«Ο Θάνατος του Εμποράκου» του Άρθουρ Μίλερ

Εξαιρετική παράσταση.

Το έργο πραγματεύεται την κρίση των αξιών. Μετά από 60 χρόνια, επίκαιρο όσο ποτέ.

Το αμερικάνικό όνειρο τζούφιο σε όλο του το μεγαλείο. Η έγνοια για τον πλουτισμό, την προβολή, χωρίς έρμα, αποδεικνύεται μέσα από το έργο, πως μόνο την καταστροφή μπορεί να φέρει. Ένας ολόκληρος λαός σήμερα, ο αμερικανικός, εξαπατημένος, απομονωμένος στον κλειστό του περίγυρο, χωρίς να παίρνει είδηση την οδύνη που προκαλεί στους λαούς του κόσμου, παραπαίει στη σκιά της φτώχειας, του φόβου και της παρακμής, όπως όλες οι μεγάλες αυτοκρατορίες που δεν νοιάστηκαν για τον πολιτισμό, τις αξίες, τα ιδανικά και κατέρρευσαν.

Ο Πατέρας του έργου, υπερφίαλος, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητες του, γαλούχησε τα παιδιά του με γνώμονα το αμερικάνικο όνειρο. Έπλασε τον γιο του με σαθρά πρότυπα, του πρωταθλητή του ράγκμπι, του ήρωα της δημοσιότητας που δεν χρειάζεται να κουραστεί για να πετύχει και φυσικά απέτυχε. Όπως σήμερα, με τα ευκαιριακά πρότυπα της τηλεόρασης, τα μοντέλα, τις φτηνές απομιμήσεις, τους καιροσκοπισμούς, τις μάνες και τους πατεράδες που ζητάνε ένα καλό κοκτέιλ για να πετάξει στα ουράνια ο κανακάρης τους πιάνοντας το πρώτο έπαθλο και το μόνο που τελικά θα καταφέρει είναι η απόλυτη καταστροφή του.

Ο γιος, κακομαθημένος, κλεφτάκος, τεμπελάκος, καιροσκόπος ζει σε μια γυάλα, τυφλωμένος από ένα ψεύτικο κόσμο που έχτισε ο πατέρας του, η μάνα του, η κοινωνία, μέχρι που θα δει την αλήθεια κατάματα, όταν θα αντικρύσει τον ίνδαλμά του, τον πατέρα του να συνευρίσκεται με μια «φτηνή» γραμματέα.

Η μάνα, η τραγική φιγούρα, αυτή που όλα τα καταλαβαίνει και τα συγκαλύπτει. Υπερασπίζεται τον σύζυγό της, μέχρι τέλους, διώχνοντας τα ίδια της τα παιδιά και κερδίζοντας την απόλυτη μοναξιά.

Κι όλα αυτά, μέσα σε μια σκληρή πραγματικότητα, όπου επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας, όπου αν δεν παράγεις δεν πληρώνεσαι, όπου αφού σε ξεζουμίσουν θα σε πετάξουν σαν άδειο σακί και κατά το συγγραφέα δεν έχεις πια άλλη λύση, παρά αυτή του αυτόχειρα.

Φίλοι μας,

Όλοι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. 

Όλοι. Το καλό είναι εγγενές μέσα μας. Στα γονίδια μας. 

Δεν είναι λύση η εύκολη, η πρόσκαιρη ανάδειξη. 

Πρέπει να χτίσουμε υπόβαθρο ουσίας. 

Να ξανακοιταχτούμε, να αναζητήσουμε τα χαμένα μας ιδανικά, τις αιώνιες αξίες, αυτές που μας δίδαξαν ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Αριστοτέλης, ο Χριστός.

Όλοι ξέρουμε να τα ξεχωρίζουμε, 

ας το κάνουμε, 

το δώρο είναι μεγάλο. 

Η Χαρά.

Η φιμωμένη Γάζα ακούγεται στο Ιντερνετ

Μπλόγκερ, «οπλισμένοι» με θάρρος, αξιοποιούν την τεχνολογία για να μεταφέρουν παντού μέσω των ιστότοπων τους την εικόνα από τις θηριωδίες εις βάρος των αμάχων Παλαιστίνιων πολιτών.

Μετά τη Λωρίδα της Γάζας, το Ισραήλ επιχείρησε να «βομβαρδίσει» και την ελευθερία του Τύπου απαγορεύοντας στους ξένους δημοσιογράφους να εισέλθουν στη μαρτυρική περιοχή. Ωστόσο, Παλαιστίνιοι μπλόγκερ ευρισκόμενοι στη Γάζα, αυτήκοοι και αυτόπτες μάρτυρες του μακελειού, κατάφεραν να σπάσουν το ειδησεογραφικό εμπάργκο και να μιλήσουν από οθόνης, στον έξω κόσμο για τα όσα αποτρόπαια συμβαίνουν εντός των τειχών. 

Οπλισμένοι με έναν υπολογιστή, «έστησαν», εν μέσω εκρήξεων και συντριμμιών, τα δικά τους ιστολόγια 

http://gazatoday.blogspot.com,  

http://ingaza.wordpress.com,  

http://talestotell.wordpress.com

στα οποία «ανεβάζουν» σε καθημερινή βάση ντοκουμέντα (φωτογραφίες, κείμενα) από τη γραμμή του πυρός.

«Αυτή είναι η δική μου μορφή αντίστασης» δηλώνει στο «Εθνος της Κυριακής» ο Παλαιστίνιος μπλόγκερ Σάμεχ Χαμπίμπ, συντάκτης του δικτυακού ημερολογίου GazaToday ο οποίος ανεβάζει τις φωτογραφίες του από τη Γάζα στην τοποθεσία 

http://picasaweb.google.com/sameh.habeeb.

«Είμαι στο πόδι 24 ώρες το 24ωρο, δεν κοιμάμαι πλέον. Θέλω να ενημερώσω τον κόσμο για όσα πραγματικά συμβαίνουν εδώ, για όσα δεν πρόκειται να διαβάσει κανείς στα ΜΜΕ που ελέγχονται από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ» συνεχίζει.

Γεννημένος και μεγαλωμένος στη Γάζα, ο 23χρονος Παλαιστίνιος ονομάζει το μπλογκ του «Λωρίδα της Γάζας: Η ιστορία που δεν έχει λεχθεί». Στην ερώτηση τι είναι αυτό που δεν έχει εξιστορηθεί, ο Σαμέ δίνει μια σειρά από παραδείγματα:

«Το Ισραήλ ισχυρίζεται πως βομβαρδίζει τη Χαμάς, αυτό δεν είναι αλήθεια. Εδώ σκοτώνονται απλοί πολίτες. Οι περισσότεροι από τους νεκρούς είναι άμαχοι, δεν είναι εκείνοι οι οποίοι εκτόξευαν ρουκέτες ενάντια στο Ισραήλ», σημειώνει. Οι αριθμοί έρχονται να επιβεβαιώσουν τα λεγόμενά του καθώς μέχρι την Παρασκευή, από τα περίπου 780 άτομα που είχαν χάσει τη ζωή τους στη Γάζα, μόλις τα 130 υπολογίζεται πως ήταν μέλη της Χαμάς. Όλοι οι υπόλοιποι ήταν άμαχοι (μεταξύ αυτών 257 ανήλικα παιδιά).

«Το Ισραήλ ισχυρίζεται πως είχε σεβαστεί την ανακωχή. Αυτό δεν ισχύει. Εκείνη την περίοδο, επέτρεπε την είσοδο στη Γάζα μόλις 40-80 φορτηγών με εφόδια ημερησίως ενώ η περιοχή χρειάζεται 600-700 φορτηγά. Επιπλέον, κατά τη διάρκεια της ανακωχής, έχασαν τη ζωή τους περισσότεροι από 30 Παλαιστίνιοι και κανένας Ισραηλινός.

Οι Παλαιστίνιοι επιθυμούν την ανακωχή αλλά μια πραγματική ανακωχή», καταγγέλλει ο Σάμεχ ο οποίος πασχίζει εν μέσω διακοπών ρεύματος να φορτίσει τη μπαταρία του φορητού υπολογιστή του προκειμένου να κατορθώσει να ανεβάσει υλικό (ειδήσεις, φωτογραφίες) στο διαδίκτυο. «Πρώτη μου φορά φοβήθηκα πραγματικά για τη ζωή μου τις προηγούμενες ημέρες» παραδέχεται ο 23χρονος. «Εμείς εδώ δεν έχουμε καταφύγια όπως οι Ισραηλινοί. Οι οικογένειες αναζητούν προφύλαξη στο ασφαλέστερο δωμάτιο κάθε οικίας, συνήθως κάθονται στο κέντρο του σπιτιού καθότι περιφερειακά είναι περισσότερο εκτεθειμένοι». 

πηγή

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΩΦΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΔΙΓΛΩΣΣΟ

ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΩΦΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ ΔΙΓΛΩΣΣΟ

François Grosjean
Πανεπιστήμιο της Neutchâtel - Ελβετία
 

Κάθε κωφό παιδί, όποιος και αν είναι ο βαθμός απώλειας της ακοής του, έχει το δικαίωμα να μεγαλώσει δίγλωσσο. Αν γνωρίζει και χρησιμοποιεί τη νοηματική και την ομιλούμενη γλώσσα (το γραπτό και, όταν είναι δυνατόν, τον προφορικό λόγο) το παιδί θα καταφέρει να αναπτύξει πλήρως τις γνωστικές, γλωσσικές και κοινωνικές του ικανότητες.
 

Σε τι είναι απαραίτητη η γλώσσα στο κωφό παιδί;
Το κωφό παιδί μέσω της γλώσσας πρέπει να πετύχει τα εξής :
1. Να επικοινωνήσει με τους γονείς και συγγενείς του όσο νωρίτερα γίνεται. Συνήθως, ένα παιδί που ακούει, αποκτά τη γλώσσα στα πρώτα χρόνια της ζωής του, εάν εκτίθεται σε αυτήν και μπορεί να την προσλάβει. Η χρήση της γλώσσας είναι ένα σημαντικό μέσο για τη θεμελίωση και ενίσχυση των κοινωνικών και προσωπικών δεσμών μεταξύ του παιδιού και των γονιών του. Ό,τι αποτελεί μία πραγματικότητα για το παιδί που ακούει, οφείλει να είναι πραγματικότητα και για το κωφό παιδί. Το κωφό παιδί πρέπει να είναι ικανό να επικοινωνεί με τους γονείς του με μία φυσιολογική γλώσσα, όσο πιο γρήγορα και πληρέστερα γίνεται. Μέσω της γλώσσας θεμελιώνεται ένα μεγάλο μέρος των συναισθηματικών δεσμών του παιδιού με τους γονείς του.
2. Να αναπτύξει τις γνωστικές του ικανότητες κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Μέσω της γλώσσας το παιδί αναπτύσσει τις γνωστικές του ικανότητες, πρωταρχικής σημασίας για την προσωπική του ανάπτυξη. Μεταξύ αυτών των ικανοτήτων συγκαταλέγονται τα διάφορα είδη λογικής, αφηρημένης σκέψης, απομνημόνευσης, κ.λπ. Η πλήρης απουσία μίας γλώσσας, η χρήση μίας μη φυσιολογικής γλώσσας ή η χρήση μίας γλώσσας που προσλαμβάνεται ή κατακτάται με φτωχό τρόπο είναι πιθανό να έχει αρνητικές επιπτώσεις στη γνωστική ανάπτυξη του παιδιού.
3. Να αποκτήσει γνώσεις για τον κόσμο. Το παιδί θα αποκτήσει γνώσεις για τον έξω κόσμο κυρίως με τη χρήση της γλώσσας. Επικοινωνώντας με τους γονείς και τους συγγενείς του, με άλλα παιδιά και με ενήλικες, το παιδί θα ανταλλάξει και θα επεξεργαστεί πληροφορίες για τον κόσμο που το περιτριγυρίζει. Αυτές οι γνώσεις θα αποτελέσουν τη βάση για τις δραστηριότητες που θα λάβουν χώρα στο σχολείο και θα διευκολύνουν την κατανόηση της γλώσσας. Δεν υπάρχει πραγματική κατανόηση της γλώσσας χωρίς την υποστήριξή της από αυτές τις γνώσεις.
4. Να επικοινωνεί πλήρως με το γύρω κόσμο. Το κωφό παιδί, όπως το παιδί που ακούει, πρέπει να είναι ικανό να επικοινωνεί με όσους αποτελούν μέρος της ζωής του (γονείς, αδέρφια, συνομήλικοι, δάσκαλοι, ενήλικες, κ.λπ.). Η επικοινωνία πρέπει να παρέχει ορισμένες πληροφορίες σε μία κατάλληλη γλώσσα και για το συνομιλητή και για την κατάσταση. Άλλοτε θα είναι η νοηματική, άλλοτε η ομιλούμενη (με κάποια από τις μορφές της) και άλλοτε και οι δύο γλώσσες εναλλάξ.
5. Να ανήκει πολιτισμικά σε δύο κόσμους. Χρησιμοποιώντας τη γλώσσα, το παιδί οφείλει να μετατραπεί σιγά-σιγά σε ένα μέλος του κόσμου των ακουόντων και του κόσμου των κωφών. Θα πρέπει να ταυτίζεται, τουλάχιστον εν μέρει, με τον κόσμο των ακουόντων, που συνήθως είναι ο κόσμος των γονιών και συγγενών του (οι γονείς του 90% των κωφών παιδιών είναι ακούοντες). Από την άλλη, το παιδί θα πρέπει, το συντομότερο δυνατό, να έρθει σε επαφή με τον κόσμο των κωφών, με τον άλλον του κόσμο δηλαδή. Πρέπει να αισθάνεται άνετα στους δύο κόσμους και να είναι ικανό να ταυτίζεται, όσο γίνεται, με τον καθένα από αυτούς.
 

Η διγλωσσία είναι ο μοναδικός τρόπος να ικανοποιηθούν αυτές οι ανάγκες
Διγλωσσία σημαίνει γνώση και τακτική χρήση δύο ή περισσότερων γλωσσών. Η διγλωσσία, ομιλούμενη γλώσσα/νοηματική γλώσσα, είναι ο μόνος τρόπος μέσω του οποίου μπορεί το παιδί να ικανοποιήσει τις ανάγκες του, δηλαδή να επικοινωνεί με τους γονείς του από μικρή ηλικία, να αναπτύσσει τις γνωστικές ικανότητές του, να αποκτά γνώσεις για τον έξω κόσμο, να επικοινωνεί πλήρως με τον κοινωνικό περίγυρο και να γίνει μέλος και του κόσμου των κωφών και του κόσμου των ακουόντων.
 

Τι είδος διγλωσσία;
Η διγλωσσία του κωφού παιδιού συνεπάγεται τη νοηματική γλώσσα, που χρησιμοποιεί η κοινότητα των κωφών, και την ομιλούμενη γλώσσα που χρησιμοποιεί η πλειοψηφία των ακουόντων. Την τελευταία την αποκτούν στην γραπτή της μορφή και, όταν είναι δυνατόν, και στην προφορική. Οι δύο γλώσσες θα παίζουν διαφορετικούς ρόλους σε κάθε παιδί. Σε ορισμένα παιδιά θα κυριαρχεί η νοηματική, σε κάποια άλλα η ομιλούμενη, και σε άλλα θα υπάρχει ισορροπία μεταξύ των δύο γλωσσών. Εξάλλου, εξ' αιτίας των διαφορετικών πιθανών βαθμών απώλειας της ακοής και της σύνθετης κατάστασης επαφής των δύο γλωσσών (τέσσερις γλωσσικοί τύποι, δύο συστήματα παραγωγής και δύο λήψης κ.λπ.) μπορούμε να βρούμε διάφορες μορφές διγλωσσίας, με άλλα λόγια, η πλειοψηφία των κωφών παιδιών θα αποκτήσει διάφορα επίπεδα διγλωσσίας και "διπολιτισμού"
 

Ποιος είναι ο ρόλος της νοηματικής γλώσσας;
Η νοηματική γλώσσα πρέπει να είναι η πρώτη (ή μία από τις πρώτες) γλώσσα των παιδιών που έχουν σοβαρή απώλεια της ακοής. Είναι μία φυσική γλώσσα, πλήρως εξελιγμένη, η οποία εξασφαλίζει μια πλήρη και ολοκληρωμένη επικοινωνία. Σε σύγκριση με την ομιλούμενη, η νοηματική γλώσσα δίνει στα κωφά παιδιά την ευκαιρία να επικοινωνούν πλήρως και από πολύ μικρή ηλικία με τους γονείς τους, με την προϋπόθεση ότι όλοι την έχουν μάθει έγκαιρα. Η νοηματική παίζει σημαντικό ρόλο στη γνωστική και κοινωνική εξέλιξη του παιδιού και διευκολύνει την απόκτηση γνώσεων γύρω από τον κόσμο που το περιβάλλει. Θα επιτρέψει στο παιδί να ενισχύσει την πολιτιστική του ταύτιση με τον κόσμο των κωφών (έναν από τους δύο κόσμους στους οποίους ανήκει) μόλις ξεκινήσει την επαφή του με αυτόν τον κόσμο. Επιπροσθέτως, η νοηματική θα του επιτρέψει να αποκτήσει και την ομιλούμενη γλώσσα, είτε γραπτά είτε προφορικά. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μία πρώτη γλώσσα, νοηματική ή ομιλούμενη, αν αποκτηθεί με φυσιολογικό τρόπο, ενθαρρύνει σε μεγάλο βαθμό την απόκτηση και μίας δεύτερης. Τέλος, το γεγονός ότι το παιδί είναι ικανό να μεταχειρίζεται τη νοηματική διασφαλίζει ότι κατέχει μία τουλάχιστον γλώσσα. Παρ' όλες τις αξιοσημείωτες προσπάθειες των κωφών παιδιών και των επαγγελματιών που έχουν σχέση με αυτά και παρ' όλη την τεχνολογική υποστήριξη, είναι γεγονός ότι πολλά κωφά παιδιά αντιμετωπίζουν μεγάλες δυσκολίες στο να κατακτήσουν και να αναπαράγουν μία γλώσσα στην προφορική της μορφή. Το να περιμένουμε κάποια χρόνια για να πετύχουμε ένα ικανοποιητικό επίπεδο που ίσως δεν κατορθωθεί ποτέ και να αρνούμαστε σ' αυτήν την περίοδο την πρόσβαση του κωφού παιδιού σε μία γλώσσα που ικανοποιεί τις ανάγκες του (τη νοηματική) ισοδυναμεί με το να δεχτούμε το ρίσκο μίας καθυστέρησης στη γλωσσική, γνωστική, κοινωνική και προσωπική του εξέλιξη.
 

Ποιος είναι ο ρόλος της ομιλούμενης γλώσσας;
Το να είναι κανείς δίγλωσσος σημαίνει να γνωρίζει και να χρησιμοποιεί δύο ή περισσότερες γλώσσες. Η δεύτερη γλώσσα των κωφών παιδιών θα είναι η ομιλούμενη, αυτή που χρησιμοποιεί η κοινότητα των ακουόντων, στην οποία επίσης ανήκουν. Αυτή η γλώσσα, στην προφορική και/ή γραπτή μορφή της, είναι η γλώσσα των γονιών, αδελφών, συγγενών, μελλοντικών του φίλων ή υπαλλήλων κ.λπ. Όταν αυτοί που δρουν μαζί με το κωφό παιδί δε γνωρίζουν τη νοηματική γλώσσα, είναι σημαντικό να αποκατασταθεί η επικοινωνία μεταξύ τους, γεγονός όμως που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την ομιλούμενη γλώσσα. Επιπλέον, η ομιλούμενη γλώσσα, κυρίως με την γραπτή της μορφή, θα αποτελέσει σημαντικό μέσο για την απόκτηση γνώσεων. Μεγάλο ποσοστό αυτών που γνωρίζουμε διαδίδεται μέσω της γραφής, τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Άλλωστε, η επιτυχία του κωφού παιδιού στο σχολείο καθώς και οι μελλοντικές επαγγελματικές του επιτυχίες εξαρτώνται σε μεγάλο βαθμό από τη σωστή χρήση της ομιλούμενης γλώσσας γραπτά και, όταν είναι δυνατόν, προφορικά.
 

Συμπεράσματα
Αποτελεί καθήκον μας να επιτρέψουμε στο κωφό παιδί την απόκτηση δύο ή περισσότερων γλωσσών, της νοηματικής γλώσσας της κοινότητας των κωφών (σαν πρώτης γλώσσας, εάν η απώλεια ακοής είναι σοβαρή) και της ομιλούμενης γλώσσας της πλειοψηφίας των ακουόντων. Για αυτόν το σκοπό το παιδί θα πρέπει να έχει επαφή και με τις δύο γλωσσικές κοινότητες και θα πρέπει να νιώσει την ανάγκη να μάθει και να χρησιμοποιεί και τις δύο γλώσσες. Το να στηριζόμαστε σε μία γλώσσα,
την ομιλούμενη, βασιζόμενοι στις πρόσφατες τεχνολογικές εξελίξεις, είναι σαν να στοιχηματίζουμε το μέλλον του κωφού παιδιού. Αποτελεί μεγάλο ρίσκο για την προσωπική και γνωστική του ανάπτυξη καθώς και άρνηση της δυνατότητάς του να ταυτίζεται πολιτισμικά με τους δύο κόσμους στους οποίους ανήκει.
Η επαφή του με δύο γλώσσες από μικρή ηλικία, θα του προσφέρει πολύ περισσότερη βοήθεια από το να χρησιμοποιεί μόνο μία μόνο γλώσσα, όποιο κι αν είναι το μέλλον του και όποιος κι αν είναι ο κόσμος στον οποίο θα επιλέξει να ζει (ορισμένες φορές μόνο σε έναν από τους δύο). Κανείς δεν μετάνιωσε που έμαθε μερικές γλώσσες. Το αντίθετο συνέβη σε πολλούς που δε γνωρίζουν περισσότερες από μια γλώσσες, ιδιαίτερα αν κρίνεται η προσωπική τους ανάπτυξη. Το κωφό παιδί θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να μεγαλώσει δίγλωσσο και ευθύνη μας είναι να το βοηθήσουμε.