Αγανακτισμένα Παιδιά

Συνένοχοι της Αρτέμιδος Καπούλα 

Photo: Γιάννης Καρνεσιώτης

Η βροχή δυνατή, ο κόσμος λιγότερος από χθες, οι μπάτσοι στην θέση τους. Τσίκνα μπερδεμένη με αισιοδοξία και οργή, φωνές, τύμπανα, χαμόγελα και γνέματα αναγνώρισης. Άνθρωποι περιφέρονται, πιτσιρίκια βγάζουν φωτογραφίες με το κινητό, ηλικιωμένοι με κατσαρολικά στα χέρια και ομπρέλες, ένα πλήθος αλλούτερο που όμως δονείται.

Το μωρό στις πλάτες του άντρα μπροστά μου
ήταν δεν ήταν δύο χρονών.

Το έβλεπα να χοροπηδά, να ταλαντεύεται  ανάλογα το σύνθημα και τον ρυθμό του πατέρα και κόλλησαν τα μάτια μου εκεί. Σε εκείνη την φατσούλα που στα δυο του χρόνια το έφερε ο δρόμος της ζωής σε μια διαδήλωση. Το κοιτούσα και σκεφτόμουν ότι ο μόνος αθώος από όλους όσους ήμασταν συγκεντρωμένοι μπροστά στη Βουλή και μέσα σε αυτήν ήταν εκείνος ο μπόμπιρας που ενώ δεν έχει μάθει καλά-καλά να περπατάει σηκώνει στις δικές του ανύπαρκτες πλάτες ένα τεράστιο χρέος.
Ήμουν αγανακτισμένη μα δεν φώναξα «κλέφτες», ούτε μούντζωσα. Ντρεπόμουν ξαφνικά. 
Ντρεπόμουν εκείνα τα παιδικά μάτια. Πίστεψα ότι η φωνή μου θα χτυπήσει σαν αντανάκλαση πάνω τους και θα με κάψει. Ένοιωσα ένοχη. 
Δεν έκλεψα εκατομμύρια, όχι. Ούτε μίζες πήρα, ούτε μαύρο χρήμα διακίνησα. Δεν έβαλα μέσον για να μπω σε δουλειά, δεν δωροδόκησα, δεν ξεγέλασα το κράτος, μα ένοιωσα ένοχη. 
Για τις επιλογές μου τόσα χρόνια, για αυτούς που ψήφισα, για αυτούς που άφησα να με κυβερνούν. 
Ένοχη για την σιωπή μου, την συγκατάβαση μου.  
Για όλες τις δικαιολογίες που βρήκα για να καλύψω δικές μου αλλά και αγαπημένων ανθρώπων μικρές παραβάσεις. 
Εκείνες τις καθημερινές, τις απλές που δεν καταστρέφουν τον κόσμο αλλά συντηρούν την ασχήμια του βάζοντας το δικό τους λιθαράκι. 
Ένοχη για τα όχι που δεν είπα, για συμπεριφορές που δεν αποδοκίμασα. 
Για όλες τις φορές που συμβιβάστηκα με εκείνο το « ωχ μωρέ, εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο» και έκανα τα στραβά μάτια χωρίς να συνειδητοποιώ ότι ήμουν ήδη τυφλή.
Τραγούδησα τον Εθνικό ύμνο, έριξα μια τελευταία ματιά στον μπόμπιρα και έφυγα. Πήγα γιατί δεν με χώραγε το σπίτι. Έφυγα γιατί δεν με χώραγε ο εαυτός μου.

protagon.gr
Το βρήκαμε στον Ουτιδανό

Συναγερμός για τα λαχανικά-δηλητήριο E. coli Infection

Πολύ καλό πλύσιμο των λαχανικών με άφθονο καθαρό νερό, ειδικά αυτών που θα καταναλωθούν ωμά και να φροντίζουν για την προσωπική τους καθαριότητα κατά την προετοιμασία του φαγητού, όπως και για την καθαριότητα του χώρου προετοιμασίας του.

---

Στους 11 οι νεκροί στη Γερμανία - 36 κρούσματα στη Σουηδία 
- Κανένα κρούσμα μέχρι τώρα στην Ελλάδα

E. coli Infection

Σε ετοιμότητα βρίσκονται οι αρμόδιες υγειονομικές αρχές της χώρας σχετικά με την παρουσία βακτηρίου (E. coli) σε ισπανικά αγγούρια που διακινήθηκαν στη Γερμανία και έχουν προκαλέσει το θάνατο έντεκα ανθρώπων από βακτηριακή γαστρεντερίτιδα. Σύμφωνα με τον Ενιαίο Φορέα Ελέγχου Τροφίμων (ΕΦΕΤ), «από τα μέχρι στιγμής δεδομένα προκύπτει ότι τα συγκεκριμένα προϊόντα δεν έχουν διακινηθεί στην Ελλάδα».

Ωστόσο, για την αποφυγή γενικά...

για περισσότερα στο πράσινο χαμομηλάκι

Julien Grivel - Ο Οδοντίατρος των λεπρών

Grivel, Julien

Αν η ανιδιοτελής προσφορά στο κοινωνικό σύνολο αποτελεί «πλούτο» ο Ελβετός οδοντίατρος Ζουλιέν Γκριβέλ είναι πάμπλουτος. Από τα πρώτα κιόλας βήματά του ως οδοντίατρος στη Γενεύη αποφασίζει να θέσει εαυτόν στην υπηρεσία των Ελλήνων λεπρών. Ταξιδεύει επί 27 χρόνια δύο φορές το χρόνο για να χαρίσει ένα χαμόγελο στους χανσενικούς που νοσηλεύονται στο Νοσοκομείο Λοιμωδών Νόσων στην Αθήνα. 

Τιμήθηκε ο Ζουλιέν Γκριβέλ, ο εθελοντής - θεραπευτής των λεπρών

Εις πείσμα της προκατάληψης που απομονώνει τους λεπρούς ως επικίνδυνους ο Ζουλιέν Γκριβέλ τούς πλησιάζει για να αποκαταστήσει τη ζημιά στα δόντια τους, καθώς τα ακρωτηριασμένα χέρια τους δεν μπορούν να τα πλύνουν. Στα αλλοιωμένα τους χαρακτηριστικά ανακαλύπτει την αληθινή ομορφιά, την εσωτερική...

Για την ανιδιοτελή προσφορά του βραβεύεται από την Ακαδημία Αθηνών... 

Μιλήσαμε μαζί του, μοιραστείτε αυτή τη χαρά και την τιμή.

Πώς ήλθατε σε επαφή με τους χανσενικούς στην Ελλάδα;
Έχω μια πολύ ωραία, συγκινητική, παράξενη και σπαραχτική ιστορία.
Το 1972 τελείωσα τις σπουδές οδοντιατρικής στη σχολή στη Γενεύη, μετά από 3 χρόνια ως βοηθός ενός οδοντιάτρου, άνοιξα το δικό μου ιατρείο. Από τότε η ζωή θα είχε κυλήσει ομαλά, χωρίς εκπλήξεις, με μονοτονία, αλλά ευτυχώς που υπήρξε ένας φίλος μου κοινωνιολόγος που μιλούσε πολύ καλά τα ελληνικά ο οποίος είχε συμμετάσχει στην ταινία «Η τάξη για τη Λέπρα» και με ρώτησε αν μπορώ να έλθω στην Ελλάδα να φτιάξω τα δόντια ενός χανσενικού φίλου του. Ένιωσα έκπληξη,...