Ο δικός μας Jeronimo

"αν δεν μπορούμε να κάνουμε τη γη Παράδεισο,
μπορούμε να την εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση"

Συνέντευξη στη ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΟΥΤΣΑΚΗ

Εννέα μήνες μετά την εκλογή του, ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος μιλάει πρώτη φορά και ανοίγει τα χαρτιά του στην «Κ.Ε.» σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση. Μ' έναν διαφορετικό λόγο από εκείνον του Χριστόδουλου, ο αρχιεπίσκοπος μιλάει για «μαύρες τρύπες» που παρέλαβε και εκφράζει την αγωνία του για πολλά:

*Για το σκάνδαλο του Βατοπεδίου που θεωρεί ότι θα έχει καταλυτικές συνέπειες για την Εκκλησία. Για την εκκλησιαστική περιουσία και την απόδοσή της στο λαό. Για τη σχέση του με τους πολιτικούς, ακόμη και με τους αριστερούς, που θεωρεί ότι είναι πιο κοντά στην Εκκλησία, από τους δεξιούς πολίτες.

*Εκφράζει επίσης την απέχθειά του για τα βαρύγδουπα συνθήματα και την καπηλεία των εννοιών της πατρίδας και της θρησκείας, από ορισμένους. Δεν διστάζει, μάλιστα, να μιλήσει για «πατριδολαγνεία» και «εθνοκαπηλία» κάποιων, οι οποίοι λειτουργούν έτσι «για το δικό τους βόλεμα».

*Οσο για τον ίδιο; Δεν επιθυμεί «φαραωνικά» έργα - και όπως πιστεύει: «Αν δεν κάνουμε τη γη Παράδεισο, μπορούμε να την εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση».

* Σας έχουν επικρίνει ότι προτιμάτε τη σιωπή, ακόμη και για τα εθνικά μας θέματα ή ότι δεν λειτουργείτε συχνά, αφήνοντας χώρο σε άλλους αρχιερείς να αναπτύξουν πρωτοβουλίες. Τι απαντάτε σ' αυτές τις «εσωτερικές» επικρίσεις;

- Στη ζωή μου έχω μια γενική αρχή: Δεν μ' ενδιαφέρει η εικόνα που θα κομίσει κανείς από το φαίνεσθαι, αλλά να γίνει έργο που θα μιλήσει εκείνο κάποια στιγμή. Και βέβαια λειτουργώ συνέχεια, αλλά δεν βγάζω ανακοινώσεις γι' αυτό. Από την αρχή νομίζω ότι είχα δύο δρόμους να διαλέξω: Να μιλάω και νομίζω ότι μπορώ να μιλήσω ή να σιωπώ και να σκέπτομαι. Διάλεξα το δεύτερο, διότι τα προβλήματα που συνάντησα είναι τεράστια και οι «μαύρες τρύπες» που παρέλαβα μεγάλες. Μπροστά σε τέτοια θέματα, προτίμησα τη σιωπή. Για τα εθνικά θέματα, θα με συγχωρήσετε να σας πω ότι αγαπώ τόσο την πατρίδα μου που ευχαρίστως θα έδινα και τη ζωή μου. Αλλά μ' έχει κουράσει, μ' έχει απογοητεύσει κι έχω αηδιάσει την πατριδολαγνεία και την εθνοκαπηλία. Γνώρισα τέτοιους ανθρώπους πολλούς, οι οποίοι χρησιμοποιούν την πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια ως σύνθημα και βόλεμα. Δεν θέλω να ακολουθήσω αυτή τη γραμμή. Προτιμώ κάποτε να μιλήσουν τα έργα και να σβήσουν τα συνθήματα. Ετσι θα πορευθώ. Με στόχο όχι τα φαραωνικά έργα, αλλά εκείνα που θα σκεπάσουν τον πόνο των συνανθρώπων μας.

* Το Βατοπέδι μονοπωλεί το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης επί μήνες τώρα. Υπάρχουν επιπτώσεις στην Εκκλησία;

- Το φαινόμενο Βατοπεδίου μάς έχει προβληματίσει πολύ. Μας έχει πονέσει κι όλοι είμαστε σε αγωνία πώς θα καταλήξει. Οπωσδήποτε θα έχει επιπτώσεις στο χώρο της Εκκλησίας. Πρέπει, όμως, να έχουμε υπομονή να δούμε πού θα καταλήξει το θέμα, το οποίο ωστόσο έχει και παραμέτρους που πρέπει να μας προβληματίσουν κι εμάς και εκείνους που είναι έτοιμοι για επίθεση κατά της Εκκλησίας. Και εννοώ όσους μιλούν ήδη για χωρισμό εκκλησίας-πολιτείας. Ενας θεσμός όπως είναι η Εκκλησία δεν έχει καθήκον να αξιοποιήσει την περιουσία της για να αντιμετωπίσει τα οποιαδήποτε λειτουργικά έξοδά της στην πορεία της διακονίας της; Αλλη μία παράμετρος είναι ότι ενώ ζούμε σε μια συντεταγμένη πολιτεία που δέχεται την ατομική ιδιοκτησία, έχουμε μια διαφορετική αντιμετώπιση. Ενα ερώτημα είναι τι χρειάζεται την περιουσία η Εκκλησία. Τη χρειάζεται όχι για τους ιερείς και αρχιερείς, αλλά για να έχει τη δυνατότητα να κάνει ελεύθερα το έργο της. Η υστέρηση και στον άνθρωπο και σε οποιονδήποτε φορέα γεννά τη στέρηση της ελευθερίας. Αλλη μία παράμετρος που δείχνει πολλές φορές την επιπόλαιη αντιμετώπιση ζητημάτων στον τόπο μας είναι κι όσα λέγονται για τα χρυσόβουλα, μολυβδόβουλα, για τον αχτιναμέ ή τα έγγραφα όπου στηρίζονται η Μονή Σινά, το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων ή το Οικουμενικό Πατριαρχείο, που θέλει να υπερασπιστεί την περιουσία του. Οταν αυτά τα βλέπουμε απαξιωτικά και τα εκμηδενίζουμε εμείς οι ίδιοι, γιατί έχουμε απαίτηση από άλλα κράτη να τα σέβονται;

* Ποιες είναι οι σχέσεις σας με τους πολιτικούς εκπροσώπους της χώρας;

- Συνεργάζομαι με όλους, κι αυτή είναι η διάθεσή μου για το μέλλον.

* Θα προγραμματίσετε και επίσκεψη στα γραφεία του ΚΚΕ;

- Ηδη έχω συναντηθεί με την κυρία Παπαρήγα. Αλλά θέλετε να σας πω κάτι: Πιστεύω ότι οι αριστεροί πολίτες πιστεύουν στο Θεό περισσότερο από τους δεξιούς. Το έχω ζήσει αυτό.

* Μετά την εκλογή σας τον περασμένο Φεβρουάριο, γρήγορα έγινε λόγος για «εσωτερική αντιπολίτευση»...

- Φυσικό είναι να υπάρχει. Χωρίς αντιπολίτευση και χωρίς να ακούσει κανείς την άλλη θέση, δεν υπάρχει πρόοδος. Φτάνει να γίνεται καλοπροαίρετα, βεβαίως.

* Πώς αντιμετωπίζετε, λοιπόν, αυτές τις «αντιπολιτευτικές φωνές»;

- Αντλώ τη δύναμή μου από το Θεό, από τους φίλους και από τη συναίσθηση ότι δεν αισθάνομαι καρφωμένος σε μια καρέκλα εξουσίας. Οποια ώρα καταλάβω ότι δεν έχω να προσφέρω, δεν με απασχολεί να παραμείνω σ' αυτή την καρέκλα.

* Σας επικρίνουν, όμως, και γιατί δεν κάνετε χειροτονίες νέων κληρικών.

- Νομίζω ότι οι χειροτονίες είναι από τα ουσιαστικότερα θέματα για έναν αρχιερέα. Επομένως θα ήταν επιπόλαιο να χειροτονώ ανθρώπους τους οποίους δεν γνωρίζω. Πώς θα τους ζητήσω ευθύνες αύριο;

* Τι σας λείπει περισσότερο εδώ στην Αρχιεπισκοπή απ' ό,τι στη Μητρόπολη Θηβών και Λεβαδείας;

- Ο φυσικός και «ανθρώπινος» αέρας της επαρχίας.

* Πώς θα πορευθείτε σε σχέση με το Οικουμενικό Πατριαρχείο;

- Οι σχέσεις μου είναι γνωστές εδώ και πολλά χρόνια. Το μέγα αμάρτημα της Ορθοδοξίας είναι η πολυδιάσπαση και η προσκόλληση στον εθνικισμό. Η Ορθόδοξη Εκκλησία πρέπει το συντομότερο να κλείσει όλες τις ρωγμές που υπάρχουν. Κι αυτό ήταν η μεγάλη επιτυχία του Οικουμενικού Πατριάρχη στην πρόσφατη σύναξη των προκαθημένων. Αλλά κερδήθηκε μέσω του Κιέβου. Κι είναι σημαντικό σ' αυτή τη συγκυρία που έχουμε έναν αξιόλογο πατριάρχη όπως ο Βαρθολομαίος.

* Ζούμε αυτές τις μέρες μια δεινή οικονομική κρίση. Πώς η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει τους ανθρώπους;

- Η αρχιεπισκοπή προσφέρει σήμερα 3.500 πιάτα φαγητού καθημερινά κι η επιθυμία μου μέχρι το 2009 να γίνουν 20.000. Αυτό μπορεί να γίνει, αν και δεν σώζεται έτσι η κατάσταση. Φτάνει να σας πω ότι καθημερινά, τουλάχιστον 20 άνθρωποι που χάνουν το σπίτι τους έρχονται στην αρχιεπισκοπή, ζητώντας βοήθεια και έχω ένα όραμα και μια επιδίωξη μολονότι ο χρόνος είναι τώρα, λόγω Βατοπεδίου, ακατάλληλος: Θα ήθελα, σε συνεργασία με την Πολιτεία και με διαφάνεια, να αξιοποιηθεί η εκκλησιαστική περιουσία και οι πόροι να πάνε στο λαό. Με διακονία, όμως...

* Μιλάτε για έργα που θέλετε να γίνουν. Εχετε αρχίσει να σχεδιάζετε κάποια από αυτά;

- Εχουμε εξαγγείλει ήδη στέγη κατάκοιτων και εγκαταλελειμμένων γερόντων, έργα για παιδιά με νοητικά προβλήματα, προστασία του αυτιστικού παιδιού, απεξάρτηση των νέων από τα ναρκωτικά, μαθητικές-νεανικές κατασκηνώσεις. Είμαι, μάλιστα, στην ευχάριστη θέση να σας πω ότι μας πρόσφερε ένας ιδιώτης 150 στρέμματα στην περιοχή της Αττικής για την υλοποίηση αυτών των έργων.

* Τι θα πείτε αύριο στη μεγάλη σύναξη των ιερέων της αρχιεπισκοπής;

- Το πρώτο που θα τους πω είναι ότι τίποτα δεν γίνεται αλλά και δεν διορθώνεται ο κόσμος αν δεν διορθώσουμε τον εαυτό μας. Πρώτα ο αρχιεπίσκοπος και μετά οι ιερείς. Αν δεν δούμε τον κόσμο με άλλο μάτι. Πιο απλή ζωή, φροντίδα στον άνθρωπο. Η Εκκλησία είναι χώρος διακονίας και αγάπης. Δεν είναι πολυέλαιοι και κοσμικές εορτές. Το βάρος πέφτει περισσότερο στην προσωπικότητα του κληρικού στην προετοιμασία εκείνου που θέλει να εισέλθει στον κλήρο, στη στήριξη της οικογένειας του ιερέα. Πρέπει να σας πω ότι εδώ ήρθα σ' έναν άγνωστο χώρο. Βεβαίως γνώριζα τις ανάγκες των κληρικών, και γενικότερα τα προβλήματα των ανθρώπων. Αλλά τι ακριβώς θα βρω μπροστά μου, δεν το γνώριζα. Ολοι αυτοί οι μήνες που πέρασαν, ήταν χρόνος έρευνας, αποτύπωσης και ψηλάφησης των προβλημάτων. Εργάστηκα σκληρά. Είδα την πορεία των ενοριών, τη νοοτροπία των ιερέων αλλά κυρίως είδα τα προβλήματα των ανθρώπων. Είδα ανθρώπους που δεν έχουν σπίτι κι ανθρώπους που πεινάνε. Πήγα σε εκδηλώσεις, σε χώρους, που βρίσκονταν άνθρωποι του «περιθωρίου». Εζησα μια δυο μέρες με παιδιά που προσπαθούν να αποτοξινωθούν. Διαπίστωσα τα προβλήματά τους όταν κόψουν τα ναρκωτικά. Συγχρόνως, όμως, είδα και πώς ζούνε οι πολύ πλούσιοι. Τι σημαίνει να ζει κανείς σήμερα σ' ένα σπίτι 500 τετραγωνικών με τις πισίνες. Δεν σημαίνει ότι θα αντιμετωπίσουμε όλα τα προβλήματα. Ούτε την ψευδαίσθηση έχω για κάτι τέτοιο, ούτε τη δυνατότητα. Αλλά, πιστεύω ότι όλοι μαζί κάτι μπορούμε να καταφέρουμε. Γιατί αν δεν μπορούμε να κάνουμε τη γη Παράδεισο, μπορούμε να την εμποδίσουμε να γίνει Κόλαση.

ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 23/11/2008

Βοήθεια για ένα παιδάκι

Πρώτη φορά μπήκα στο blog σας και αυτό, γιατί ενδιαφέρομαι για ένα παιδάκι, και το βλέπω να έχει άγχη και φοβίες .

 Το παιδάκι αυτό, είναι κόρη μιας κοπέλας, που τη μεγάλωσα εγώ ουσιαστικά,(είχε και μάνα και πατέρα), παίρνοντας την κάθε μέρα και δείχνοντας της ο,τι μπορεί να δειχτεί στην Αθήνα. Από το Πλανητάριο, μέχρι Μουσεία, αφού την έμαθα να διαβάζει βιβλία από δυόμισι χρονών.

 Τώρα, το κοριτσάκι της, που είναι κι αυτό πανέξυπνο σαν τη μάνα του, αντιμετωπίζει έναν πατέρα, που είναι αγέλαστος, ό,τι χειρότερο για πατέρα και δεν αγκαλιάζει το παιδί και δεν το φιλάει ΠΟΤΕ, ενώ αυτό τρέχει το καημένο κατευθείαν όταν τον βλέπει.

 Η μάνα του, τα βλέπει αυτά, και κάνει ότι μπορεί για να τα απαλύνει, αλλά δε γίνεται όπως ξέρετε. Όσο και να κάνει υπερωρίες στην αγάπη, που ούτε κι αυτό το μπορεί, αφού δουλεύει, δεν μπορεί να αναπληρώσει την αγάπη του πατέρα, ου μπορεί μεν να υπάρχει στα λόγια και ίσως βαθειά μέσα, να νομίζει ο άνθρωπος ότι αγαπάει το παιδί του, αλλά όταν αυτό, δεν το καταλαβαίνει ο άλλος, είναι σαν να μην υπάρχει.

 Ταυτόχρονα, του πέρασε μια ανταγωνιστικότητα και μια προστασία των κατεχομένων, αφού του έλεγε από μικρό, μιας και αυτό μίλαγε από πάρα πολύ μικρή ηλικία, ότι θα του φάει το φαί, και το τρομάζει, κάνοντας του μπαμ, χωρίς να το έχει προειδοποιήσει.

 Το ερώτημα μου, είναι, τι μπορώ να κάνω εγώ, ώστε και να κινητοποιήσω τη μάνα του, καλύτερα, (γιατί της τα έχω βέβαια πει όλα αυτά), αλλά και να του δείξουμε αυτού του ανθρώπου, ότι κάνει λάθος, και θα το πληρώσει αργότερα; Αν μπορείτε να μου δώσετε καμιά βιβλιογραφία, η τίποτα sites ώστε να οργανώσω τη σκέψη μου, θα ήταν εκτιμητεο και πολύ ωφέλιμο.

 Κατά τα αλλά σας συγχαίρω για την προσπάθεια σας, γιατί κι εγώ  θεωρώ, ότι τα παιδιά, είναι το μέλλον της Γης και ότι ταλαιπωρούνται από ηλιθίους και κακότροπους ενηλίκους, που κι αυτοί με τη σειρά τους υπήρξαν ταλαιπωρημένα παιδιά.

 Αν δεν σπάσουμε λοιπόν, αυτόν το φαύλο κύκλο, θα επαναλαμβάνεται το ίδιο και το ίδιο. 

 Χαιρετώ,

 Όνομα Επώνυμο

 Αθήνα.

HIV: στη Δύση είναι χρόνια αρρώστια, αλλού θάνατος

Πέρα από τη μύτη μας... 

Αν το HIV στη Δύση έχει γίνει χρόνια αρρώστια αλλού εξακολουθεί να σημαίνει θανατική καταδίκη.

Υπάρχει ένα μικρό χωριό στη Ζάμπια που βρίσκεται στο σταυροδρόμι όπου ενώνονται η σιδηροδρομική γραμμή από το Νταρ ες Σαλάμ και ο οδικός άξονας από το Κέιπ Τάουν. Το μικρό αυτό χρωματιστό χωριό με τις ζωγραφιστές καλύβες, τους χαμογελαστούς, ευγενικούς κατοίκους και την άγρια βλάστηση κατέχει ένα απαίσιο ρεκόρ. Έχει από τα υψηλότερα ποσοστά AIDS παγκοσμίως. Ο λόγος; Επειδή είναι πέρασμα ταξιδιωτών, έχει στρατηγική θέση για την εξάπλωση της νόσου.

Ούτε που θα το ήξερα αυτό το χωριουδάκι εάν δεν ξεκινούσα να εργάζομαι για μια μη κυβερνητική οργάνωση στη Ζάμπια. Ήταν η πρώτη φορά που ήρθα αντιμέτωπος με το HIV, και μάλιστα ούτε καν με τη δυτική, «όμορφη» εκδοχή του.

Στη δυτική κοινωνία το HIV έχει γίνει πλέον κάτι σαν τον διαβήτη, μια αρρώστια με την οποία ζεις εφ’ όρου ζωής.
Δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς συνεπάγεται βαριά φαρμακευτική αγωγή, ιατρικές εξετάσεις, πάρε δώσε με νοσοκομεία και γιατρούς και κοινωνικό ρατσισμό σε κάποιες περιπτώσεις. Στον αναπτυσσόμενο κόσμο όμως, το HIV σημαίνει πολλά περισσότερα. Σημαίνει βαριές αρρώστιες, σημαίνει δυστυχία, σημαίνει θάνατο. Εκεί το HIV σχεδόν πάντα καταλήγει σε AIDS, αφού ελάχιστοι έχουν πρόσβαση σε φάρμακα.

Φτάνοντας σε μια φτωχή χώρα της Αφρικής όπως η Ζάμπια, η πρώτη εικόνα που δείχνει την παρουσία του HIV είναι η περίεργη δημογραφική κατανομή της χώρας. Τα άτομα στις ηλικίες των 30-40 είναι πολύ λίγα.
Αντιθέτως, υπάρχουν εκατοντάδες παιδιά που ζουν μια άθλια ζωή στους δρόμους. Είναι τα ορφανά του AIDS, παιδιά που έχασαν τους δικούς τους από τον ιό, δεν έχουν κανέναν δικό τους να τα προσέχει και είναι τόσα πολλά που η πολιτεία δεν μπορεί να τα βοηθήσει. Συνήθως είναι και αυτά φορείς του HIV, το κόλλησαν από τη μητέρα τους κατά τον τοκετό και προσπαθούν να επιζήσουν ζητιανεύοντας, κλέβοντας, και γενικότερα κάνοντας ό,τι μπορούν.

Με την τεράστια αύξηση των θανάτων από AIDS στην Αφρική, οι φτωχές χώρες δεν έχουν τη δυνατότητα να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα που δημιουργούνται από τη διάλυση του οικογενειακού κύτταρου. Οι οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες είναι τεράστιες. Ας αναλογιστεί κανείς τι έξοδα κάνει για παράδειγμα μια οικογένεια και το κράτος για να μορφώσει κάποιο μέλος της και να το κάνει δάσκαλο, για παράδειγμα. Και τότε, γύρω στα είκοσι, αφού έχει τελειώσει τις σπουδές του και έχει κάνει και παιδιά, το νεαρό άτομο κολλάει HIV. Γύρω στα τριάντα πεθαίνει. Όλα τα έξοδα που έγιναν για τη μόρφωση του πάνε χαμένα· οι γονείς που προσδοκούσαν κάποια βοήθεια από το παιδί τους στα γεράματα τους μένουν αβοήθητοι· τα παιδιά του ορφανά, το σχολείο χωρίς δάσκαλο, οι μαθητές στον δρόμο. (Οι θάνατοι δασκάλων είναι ένα πολύ σοβαρό κοινωνικό πρόβλημα στις χώρες της Αφρικής).

Ο μόνος τρόπος για να γλυτώσει μια χώρα από μια τέτοια οικονομική και κοινωνική καταστροφή είναι να παράσχει αντιρετροϊική θεραπεία. Μόνο έτσι μπορεί να κρατήσει το εργατικό δυναμικό της ζωντανό και υγιές ώστε να εργάζεται και να συμβάλλει στην ανάπτυξη της χώρας. Αυτό όμως κοστίζει ακριβά. Χρειάζονται μεγάλη ποικιλία φαρμάκων για τις διάφορες αρρώστιες, ιατρικό προσωπικό, νοσοκομεία, ενημερωτικές καμπάνιες, εργαστήρια και φυσικά αντιρετροϊικά. Στη Ζάμπια, όμως, τα περισσότερα κέντρα υγείας δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα παράπηγμα με μια νοσοκόμα ή μια μαμή και λίγα φάρμακα, τα περισσότερα ληγμένα. Οι ασθενείς του AIDS πεθαίνουν αβοήθητοι στα σπίτια τους, κρυμμένοι και ντροπιασμένοι, χτυπημένοι από διάφορες μυστήριες αρρώστιες που δεν μπορούν να τις κατανοήσουν. Και αν πάνε σε κάποιο νοσοκομείο στην πόλη, τότε είναι συνήθως πολύ αργά.

Ίσως να περίμενε κανείς ότι λόγω της μεγάλης εξάπλωσης του ιού, δε θα υπήρχε κοινωνικός ρατσισμός και απομόνωση. Δυστυχώς, όμως, συμβαίνει το αντίθετο.
Γιατί αν το HIV μπερδεύει εμάς στη δυτική κοινωνία και δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα και διακρίσεις, σκεφτείτε τι μπορεί να κάνει σε μια φτωχή χώρα όπου το συντριπτικό ποσοστό του πληθυσμού της είναι αναλφάβητο και ζει χωρίς τηλεοράσεις, ραδιόφωνα, τηλέφωνα και τρόπους ενημέρωσης. Το AIDS είναι μια αρρώστια μυστήριο, σύμβολο της αμαρτίας και της οργής της φύσης και του Θεού. Μεγάλο ρόλο σε αυτό παίζουν και οι διάφορες θρησκείες που έχουν εξαπλωθεί στην Αφρική και με τον πουριτανισμό που τις διακρίνει απαγορεύουν στους πιστούς τους το προφυλακτικό και διακηρύττουν την τελείως ανεδαφική αγαμία και αποχή από το σεξ. Το να γίνει μια εκστρατεία ενημέρωσης σε ένα τέτοιο περιβάλλον είναι εξαιρετικά δύσκολο.

Ελπιδοφόρα εξαίρεση στον παραπάνω κανόνα αποτελεί η Νότια Αφρική.

Εκεί, λόγω της καλύτερης οικονομικής και κοινωνικής κατάστασης δημιουργήθηκε ένα ισχυρό κίνημα ασθενών με HIV, που διεκδίκησε και διεκδικεί δυναμικά τη φαρμακευτική αγωγή, την ενημέρωση και την καταπολέμηση του κοινωνικού ρατσισμού που συνδέεται με το HIV. Παρ’ όλη τη δράση, ακόμα και στη Νότιο Αφρική δεν έγιναν όσα θα έπρεπε, μιας και η αντιρετροϊική αγωγή είναι ακριβή και συνεπάγεται την πολιτική δέσμευση της εκάστοτε κυβέρνησης, κάτι που δεν είναι δεδομένο.

Όταν έφευγα από την Αφρική το AIDS είχε για μένα γίνει κάτι σαν δαίμονας. Μετά από μερικούς μήνες παραμονής στη δυτική κοινωνία συνήλθα και κατάλαβα ότι είναι πλέον μια αντιμετωπίσιμη αρρώστια. Δυστυχώς, όμως, το να μεταφερθεί η ελπίδα στο μικρό χρωματιστό χωριό της Ζάμπιας εξακολουθεί να είναι δύσκολο.

Υποσαχάρια Αφρική 2005. Στατιστικά για να σου πιάνεται η καρδιά.
Στην Υποσαχάρια Αφρική ζει το 68% όλων των ανθρώπων που έχουν μολυνθεί από τον ιό του HIV παγκοσμίως, περίπου 22,5 εκατομμύρια άνθρωποι.
Δύο εκατομμύρια από αυτούς είναι παιδιά και νέοι μικρότεροι των 15 ετών.
9 στα 10 άτομα που ζουν με τον ιό παγκοσμίως και είναι έως 15 ετών ζουν στην Υποσαχάρια Αφρική.
1,7 εκατομμύρια άνθρωποι μολύνθηκαν μέσα στο 2007, και 1,6 εκατομμύρια ενήλικες και παιδιά έχασαν τη ζωή τους στην ίδια περιοχή. Αποτελούν το 1/3 όλων των θανάτων από AIDS παγκοσμίως.
Περίπου 12 εκατομμύρια παιδιά έμειναν ορφανά λόγω AIDS το 2005 στην Υποσαχάρια Αφρική.
Τα τρία τέταρτα όλων των γυναικών που έχει μολυνθεί με τον ιό παγκοσμίως ζουν στην ίδια περιοχή, κάπου 13,2 εκατομμύρια.
Μόνο ένας στους έξι από τα 4,7 εκατομμύρια άτομα που χρειάζονται αντιρετροϊικά έχει πρόσβαση σε αυτά.
Μόνο σε 3 χώρες (Μποτσουάνα, Ναμίμπια και Ουγκάντα) η πρόσβαση στα φάρμακα φτάνει στο 50%. Στις περισσότερες δε φτάνει ούτε το 20%.
5,5 εκατομμύρια άτομα με τον ιό ζουν στη Νότια Αφρική και τα ποσοστά στους νέους ηλικίας 15-24 συνεχώς αυξάνουν.
Τα πολύ μεγάλα ποσοστά μόλυνσης στη Ναμίμπια και στη Σουαζιλάνδη συνεχίζονται, με τη Σουαζιλάνδη να αγγίζει το ασύλληπτο 33,4% των ενηλίκων.
Στη Ζάμπια 10% των εγκύων γυναικών έχουν τον ιό.

του Στέφανου Σαρρή 

Αναφορά UNAIDS 2007 για το HIV/AIDS στον κόσμο