Μάθημα ζωής.

H εφτάχρονη πιτσιρίκα που πουλάει τα γλυκά στον δρόμο της Δαμασκού και ταυτόχρονα γράφει τα μαθήματά της (!) δεν άφηνε με τίποτε τόν Wasim Kheir Beik νά τήν φωτογραφήσει.
Τελικά ο φωτογράφος του πρακτορείου SANA πήρε αυτό πού ήθελε με φακό από 30 μέτρα απόσταση (μαζί και το πρώτο βραβείο για το 2007 από την Ένωση Αραβικών Πρακτορείων Ειδήσεων), χαρίζοντας και σε μας τη θαυμάσια αυτή εικόνα με τα συγκινητικά μηνύματα...

(από την εφημερίδα «Αντιφωνητής»)

Παρκάροντας τα βρέφη μπροστά στην τηλεόραση, επιβραδύνεται η εξέλιξη του λεξιλογίου τους

Δεν είναι λίγοι εκείνοι οι γονείς οι οποίοι προκειμένου να βρουν λίγες ώρες ησυχίας, «παρκάρουν» τα παιδιά τους μπροστά από τις τηλεοράσεις για να παρακολουθήσουν κάποιο πρόγραμμα που αρμόζει στην ηλικία τους. 

Αμερικανοί επιστήμονες «κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου"» τονίζοντας ότι η παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων από βρέφη μπορεί στην πραγματικότητα να επιβραδύνει την εξέλιξη του λεξιλογίου εφόσον γίνεται υπερβολική χρήση.

«Για κάθε ώρα που ένα βρέφος ηλικίας από 8 έως 16 μηνών περνά μπροστά στην τηλεόραση παρακολουθώντας διάφορα παιδικά βίντεο, αντιλαμβάνεται κατά μέσον όρο από έξι έως οκτώ λέξεις λιγότερες σε σύγκριση με τα βρέφη που δεν παρακολουθούν τόση ώρα τηλεόραση», δήλωσε ο Φρέντερικ Ζίμερμαν, του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον.

Τέτοιου είδους επιπτώσεις δεν παρατηρούνται σε παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας.

«Το πιο σημαντικό συμπέρασμα αυτής της μελέτης είναι ότι δεν υπάρχει σαφής ένδειξη για κάποιο όφελος που να προέρχεται από τα παιδικά βίντεο, αντιθέτως υπάρχουν ενδείξεις για αρνητικές συνέπειες», δήλωσε ο Ζίμερμαν.

«Το συμπέρασμα είναι ότι όσο περισσότερο ένα παιδί παρακολουθεί παιδικά βίντεο, τόσο μεγαλύτερες είναι οι συνέπειες. Η διάρκεια της τηλεθέασης έχει σημασία», πρόσθεσε.

Η έρευνα διενεργήθηκε με δείγμα 1.000 οικογενειών στη Μινεσότα και την Ουάσινγκτον, όπου οι γονείς και τα παιδιά κλήθηκαν να απαντήσουν σε λεπτομερή ερωτηματολόγια.

Ένα κοντό κουκλάκι

Θα πρέπει να ήμουν μεταξύ τεσσάρων με πέντε ετών, δεκαετία του 70. Μετά φύγαμε από αυτό το σπίτι. Μια φίλη του πατέρα μου ήρθε αργά, κατευθείαν από ένα ταξίδι στην Αμερική. Πρέπει να ήταν περασμένες δέκα - άρα για μένα βαθιά νύχτα. 

Στο τηλέφωνο του είπε ότι μου φέρνει κάτι και να περιμένω την έκπληξη αν δε με είχε ακόμα βάλει η γιαγιά για ύπνο.

Θυμάμαι μια λάμπα με περίτεχνα σχέδια στο κρύο σαλόνι. Βλέπω και τα λαδί καλύμματα στις μεγάλες πολυθρόνες. Η κοπέλα ήρθε κι ήταν πολύ ψηλή,κι όχι μόνο για μένα, που ήμουν μικρό παιδί - έτσι κι αλλιώς ήταν μια ψιλόλιγνη φιγούρα με φλέβες που διαγράφονταν στα κατάλευκα χέρια της. 

Ήταν χειμώνας αλλά εκείνη φορούσε ένα αμάνικο φόρεμα και το παλτό της. Είχε ένα πολύ ωραίο όνομα. Κάτι σαν Μελίτα, Μελίνα, κάτι τέτοιο. Σαν ξωτικό ήταν, με κατάλευκη, πορσελάνινη επιδερμίδα και σκούρα μακριά μαλλιά.

Πήγα διστακτικά δίπλα της όταν με φώναξε και ανέβηκα στα πόδια της. Με κράτησε στην αγκαλιά της και με φίλησε.Τότε έβγαλε από την τσάντα της, χωρίς συσκευασία, μόνο σε χαρτί τυλιγμένο, ένα κοντό κουκλάκι με μια αστεία σαλοπέτα στο χρώμα της χλόης. 

Τον έλεγαν Τίμμυ, ήταν ένα αγόρι με καρέ εβένινο γυαλιστερό μαλλί και έξυπνα, ανοιχτά γαλάζια μάτια σαν χάντρες. Είχε μιαν έκφραση πονηρή στο πρόσωπο κι ένα λαμπρό χαμόγελο, λες και μόλις είχε κάνει μια σκανταλιά. 

Πολύ μικρούλης το δέμας. Αμέσως κέρδισε τη συμπάθειά μου και έγινε το φιλαράκι μου. Εκείνο το βράδυ τον έβαλα δίπλα στο μαξιλάρι μου και από τότε πολλές φορές κοιμόμασταν μαζί, αφού του έλεγα ό,τι μου ερχόταν στο κεφάλι.Τα πρωϊνά τον αναζητούσα καθώς τρύπωνε κάτω από το μαξιλάρι ή μέσα στη νύχτα έπεφτε από το κρεββάτι. Του έδινα ένα φιλάκι και έτσι ξεκινούσε η μέρα. Δε θυμάμαι τι απέγινε...

Αναρτήθηκε από Όλα θα πανε καλα...