Ο ψυχάκιας …

Τα λόγια που θα διαβάσετε, γράφτηκαν για έναν καλό μου φίλο, για έναν καλό άνθρωπο, που πληγώνεται, αλλά δεν απογοητεύεται.

Ο κοινωνικός ιστός σε αποσύνθεση και η αποφορά της σαπίλας του μας πνίγει. Ψυχωτική και φοβική η κοινωνία που σκαρώσαμε.
Οι οικογένειες εργαστήρια παραγωγής παιδιών με ψυχολογικά προβλήματα.
Γεμάτα τα σχολειά με μοναχικά παιδιά.
Δεν είναι παιδιά, δεν παίζουν, χαζογελάνε.
Για, τράβα στο διάλειμμα, ενός δημοτικού σχολείου. Δεν θα δεις παιγνίδι ομαδικό, δεν θα δεις χαρά.
Οι βρισιές δίνουν και παίρνουν.
Βρισιές, αυτά δηλαδή που από μας ακούν τα παιδιά, οργή, ανταγωνισμός. Δεν ήταν έτσι οι αυλές των σχολείων μας, δεν ήταν.
Μικρομέγαλα τα κοριτσάκια, χωρίς παιδικότητα.
Φτιάχνουμε τα παιδιά μας σαν τα μούτρα μας.

Ψάχνουν, μέχρις ενός σημείου, μια αγκαλιά και με τις μέρες, με τους μήνες, με τα χρόνια, απομονώνονται και περνούν στην επίθεση.
Γεμάτες οι ψυχές τους με άγχος, με φοβίες.

Όσο για τα πρότυπα που προβάλλει η κοινωνία, τα καταντούν διχασμένες προσωπικότητες.
190.000 παιδιά με ψυχολογικά προβλήματα.
Αυτά είναι τα καταγεγραμμένα.

Επιθετικότητα, βία, αντικοινωνική συμπεριφορά, βρωμιά, λαμογιές, λουστραρισμένα τίποτα, αβέβαιο μέλλον, διατροφή, περιβάλλον, όλα αυτά πήραν την θέση της απειλητικής δαμόκλειας σπάθης πάνω από το μέλλον των παιδιών μας.

Εκατόν ενενήντα χιλιάδες παιδιά …
Σε μια άρρωστη κοινωνία που είναι έτοιμη να τα περιθωριοποιήσει χλευάζοντάς τα με τον όρο «ψυχάκιας».

Και ποιος είναι αυτός, που μπορεί με βεβαιότητα να πει, να βεβαιώσει τον εαυτό του, όχι εμένα, ότι είναι απόλυτα καλά, ότι είναι ισορροπημένο άτομο, μέσα στον ανισόρροπο κόσμο μας;
Σ’ έναν κόσμο, που εκπέμπει αντιφατικά μηνύματα, οι ίδιοι άνθρωποι, που με τα λόγια υποστηρίζουν την ζωή, την μάχονται με τις πράξεις τους.
Σε σένα, ισορροπημένε, σε σένα απευθυνόμαστε.

Ο φόβος στα σώψυχά μας, αυτός ο ανομολόγητος φόβος, μας κάνει να πετάμε στα μούτρα των άλλων, χαρακτηρισμούς του τύπου «ψυχάκιας» και … καθαρίζουμε.
Η έντονη, απρόκλητη επίθεση, κυρίως η λεκτική, εναντίον των άλλων, είναι επίθεση στον εαυτό μας.

Άλλα αντ’ άλλων. Η έμπρακτη αγάπη απούσα. Τα παιδιά κατανοούν τα πάντα. Έργα «φιλανθρωπίας» για το θεαθήναι.
Άνθρωποι γκλαμουράτοι, κούφιοι και άδειοι. Διασκεδαστές με βλέμμα καταθλιπτικό. Στο ίδιο πρόσωπο, στόμα που χαχανίζει και μάτια ψυχής που κλαίνε. Χαμόγελα σκοτεινά, μάτια άδεια. Το πηγαίο γέλιο, είδος σε ανεπάρκεια.

Ο παραλογισμός σε όλο του το μεγαλείο: Όλοι, όσοι χλευάζουν, έχουν την ψευδαίσθηση ότι ανήκουν στο υγιές μέρος της καταρρέουσας κοινωνίας.

Ποιος είμαι αλήθεια, ποιος;
Εγώ που κοιτάζομαι αυτάρεσκα στον καθρέφτη και καμαρώνω που δεν είμαι σαν τους άλλους …
Εγώ η γυναίκα, εγώ το δεσποινάριο που κάθε τόσο ομολογώ ότι πάω για shopping therapy, υποχείριο του άκρατου καταναλωτισμού, ποια στ’ αλήθεια είμαι;
Εγώ, ο επικριτικός είρωνας και σαρκαστικός δάσκαλος, πόσο μερίδιο ευθύνης μου αναλογεί;
Εγώ, ο γονιός, που το γέννησα, του καλύπτω τις ανάγκες του, αλλά δεν του διαθέτω τίποτα από τον πολύτιμο χρόνο μου, πόση ευθύνη έχω;
Εγώ ο κληρικός, που το απογοητεύω με τα ανόσια έργα μου, πώς τολμώ να το επικρίνω;
Εγώ, ο δικαστής …
Εγώ, ο πολιτικός …
Εγώ, … εγώ …
Ατέλειωτος ο κατάλογος των υπευθύνων.

Τα χαμομηλάκια και τα πρωινάδικα

Τα χαμομηλάκια για δυο βδομάδες δεν έχουν Σχολείο.

Χαρά τους η ξεκούραση, χαρά τους οι διακοπές, δε λέω.

Φαντάζομαι όμως τα περισσότερο με το τηλεκοντρόλ στο χέρι και τη μουρίτσα κολλημένη στην τηλεόραση να "απολαμβάνουν" τα πρωινάδικα και τα μεσημεριάτικα προγράμματα, δηλαδή να απορροφούν και να διδάσκονται ό,τι πιο ανόητο, κούφιο και επιβλαβές κυκλοφορεί.
.

Μια παράκληση, μια έκκληση προς τους γονείς ή κάθε αρμόδιο για την επίβλεψη των παιδιών.

Κλείστε την τηλεόραση. 

Πηγαίνετε τα χαμομηλάκια καμιά βόλτα, να παίξουν να χαρούν πραγματικά. 

Ξεκολλήστε τα από το χαζοκούτι. 

Ασχοληθείτε παραγωγικά μαζί τους.

Μια παράκληση, μια έκκληση προς κάθε αρμόδιο ανευθυνοϋπεύθυνο.

Αναστείλατε ΟΛΕΣ τις εκπομπές αυτές, τουλάχιστον για το δεκαπενθήμερο των διακοπών των παιδιών μας και αντικαταστήστε τις με προγράμματα για παιδιά.

Φτάνει το κακό που τους κάνουμε τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου.

Ας τα σεβαστούμε, μέρες που είναι

Η μοναξιά, η κατάθλιψη και η έμπρακτη Αγάπη

Δεν έχω ενδιαφέροντα…, είμαι μόνος, μόνη….

Συμβαίνει σε πολλούς, αλλά λίγοι το παραδέχονται.

Είναι βίωμα καθημερινό, επώδυνο. 

Έχει γίνει για πολλούς τρόπος ζωής αβάσταγος.

Πρόκειται για τη μοναξιά, 

τη μοναξιά του πλήθους, 

τον προάγγελο της κατάθλιψης.

.

Από την εφηβική, τη νεανική ηλικία, άνθρωποι αισθάνονται μόνοι. 

Περνά η ζωή, μέσα στην καθημερινότητα και η χαρά είναι απούσα, μέχρι που το πρόβλημα αναδεικνύεται σε όλη του την έκταση όταν συμβεί επιπρόσθετα κάτι πολύ σοβαρό ή με την συνταξιοδότηση.

Αναμένουμε το πλήρωμα του χρόνου για να ξεκουραστούμε και να ασχοληθούμε μ’ αυτά που μας «αρέσουν». Χάνουμε το σήμερα, τη ζωή μας στο παρόν και στηρίζουμε, χτίζουμε τις ελπίδες μας στο απώτερο αύριο. Τότε θα ξεκουραστούμε, τότε θα απολαύσουμε. Αλήθεια τι, τι ακριβώς προσμένουμε;

Και έρχεται η συνταξιοδότηση και απομακρυνόμαστε από την ενεργό … υπηρεσία. Χαιρόμαστε που μετά τον κόπο τόσων χρόνων θα απολαύσουμε πλέον τους κόπους τόσων ετών.

Οι μέρες κυλούν, η ατζέντα με τα τηλέφωνα των «φίλων» εξαντλείται, τα μαγαζιά της περιοχής δεν ενδείκνυνται πλέον για το πορτοφόλι μας. Κάνουμε και όσα ταξίδια μπορούμε και σώνονται πια οι περιηγητικές μας ανησυχίες, είτε γιατί πια κανείς δεν θέλει να μας συνοδεύσει, είτε γιατί η μοναξιά σ’ αυτές τις μακρές βόλτες καραδοκεί.

.

Η κατάθλιψη πια είναι κοντά μας, δίπλα μας. Για να πούμε την αλήθεια, πάντα ήταν. Αισθανόμαστε ξοφλημένοι. Οι «φίλοι» εξαφανίζονται, τα λεφτά μειώνονται, άσε που δεν εξαγοράζεται και η χαρά με τα λεφτά --αυτό τώρα πια γίνεται τόσο μα τόσο ορατό ­­--, και αρχίζουμε να σκεφτόμαστε την ψυχανάλυση, την ψυχοθεραπεία.

Το πρόβλημα μεγάλο και αγγίζει πάμπολλους συνανθρώπους μας. Πλήθος οι μελέτες των ειδικών, πλήθος οι συμβουλές τους και τα συνταγολόγια γεμάτα από λίστες φαρμάκων.

.

Και μέσα στη μοναξιά και την κατάθλιψη, μια σκέψη βασανιστική έρχεται και ξανάρχεται. Ένα αναπάντητο ερώτημα:

Τι φταίει, τι έφταιξε τόσα χρόνια;

Πως τα καταφέραμε έτσι;

Το ξέραμε, το υποψιαζόμασταν, κάποια στιγμή θα ερχόταν η ανία, αλλά αποφεύγαμε να το συζητήσουμε με τον εαυτό μας. 

Η αυτοπεποίθησή μας στο ναδίρ. 

Η αυτοεκτίμησή μας κουρέλι.

Όσες αναζητήσεις και να κάνουμε, όσο και να προσπαθήσουμε, όταν τελειώσει η εξαγορασμένη απασχόλησή μας, η μοναξιά θα είναι εκεί.

.

Διάγνωση: Εμείς, εμείς οι ίδιοι, δεν αγαπάμε τον εαυτό μας. Ποτέ δεν τον αγαπήσαμε. Επειδή αισθανόμαστε ότι κανείς δεν μας αγαπάει.

Παιδιά, μόνα τους, έφηβοι απομονωμένοι, νέοι ερμητικά κλεισμένοι στον εαυτό τους.

.

Πίστεψε στον εαυτό σου, φωνάζουν οι γιατροί. Στάσου στα πόδια σου, μπορείς.

Ναι αυτή είναι η λύση, ναι. 

Να αγαπήσω εμένα, να με δεχτώ, να αποκτήσω θετικό αυτοσυναίσθημα, που θα μου προσφέρει την αυτοεκτίμηση.

Το πώς θα το πετύχω αυτό είναι το καίριο ερώτημα, που οδηγεί στη λύση.

Και η λύση έχει να κάνει με μας και είναι τόσο απλή, όπως εξάλλου είναι απλά και όλα τα σπουδαία πράγματα.

.

Η κοινωνική προσφορά.

Όμορφη φράση, που κάτι όμως της λείπει. Της λείπει η μαγική λέξη, η Αγάπη.

Κοινωνική προσφορά από Αγάπη και με Αγάπη.

Όχι σαν απλή απασχόληση, επειδή δεν έχω κάτι άλλο να κάνω.

Όχι για να ξεφύγω από την ανία της καθημερινότητας,

αλλά από Αγάπη στον πάσχοντα συνάνθρωπο.

Απλή η συνταγή. Εύκολα υλοποιήσιμη, ακόμα και για δοκιμαστική περίοδο.

Δώστε βοήθεια όπου μπορείτε.

Γίνετε χρήσιμοι.

Βοηθείστε.

Όπου μπορείτε, όσο μπορείτε.

Η ευγνωμοσύνη που θα εισπράξετε, και κυρίως η σιωπηλή ευγνωμοσύνη, 
θα σας καταξιώσει. 

Πρώτα απέναντι στον ίδιο τον εαυτό σας. 

Θα νιώσετε την, πώς να το πούμε, αυτο-καταξίωση. 

Θα νιώσετε χρήσιμοι, απαραίτητοι και τα υπόλοιπα είναι εύκολα.

Θα σας το πούμε αλλιώς.

Έχουμε να κάνουμε με την έμπρακτη αγάπη. 

Η αγάπη στην πράξη.

Δοκιμάστε το. 

Η κοινωνική προσφορά είναι εκεί και σας περιμένει,

μας περιμένει.