδελφική σχέση και όχι μόνο.

Η συμπεριφορά των γονέων επηρεάζεται συχνά και από το φύλο των παιδιών τους. Συχνότερα τα αγόρια δέχονται αυστηρότερη μεταχείριση και τιμωρίες από ό τι τα κορίτσια.

Ακόμα και από τη βρεφική ηλικία, παρά τις συμβουλές των ειδικών για απεριόριστη τρυφερότητα, συχνά οι γονείς αγκαλιάζουν, φιλούν και χαϊδεύουν λιγότερο τα αγόρια.

Η μοιρασιά είναι μία δύσκολη παράμετρος στην αδελφική σχέση. Η έννοια της δικαιοσύνης θα πρέπει να είναι σύμφωνη με την ηλικία και την προσωπικότητα του κάθε παιδιού και να προκύπτει κατόπιν συζήτησης και διαπραγματεύσεων. Γενικά όμως όταν ξεσπά «μπόρα» μεταξύ των αδελφών, καλό είναι να αποφεύγεται ο ρόλος του διαιτητή από τους γονείς, γιατί μπορούν να δημιουργηθούν νέες εντάσεις και παρεξηγήσεις.

Οι ειδικοί συμβουλεύουν τους γονείς να εφαρμόζουν την «απομάκρυνση» όπου μπορούν.

Ξεχωριστά δωμάτια, ξεχωριστά παιχνίδια, ξεχωριστές δραστηριότητες. Ειδικά στα δίδυμα αδέλφια, όπου είναι απαραίτητος και ο ετεροκαθορισμός τους, προτείνεται μέχρι και η εγγραφή τους σε διαφορετικούς παιδικούς σταθμούς.

Οι καυγάδες στην αδελφική σχέση, κυρίως κατά τη διάρκεια της εφηβείας, θεωρούνται φυσιολογικοί και υποδηλώνουν υγιή σχέση. Ακόμα και αν εξακολουθούν στην ενήλικη ζωή, θεωρούνται πλέον ως κώδικας επικοινωνίας. Γενικά έχει παρατηρηθεί ότι οι σχέσεις των αδελφών αραιώνουν με το θάνατο των γονέων, ενώ συσφίγγονται με τη γέννηση τέκνων.

Τέλος, όσοι έχουν αδέλφια, ας ευγνωμονούν τους γονείς τους, διότι η ψυχανάλυση επιβεβαιώνει πως η αδελφική σχέση παίζει πρωταρχικό ρόλο στη συναισθηματική μας ανάπτυξη.
πηγή

Η προετοιμασία του μεγαλύτερου παιδιού της οικογενείας

Όταν φέρνετε δεύτερο παιδί σπίτι, εσείς και ο σύντροφος σας ως έμπειροι γονείς δεν θα έχετε ιδιαίτερο πρόβλημα προσαρμογής, το μεγαλύτερο παιδί σας όμως θα χρειαστεί να προσαρμοστεί ανάλογα, να μάθει και να δημιουργήσει μια στενή σχέση με το νεογέννητο. Ένα από τα σημαντικότερα πράγματα που πρέπει να κάνετε πριν την γέννηση του μωρού σας, είναι να εκμεταλλευτείτε το χρόνο που είσαστε μόνο εσείς και το μεγαλύτερο παιδί σας, επειδή η ζωή σας θα είναι διαφορετική, έστω και για λίγο και αξίζει να χτίσετε αυτή τη διαπροσωπική σχέση.

Επιπλέον, πρέπει να σιγουρευτείτε ότι το παιδί σας θα είναι ευτυχισμένο με τους ανθρώπους που θα το φροντίσουν τη χρονική περίοδο που θα λείψετε για τον τοκετό, για αυτό φροντίστε να περνάει χρόνο με τους παππούδες/γιαγιάδες, θείες/θείους και τους στενούς φίλους που θα το στηρίξουν και θα το βοηθήσουν. 

διαβάστε ακόμα:

Αδέλφια: «Tο μικρό», «H μεσαία», «O μεγάλος»

Χριστός Ανέστηηηηη χαμομηλάκιαααα

Χριστός Ανέστηηηηη χαμομηλάκιαααα
Χριστός Ανέστηηηηη παιδάκιααα κακοποιημέναααα

Χριστόος Ανέστηηηη χαμομηλάκια που δεν έχετεεε φαγητόοο

Χριστόοος Ανέστηηη παιδάκιααα που δεν έχετεεε σπίτιιιι

Θα νικήσειιι η Αγάπηηηη τους κακούυυς
Θα νικήσειιιιιι

Να μην έχετε λύπηηηηη
να μην έχετε δάκρυααααα

Υπάρχουνε καλοίιιι που ας αγαπάνεεε και θα φωνάζουνεεε για σας

και θα έρθει το Καλόοο

ΧΡΙΣΤΟΟΣ ΑΝΕΣΤΗΗΗΗ

ευχές σε όλα τα παιδάκια του Κόσμου

Αγαπητό μου χαμομηλάκι,
θερμές ευχές σε όλα τα παιδάκια του Κόσμου για Καλό Πάσχα

Έχετε αυγουλάκια φρέσκα, «από κότα»; Φτιάξτε Κρέμα Καραμελέ με αμύγδαλα

Για 10 άτομα

ΥΛΙΚΑ

1. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΡΑΜΕΛΑ:

• 150 γραμμ. ζάχαρη
• 40 ml νερό

2. ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΕΜΑ

• 400 ml γάλα
• 320 ml κρέμα γάλακτος 30-35% λιπαρά
• 75 γραμμ. ζάχαρη
• 5 αβγά
• 1 κουτ. σούπας εκχύλισμα βανίλιας
• αμύγδαλα φιλέ ψημένα

ΕΚΤΕΛΕΣΗ

• Προθερμάνετε το φούρνο στους 150 C.
• Φτιάξτε την καραμέλα: Βάλτε τη ζάχαρη να βράσει με το νερό μέχρι να αρχίσει να παίρνει χρώμα.
• Ρίξτε αμέσως τα τρία τέταρτα της καραμέλας στη φόρμα και προσθέστε στην κατσαρόλα το γάλα με την κρέμα γάλακτος και τη ζάχαρη, μέχρι να πάρει μία βράση.
• Προσθέστε τη βανίλια και αφήστε το να κρυώσει.
• Χτυπήστε τα αβγά με ένα πιρούνι και ρίξτε στο μείγμα των αβγών ένα μέρος από το γάλα και την κρέμα, ανακατεύοντας έντονα.
• Ρίξτε το μείγμα των αβγών στο γάλα και ανακατέψτε εκτός φωτιάς.
• Σουρώστε το μείγμα και γεμίστε τη φόρμα.
• Τοποθετήστε τη φόρμα σε ένα μεγαλύτερο ταψί με ψηλά τοιχώματα και γεμίστε το με καυτό νερό μέχρι το ένα τρίτο της φόρμας.
• Βάλτε το στο φούρνο για περίπου 30-45 λεπτά, ανάλογα με το σχήμα της φόρμας.
• Είναι έτοιμο όταν έχει πήξει.
• Αφήστε το γλυκό να κρυώσει και βάλτε το στο ψυγείο.
• Ξεφορμάρετε περνώντας ένα μαχαίρι στα τοιχώματα και αναποδογυρίζετε.
• Γαρνίρετε με αμύγδαλα φιλέ.

enet

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης - Χωρίς στεφάνι

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης
Χωρίς στεφάνι (πασχαλινό διήγημα)

Τάχα δὲν ἦτον οἰκοκυρὰ κι αὐτὴ στὸ σπίτι της καὶ στὴν αὐλήν της; Τάχα δὲν ἦτο κι αὐτὴ ἕναν καιρὸν νέα μὲ ἀνατροφήν; Εἶχε μάθει γράμματα εἰς τὰ σχολεῖα. Εἶχε πάρει τὸ δίπλωμά της ἀπὸ τὸ Ἀρσάκειον. Κι ἐτήρει ὅλα τὰ χρέη της τὰ κοινωνικά, καὶ μετήρχετο τὰ οἰκιακὰ ἔργα της καλλίτερ᾿ ἀπὸ καθεμίαν.  

Εἶχε δὲ μεγάλην καθαριότητα εἰς τὸ σπίτι της, κι εἰς τὰ κατώφλιά της, πρόθυμη ν᾿ ἀσπρίζῃ καὶ νὰ σφουγγαρίζῃ, χωρὶς ποτὲ νὰ βαρύνεται καὶ χωρὶς νὰ δεικνύῃ τὴν παραξενιὰν ἐκείνην, ἥτις εἶναι συνήθης εἰς ὅλας τὰς γυναῖκας, τὰς ἀγαπώσας μέχρις ὑπερβολῆς τὴν καθαριότητα. Καὶ ὅταν ἔμβαινεν ἡ Μεγάλη Ἑβδομάς, ἐδιπλασίαζε τὰ ἀσπρίσματα καὶ τὰ πλυσίματα, τόσον, ὁποὺ ἔκαμνε τὸ πάτωμα ν᾿ ἀστράφτῃ καὶ τὸν τοῖχον νὰ ζηλεύῃ τὸ πάτωμα. 

Ἤρχετο ἡ Μεγάλη Πέμπτη καὶ αὐτὴ ἄναφτε τὴ φωτιάν της, ἔστηνε τὴν χύτραν της, κι ἔβαφε κατακόκκινα τὰ πασχαλινὰ αὐγά. Ὕστερον ἡτοίμαζε τὴν λεκάνην της, ἐγονάτιζεν, ἐσταύρωνε τρεῖς φορὲς τ᾿ ἀλεῦρι κι ἐζύμωνε καθαρὰ καὶ τεχνικὰ τὶς κουλοῦρες, κι ἐνέπηγε σταυροειδῶς ἐπάνω τὰ κόκκινα αὐγά. Καὶ τὸ βράδυ, ὅταν ἐνύχτωνε, δὲν ἐτόλμα νὰ πάγῃ ν᾿ ἀνακατωθῇ μὲ τὰς ἄλλας γυναῖκας, διὰ νὰ ἀκούση τὰ Δώδεκα Εὐαγγέλια. Ἤθελε νὰ ἦτον τρόπος νὰ κρυβῇ ὀπίσω ἀπὸ τὰ νῶτα καμιᾶς ὑψηλῆς καὶ χονδρῆς ἢ εἰς τὴν ἄκραν οὐρὰν ὅλου τοῦ στίφους τῶν γυναικῶν, κολλητὰ μὲ τὸν τοῖχον, ἀλλ᾿ ἐφοβεῖτο, μήπως γυρίσουν καὶ τὴν κοιτάξουν. 

Τὴν Μεγάλην Παρασκευήν, ὅλην τὴν ἡμέραν, ἐρρέμβαζε κι ἔκλαιε μέσα της, κι ἐμοιρολολοῦσε τὰ νιάτα της, καὶ τὰ φίλτατά της, ὅσα εἶχε χάσει, καὶ ὠνειρεύετο ξυπνητή, κι ἐμελετοῦσε νὰ πάγῃ κι αὐτὴ τὸ βράδυ, πρὶν ἀρχήση ἡ Ἀκολουθία, ν᾿ ἀσπασθῇ κλεφτὰ κλεφτὰ τὸν Ἐπιτάφιον, καὶ νὰ φύγῃ, καθὼς ἡ Αἱμόρρους ἐκείνη, ἡ κλέψασα τὴν ἴασίν της ἀπὸ τὸν Χριστόν.
Ἀλλὰ τὴν τελευταίαν στιγμήν, ὅταν ἤρχιζε νὰ σκοτεινιάζῃ, τῆς ἔλλειπε τὸ θάρρος καὶ δὲν ἀπεφάσιζε νὰ ὑπάγῃ. Τῆς ἤρχετο παλμός. 

Ἀργὰ τὴν νύκτα, ὅταν ἡ ἱερὰ πομπή, μετὰ σταυρῶν καὶ λαβάρων καὶ κηρίων, ἐξήρχετο τοῦ ναοῦ, ἐν μέσῳ ψαλμῶν καὶ μολπῶν καὶ φθόγγων, ἐναλλὰξ τῆς μουσικῆς τῶν ὀρφανῶν Χατζηκώστα, καὶ θόρυβος καὶ πλῆθος καὶ κόσμος εἰς τὸ σκιόφως πολύς, τότε ὁ Γιαμπής, ὁ ἐπίτροπος, προέτρεχεν νὰ φθάση εἰς τὴν οἰκίαν του, διὰ νὰ φορέσῃ τὸν μεταξωτὸν κεντητόν του σκοῦφον, καὶ κρατῶν τὸ ἠλέκτρινον κομβολόγιόν του νὰ ἐξέλθῃ εἰς τὸν ἐξώστην μὲ τὴ ματαιουμένην ἀπὸ ἔτους εἰς ἔτους ἐλπίδα, ὅτι οἱ ἱερεῖς θὰ ἀπεφάσιζον νὰ κάμουν στάσιν καὶ ν᾿ ἀναπέμψουν δέησιν ὑπὸ τὸν ἐξώστην του, τότε καὶ ἡ πτωχὴ αὐτή, Χρηστίνα ἡ Δασκάλα (ὅπως τὴν ἔλεγαν ἕναν καιρὸν εἰς τὴν γειτονιάν), εἰς τὸ μικρὸν παράθυρον τῆς οἰκίας της, μισοκρυμμένη ὄπισθεν τοῦ παραθυροφύλλου, ἐκράτει τὴν λαμπαδίτσαν της, μὲ τὸ φῶς ἴσα μὲ τὴν παλάμην της, κι ἔρριπτεν ἄφθονον μοσχολίβανον εἰς τὸ πήλινον θυμιατόν, προσφέρουσα μακρόθεν τὸ μύρον εἰς Ἐκεῖνον, ὅστις ἐδέχθη ποτὲ τὰ ἀρώματα καὶ τὰ δάκρυα τῆς ἁμαρτωλοῦ, καὶ μὴ τολμώσα ἐγγύτερον νὰ προσέλθη καὶ ἀσπασθῆ τοὺς ἀχράντους καὶ ἡλοτρήτους καὶ αἱμοσταγεῖς πόδας Του. 

Καὶ τὴν Κυριακὴν τὸ πρωί, βαθιὰ τὰ μεσάνυκτα, ἵστατο πάλιν μισοκρυμμένη εἰς τὸ παράθυρον, κρατοῦσα τὴν ἀνωφελῆ καὶ ἀλειτούργητην λαμπάδα της, καὶ ἤκουε τὰς φωνᾶς τῆς χαρᾶς καὶ τοὺς κρότους κι ἔβλεπε κι ἐζήλευε μακρόθεν ἐκείνας, ὅπου ἐπέστρεφαν τρέχουσαι, φροὺ φρού, ἀπὸ τὴν ἐκκλησίαν, φέρουσαι τὰς λαμπάδας των λειτουργημένας, ἀναμμένας, ἕως τὸ σπίτι, εὐτυχεῖς, καὶ μέλλουσαι νὰ διατηρήσωσι δι᾿ ὅλον τὸν χρόνον τὸ ἅγιον φῶς τῆς Ἀναστάσεως. Καὶ αὐτὴ ἔκλαιε κι ἐμοιρολογοῦσε τὴ φθαρεῖσαν νεότητά της. 

Μόνον τὸ ἀπόγευμα τῆς Λαμπρῆς, ὅταν ἐσήμαινον οἱ κώδωνες τῶν ναῶν διὰ τὴν Ἀγάπην, τὴ Δευτέραν Ἀνάστασιν καλούμενην, μόνον τότε ἐτόλμα νὰ ἐξέλθῃ ἀπὸ τὴν οἰκίαν, ἀθορύβως καὶ ἐλαφρὰ πατοῦσα, τρέχουσα τὸν τοῖχον - τοῖχον, κολλώσα ἀπὸ τοῖχον εἰς τοῖχον, μὲ σχῆμα καὶ μὲ τρόπον τοιοῦτον ὡς νὰ ἔμελλε νὰ εἰσέλθῃ διά τι θέλημα εἰς τὴν αὐλὴν καμμιᾶς γειτονίσσης. Καὶ ἀπὸ τοῖχον εἰς τοῖχον ἔφθανεν εἰς τὴ βόρειον πλευρὰν τοῦ ναοῦ, καὶ διὰ τῆς μικρᾶς πλαγινῆς θύρας, κρυφὰ καὶ κλεφτὰ ἔμβαινε μέσα. 

Εἰς τὰς Ἀθήνας, ὡς γνωστόν, ἡ πρώτη Ἀνάστασης εἶναι γιὰ τὲς κυράδες, ἡ δευτέρα γιὰ τὲς δοῦλες. Ἡ Χρηστίνα ἡ Δασκάλα ἐφοβεῖτο τὰς νύκτας νὰ ὑπάγῃ εἰς τὴν ἐκκλησίαν, μήπως τὴν κοιτάξουν, καὶ δὲν ἐφοβεῖτο τὴν ἡμέραν νὰ μὴ τὴν ἰδοῦν. Διότι οἱ κυράδες τὴν ἐκοίταζαν, οἱ δοῦλες τὴν ἔβλεπαν ἁπλῶς. Εἰς τοῦτο δὲ ἀνεύρισκε μεγάλην διαφοράν. Δὲν ἤθελε ἢ δὲν ἠμποροῦσε νὰ ἔρχεται εἰς ἐπαφὴν μὲ τὰς κυρίας, καὶ ὑπεβιβάζετο εἰς τὴν τάξιν τῶν ὑπηρετριῶν. Αὕτη ἦτο ἡ τύχη της. 

Ὡραῖον καὶ πολὺ ζωντανόν, καὶ γραφικὸν καὶ παρδαλόν, ἦτο τὸ θέαμα. Οἱ πολυέλαιοι ὁλόφωτοι ἀναμμένοι, αἱ ἅγιαι εἰκόνες στίλβουσαι, οἱ ψάλται ἀναμέλποντες τὰ Πασχάλια, οἱ παπάδες ἱστάμενοι μὲ τὸ Εὐαγγέλιον καὶ τὴν Ἀνάστασιν ἐπὶ τῶν στέρνων, τελοῦντες τὸν Ἀσπασμόν. 

Οἱ δοῦλες μὲ τὰς κορδέλας των καὶ μὲ τὰς λευκὰς ποδιὰς των, ἐμοίραζαν βλέμματα δεξιὰ κι ἀριστερά, καὶ ἐφλυάρουν πρὸς ἀλλήλας χωρὶς νὰ προσέχουν εἰς τὴν ἱερὰν ἀκολουθίαν. Οἱ παραμάννες ὡδήγουν ἀπὸ τὴν χεῖρα τριετῆ καὶ πενταετῆ παιδία καὶ κοράσια, τὰ ὁποῖα ἐκράτουν τὰς χρωματιστὰς λαμπάδας των, κι ἔκαιον τὰ χρυσόχαρτα, μὲ τὰ ὁποῖα ἦσαν στολισμέναι, κι ἔπαιζαν κι ἐμάλωναν μεταξύ των, κι ἐζητοῦσαν νὰ καύσουν ὄπισθεν τὰ μαλλιὰ τοῦ πρὸ αὐτῶν ἱσταμένου παιδίου. Οἱ λοῦστροι ἔρριπτον πυροκρόταλα εἰς πολλὰ ἄγνωστα μέρη, ἐντὸς τοῦ ναοῦ καὶ κατετρόμαζον τὶς δοῦλες. Ὁ μοναδικὸς ἀστυφύλαξ τοὺς ἐκυνηγοῦσεν, ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἔφευγον ἀπὸ τὴν μίαν πλαγινὴν θύραν κι εὐθὺς ἐπανήρχοντο διὰ τῆς ἄλλης. Οἱ ἐπίτροποι ἐγύριζον τοὺς δίσκους, κι ἔρραινον μὲ ἀνθόνερον τὲς παραμάννες. 

Δυὸ ἢ τρεῖς νεαραὶ μητέρες τῆς κατωτέρας τάξεως τοῦ λαοῦ, ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ παραμάννες ἐκρατοῦσαν πεντάμηνα καὶ ἑπτάμηνα βρέφη εἰς τὰ ἀγκάλας. Τὰ μικρὰ ἤνοιγον τεθηπότα τοὺς γλυκεῖς ὀφθαλμούς των, βλέποντα ἀπλήστως τὸ φῶς τῶν λαμπάδων, τῶν πολυελαίων καὶ μανουαλίων, τοὺς κύκλους καὶ τὰ νέφη τοῦ ἀνερχομένου καπνοῦ τοῦ θυμιάματος, καὶ τὸ κόκκινον καὶ πράσινον φῶς, τὸ διὰ τῶν ὑάλων τοῦ ναοῦ εἰσερχόμενον, τὸ ἀνεμίζον ράσον τοῦ ἐκκλησιάρχου καλογήρου, τρέχοντος, μέσα - ἔξω εἰς διάφορα θελήματα, τὰ γένεια τῶν παπάδων, σειόμενα εἰς πᾶσαν κλίσιν τῆς κεφαλῆς, εἰς πᾶσαν κίνησιν τῶν χειλέων, διὰ νὰ ἐπαναλάβουν εἰς ὅλους τὸ Χριστὸς ἀνέστη. Βλέποντα καὶ θαυμάζοντα ὅλα ὅσα ἔβλεπον, τὰ στίλβοντα κομβία καὶ τὰ στριμμένα μουστάκια τοῦ ἀστυφύλακος, τοὺς λευκοὺς κεφαλοδέσμους τῶν γυναικῶν, καὶ τοὺς στοίχους τῶν ἄλλων παιδίων, ὅσα ἦσαν ἀραδιασμένα ἐγγὺς καὶ πόρρω, παίζοντα μὲ τοὺς βοστρύχους τῆς κόμης τῶν βασταζουσῶν, καὶ ψελλίζοντα ἀνάρθρους ἀγγελικοὺς φθόγγους. 

Δυὸ ὀκτάμηνα βρέφη εἰς τὰς ἀγκάλας δυὸ νεαρῶν μητέρων, αἵτινες ἵσταντο ὦμον μὲ ὦμον πλησίον μιᾶς κολώνας, μόλις εἶδαν τὸ ἓν τὸ ἄλλο, καὶ πάραυτα ἐγνωρίσθησαν καὶ συνῆψαν σχέσεις, καὶ τὸ ἓν, ὡραῖον καὶ καλὸν καὶ εὔθυμον, ἔτεινε τὴ μικρὰν ἁπαλὴν χεῖρα του πρὸς τὸ ἄλλο, καὶ τὸ εἶλκε πρὸς ἑαυτό, καὶ ἐψέλλιζεν ἀκαταλήπτους οὐρανίους φθόγγους. 

Ἀλλ᾿ ἡ φωνὴ τοῦ βρέφους ἦτο λιγεία, καὶ ἠκούσθη εὐκρινῶς ἐκεῖ γύρω, καὶ ὁ Γιαμπής, ὁ ἐπίτροπος, δὲν ἠγάπα ν᾿ ἀκούῃ θορύβους. Εἰς ὅλας τὰς νυκτερινὰς ἀκολουθίας τῶν Παθῶν, πολλάκις εἶχε περιέλθει τὰς πυκνὰς τῶν γυναικῶν τάξεις, διὰ νὰ ἐπιπλήττῃ πτωχὴν τίνα μητέρα τοῦ λαοῦ, διότι εἶχε κλαυθμυρίσει τὸ τεκνίον της. Ὁ ἴδιος ἔτρεξε καὶ τώρα, νὰ ἐπιτιμήσῃ καὶ αὐτὴν τὴν πτωχὴν μητέρα, διὰ τοὺς ἀκάκους ψελλισμοὺς τοῦ βρέφους της. 

Τότε ἡ Χρηστίνα ἡ Δασκάλα ἥτις ἵστατο ὀλίγον παρέκει, ὀπίσω ἀπὸ τὸν τελευταῖον κίονα, κολλητὰ μὲ τὸν τοῖχον, σύρριζα εἰς τὴν γωνίαν, ἐσκέφθη ἀκουσίως της - καὶ τὸ ἐσκέψθη ὄχι ὡς δασκάλα, ἀλλ᾿ ὡς ἀμαθὴς καὶ ἀνόητος γυνὴ ὁποὺ ἦτον - ὅτι, καθώς, αὐτὴ ἐνόμιζε, κανείς, ἂς εἶναι καὶ ἐπίτροπος ναοῦ, δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ ἐπιπλήξῃ πτωχὴν νεαρὰν μητέρα, διὰ τοὺς κλαυθμυρισμοὺς τοῦ βρέφους της, καθὼς δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ τὴν ἀποκλείσῃ τοῦ ναοῦ, διότι ἔχει βρέφος θηλάζον. Καθημερινῶς δὲν μεταδίδουν τὴ θείαν κοινωνίαν εἰς νήπια κλαίοντα; Καὶ πρέπει νὰ τὰ ἀποκλείσουν τῆς θείας μεταλήψεως, διότι κλαίουν; Ἕως πότε ὅλη ἡ αὐστηρότης τῶν «ἁρμοδίων» θὰ διεκδικῆται καὶ θὰ ξεθυμαίνῃ μόνον εἰς βάρος τῶν πτωχῶν καὶ τῶν ταπεινῶν; 

Ἐκ τοῦ μικροῦ τούτου περιστατικοῦ ἔλαβεν ἀφορμὴν ἡ Χρηστίνα νὰ ἐνθυμηθῇ, ὅτι πρὸ χρόνων, μίαν νύκτα, κατὰ τὴν ὕψωσιν τοῦ Σταυροῦ, ὅταν ἐπῆγε νὰ ἐκκλησιασθῇ εἰς τὸν ναΐσκον τοῦ Ἁγίου Ἐλισσαίου, παρὰ τὴν Πύλην τῆς Ἀγορᾶς, ἐνῷ ὁ ἀναγνώστης ἔλεγε τὸν Ἀπόστολον, ὅταν ἀπήγγειλε τὰς λέξεις «τὰ μωρά του κόσμου ἐξελέξατο ὁ Θεός», αἴφνης, κατὰ θαυμασίαν σύμπτωσιν, ἀπὸ τὸν γυναικωνίτην ἓν βρέφος ἤρχιζε νὰ ψελλίζῃ μεγαλοφώνως, ἀμιλλώμενον πρὸς τὴν φωνὴν τοῦ ἀναγνώστου. Καὶ ὁποίαν γλυκύτητα εἶχε τὸ παιδικὸν ἐκεῖνο κελάδημα! Τόσον ὡραῖον πρέπει νὰ ἦτο τὸ Ὡσαννά, τὸ ὁποῖον ἔψαλλον τὸ πάλαι οἱ παῖδες τῶν Ἑβραίων πρὸς τὸν ἐρχόμενον Λυτρωτήν. «Ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων καταρτίσω αἶνον, ἕνεκα τῶν ἐχθρῶν σου, τοῦ καταλύσαι ἐχθρὸν καὶ ἐκδικητήν».

 Τοιαῦτα ἀνελογίζετο ἡ Χρηστίνα, σκεπτόμενη, ὅτι καμμία μήτηρ δὲ θὰ ἦτο τόσον ἀφιλότιμος, ὥστε νὰ μὴ στενοχωρῆται, καὶ νὰ μὴ σπεύδῃ νὰ κατασιγάσῃ τὸ βρέφος της, καὶ νὰ μὴ παρακαλῇ ν᾿ ἀνοιχθῇ πλησίον της εἰς τὸν τοῖχον διὰ θαύματος θύρα, διὰ νὰ ἐξέλθῃ τὸ ταχύτερον. Περιτταὶ δὲ ἦσαν αἱ νουθεσίαι τοῦ ἐπιτρόπου, πρόσθετον προκαλούσαι θόρυβον, καὶ ἀφοῦ πρὸς βρέφος θηλάζον ὅλα τὰ συνήθη μέσα τῆς πειθοῦς εἶναι ἀνίσχυρα, μόνη δὲ ἡ μήτηρ εἶναι κάτοχος ἄλλων μέσων πειθοῦς, τὴ χρῆσιν τῶν ὁποίων περιττὸν νὰ ἔλθῃ τρίτος τις διὰ νὰ τῆς τὴν ὑπενθυμίσῃ. Κι ἔπειτα λέγουν ὅτι οἱ ἄνδρες ἔχουν περισσότερον μυαλὸ ἀπὸ τὰς γυναῖκας!

Οὕτω ἐφρόνει ἡ Χρηστίνα. Ἀλλὰ τί νὰ εἴπῃ; Αὐτῆς δὲν τῆς ἔπεφτε λόγος. Αὐτὴ ἦτον ἡ Χρηστίνα ἡ Δασκάλα, ὅπως τὴν ἔλεγαν ἕναν καιρόν. Παιδία δὲν εἶχε, διὰ νὰ φοβῆται τὰς ἐπιπλήξεις τοῦ ἐπιτρόπου. Τὰ παιδία της τὰ εἶχε θάψει, χωρὶς νὰ τὰ ἔχῃ γεννήσει. Καὶ ὁ ἀνὴρ τὸν ὁποῖον εἶχε, δὲν ἦτο σύζυγός της. 

Ἦσαν ἀνδρόγυνον χωρὶς στεφάνι. 
Χωρὶς στεφάνι! Ὁπόσα τοιαῦτα παραδείγματα! 

Ἀλλὰ δὲν πρόκειται νὰ κοινωνιολογήσωμεν σήμερον. Ἐλλείψει ὅμως ἄλλης προνοίας, χριστιανικῆς καὶ ἠθικῆς, διὰ νὰ εἶναι τουλάχιστον συνεπεῖς πρὸς ἑαυτοὺς καὶ λογικοί, νὰ ψηφίσωσι τὸν πολιτικὸν γάμον. 
Ἀπὸ τὸν καιρὸν ὁποὺ εἶχεν ἀνάγκην ἀπὸ τὰς συστάσεις τῶν κομματαρχῶν διὰ νὰ διορίζεται δασκάλα, εἷς τῶν κομματαρχῶν τούτων, ὁ Παναγῆς ὁ Ντεληκανάτας, ὁ ταβερνιάρης, τὴν εἶχεν ἐκμεταλλευθῆ. Ἅμα ἤλλαξε τὸ ὑπουργεῖον, καὶ δὲν ἴσχυε πλέον νὰ τὴ διορίσῃ, τῆς εἶπεν: 

- Ἔλα νὰ ζήσουμε μαζύ, καὶ ἀργότερα θὰ σὲ στεφανωθῶ. 
- Πότε; 
- Μετ᾿ ὀλίγους μῆνας, μετὰ ἓν ἑξάμηνον, μετὰ ἕνα χρόνον. 

Ἔκτοτε παρῆλθον χρόνοι καὶ χρόνοι, κι ἐκεῖνος ἀκόμα εἶχε μαῦρα τὰ μαλλιὰ κι αὐτὴ εἶχεν ἀσπρίσει. Καὶ δὲν τὴν ἐστεφανώθη ποτέ. 

Αὐτὴ δὲν ἐγέννησε τέκνον. Ἐκεῖνος εἶχε καὶ ἄλλας ἐρωμένας. Κι ἐγέννα τέκνα μὲ αὐτάς. 
Ἡ ταλαίπωρος αὐτή, μανθάνουσα, ἐπιπλήττουσα, διαμαρτυρομένη, ὑπομένουσα, ἐγκαρτεροῦσα ἔπαιρνε τὰ νόθα τοῦ ἀστεφανώτου ἀνδρός της εἰς τὸ σπίτι, τὰ ἐθέρμενεν εἰς τὴν ἀγκαλιάν της, ἀνέπτυσσε μητρικὴν στοργήν, τὰ ἐπονοῦσε. Καὶ τὰ ἀνέσταινε, κι ἐπάσχιζε νὰ τὰ μεγαλώση. Καὶ ὅταν ἐγίνοντο δυὸ ἢ τριῶν ἐτῶν, καὶ τὰ εἶχε πονέσει πλέον ὡς τέκνα της, τότε ἤρχετο ὁ Χάρος, συνοδευόμενος ἀπὸ τὴν ὀστρακιάν, τὴν εὐλογιὰν καὶ ἄλλας δυσμόρφους συντρόφους, καὶ τῆς τὰ ἔπαιρνεν ἀπὸ τὴν ἀγκαλιά της. 

Τρία ἢ τέσσερα παιδία τῆς εἶχαν ἀποθάνει οὕτω ἐντὸς ἑπτὰ ἢ ὀκτὼ ἐτῶν. Κι αὐτὴ ἐπικραίνετο. Ἐγήρασκε καὶ ἄσπριζε. Κι ἔκλαιε τὰ νόθα του ἀνδρός της, ὡς νὰ ἦσαν γνήσια ἰδικά της. Κι ἐκεῖνα τὰ πτωχά, τὰ μακάρια, περιίπταντο εἰς τ᾿ ἄνθη τοῦ παραδείσου ἐν συντροφίᾳ μὲ τ᾿ ἀγγελούδια τὰ ἐγχώρια ἐκεῖ. Ἐκεῖνος οὐδὲ λόγον τῆς ἔκαμνε πλέον περὶ στεφανώματος. Κι αὐτὴ δὲν ἔλεγε πλέον τίποτε. Ὑπέφερεν ἐν σιωπῇ.

Κι ἔπλυνε κι ἐσυγύριζεν ὅλον τὸν χρόνον. Τὴ Μεγάλην Πέμπτην ἔβαπτε τ᾿ αὐγὰ τὰ κόκκινα. Καὶ τὰς καλὰς ἡμέρας δὲν εἶχε τόλμης πρόσωπον νὰ ὑπάγῃ κι αὐτὴ εἰς τὴν ἐκκλησίαν. 

Μόνον τὸ ἀπόγευμα τοῦ Πάσχα, εἰς τὴν ἀκολουθίαν τῆς Ἀγάπης, κρυφὰ καὶ δειλὰ εἰσῆρπεν εἰς τὸν ναόν, διὰ ν᾿ ἀκούση τὸ «Ἀναστάσεως ἡμέρα» μαζὺ μὲ τὲς δοῦλες καὶ τὲς παραμάννες.

 Ἀλλ᾿ Ἐκεῖνος, ὄτις ἀνέστη «ἕνεκα ταλαιπωρίας τῶν πτωχῶν καὶ τοῦ στεναγμοῦ τῶν πενήτων», ὅστις ἐδέχθη τῆς ἁμαρτωλῆς τὰ μύρα καὶ τὰ δάκρυα, καὶ τοῦ λῃστοῦ τὸ Μνήσθητί μου, θὰ δεχθῆ καὶ αὐτῆς τῆς πτωχῆς τὴν μετάνοιαν, καὶ θὰ τῆς δώση χῶρον καὶ τόπον χλοερόν, καὶ ἄνεσιν καὶ ἀναψυχὴν εἰς τὴ βασιλείαν Του τὴν αἰωνίαν.

(1896)