13-03-2008 1:46, 01:46 AM Στις αναπτυγμένες χώρες της Ευρώπης, τέσσερα παιδιά χάνουν τη ζωή τους κάθε μέρα από την κακοποίηση, ενώ στα 1000 παιδιά που κακοποιούνται, υπομένοντας σιωπηλά το μαρτύριό τους, σημειώνεται ένα θάνατος.
Στις δε τριτοκοσμικές χώρες δεν γίνεται λόγος καν για τη σωματική βία, καθώς εκεί οι παραβιάσεις αφορούν θεμελιώδη δικαιώματα.
Πρόκειται για στοιχεία των τελευταίων δύο ετών που έχει συγκεντρώσει η Unicef, και παρουσιάστηκαν στη διάρκεια διεθνούς συνεδρίου με θέμα «Ερευνώντας θέματα επικινδυνότητας και ευπάθειας σε παιδιά στην Νοτιοανατολική Ευρώπη», που διοργάνωσε στη Θεσσαλονίκη το Κέντρο Ερευνών Νοτιοανατολικής Ευρώπης, σε συνεργασία με το City College.
Οι σύνεδροι επεσήμαναν πως η οικογένεια δεν αποτελεί πάντα ένα ασφαλές μέρος για τα παιδιά και επεσήμαναν ότι ακόμη και οι ήπιες μορφές βίας με στόχο την τιμωρία, ως μέθοδος διαπαιδαγώγησης, μπορεί να βλάψουν την αυτοεκτίμηση του παιδιού και τη σωστή ανάπτυξη της ατομικότητάς του.
Σε έρευνα του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού (1998) για τη χρήση σωματικής τιμωρίας, διαπιστώθηκε ότι το ξύλο που χρησιμοποιούν οι γονείς καθημερινά στην ανατροφή των παιδιών τους οδήγησε το 4% των παιδιών σε τραυματισμούς και το 1% σε σοβαρούς τραυματισμούς που χρειάστηκαν νοσηλεία.
«Οι γονείς καταφεύγουν στη βία και το ξύλο όταν οι ίδιοι αισθάνονται πίεση και ένταση από άλλα γεγονότα, άσχετα από τη συμπεριφορά του παιδιού. Τα παιδιά γίνονται θύματα και άλλων μορφών βίας από την παραμέληση των γονιών τους. Γι αυτό είναι η ίδια η οικογένεια που χρειάζεται υποστήριξη», τόνισε η ειδική σε θέματα κακοποίησης παιδιών του Ινστιτούτου Υγείας του Παιδιού, Ειρήνη Φερέτη.
Υποστήριξε δε ότι η ψυχική βία είναι εξίσου επιβαρυντική με τη σωματική και αναφέρθηκε στις ελλείψεις δομών, κυρίως στην περιφέρεια, για την αντιμετώπιση του φαινομένου.
Στην Ελλάδα, στις 100.000 γεννήσεις το χρόνο αναμένεται ότι 1.000 έως 2.000 παιδιά θα κακοποιηθούν (ποσοστό περίπου 1-2% του παιδικού πληθυσμού). Ωστόσο, σύμφωνα με τους ειδικούς ένα νεκρό παιδί σημαίνει χρόνια βία, απομόνωση της οικογένειας και έλλειψη υποστηρικτικών δομών.
Οι συνηθισμένοι παράγοντες που συμβάλλουν στην κακοποίηση είναι η φτώχεια, τα αρνητικά πολιτισμικά πρότυπα, η έλλειψη σωστής ανατροφής, περιβάλλοντος αγάπης και στοργής των ίδιων των γονιών, η μικρή ηλικία στην οποία κάποιος γίνεται γονιός κ.ά.
Η Ψυχολόγος και συνεργάτιδα του Κέντρου Ερευνών Νοτιανατολικής Ευρώπης, Ευφροσύνη Καλυβά, τόνισε ότι το θεσμικό πλαίσιο στην Ελλάδα δεν προσφέρει ασφάλεια σε αυτόν που θέλει να καταγγείλει περιστατικά κακοποίησης παιδιών. Όσον αφορά στις συνέπειες από τη χρήση ουσιών από τους γονείς σημείωσε: «Η χρήση ουσιών από τους γονείς μπορεί να μην έχει σχέση πάντα με τη σωματική βία, αλλά με τις εικόνες της καθημερινότητας που λαμβάνουν τα παιδιά, όπως το να βλέπουν τους γονείς μεθυσμένους, λιπόθυμους, να βρίζουν κ.ά.»
Η υπεύθυνη του προγράμματος Παιδικής Προστασίας στη Σερβία, Μάσα Αβράμοβιτς, αναφέρθηκε στην διαδικασία ανάπτυξης τα τελευταία πέντε χρόνια, διαφόρων μοντέλων συμμετοχής των παιδιών της χώρας σε δράσεις, όπως αυτή της θέσπισης δικαιώματος για Συνήγορο του Παιδιού.
Στο πρόγραμμα συμμετείχαν περίπου 1.500 παιδιά, τα οποία εξέφρασαν ανασφάλεια, κυρίως για το σχολικό τους περιβάλλον (βία από τους συνομήλικούς τους), διαπίστωσαν διάκριση προς τα παιδιά με ειδικές ανάγκες και τους Ρόμα, αδυναμία να εκφράσουν ελεύθερα τις ιδέες τους στο σχολείο, αλλά και να έχουν προσωπική ζωή.
Συντάκτης: Ανδρέας Ροδίτης
Πηγή: news.ert.gr & AΠE
