ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΕΑΥΤΟΙ ΜΑΣ

Στην πραγματικότητα έχουμε μόνο ένα εαυτό – αυτός που είναι ο πυρήνας της ύπαρξής μας, ο αέναος, ο ιερός, ο αυθεντικός, ο Θεϊκός.

 

Όμως, στοιβαγμένοι πάνω σε αυτόν τον πραγματικό μας εαυτό, βρίσκονται άλλοι δύο.

Ο ένας είναι ένα στρώμα σκοτεινό, που αποτελείται από τους φόβους μας, τις ενοχές μας και γενικά από όλα για τα οποία νιώθουμε ντροπή. Με λίγα λόγια είναι αυτό που φοβόμαστε ότι είμαστε, η αρνητική μας εικόνα.

Γι αυτό για να γίνουμε αρεστοί και αποδεκτοί από τους άλλους ανθρώπους, στοιβάζουμε άλλον ένα εαυτό, πάνω στον εαυτό που φοβόμαστε- αυτό που προσποιούμαστε ότι είμαστε.

Αυτό το επιφανειακό στρώμα, αν είμαστε πολύ καλοί ηθοποιοί, είναι αυτό που βλέπουν τελικά οι άλλοι. Μάλιστα, προσπαθούμε τόσο σκληρά να μην ανακαλύψει κανένας αυτό που φοβόμαστε ότι είμαστε, που πολύ συχνά ξεχνάμε εντελώς ότι υπάρχει και ένας άλλος εαυτός, κάτω από αυτούς τους δύο που εμείς δημιουργήσαμε, και είναι ο αληθινός.

Για να σας δώσω ένα πιο παραστατικό παράδειγμα:

Ο αληθινός μας εαυτός είναι ένα διαμάντι, που μεγαλώνοντας το καλύπτουμε με ένα σωρό σκουπίδια και βρομιές, γι αυτό χρειάζεται να προσθέσουμε και μια επίστρωση λούστρου, ώστε να γίνουμε ελκυστικοί. Το μόνο που χρειάζεται πραγματικά είναι να αφιερώσουμε χρόνο σε «σκάψιμο» και «καθαριότητα» και θα ξεφορτωθούμε όλες τις βρομιές, και τότε εμείς οι ίδιοι και όλος ο κόσμος θα έβλεπε τι διαμάντια είμαστε στην πραγματικότητα και δεν χρειαζόμαστε καθόλου λούστρο, η ζωή μας θα άλλαζε πραγματικά και θα βρίσκαμε την πολυπόθητη ευτυχία και γαλήνη.

Ας δούμε τώρα τους εαυτούς μας, έναν- έναν, ξεκινώντας από την επιφάνεια.

Ο ΕΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΑΣΤΕ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ.

Αυτός είναι ο εαυτός που προβάλλουμε στον κόσμο. Πολύ συχνά, αυτή η εικόνα δεν βασίζεται σε αυτό που πραγματικά είμαστε, παρά στην προσπάθεια να καλύψουμε αυτό που φοβόμαστε ότι είμαστε.

Ο ΑΡΝΗΤΙΚΟΣ ΕΑΥΤΟΣ ΜΑΣ.

Αν κάποιος μας αποκαλέσει κάτι προσβλητικό, αλλά κάτι που δεν γίνεται να ταυτιστούμε (για παράδειγμα, «βρωμο-πρασινομούρη εξωγήινε!»), είναι μάλλον απίθανο να κατορθώσει να μας συγχύσει. Όμως είναι πολύ πιθανό να ενοχληθούμε, αν πιστεύουμε ότι σε κάποιο βαθμό μπορεί να λέει την αλήθεια.

Όλα όσα βλέπουμε είναι προβολή αυτού που έχουμε μέσα στο μυαλό μας. Αυτό που αντιπαθούμε πιο πολύ στους άλλους, είναι αυτό που φοβόμαστε ότι μπορεί να έχουμε και εμείς.

Όλα τα αρνητικά χαρακτηριστικά που αποδίδουμε στον εαυτό μας, δεν είναι στην πραγματικότητα δικά μας. Ανήκουν στην αρνητική εικόνα του εαυτού μας που προγραμματίστηκε και εμφυτεύτηκε μέσα μας από εξωτερικούς παράγοντες, κυρίως στην παιδική μας ηλικία. Όταν τα αναγνωρίσουμε με ειλικρίνεια, τότε μπορούμε να τα απελευθερώσουμε.

Μπορεί, βέβαια, να είναι δύσκολο να κοιτάξουμε κατάματα τους χειρότερούς μας φόβους, όμως αν τα καταφέρουμε, μπορούμε να τους παραδώσουμε και ν’ απαλλαγούμε από αυτούς.

Αναγνωρίζοντας και απελευθερώνοντας τα χαρακτηριστικά των δύο ψευτο-εαυτών μας, είμαστε ελεύθεροι να βιώσουμε τον ΙΕΡΟ μας εαυτό, που είναι και ο αληθινός.
 

Ο ΥΙΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΜΟΥ ΕΑΥΤΟΣ.

Ο Εαυτός μου είναι Ιερός. Η λαμπυρίζουσα απόλυτη αγνότητά του είναι πιο λαμπερή από κάθε φως που έχουν δει ποτέ τα μάτια του σώματός μου. Η Αγάπη του είναι απεριόριστη, με μια ένταση που κρατά τα πάντα μέσα της, στην απόλυτη γαλήνη και ασφάλεια. Η δύναμή της δεν είναι από αυτό τον κόσμο, αλλά από την άπειρη Αγάπη του Θεού του Ίδιου.

Πόσο μακριά, αλήθεια, βρίσκεται από αυτόν τον κόσμο ο ιερός μου Εαυτός, και όμως τόσο κοντά σε μένα και πλησίον του Θεού!

Μεγαλώστε ήρεμα παιδιά - Calm Your Kids’ Anxiety

First, you’ve got to calm your own.  Opinions vary about how much adults should or shouldn’t tell kids about money (or sex) – or when.  There’s one thing every parent eventually comes to understand.  Your kids KNOW.  They know everything. 

more

 .

Είναι επιθετικά; Κρύβουν μέσα τους θυμό; Τι τρέχει με τα παιδιά μας σήμερα; Γιατί τα ελκύει η βία; Μπορούμε να τα βοηθήσουμε και πώς;

Με τη βοήθεια της κλινικής ψυχολόγου παιδοψυχολόγου κ. Αλεξάνδρας Καππάτου, προσπαθήσαμε να βρούμε κάποιες απαντήσεις και λύσεις.

Τα παιδιά ανέκαθεν γεννιόνταν με ένα «φορτίο» επιθετικότητας και αυτό ήταν και παραμένει φυσιολογικό. Εκείνο που έχει αλλάξει είναι ότι τώρα πια η επιθετικότητα αυτή ενισχύεται από το περιβάλλον σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό, ενώ ελλείπουν κάποια αντισταθμιστικά συστήματα. Έχουν χαθεί δηλαδή κάποιες δικλείδες ασφαλείας όπως τα ιδεολογικά και θρησκευτικά σχήματα, τα πολλά και ποικίλα θετικά πρότυπα στα δημόσια πρόσωπα, η αρκετά στενή παρακολούθηση των παιδιών ειδικά από τους γονείς και γενικά από τους ενηλίκους, ο ρεαλιστικά πιο εύκολος έλεγχος των μηνυμάτων που δεχόταν το παιδί από το περιβάλλον κ.λπ.

Αυτά τα κενά δεν αναπληρώθηκαν από μια κοινωνική και θετική προσέγγιση της ζωής ώστε να υπάρξουν άλλες άμυνες στη βία.


Είναι πράγματι επιθετικό;
Πολλοί γονείς δεν ξέρουν αν το παιδί τους είναι πραγματικά επιθετικό ή αν τους θορυβεί κάτι που «για την ηλικία και το φύλο του, είναι πολύ φυσιολογικό». Πώς να ξεχωρίσουν την ανησυχητική επιθετικότητα από την φυσιολογική;
 

Σύμφωνα με τους ειδικούς οι γονείς:

• Θα πρέπει κατ αρχήν να καλοσκεφτούν «τι τους λέει» το ένστικτό τους. Αν δηλαδή οι ίδιοι αισθάνονται πώς κάτι στην συμπεριφορά του παιδιού τους δεν πάει καλά.
• Πρέπει να θυμηθούν πόσες φορές έχουν διαμαρτυρηθεί άλλοι άνθρωποι για την επιθετικότητα του παιδιού τους (συγγενείς ή δάσκαλοι ή καθηγητές ή γείτονες ή γονείς άλλων παιδιών) .
• Μπορούν να «μετρήσουν» την επιθετικότητα του παιδιού προς τα παιχνίδια ή τους άλλους. Καταστρέφει συνεχώς αντικείμενα; Φέρεται προσβλητικά στα άλλα παιδιά ή στους ενηλίκους; Δείχνει απείθεια διαρκώς παρ ότι οι άλλοι του συμπεριφέρονται ισορροπημένα; Γενικά έχει δυσανάλογες εκρήξεις θυμού;

Αν όλα αυτά συμβαίνουν σε μεγάλο βαθμό και συχνά, τότε το παιδί είναι πιο επιθετικό από το μέσο όρο και ο γονιός πρέπει είτε μόνος είτε με τη βοήθεια του ειδικού να ανιχνεύσει το «γιατί». Όσο πιο νωρίς και όσο πιο σωστά αρχίσει να βοηθά το παιδί του με τον κατάλληλο τρόπο, τόσο πιο σύντομα θα διαπιστώσει ότι το παιδί του κατασταλάζει σε μια πιο ώριμη και θετική συμπεριφορά.


Ο φυσιολογικός θυμός
Ο θυμός δεν είναι κάτι αφύσικο που πρέπει να τρομάζει τους γονείς και να τους οδηγεί σε μέτρα καταστολής. Το παιδί είναι λογικό να νιώθει πότε-πότε οργή και να θέλει να την εκφράσει.
 

Γι΄ αυτό:

• - Ο γονιός θα πρέπει ήρεμα να δέχεται τα ξεσπάσματα του παιδιού, αλλά να δείχνει ότι αυτό δεν του αρέσει. Παράλληλα θα πρέπει να διδάσκει στο παιδί τρόπους να εκφράζει το θυμό του κάπως πιο ήρεμα και, το κυριότερο, θα πρέπει να το εκπαιδεύει στο γεγονός ότι στη ζωή θα αντιμετωπίσει πολλές ήττες και απογοητεύσεις
• - Η υποδομή θα βοηθήσει το παιδί να ωριμάσει και να αποδεχτεί ότι θα έρχονται στιγμές που θα νιώθει θυμό ή πικρία.
• - Ο γονιός πρέπει επίσης να βοηθά το παιδί του να έχει και σημεία διαφυγής ή εκτόνωσης, όπως και δραστηριότητες στις οποίες όντως θα «νικά» και θα χαίρεται, ώστε αυτές να λειτουργούν αντισταθμιστικά στις απογοητεύσεις.

Γιατί τα έλκει η βία;
Ένα ερώτημα που απασχολεί όλους τους γονείς. Για ποιο λόγο τελικά τα περισσότερα παιδιά και κυρίως τα αγόρια αρέσκονται τόσο πολύ στα επιθετικά και βίαια παιχνίδια και στις βίαιες συμπεριφορές.

• Ένας βασικός λόγος είναι αυτός που προαναφέρεται, δηλαδή ότι η επιθετικότητα ως ένα σημείο αποτελεί κάτι πηγαίο και φυσιολογικό σε όλους τους ανθρώπους.
• Ο δεύτερος είναι ότι η βίαιη έκρηξη θυμού αποτελεί τον πιο εύκολο τρόπο έκφρασης της απογοήτευσης ή του εκνευρισμού και –όπως ξέρουμε όλοι- οι εύκολες λύσεις αρέσουν σε μικρούς και μεγάλους.
• Ο τρίτος λόγος είναι ότι αυτή η φυσιολογική τάση υπερμεγεθύνεται και «τρέφεται» από τις εντυπώσεις που το παιδί δέχεται από το περιβάλλον και κυρίως –όσο είναι μικρό- από τη συμπεριφορά των γονιών και από την τηλεόραση, όπου ακόμα και οι παιδικές σειρές έχουν υπολογίσιμη έως υπερβολική βία.
• Ο τέταρτος λόγος για τον οποίο το παιδί καταλήγει «να του αρέσει η βία» είναι ότι μεγαλώνοντας θέλει να εναρμονιστεί με τους συνομηλίκους του και τους μιμείται τόσο σε συμπεριφορές όσο και σε παιχνίδια.

Μπορεί ακόμη:

• Να αισθάνεται ότι οι γονείς του δεν το στηρίζουν όσο θα ήθελε. Σε αυτή την περίπτωση η επιθετικότητα είναι ένας τρόπος να επιζητήσει την προσοχή τους.
• Να νιώθει ανασφάλεια και «ανεπάρκεια». Προσπαθεί λοιπόν να επιβληθεί σωματικά ή επιθετικά, επειδή νιώθει ότι υστερεί σε άλλους τομείς.
• Να έχει κατάθλιψη ή κάποια άλλη διαταραχή, την οποία δεν εκδηλώνει με μελαγχολίες, αλλά με εκρήξεις οργής.

4 ΝΑΙ που δίνουν λύσεις...

1. Ναι στην επικοινωνία
Οι γονείς πρέπει να παρακολουθούν διακριτικά τη ζωή των παιδιών τους και να συζητούν καθημερινά μαζί τους. Καλό είναι να ξέρουν τι συμβαίνει στο σχολείο του παιδιού τους και, αργότερα, στην παρέα του

2. Ναι στην αυτοανάλυση
Οι γονείς θα πρέπει παράλληλα να αναλύουν τα δικά τους συναισθήματα ώστε να μαθαίνουν και στο παιδί να αναλύει και τα δικά του. Να μη λέει απλά «έχω τα νεύρα μου», αλλά να ξέρει πάντα «τι του φταίει». Να δείχνουν στο παιδί τρόπους να «διορθώσει» όσα νιώθει. Όταν το παιδί γνωρίζει τι πυροδότησε το θυμό του, τον αντιμετωπίζει πιο εύκολα και κάνει πιο εύκολα τις αναγκαίες διορθωτικές κινήσεις.

3. Ναι στην προσπάθεια
Καλό είναι να δείχνουν στο παιδί ότι ο καλύτερος τρόπος διεκδίκησης είναι εκείνος που στηρίζεται σε επιχειρήματα, αλλά παράλληλα να του εξηγούν ότι μερικά πράγματα «δεν είναι στο χέρι μας». Όσα επιχειρήματα ή ισχυρές επιθυμίες και αν έχουμε δηλαδή, καμιά φορά είναι μοιραίο «να χάνουμε». Το παιδί πρέπει από μικρό να ξέρει να χάνει και ναι μεν να νιώθει πικρία, αλλά αυτή να μη «φαρμακώνει» τη ζωή του διαρκώς.

4. Ναι στην ασφάλεια
Ο γονιός πρέπει να παρέχει στο παιδί του ασφάλεια, ώστε να μη νιώθει ανυπεράσπιστο. Ωστόσο το ζητούμενο είναι και το παιδί να μη σκέφτεται πάντα «θα με προστατεύει ο πατέρας μου» αλλά ότι μπορεί να στηρίζεται και στον εαυτό του. Αν το παιδί κατανικά σιγά-σιγά την ανασφάλειά του και αποκτά αυτοπεποίθηση, θα χειρίζεται πιο σωστά καταστάσεις και συναισθήματα, οπότε δεν θα σωρεύει πικρίες και ανταγωνισμούς, δηλαδή στοιχεία που αυξάνουν την επιθετικότητα.


…και Χ πολύτιμες συμβουλές

Στο σχολείο προσπαθεί να μιμηθεί την ατίθαση συμπεριφορά του «αρχηγού» της τάξης
Η παρέμβαση των γονιών είναι πολύ σημαντική είτε απ ευθείας στο σχολείο είτε και μέσω του συλλόγου γονέων, γιατί κανονικά το σχολείο πρέπει να εξισορροπεί τις συμπεριφορές όλων των παιδιών, και των πράων και των επιθετικών. Δεν αρκεί δηλαδή να προφυλάξουμε το παιδί μας από τον φερόμενο ως «ταραξία». Πρέπει να φροντίζουμε για το καλό όλων των παιδιών της τάξης –ακόμα και των «προβληματικών» που πολλοί άνθρωποι απομονώνουν και τα οδηγούν άθελά τους σε ακόμα πιο αντικοινωνική συμπεριφορά.

Βλέπει με τις ώρες τηλεόραση
Η τηλεόραση είναι βασική πηγή βίαιων μηνυμάτων που «εισάγονται» στην οικογένεια χωρίς πολλές φορές οι γονείς να έχουν συναίσθηση του μεγέθους της επιρροής τους. Οι ειδήσεις αλλά ακόμη και μερικές παιδικές σειρές που οι γονείς θεωρούν ακίνδυνες επειδή προβάλλονται στην «παιδική ζώνη» μπορεί να προκαλέσουν μεγάλη ανασφάλεια σ’ ένα παιδί και να του μεταφέρουν αρκετά επιθετικά μηνύματα. Γι΄’ αυτό καλό είναι τα παιδιά να παρακολουθούν τηλεόραση μαζί με τους γονείς και όχι μόνα στο δωμάτιό τους, ώστε όποιος τα επιβλέπει «να ρίχνει μια ματιά» και στο περιεχόμενο των προγραμμάτων στα οποία τα παιδιά εκτίθενται.

Παίζει συνεχώς videogames
Ο γονιός δεν πρέπει να υποτιμά την επίδραση των videogames (στο PC , στο playstation ή στο gameboy), γιατί είναι εκπληκτικοί «δάσκαλοι» συμπεριφοράς.

Aν και τα παιχνίδια με ένταση και δράση είναι απαραίτητα επειδή βοηθούν το παιδί να εκτονώνεται, όταν είναι βίαια μεγεθύνουν τα τυχόν προβλήματα επιθετικότητας και οι γονείς θα πρέπει αν δεν μπορούν να τα αποφύγουν:

• Να βάζουν χρονικό όριο στις ώρες που θα παίξει με αυτά το παιδί –π.χ. όχι πάνω από 1-2 ώρες το Σαββατοκύριακο.
• Να παίξουν οι ίδιοι μια φορά το παιχνίδι που επιλέγει το παιδί τους ώστε να εκτιμήσουν και μόνοι τους την κατάσταση.
• Μπορούν επίσης να διαβάσουν στη συσκευασία τη διαβάθμισή του σε βιαιότητα. Επειδή όμως τα περισσότερα από αυτά τα παιχνίδια είναι αντίγραφα και κυκλοφορούν από το ένα σπίτι στο άλλο, οι γονείς σπάνια βλέπουν την συσκευασία του αυθεντικού που αναγράφει το όριο ηλικίας ή το βαθμό βιαιότητας κ.λπ.

Μία λύση είναι να αναζητούν το παιχνίδι αυτό στο κατάστημα ενοικίασης βίντεο της γειτονιάς τους. Δεν χρειάζεται να το αγοράσουν –αρκεί να διαβάσουν τη σχετική διαβάθμιση.
Μια άλλη λύση είναι να μαθαίνουν το όνομα του παιχνιδιού και να το αναζητούν στο διαδίκτυο, στη διεύθυνση www.pegiinfo Το site αυτό ειδικεύεται στην αξιολόγηση παιχνιδιών Εκεί οι γονείς θα δουν τα βασικά χαρακτηριστικά του συγκεκριμένου παιχνιδιού: σε ποια ηλικία απευθύνεται, τι «βαθμό» έχει σε βία, σε ερωτικά μηνύματα ή σε τρομακτικές σκηνές.


Αντίδοτα στη βία
Εκτός από την ψυχολογική στήριξη του παιδιού ώστε αυτό να μην ενδίδει στην εύκολη λύση της επιθετικής συμπεριφοράς, ο γονιός μπορεί να πάρει και μερικά πρακτικά θετικά μέτρα:

• Το παιδί θα αντιμετωπίσει πολύ πιο εύκολα το θυμό του, αν διαθέτει μέσα εκτόνωσης. Οι αθλητικές δραστηριότητες ή γενικά η σωματική δράση βοηθά ιδιαίτερα είτε είναι ομαδική είτε ατομική.
• Θετική επίδραση έχει ο εθελοντισμός, αφ ενός γιατί κάνει το παιδί να αισθάνεται σημαντικό, αφ ετέρου γιατί το ενεργοποιεί και σωματικά –π.χ. εθελοντική συμμετοχή σε μια δενδροφύτευση.
• Σύμμαχος του γονιού μπορεί να είναι και οι εκπαιδευτικοί στο σχολείο του παιδιού του. Είναι καλό να έχει μαζί τους τακτική και καλή επικοινωνία.

πηγή

Πηγή της πηγής: Περιοδικό ΑΡΜΟΝΙΑ

Το παιδί με το ταμπούρλο - The boy with the drum - Nana Mouskouri

Στίχοι: Νίκος Γκάτσος

Μουσική: Γιώργος Χατζηνάσιος

Πρώτη εκτέλεση: Νανά Μούσχουρη

Ζούσε κάποτε στον κόσμο τον αγιάτρευτο
Ένα αγόρι ξεχασμένο κι απροστάτευτο.
Είχε ένα μικρό ταμπούρλο και το βάραγε.
Τι ψυχή βασανισμένη να 'ταν άραγε;

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Η γειτονιά του δεν το κράταγε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Τους δρόμους πήρε και περπάταγε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Καπνός τριγύρω δε φαινότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Τι τα θέλει τα βιβλία και τα γράμματα
Σ' όλους έρχονται μια μέρα τα γεράματα.
Τι τα θέλει τα παλάτια, τα μαλάματα.
Η ζωή κυλάει με δάκρυα και με κλάματα.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Κανένας τόπος δεν τον χώραγε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Στις ερημιές μακριά προχώραγε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Ούτ' ένα φύλλο δεν κουνιότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα κάπου πόλεμος γινότανε.

Νύχτα μέρα περπατούσε ασταμάτητα
Σε λαγκάδια φουντωμένα, δάση απάτητα.
Μα στου ποταμού την άκρη που αργοκύλαγε,
Το τσακάλι του πολέμου παραφύλαγε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Με τ' άγριο νύχι του σημάδεψε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Και μια ζωούλα ακόμα κλάδεψε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Τ' αγόρι λες ονειρευότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα γύρω πόλεμος γινότανε.

Κι όταν στις κορφές απάνω μέρα χάραξε
Στη μικρή καρδιά του μέσα κάτι σπάραξε.
Έτσι πέρασε στη χώρα του αμίλητου
Και τ' αγρίμια του άλλου κόσμου γίναν φίλοι του.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Της γης ο κόρφος δεν τον χώρεσε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Στον ουρανό βαθιά προχώρησε.
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα πάντα πόλεμος γινότανε.

Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Ταμπούρλο πια δεν ακουγότανε
Ταμ ταμ - ταμ ταμ
Μα πάντα πόλεμος γινότανε.

The Boy with the Drum

Once in this incurable world
There lived a boy, forgotten and defenceless
He had a small drum that he'd beat
What kind of tortured soul was he, I wonder.

Dum dum - dum dum
His neighbourhood couldn't hold him
Dum dum - dum dum
He took to the streets and walked
Dum dum - dum dum
There was no smoke around
Dum dum - dum dum
But somewhere war was raging

What use has he for books and letters
Old age comes to us all one day
What use has he for palaces and riches
Life goes by with tears and sorrow

Dum dum - dum dum
No place could fit him
Dum dum - dum dum
In desolate places he moved forward
Dum dum - dum dum
Not a leaf was moving
Dum dum - dum dum
But somewhere war was raging

Night and day he walked with no pause
In luscious dells, unexplored forests
But on the river's edge where he strolled
The jackal of war kept watch

Dum dum - dum dum
With its wild nail it aimed
Dum dum - dum dum
And cleaved another life
Dum dum - dum dum
The boy thought he was dreaming
Dum dum - dum dum
But around him war was raging

And when day dawned atop the mountain tops
Inside his tiny heart something died
So he passed on to the land of silence
And the beasts of the other world became his friends

Dum dum - dum dum
The earth's bosom could not hold him
Dum dum - dum dum
Deep into the sky he entered
Dum dum - dum dum
No more drum was heard
Dum dum - dum dum
But always war was waging

Dum dum - dum dum
No more drum was heard
Dum dum - dum dum
But always war was waging

ευχαριστούμε πολύ  maraki1908