Ο Προμηθέας έφερε τη φωτιά του Ήφαιστου και την τέχνη της Αθηνάς στους ανθρώπους κι απ' το χαμό τους γλίτωσε.
Ο Δίας, έξαλλος για την κλοπή των θεϊκών δώρων, απειλεί τον Προμηθέα με φρικτή τιμωρία, από την οποία θα απαλλαγεί , εάν του πει το φοβερό μυστικό, που γνωρίζει απ' τη μάνα του.
Πρόκειται για τον ερχομό Κάποιου που θα ανατρέψει την εξουσία του ίδιου και των υπόλοιπων θεών.
Ο Προμηθέας στις απειλές του Δία απαντά:
Ο Δίας, έξαλλος για την κλοπή των θεϊκών δώρων, απειλεί τον Προμηθέα με φρικτή τιμωρία, από την οποία θα απαλλαγεί , εάν του πει το φοβερό μυστικό, που γνωρίζει απ' τη μάνα του.
Πρόκειται για τον ερχομό Κάποιου που θα ανατρέψει την εξουσία του ίδιου και των υπόλοιπων θεών.
Ο Προμηθέας στις απειλές του Δία απαντά:
ΠΡΟΜΗΘΕΑΣ:
Θεός δεν είσαι.Του μυαλού τους ο φόβος σε γέννησε,φάντασμα άπιαστο,του αγνώστου η άγνοιακι ο τρόμος.Θεός δεν είσαι.Όσα φοβούνται,-τη Μοίρα, τις κόρες της,των εποχών τα γυρίσματα,τον φοβερό τον Τυφώνα, την Έχιδνα-θεούς κι αμέτρητους δαίμονες τάφτιαξανκαι δίπλα σου τάβαλανεσύ να τα ορίζεις.ΟΛΑ.Έξω απ’ τη Μοίρα..Και όσο φοβούνταιτόσες θυσίες σου κάνουντην οργή να κοπάσειςκαι να μην καταστρέψεις αυτάπου δεν έπλασες.Κι απ’ τα σφάγια ευφραίνεσαι.Έτσι νομίζουν…μα αναπαμό δεν έχουν..Το ταξίδι τους είσαιστ’ αληθινού τη ζήτηση.Θεός δεν είσαι..Δεν σ’ αγαπούν, σε φοβούνται.Και ποιος τάχα μπορεί ν’ αγαπήσειαυτό που φοβάται;Η αγωνία και ο φόβος τους σ’ έπλασανκαι στον Όλυμπο σ΄ έστησανγια να ‘σαι μακριά τους.Θεός δεν είσαι,γι αυτό και φοβάσαι.Το Ποιος θε να ‘ρθεί και από Ποια-Παρθένα και Μάνα μαζί-δε θα πω..Μέσα τους σκάλωσες,δικό τους κατασκεύασμα είσαι.Άλλον προσμένουν.Έτοιμοι να τον δεχτούν ακόμα δεν είναι.Και τα δώρα που πήραν…όχι, δε φτάνουνη σπίθα του μέσα μυαλού τους ν’ ανάψει.Το Ποιος κι από Ποια δε θα πω,δε θα πω..Άλλοι, πολλοί,για τα νέφη,για των πλάνητων άστρων τους κύκλουςθα πουν,για των αστραπών, των βροντών σου το μύθοθα γράψουν..Άλλοι, πολλοί,για τον Έναν θα πουν,θα διδάξουν…για τον Έναν που θα ‘ρθει….Άλλα πια δε θα πω…Σιωπή….Μα η ώρα σαν φτάσει,σαν την ομίχλη που φεύγειστη ζέστα του ήλιου,έτσι θα φύγειςκαι πίσω θ’ αφήσειςαχνάρια μονάχα,ναούς και βωμούς κι αγάλματα πάλευκα,της ανάγκης για Ελπίδα και Αγάπη..Και τότε…Σιωπή…Άλλα πια δε θα πω…Άλλον γυρεύουνε,μα η ώρα Του ακόμη δεν ήρθε.