Το παχνίδι της ζωής μου ... handmade toys (heartmade toys)

Καθίστε με το παιδί σας, μαζί, και φτιάξτε ένα παιχνίδι.

Ένα παιγνίδι, μια κούκλα και θα δώσετε την μεγαλύτερη χαρά στο παιδί σας.

Ένα κουβαράκι και λίγο πανί και χαρίστε του τον κόσμο όλο. Ασχοληθείτε με το παιδί σας, περάστε την ώρα σας μαζί του δημιουργικά, ακονίστε του την προσοχή, την σκέψη.

Κάντε το να νοιώσει την αγάπη σας.

Δεν υπάρχει τίποτε άλλο. ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ.

Μόνο η αγάπη σας. Αυτή μετράει. Δώστε την ευκαιρία να την εισπράξει το παιδί σας.

Θα λάμψει το πρόσωπό του από χαρά. Θα είναι ευτυχισμένο. Αυτή η κούκλα θα είναι ισόβιο σημείο αναφοράς. Πάντα θα την θυμάται. Ποτέ δεν θα την αποχωριστεί.

Δεν σημαίνει τίποτα για το παιδάκι σας η αγορά ενός παιγνιδιού.

Λίγα λεπτά θα περάσει μαζί του, μέχρι να εξαντληθεί η περιέργειά του.

Τίποτε δεν λέει αυτό το παιγνίδι, όσο ακριβό και να είναι. Μην εξαγοράζετε την «ησυχία» σας με ένα έτοιμο παιγνίδι.

Μην εξαγοράζετε την αγάπη του παιδιού σας με ένα παιγνίδι της μόδας. Δεν εξαγοράζεται η αγάπη του παιδιού. Κι από την άλλη, δεν είναι παιγνίδια αυτά. Δεν είναι. Δεν προσφέρουν τίποτε.

Κάντε μια δοκιμή. Ζήστε τις μοναδικές στιγμές να δείτε τα ματάκια του παιδιού σας να λάμπουν από ευτυχία, από χαρά, από αγάπη. Δεν υπάρχουν άλλες στιγμές. Δεν αξίζει τίποτε άλλο όσο η χαρά του παιδιού σας.

Δυο κουρελάκια και αγάπη είναι αρκετά.

Αναρτήθηκε από Μικρός Δημήτριος στις 22:37

Έκκληση από τους ασθενείς με μεσογειακή αναιμία για να δοθεί αίμα Anemia Mediterranean

Θερμή έκκληση για αιμοδοσία κάνει ο σύλλογος «Πανελλήνια Κίνηση για τη Μεσογειακή Αναιμία», καθώς, όπως αναφέρεται σε ανακοίνωσή του, η έλλειψη αίματος κάθε Αύγουστο δημιουργεί προβλήματα στην ποιότητα ζωής των πασχόντων και την θέτει σε κίνδυνο.

Φέτος, μάλιστα, όταν οι πάσχοντες πήγαν στο προκαθορισμένο ραντεβού τους για την τακτική ανά 15ήμερο μετάγγισή τους, διαπίστωσαν ότι η ποσότητα αίματος που αναλογεί στον καθένα είχε μειωθεί από δύο ή τρεις μονάδες αίματος σε μόνο μία μονάδα.

Όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση του συλλόγου, η μείωση αυτή είχε ως συνέπεια να οριστεί το επόμενο ραντεβού για την τακτική τους μετάγγιση νωρίτερα κατά μία βδομάδα.

Επισημαίνεται επίσης ότι έτσι ανατρέπεται ο προγραμματισμός της καθημερινής ζωής τους, εκτός των συνεπειών της παρεκτροπής από τη ροή της θεραπείας τους.

Πηγή : ΤΑ ΝΕΑ

Σε όλη του τη ζωή ήταν «καταραμένο παιδί»

ΝΤΑΝΙΕΛ ΡΟΥΣΕΛ

Μεγάλωσε μέσα στη χλεύη των γειτόνων του ενώ το πιστοποιητικό γεννήσεώς του έγραφε «αγνώστου πατρός»

Η γιαγιά του τον χτυπούσε και τον έκλεινε στο κοτέτσι. 
Ο ιερέας της ενορίας αρνιόταν να τον κοινωνήσει. 

Ο δάσκαλός του τον κορόιδευε.

Έπρεπε να φτάσει 66 ετών για να δικαιωθεί.

Γαλλία: ο «γιος του Γερμαναρά» δικαιώθηκε στα 66 του

ΤΗΕ ΤΙΜΕS , Του Αdam Sage

O Ντανιέλ Ρουσέλ είναι ένα από τα 200.000 παιδιά που γεννήθηκαν στη Γαλλία από Γερμανό πατέρα την περίοδο 1941-45. Η μητέρα του ζούσε σε ένα μικρό χωριό της Βρετάνης και μια μέρα ένας ωραίος Γερμανός αξιωματικός προσφέρθηκε να τη βοηθήσει με το ποδήλατό της. Προϊόν της ερωτικής σχέσης που ακολούθησε, ο Ντανιέλ μεγάλωσε μέσα στη χλεύη των συμμαθητών του και το μίσος των γειτόνων του. Όσο για τις αρχές, θεώρησαν σκόπιμο να κλείσουν αυτό το κεφάλαιο χορηγώντας του ένα πιστοποιητικό γεννήσεως που έγραφε «αγνώστου πατρός».

Ο Ρουσέλ αγωνίστηκε για πολλά χρόνια ώστε να αποκατασταθεί η αλήθεια. Κι αυτόν τον μήνα το πέτυχε, χάρις σε μια συμφωνία ανάμεσα στις κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας. Στη διάρκεια μιας τελετής στο γερμανικό προξενείο του Παρισιού, αναγνωρίστηκε επισήμως ότι ο πατέρας του ήταν ο ανθυπολοχαγός Ότο Άμον και του χορηγήθηκε γερμανικό διαβατήριο.

Το δικαίωμα
«Για πρώτη φορά στη ζωή μου έχω επισήμως πατέρα», δήλωσε στους «Τάιμς». «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο σημαντικό είναι για μένα. Ανέκτησα επιτέλους το δεύτερο μισό της ταυτότητάς μου». Άλλα 300 από τα «καταραμένα παιδιά» έχουν ζητήσει διπλή γαλλική και γερμανική υπηκοότητα. «Σημαντικό δεν είναι τόσο το διαβατήριο όσο το δικαίωμα να χρησιμοποιείς το όνομα του πατέρα σου, όπως οποιοσδήποτε άλλος», λέει ο Ρουσέλ.

Γεννημένος τον Απρίλιο του 1943, ο Ρουσέλ πέρασε τα τέσσερα πρώτα χρόνια του με θετούς γονείς, με τη μητέρα του και τον πατέρα του να τον επισκέπτονται τα Σαββατοκύριακα. Το 1945 ο πατέρας του σκοτώθηκε στη διάρκεια των βρετανικών βομβαρδισμών. Αλλά το πραγματικό του μαρτύριο άρχισε όταν εγκαταστάθηκε με τη γιαγιά του στο Μεγκρί, ένα χωριό της Βρετάνης όπου «όλοι γνώριζαν για όλους».

Εξευτελισμός
«Δεν έγινα ποτέ αποδεκτός», τονίζει. «Η γιαγιά μου δεν με άφηνε να τη φιλήσω και με έβαζε να κοιμηθώ με τις κότες. Με χτυπούσε συνεχώς, θέλοντας να δείξει στους υπόλοιπους κατοίκους ότι δεν ενέκρινε αυτό που είχε κάνει η μητέρα μου. Όμως ο πατέρας μου δεν ήταν ναζί. Ήταν ένας μορφωμένος άνθρωπος που υπηρετούσε στον γερμανικό στρατό και ερωτεύτηκε μια Γαλλίδα».

Ο χειρότερος εξευτελισμός τον οποίο υπέστη ο Ρουσέλ ήταν από τον αντιδήμαρχο του Μεγκρί, μια Κυριακή, σε ηλικία 6 ετών. «Είχε ανεβεί στο βήμα και εκφωνούσε έναν λόγο. Ξαφνικά με φώναξε δίπλα του και είπε: “Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ΄ ένα χελιδόνι κι έναν Γερμαναρά; Το χελιδόνι παίρνει μαζί του τα μωρά του όταν φεύγει από τη Γαλλία, ενώ ο Γερμαναράς τα αφήνει πίσω του”. Όλοι χειροκρότησαν. Κι εγώ έμεινα με τα δάκρυα και την ντροπή μου. Την επομένη προσπάθησα να πνιγώ στο ποτάμι, αλλά δεν τα κατάφερα».

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Δευτέρα 17 Αυγούστου 2009