Παράξενα πρωτοχρονιάτικα έθιμα

Βραζιλία: Με την αλλαγή του χρόνου πηγαίνουν στη θάλασσα και ρίχνουν στα κύματα λευκά λουλούδια για τη θεά της καλοτυχίας Γιαμαντζά (Yemaja). 

Το παραδοσιακό τους φαγητό αποτελείται από όσπρια, όπως σούπα από φακές ή μαύρα φασόλια που δηλώνουν την αφθονία. Λευκά κεριά, λευκά λουλούδια και φωτάκια πρωταγωνιστούν στη διακόσμηση. 

Γαλλία: Την παραμονή της πρωτοχρονιάς 
τα παιδιά αφήνουν τα παπούτσια τους δίπλα από το τζάκι για να τους τα γεμίσει με γλυκά και ξηρούς καρπούς ο πατέρας των Χριστουγέννων (Pere Noel), ο οποίος θα κατέβει από την καμινάδα καθώς κοιμούνται. 

Ο Pere Noel συνοδεύεται από έναν άλλο παππούλη, τον Pere Fouettard, ο οποίος δέρνει ελαφρά τα παιδιά που ήταν άτακτα κατά τη διάρκεια του χρόνου.

Ιταλία: Στις 6 Ιανουαρίου τα παιδιά περιμένουν με αγωνία τη γριά La Befana, η οποία ψάχνει τον μικρό Ιησού και στην πορεία της αναζήτησής της αφήνει δώρα στα φρόνιμα παιδιά. Σύμφωνα με την Ιταλική παράδοση, η La Befana σκούπιζε το σπίτι της όταν δέχτηκε την επίσκεψη των τριών μάγων, οι οποίοι πήγαιναν να συναντήσουν το νεογέννητο Ιησού. Οι τρεις μάγοι, της ζήτησαν να τους ακολουθήσει αλλά η La Befana αρνήθηκε, διότι δεν είχε τελειώσει με το σκούπισμα του σπιτιού. Αργότερα όμως, το μετάνιωσε και μάζεψε όσα δώρα μπορούσε και προσπάθησε να ακολουθήσει τους τρεις μάγους. Δυστυχώς όμως δεν τους βρήκε ποτέ αλλά συνεχίζει ακόμα την αναζήτησή της για τον Χριστό, γι’ αυτό κάθε χρόνο αφήνει δώρα στα παιδιά.

Ιράν: Πρωτοχρονιά στην αρχή της άνοιξης και συγκεκριμένα στις 21 Μαρτίου. Η ιρανική πρωτοχρονιά αποκαλείται «Nowruz», που σημαίνει «νέα ζωή» . Οι γιορτές διαρκούν 13 μέρες, ενώ τα γιορτινά τραπέζια είναι στρωμένα με τα επτά “S”. Samanoo (φυτρωμένο σιτάρι), Sumak (σουμάκ, τοπικό ποτό), Serkeh (ξίδι), Seeb (μήλα), Sekkeh (χρυσά νομίσματα), Sombol (ζουμπούλια), Sear (σκόρδο) που συμβολίζουν την υγεία, την ομορφιά, την ευτυχία, την ευημερία και την υπομονή. 

Κίνα: Ο δράκος είναι η πιο δημοφιλής φιγούρα της κινέζικης πρωτοχρονιάς, γνωστής ως Yuan Tan, που γιορτάζεται μεταξύ 21 Ιανουαρίου και 20 Φεβρουαρίου. Η δυνατή μουσική και τα κλεισμένα με χαρτιά παράθυρα διώχνουν τα κακά πνεύματα, ενώ το μανταρίνι έχει την τιμητική του και δίνεται πάντα ως δώρο σε ζευγάρι. 

Αιθιοπία: Το Ιουλιανό ημερολόγιο της Αιθιοπίας επιβάλει ανοιξιάτικη πρωτοχρονιά (Enkutatash, το πολυτιμότερο των δώρων) και δώρα μπουκέτα από τα περίφημα Meskel Flowers.

Ινδία: Το Diwali είναι η γιορτή του φωτός. 

Λάμπες και κεριά, παντού για τους Ινδούς, οι οποίοι ταξιδεύουν μέχρι τον Γάγγη για το τελετουργικό τους μπάνιο. 

Μεξικό: Η 28η Δεκεμβρίου, δηλαδή η μέρα κατά την οποία ο Ηρώδης διέταξε τη σφαγή των νηπίων, είναι όπως η δική μας πρωταπριλιά, μια μέρα γεμάτη ψέματα και φάρσες.  Η 1η Ιανουαρίου λέγεται “Dia de los Reyes”, δηλαδή «η μέρα των βασιλιάδων ή των μάγων», οπότε και τα μικρά παιδιά παίρνουν τα δώρα τους. Την ίδια μέρα, κόβεται και μια παραδοσιακή πίτα η οποία περιέχει μια μικρή κούκλα που συμβολίζει τον νεογέννητο Χριστό. Όποιος βρει την κούκλα μέσα στο κομμάτι του, πρέπει να δεξιωθεί φίλους και συγγενείς στις 2 Φεβρουαρίου.

Σουηδία: Πρωταγωνιστές παντού, από τις φόρμες για τα γιορτινά γλυκά μέχρι τα καρουσέλ, το αλογάκι και οι βόλτες με snowmobile συνθέτουν το σκηνικό της Σουηδίας.

Πηγή: Espresso

Άγιε μου Βασίλειε... για φέτος χάρισέ μας το ανεκτίμητο

Μη σε παραπλανά η ηλικία μου: στην πραγματικότητα παραμένω το ίδιο παιδί που σου έστελνε τα ανορθόγραφα γράμματα για να ζητήσει κάποιο παιχνίδι από το μαγικό σου εργαστήρι και να φιξάρει το ραντεβού σας κάθε Πρωτοχρονιά. Είμαι το ίδιο παιδί που πίστευε ότι υπάρχεις ό,τι κι αν έλεγαν οι «ψιλιασμένοι» συμμαθητές της: «Στον δικό μου κόσμο υπάρχεις, όσο υπάρχουν άνθρωποι που έχουν την ανάγκη μιας αγκαλιάς, μιας ευγενικής χειρονομίας, ή ενός χαμόγελου. Υπάρχεις κι ας προσπαθούν οι μεγάλοι να σε απομυθοποιήσουν στα μάτια των παιδιών». 

 
Πιστεύω μάλιστα ότι όλη αυτή η κρίση «αλήθειας» δεν είναι παρά βουτιά στην απανθρωπιά και στο ψέμα του εδώ και του τώρα: Πράγματι, δεν υπάρχεις για τον άνθρωπο που ζει χωρίς φιλοσοφική διάθεση, που διακρίνει την προσφορά μόνο σ’ ένα καλοτυλιγμένο μεγάλο κουτί με κόκκινους φιόγκους και που δεν έχει διάθεση να δώσει παρά μόνο εκεί όπου φτάνει το χρέος ή –χειρότερα– το συμφέρον του. Δεν υπάρχεις για τον άνθρωπο που δεν κάνει όνειρα, που δεν έχει οράματα που ταΐζει το σώμα του μα αφήνει την ψυχή και το πνεύμα του ατάιστα και κακοποιημένα. Δεν υπάρχεις για τον κακομοίρη μεμψίμοιρο απαισιόδοξο και γκρινιάρη άνθρωπο του 21ου αιώνα, για εκείνον που δεν θέλει να δώσει στο συνάνθρωπό του, όχι ένα ποτήρι νερό, μα ούτε ένα χαμόγελο καλημέρας.

Νομίζω ότι καταλαβαίνεις καλύτερα από μένα το λόγο για τον οποίον διαψεύδεται η ύπαρξη σου στις μέρες μας: Ένας άγιος που δίνει, ένας άγιος που δεν κρατά για τον εαυτό του τίποτα, που μοιράστηκε την περιουσία του με τους συνανθρώπους του και που αφιερώνει τη νύχτα της πρωτοχρονιάς στο ρεβεγιόν της καρδιάς και της αγάπης, είναι επικίνδυνο σύμβολο σ’ έναν κόσμο αρπακτικών. Εάν πασχίζω όλο το χρόνο να εξαπατήσω το διπλανό μου για να πάρω τη θέση του στο ταμείο, στο πάρκινγκ ακόμα και στην εκκλησία(!) σε ποιον Άγιο Βασίλη πιστεύω; 

Αν έχω διαρκώς παράπονα από τους ανθρώπους, γιατί δε μ’ αγαπούν, γιατί είναι αμαθείς, αστοιχείωτοι, μπανάλ, ηλίθιοι και βαρετοί, αν τους πλησιάζω μόνο όταν θέλω να ζητήσω κάτι και τσαντίζομαι και βρίζω Θεό και δαίμονες όταν δε μου δίνουν όσα τους ζητήσω, για ποιον Άγιο Βασίλη θα μιλήσω στο παιδί μου; Προφανώς για έναν Άγιο Βασίλη που δεν υπάρχει γιατί στ’ αλήθεια δεν υπάρχει τέτοιος Άγιος – προστάτης της αρπαγής και της ρεμούλας, της γκρίνιας, και της αλαζονικής κακομοιριάς.

  

Δεν ξέρω καλέ μου Άγιε Βασίλη αν υπάρχει άλλος Άγιος τόσο ταπεινωμένος, όσο εσύ, θυσιασμένος στο βωμό της Λουκούλιας υπερκατανάλωσης. Ο άνθρωπος που αγάπησε τη μόρφωση με όλο του το είναι, δε μοιράζεις πια βιβλία, ούτε γνώση στα μπουχτισμένα από παιχνίδια παιδιά , γιατί «το βιβλίο είναι φτηνό και βαρετό πρωτοχρονιάτικο δώρο». (Γουρλώνουν τα ματάκια τους από έκπληξη και δυσπιστία τα παιδιά όταν ακούνε ότι είσαι εσύ ο ίδιος Μέγας Βασίλειος, ο ένας από τους τρεις Ιεράρχες). 

Ο άνθρωπος της εγκράτειας και της προσφοράς εμφανίζεσαι πια σαν ευτραφές θύμα των γήινων εδεσμάτων, βουτηγμένος στη χοληστερίνη, γίνεσαι cartoon, πίνεις συγκεκριμένα αναψυκτικά και κρεμιέσαι από τα μπαλκόνια σαν πρωτάρης διαρρήκτης . Θα ήθελα να ζητήσω συγγνώμη για το βιασμό της υστεροφημίας σου, αλλά τώρα που το ξανασκέφτομαι, δε βιάζουμε τη δική σου υστεροφημία αλλά τη δική μας. 

Απλά το όνομά σου δανειστήκαμε, μα αφού δεν πιστεύουμε ότι υπάρχεις, αυτός ο χοντρούλης τύπος με την κόκκινη πρησμένη μύτη που εμφανίζεται κάθε Χριστούγεννα δεν είσαι εσύ, αλλά όλοι εμείς. Τις κοιλιές μας αγιοποιήσαμε, τα πάθη μας ντύσαμε με κόκκινη στολή κι αφήσαμε την αμάθεια και τη ρηχότητά μας να οδηγεί το έλκηθρο.

Γι’ αυτό δεν υπάρχεις Άγιε Βασίλη μου, γι΄ αυτό βιάζονται οι μεγάλοι να σε βγάλουν από τη ζωή και τα όνειρα των παιδιών τους: γιατί αν σε γνώριζαν οι αθώες παιδικές ψυχές, αν γνώριζαν το μεγαλείο και την ομορφιά σου, τη μόρφωση και την καλοσύνη σου, την εγκράτεια και τη σταθερότητά σου, θα έκριναν αυστηρότερα τους γονείς, τους παππούδες, τους δασκάλους, τους ιερείς, τους γείτονες, τον κόσμο των υπερφίαλων ενηλίκων και την υποκρισία τους. 

Επειδή λοιπόν καλέ μου, μια τέτοια κριτική θα ήταν επώδυνη για κάθε πληγωμένο εγωισμό, προτιμούμε να διδάσκουμε τα παιδιά μας ότι ο Άγιος δεν υπάρχει κι ότι τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς, γιατί στο κάτω – κάτω δώρο για όλους μας είναι μόνο ό,τι έχει τιμή. 

Τα ανεκτίμητα οι φαύλοι δεν τα θεωρούν δώρα, αλλά σκουπίδια! Για φέτος καλέ μου Άγιε Βασίλη, δε θα ζητήσω το ακριβό, αλλά το ανεκτίμητο , γιατί κουράστηκα να είμαι φαύλη: Σου ζητώ λοιπόν φέτος, να πλησιάσεις στο κρεβατάκι κάθε νηπίου και να ψιθυρίσεις την αλήθεια σου στο αυτί του, πριν προλάβει η ενήλικη φαυλότητα να το αγγίξει. Αν το παρόν μοιάζει χαμένο, ψέλλισε τα ανεκτίμητα στην αθωότητα του μέλλοντος. Έτσι η Αγιότητά σου δε θα πάει χαμένη, ούτε οι επόμενες γενιές… 

Με σεβασμό 

Μάρω Σιδέρη  

Της πολυγραφότατης ποιήτριας και συγγραφέως Μάρως Σιδέρη
Πηγή : http://www.istologio.org/
πηγή μας:sotiriapsixis

Δώδεκα παιδάκια ζητούν γονείς ...

... μια στοργική αγκαλιά

Διάβαζα προ ημερών στο Διαδίκτυο ένα ομολογουμένως συγκινητικό μήνυμα που καλούσε όσους μπορούν να προσφέρουν ρούχα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης για τα έξι βρέφη που βρίσκονται εγκαταλελειμμένα στο «Αλεξάνδρα».

Ομολογώ ότι κινητοποιήθηκα, νέος πατέρας ων, και άρχισα να σκαλίζω στα συρτάρια του μικρού για ό,τι «δεν μας κάνει».

Πριν ξεκινήσω, αποφάσισα να μιλήσω με τους υπευθύνους του νοσοκομείου για να δω το «τι και πώς». 

«Δεν υπάρχει ανάγκη ούτε για ρούχα ούτε, πολύ περισσότερο, για φαγητό ή εξοπλισμό», μου είπε ο διοικητής του νοσοκομείου κ. Νίκος Ξηρομερίτης, εξηγώντας μου ότι μεγαλύτερο πρόβλημα δημιουργείται από την προσέλευση κόσμου. 

Ομολογώ ότι, αρχικώς, υπήρξα επιφυλακτικός πιστεύοντας ότι, λόγω θέσης, ο συνομιλητής μου μπορεί και να προσπάθησε να κρύψει τα κακώς κείμενα. «Τα παιδιά αυτά έχουν την καλύτερη δυνατή φροντίδα, το πρόβλημα δεν είναι τα ρούχα ή τα τρόφιμα... το πρόβλημα είναι ότι βρίσκονται εδώ», επέμεινε ο κ. Ξηρομερίτης, δείχνοντάς μου το δάσος της «εγκατάλειψης» αντί του δέντρου με τα βρεφικά κορμάκια που είχα εγώ στο οπτικό μου πεδίο.

Πρόκειται για έξι παιδιά, ηλικίας μέχρι 12 μηνών, εγκαταλελειμμένα στη φροντίδα των νοσηλευτριών του «Αλεξάνδρα». Καθένα και μία ξεχωριστή ιστορία. Οι μητέρες τους ανήλικες, χρήστριες ουσιών ή με ψυχολογικά προβλήματα, τα άφησαν εκεί. 

Το κουβάρι, όμως, μόλις αρχίζει να ξετυλίγεται. Με τις υποδομές του Ιδρύματος «Μητέρα» να μην επαρκούν, πολλά παιδιά αναγκάζονται να παραμένουν επί μακρόν σε νοσοκομειακούς χώρους. Πριν από λίγο καιρό, ο αριθμός τους στο «Αλεξάνδρα» είχε φθάσει τα δώδεκα. Αλλά κι όταν εγκαταλείψουν το νοσοκομείο για το... «ίδρυμα», ενδέχεται να περάσουν χρόνια έως ότου βρεθεί η οικογένεια που θα τα υιοθετήσει ή θα αναλάβει την αναδοχή τους. 
Θυμάμαι ακόμη τη δέσμευση του πρώην υφυπουργού Πρόνοιας για συντόμευση των διαδικασιών. Περιττό να πω ότι η δέσμευση δεν υλοποιήθηκε.

Άρα, λοιπόν, η βοήθεια δεν αφορά μερικά παιδικά ρουχαλάκια, αλλά την πίεση όλων μας ώστε με διαδικασίες διαφανείς και γρήγορες τα παιδιά αυτά να βρουν γρήγορα μία μητρική αγκαλιά... Έστω κι αν δεν είναι της γυναίκας που τα έφερε στη ζωή.

Από stavrochoros.pblogs.gr