Γράμματα από τις φυλακές ανηλίκων

«Οχτώ ημέρες πριν από το δικαστήριο και δεν έχω όρεξη, δεν έχω μυαλό για τίποτα. Δεν βγαίνω από το κελί, δεν μιλάω σε κανέναν, είμαι μόνος μου με τις σκέψεις μου.

Σκέφτομαι συνέχεια πώς θα πάει το δικαστήριο, τι θα κάνω αν καταδικαστώ και τι θα κάνω αν αποφυλακιστώ. Αυτό είναι που με σκοτώνει. Όταν σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν έξω… Φαντάζομαι τη μητέρα μου να κάθεται δίπλα μου. Με τους φίλους μου να διασκεδάζουμε όλοι μαζί. Θα έβλεπα κόσμο, όλων των ηλικιών, θα μύριζα τον καθαρό αέρα, θα χάζευα τη θέα της θάλασσας.

Πολλές φορές προσποιούμαι ότι αποφυλακίζομαι. Αφήνω αυτή την πόρτα που με χωρίζει από την κοινωνία πίσω μου και τότε όλα αλλάζουν. Είμαι ελεύθερος, αισθάνομαι ότι πετάω, αγκαλιάζω τους δικούς μου και χαμογελάω από χαρά. Αλλά τώρα έρχεται πάλι η σκιά του δικαστηρίου. Όλα μου τα όνειρα κρίνονται από μία απόφαση - μία λέξη. Είδες τι σου κάνει ο πρόεδρος με μία λέξη! Σου λέει ένα “ισόβια” και πάνε όλα».

 «Δεν πίστευα και δεν πιστεύω σε φίλους. Ο καθένας κοιτάζει μόνο τον εαυτό του. Και αυτό είναι πιο έντονο εδώ μέσα. Εδώ μέσα μπορεί κάποιος να σε σαπίσει στο ξύλο, επειδή δεν τον κοίταξες στα μάτια όταν σε χαιρέτησε ή επειδή κατά λάθος τον σκούντηξες. Πολύ λίγα παιδιά είναι διαθέσιμα να σου προσφέρουν κάτι.

Νιώθω πολύ μόνος και μάλλον το δείχνω. Τουλάχιστον οι καθηγητές μου το κατάλαβαν. Κανέναν δεν έχω δίπλα μου. Ζω μόνο για τη στιγμή που θα τηλεφωνήσω στο κορίτσι μου και θα μου πει δυο γλυκές κουβέντες...

Έχω να βγάλω μεγάλη ποινή… Δεν ξέρω τι θα κάνω και αν θα αντέξω αυτή τη μοναξιά».

↑ Κρατούμενος στο προαύλιο των φυλακών

«Ποτέ δεν υπήρξα καλός μαθητής. Δεν έβρισκα ποτέ κάτι ενδιαφέρον στο σχολείο. Ήταν όλα τόσο “ξένα”. Ακόμα και οι γιορτές μου φαίνονταν βαρετές. Έχω αλλάξει πολλά σχολεία της Θεσσαλονίκης. Για την ακρίβεια… με διώχνανε. Θυμάμαι μόνο την ειρωνεία και την κοροϊδία των καθηγητών μου αλλά και την ταπείνωση που κάθε φορά ένιωθα μπροστά στους γονείς μου.

Τώρα είμαι στη φυλακή και απ’ ό,τι φαίνεται θα μείνω για πολλά χρόνια ακόμη. Ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο της φυλακής απλώς για να φεύγω από μέσα. Ποιο είναι το περίεργο; Το αγάπησα!!! Στεναχωριέμαι όταν έρχεται το Σαββατοκύριακο και περιμένω να φτάσει η Δευτέρα με αγωνία μικρού παιδιού.

Μου αρέσει που συναντώ και μιλάω με άτομα του “έξω” κόσμου. Μου αρέσει που κάθε μέρα ντύνομαι καλά, με καθαρά ρούχα. Μου αρέσει που νιώθω ότι οι δάσκαλοι νοιάζονται για μένα. Μου αρέσει που ρωτάνε τη γνώμη μου και μιλάω χωρίς να φοβάμαι. Μου αρέσει που μπορώ πάλι να εμπιστευτώ κάποιον»

«Είμαι Αλβανός. Ζω πολλά χρόνια στην Ελλάδα με την οικογένειά μου. Νιώθουμε όλοι μας περισσότερο Έλληνες απ’ ό,τι Αλβανοί. Αγαπάμε την Ελλάδα και δεν έχουμε σκοπό να επιστρέψουμε ποτέ πίσω. Όμως δικάστηκα σαν Αλβανός, όχι σαν άνθρωπος!!! Αν ήμουν Έλληνας, η ποινή θα ήταν μικρότερη. Είμαι σίγουρος.

Αυτή τη στιγμή οι γονείς μου έχουν ξοδέψει στους δικηγόρους σχεδόν όλα τα χρήματα που έβγαλαν με σκληρή δουλειά τα χρόνια παραμονής τους στην Ελλάδα. Το εφετείο που έρχεται θα κοστίσει άλλη μια μικρή περιουσία σε όλους μας.

Πώς μου ζητάτε λοιπόν να μην ασχοληθώ με την παρανομία μόλις βγω έξω; Έχω την υποχρέωση να επιστρέψω στους γονείς μου το γρηγορότερο δυνατό τα χρήματα που ξόδεψαν για μένα… Αυτό θα κάνατε και σεις που με κρίνετε!!! Η φυλακή δε σε σωφρονίζει… απλώς σου μαθαίνει να σκέφτεσαι διαφορετικά…».

↑ Μαθητές-κρατούμενοι στο σχολείο που λειτουργεί στις φυλακές του Αυλώνα εδώ και 12 χρόνια

«Μη με ρωτάτε αν έχω τύψεις… Θα έπρεπε; Όχι λοιπόν!!! Δεν έχω!!! Πουλούσα ναρκωτικά. Εκτελούσα εντολές ανωτέρων, γιατί μόνο με αυτό τον τρόπο θα εξασφάλιζα τη δόση μου. Ποτέ όμως δεν ανάγκασα κάποιον να πέσει στις ουσίες. Πάντοτε είχα να κάνω με άτομα που από καιρό και με τη δική τους θέληση έπαιρναν ναρκωτικά. Γιατί λοιπόν να έχω τύψεις; Αν δεν αγόραζαν από εμένα, θα αγόραζαν από έναν σαν και μένα...

Ίσως θα έπρεπε να νιώσω άσχημα απέναντι στους γονείς μου. Όμως ούτε αυτό αισθάνομαι. Και δεν είμαι σκληρός. Απλώς οι γονείς μου ποτέ δε στάθηκαν δίπλα μου. Δε με εμπιστεύτηκαν. Δεν ασχολήθηκαν σοβαρά με τα προβλήματά μου. Ακόμη και όταν έφερνα χρήματα στο σπίτι, πίστευαν ό,τι τους έλεγα χωρίς πολλές κουβέντες… Αν ήταν διαφορετικοί μαζί μου, ίσως να μην ήμουν τώρα εδώ.

Τύψεις νιώθω μόνο απέναντι σε μένα, που δεν πρόσεξα τον εαυτό μου όσο θα έπρεπε. Έφτασα στον θάνατο από τα ναρκωτικά, πολλές φορές. Ζω από καθαρή τύχη!! Είμαι “καθαρός” εδώ και πολύ καιρό και θέλω να παραμείνω έτσι μέχρι να πεθάνω…».

«Κάθε μέρα πρέπει να κάνω υπομονή με τα άτομα στον θάλαμο, με αυτόν που κοιμάται στο πάνω κρεβάτι, με το φύλακα που μετά το “ψαχτήρι” αφήνει πίσω του το χάος…

Στη φυλακή για να επιβιώσεις πρέπει να δείχνεις δύναμη και κουράγιο καθημερινά. Έχουμε στερηθεί τα πάντα: Οικογένεια, αγάπη, έρωτα, ξενοιασιά, διασκέδαση, φροντίδα, χαρά... Έχουμε μπει μέσα παιδιά και θα βγούμε άνδρες!».

↑ Επίσκεψη του Υπουργού Δικαιοσύνης Πετσάλνικου στις φυλακές ανηλίκων

«Είμαι κρατούμενος στη Φυλακή Ανηλίκων εδώ και αρκετό καιρό. Σε λίγο αποφυλακίζομαι και περιμένω να δω αν θα πάρω απέλαση. Τη δικιά μου τη ζωή την κατέστρεψαν με την απέλαση. Όταν ήρθα στην Ελλάδα ήμουν 7χρονών και τώρα είμαι 20. Με λίγα λόγια μεγάλωσα στην Ελλάδα, μιλάω ελληνικά, πηγαίνω σε ελληνικό σχολείο και όλοι μου οι φίλοι είναι Έλληνες.

Μια μέρα μάς πέρασε η ιδέα να κλέψουμε ένα μηχανάκι, όπως και έγινε. Κλέψαμε το μηχανάκι και την ώρα που κάναμε βόλτα μάς έπιασε η αστυνομία. Στη συνέχεια μας πήραν κατάθεση για να μας πάνε αυτόφωρο. Θυμάμαι τους αστυνομικούς να λένε: “κακοποιός, Αλβανός εγκληματίας”.

Την άλλη μέρα μας πήγαν στον εισαγγελέα για να μας δικάσουν. Και αποφάσισαν να αφήσουν ελεύθερους τους φίλους μου μόνο - εμένα όχι. Εμένα αποφάσισαν να με διώξουν με απέλαση. Όταν άκουσα τη λέξη “απέλαση” άρχισαν τα μάτια μου να δακρύζουν, στο λαιμό αισθανόμουν σφιγμένος, τα είχα τελείως χαμένα. Άρχισα να σκέφτομαι τι θα συναντήσω μπροστά μου. Ότι θα πήγαινα στην Αλβανία, όπου λεφτά δεν είχα, σπίτι δεν είχα, ούτε δουλειά. Όπως ξέρετε όλοι, στην Αλβανία είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρεις δουλειά και ιδιαίτερα όταν η οικογένεια σου είναι στην Ελλάδα. Φοβάμαι πως αν με απελάσουν θα αναγκαστώ να κλέψω ξανά για να ζήσω».

«Από τη στιγμή της σύλληψής μου το μυαλό μου είναι πολύ μπερδεμένο. Εκεί που σκέφτομαι κάτι καλό, κατευθείαν σκέφτομαι το ακριβώς αντίθετο. Δεν έχει ταραχτεί μόνο το μυαλό μου αλλά και το υποσυνείδητο και το σώμα μου.

Έχουν περάσει δύο εβδομάδες από τη σύλληψή μου και τώρα αρχίζω να συνειδητοποιώ πού βρίσκομαι και τι έπαθα. Τις δύο πρώτες μέρες στο κρατητήριο συνεχώς έκλαιγα, ο ύπνος με έπιανε από εξάντληση. Με το που άνοιγα τα μάτια μου και καταλάβαινα πού βρισκόμουν, σπάραζα πραγματικά.

Όσο περνούσαν οι μέρες, έβρισκα σιγά-σιγά τον εαυτό μου, γιατί γεννιόταν μια ελπίδα μέσα μου πως θα δω και πάλι τον ουρανό... Όσος καιρός κι αν περάσει θα περιμένω. Αρκεί να μην ξανακυλήσω στα ναρκωτικά, γιατί αυτά μ’ έχουν φέρει εδώ και τις δύο φορές. Ούτε εγώ ο ίδιος δεν ξέρω αν θα πάρω πάλι ναρκωτικά. Θα το μάθω μετά την αποφυλάκισή μου».

↑ Επίσκεψη του Υπουργού Δικαιοσύνης Πετσάλνικου στις φυλακές ανηλίκων

«”Τι γιο έκανα εγώ… εγκληματία;”: αυτά ήταν τα τελευταία λόγια που άκουσα από τη μάνα μου… ‘Εχω να τη δω τρεις μήνες. Ζει στην Αλβανία με τα αδέλφια μου. Κανείς δεν ενδιαφέρεται για μένα από τη στιγμή που μπήκα εδώ μέσα. Νιώθω τόσο μόνος, που αναζητώ την “οικογένεια” μέσα στη φυλακή. Βλέπω τη μάνα μου στα όνειρά μου και πάντα ξυπνάω με άσχημη διάθεση. Γιατί δε με κατάλαβε ποτέ; Γιατί δε νοιάστηκε ποτέ για το πώς νιώθω και τι θέλω από τη ζωή; Τη θυμάμαι να δουλεύει και να μεγαλώνει τα αδέρφια μου, όχι να ασχολείται μαζί μου… Μου λείπει… αλλά είναι πολύ μακριά για να της το πω!!».

Info: Τα γράμματα των παιδιών προέρχονται από την εφημερίδα "Προσπαθώντας για το αύριο" που εκδίδει το σχολείο των φυλακών του Αυλώνα

Schooligans

ΟΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

• Στην Ελλάδα υπάρχουν πέντε φυλακές ανηλίκων: Τέσσερις για αγόρια (σε Αυλώνα, Θεσσαλονίκη, Βόλο και Κασσαβέτεια) και μία για κορίτσια (στον Ελαιώνα Θηβών).

• Στις φυλακές αυτές κρατούνται σήμερα περίπου 700 παιδιά και νέοι 15-25 ετών που καταδικάστηκαν για κάτι που έκαναν όταν ήταν ανήλικοι.

• Τα πιο συνηθισμένα αδικήματα των ανήλικων κρατουμένων είναι κλοπή-ληστεία, ξυλοδαρμός, ναρκωτικά και παράνομη είσοδος στην χώρα.

• Η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών που μπαίνουν φυλακή προέρχεται από τις κατώτερες κοινωνικές και οικονομικές τάξεις (μετανάστες, τσιγγάνοι και παιδιά ορφανά ή πάμφτωχων οικογενειών).

• Σύμφωνα με τον Συνήγορο του Παιδιού (που έχει κάνει αυτοψίες) οι φυλακές ανηλίκων έχουν κακή υγιεινή, πολύ παλιές εγκαταστάσεις και δεν έχουν αρκετό προσωπικό (φύλακες, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί).

• Το 45% των παιδιών που αποφυλακίζονται επιστρέφουν στην παρανομία και ξαναμπαίνουν στη φυλακή.

• Ο νόμος προβλέπει για τους ανήλικους μια ολόκληρη σειρά από εναλλακτικές «ποινές» αντί για τη φυλάκιση (ειδικά προγράμματα για τοξικομανείς, ανάθεση σε ανάδοχες οικογένειες ή επιμελητές ανηλίκων, ιδρύματα ανηλίκων κ.α.). Τα προγράμματα αυτά, όμως, δεν χρηματοδοτούνται επαρκώς και γι’ αυτό υπολειτουργούν. Έτσι τα δικαστήρια αρκούνται στην εύκολη «λύση»: παιδιά στη φυλακή.

• Πολλές οργανώσεις (Συνήγορος του Παιδιού, Άρσις κ.α.) έχουν ως αίτημα την κατάργηση των φυλακών ανηλίκων και την αντικατάσταση τους με πιο αποτελεσματικά και ανθρώπινα μέτρα. «Η φυλάκιση των παιδιών αυτών αποτελεί την κορύφωση ενός συνεχούς κοινωνικού αποκλεισμού που έχει  ξεκινήσει από πολύ νωρίς», εξηγεί ο κ. Βασίλης Καρύδης (καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου). «Το θέμα είναι τα παιδιά αυτά να βρεθούν σε περιβάλλον όπου δε θα ανακυκλώνονται οι συνθήκες βίας και εκμετάλλευσης. Δεν μπορεί η φυλακή, ένα αφύσικο περιβάλλον, να δημιουργεί ομαλές συνθήκες. Η φυλάκιση ανηλίκων μπορεί να καταργηθεί. Έτσι καταργήθηκαν και άλλοι θεσμοί που κάποτε θεωρούνταν αναγκαίοι, όπως είναι η θανατική ποινή και τα βασανιστήρια. Θα βρούμε τρόπους. Ας δοκιμάσουμε εναλλακτικά μέτρα. Κάποια στιγμή η στέρηση της ελευθερίας πρέπει να πάει στο μουσείο της ιστορίας».

Πηγές:

Υπουργείο Δικαιοσύνης,

Συνήγορος του Παιδιού (www.0-18.gr ),

Άρσις (www.arsis.gr ),

Εγκληματολογικό περιοδικό www.theartofcrime.gr

Schooligans

Αίσωπος: Το παγιδευμένο λιοντάρι και η αλεπού

Στην αρχαία μας γλώσσα:

ΛΕΩΝ ΕΓΚΑΘΕΙΡΚΤΟΣ ΚΑΙ ΑΛΩΠΗΞ.

Ἀλώπηξ θεασαμένη ἐγκάθειρκτον λέοντα, καὶ τούτου στᾶσα ἐγγύς, δεινῶς αὐτὸν ὕβριζεν. Ὁ δὲ λέων ἔφη πρὸς αὐτήν:

«Οὐ σύ με καθυβρίζεις, ἀλλ᾿ ἡ προσπεσοῦσά μοι ἀτυχία».

Οὗτος δηλοῖ ὡς πολλοὶ τῶν ἐνδόξων δυσπραγίαις περιπίπτοντες ὑπὸ εὐτελῶν ἐξουθενοῦνται.

 

_________

Ἡ ἀλεποῦ εἶδε κάποτε ἕνα λιοντάρι πιασμένο σε παγίδα. Χωρὶς νὰ χάσει καιρό, τὸ πλησίασε κι ἄρχισε νὰ τὸ κοροϊδεύει.

«Πάει καλὰ» τῆς εἶπε τὸ λιοντάρι, «ἀλλὰ νὰ ξέρεις πὼς δὲν μὲ βρίζεις ἐσὺ, ἡ ἀτυχία ποὺ μοῦ ῾λαχε μὲ βρίζει!»

Λέει λοιπὸν ὁ μύθος πὼς ὅταν οἱ σημαντικοὶ ἄνθρωποι παραπατήσουν καὶ πέσουν, τρέχουν οἱ ἀσήμαντοι καὶ οἱ χυδαῖοι γιὰ νὰ τοὺς ἀποτελειώσουν.

πηγή

Σωτήριο «στρέτσινγκ» για παιδιά

ΛΟΝΔΙΝΟ

Ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα οκτάλεπτων διατατικών ασκήσεων ειδικά για μαθητές Δημοτικού προτείνουν γιατροί και φυσικοθεραπευτές στη Βρετανία, ώστε να αποτελούν μια καθημερινή ασπίδα στην οστεοαρθρίτιδα και τα προβλήματα στη μέση και τη ράχη των παιδιών.

Το πρόγραμμα αυτό, το οποίο σχεδιάστηκε από ειδικούς αθλητίατρους, προορίζεται για παιδιά από 5 ως 12 ετών και περιλαμβάνει πέντε ασκήσεις «στρέτσινγκ» που οι μαθητές θα μπορούν εύκολα να εκτελούν μέσα στη σχολική αίθουσα ή στην αυλή του σχολείου, με τη βοήθεια των δασκάλων τους. Οι ασκήσεις θα τους βοηθήσουν στο μέλλον να αποφύγουν να παρουσιάσουν παθήσεις που έχουν να κάνουν με την κακή στάση του σώματός τους στην καρέκλα, επί πολλές ώρες.
«Σε ένα μάθημα 40 λεπτών δεν είναι τίποτε να εντάξουμε 8 λεπτά διατατικών ασκήσεων» τονίζει ο δρ Ρίτσαρντ Μπάτζετ της Βρετανικής Αθλητιατρικής Ενωσης (ΒΑSΕΜ), προσθέτοντας πως «οι ασκήσεις αυτές θα συντελέσουν έτσι ώστε μελλοντικά οι μαθητές να μην αντιμετωπίσουν μυοσκελετικά προβλήματα,τα οποία επηρεάζουν αρνητικά την καθημερινότητά μας όσο μεγαλώνουμε». Οι πέντε ασκήσεις σχεδιάστηκαν από τον αυστραλό προπονητή του ράγκμπι Κέβιν Γκάιλς και σύμφωνα με τον ίδιο «βελτιώνουν την ευελιξία του σώματος και κάνουν τα παιδικά κορμιά πιο δυνατά».
το Βήμα

Το νήπιο ξεχωρίζει το καλό από το κακό -- Can Babies Tell Right From Wrong?

Τα μωρά μπορούν να αρχίσουν να κάνουν ηθικές κρίσεις και να ξεχωρίζουν τι είναι καλό και τι είναι κακό, ήδη από την ηλικία των έξι μηνών, σύμφωνα με νέα επιστημονική έρευνα.

Σύμφωνα με τον Μπλουμ, τέτοιου είδους πειράματα έρχονται σε αντίθεση
με τις πεποιθήσεις διάσημων ψυχαναλυτών όπως ο Σίγκμουντ Φρόιντ,
που πίστευαν ότι ο άνθρωπος γεννιέται ως ένα «ανήθικο ζώο»

Αυτό μπορεί να σημαίνει ότι ίσως τα μωρά γεννιούνται με έμφυτες και «καλωδιωμένες» στον εγκέφαλό τους τις θεμελιώδεις ηθικές αξίες.

Τα ευρήματα της νέας μελέτης ανατρέπουν την κυρίαρχη μέχρι σήμερα αντίληψη ότι οι άνθρωποι ξεκινάνε τη ζωή τους ως μια «άγραφη πλάκα» ηθικής, που διαμορφώνεται στη συνέχεια από τις επιρροές των γονέων και του υπόλοιπου περιβάλλοντος. Η έρευνα έγινε από ερευνητές του πανεπιστημίου Γιέηλ των ΗΠΑ, υπό τον καθηγητή Πολ Μπλουμ, σύμφωνα με τους "Τάιμς του Λονδίνου" και τους "Τάιμς της Ν. Υόρκης". 

Σε ένα από τα πειράματα, νήπια ηλικίας έξι μηνών έως ενός έτους παρακολούθησαν ένα φιλμ με κινούμενα σκίτσα, όπου "πρωταγωνιστούσαν" απλά γεωμετρικά σχήματα.

Μια κόκκινη μπάλα με μάτια προσπαθούσε να ανέβει ένα λόφο, την ίδια στιγμή που ένα κίτρινο τετράγωνο προσπαθεί να τη βοηθήσει σπρώχνοντάς την από πίσω, ενώ αντίθετα ένα πράσινο τρίγωνο εμποδίζει την μπάλα να ανέβει και την υποχρεώνει να γυρίσει πίσω.

Τα παιδιά είδαν αρκετές φορές την ταινία και σε ποσοστό 80%, όταν στη συνέχεια κλήθηκαν να επιλέξουν, έδειξαν την προτίμησή τους στο "καλό" κίτρινο τετράγωνο που βοηθούσε την μπάλα και όχι στο "κακό" πράσινο τρίγωνο που την εμπόδιζε.

Σε ένα δεύτερο πείραμα, ένας σκύλος - παιγνίδι προσπαθεί να ανοίξει ένα κουτί. Ένα αρκουδάκι τον βοηθά, αλλά ένα άλλο τον εμποδίζει. Αφού είδαν κι αυτό το σύντομο φιλμ πολλές φορές, τα παιδάκια στη συντριπτική πλειονότητά τους έδειξαν την προτίμησή τους για το φιλικό αρκουδάκι που βοηθά το σκύλο.

Σύμφωνα με τον Μπλουμ, τέτοιου είδους πειράματα έρχονται σε αντίθεση με τις πεποιθήσεις διάσημων ψυχαναλυτών όπως ο Ζίγκμουντ Φρόιντ, που πίστευαν ότι ο άνθρωπος γεννιέται ως ένα «ανήθικο ζώο», ή ψυχολόγων όπως ο Γουίλιαμ Τζέιμς, που θεωρούσε ότι η νοητική ζωή του νήπιου βρισκόταν σε «μεγάλη σύγχυση». «Υπάρχει πια ένα αυξανόμενο σώμα επιστημονικών στοιχείων που υποστηρίζουν την ιδέα ότι ίσως εκ γενετής υπάρχει κάποια αίσθηση καλού και κακού», τόνισε ο Μπλουμ.

ΣΚΑΪ.Gr 10/05/2010

Φτωχά παιδιά - παιδιά χωρίς μέλλον Child Poverty In England

Τα λένε και δεν ντρέπονται οι κομισσάριοι της Ευρωπαϊκής Ένωσης καθώς, από τα ίδια τα λεγόμενα τους προκύπτει πως, το μέλλον που απεργάζονται για τις επόμενες γενεές είναι η φτώχεια, η ανεργία και η δυστυχία.

Ούγγρος Επίτροπος Λ. Αντόρ ομολόγησε ανερυθρίαστα ότι, το 23% των παιδιών και των νέων, μέχρι 18 ετών, βρίσκεται ήδη αντιμέτωπο με την φτώχεια.

Πρόσφατο παράδειγμα, τα όσα είπε ο Επίτροπος για θέματα Απασχόλησης, Κοινωνικών Υποθέσεων και Κοινωνικής Ένταξης, κ. Λ. Αντόρ, που ομολόγησε ανερυθρίαστα ότι, το 23% των παιδιών και των νέων, μέχρι 18 ετών, βρίσκεται ήδη αντιμέτωπο με την φτώχεια.

Κάνοντας το κορόιδο και μη αναφερόμενος, στη πάλαι ποτέ δέσμευση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι, από το 2000 …επρόκειτο να δώσει τέλος, στην αρνητική τάση της μόνιμης φτώχειας των παιδιών που μεγαλώνουν αντιμετωπίζοντας την ανέχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, ο Ούγγρος Επίτροπος παραδέχθηκε ότι:

---

Child Poverty In England 

---

◆ Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, από τα 100 εκατομμύρια παιδιών και νέων έως 18 ετών, τα 20 εκατομμύρια αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο της φτώχειας. Σύμφωνα με την κοινή έκθεση για την κοινωνική προστασία και την κοινωνική ένταξη του 2010, διαπιστώνεται ότι η παιδική φτώχεια παρέμεινε σταθερή ή αυξήθηκε στα περισσότερα κράτη μέλη, με εξαίρεση την Τσεχική Δημοκρατία, την Εσθονία, την Ιρλανδία, τη Λετονία και την Πολωνία, όπου μειώθηκε.

◆ Ειδικά για την Ελλάδα οι κύριοι προσδιοριστικοί παράγοντες του κινδύνου της παιδικής φτώχειας είναι:

η ηλικία των επικεφαλής του νοικοκυριού (τείνουν να είναι νεότεροι σε ηλικία), 

η τρέχουσα κατάστασή τους στην αγορά εργασίας (τείνουν να είναι άνεργοι, οικονομικοί μετανάστες ή άτομα με αναπηρία), 

το εκπαιδευτικό επίπεδο των γονέων (τείνουν να διαθέτουν μόνο πρωτοβάθμια εκπαίδευση), 

ο βαθμός αστικοποίησης (ιδίως αγροτικών νοικοκυριών), οι ανεπαρκείς υποδομές παιδικής φροντίδας (έλλειψη βρεφονηπιακών σταθμών) και 

ο χαμηλός αντίκτυπος των κοινωνικών παροχών.

Χωρίς απαντήσεις για την παιδική φτώχεια, την ανέχεια και τον κοινωνικό αποκλεισμό, μιλάμε, πλέον, για μία χαμένη γενιά, στο χάος των αλληλοσυγκρουόμενων πολιτικών και των επιπτώσεων της οικονομικής κρίσης.

Πηγή: Το Ποντίκι

Σύνδρομο κατακράτησης αναπνοής

Κάποιες ίσως το γνωρίζετε και κάποιες όχι. Σας παραθέτω την εμπειρία μου ώστε να γνωστοποιήσω την ύπαρξη του συνδρόμου αυτού αλλά και να σας προετοιμάσω σε περίπτωση που σας συμβεί κάτι ανάλογο που συνέβη σε μένα. Ήταν Σεπτέμβρης. Η Ιωάννα ήταν 10 μηνών. Καθόμασταν στο σαλόνι εγώ ο σύζυγός μου και η μικρή και την βλέπαμε που έπαιζε και έτρεχε πέρα δώθε στο σαλόνι.Μόλις είχε αρχίσει να περπατάει. Εκεί λοιπόν που έπαιζε στραβοπάτησε λίγο και έπεσε στο χαλί ανάσκελα χωρίς όμως να χτυπήσει . Έπεσε στα μαλακά.. ήμασταν μπροστά και την είδαμε. Το θέμα είναι πως άρχισε να κλαίει όχι όμως όπως τις άλλες φορές. Ξεράθηκε στην κυριολεξία!

“Breath Holding Syndrome” in a child

Τρέξαμε να την σηκώσουμε..την πήραμε αγκαλιά και δε έλεγε να πάρει αναπνοή.. είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα και δε συνερχόταν!
Την κρατούσα εγώ και από το φόβο μου και μη ξέροντας τι να κάνω την έδωσα στο μπαμπά της. Μετά από λίγα δευτερόλεπτα και χωρίς ακόμα να έχει αναπνεύσει το παιδί έσβησε. Και λέω «έσβησε» γιατί περιγράφει με ακρίβεια αυτό που συνέβη.
Τίναξε το κορμί της προς τα πίσω άσπρισε και έκλεισε τα ματάκια του!
Τρελαθήκαμε! Νομίζαμε ότι είχε συμβεί κάτι μοιραίο.Την έβλεπα να τη κρατάει ο μπαμπάς της στα χέρια αναίσθητη εντελώς!
Με όσο κουράγιο διέθετα πήρα αμέσως την παιδίατρο μας. Με το που απάντησε το παιδί άνοιξε τα ματάκια του και άρχισε να συνέρχεται! Της περιέγραψα το περιστατικό όπως ακριβώς έγινε. Μου είπε ότι συμβαίνει σε ένα πολύ μικρό ποσοστό παιδιών αλλά συμβαίνει και λέγεται ΣΥΝΔΡΟΜΟ ΚΑΤΑΚΡΑΤΗΣΗΣ ΤΗΣ ΑΝΑΠΝΟΗΣ. Το παιδί έπαθε σοκ από το πέσιμο, από το φόβο του και όχι επειδή πραγματικά είχε χτυπήσει. Από το σοκ λοιπόν κράτησε την αναπνοή του και επειδή αυτή η κατακράτηση αναπνοής κράτησε αρκετή ώρα και λόγω της έλλειψης οξυγόνου στον οργανισμό η μικρή έπαθε αυτό που λέμε "black out" ή «κατέβασε γενικό».
Μετά από το επεισόδιο αυτό της λιποθυμίας ουσιαστικά, η μικρή κοιμήθηκε πολύ βαριά για 1 ώρα, όπως ακριβός μας είπε η γιατρός ότι θα γίνει, και μετά επανήλθε στο φυσιολογικό ύπνο. Μας είπε να την παρακολουθούμε κάθε 2 ώρες το βράδυ για να βλέπουμε ότι όλα είναι καλά.
Την άλλη μέρα ήταν φυσιολογικότατη, έπαιζε πάλι, έτρεχε γέλαγε και εμείς είχαμε ανακουφιστεί... μόνο που από τότε ζούμε μα τον φόβο μήπως ξανά συμβεί και αυτό είναι πολύ ψυχοφθόρο. Βέβαια τώρα ξέρουμε πως θα αντιδράσουμε, μας έδωσε οδηγίες η γιατρός.. αλλά δε θα ήθελα να ξαναδώ το παιδί μου έτσι!
Εχθές την είχαμε αφήσει το απόγευμα για 4 ώρες στη γιαγιά της. Όταν πήγα να την πάρω την είδα χλωμή !

Έτσι όπως την είχα δει και τότε. Είχε πάθει πάλι το ίδιο και μόλις είχε συνέρθει όταν πήγα. Η γιατρός μας είπε ότι το σύνδρομο αυτό συνοδεύει το παιδί μέχρι να πάει 5 ετών! Μέχρι τότε θέλει ψυχραιμία και όχι πανικό. Με έχει διαβεβαιώσει ότι δεν πρόκειται να πάθει κάτι ή να πεθάνει,μόνο θα λιποθυμάει. Εύχομαι να μην το ζήσετε και απλά να γνωρίζεται ότι υπάρχει!

Καλύτερα να γνωρίζεις κάτι παρά να μην ξέρεις τι συμβαίνει και πως να αντιδράσεις. Ήδη στο χθεσινό επεισόδιο που δεν βρισκόμουν και κοντά της αντέδρασα και το δέχτηκα πιο ψύχραιμα..

parents.gr

Η Αθήνα στα όρια ανθρωπιστικής κρίσης

Επανεμφανίζονται «παλιές» ασθένειες, όπως η φυματίωση και η σύφιλη, ενώ καθημερινά καταγράφονται δερματολογικά, ηπατίτιδες και άλλα λοιμώδη νοσήματα, καθώς χιλιάδες πρόσφυγες διαβιούν σε άθλιες συνθήκες δίχως στοιχειώδεις κανόνες υγιεινής 

Καθημερινά δεκάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας και κάθε προέλευσης σχηματίζουν ουρά από νωρίς το πρωί, στο ανοικτό Πολυϊατρείο των «Γιατρών του Κόσμου» που λειτουργεί στην οδό Σαπφούς, κοντά στην Ομόνοια. Μητέρες από το Πακιστάν με παιδιά που χρειάζονται εμβόλια, γυναίκες από την Αφρική με δύσκολη εγκυμοσύνη, νεαρά άτομα από το Αφγανιστάν ή τη Σομαλία και το Ιράκ που δεν έχουν άλλη πρόσβαση στην περίθαλψη.

Στα όρια μιας πρωτοφανούς ανθρωπιστικής κρίσης βρίσκεται η Αθήνα. Χιλιάδες μετανάστες έχουν συγκεντρωθεί στην πρωτεύουσα και ζουν σε άθλιες συνθήκες με υποτυπώδεις κανόνες υγιεινής, που πολλαπλασιάζουν τα προβλήματα υγείας αλλά και τον κίνδυνο μετάδοσης νοσημάτων. Δερματολογικές παθήσεις, ηπατίτιδες και άλλα λοιμώδη νοσήματα εντοπίζονται χωρίς τη δυνατότητα πλήρους ελέγχου ούτε συνολικής καταγραφής, καθώς αφορούν ένα μετακινούμενο πληθυσμό που δεν έχει πρόσβαση στο σύστημα υγείας.

Ιδιαίτερη ανησυχία όμως προκαλεί η αύξηση στα κρούσματα φυματίωσης, καθώς 800-1.000 είναι μόνο τα νέα περιστατικά φέτος σε όλη την Ελλάδα. Η ασθένεια, που είχε εκλείψει, επανεμφανίστηκε δραματικά τα τελευταία χρόνια και μάλιστα με κρούσματα υπέρ ανθεκτικής φυματίωσης.

Με δεδομένη τη δυσκολία πρόσβασης και το οικονομικό κόστος για τα κύματα των μεταναστών, φάρο ελπίδας αποτελούν τα ανοικτά ιατρεία που οργανώνουν Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις. Ο διπλασιασμός των περιστατικών μάλιστα οδηγεί στην επιστροφή γιατρών από αποστολές στο εξωτερικό για να καλύψουν τις ανάγκες στην Αθήνα, ενώ ειδικά ιατρικά κλιμάκια θα κάνουν εξορμήσεις στις καυτές γειτονιές της πρωτεύουσας.

Έθνος

ΤΕΛΟΣ στη κακοποίηση των παιδιών...

Λέει ένα παιδάκι στη μητέρα του: «Μανούλα, ζωγράφισα με το κραγιόν το σεντόνι». Νευριασμένη αυτή, χτυπά το παιδί της μέχρι αναισθησίας. 

Μετανιωμένη γι' αυτό που έκανε, παρακαλά το παιδί της να ανοίξει τα ματάκια του. 

Όμως είναι πολύ αργά, η μικρή καρδούλα είχε σταματήσει. Στο σεντόνι είχε γράψει: «Μανούλα σ' αγαπώ»...

Άφησε το κι εσύ μια ώρα στο χώρο σου, δείξε κι εσύ πως είσαι κατά της παιδικής βίας...

Alchazidou Elpida

Οι νέοι θέλουν αλήθεια ...

Απολύτως ενημερωμένοι για τα τεκταινόμενα στην χώρα εμφανίζονται οι νέοι μεταξύ 17 και 18 χρόνων. Δηλώνουν επιφυλακτικοί για τις πραγματικές προθέσεις της Τρόικας, τονίζοντας πως μάλλον οι κινήσεις της κρύβει σκοπιμότητες.

Φοβούνται για το μέλλον τους, καθώς βλέπουν την ανεργία να κατακλύζει την χώρα, καθώς και ορατή μια ενδεχόμενη πτώχευση. Για τους πολιτικούς πιστεύουν πως σπάνια πράττουν αυτό που θέλουν, καθώς κατευθύνονται από άλλες δυνάμεις. 
Οι νέοι ξέρουν, κατανοούν, παρακολουθούν, παρατηρούν και βαθμολογούν... και η βαθμολογία τους πονάει, γιατί συνήθως δεν φοβούνται να πουν την αλήθεια. 
Παιδιά της τρίτης λυκείου, σκυμμένα πάνω από τα βιβλία τους, με τις ανάγκες να τους πιέζουν, μαθήματα, φροντιστήρια για τα ελληνικά, μετά για τις ξένες γλώσσες, εάν υπάρχει λίγος ελεύθερος χρόνος θα ασχοληθούν με το μπάσκετ, τον στίβο, τον χορό. 
Το βράδυ έχουν μελέτη, ίντερνετ, τηλεόραση. Ακούν τα πάντα, βλέπουν και κρίνουν. Η γνώμη τους για τα τεκταινόμενα στην χώρα δεν είναι και η καλύτερη. Αντιλαμβάνονται πως κάτι τρέχει, και βλέπουν καχύποπτα «τους τρεις» (για την Τρόικα, ο λόγος). 
Το ξέρουν πως τα ελληνικά λουριά τα έχουν ήδη σφίξει και θα τα σφίξουν και άλλο.
Ανησυχούν για το μέλλον τους, βλέπουν πως η ανεργία έχει πάρει τον κατήφορο και δεν σταματά και αναρωτιούνται για το τι θα κάνουν...
Δέχονται και πιέσεις για τον επαγγελματικό τους προσανατολισμό, γιατί άλλα τους αρέσουν και άλλα τους λένε να κάνουν.
Η γνώμη τους για τους πολιτικούς; Τους εύχονται να κάνουν αυτό που πραγματικά θέλουν και μπορούν και όχι αυτό που θέλουν κάποιοι άλλοι......
Κάρτα του πολίτη, κάμερες παντού.... ζωή αλά big brother.... Ένας τρόπος για να καταργήσουν την ελευθερία της διανόησης, της συνείδησης, και γενικότερα όλων των αξιών που συνθέτουν και αποτελούν τον άνθρωπο. 

Γράφει η Ιωάννα Καραγιάννη
Νέα από την Ευρυτανία

«Από το Μαιευτήριο στο Ίδρυμα»

ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

ΔΙΟΙΚΗΣΗ

3ηςΥΓΕΙΟΝΟΜΙΚΗΣ

ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ

ΜΟΝΑΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ

“Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ”

7ο χλμ οδού Λαγκαδά, 54500 Θεσσαλονίκη - Τηλ. 2310691400 - Fax: 2310681811

e-mail: grammateia.agiospan@N3.syzefxis.gov.gr

ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ

Η Μονάδα Κοινωνικής Φροντίδας «Άγιος Παντελεήμων», το Κέντρο Βρεφών «Η Μητέρα», το Κέντρο Αποκατάστασης Αναπήρων Παιδιών Βούλας και το Εθνικό Κέντρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης σε συνεργασία με το Σύνδεσμο Κοινωνικών Λειτουργών Ελλάδος, διοργανώνουν Επιστημονική Ημερίδα στη Θεσσαλονίκη με τίτλο «Από το Μαιευτήριο στο Ίδρυμα» με την υποστήριξη της 3^ης Υγειονομικής Περιφέρειας Μακεδονίας και υπό την αιγίδα του Υπουργείου Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης. 
Η Ημερίδα θα διεξαχθεί την Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010, ώρα έναρξης 9.00 π.μ., στο Ξενοδοχείο “Les Lazaristes Domotel” (Κολοκοτρώνη 16, Θεσσαλονίκη).

Πρόκειται για μια διοργάνωση ειδικού βάρους με ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα στην οποία θα αναπτυχθούν και θα παρουσιαστούν θέματα για την πορεία και την εξέλιξη των ανθρώπων με αναπηρία στη ζωή των οποίων ο επόμενος σταθμός μετά το μαιευτήριο είναι το ίδρυμα και για αρκετά από αυτά, ακόμη και όταν ενηλικιωθούν. Θα επιχειρηθεί  η ανίχνευση των κομβικών σημείων σε αυτήν την πορεία, οι παρεμβάσεις που δύνανται να γίνουν από τη γέννηση και μετά αλλά και οι παρεμβάσεις στη λειτουργία των ιδρυμάτων αυτών με την κατάθεση εναλλακτικών προτάσεων.

Στόχος της πρωτοβουλίας αυτής είναι να αναδειχθεί η ρεαλιστική πραγματικότητα του κοινωνικού και θεσμικού ελλείμματος της κοινωνίας μας έναντι της ευθύνης στους ανθρώπους που ως παιδιά και στη συνέχεια ως ενήλικες βιώνουν την εγκατάλειψη ή την ακαταλληλότητα ή την αδυναμία της φυσικής φροντίδας. Αποτελεί έμπρακτη έκφραση ενσυναίσθησης και αποτελεί πρωτοβουλία συνηγορίας για τα ευάλωτα μέλη της κοινωνίας μας που δεν έχουν την αντικειμενική δυνατότητα αυτοπροστασίας και αυτοοργάνωσης για την προάσπιση των δικαιωμάτων τους.  

Στην Ημερίδα έχουν προσκληθεί και θα παρουσιάσουν εισηγήσεις ειδικοί επιστήμονες, ερευνητές και επαγγελματίες με πλούσιο επιστημονικό έργο και πολυετή εμπειρία στα θέματα που θα αναπτυχθούν.

Οι ενδιαφερόμενοι να συμμετάσχουν στην Ημερίδα μπορούν να συμπληρώσουν και να αποστείλουν την αίτηση συμμετοχής στο fax: 2310 681811 ή στο e-mail: grammateia.agiospan@N3.syzefxis.gov.gr.  Η συμμετοχή είναι δωρεάν. Στους συμμετέχοντες θα χορηγηθεί βεβαίωση παρακολούθησης.

Για περισσότερες πληροφορίες: 2310 691 404.

ΜΟΝΑΔΑ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗΣ ΦΡΟΝΤΙΔΑΣ 
«Ο ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ»

Επιστημονική Ημερίδα

«Από το Μαιευτήριο στο Ίδρυμα»

Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Ξενοδοχείο “Les Lazaristes Domotel”

Χρήσιμες πληροφορίες:

Παρακαλούμε να αποσταλεί συμπληρωμένη η αίτηση συμμετοχής στο fax: 2310 681811 ή στο e-mail: grammateia.agiospan@N3.syzefxis.gov.gr.  Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2310 691 404.

Μια εμπιστευτική επιστολή σε γονείς που σκέφτονται. «Τα παδιά δε θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν»

Ο ψυχίατρος-ψυχαναλυτής και συγγραφέας Νίκος Σιδέρης, διαβάζει on camera, για το www.u-hoo.gr/gianniskafatos, 

το τελευταίο κεφάλαιο από το βιβλίο του:

«Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν»

Το άρθρο που ακολουθεί δανείζεται τον τίτλο του βιβλίου του Νίκου Σιδέρη: «Τα παιδιά δεν θέλουν ψυχολόγο. Γονείς θέλουν!», που εκδόθηκε πρόσφατα (2009) από τις εκδόσεις Μεταίχμιο. 

από: bluesmusicss 

Οι γονείς απευθύνονται για το παιδί τους στους «ειδικούς» επειδή οι ίδιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ή δε θέλουν να παραδεχτούν ότι η αιτία του προβλήματος βρίσκεται αλλού, κρύβεται στη δική τους ανεπάρκεια, στην απουσία τους, στα δικά τους σφάλματα, στη δική τους συμπεριφορά απέναντι στο παιδί...

Ο συγγραφέας, ως ψυχαναλυτής - ψυχίατρος - νευροψυχολόγος - νευρογλωσσολόγος, απευθύνεται με το βιβλίο του σε «συνήθεις γονείς» που μέσα σε «συνήθεις οικογένειες» ανατρέφουν «συνήθη παιδιά». Ο συγγραφέας υποστηρίζει κάτι πολύ απλό: ότι στη σύγχρονη οικογένεια παρουσιάζονται αναπόφευκτα προβλήματα στις σχέσεις γονέων - παιδιών. Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι τέλειος γονέας και ότι διατηρεί τέλεια σχέση με τα παιδιά του. Αυτό, δηλαδή, στο οποίο θα μπορούσαμε όλοι μας να συμφωνήσουμε είναι ότι δεν υπάρχει τέλεια οικογένεια ή οικογένεια χωρίς προβλήματα. Το ζήτημα είναι πότε συνειδητοποιούμε την ύπαρξή των προβλημάτων και αν καταφέρνουμε να εντοπίσουμε τις γενεσιουργές αιτίες τους. Αν εντοπιστεί η αιτία που δημιούργησε το πρόβλημα, τότε υπάρχει περιθώριο για αντιμετώπισή του. Τις περισσότερες φορές η προβληματική συμπεριφορά του παιδιού δεν οφείλεται στο ίδιο το παιδί αλλά στο γονέα ή τους γονείς, οι οποίοι δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο ρόλο τους.

Σε θέματα κοινής ζωής, όπως οι ώρες φαγητού και ύπνου ή το ύψος των διαθέσιμων για το παιδί χρημάτων, οι γονείς έχουν την υποχρέωση να ακούσουν τη γνώμη, τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις του παιδιού τους, αλλά και να λάβουν εκείνοι την τελική απόφαση, με την οποία το παιδί υποχρεούται να εναρμονισθεί.

Η οικογένεια λειτουργεί ως «σύστημα», μέσα στο οποίο οι κοινωνικές σχέσεις των μελών πρέπει να διατηρούνται πάντοτε σε ισορροπία. Αυτή είναι η έννοια του συστήματος, η ανάπτυξη και διατήρηση υγιών κοινωνικών σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της οικογένειας, δηλαδή σχέσεων αγάπης, αλληλοκατανόησης και αλληλοσεβασμού. Αν κάποιο μέλος εκδηλώσει μια προβληματική συμπεριφορά, η λειτουργία της οικογένειας στρεβλώνεται. Κάθε πρόβλημα λοιπόν συμπεριφοράς ή κοινωνικής σχέσης θα πρέπει να προλαμβάνεται ή τουλάχιστο να ανιχνεύεται νωρίς για να μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικά.
Δυστυχώς, όλο και περισσότεροι σύγχρονοι γονείς ανακαλύπτουν ξαφνικά ότι το παιδί τους, συνήθως κατά την εφηβεία ή και νωρίτερα, εκδηλώνει κάποιου είδους «προβληματική» συμπεριφορά. Αυτή η συμπεριφορά μπορεί να αναφέρεται στην επιθετική ή βίαιη συμπεριφορά του παιδιού εναντίον των γονέων ή άλλων μελών της οικογένειας, στη λεκτική βία, στην παντελή έλλειψη σεβασμού, στον αρνητισμό, στην τάση αυτοκαταστροφής και αυτοαπομόνωσης, στη διακοπή της επικοινωνίας με τους γονείς, στην εμπλοκή σε άσχημες παρέες, στην παραβατική συμπεριφορά, στην άρνηση για το σχολείο ή την εγκατάλειψη του σχολείου, στην εκδήλωση ψυχοσωματικών δυσλειτουργιών, κ.ο.κ.

Κάτι έχει στραβώσει ξαφνικά μέσα στην οικογένεια ή - συνήθως - όχι και τόσο ξαφνικά, αφού η εκδήλωση μιας συμπεριφοράς μπορεί να έχει τις ρίζες της πολύ πιο πριν, όταν ο ρόλος του γονέα ή των γονέων και η σχέση τους με το παιδί άρχισαν να στραβώνουν, να παρεξηγούνται, να υποχωρούν, να δέχονται εκπτώσεις και τελικά να τίθενται υπό αμφισβήτηση και να διαταράσσονται.
Σήμερα, δυστυχώς, οι γονείς έχουν την τάση να εκδηλώνουν ακραίες και αντιφατικές συμπεριφορές:
Πρώτο, φορτώνουν στα παιδιά τους βάρη και ευθύνες που δεν μπορούν αυτά να αντέξουν: τα υποχρεώνουν σε εξαντλητική μελέτη και παρακολούθηση φροντιστηριακών μαθημάτων ενώ ταυτόχρονα καλλιεργούν υπερβολικές και συνήθως μη ρεαλιστικές προσδοκίες για πανεπιστημιακές σπουδές και σπουδαία επαγγελματικά επιτεύγματα, παρότι οι ίδιοι γνωρίζουν ότι η ακαδημαϊκή και επαγγελματική επιτυχία στην εποχή μας είναι πολύ δύσκολη υπόθεση. Η ψυχολογική πίεση που ασκείται στα παιδιά με αυτόν τον τρόπο είναι αφόρητη (βλέπε αυτοκτονίες κάθε χρόνο μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των πανελλαδικών εξετάσεων).

Δεύτερο, ελαχιστοποιείται ο χρόνος πραγματικής κοινωνικής συναναστροφής μεταξύ των μελών της οικογένειας, με αποτέλεσμα να εμφανίζονται δυσλειτουργίες στους ρόλους και τις σχέσεις μέσα στην οικογένεια. Όταν η παρουσία του γονέα ή των γονέων είναι «λειψή», οι επιδράσεις των συνομηλίκων και των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης υπερισχύουν και η ισορροπία του οικογενειακού συστήματος διαταράσσεται.
Τρίτο, για να αντισταθμίσουν οι γονείς την ανεπάρκειά τους, πλειοδοτούν στο ποια οικογένεια θα επιδαψιλεύσει τα περισσότερα αγαθά, υπηρεσίες και ανέσεις στα παιδιά (συσσώρευση άχρηστων συνήθως και συχνά επιβλαβών παιχνιδιών: playstations, υπολογιστές, ελεύθερη πρόσβαση στο ίντερνετ, κινητό τηλέφωνο, ανεξέλεγκτες παρέες και διασκεδάσεις, πλήρης ελευθερία στο ντύσιμο και την εμφάνιση, ανεξέλεγκτη διατροφή, αλόγιστη χρηματοδότηση, μοτοσυκλέτα ή αυτοκίνητο, κ.ο.κ.).  

Οι γονείς διαγκωνίζονται στο ποιοι θα είναι περισσότερο αρεστοί και «δημοκρατικοί», στο ποιοι θα είναι περισσότερο «φιλαράκια» με τα παιδιά, στο ποιοι θα κάνουν τα περισσότερα χατίρια, καταργώντας τους στοιχειώδεις κανόνες που θα έπρεπε να διέπουν τις σχέσεις γονέων-παιδιών.

Ο Σιδέρης (2009) υποστηρίζει ότι η σχέση γονέα - παιδιού, είτε το θέλουμε είτε όχι, είναι «ασύμμετρη». 

Οι γονείς κυβερνούν την οικογένεια, φροντίζουν για την ευημερία και την ασφάλεια των μελών της, θέτουν τους κανόνες λειτουργίας της και φροντίζουν για την τήρησή τους. Εκ των πραγμάτων ο ρόλος των γονέων προκύπτει διαφορετικός από των παιδιών. Όταν αρχίσουν να γίνονται εκπτώσεις στην τήρηση των κανόνων, η λειτουργία της οικογένειας χάνει την ευρυθμία της. Τα παιδιά, από πλευράς τους, είναι υποχρεωμένα να σέβονται τους γονείς τους και να τηρούν τους οικογενειακούς κανόνες.

Όπως γράφει ο Σιδέρης:
Σε θέματα κοινής ζωής, όπως οι ώρες φαγητού και ύπνου ή το ύψος των διαθέσιμων για το παιδί χρημάτων, οι γονείς έχουν την υποχρέωση να ακούσουν τη γνώμη, τις επιθυμίες και τις προτιμήσεις του παιδιού τους, αλλά και να λάβουν εκείνοι την τελική απόφαση, με την οποία το παιδί υποχρεούται να εναρμονισθεί. (σελ.45).

Όπως γράφει ο Σιδέρης (2009) σε άλλο σημείο (σελ. 39), 

ένα σπίτι «δεν είναι ξενοδοχείο, όπου ο καθένας περνάει, μένει λίγο, μετά φεύγει - και στη θέση του έρχεται ένας άλλος…», αλλά ένα αυστηρά συγκροτημένο σύστημα που διέπεται από κανόνες, οι οποίοι γίνονται σεβαστοί.
Ανεπίσημα στοιχεία δείχνουν ότι όλο και περισσότεροι γονείς τείνουν να καταφεύγουν σε «ειδικούς» για τα παιδιά τους όταν ξαφνικά ανακαλύψουν ότι κάτι πάει «στραβά» στη συμπεριφορά του παιδιού ή στη σχέση τους με το παιδί. Η «ψυχοθεραπεία» τείνει να γίνει μόδα και πλασματική ανάγκη. Μάλιστα, ελλείψει παιδοψυχολόγου, σχολικού ψυχολόγου ή παιδοψυχίατρου, οι γονείς δε διστάζουν να απευθυνθούν σε διάφορους άλλους «ψυχοθεραπευτές» και «συμβούλους» (ψυχολόγους, κλινικούς ψυχολόγους, ψυχαναλυτές, ψυχίατρους, νευροψυχολόγους, οικογενειακούς συμβούλους, κ.ο.κ.). Οι γονείς απευθύνονται για το παιδί τους στους «ειδικούς» επειδή οι ίδιοι δεν έχουν συνειδητοποιήσει ή δε θέλουν να παραδεχτούν ότι η αιτία του προβλήματος βρίσκεται αλλού, κρύβεται στη δική τους ανεπάρκεια, στην απουσία τους, στα δικά τους σφάλματα, στη δική τους συμπεριφορά απέναντι στο παιδί, στα συζυγικά προβλήματα. Δε γνωρίζουν ότι «τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο - γονείς θέλουν!»
Αν, λοιπόν, αναλογιστεί κανείς ότι σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις το πρόβλημα ξεκινάει από τη συμπεριφορά και τις επιλογές των γονέων, θα μπορούσε κανείς να παραφράσει τον τίτλο ως εξής: «Τα παιδιά δε θέλουν ψυχολόγο. Οι γονείς θέλουν!».

Θεσσαλονίκη: Αυξάνονται τα «παιδιά των δρόμων» ενόψει των εορτών

Αύξηση έχει παρατηρηθεί στον αριθμό των παιδιών, ιδιαίτερα βουλγαρικής καταγωγής, στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, λόγω και των εορτών που πλησιάζουν. 

Η μη κυβερνητική οργάνωση «Άρσις», σε συνεργασία με την ελβετική ανθρωπιστική οργάνωση «Γη των Ανθρώπων», ανέλαβαν την πρωτοβουλία να καταγράψουν τα παιδιά αυτά, σε μια προσπάθεια κινητοποίησης των υπεύθυνων αρχών για την καταπολέμηση του φαινομένου.

Η «Άρσις» συμβουλεύει όσους συναντούν παιδιά του δρόμου να μην τους μιλούν άσχημα και τα στιγματίζουν, να είναι ευγενικοί μαζί τους και σε καμία περίπτωση να μην τους δίνουν χρήματα. Είναι προτιμότερο να τους αγοράζουν κάτι να φάνε ή να πιουν, εάν θέλουν, και να αναφέρουν το φαινόμενο σε κάποια υπεύθυνη αρχή.

Με την αύξηση του μεταναστευτικού κύματος προς την Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, έχει αυξηθεί και ο αριθμός των παιδιών που πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης και αναγκάζονται να δουλεύουν στους δρόμους. Επαιτώντας στα φανάρια, πουλώντας μικροαντικείμενα, παίζοντας μουσικά όργανα, ακόμα και προκαλώντας τον οίκτο των περαστικών απλώς με το να βρίσκονται στην αγκαλιά του επαίτη γονιού τους. 

Συχνά πρόκειται για ανάπηρα παιδιά ή βρέφη, ενώ πολλά από αυτά είναι θύματα διακίνησης. Το φαινόμενο ανθεί στη χώρα μας, όπου οι υπεύθυνες αρχές αδιαφορούν για την κατάφωρη αυτή παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού.

Στη Θεσσαλονίκη καταγράφονται κάθε έτος από τη μη κυβερνητική οργάνωση «Άρσις» κατά μέσο όρο 120 παιδιά που δουλεύουν στους δρόμους, ενώ στην Αθήνα η καταμέτρηση είναι πολύ δύσκολη λόγω της ανεξέλεγκτης εκεί κατάστασης, σύμφωνα με δηλώσεις του κ. Γαβαλά, ιδρυτικού μέλους της οργάνωσης, στο tvxs. 

Η «Άρσις», εδώ και δέκα περίπου χρόνια δουλεύει συστηματικά στους δρόμους της Θεσσαλονίκης αλλά και της Αθήνας, εντοπίζοντας και βοηθώντας παιδιά που είναι θύματα εκμετάλλευσης. Ασχολείται με την κοινωνική υποστήριξη των νέων και την προάσπιση των νεανικών δικαιωμάτων.

Εξειδικευμένοι streetwalkers της «Άρσις» γυρνούν στους δρόμους, προσεγγίζουν τα παιδιά και πραγματοποιούν κοινωνική έρευνα. Στη συνέχεια η οργάνωση, μέσω ενός διακρατικού δικτύου που έχει αναπτύξει με οργανώσεις και υπηρεσίες στην Αλβανία, διεξάγει επισταμένη έρευνα για την κατάσταση του παιδιού ώστε να διευκρινιστεί εάν είναι θύμα εμπορίας, εάν βρίσκεται με τους γονείς του στη χώρα, εάν είναι απλώς θύμα παραμέλησης κλπ. Αυτοί οι streetwalkers ήταν τα περασμένα χρόνια κυρίως αλβανόφωνοι, καθώς η πλειοψηφία των παιδιών ήταν αλβανικής καταγωγής.

Τα τελευταία χρόνια, μετά το άνοιγμα των συνόρων, έχει παρατηρηθεί ιδιαίτερη αύξηση των παιδιών βουλγαρικής καταγωγής, κυρίως στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, τα οποία η «Άρσις» δεν είχε καταφέρει να προσεγγίσει επειδή δεν διέθετε διασυνδέσεις με τη Βουλγαρία ή βουλγαρόφωνους streetwalkers. Μάλιστα από τον περασμένο Ιούλιο οι επιχειρήσεις είχαν σταματήσει, καθώς διακόπηκε η χρηματική υποστήριξη της οργάνωσης από το Υπουργείο Εξωτερικών και πλέον βασίζεται σε εθελοντική εργασία και χορηγίες, λειτουργώντας υποτυπωδώς. Ωστόσο, σε συνεργασία με την ελβετική οργάνωση «Γη των Ανθρώπων», θα πραγματοποιηθεί νέα επιχείρηση καταγραφής των παιδιών από τη Βουλγαρία αυτό το μήνα, με βουλγαρόφωνους συνεργάτες.

Η επιχείρηση θα πραγματοποιηθεί ενόψει των Χριστουγέννων, καθώς το φαινόμενο γίνεται ακόμα εντονότερο την περίοδο των εορτών, όταν, σύμφωνα με τον κ.Γαβαλά «τα φιλάνθρωπα συναισθήματα του κοινού είναι σε διέγερση». 

Θα γίνεται καθημερινή καταγραφή των παιδιών στη Θεσσαλονίκη για έναν ολόκληρο μήνα, ώστε να προσδιοριστεί πως βρέθηκαν εδώ, εάν είναι θύματα διακίνησης ή ήρθαν μόνα τους, να ερευνηθούν οι συνθήκες ζωής τους και να κριθεί αν βρίσκονται σε υψηλό κίνδυνο. 

Στη συνέχεια θα συνταχθεί έκθεση, η οποία θα προωθηθεί και σε ευρωπαϊκό αλλά και σε επίπεδο ελληνικών υπηρεσιών και αρχών, με στόχο την κινητοποίησή τους. Πέρυσι είχε πραγματοποιηθεί από την «Άρση» σχετικό σεμινάριο και είχε επιτευχθεί μια πρώτη προσέγγιση σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Σύμφωνα με τον κ. Γαβαλά, το φαινόμενο παρατηρείται τόσο έντονα μόνο στην Ελλάδα. «Σε πρόσφατο ταξίδι μου στη Σόφια, δεν είδα παιδιά στους δρόμους. Όταν ρώτησα τους Βούλγαρους, πώς και εσείς δεν έχετε αυτό το φαινόμενο, μου απάντησαν ότι τα παιδιά έχουν έρθει στην Ελλάδα», εξηγεί. 

Στη Βουλγαρία οι αρχές καταστολής αλλά και οι κοινωνικές υπηρεσίες δρουν άμεσα σε περίπτωση εντοπισμού τέτοιων περιστατικών.  

Ωστόσο η ίδια χώρα αποτελεί «χώρα προέλευσης», καθώς τα κατώτερα οικονομικά στρώματα, ιδίως οι πληθυσμοί τσιγγάνων Ρομά, μεταναστεύουν μαζικά στην Ελλάδα όπου χρησιμοποιούν συχνά τα παιδιά τους ως πηγή εισοδήματος.

Η καταγραφή θα γίνει καταρχήν στη Θεσσαλονίκη, καθώς εκεί βρίσκονται τα περισσότερα παιδιά βουλγαρικής καταγωγής, με σκοπό όμως να εδραιωθεί μόνιμη επιχειρησιακή δράση που θα επεκταθεί και στην Αθήνα. Στην πρωτεύουσα έχουν πραγματοποιηθεί στο παρελθόν παρόμοιες έρευνες, ωστόσο η κατάσταση εκεί είναι ανεξέλεγκτη, καθώς οι περιοχές, όπως και οι εθνικότητες των παιδιών των δρόμων είναι πολύ περισσότερες.

Η «Άρσις» συμβουλεύει όσους συναντούν παιδιά του δρόμου να μην τους μιλούν άσχημα και τα στιγματίζουν, να είναι ευγενικοί μαζί τους και σε καμία περίπτωση να μην τους δίνουν χρήματα. Είναι προτιμότερο να τους αγοράζουν κάτι να φάνε ή να πιουν, εάν θέλουν, και να αναφέρουν το φαινόμενο σε κάποια υπεύθυνη αρχή.

πηγή