Το Νάμα της Ζωής

Πολλοί χριστιανοί σπεύδουν να κοινωνήσουν, αλλά πολλοί έχουν επιφυλάξεις εξ αιτίας της επιδημίας της νέας γρίπης. Με ευκαιρία την εορτή της παραθέτουμε την σκέψη μας για το μυστήριο της Θείας Μετάληψης. Η τοποθέτηση επιδιώκει να προσεγγίσει το ζήτημα με γνώμονα τον ορθό λόγο.

• Η Θεία Κοινωνία είναι το Μυστήριο κατά το οποίο ο ορθόδοξος χριστιανός κοινωνεί με τον Θεό, επικοινωνεί με τον Λόγο Του, τον αποδέχεται, τον κατανοεί, λαμβάνει τον Σώμα και το Αίμα του Υιού του Θεού.
• Ο Υιός του Θεού, ο Χριστός, είναι το Φως, η ζωή η ίδια. Ο ορθόδοξος χριστιανός μετέχει της Θείας Κοινωνίας εφόσον πιστεύει στο Μυστήριο. Ο πιστός που λαμβάνει Σώμα και Αίμα του Κυρίου του, λαμβάνει ζωή.
• Η παροχή ζωής είναι η άρση της πρόκλησης θανάτου.
• Η μετάδοση ασθένειας είναι πρόκληση θανάτου.
• Ο κοινωνών πιστός δεν μπορεί να «κολλήσει» ασθένεια από την Θεία Μετάληψη.
• Αυτός που δεν πιστεύει στον Χριστό και στην Ανάσταση Του, δεν έχει κανένα λόγο να μεταλάβει.

To hamomilaki

Προβλήματα Λόγου και Ομιλίας στο παιδί

Συχνά τα παιδιά έχουν δυσκολίες στην ομιλία και στο λόγο.
Τα χρόνια τα πιο καθοριστικά για την εξέλιξη της ομιλίας και του λόγου ενός παιδιού είναι από 1½ έως 4½ χρόνων.

Στην ομιλία και στο λόγο, όπως και σε όλους τους ψυχοβιολογικούς τομείς, κάθε άτομο έχει το δικό του ρυθμό εξέλιξης.

'Έτσι, ένα παιδί π.χ. μπορεί να περπατήσει σε ηλικία 10 μηνών και ένα άλλο στους 16 μήνες, χωρίς αυτό αναγκαστικά να σημαίνει ότι το πρώτο είναι πιο ώριμο, πιο έξυπνο.

Υπάρχουν όμως ορισμένα χρονικά όρια που αν το παιδί τα περάσει, οι γονείς, ή αυτοί που ασχολούνται με το παιδί, πρέπει να ζητήσουν τη γνώμη του ειδικού. Αν η ομιλία και ο λόγος ενός παιδιού υστερούν σημαντικά από το επίπεδο της ομιλίας και του λόγου των παιδιών της ηλικίας του δεν πρέπει να πούμε «δεν πειράζει, μικρό είναι θα μιλήσει αργότερα».

Η καλή λεκτική επικοινωνία με τους άλλους είναι απαραίτητη για την ομαλή συναισθηματική και κοινωνική εξέλιξη του παιδιού. Όπως επίσης και πολλά ψυχολογικά προβλήματα εκδηλώνονται με δυσκολίες στην ομιλία και στο λόγο.

Ανάλογα με την ηλικία του, θα πρέπει να ανησυχήσετε όταν το παιδί:

• 18 μηνών λέει μόνο φωνήεντα και καθόλου σύμφωνα. Χρησιμοποιεί 2-3 λέξεις δυσκατάληπτες ή λέει 2-3 λέξεις αλλά δεν τις χρησιμοποιεί πάντα για να δηλώσει το ίδιο πράγμα, π.χ. βλέποντας τη μαμά λέει "μαμά", αλλά το λέει κι όταν βλέπει τον μπαμπά τον αδελφό κ.λ.π.
• 2 χρόνων όταν το λεξιλόγιο του, εκτός από το "μαμά", αποτελείται από λίγες και δυσκατάληπτες λέξεις και δεν παραθέτει δύο λέξεις, σχηματίζοντας προτάσεις του τύπου "μαμά πα" δηλαδή "η μαμά πάει έφυγε".
• 3 χρόνων όταν η ομιλία του εξακολουθεί να είναι δυσκατάληπτη, το λεξιλόγιο του περιορισμένο σε ουσιαστικά και λίγα ή καθόλου ρήματα, δεν χρησιμοποιεί άρθρα, επίθετα, επιρρήματα, προθέσεις, δεν έχει την έννοια του πληθυντικού και δεν σχηματίζει απλές προτάσεις π.χ. «η Άννα πίνει γάλα».
• 4 χρόνων όταν οι προτάσεις του είναι μικρές και όχι σωστά οργανωμένες, π.χ. λέει "όχι φάω" αντί να λέει "δεν θέλω να φάω", ή λέει «θέλω να πάω τι κούνιε» αντί να λέει "θέλω να πάω στις κούνιες" Η ομιλία του δεν είναι πάντα κατανοητή π.χ. αφαιρεί συλλαβές από πολυσύλλαβες λέξεις, δεν λέει απλά συμπλέγματα συμφώνων όπως "κλαίω", "πλένω". Δεν μπορεί να διηγηθεί απλά και πρόσφατα γεγονότα.
• 5 χρόνων όταν το λεξιλόγιο του είναι περιορισμένο, και οι προτάσεις του μικρές και φτωχές σε περιεχόμενο. Σ' αυτή την ηλικία το παιδί πρέπει να χρησιμοποιεί προτάσεις με 10-11 λέξεις. Όταν δεν μπορεί άνετα να διηγηθεί ένα γεγονός και στην ομιλία του κάνει πολλά σφάλματα. Σ' αυτή την ηλικία υπάρχει ανοχή μόνο για τους φθόγγους "σ", "δ", "θ" και "ρ" τους οποίους μπορεί ακόμα να μην προφέρει σωστά.

Όποια ηλικία και αν έχει το παιδί, καλό είναι να συμβουλευτείτε έναν ειδικό αν:

• Η φωνή του παιδιού είναι μονότονη, πολύ δυνατή ή πολύ σιγανή και αν η χροιά της δεν είναι ανάλογη με την ηλικία και στην εφηβεία αν δεν είναι ανάλογη με το φύλο του.
• Αν το παιδί μιλάει με τη μύτη.
• Αν δυσκολεύεται να αρχίσει μια φράση ή επαναλαμβάνει συλλαβές ή λέξεις.
• Αν ξαφνικά και απότομα σταματήσει να μιλάει ή η ομιλία και ο λόγος του αντί να βελτιώνονται, χειροτερεύουν.
• Αν το παιδί, έχοντας μια αντικειμενικά μικρή δυσκολία ενοχλείται πολύ και το συζητά επίμονα με τους γονείς του.

Επιμέλεια Κειμένου: Ειρήνη Λεβαντή - Λογοπεδικός

specialeducation

Σωστά παπούτσια για παιδί 1-2 ετών

.Είναι αυτονόητο ότι τα παπούτσια είναι απαραίτητα για έξω από το σπίτι, στη βόλτα, στην παιδική χαρά κλπ. Αντίθετα, μέσα στο σπίτι ένα ζευγάρι βαμβακερά καλτσάκια ή υφασμάτινα μποτάκια είναι ιδανικά.

Είναι σημαντικό τα παπούτσια να επιλέγονται με βάση ορισμένα κριτήρια:

• Σε καμία περίπτωση δεν θα πρέπει να είναι μεγαλύτερα από το κανονικό νούμερο, με την ιδέα ότι το πόδι μεγαλώνει γρήγορα. Πραγματικά ισχύει αυτό, όμως τα μεγάλα παπούτσια δυσκολεύουν το παιδί στο περπάτημα και το τρέξιμο.
• Να έχουν το σωστό μέγεθος. Ο γενικός κανόνας που ισχύει είναι ότι το μακρύτερο δάχτυλο πρέπει να έχει κενό από το τέλος του παπουτσιού ένα με ενάμισι δάχτυλο (ένα έως δύο εκατοστά), τα δάχτυλα να μπορούν να κινούνται ελεύθερα και η φτέρνα να μη βγαίνει αλλά ούτε να πιέζεται.
• Φροντίστε να μην είναι πολύ βαριά και να μην έχουν από κάτω σόλα που γλιστράει.
• Να ελέγχετε τακτικά αν του κάνουν. Κάθε μήνα να βλέπετε μέχρι πού φτάνει το μεγάλο δάχτυλο του παιδιού.
• Να δοκιμάζετε πάντα και τα δύο παπούτσια στο παιδί, γιατί είναι απόλυτα φυσιολογικό η μία πατούσα να είναι μεγαλύτερη από την άλλη. Επιλέγετε το μέγεθος που ταιριάζει στο μεγαλύτερο πόδι.
• Το πίσω μέρος του παπουτσιού πρέπει να αγκαλιάζει τη φτέρνα χωρίς να την πληγώνει. Αν η φτέρνα βγαίνει εύκολα, το παπούτσι είναι πολύ μεγάλο. Αν την πιέζει, είναι πολύ μικρό.
• Πρέπει από την αρχή να είναι αναπαυτικά και να μην το ενοχλούν καθόλου. Μην αγοράζετε σκληρά παπούτσια στο παιδί με την προοπτική ότι αργότερα θα μαλακώσουν.
• Πρέπει να είναι φτιαγμένα από υλικό που αναπνέει και είναι ευλύγιστο. Παπούτσια από πλαστικό ή καουτσούκ είναι σκληρά, άκαμπτα και προκαλούν εφίδρωση στα πόδια. Προτιμήστε παπούτσια από πανί, καμβά ή δέρμα, που επιτρέπουν στο πόδι να αναπνέει, να κινείται και να τεντώνεται.
• Αποφύγετε να αγοράζετε παπούτσια με κορδόνια. Δεν ξέρει ακόμα να τα δέσει, κι αν είναι λυμένα κινδυνεύει να τα πατήσει και να πέσει. Παπούτσια με φερμουάρ ή αυτοκόλλητες ταινίες είναι βολικότερα.
• Τα μποτάκια αγκαλιάζουν το πόδι και βοηθούν το παιδί να κρατά ίσια τα πόδια του.
• Αποφεύγετε να του φοράτε μεταχειρισμένα παπούτσια, γιατί θα έχουν πάρει τη φόρμα του ποδιού του άλλου παιδιού.

 πηγή

Baby’s First Shoes: How to Choose the Right Ones

There is no clear consensus. Some parents buy shoes as soon as their baby pulls herself into a first tentative stand; others wait as long as possible, preferring not to constrict their children’s feet.

“As a general rule, kids will need shoes when they are ready to start walking around outdoors,” says Peggy Wells, who is both a mother and president of Pip Squeakers, a children’s shoe company. “You will want something that protects your baby’s feet but still allows for some flexibility,” she explains.

 more