Όταν προσφέρεις αγάπη, πάντοτε εισπράττεις αγάπη...

Και επειδή πρέπει να αναπαράγουμε όχι μόνο το κακό νέο αλλά και το καλό και θετικό σ' αυτό τον τόπο, για να γίνεται ελπιδοφόρο μήνυμα για όλους τους απελπισμένους της γης, θέλησα σήμερα να αναδημοσιεύσω μία είδηση που διάβασα την περασμένη Τετάρτη και που αξίζει να δώσουμε λίγη από την προσοχή μας, να σταθούμε, να αφουγκραστούμε και να ... ελπίσουμε ότι υπάρχουν ακόμη λειτουργοί που τιμούν το ρόλο που τους αναθέσαμε!!

«Όταν είδα για πρώτη φορά μετανάστες, οικογένειες με γυναίκες και παιδιά βρεγμένους και ταλαιπωρημένους έξω από το Κέντρο Υγείας να περιμένουν για εξετάσεις, χωρίς δεύτερη σκέψη ήθελα να τους βοηθήσω. Ήταν άνθρωποι που πεινούσαν και έπρεπε να φάνε, τι άλλο έπρεπε να σκεφτώ;» λέει ο παπα-Στρατής Δήμου, εφημέριος της εκκλησίας του Κεραμίου στον Δήμο Καλλονής της Λέσβου.

Όνειρο του Ιερέα είναι να φτιάξουν ένα χώρο "Σπίτι της Αγάπης", όπου ο κάθε δυστυχισμένος θα μπορεί να βρει βοήθεια!!

Εδώ και περίπου ένα χρόνο έχει αφιερωθεί πλήρως στην προσφορά βοήθειας στους μετανάστες που βλέπει καθημερινά να φτάνουν από τα απέναντι τουρκικά παράλια. 

Έχει ευαισθητοποιήσει και άλλους κατοίκους της περιοχής και όλοι μαζί φροντίζουν να συγκεντρώσουν ρούχα και τρόφιμα, τα οποία προσφέρουν στους μετανάστες όταν φτάνουν βρεγμένοι και εξαντλημένοι. Οι κάτοικοι μάλιστα συμβάλλουν στην προσπάθειά του από το περίσσευμά τους για να ενισχύσουν την πρωτοβουλία του, επειδή, όπως λένε, τους έχει εμπνεύσει και συγκινήσει.

Μόνο στην περιοχή της Καλλονής από πέρυσι μέχρι φέτος υπολογίζεται ότι έχουν αποβιβαστεί 3.000 άνθρωποι. Σχολιάζοντας τις τελευταίες εξελίξεις ως προς το καθεστώς υποδοχής των μεταναστών με την παράταση της κράτησής τους και τις μεταγωγές σε άλλα Κέντρα Υποδοχής απαντά αλληγορικά: «”Ο βασιλιάς ξύπνησε, ζήτω ο βασιλιάς”. Μέχρι τώρα οι άνθρωποι αυτοί έρχονταν και γίνονταν ένα κουβάρι στην Αθήνα και την Πάτρα και δεν νοιαζόταν κανείς. Μερικές φωνές διαμαρτυρίας “ξύπνησαν” τον “βασιλιά”, ο οποίος είδε γύρω του στο βασίλειό του μερικά σκουπίδια ξεβρασμένα από τη θάλασσα. Έδωσε λοιπόν εντολή να τα πετάξουν πάλι πίσω. Να σταματήσουν οι φωνές, να κοιμάται και εκείνος ήσυχος...».

Η προσφορά βοήθειας όμως δεν σταματά στους μετανάστες. Καθημερινά δίνει ένα πιάτο φαγητό σε μοναχικούς ηλικιωμένους της περιοχής του, αλλά και σε κρατούμενους στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής του. Ανάμεσά τους έχει τύχει να είναι και Τούρκοι διακινητές. Οι άνθρωποι δηλαδή που εκμεταλλεύονται την ανάγκη των μεταναστών.

Ωστόσο, ο παπα-Στρατής επισημαίνει: «Και εκείνοι άνθρωποι είναι, δεν μπορούμε να αδιαφορήσουμε. Έχει τύχει να προσφέρω φαγητό σε έναν δουλέμπορο και εκείνος γονάτισε και έβαλε το χέρι μου στο κεφάλι του. Όταν προσφέρεις αγάπη, πάντα εισπράττεις αγάπη».

"Οι άνθρωποι αυτοί κουβαλούν τις ζωές τους στους ώμους τους", λέει ο παπα-Στρατής.

View article...

Ωραίοι Έλληνες: Τάσος Χαλκιάς, μουσικός

«Στο κλαρίνο του Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει, χορεύει η Ελλάδα...»

Γιάννης Ρίτσος

«Όλη η ψυχή της πολυβασανισμένης Ρωμιοσύνης βρίσκεται στο κλαρίνο του»

Μ. Θεοδωράκης

.

16 χρόνια από τον θάνατο του Τάσου Χαλκιά

.

«Όποιος δεν άκουσε τον Χαλκιά να παίζει ηπειρώτικο μοιρολόι έχει μειωμένη αντίληψη για την αισθαντικότητα της Μουσικής», είχε πει κάποτε μεγάλος Ελληνας μουσικός του συμφωνικού χώρου, αναφερόμενος στον κορυφαίο λαϊκό δεξιοτέχνη Τάσο Χαλκιά.

Σήμερα συμπληρώνονται δεκαεπτά χρόνια από το θάνατο του μεγάλου καλλιτέχνη (12/8/1992), που μέσα από πιασίματα και αναπνοές μοιράστηκε με το λαό μας κάθε λογής συναίσθημα. 

«Ολη η ψυχή της πολυβασανισμένης Ρωμιοσύνης βρίσκεται στο κλαρίνο του», ανέφερε ο Μ. Θεοδωράκης, ενώ ο Γιάννης Ρίτσος έλεγε πως «στο κλαρίνο του Χαλκιά βογκάει, τινάζεται, χαμογελάει, χορεύει η Ελλάδα...».

Χαρακτηριστικά τα λόγια του Σουηδού φιλοσόφου και ιστορικού της λογοτεχνίας Μπενγκτ Χόλμκβιστ: «Ενιωσα με τη ζεστασιά της δύναμής του πως μονάχα έτσι δε θα πεθάνουμε, γιατί η μουσική η ερμηνευμένη από τον ασύγκριτο μαέστρο Τάσο Χαλκιά ποτέ δεν πεθαίνει».

Παιδί της ξακουστής ηπειρώτικης μουσικής οικογένειας των Χαλκιάδων (γεννήθηκε το 1914 στη Γρανιτσοπούλα της Ηπείρου) ο Τάσος Χαλκιάς είχε τα πρώτα του μουσικά ακούσματα σ' ένα σπίτι όπου πάντα ακουγόταν μουσική.

Τα πρώτα του βήματα στα πανηγύρια. Το 1930 μαζί με τα αδέλφια του δημιουργεί το συγκρότημα «Τα μαύρα πουλιά».

Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος τον βρίσκει να υπηρετεί στο στρατό και του δίνει ένα μεγάλο χτύπημα: το '41 βομβαρδίζεται το χωριό του και σκοτώνεται η γυναίκα του και τα δύο παιδιά τους.

Το 1942 κατατάσσεται στον ΕΛΑΣ, στα Γιάννενα, στον εφεδρικό. «Τους γλένταγα τους αντάρτες, αλλά τους έραβα και τα άρβυλα. Ημουν καλός και ως τσαγκάρης», έλεγε. 

Ενα χρόνο αργότερα ξαναπαντρεύεται και κάνει τρία παιδιά.

Το 1951 επισκέπτεται για πρώτη φορά την «Κολούμπια» και αρχίζει τις ηχογραφήσεις. Ακολουθούν ταξίδια σε Κάιρο, Αλεξάνδρεια, Αμερική (παίζει ένα μοιρολόι για τις ανάγκες της ταινίας «Αντί» του Ρ. Σεραφιάν, ενώ ο βασιλιάς του σουίνγκ Μπένι Γκούντμαν υποκλίνεται στο ταλέντο του). Επιστρέφει στην Ελλάδα, παίζει και γράφει τραγούδια, συνεργάζεται με γνωστούς συνθέτες, συμμετέχει σε παραστάσεις (Θέατρο Τέχνης, ΚΘΒΕ) και πολλά φεστιβάλ. 

Η σημαντική προσφορά του γνώρισε την καταξίωση στο εξωτερικό και εσωτερικό και ήταν πολλοί αυτοί που τίμησαν τον μεγάλο δεξιοτέχνη. 

Μεγάλη απούσα η πολιτεία, που δεν του έδωσε τη σύνταξη που ζητούσε, επειδή «δεν συγκέντρωνε τα τυπικά προσόντα!!!».

Αναρτήθηκε από epirusgate

Θέλω — Παγκόσμια Ημέρα της Νεότητας

«Μπορώ να γεμίσω το χώρο μου,

μπορώ να γεμίσω το χρόνο μου,

αλλά τίποτα δεν μπορεί να γεμίσει

αυτό το κενό στην καρδιά μου»

ΣΑΡΑ ΚΕΗΝ

ΘΕΛΩ

για χώρο μου να ‘χω τη γη

Στα πέρατά της

ταξιδεύτρα η ψυχή μου

κι όπου κι αν βρίσκομαι

οι ομορφιές, το κάλλος της,

συνταξιδιώτες, σύντροφοι

γαλήνιας ευωχίας.

Μα τη ρημάξατε,

το χώρο μου χαλάσατε

ΘΕΛΩ

για χώρο μου να ‘χω

την πολυκύμαντη θάλασσα

τα ειρηνικά της μονοπάτια να διαβαίνω

και τις φουρτούνες,

καπετάνιος με καρδιά,

μ’ ατσάλινη ψυχή

να διαφεντεύω.

Μα τη ρημάξατε

Το χώρο μου χαλάσατε

ΘΕΛΩ

για χώρο μου τον Ουρανό.

Στο λεύτερό μου πέταγμα

ν’ αντρειεύω τα φτερά μου

στους δίκαιους τόπους

τους ειρηνικούς, τους έντιμους

τους χώρους που ‘χουν Φως

ένα μ’ αυτούς να γίνομαι

σ’ αυτούς να ταξιδεύω.

Μα τον ρημάξατε

το χώρο μου χαλάσατε

στ’ ανήλιαγα ορίσατε να μένω

ΘΕΛΩ

για χώρο μου να ‘χω την καρδιά σας,

αλλά σκοντάφτω

πάνω σε τείχη πέτρινα

άναιμους υπολογισμούς

θανατηφόρες παγανιές

και πράξεις δίχως ήθος.

Μην ασχολείστε, το λοιπόν,

αφήστε με

και σίγουρα τον κόσμο μου θα φτιάξω,

χωρίς εσάς,

και δε θα πω στο τέλος

της Σάρας τα λυπητερά…

γιατί ΜΠΟΡΩ , ερήμην σας,

το χώρο μου όμορφα να στολίσω,

γιατί ΜΠΟΡΩ το χρόνο μου,

χωρίς εσάς, χωρίς τα θέλω σας,

μ’ όμορφα να γεμίσω,

γιατί έχω Αγάπη στην καρδιά.

Και στ’ αψηλά πετάγματα

του νου και της καρδιάς μου

το μυστικό μου το ‘πανε,

και θησαυρό μου το ‘χω,

πως ΣΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΙΝ’ Η ΧΑΡΑ

και η νίκη στον ΑΓΩΝΑ