Είμαι ο Ιωακείμ... Παγκόσμια Ημέρα για τα παιδιά με Σύνδρομο Down

Γεια σας, το όνομά μου είναι Ιωακείμ Φροσύνης. Είμαι 16 χρονών και πηγαίνω Α ΛΥΚΕΙΟΥ στο 2ο Λύκειο Θέρμης Θεσσαλονίκης.

Γεννήθηκα με σύνδρομο Down και όπως καταλαβαίνετε έχω κάποιες διαφορές από τα παιδιά της ηλικίας μου, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει να προοδεύσω. Για να φτάσω ως εδώ πέρασα κάποια στάδια.

Θέλετε να σας πω την ιστορία μου;

Τα πράγματα ήταν λίγο δύσκολα για μένα στην αρχή, γιατί είχα σοβαρή καρδιακή πάθηση και έπρεπε πολύ γρήγορα να χειρουργηθώ για να γίνω καλά.
Έτσι οι γονείς μου με πήγαν στην Αγγλία και μετά από δύο εγχειρίσεις έγινα καλά και μπόρεσα να αναπτυχθώ. Αργότερα όταν ήμουν 4 χρονών οι γονείς μου με πήγαν στην Αμερική, όπου εκπαιδεύτηκαν για μένα και ακολούθησα το πρόγραμμα του Glenn Doman στη Φιλαδέλφεια.

Τότε άρχισε ένας δύσκολος αλλά ευχάριστος αγώνας για μένα και την οικογένειά μου. Καθημερινά έκανα ασκήσεις γυμναστικής και διάβασμα, όλα μαζί 8 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα. Έκανα ασκήσεις στο πάτωμα, κολύμπι, μονόζυγο, τρέξιμο, περπάτημα, διάβασμα, γράψιμο με το χέρι και στο κομπιούτερ.Ακόμη είχα αρκετές υπευθυνότητες και βοηθούσα τη μαμά στις δουλειές του σπιτιού. 
 
Τώρα μετά από 12 χρόνια συνεχίζω με χαρά το πρόγραμμά μου και πηγαίνω στο κανονικό σχολείο. Μπορώ να εκφράσω τα συναισθήματά μου, αυτοεξυπηρετούμαι, κάνω δουλειές στο σπίτι και συνεχίζω τη γυμναστική στο γήπεδο.
Η αγαπημένη μου ασχολία είναι το διάβασμα και το παιχνίδι, ααα, δεν σας το είπα μπορώ να μιλώ και να ξεχωρίζω Αγγλικά και Γερμανικά.
Γεια σας γεια σας. A! περιμένω και τα e-mail σας στο ioakim@frossinis.gr
 
Όσοι θέλουν μπορώ να τους στείλω και το DVD και το βιβλίο που έχω με το πρόγραμμα που έκανα όλα αυτά τα χρόνια. Είναι ωραίο θα σας αρέσει.

http://www.frossinis.gr/

«Ντόπινγκ το φαινόμενο της ντροπής»

«Το ντόπινγκ έχει εισχωρήσει ακόμα και στα συνοικιακά γυμναστήρια και τα σχολικά πρωταθλήματα»

 

«Πνιγμένος» στις παράνομες ουσίες είναι, σύμφωνα με όσους γνωρίζουν τον χώρο, και ο ερασιτεχνικός αθλητισμός. «Το ντόπινγκ έχει εισχωρήσει ακόμα και στα συνοικιακά γυμναστήρια και τα σχολικά πρωταθλήματα», τονίζουν.

Με τον εφιάλτη του γονιδιακού ντόπινγκ να καραδοκεί πλέον πίσω από κάθε μελλοντική αθλητική δραστηριότητα, ανήλικοι θυσιάζονται στον βωμό των υπέρογκων προσδοκιών για οικονομική ευτυχία και κοινωνική καταξίωση.

Στα συνοικιακά γυμναστήρια, σε ερασιτεχνικούς συλλόγους, ακόμη και στα σχολικά πρωταθλήματα τα κρούσματα ντόπινγκ δεν είναι λίγα. Σύμφωνα με όσους γνωρίζουν τα τεκταινόμενα του ερασιτεχνικού αθλητισμού, οι ουσίες αποτελούν τον κανόνα για την πλειονότητα των παιδιών που διαθέτουν ταλέντο και θέλουν να προχωρήσουν.

Πρόσφατες έρευνες κατέδειξαν ότι στη χώρα μας το ντόπινγκ στο Δημοτικό Σχολείο περιορίζεται σε μια πολύ μικρή ομάδα παιδιών τα οποία ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό, στην εφηβεία, όμως, ηλικιακή περίοδος κατά την οποία αρκετά παιδιά είναι ήδη πρωταθλητές ή Ολυμπιονίκες, αυξάνεται σημαντικά.

Νωπό είναι ακόμη στη μνήμη της κοινής γνώμης το περιστατικό της 15χρονης μαθήτριας που εντοπίστηκε ντοπαρισμένη το 2005 λίγο πριν λάβει μέρος στο σχολικό πρωτάθλημα. Δεν είναι η μόνη περίπτωση που έχει δει το φως της δημοσιότητας στη χώρα μας.
«Σε επαφές που έχω με γιατρούς έχω ακούσει αρκετές φορές να μεταφέρουν περιστατικά κατά τα οποία οι γονείς τούς προτρέπουν να δώσουν κάτι στο παιδί για να πάει καλύτερα, όταν βλέπουν πως έχει φτάσει πια στο κορύφωμα των προσπαθειών του», λέει η Χαρά Σπηλιοπούλου, πρόεδρος του ΕΣΚΑΝ.
Από την πλευρά του, ο καθηγητής Δημήτρης Κουρέτας, ο οποίος τελεί πρόεδρος του Ναυτικού Ομίλου Λάρισας, διαπιστώνει πως μια ολοκληρωμένη προσωπικότητα είναι η βάση για να πάει κανείς ενάντια στα φάρμακα. «Εμάς μας ενδιαφέρει οι αθλητές μας να είναι μαθητές του 19 και του 20», λέει, «και όχι μονοδιάστατες προσωπικότητες».
Το θέμα, όπως φαίνεται, είναι σοβαρό. Και πολύπλοκο. Τόσο πολύ που εξαιτίας του για πρώτη φορά στα χρονικά διαβάστηκε στη Βουλή ένα παραμύθι: Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Κάρολος Παπούλιας ανέγνωσε τον «Λαγό και τη χελώνα», έναν μύθο που έγραψε ο Ευγένιος Τριβιζάς για το ντόπινγκ.

Θυσίες
Δυο καθηγητές και ένας καθηγητής-συγγραφέας, που αγγίζει με αφοπλιστικό τρόπο την άγουρη παιδική ψυχή, μιλούν στο «Εθνος» για το παιδικό ντόπινγκ και για τον πρωταθλητισμό ως αγώνα δρόμου στη διάρκεια του οποίου κάποτε θυσιάζονται η τρυφερότητα, η ψυχική υγεία και η σωματική ακεραιότητα των παιδιών. Αφορμή η διημερίδα με τίτλο «Ντόπινγκ το φαινόμενο της ντροπής» που θα πραγματοποιηθεί στις 30 και 31 Μαρτίου από σειρά φορέων με πλούσιο περιεχόμενο και εισηγητές, μεταξύ άλλων, τους προαναφερθέντες.
Οι εργασίες θα λάβουν χώρα στο Ιδρυμα Ευγενίδου, το οποίο έχει επιπλέον τον ρόλο του συνδιοργανωτή στο πλαίσιο της κοινωνικής του δραστηριότητας.

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΡΟΒΒΑ
περισσότερα εδώ

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΚΟΥΛΑΣ – Παραδοσιακό παραμύθι

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΠΟΝΤΙΚΟΥΛΑΣ 
– Παραδοσιακό παραμύθι –

Η δύναμη είναι μέσα μας.

Η Ευτυχία είναι δίπλα μας

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια οικογένεια ποντικών. Ο μπαμπάς ο πόντικας, η μαμά η ποντικίνα και η μοναχοκόρη τους η ποντικούλα. Τέτοια όμορφη ποντικούλα δεν υπήρχε πουθενά! Ο πόντικας και η ποντικίνα μεγάλωσαν την κόρη τους όσο καλύτερα μπορούσαν και όταν μεγάλωσε για τα καλά, αποφάσισαν να την παντρέψουν.
Με ποιόν όμως; Ήθελαν τον καλύτερο!
— Ποιος είναι ο καλύτερος; Σκέφτηκαν, σκέφτηκαν και τελικά τον βρήκαν! Ο ήλιος, είπαν και οι δυο μαζί, και έτριψαν τα μουστάκια τους ευχαριστημένοι.
Ετοιμάστηκαν την άλλη μέρα και ξεκίνησαν να βρουν τον ήλιο. Περπάτησαν, περπάτησαν και κάποτε έφτασαν στο παλάτι του ήλιου. Εκείνος τους καλοδέχτηκε και τους ρώτησε για το σκοπό της επίσκεψής τους.
— Να, του είπαν, έχουμε μια πολύ καλή και όμορφη κόρη, την ποντικούλα μας. Είναι καιρός να την παντρέψουμε και σκεφτήκαμε εσένα για γαμπρό, γιατί είσαι ο καλύτερος.
Ο ήλιος χαμογέλασε και είπε:
— Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε, αλλά δεν είμαι εγώ ο καλύτερος.
— Μα πώς; ρώτησαν γεμάτοι απορία ο πόντικας και η ποντικίνα. Αφού είσαι πιο ψηλά απ΄ όλους, βλέπεις όλον τον κόσμο, δίνεις ζωή σε όλα τα ζώα και τα φυτά της γης, όλοι σε αγαπούν και σε θαυμάζουν. Κανένας δεν μπορεί να σε νικήσει.
— Και όμως κάνετε λάθος. Με νικάει το σύννεφο. Όταν μπαίνει μπροστά μου, τίποτα δεν μπορώ να κάνω.
Δίκιο έχει, σκέφτηκαν οι ποντικοί. Χαιρέτησαν και έφυγαν.
Την άλλη μέρα πήγαν και βρήκαν το σύννεφο, που ήταν γκρίζο και τεράστιο.
Το σύννεφο τους καλωσόρισε και οι ποντικοί του είπαν το σκοπό της επίσκεψής τους.
— Ο ήλιος μας είπε πως εσύ είσαι δυνατότερος από εκείνον και γι αυτό ήρθαμε σε σένα, αφού θέλουμε να παντρέψουμε την κόρη μας την ποντικούλα με τον καλύτερο και τον δυνατότερο.
Το σύννεφο κουνήθηκε, άλλαξε σχήμα, έγινε πιο γκρίζο και είπε:
— Μεγάλη η τιμή που μου κάνετε να παντρευτώ τη μοναχοκόρη σας, μα αφού θέλετε τον καλύτερο και τον δυνατότερο να ξέρετε ότι δεν είμαι εγώ αυτός.
— Και ποιος είναι; ρώτησαν με απορία οι ποντικοί.
— Είναι ο αέρας, απάντησε το σύννεφο. Όταν φυσάει με πηγαίνει όπου θέλει. Όσο κι αν αντισταθώ δεν καταφέρνω να τον νικήσω.
— Δίκιο έχεις, είπαν οι ποντικοί και έφυγαν.
Σε λίγες μέρες ετοιμάστηκαν και ξεκίνησαν για ένα μακρινό ταξίδι, πέρα μακριά, στη χώρα του αέρα.
Κάποτε έφτασαν. Βρήκαν τον αέρα και του είπαν πως ήρθαν να του ζητήσουν να παντρευτεί την κόρη τους την ποντικούλα, αφού εκείνος είναι ο δυνατότερος απ΄ όλους.
— Ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνετε και ευχαρίστως θα παντρευόμουν την κόρη σας, αλλά, δυστυχώς, δεν είμαι ο δυνατότερος από όλους.
— Δεν είσαι; και ποιος είναι;
— Ελάτε μαζί μου, είπε ο αέρας και τους οδήγησε σε ένα ψηλό σημείο. Εκεί σταμάτησε, έδειξε μπροστά με το δάχτυλό του και είπε:
— Δυνατότερος από μένα είναι αυτός εκεί ο ψηλός πύργος. Χρόνια και χρόνια προσπαθώ να τον γκρεμίσω και δεν τα ΄χω καταφέρει ακόμα. Φυσάω με όλη μου τη δύναμη και δεν κουνιέται ούτε ρούπι από τη θέση του. Αυτός είναι, λοιπόν, καλύτερος και δυνατότερος από μένα και αξίζει να παντρευτεί τη μοναχοκόρη σας.
Οι ποντικοί χαιρέτησαν τον αέρα, τον ευχαρίστησαν και έφυγαν.
Περπάτησαν, περπάτησαν και έφτασαν στον ψηλό πύργο.
Στάθηκαν και τον κοίταζαν.
— Πω, πω! Τι μεγάλος και ψηλός είναι! Σαν να ΄χε δίκιο ο αέρας. Βρήκαν, επιτέλους, το δυνατότερο και τον καλύτερο γαμπρό για την κόρη τους.
Χαιρέτησαν τον πύργο και του είπαν γιατί τον επισκέφτηκαν.
Ο πύργος γελώντας απάντησε:
— Νομίζετε, αγαπητοί μου ποντικοί, ότι εγώ είμαι ο δυνατότερος απ΄ όλους; Πόσο λάθος κάνετε! Μάθετε, λοιπόν, πως δυνατότεροι απ΄ όλους είστε εσείς, οι ποντικοί. Ναι, καλά ακούσατε. Εσείς οι ποντικοί, ξανάπε ο πύργος και ο πόντικας και η ποντικίνα έμειναν να τον κοιτάζουν με το στόμα ανοιχτό από την έκπληξη.
— Μα πώς;; ρώτησαν.
— Να, είπε ο πύργος. Εγώ μπορεί να είμαι μεγάλος και ψηλός, αλλά εσείς οι ποντικοί χρόνια τώρα σκάβετε και τρώτε τα θεμέλιά μου. Έχετε ανοίξει τόσο πολλές τρύπες που με δυσκολία κρατιέμαι όρθιος. Λίγο ακόμα να σκάψετε και θα γίνω ένας μεγάλος σωρός από πέτρες και χώματα.
Αυτά είπε ο πύργος και οι ποντικοί κοιτάχτηκαν παραξενεμένοι και άφωνοι.
Σε λίγο ευχαρίστησαν τον πύργο και γύρισαν στη φωλιά τους.
Εκεί βρήκαν την ποντικούλα να τους περιμένει. Αγκαλιάστηκαν και αποφάσισαν ότι η αγαπημένη τους μοναχοκόρη έπρεπε να παντρευτεί έναν καλό και δυνατό ποντικό, αφού οι ποντικοί ήταν οι δυνατότεροι, οι καλύτεροι και οι πιο σπουδαίοι από όλους.
Και πραγματικά σε λίγο καιρό η ποντικούλα παντρεύτηκε έναν όμορφο, νεαρό ποντικό, καφετί και μεγάλο, με στρογγυλά χαριτωμένα αυτάκια και με μια μακριά ουρά.
Ήταν έξυπνος και αγαπούσε πολύ τη γυναίκα του την ποντικούλα.
Όλοι ήταν χαρούμενοι και ευτυχισμένοι. Γλέντησαν και χόρεψαν στο γάμο.
Σε λίγο καιρό είχαν και δυο παιδάκια, δυο μικρούς ποντικούληδες που πιο όμορφοι πουθενά στον κόσμο δεν υπήρχαν…

Και έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα! 

Άρια