Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Δήμαρχος

Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε μια πολύ άσχημη πόλη. Βία, εγκλήματα, κυκλοφοριακό, ατυχήματα, ναρκωτικά, βρωμιά και γκρίζοι δυστυχισμένοι πολίτες.  

Και δεν ήταν καμιά μικρή πόλη, είχε έξι εκατομμύρια κατοίκους που είχαν παραδοθεί εντελώς στην μαυρίλα και δεν έλπιζαν σε τίποτε. Αντίθετα αντιμετώπιζαν αλλήλους εχθρικά και με περισσή βία. 

Ένα πρωί, ο διευθυντής του Πανεπιστημίου της πόλης που ήταν μαθηματικός και φιλόσοφος, εκεί που πήγαινε στη δουλειά του και βλέποντας την κατάντια της πόλης του, πήρε μια πολύ παράταιρη απόφαση. Δήλωσε την παραίτησή του στο Πανεπιστήμιο, αιτιολογώντας πως ήθελε να διευρύνει την διδασκαλία του και στα έξι εκατομμύρια κατοίκους.

Στους μαθητές του στο Πανεπιστήμιο, ο καθηγητής αυτός ήταν γνωστός για τους εκκεντρικούς τρόπους διδασκαλίας του. Για παράδειγμα, μια φορά που επικρατούσε χάβρα στο μάθημα, κατάφερε να επαναφέρει την τάξη βγάζοντας τα ρούχα του. Εφεύρισκε αστείους και εντελώς ανορθόδοξους τρόπους για να πετυχαίνει τον εκάστοτε εκπαιδευτικό στόχο του και περιέργως, πάντα τα κατάφερνε. Ήταν από τους πρωτοπόρους μιας εναλλακτικής παιδαγωγικής...

Για την προεκλογική καμπάνια του λοιπόν, φόρεσε μια ιδιόρρυθμη στολή, αυτοχρίστηκε 'υπερπολίτης' και ξεχύθηκε στους δρόμους βάζοντας ταυτόχρονα υποψηφιότητα για δήμαρχος. Προτίμησε να τραβήξει την προσοχή του κόσμου με αυτόν τον σκαμπρόζικο τρόπο και αρκετοί τον αντιμετώπισαν ως γραφικό στην αρχή... Ωστόσο απογοητευμένοι από τους δημάρχους-μαφιόζους και τους επιτήδειους που είχαν μέχρι τότε, και επειδή όπως έλεγαν είχε αρκετά ειλικρινές πρόσωπο, τον ψήφισαν. 

Ο καινούργιος δήμαρχος όμως δεν είχε καμία σχέση με τους προηγούμενους. Η πρώτη του κίνηση ήταν να προσλάβει 20 γελωτοποιούς και να τους σκορπίσει στους δρόμους της πόλης. Η δουλειά τους ήταν να χλευάζουν όσους παραβίαζαν τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.. Οι πολίτες όμως, άρχισαν παραδόξως να συμμορφώνονται γιατί αποδείχτηκε πως τους πείραζε πολύ περισσότερο η δημόσια χλεύη, παρά τα πρόστιμα. 

Αμέσως μετά, βγήκε σε διάφορες τηλεοπτικές εκπομπές και έκανε ντους ολόγυμνος, κλείνοντας ταυτόχρονα την παροχή νερού ενώ σαπουνιζόταν, για να δείξει στους πολίτες πώς μπορούν να εξοικονομούν νερό. Και η κατανάλωση νερού αμέσως έπεσε.

Όρισε Ημέρα Γυναίκας όπου οι άντρες θα φρόντιζαν τα παιδιά και οι γυναίκες θα έβγαιναν βόλτα στην πόλη. Αυτό, ήταν ανήκουστο γιατί η συγκεκριμένη πόλη ήταν πολύ επικίνδυνο μέρος τα βράδια, ενώ οι γυναίκες δεν έβγαιναν βόλτες σχεδόν ποτέ ως τότε. 700.000 γυναίκες γέμισαν τους δρόμους πανηγυρίζοντας ενώ ακόμη και o αρχηγός της αστυνομίας ήταν γυναίκα εκείνο το βράδυ. Το καλύτερο; Μοίρασε στους πολίτες ταμπέλες με thumbs up και thumbs down για να επιδοκιμάζουν ή να αποδοκιμάζουν δημόσια τις πράξεις των συμπολιτών τους. Πράγμα φυσικά που δεν έχασαν την ευκαιρία να το εμπεδώσουν δεόντως αλλά όλως περιέργως, ειρηνικά. Αυτή η καινούρια μορφή αλληλο-αποδοκιμασίας ήταν ότι έπρεπε τελικά.

Σκαρφιζόταν αστείες ή περίεργες καμπάνιες για κάθε τί που ήθελε να πετύχει, όπως όταν ζήτησε να του τηλεφωνήσει (στο προσωπικό του γραφείο μάλιστα) όποιος πολίτης συναντούσε έστω κι έναν υποδειγματικό ταξιτζή. Σύντομα, 150 τηλεφωνήματα συντέλεσαν στο να δημιουργηθεί ομάδα ταξιτζήδων που ο δήμαρχος ονόμασε Ιππότες της Ζέβρας και είχαν την προσωπική του υποστήριξη. Ίδρυσε επίσης ταμείο εθελοντικών φόρων για όσους ήθελαν να δώσουν επιπλέον χρήματα (!) στο δημοτικό ταμείο. Φυσικά το εθελοντικό αυτό ταμαίο γέμισε με χρήματα. 

Προσπαθώντας να δείξει πόσο σημαντική είναι η ανθρώπινη ζωή, ζωγράφισε αστέρια σε κάθε σημείο θανάτου από τροχαίο στην πόλη, πράγμα εξαιρετικά έξυπνο γιατί το αποτέλεσμα ήταν παράξενο, αφού όλοι αυτοί οι αδικοχαμένοι συμπολίτες γίνονταν ξαφνικά οι αστέρες της πόλης.

Έκανε και διάφορα άλλα. Πχ έβαζε στις δημόσιες τουαλέτες (που στην πόλη εκείνη μια φορά κι έναν καιρό ήταν πολλές) μια έντονη μαύρη τελεία στο κέντρο, κι έτσι οι χρήστες άθελά τους σημάδευαν σωστά και ως αποτέλεσμα ήταν πιο καθαρές από κάθε άλλη φορά... Ευνοείται ότι πολλαπλασίασε τις δημόσιες τουαλέτες που θεώρησε βασικό συστατικό της πόλης του. Σαν αποτέλεσμα η πόλη ξαφνικά ήταν περισσότερο καθαρή...

Όχι, δεν είναι παραμύθι. Πρόκειται για τον Κολομβιανό Antanas Mockus, τον δήμαρχο της Μπογκοτά το 1993. Μετά το πέρας της θητείας του, ο παράξενος αυτός δήμαρχος, ξεκίνησε διαλέξεις αναλύοντας τα συμπεράσματά του από το κοινωνικό του πείραμα. Ένα από τα συμπεράσματά του είναι πως η γνώση δίνει δύναμη αρκεί να καταφέρεις να τη μεταδώσεις μέσω της τέχνης, του χιούμορ και της δημιουργικότητας. Μόνο έτσι οι άνθρωποι αποδέχονται τις αλλαγές.

Καθώς πλησιάζουν εκλογές Δημοτικές-Περιφερειακές καλό είναι οι πολίτες να έχουν υπόψη τους τo "παραμύθι της Μπογκοτά" όπως δημοσιεύτηκε στα αρχεία της εφημερίδας του Χάρβαρντ.

ΥΓ: Η ιστορία και μεγάλο μέρος του κειμένου είναι κυρίως από τον φίλο μου Παναγιώτη.

Αναρτήθηκε από nikiplos

Σκότωσε την 5χρονη κόρη της, επειδή δεν μπορούσε να αποστηθίσει ένα ποίημα

Σε πέντε χρόνια δικαστικής επιτήρησης (μόνο!!) τέθηκε μία Κινέζα τέθηκε, επειδή ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου την πεντάχρονη κόρη της, η οποία δεν μπορούσε να απομνημονεύσει ένα ποίημα της δυναστείας των Τανγκ, γράφει την Τετάρτη η εφημερίδα Νέα του Πεκίνου.

Η Ταν Χονγκγινγκ καταδικάστηκε την Τρίτη από δικαστήριο της ανατολικής επαρχίας Ζετζιάνγκ σε φυλάκιση τριών χρόνων, η οποία μετατράπηκε σε πέντε χρόνια δικαστικής επιτήρησης, επισημαίνει η εφημερίδα, που όμως δεν εξηγεί γιατί της επιβλήθηκε τόσο ελαφριά ποινή.

Τον περασμένο Μάρτιο, η Ταν ξυλοκόπησε μέχρι θανάτου την κόρη της επειδή δεν κατάφερνε να απαγγείλει απέξω ένα ποίημα της δυναστείας των Τανγκ (618-907), συνηθισμένη άσκηση για τους μαθητές στην Κίνα.

Η κατηγορούμενη δήλωσε πως «χτύπησε το παιδί πέντε ή έξι φορές» στο πίσω μέρος του κεφαλιού, την ώρα που προσπαθούσε να μάθει απ' έξω το ποίημα.

Ο θάνατος του κοριτσιού δηλώθηκε την επόμενη ημέρα.
έθνος

Αίσωπος: Το γέρικο λιοντάρι και η αλεπού Aesop: The old Lion and the Fox

Γέρασε τὸ λιοντάρι κι ἔχασε τὴ δύναμή του καὶ δὲν μποροῦσε πιὰ νὰ κυνηγήσει, γι᾿ αὐτὸ σκέφτηκε κάποιο κόλπο.

Ἔκανε τάχα τὸ ἄρρωστο καὶ δὲν ἔβγαινε ἀπ᾿ τὴ σπηλιά του. Ἕνα-ἕνα τὰ ζῶα πήγαιναν νὰ τὸ ἐπισκεφθοῦν κι ἐκεῖνο τ᾿ ἅρπαζε καὶ τὰ καταβρόχθιζε. Βλέποντας ἡ ἀλεποῦ τὴν ἀπάτη που σκαρφίστηκε, δὲν ἔλεγε νὰ πλησιάσει· καθόταν κάπου μακριὰ καὶ τὸ ρωτοῦσε γιὰ τὴν ὑγεία του.

«Μά, γιατὶ δὲν ἔρχεσαι νὰ τὰ ποῦμε ἀπὸ κοντά;» ἀπόρησε τὸ λιοντάρι.

«Γιατί βλέπω πολλές πατημασιὲς νὰ μπαίνουν στὴ σπηλιά σου, ἀλλὰ καμιὰ νὰ βγαίνει» ἀπάντησε ἐκείνη.

Λέει λοιπὸν ὁ μύθος πὼς πρέπει νὰ κρατιόμαστε μακριά ἀπὸ τοὺς ἐπικίνδυνους ἀνθρώπους καὶ νὰ φυλαγόμαστε ἀπὸ τὴν ὑποκριτικὴ φιλία τους ποὺ σκοπεύει στὴν ἐξόντωσή μας.

Και στη γλώσσα μας, όπως τη μιλούσαν χιλιάδες χρόνια πριν...

Λέων γηράσας τις καὶ ἀτονήσας καὶ ἑαυτὸν μὴ δυνάμενος διατρέφειν, ἐπειρᾶτο μηχανικῶς διαζῆν.

Νοσεῖν οὖν προσποιούμενος κατέκλινεν ἑαυτὸν ἔν τινι σπηλαίῳ· εἶτα τῶν ἄλλων θηρίων εἰς ἐπίσκεψιν αὐτοῦ παραγινομένων, εὐθὺς ἕκαστον αὐτῶν ἁρπάζων κατήσθιε. Γνοῦσα δὲ ἡ ἀλώπηξ τὴν αὐτοῦ πανουργίαν οὐκ ἤθελε πρὸς αὐτὸν ἀνελθεῖν, ἀλλὰ μακρόθεν ἑστῶσα ἐπηρώτα τὸν λέοντα ὅπως δῆθεν τὰ κατ᾿ αὐτὸν ἔχει. Ὁ δὲ πρὸς αὐτὴν ἔλεγε:

«Τίνος χάριν οὐκ εἰσέρχῃ πρός με;»

Ἡ δὲ ἀλώπηξ ἀντέφησεν ὡς:

«Πολλῶν ἴχνη ἐνταῦθα ἑώρακα εἰσελθόντων μέν, μὴ ἐξελθόντων δέ».

Οὗτος δηλοὶ ὡς καὶ τοὺς ἀνθρώπους ἀφορᾶσθαι δεῖ τὰ τῶν πρακτέων ἐπικίνδυνα καὶ ἐξ αὐτῶν ἀποδιδράσκειν, ἀσφαλίζεσθαι δὲ καὶ απὸ τῶν δόλῳ καὶ ὑποκρίσει φιλίας πειρωμένων ἑταίρους λυμαίνεσθαι.

πηγή

---

THE OLD LION AND THE FOX

An old Lion, whose teeth and claws were so worn that it was not so easy for him to get food as in his younger days, pretended that he was sick. 
He took care to let all his neighbors know about it, and then lay down in his cave to wait for visitors. And when they came to offer him their sympathy, he ate them up one by one.

The Fox came too, but he was very cautious about it. Standing at a safe distance from the cave, he inquired politely after the Lion's health. 
The Lion replied that he was very ill indeed, and asked the Fox to step in for a moment. But Master Fox very wisely stayed outside, thanking the Lion very kindly for the invitation.

"I should be glad to do as you ask," he added, "but I have noticed that there are many footprints leading into your cave and none coming out. Pray tell me, how do your visitors find their way out again?"

source

Πολεμικά βιντεοπαιχνίδια: Το παιδί φιλτράρει την εικόνα Media violence and children

Πως το αίμα γίνεται εικονοστοιχείο (pixel)

Τα παιδιά και οι έφηβοι που βλέπουν πολεμικά βιντεοπαιχνίδια κατ’ εξακολούθηση τείνουν να απομονώνουν τον πόλεμο από τα γενεσιουργά αίτιά του.

Media violence and children: a complete guide for parents and professionals 

Στο ζήτημα της σχέσης των παιδιών και των εφήβων με την εικόνα έχουμε δύο αντικρουόμενες προσεγγίσεις. 

Σύμφωνα με την πρώτη, όταν τα παιδιά βλέπουν εικόνες βίας εκείνο που κυριαρχεί είναι το στοιχείο του μιμητισμού, γι’ αυτό και τείνουν να μιμούνται στην πραγματική ζωή τους αυτά που βλέπουν. Γίνονται βίαια και αναπτύσσουν συχνά μια επιθετικότητα που τη στρέφουν ακόμη και εναντίον του εαυτού τους. Θυμάται κανένας την ιστορία του παιδιού που είδε στη γνωστή ταινία τον Μπάτμαν να πηδάει από το παράθυρο – και πήδησε και αυτό.

Σύμφωνα με τη δεύτερη προσέγγιση, που είναι και πλησιέστερη στη δική μου άποψη, το να λέμε ότι απλώς οι σκηνές βίας οδηγούν στη βία είναι μια άποψη αρκετά μηχανιστική. Το παιδί διαθέτει και μηχανισμούς μέσω των οποίων μπορεί να φιλτράρει την εικόνα, όπως εδώ και πολλά χρόνια έχει αποδείξει η ψυχανάλυση. Υπάρχουν και πολλοί άλλοι παράγοντες που λειτουργούν ως λυτρωτικοί μηχανισμοί. Η επίδραση επομένως δεν είναι άμεση και το να βλέπει κάποιος βιντεοπαιχνίδια από μόνο του δεν οδηγεί στη βία. 

Επί του προκειμένου λειτουργούν και άλλοι παράγοντες: 

η οικογένεια, η κοινωνία, το σχολείο. Αυτό όμως δεν πρέπει να μας κάνει να παραγνωρίζουμε τη μακροχρόνια επίδραση των πολεμικών βιντεοπαιχνιδιών η οποία οδηγεί στη γενικότερη εξοικείωση με το φαινόμενο της βίας.  

Τα παιδιά και οι έφηβοι που βλέπουν πολεμικά βιντεοπαιχνίδια κατ’ εξακολούθηση τείνουν να απομονώνουν τον πόλεμο από τα γενεσιουργά αίτιά του. Αδυνατίζουν επίσης και οι μηχανισμοί άμυνας που διαθέτουν. Αυτό βεβαίως συμβαίνει και στους ενηλίκους.

Η εξοικείωση με τη βία οδηγεί στην παραίτηση της αναζήτησης των αιτίων που την προκαλούν. Τα βιντεοπαιχνίδια αυτά επιπλέον δίνουν στους παίκτες την αίσθηση ότι είναι οι δημιουργοί και οι παραγωγοί του παιχνιδιού ενώ φυσικά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο – πράγμα επίσης εξαιρετικά επικίνδυνο.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΚΟΡΩΝΑΙΟΥ - Αναπληρώτρια Καθηγήτρια της Κοινωνιολογίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Το Βήμα, 09/03/2008