Ωραίοι Έλληνες: π. Αθηναγόρας Ένας ιερέας που σώζει ζωές στον Δενδροπόταμο Ο «Αϊ-μπαλαμός» των Τσιγγάνων

Τριτοκοσμικές συνθήκες

Περίπου 3.500 κάτοικοι ΡΟΜ, 400 περίπου παιδιά δημοτικού και μία εκκλησία συνθέτουν την εικόνα της δυτικής εισόδου της πόλης.

Η ανθρώπινη εικόνα του Δενδροπόταμου κρύβεται πίσω από τα χαμηλά σπίτια με άναρχη δόμηση, τα παιδιά που δεν πηγαίνουν σχολείο και την εγκληματικότητα που ανθεί.
Το Ρ/Θ βρέθηκε στην πιο γκετοποιημένη περιοχή της Θεσσαλονίκης, εκεί όπου το σχολείο αποτελεί πολυτέλεια και τα όπλα παιχνίδια.

Μια άλλη πραγματικότητα
Ο χρόνος κυλά αργά στον Δενδροπόταμο, η μέρα αρχίζει αργά το πρωί, λίγοι είναι αυτοί που πηγαίνουν για δουλειά και πιο λίγοι αυτοί που πηγαίνουν σχολείο.Τα γεμάτα καφενεία μαρτυρούν ότι η ανεργία βρίσκεται στο ζενίθ, οι γυναίκες κάνουν δουλειές ενώ οι άνδρες είναι στους κεντρικούς δρόμους για να βγάλουν ένα διαφορετικό μεροκάματο.Όπλα και ναρκωτικά μπορεί να βρει κανείς εύκολα και οποιαδήποτε ώρα στον Δενδροπόταμο μαρτυρούν οι ίδιοι οι κάτοικοι.
Μόλις 300 ευρώ κοστίζει ένα Καλάζνικοφ και 5 ευρώ το χασίς, λέει ο 15χρονος Σπύρος, ο οποίος έχει συλληφθεί πάνω από 3 φορές για μικροκλοπές.
Τα σπίτια των προνομιούχων από το εμπόριο ξεχωρίζουν από τα υπόλοιπα. Ξοδεύουν τα λεφτά τους σε πολυτελείας αυτοκίνητα, καταχρήσεις και υπερβολικές ανέσεις εξηγεί ο Σπύρος. Εκατοντάδες παιδιά παίζουν καθημερινά δίπλα σε σύριγγες και κρυμένα ναρκωτικά στο γήπεδο μπάσκετ της περιοχής."Τα ξέρουμε, τα βλέπουμε εδώ και χρόνια, η κατάσταση δεν θα αλλάξει γιατί η κοινωνία δεν την αλλάζει" λέει η επί 10χρόνια κάτοικος της περιοχής Άννα.
Το αστυνομικό τμήμα της περιοχής εκτελεί ελάχιστες περιπολίες και μετά τις 10 το βράδυ η κυκλοφορία επιτρέπεται για όσους πρέπει όπως λένε οι κάτοικοι.

Δύο σχολεία υπό κατάρευση

"Τα παιδιά στον Δενδροπόταμο προορίζονται για εργατικά χέρια και όχι επιστήμονες" αναφέρει ο πατέρας του 10χρονου Γιάννη.

Τα δύο διαπολιτισμικά σχολεία της περιοχής από την άλλη αποτελούν ακόμη μία δικαιολογία για να απέχουν από το σχολείο.
Παρότι το 3ο δημοτικό σχολείο κρίθηκε το 2002 ακατάλληλο από την Νομαρχία τα παιδιά συνεχίζουν να κάνουν μάθημα. Οι κάτοικοι διαμαρτύρονται διότι οι υποσχέσεις του δήμου Μενεμένης περί ανοικοδόμησης 2 νέων σχολείων μένουν στα χαρτιά.Η αντιδήμαρχος παιδείας από την μεριά της λέει ότι τα δύο σχολεία θα ανεγερθούν άμεσα.
Στις 10 Φεβρουαρίου αναμένεται να γίνει η δεύτερη μελέτη για το 3ο δημοτικό ενώ για το 5ο ακόμη η μελέτη εκρεμεί. Το 3ο δημοτικό θα γκρεμιστεί άμεσα διαβεβαιώνει η αντιδήμαρχος την ώρα που οι κάτοικοι ετοιμάζονται για να εισβάλλουν την Πέμπτη στο Νομαρχιακό Συμβούλιο προκειμένου να πάρουν άμεσες απαντήσεις.
Στην προσπάθεια μας να μπούμε στο σχολείο για να δούμε ιδίοις όμασι την κατάσταση, η φύλακας μας σταματά λόγω προσωπικών δεδομένων. Έξω από το σχολείο δύο εικοσάχρονα παιδιά ψάχνουν πελάτη για να πουλήσουν ηρωίνη.

Ένας ιερέας σώζει ζωές
Σε μια προσπάθεια να αποτάξουν την ταμπέλα εθισμένοι στην εγκληματικότητα άνθρωποι κάθε ηλικίας έχουν βρει εδώ και 5 χρόνια καταφύγιο στο υπόγειο της εκκλησίας του Αγίου Νεκταρίου.Εκεί βρίσκεται ο πάτερας Αθηναγόρας, ένας άνθρωπος ο οποίος προσφέρει σίτηση, στέγη, ρούχα και μάθηση σε μαθητές,τοξικομανείς και φτωχούς πολίτες.
Δεκάδες παιδιά πηγαίνουν καθημερινά στον ναό για να προσφέρουν κοινωνική εργασία.Έχω συλληφθεί 3 φορές για ληστείες λέει ο 15χρονος σήμερα Γιώργος. Στην εκκλησία έμαθα να γράφω, να διάβάζω και να κρατάω πηρούνι και μαχαίρι πράγματα που έπρεπε να έχω μάθει εδώ και χρόνια λέει.
Ο Γιώργος κοιμάται στο υπόγειο του ναού, πηγαίνει καθημερινά σχολείο (όπως λέει περήφανα δεν έχει καμία απουσία) και επιστρέφει για να φάει, να διαβάσει, να κάνει δουλειές και να κοιμηθεί. 

Δεκάδες άλλα παιδιά ακολουθούν καθημερινά το ίδιο πρόγραμμα με ευχαρίστηση και χαμόγελο το οποίο τους έχει μεταφέρει ο πάτερ Αθηναγόρας.
Ο ιερέας έχει καταφέρει να μετατρέψει τα μικρά αγρίμια σε πραγματικούς ώριμους άνδρες οι οποίοι είναι πλέον περήφανοι για τον εαυτό τους. 

Κάναμε μια βόλτα στην περιοχή με το αυτοκίνητο του. Ο κόσμος τον σταματούσε για να τον χαιρετήσει και να ζητήσει την συμβουλή του. Ένας νεαρός σταματά για να του ζητήσει συγνώμη που δεν πήγε σχολείο σήμερα γιατί δεν τον ξύπνησε κανείς. Ένας άνδρας λίγο πιο κάτω του διηγείται μια καθημερινή, όπως μας λεει, ιστορία σύλληψης για κατοχή όπλων ενός συγχωριανού του.  

Η εκτίμηση για τον πατέρα Αθηναγόρα είναι συγκλονιστική. 

Αν αύριο η αστυνομία μπει στην περιοχή και κάνει συλλήψεις, η εγκληματικότητα θα αυξηθεί στην Θεσσαλονίκη κατά 50.Και ενώ για τον έξω κόσμο ο Δενδροπόταμος αποτελεί άβατο, οι κάτοικοι ΡΟΜ λένε ότι η κοινωνία τους χρησιμοποιεί για να δραστηριοποιήσει την παραβατικότητα. 

Μας μιλούν για επιφανείς ανθρώπους η οποίοι περνάνε καθημερινά στην δυτική πλευρά της πόλης για να προμηθεύσουν τους ΡΟΜ με τεράστιες ποσότητες ναρκωτικών.

Είμαστε το μέσο και όχι η αιτία του προβλήματος , δεν τροφοδοτούμε εμείς την εγκληματικότητα αλλά η κοινωνία λένε με σκυμένα τα πρόσωπα.

από rthess

«Έψαχναν στα σκουπίδια, αλλά δεν ζητιάνευαν ποτέ»

Οι λεγόμενοι αντιεξουσιαστές -τρομοκράτες-επαγγελματίες αντιρατσιστές με τις πρακτικές τους  υπονομεύουν τους ίδιους τους εαυτούς τους και τα όσα προφασίζονται σαν ιδεολογικό προκάλυμμα μέσω των προκηρύξεων τους, αποδεικνύοντας το αδιέξοδο, θεωρητικό και πρακτικό, στο οποίο βρίσκονται.

Με την προχτεσινή δολοφονική ενέδρα που έστησαν και τελικά είχε θύμα ένα 15 χρονο παλληκαράκι και την 11χρονη αδελφή του, που έψαχναν στα σκουπίδια για να βιοποριστούν, απέβαλαν τους όποιους μανδύες κοινωνικής ευαισθησίας τους είχαν απομείνει.

Δυο φορές μέσα σε λίγο καιρό  οι ίδιοι «άνθρωποι» χτυπούν μετανάστες και πένητες. Η Σέχτα πριν μερικές μήνες είχε βάλει βόμβες σε εκκλησίες, μεταξύ των οποίων και στην Αγία Τριάδα του Πειραιά, στην οποία σιτίζονται καθημερινά εκατοντάδες ενδεείς συνάνθρωποι μας, χωρίς διάκριση φύλου, χρώματος, θρησκεύματος, καταγωγής. Την πρώτη φορά χτύπησαν ένα σημείο ανθρωπιάς  και αλληλεγγύης της Εκκλησίας του Χριστού.

Προχτές χτύπησαν τις ίδιες τις φυσικές υπάρξεις των μεταναστών, οι οποίοι έβρισκαν ένα πιάτο φαγητό σε εκκλησιαστικούς χώρους, όπως μαρτυρούν οι γείτονες της οικογένειας Νατζάφι:

«ΤΟΥΣ ΒΛΕΠΑΜΕ καθημερινά να μαζεύουν και να κουβαλούν μπουκάλια και ρούχα. Να ψάχνουν να βρουν κάτι χρήσιμο στα σκουπίδια».
 «Το κοριτσάκι πήγαινε μπροστά, ακολουθούσε το αγόρι με ένα καρότσι, και πιο πίσω η μητέρα τους. Μάζευαν ό,τι έβρισκαν στα σκουπίδια» λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Ερμιόνη Ζαραβούτση, που διατηρεί κατάστημα μεταποιήσεων ακριβώς δίπλα στην πολυκατοικία όπου μένει η οικογένεια. 

Προσθέτει πως αρκετές φορές η οικογένεια έπαιρνε φαγητό από τα συσσίτια της Εκκλησίας στον Αγ. Λουκά»

                       

«Έψαχναν στα σκουπίδια, αλλά δεν ζητιάνευαν ποτέ»

Ο σπαραγμός της μάνας δεν έχει τέλος. Οι ματωμένες παλάμες της στα παράθυρα του σπιτιού της στην οδό Ιακωβάτων στα Πατήσια μαρτυρούν τις φρικιαστικές στιγμές που έζησε βλέποντας τα δύο παιδιά της αιμόφυρτα στην άσφαλτο. Τις δραματικές εκείνες πρώτες στιγμές της τραγικής μάνας, της 45χρονης Ζάχρα Νατζάφι, που είδε διαμελισμένο τον 15χρονο γιο της και τραυματισμένη την 11χρονη κόρη της, περιγράφει στην «Espresso» ο κ. Λευτέρης, ο οποίος κατευθυνόταν προς το σπίτι του όταν άκουσε τον εκκωφαντικό θόρυβο της έκρηξης. «Έτρεξα αμέσως στο σημείο για να δω τι ακριβώς είχε συμβεί. Είδα τη γυναίκα να κλαίει και να φωνάζει "ο άνδρας μου... ο άνδρας μου" εννοώντας τον γιο της που είχε πέσει νεκρός στα σκαλιά της σχολής. Το θέαμα που αντίκρισα δεν περιγράφεται. Το πρόσωπο της μικρής περιποιούνταν δύο γείτονες που μόλις είχαν κατέβει κι εκείνοι από τα σπίτια τους».

Η 45χρονη Ζάχρα μαζί με τα δυο της παιδιά βρίσκονται στη χώρα μας τους τελευταίους έξι μήνες. Αυτό, άλλωστε, το γνωρίζουν και οι γείτονές της, που έχουν να λένε για εκείνη αλλά και τα δύο ανήλικα τα καλύτερα λόγια. Μάλιστα, το μοιραίο βράδυ της Κυριακής η Ζάχρα δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που συνήθιζε να κάνει, να ψάχνει δηλαδή στους κάδους απορριμμάτων για αντικείμενα που ίσως θα μπορούσε να πουλήσει για λίγα χρήματα που τόσο πολύ είχε ανάγκη.

«Σέρνοντας ένα παλιό καρότσι της λαϊκής η γυναίκα αυτή μαζί με τα παιδιά της έψαχναν συνεχώς στα σκουπίδια» αναφέρει η κ. Μαρία Λούβαρη, που μένει στην ίδια πολυκατοικία με την οικογένεια της Ζάχρα Νατζάφι. «Πολύ καλοί άνθρωποι είναι όλοι τους. Όλους αυτούς τους μήνες δεν είχαν δώσει κανένα δικαίωμα για αρνητικά σχόλια. Το αγοράκι ήταν πολύ ευγενικό με όλους μας. Πολύ κρίμα, έχουμε στενοχωρηθεί».

Το σπίτι στο οποίο μένει η οικογένεια από το Αφγανιστάν βρίσκεται στο ισόγειο της πολυκατοικίας επί της οδού Ιακωβάτων 53-55, λίγα μέτρα πιο μακριά από το σημείο που ο θάνατος είχε στήσει καρτέρι στον άτυχο 15χρονο.

«Μπορεί να ψάχνουν στα σκουπίδια, αλλά δεν ζητιανεύουν ποτέ. Την ήξερα την κυρία αυτή και τα παιδιά της. Ερχόντουσαν εδώ για να αγοράσουν κανένα ρουχαλάκι και πάντα ήθελε να πληρώνει. Άδικο, πολύ άδικο αυτό που έχει συμβεί. Ήταν ρακοσυλλέκτες, αλλά δεν ζητάγανε ποτέ» τονίζει η κ. Ερμιόνη Ζαραβούτση στην Εσπρέσσο.

από Misha

Ποιος δίνει σημασία σε ένα νέο παιδί που πέθανε μόνο του στους δρόμους της Ομόνοιας;

Το κράτος φυλακίζει αντί να θεραπεύει.

Στον φίλο Κώστα Μπικάκη που έφυγε από την ζωή μετά από νοθευμένη δόση ουσιών στα 26 του χρόνια. Το αφιερώνω στην μνήμη του και ιδιαιτέρως στον άνθρωπο με το Α κεφαλαίο ιερέα Χαράλαμπο Κοπανάκη που έδειξε και έδωσε αγάπη, στήριξη, συμπαράσταση στον Κώστα. Που άνοιξε το σπίτι του και του χάρισε μαζί με την οικογένεια του- με τεράστιο κοινωνικό κόστος- στιγμές στοργής και ανθρώπινης θαλπωρής. 

Εάν είχαμε πολλούς τέτοιους παπάδες τόσο η εκκλησία μας όσο και η κοινωνία μας κατά προέκταση όλα θα ήταν "Αλλιώς" . Τον ευχαριστούμε που υπάρχει. 
Και του στέλνουμε το μήνυμα να συνεχίσει να αγαπά το " περιθώριο" της κοινωνίας 
όπως έπραττε και ο Χριστός μας. 
Μπορεί να χάθηκε μια μάχη αλλά όχι ο πόλεμος. 

Ο αγώνας συνεχίζεται.

Φίλε Κώστα, δεν θα σου πω πολλά λόγια τα οποία άλλωστε δεν αγαπούσες μια και δεν είχες συνηθίσει να ακούς στην σιωπή της μοναξιάς των ανθρώπινων συναισθημάτων. Στην παγερή σιωπή της κοινωνικής απομόνωσης και περιθωριοποίησης. Άλλωστε ο κόσμος αυτός έχει μάθει να λέει πολλά για να κατηγορήσει, να διαπομπεύσει, να συκοφαντήσει και να παραπλανήσει. Την γλώσσα και την μιλιά της αγάπης, της αλληλεγγύης και της συντροφικότητας λίγοι έως ελάχιστοι την γνωρίζουν, παρόλο που ο Χριστός μας είπε ότι ο κόσμος θα σας αναγνωρίζει ως μαθητές μου, εάν ανάμεσα σας υπάρχει αγάπη.

Λίγα λοιπόν λόγια διάλεξα να σου πω. Να κάνουμε την τελευταία μας κουβέντα. Μην φοβάσαι δεν θα μας ακούσουνε. Δεν είναι πολλοί εδώ. Μεταξύ μας είμαστε. Ποιος άλλωστε δίνει σημασία σε ένα νέο παιδί που πέθανε μόνο του στους δρόμους της Ομόνοιας. Έτσι απευθύνομαι μονάχα σε εσένα γιατί είμαι απόλυτα σίγουρος ότι με ακούς μέσα από την νέα πραγματικότητα ύπαρξης που έχεις ήδη εισέλθει.
Δύο πράγματα θέλω να σου πω και ύστερα να σωπάσω πάνω στην οδύνη της μορφής σου. Ταλαιπωρημένη, ματωμένη, σταυρωμένη.

Πρώτον να προσευχηθώ για σένα και να σου που το προσωρινό αντίο. Και δεύτερον να σου ζητήσουμε μια συγνώμη γιατί τελικά δεν καταφέραμε να σε κρατήσουμε στην ζωή. Να διαρρήξουμε τον μελαγχολικό μανδύα και ιστό που σε είχε καταστήσει δέσμιο της απαισιοδοξίας και της αρνητικότητας απέναντι στην ζωή η οποία για πολλούς λόγους δεν μπορούσε να σου δώσει χαρά και νόημα. Δεν είναι εύκολο το έργο αυτό. Δεν τα καταφέραμε και σου ζητάμε συγνώμη. Δεν ήταν εύκολο να μάθεις την γλώσσα της αγάπης της οποίας το αλφάβητο δεν γνώρισες ποτέ. Συχνά μας έλεγες ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τι σημαίνει αγάπη, θαλπωρή, οικογένεια, συντροφικότητα. Επόμενο ήταν φίλε γιατί ποτέ δεν τα γνώρισες.

Δεν είμαστε βλέπεις όλοι ίδιοι. Δεν αντιμετωπίζουμε όλοι τις συνθήκες της ζωής με τον ίδιο τρόπο. Είμαστε διαφορετικοί μεταξύ μας οι άνθρωποι γι αυτό και αντιδρούμε διαφορετικά στα ίδια γεγονότα. Εσύ δεν άντεξες την βαρβαρότητα της ζωής. Δεν είμαστε εμείς καλύτεροι από σένα, απλά διαφορετικοί είμαστε και προς το παρόν αντέχουμε.

Τέλος θα θέλαμε να σου πούμε με κάθε μορφή ειλικρίνειας και με όση δύναμη έχει τούτη την ώρα η πενθούσα μας καρδιά ότι δεν φταις εσύ.
Ότι δεν είσαι ένοχος, όπως τόσο χρόνια άκουγες στις αίθουσες των δικαστηρίων, όπου το ανάλγητο κράτος δίχως ίχνος ανθρωπισμού και ντροπής, σε έσερνε από τα πολύ μικρά σου χρόνια. Όχι δεν είσαι ένοχος. Είσαι αθώος. Και αυτό ήρθαμε να στο βροντοφωνάξουμε να το ακούσεις.
Ένοχοι είναι όλοι εκείνοι που θα έπρεπε να σε αγαπήσουν και δεν τον έκαναν. Εκείνοι που έπρεπε να σε αγκαλιάσουν στα πρώιμα σου χρόνια και «ξέχασαν» το πράξουν.

Εδώ στην θέση την δική μου σήμερα και σε κάθε κηδεία από τα εκατοντάδες νέα παιδιά που φεύγουν κάθε χρόνο από την ζωή θύματα των ουσιών, έπρεπε να είναι όλοι εκείνοι που με τον ένα ή άλλο τρόπο σου άρπαξαν την ζωή μέσα από τα χέρια. Σου έκοψαν το δικαίωμα στην ελπίδα και το όνειρο.

Συγγνώμη έπρεπε να έρθουν να σου πουν - και όμως δεν είναι εδώ- οι δικαστές που σε δίκαζαν και σε έστελναν κάθε τόσο στην κόλαση των φυλακών, ενώ ήσουν παιδί ακόμα, ενώ χρειαζόσουν θεραπεία. Εκείνοι οι αστυνομικοί – όχι όλοι υπήρξαν και εξαιρέσεις- που δεκάδες φορές σε χλεύασαν, οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι – όχι όλοι υπήρξαν και εξαιρέσεις- που ποτέ δεν σε είδαν ως άνθρωπο, η εκκλησία με την ανεπαρκής και πολλές φορές παντελώς απούσα ποιμαντική της μέριμνα.

Μα κυρίως και πάνω από όλους οι υπουργοί δικαιοσύνης και δημοσίας τάξεως, που φυλακίζουν και εξοντώνουν ψυχολογικά και σωματικά παιδιά άρρωστα σαν και εσένα, τα εκατοντάδες που αυτή την στιγμή είναι στις φυλακές και υποφέρουν αντί να είναι σε θεραπευτήρια και να επουλώνουν τις ψυχικές και σωματικές πληγές τους.
Γιατί όλα αυτά τα παιδιά δεν είναι εγκληματίες αλλά άρρωστοι άνθρωποι που χρειάζονται αγάπη, αποδοχή, στήριξη, ενίσχυση και κυρίως σωματική και ψυχολογική ενίσχυση. Είναι τρελό και συγχρόνως επικίνδυνα υποκριτικό οι έμποροι του θανάτου να κυκλοφορούν ελεύθεροι και μάλιστα κρυμμένοι στην μεγαλοαστική νεοπλουτίστικη κοινωνική ζωή και οι χρήστες που είναι τα θύματα τους, η καθημερινή λεία τους, να πεθαίνουν στις φυλακές.

Αντί να θεραπεύει, το κράτος φυλακίζει με αδιαφορία, μίσος και εκδικητικότητα.
Αντί μιας ανθρώπινης αγκαλιάς, σιδεριές και χειροπέδες κυκλώνουν τα σώματα των χρηστών, λουκέτα που κάνουν τον ίδιο ήχο με τους εφιάλτες των στοιχειωμένων παιδικών τους ονείρων κλειδαμπαρώνουν την ζωή τους. Οι φυλακές δεν είναι τίποτε άλλο παρά η αδυναμία και η ανικανότητα μιας κοινωνίας να αγαπήσει και να θεραπεύσει τα μέλη της. Είναι το σύμβολο της υποκρισίας της. Του εσωτερικού της οχετού.

Καλό ταξίδι φίλε Κώστα και εύχομαι ο Χριστός που και αυτή την Μ. Εβδομάδα θα βιώσει την απόρριψη, την προδοσία και τέλος τον Σταυρό του μίσους από ένα κόσμο που ποτέ δεν κατάλαβε ποιος στην πραγματικότητα ήταν, από σήμερα να συντροφεύει στην νέα σου ζωή, μακριά από τον εφιάλτη και την κόλαση της κοινωνίας που φτιάξαμε όλοι εμείς.
Καλή Αντάμωση. 

από π. Λίβυος