Πρέπει να περπατήσεις πέντε, δέκα λεπτά ως το αυτοκίνητο, τη στάση του λεωφορείου, το σταθμό του μετρό, το σχολείο, την εκκλησία, την παιδική χαρά. Άλλα τόσα για να πας στο σούπερ-μάρκετ, το παιχνιδάδικο, το γιατρό, το παιδικό πάρτι.
Στο δρόμο το παιδί κοιτάζει και απορεί κι εσύ θα ήθελες να το κοιτάζεις με αγάπη και ν’ απαντάς σε όλες του τις ερωτήσεις. Άλλωστε, ο χρόνος που βρίσκεστε μαζί είναι πάντα λίγος και πολύτιμος.
Δύο λεπτά αφότου έχεις βγει από την πόρτα έχεις πάψει ν’ απαντάς στις ερωτήσεις του παιδιού, ενώ οι αισθήσεις σου είναι σε συναγερμό:
Λακκούβες, ξεκολλημένες πλάκες, ανοιχτά φρεάτια χάσκουν μπροστά στα μικρά του ποδαράκια, μαζί με νερά, λάσπες και περιττώματα σκυλιών.
Έπειτα από λίγα μέτρα το πεζοδρόμιο γίνεται τόσο στενό που αναγκάζεσαι να βγεις στο δρόμο. Δεν πειράζει, ο δρόμος της γειτονιάς είναι ήσυχος.
Στρίβεις στον κεντρικό και βρίσκεις ένα πεζοδρόμιο που χωράτε να βαδίσετε πιασμένοι χέρι-χέρι. Ξαφνικά, περνά ξυστά δίπλα σας ένα μηχανάκι γυρεύοντας θέση να παρκάρει. Παίρνεις το παιδί αγκαλιά – άλλωστε λίγο πιο κάτω ένας κάδος στενεύει τόσο το πεζοδρόμιο που δε χωράτε πια δίπλα-δίπλα.
Το παιδί είναι βαρύ και μετά τον κάδο θέλεις να το βάλεις κάτω να περπατήσει. Μπορείς; Ένα παρκαρισμένο αυτοκίνητο και δυο-τρία μηχανάκια σας αναγκάζουν να βγείτε πάλι στο δρόμο.
Βιαστικά, με το παιδί αγκαλιά ψάχνεις χώρο να ξανανέβεις στο πεζοδρόμιο, αλλά τα αυτοκίνητα είναι παρκαρισμένα τόσο κοντά, που δε χωράς. Εκεί που υπάρχει λίγος χώρος βρίσκεται μια κολώνα της ΔΕΗ, μια ζαρντινιέρα ή ένα καγκελάκι που σ’ εμποδίζουν να περάσεις. Στο μεταξύ τ’ αυτοκίνητα περνούν βουίζοντας δίπλα σας και κάποιος κορνάρει φωνάζοντας «Ανέβα στο πεζοδρόμιο, ρεε!» Δεν προλαβαίνεις να του απαντήσεις ότι αυτό ψάχνεις τόση ώρα.
Με τα πολλά, κατορθώνετε να φτάσετε με το παιδί στο σχολείο. Του δίνεις ένα φιλάκι και συνεχίζοντας ανακαλύπτεις ότι τώρα περνάς τα εμπόδια χωρίς καν να τα αντιλαμβάνεσαι – με την αδιαφορία που σου χαρίζει η συνήθεια τόσων χρόνων.
Τα πεζοδρόμια της Αθήνας – αλλά και όλης της Ελλάδας – είναι πρακτικώς αδιάβατα, αλλά δε έχουμε συνηθίσει τόσο την κατάσταση που δεν το αντιλαμβανόμαστε πια. Μόνο όποιος έχει κινητικά προβλήματα ή συνοδεύει ένα παιδί ή ανάπηρο μπορεί να το αντιληφθεί.
Η κατάσταση έχει όμως φτάσει στο απροχώρητο. Είναι καιρός να κάνουμε κάτι.
