...
Μπορείτε να μου πείτε ποια πλευρά του Θεού βλέπετε εσείς;
«Για μένα ο Θεός είναι ο μουσικοσυνθέτης του Σύμπαντος...
Αυτή η μεγάλη συμφωνία αποτελεί έκφραση μιας τέλειας αρμονίας.
Σας είπα όμως ότι μπορώ να διαβάσω και τον Ομηρο και να αρχίσω να κλαίω
τέτοια συγκίνηση με πιάνει από τη θέα της άλλης πλευράς του Θεού. Η μία
όψη του Θεού κατοικεί στην αρχαία τραγωδία, στον Σαίξπηρ. Οχι ότι έχω
κάποιο ιδιαίτερο ταλέντο για να καταλάβω αυτό που λέω διαβάζοντας Ευριπίδη
ή Σαίξπηρ· απλώς το εισπράττω όπως όλοι οι άλλοι κοινοί άνθρωποι. Αποφεύγω
βέβαια σε μεγάλες δόσεις αυτή την πλευρά του Θεού, γιατί όπως σας είπα με
βγάζει από τον δρόμο μου... Τα μαθηματικά είναι η ζωή μου, εκεί όπου έχω
ταλέντο, και προσπαθώ να συναντιέμαι με αυτή την πλευρά του Θεού.
Μέσω των μαθηματικών, όπου έχω κάποια ιδιαιτερότητα σε σχέση με τον
μέσο άνθρωπο, αυτό που μπορώ να κάνω είναι προσεγγίζω αυτή την αρμονία
που αντιπροσωπεύει την ύπαρξη του Θεού».
Η στιγμή που συλλαμβάνετε τη λύση ενός προβλήματος είναι μια στιγμή
επικοινωνίας με τον Θεό;
«Οπωσδήποτε, διότι είναι ασφαλώς μια ενόραση. Θυμάμαι πολλές τέτοιες
στιγμές. Μια τέτοια στιγμή συνάντησής μου με τον Θεό είναι όταν ανακάλυψα
"το αναλλοίωτο στο άπειρο"! Σκέφτηκα πώς είναι δυνατόν κάτι τόσο
αφηρημένο, κάτι το οποίο ανήκει εντελώς στον κόσμο των ιδεών, να είναι
άμεσα συνδεδεμένο με κάτι που είναι μπροστά στα μάτια μου; Αυτές όμως οι
ανακαλύψεις μπροστά στις ανακαλύψεις των μεγάλων δεν είναι τίποτε».
Αρα ο Νεύτωνας και ο Αρχιμήδης είχαν συνεχή επικοινωνία με τον Θεό, έτσι;
«Οπωσδήποτε. Εγώ νομίζω ότι υπάρχει μόνο η θεία χάρις, η οποία σου
αποκαλύπτει κάτι. Κανείς δεν ανακάλυψε κάτι που να μην υπήρχε. Φευγαλέα
ίσως βλέπεις περισσότερα πράγματα. Στην προσπάθεια όμως να τα κάνεις
συγκεκριμένα, πολλά σου ξεφεύγουν και μένεις τελικά με λιγότερα»
...
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
* Ο Δημήτρης Χριστοδούλου γεννήθηκε στην Αθήνα.
* Ηταν ακόμη μαθητής της Β' Λυκείου όταν οι «μαθηματικές» ανησυχίες
του τον οδήγησαν στο Πανεπιστήμιο του Πρίνστον στις ΗΠΑ. Το 1970, σε
ηλικία μόλις 18 χρόνων, θα πάρει μάστερ φυσικής.
* Πολύ σύντομα θα έρθει και το διδακτορικό στον ίδιο κλάδο, το οποίο
θα αποτελέσει το εφαλτήριο μιας λαμπρής πορείας.
* Το 1971 ο Δημήτρης Χριστοδούλου γίνεται υπότροφος ερευνητής στο
Τεχνολογικό Ινστιτούτο της Καλιφόρνιας και ένα χρόνο αργότερα
καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και επισκέπτης ερευνητής στο CERN της Γενεύης.
* Το 1974 αποκτά τη θέση τού επισκέπτη ερευνητή και στο Διεθνές
Κέντρο Θεωρητικής Φυσικής στην Τεργέστη, καθώς επίσης και στο
Ινστιτούτο Max Planck του Μονάχου.
* Η επιστημονική σταδιοδρομία του συνεχίζεται στο περιώνυμο
Μαθηματικό Ινστιτούτο Courant, του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης, όπου παίρνει τη θέση του
έκτακτου μέλους.
* Επειτα από σημαντική εργασία και σε άλλα πανεπιστήμια θα επιστρέψει
το 1988 στο Ινστιτούτο Courant, αυτή τη φορά στη θέση του τακτικού καθηγητή.
* Από τότε τα επιτεύγματα του Δημήτρη Χριστοδούλου στη θεωρία των
μερικών διαφορικών εξισώσεων, της διαφορικής γεωμετρίας, της θεωρίας
της γενικής σχετικότητας, των εξισώσεων του Αϊνστάιν, καθώς και της
μηχανικής των στερεών έχουν υπάρξει ρηξικέλευθα.
* Το 1992 εξελέγη τακτικός καθηγητής στο Μαθηματικό Τμήμα του
Πανεπιστημίου του Πρίνστον και τον Ιούνιο του 1993 τιμήθηκε με το
βραβείο MacArthur
βραβείο που απονέμεται ετησίως σε διεθνείς προσωπικότητες των
επιστημών και των τεχνών που προτίμησαν να παραμείνουν εκτός
«επιστημονικού» κατεστημένου.
Το
ΒΗΜΑ, 28/02/1999 , Σελ.: C03
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: Ο μαθηματικός, Δημήτρης Χριστοδούλου μιλάει στον ΘΑΝΑΣΗ ΛΑΛΑ
Βιογραφικά Στοιχεία από LivePedia
Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951 και πήρε το διδακτορικό του στην Φυσική από
το Πανεπιστήμιο Princeton, N.J. USA.
Η ερευνητική του δραστηριότητα ξεκίνησε στην Φυσική, όπου έκανε το
διδακτορικό του υπό την επίβλεψη του John Wheeler, στο Πανεπιστήμιο
Princeton. Πήρε το διδακτορικό του σε ηλικία μόλις 19 ετών (το 1971).
Ερευνητικά Κέντρα
-
Διετέλεσε ερευνητής στο Max Planck Institute (την περίοδο 1976-81),
-
Διετέλεσε επισκέπτης ερευνητής στο Courant Institute of Mathematics (την
περίοδο 1981-83),
-
Διετέλεσε καθηγητής του Τμήματος Μαθηματικών του Syracuse University
(N.Y.) (την περίοδο 1983-85) και καθηγητής του Τμήματος Μαθηματικών του
Courant Institute (την περίοδο 1987-93).
-
Από το 1992 είναι καθηγητής στο Τμήμα Μαθηματικών του Πανεπιστημίου
Princeton,
-
Από το Σεπτέμβριο του 1998, έχει παράλληλα θέση και στο Τμήμα Φυσικής.
Βραβεία
-
Τιμήθηκε με το βραβείο Otto Hahn Medal για εργασία στη Μαθηματική
Φυσική το 1981,
-
Τιμήθηκε με το βραβείο στη μνήμη του Β. Ξανθόπουλου για την εργασία του
στην Γενική Σχετικότητα το 1991.
-
Τιμήθηκε με το βραβείο Mac Arthur Fellowship, για την εργασία του στα
Μαθηματικά και τη Φυσική το 1993.
-
Τιμήθηκε με το βραβείο με το βραβείο Bocher της AMS το 1999
-
Τιμήθηκε με το βραβείο «Ζήνων» της Μαθηματικής Εταιρείας Κύπρου.
-
Εχει αναγορευθεί επίτιμος διδάκτορας του Πανεπιστημίου Αθηνών το 1996.
Τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα εστιάζονται στις περιοχές:
-
Διαφορική Γεωμετρία (Μερικές Διαφορικές Εξισώσεεις,
-
Δυναμική των Ρευστών.
Στρέφεται στην Μαθηματική Φυσική το 1977, (θεωρία των ΜΔΕ και μαθηματική
ανάλυση). Προσπαθεί να επιτύχει μια αυστηρή θεμελίωση της θεωρίας της
βαρυτικής ακτινοβολίας, αποδεικνύοντας την ύπαρξη λύσεων για τις
εξισώσεις του Einstein στη Γενική Θεωρία της Σχετικότητας, που να
περιλαμβάνουν πλήρεις δέσμες φωτός οι οποίες να επεκτείνονται στο
άπειρο. Αυτό τον οδήγησε και σε μια γενικότερη θεώρηση μη γραμμικών
συστημάτων υπερβολικού τύπου και στην μελέτη της ύπαρξης και της
κανονικότητας των λύσεων, καθώς και στον σχηματισμό και την δομή
ανωμαλιών.
Μελέτησε επίσης τις λύσεις των εξισώσεεων του Einstein στην περίπτωση της
σφαιρικής συμμετρίας. Η εργασία αυτή αποτελεί την πρώτη αναλυτική μελέτη
της βαρυτικής κατάρρευσης και περιγράφει με λεπτομέρεια τον σχηματισμό
ενός μελλοντικού συνόρου του συνόλου των σημείων, που συνδέονται αιτιακά
με το άπειρο και αναλύει την ασυμπτωτική κυματική συμπεριφορά.
Επιπλέον ασχολήθηκε με την γενική θεωρία συστημάτων ΜΔΕ. Εισήγαγε
νέες μεθόδους στην μελέτη ΜΔΕ που προκύπτουν από μια Lagrangian συνάρτηση.
Οι μέθοδοι αυτοί αποτελούν μία επέκταση των μεθόδων της συμπλεκτικής
Γεωμετρίας και της θεωρίας Hamilton-Jacobi για Lagrangian συστήματα
συνήθων διαφορικών εξισώσεων.
Στην θεωρία αυτή συμπεριλαμβάνονται:
α) Μία επέκταση της θεωρίας της E. Noether.
β)Η εισαγωγή ενός νέου ορισμού της υπερβολικότητας, βασισμένου σε μια
τετραγωνική μορφή σχετιζόμενη με την Lagrangian συνάρτηση.
