Απολογία Περί μισθού αποποιήσεως

Η αποποίηση του μισθού, πραγματική ή συμβολική, είναι ο διστακτικός, μοναχικός ανήφορος που θα μπορούσε να οδηγήσει σ’ ένα ξέφωτο αυτοπεποίθησης, απελευθέρωσης, αυτάρκειας, πληρότητας και εκκλησιαστικής μαρτυρίας.

---

Δεν με ενδιαφέρει να αποστομώσω όσους με κατηγόρησαν για λαϊκισμό, κρίνοντας έτσι την απόφασή μου να αποποιηθώ τον μισθό μου, αλλά οφείλω να εξηγηθώ στους αδερφούς μου που φαντάστηκαν ότι διάλεξα τον τρόπο αυτό, προκειμένου να διακριθώ από εκείνους με την αλαζονεία της πτωχείας. 
Η πράξη αποτελεί κραυγή αγωνίας μου σε μια κοινωνία που μας έριξε πλέον στο βούρκο της απαξίωσης. Εννοώ την ορθόδοξη ελληνική κοινωνία που δεν μας εκτιμά πια. Συγκεκριμένα, δεν εκτιμά τους επισκόπους, όχι τον «απλό παπά», όπως λέγεται και ξαναλέγεται.  

Δεν το καταλαβαίνουμε ότι το ειδικό μας βάρος έχασε την πυκνότητά του; Θα τολμούσαμε να ρωτήσουμε, τι σημαίνει για τον Έλληνα του σήμερα, ο επίσκοπος ως πνευματικός θεσμός;  

Δεν αισθανόμαστε ότι το πέρασμά μας αφήνει πίσω μας ένα συγκαταβατικό μειδίαμα; Είμαστε, όπως έλεγε ο Κλεμανσώ, σαν τον προστάτη ή σαν τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Όταν είναι ήσυχοι, κανείς δεν ασχολείται μ’ αυτούς, όταν αρχίσουν να δημιουργούν προβλήματα, επιβάλλεται η αφαίρεσή τους.  

Δεν βιώνουμε ότι οι χριστιανοί μας έρχονται στα γραφεία μας μόνο για διορισμούς ή μεταθέσεις; Συγγνώμη! έρχονται και για οικονομικά βοηθήματα, αφού είμαστε κάτοχοι αμύθητης περιουσίας! Κι όταν φύγουν από μας, επισκέπτονται χαρισματικούς φορείς για τα πνευματικά τους θέματα.  

Δεν αφουγκραζόμαστε ότι μας βλέπουν σαν αναπόσπαστο μέρος του διεφθαρμένου κράτους καθώς συναγελαζόμαστε με άρχοντες και μεγιστάνες και κατά συνέπεια θεωρούμαστε συμμέτοχοι των πράξεών τους; 

Δεν βαρεθήκαμε να «το παίζουμε» προϊστάμενοι ΝΠΔΔ και να προεδρεύουμε σε Δ.Σ., εκτιθέμενοι σε διενέργεια πλειοδοτικών-μειοδοτικών διαγωνισμών κ.λ.π. και χωρίς να διαθέτουμε καμία απολύτως εξειδίκευση πάνω σ’ αυτά; 

Δεν διαπιστώνουμε στα μάτια των επίσημων συνομιλητών μας την ανοχή και στα μάτια των απλών ανθρώπων την υποψία; 

Δεν εισπράττουμε από πολλούς, ότι θα προτιμούσαν να απουσιάζαμε από τη ζωή τους, μα, αν αυτό είναι αδύνατο, ας περιοριζόμαστε στο διακριτό μας ρόλο;  

Δεν νιώθουμε ότι είμαστε αναγκαίοι μεν, αλλά λιγότερο ενδιαφέροντες απ’ όσο νομίζουμε; 

Δίπλα μας δεν υπάρχει ένας κόσμος ολόκληρος νέων επιστημόνων, τεχνοκρατών, ανερχόμενων επιχειρηματιών, που δεν έχουν και δεν θέλουν να έχουν καμμιά σχέση με μας; 
Δεν ζούμε το θεολογικό και κοινωνικό επίπεδο του κλήρου μας; 

Δεν αντιληφθήκαμε τον σκεπτικισμό που διακατέχει τους νέους γονείς όταν αντιμετωπίσουν το ενδεχόμενο να μας πλησιάσουν τα παιδιά τους, στο ιερό βήμα, στα κατηχητικά, στις κατασκηνώσεις; 

Δεν μας προβληματίζει η εικόνα των μουχλιασμένων ενοριακών κέντρων αλλά και των θλιμμένων κατηχητικών σχολείων μας; 

Δεν οσφριζόμαστε ότι η συμβολή μας στις τοπικές κοινωνίες είναι μόνο πολιτιστική και κοινωνική; Το πρώτο ερμηνεύεται σαν συντήρηση της σκουριασμένης Παράδοσης, εξαντλήθηκε όμως η θεματολογία μας, συγκινεί μόνο όσους αναπολούν τα νειάτα τους, μα, αφήνει παγερά αδιάφορες τις νέες γενιές. Το δεύτερο, η πολυδιαφημισμένη κοινωνική μας παρέμβαση, που μας καθιστούσε, μέχρι τώρα, αναγκαίο δεκανίκι του Υπουργείου Υγείας – Πρόνοιας, αρχίζει πλέον να εκτοπίζεται από την εισβολή στο χώρο της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που κοστίζει μεν αλλά έχει επαγγελματισμό.  

Δεν μας ενοχλεί που στη Χώρα του 95% των Ορθοδόξων, δεν ζητείται ποτέ η γνώμη μας, για κανένα πνευματικό ζήτημα; Κι όταν η γνώμη μας αυθαίρετα εκφωνείται, τότε δεν θυμόμαστε, ότι την πληρώνουμε ακριβά με δημοσιοποίηση σκανδάλων μας;  

Δεν παρακολουθούμε ότι στον μεγάλο παιδαγωγό του λαού μας, εννοώ την δημόσια και ιδιωτική τηλεόραση, ως πνευματικοί άνθρωποι εμφανίζονται οι καλλιτέχνες; Κληρικοί προσκαλούνται για να ανεβάσουν το θερμόμετρο σε τηλεοπτικά παράθυρα κι όχι σε σοβαρούς ολιγομελείς διαλόγους.  

Δεν μας θίγει η παρωδία του συν-εορτασμού της Κυριακής της Ορθοδοξίας και των συμβουλών που μας παρέχουν οι πολιτικοί μας στο πλατύσκαλο του Μητροπολιτικού Ναού των Αθηνών; Και όταν έρθει η ώρα της φορολογίας, μας αντιμετωπίζουν σαν Εταιρεία. Δηλαδή, πέρασαν 2000 χρόνια δεν τους δώσαμε ακόμα να καταλάβουν τί είναι η Εκκλησία!    

Δεν διαβλέπουμε ότι η ελληνική κοινωνία, αργά αλλά σταθερά, ύπουλα, σιωπηλά αλλά μεθοδικά, αποχριστιανοποιείται; Και ‘μεις μένουμε στους ναούς με γέρους και γριές, δίνοντας την ψευδαίσθηση ότι επηρεάζουμε το εκλογικό σώμα;    

Δεν πάει ο νους μας στο ότι με τις σημερινές στατιστικές σταθερές, με τα κομπιούτερς αλλά και τις μισάνθρωπες ανώνυμες πληροφορίες μας, οι ενδιαφερόμενοι,  γνωρίζουν για μας περισσότερα οικονομικά και εσωτερικά μας, απ’ όσα φανταζόμαστε; 

Δεν πληροφορηθήκαμε ότι τα δημοσιογραφικά συρτάρια είναι γεμάτα από λιβελλογραφήματα και φωτογραφίες, έτοιμα να συγκροτήσουν εκπομπές για να μας φιμώσουν όταν ο λόγος μας βλάπτει ή να αποπροσανατολίσουν την κοινή γνώμη από ακανθώδη προβλήματά της; Ποιός από μας δεν άκουσε την φράση: «τα εκκλησιαστικά πουλάνε»; 

Μέχρι πότε θα είμαστε το μαξιλαράκι που θα απορροφά τους κραδασμούς των κυβερνητικών αδιεξόδων; 

Δεν διακριβώνουμε την ειδοποιό διαφορά: μέχρι πρόσφατα απειλούμαστε με χωρισμό από την Πολιτεία, ενώ τώρα το ζήτημα τίθεται ως «επαναπροσδιορισμός» των σχέσεών μας; 

Εξοβελίστηκε η παρέμβασή μας στην δημόσια Εκπαίδευση, καταστρέψαμε την εκκλησιαστική μας Εκπαίδευση, χάσαμε το Νοσοκομείο των Κληρικών που διαθέταμε, διαβλήθηκε η ηθική μας υπόσταση, αμφισβητήθηκε η διαχειριστική μας εντιμότητα, περιπαίχθηκε  ο προβληματισμός μας για τα εθνικά ζητήματα, πολεμείται η κοινωνική μας δραστηριότητα, σκανδαλίζουν τα άμφιά μας, συζητιούνται τα αυτοκίνητά μας, διατρανώθηκε ο δεσποτισμός μας έναντι των «απλών και αδύναμων παπάδων» μας.  

Δεν τα ζήσαμε όλα αυτά; Δεν τα είδαμε; Δεν τα βλέπουμε;  

Τί απαντήσαμε σ’ όλες αυτές τις μάχες που βιώνουμε; Πώς απαντήσαμε στα λάθη που πράξαμε; 

Με την εμμονή μας στην σκουριά της Παράδοσης (Τυπικό, μετάφραση λειτουργικών κειμένων, ράσα), με την αδυναμία μας να αποτινάξουμε τον βυζαντινισμό (μίτρες, λιτανείες, ξύλινη γλώσσα, ραγδαίες υποκλίσεις, ατέλειωτα χειροφιλήματα, φήμες, προσφωνήσεις), με την φοβία μας να παραδεχτούμε με ειλικρίνεια την ανθρωπότητά μας (φτάσαμε να μιλήσουμε οι ίδιοι για «κάθαρση»της Εκκλησίας μας).  

Όλα αυτά αποδεικνύουν την δειλία μας να δοκιμάσουμε το βιώσιμο του Ευαγγελίου  στο σήμερα και το εφικτό, της κατά Χριστόν ζωής. Όλα αυτά αποδεικνύουν την απιστία μας στη δραστικότητα της Πίστεως.  

Για όλα αυτά χρειάζεται θάρρος, όχι θράσος. Προσεκτικότητα, όχι προκλητικότητα. Αποφασιστικότητα, όχι σπασμωδικότητα. 

Η αποποίηση του μισθού, πραγματική ή συμβολική, είναι ο διστακτικός, μοναχικός ανήφορος που θα μπορούσε να οδηγήσει σ’ ένα ξέφωτο αυτοπεποίθησης, απελευθέρωσης, αυτάρκειας, πληρότητας και εκκλησιαστικής μαρτυρίας.

Είναι αυτά που σαν όραμα τα χρειάζεται ο λαός μας σήμερα, προκειμένου να νιώσει, γιατί του είναι χρήσιμη η Εκκλησία του!

του Μητροπολίτου Αλεξανδρουπόλεως Ανθίμου

 

Πηγή

Ηπιότερες ποινές για ανήλικους

Ηπιότερες ποινές για τους ανήλικους δράστες εγκληματικών πράξεων προβλέπει το νέο νομοσχέδιο που έδωσε σήμερα στη δημοσιότητα ο υπουργός Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, Χάρης Καστανίδης.

Μεταξύ άλλων, σύμφωνα με το νομοσχέδιο, ο ποινικός σωφρονισμός δεν μπορεί να διαρκεί πλέον άνω των 10 ετών (σήμερα προβλέπονται τα 20 έτη), ενώ στους ανήλικους μέχρι το 15ο έτος της ηλικίας τους, αντί του 13ου που ισχύει σήμερα, επιβάλλονται μόνον αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα.
 

Επίσης, ο περιορισμός ανηλίκου σε κατάστημα κράτησης νέων θα επιβάλλεται μόνο σε όσους ανήλικους έχουν συμπληρώσει το 15ο έτος της ηλικίας τους, εφόσον η πράξη τους έχει το χαρακτήρα κακουργήματος.
Πιο αναλυτικά με το σχέδιο νόμου για τις «βελτιώσεις της ποινικής νομοθεσίας για τους ανήλικους δράστες και την ίδρυση νομικού προσώπου για την πρόληψη και αντιμετώπιση της θυματοποίησης και της τέλεσης αξιόποινων πράξεων από ανηλίκους»:
Τροποποιείται το άρθρο 54 του Ποινικού Κώδικα, ώστε να προβλεφθεί πλέον ότι ο ποινικός σωφρονισμός δεν μπορεί κατ’ αρχήν να έχει διάρκεια μεγαλύτερη των δέκα ετών. Θα μπορεί σε εξαιρετικές περιπτώσεις ιδιαίτερα σοβαρών εγκλημάτων να ανέρχεται μέχρι 15 έτη.

Στους ανηλίκους μέχρι το 15o έτος της ηλικίας τους επιβάλλονται μόνο αναμορφωτικά ή θεραπευτικά μέτρα. Ο περιορισμός ανηλίκου σε ειδικό κατάστημα κράτησης νέων να επιβάλλεται μόνο σε ανηλίκους που έχουν συμπληρώσει το 15o έτος της ηλικίας τους, εφόσον η πράξη τους έχει το χαρακτήρα κακουργήματος και ο ποινικός σωφρονισμός κρίνεται, με ειδικά και εμπεριστατωμένα αιτιολογημένη απόφαση, απολύτως αναγκαίος.

Τροποποιείται το άρθρο 129 του Ποινικού Κώδικα, ώστε ο ανήλικος να έχει πλέον το δικαίωμα παράστασης και ακρόασης στο Τριμελές Δικαστήριο Ανηλίκων που αποφασίζει για την υπό όρους απόλυσή του, όπως έχει ο ενήλικας.

Τροποποιείται το άρθρο 7 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, ώστε να προβλεφθούν αυξημένα προσόντα για τον ορισμό ενός δικαστή ως δικαστή ανηλίκων. Καθήκοντα Δικαστή Ανηλίκων αναλαμβάνει πρόεδρος πρωτοδικών, ο οποίος ορίζεται με έναν αναπληρωτή του πρόεδρο ή πρωτοδίκη. Άλλες τροποποιήσεις αφορούν: α) τον καθορισμό της θητείας σε τριετή και β) τον περιορισμό της δυνατότητας ανανέωσης της θητείας των δικαστών ανηλίκων έως μια μόνο επιπλέον τριετία, ώστε να αποφεύγεται με τις επανειλημμένες ανανεώσεις της θητείας τους στη θέση αυτή αποξένωσή τους από τους λοιπούς κλάδους του δικαίου που εντάσσονται στο πολυσύνθετο λειτούργημά τους και τους οποίους αυτοί επίσης πρέπει να υπηρετούν επιτυχώς.

Ορίζεται ως υποχρεωτική η προηγούμενη ακρόαση του ανηλίκου, εφόσον αυτή είναι εφικτή, πριν ο εισαγγελέας αποφασίσει για την αποχή ή μη από την ποινική δίωξη.

Τα μονομελή δικαστήρια είναι αρμόδια για την εκδίκαση όλων των αξιόποινων πράξεων που αν τελούνταν από ενήλικα θα είχαν το χαρακτήρα κακουργήματος που απειλείται με ποινή πρόσκαιρης κάθειρξης με ανώτατο όριο κατώτερο των είκοσι ετών, ενώ στα τριμελή δικαστήρια υπάγονται τα εγκλήματα που αν τελούνταν από ενήλικα θα επέσυραν ισόβια κάθειρξη ή πρόσκαιρη κάθειρξη της οποίας το ανώτατο όριο είναι είκοσι έτη.

Στα δικαστήρια ανηλίκων δεν μπορεί να τηρηθεί η διαδικασία του αυτοφώρου, κάτι το οποίο ούτως ή άλλως νομολογιακά τηρείται.

Η προσωρινή κράτηση των ανηλίκων θα είναι πλέον επιτρεπτή μόνο σε εκείνες τις περιπτώσεις που μπορεί να επιβληθεί και ποινικός σωφρονισμός, δηλαδή μόνο σε ανηλίκους άνω των 15 ετών. Η προσωρινή κράτηση των ανηλίκων δεν μπορεί να διαρκεί για χρονικό διάστημα μεγαλύτερο των έξι μηνών.

Προβλέπεται ο υποχρεωτικός διορισμός συνηγόρου από τον δικαστή ανηλίκων, σύμφωνα και με όσα προβλέπονται ειδικότερα περί διορισμού συνηγόρου από το άρθρο 40 § 2 περ. β΄ii της Διεθνούς Σύμβασης ΟΗΕ για τα Δικαιώματα του Παιδιού.

Προβλέπεται η τροποποίηση άρθρου 17 παρ. 5 ν. 2298/1995, ώστε να είναι αναγκαία πλέον η προηγούμενη υποχρεωτική ακρόαση του ανηλίκου από το Δικαστή Ανηλίκων και η συνεκτίμηση της προσωπικής του γνώμης πριν από τη λήψη απόφασης για τον εγκλεισμό του σε ίδρυμα αγωγής για λόγους προληπτικούς και, ειδικότερα, επειδή ο ανήλικος συμβιώνει σε κοινωνικό περιβάλλον ατόμων που τελούν καθ' έξη ή κατ' επάγγελμα αξιόποινες πράξεις.

Προτείνονται μια σειρά από αλλαγές στο νομοθετικό πλαίσιο που διέπει τη λειτουργία των Εταιρειών Προστασίας Ανηλίκων (ΕΠΑ).

Προβλέπεται η ίδρυση ενός νομικού προσώπου με τη μορφή αστικής μη κερδοσκοπικής εταιρείας, που εποπτεύεται από το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και έχει ως έργο

(α) το συντονισμό της δράσης όλων των Εταιρειών Προστασίας Ανηλίκων μεταξύ τους,
(β) την ανάπτυξη συνεργασίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο με οργανισμούς και υπηρεσίες, δημόσιους ή ιδιωτικούς, καθώς και με Μ.Κ.Ο. για την οργάνωση ενός ενιαίου Δικτύου πρόληψης της θυματοποίησης και αντιμετώπισης της εγκληματικότητας των ανηλίκων,
(γ) τη διαμόρφωση μιας κεντρικής υπηρεσίας καταγγελιών πράξεων κακοποίησης, παραμέλησης ή εγκατάλειψης ανηλίκων,
(δ) τη διατύπωση προτάσεων και την εκπόνηση μελετών, ιδίως σε στρατηγικό επίπεδο, για θέματα που αφορούν στην πρόληψη και αντιμετώπιση της τέλεσης αξιόποινων πράξεων από ανηλίκους, καθώς και
(ε) την παροχή υπηρεσιών γνωμοδοτικού και συμβουλευτικού χαρακτήρα για τα θέματα αυτά προς το Υπουργείο Δικαιοσύνης, Διαφάνειας και Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων ή άλλους φορείς.

Παράλληλα, προβλέπεται η ίδρυση ΝΠΔΔ με τη μορφή Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρίας, που θα εποπτεύεται από το υπουργείο Δικαιοσύνης και έργο του, θα είναι ο συντονισμός της δράσης όλων των εταιρειών προστασίας ανηλίκων και η ανάπτυξη συνεργασίας σε εθνικό και διεθνές επίπεδο με άλλους οργανισμούς.

Επιπρόσθετα, όπως έκανε γνωστό ο υφυπουργός Δικαιοσύνης Απόστολος Κατσιφάρας, προκειμένου να αντιμετωπιστούν τα φαινόμενα δυσλειτουργίας, διάχυσης ευθυνών, παράλληλων αρμοδιοτήτων και σύγχυσης, που παρουσιάζονται σε διάφορα επίπεδα της διοίκησης του υπουργείου Δικαιοσύνης, θα υπάρξει εξορθολογισμός των υπηρεσιών του, που σχετίζονται με τον έλεγχο και την εποπτεία του σωφρονιστικού συστήματος και των ιατροδικαστικών υπηρεσιών.

Έτσι, αναμορφώνεται και αναβαθμίζεται Ειδική Γραμματεία Ασφαλείας Καταστημάτων Κράτησης και της Κεντρικής Υπηρεσίας του υπουργείου Δικαιοσύνης, ενώ το Σώμα Επιθεώρησης θα υπάγεται πλέον στον εν λόγω ειδικό γραμματέα.

Τέλος, ο κ. Κατσιφάρας ανέφερε, ότι το Σώμα Επιθεώρησης και ελέγχου των Κατατημάτων Κράτησης θα στελεχωθεί με επιθεωρητές - στελέχη από υπουργεία και Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου, ώστε να επιτυγχάνεται ενδελεχής έλεγχος σε όλους τους τομείς.

Ταυτόχρονα, με Κοινή Υπουργική Απόφαση συγκροτείται Ενιαίος Διοικητικός Τομέα Σωφρονιστικής Πολιτικής και Ιατροδικαστικών Υπηρεσιών, στον οποίο εντάσσονται:

- Υπηρεσίες Επιμελητών Ανηλίκων
- Υπηρεσίες Επιμελητών Κοινωνικιής Αρωγής
- Ιατροδικαστικές Υπηρεσίες
- Διεθνείς Μεταφορές Κρατουμένων
- Ειδικά θέματα Σωφρονιστικής Διοίκησης

Έθνος

Δεν έχουν πρόσβαση σε καθαρό νερό 880 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο Επιπλέον, περίπου 2,7 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής.

Χωρίς πρόσβαση σε καθαρό νερό ζουν 880 εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο σύμφωνα με τον Ερυθρό Σταυρό. Επιπλέον, περίπου 2,7 δισεκατομμύρια δεν έχουν πρόσβαση σε επαρκείς εγκαταστάσεις υγιεινής.

Οι αρνητικές επιπτώσεις στις πιο πτωχές κοινότητες στον κόσμο αυξάνονται διαρκώς λόγω της κλιματικής αλλαγής, της γρήγορης και απρογραμμάτιστης αστικοποίηση και της μετανάστευση. Αυτό ανακοίνωσαν η Διεθνής Ομοσπονδία των Συλλόγων του Ερυθρού Σταυρού και της Ερυθράς Ημισελήνου (IFRC) στην Κουάλα Λουμπούρ.

Η IFRC, αναφερόμενη στη σημερινή Παγκόσμια Ημέρα του Νερού, απευθύνει έκκληση για περισσότερη δράση όσον αφορά τη χρήση του νερού, την υγεία και την υγιεινή.

"Είναι ώρα για δράση", δήλωσε η Τζέιν Εντγκαρ, αρμόδια για τα θέματα υγείας, υγιεινής και χρήσης νερού της IFCR για τη νοτιοανατολική Ασία.

Η ίδια τόνισε: "Η πρόσβαση σε καθαρό νερό, και στην ενημέρωση όσον αφορά θέματα υγείας και υγιεινής, δεν πρέπει να εξαρτάται από το πού έχουμε γεννηθεί. Είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα που πρέπει να έχουν όλοι, πλούσιοι και φτωχοί".

Εξάλλου, η IFCR εκτιμά ότι 2,7 δισεκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ των οποίων 980 εκατομμύρια παιδιά, δεν έχουν σήμερα πρόσβαση σε επαρκείς υγιειονομικές εγκαταστάσεις.

Επίσης, περισσότεροι από τους μισούς κατοίκους των νησιών του Ειρηνικού δεν έχουν πρόσβαση σε πόσιμο νερό και στις κατάλληλες εγκαταστάσεις υγιεινής.

Το 50% των κρεβατιών των νοσοκομείων στις αναπτυσσόμενες χώρες, σύμφωνα με την IFCR, καταλαμβάνουν ασθενείς που υποφέρουν από τις επιπτώσεις από μη καθαρό νερό και από τις ακατάλληλες υγειονομικές εγκαταστάσεις.

Στην ανακοίνωση της IFCR, προστίθεται ότι σε Αφρική και Ασία, "οι γυναίκες διανύουν καθημερινά με τα πόδια μια απόσταση 6 χλμ για να βρουν νερό".

Ως εκ τούτου, η IFRC καλεί όλες τις χώρες να συμβάλουν στην Παγκόσμια Πρωτοβουλία για το Νερό και την Υγιεινή.

Στόχος της πρωτοβουλίας είναι η πρόσβαση σε καθαρό νερό και σε επαρκείς υγειονομικές εγκαταστάσεις για 7 εκατομμύρια ανθρώπους πριν από το 2015.

enet