«Μόλις είδαμε το λιμενικό, ο Γ... έσκισε τη βάρκα και βρεθήκαμε στο νερό. Δεν ήξερα κολύμπι και άρχισα να χτυπάω τα χέρια μου φωνάζοντας στ' αγγλικά «ελπ, ελπ». Σε λίγο άρχισα να πίνω νερό και κατάλαβα ότι θα πεθάνω. Σκέφτηκα τη μάνα μου, ότι θα την δω και δεν ένιωσα φόβο. Μετά θυμάμαι να ανοίγω τα μάτια μου και να κρυώνω. Ήμουν πάνω στο καράβι του λιμενικού και μας πήγαιναν στην Μυτιλήνη».
Η φυγή με μαρκαδόρο
Στην Πάτρα, οι τοίχοι από νοβοπάν είναι γεμάτοι φωτογραφίες και ζωγραφιές. Σε μια απ' αυτές ένα παιδί αποτυπώνει την προσπάθεια των μεταναστών να εγκαταλείψουν τη χώρα μας.
Προσπαθούν να διασχίσουν τις γραμμές του τρένου για να φτάσουν στο λιμάνι, ενώ η αστυνομία τούς κυνηγάει βρίζοντας. Έχει γράψει χαρακτηριστικές ελληνικές βρισιές, όπως αυτές φτάνουν στ' αφτιά του. Κάνει διαχωρισμό ανάμεσα στην αστυνομία και το λιμενικό, τους οποίους ονομάζει «κομάντο», μάλλον λόγω της στολής. Διακρίνονται άνθρωποι στοιβαγμένοι μέσα στις νταλίκες αλλά και κάτω απ' αυτές. Από το φορτηγό που ετοιμάζεται να μπει στο καράβι εξέχουν τα πόδια ενός κρυμμένου μετανάστη. Χαρακτηριστική η στάση ενός πολίτη που απεικονίζεται να ψαρεύει αμέριμνος, χωρίς να ενδιαφέρεται γι' αυτό που γίνεται.
.
Η έλλειψη μεταναστευτικής πολιτικής, τα παιχνίδια που παίζονται μέχρι και τις κάλπες, η ρατσιστική βία σε υποβαθμισμένες περιοχές της Αθήνας, οι προαναγγελθείσες επιχειρήσεις-σκούπα έχουν ως πρώτα θύματα τα παιδιά. Τους ασυνόδευτους ανήλικους, που βιώνουν μια κατάσταση εκτός ελέγχου.
.
Οι μαρτυρίες τους συγκλονιστικές...
«Η Ελλάδα δεν προστατεύει τους ανήλικους και δεν τους αναγνωρίζει το δικαίωμα του προσφυγικού καθεστώτος παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις. Τα παιδιά ηλικίας από 5 έως 18 χρόνων πολλές φορές κακοποιούνται σωματικά και ψυχικά, πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης διεθνών και εθνικών δικτύων οργανωμένου εγκλήματος, εργάζονται σκληρά χωρίς να αμείβονται, δεν έχουν πρόσβαση σε υγεία και εκπαίδευση, ασφαλή χώρο διαμονής, ενώ έρχονται αντιμέτωπα με τον ρατσισμό και την ξενοφοβία».
