Όχι βία, όχι σωματική τιμωρία!

Ανοιχτή Επιστολή από το «Δίκτυο για την Πρόληψη και Καταπολέμηση της Σωματικής Τιμωρίας στα Παιδιά» (www.somatikitimoria.gr):

«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο.

Ας βγει και από τη ζωή μας!»

Σας καλούμε να πάρετε μέρος στην προσπάθειά μας να βγάλουμε το ξύλο και κάθε μορφή βίας από τη ζωή μας, να μάθουμε να επικοινωνούμε με μη βίαιους τρόπους σε όλους τους χώρους όπου συνυπάρχουμε.

Οι σύγχρονες παιδαγωγικές επιστήμες τονίζουν ότι το ξύλο, όπως και η χρήση βίας γενικότερα, δεν κάνει καλό στα παιδιά. Αντιθέτως:

● Βλάπτει την ψυχική τους ισορροπία.

● Δεν τα συνετίζει πραγματικά.

● Προσβάλλει την προσωπικότητά τους.

● Τα μαθαίνει να χρησιμοποιούν και τα ίδια τη βία για να επιβληθούν.

● Μπορεί να οδηγήσει ακόμη και σε σοβαρές μορφές κακοποίησής τους.

Αυτοί είναι και οι λόγοι για τους οποίους έχει αναπτυχθεί μια παγκόσμια κίνηση για την εξάλειψη της βίας από τη ζωή των παιδιών. Στην Ελλάδα, ο νόμος του 2006 για την αντιμετώπιση της βίας στην οικογένεια καθιστά σαφές ότι η σωματική τιμωρία σε βάρος των παιδιών δεν επιτρέπεται. Η χρήση της σωματικής τιμωρίας δεν επιτρέπεται ούτε στο σχολείο και στα ιδρύματα.

Ωστόσο ο νόμος δεν αρκεί. Χρειάζεται να αλλάξουν και οι συνήθειές μας. Να δοκιμάσουμε άλλους τρόπους διαπαιδαγώγησης, όπως το διάλογο, την κατανόηση, την υπομονή και την πειθώ. Να θέσουμε ξεκάθαρους κανόνες με συνέπειες, οι οποίες όμως δε θα προσβάλλουν την προσωπικότητα του παιδιού. Και το κυριότερο, με το παράδειγμά μας να πείσουμε τη νεότερη γενιά ότι η χρήση βίας δεν είναι ο κατάλληλος τρόπος για να αντιμετωπίζουμε τις δυσκολίες μας και να επιβαλλόμαστε.

Για να τα πετύχουμε αυτά, χρειάζεται να προσπαθήσουμε όλοι μας. Να συζητάμε, να συμφωνούμε ή να διαφωνούμε και, προπάντων, να εξηγούμε το πώς θα συνυπάρχουμε ειρηνικά.

Οι μεγαλύτεροι με το παράδειγμά μας και οι μικρότεροι με τους τρόπους μας, να επιδιώκουμε την τήρηση των κανόνων και την επίλυση των προβλημάτων μας, χωρίς να προσφεύγουμε στη βία, που μπορεί να έχει σοβαρές επιπτώσεις για όλους.

Γιατί είναι δικαίωμα όλων των παιδιών, αλλά και των μεγάλων, να μπορούμε να μεγαλώνουμε και να ζούμε ειρηνικά, χωρίς βία.

Για πολλά χρόνια στη χώρα μας μάθαμε να λέμε ότι «το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Σήμερα μπορούμε να υιοθετήσουμε ένα νέο σύνθημα:

«Το ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο.

Ας βγει και από τη ζωή μας!»

Το κείμενο δημοσιεύθηκε από το Συνήγορο του Παιδιού με αφορμή την 30ή Απριλίου 2009, Παγκόσμια Ημέρα κατά της σωματικής τιμωρίας των παιδιών. Πρωτότυπος τίτλος: «Ανοικτή Επιστολή στα Παιδιά, τους Γονείς και τους Εκπαιδευτικούς»

RACHEL BECKWITH: Το κορίτσι που ήθελε να δίνει

Στα εννέα χρόνια της ζωής της η Ρέιτσελ Μπέκγουιθ πρόλαβε να δωρίσει τρεις φορές τις κοτσίδες της.

Η πρώτη φορά ήταν στα πέντε της: στο σχολείο πληροφορήθηκε πως μια οργάνωση (Locks of Love ή Κοτσίδες της Αγάπης) συγκέντρωνε μαλλιά για να φτιάχνει περούκες για παιδιά που πάσχουν από καρκίνο. Η Ρέιτσελ δεν δίστασε καθόλου. Εβαλε τη μητέρα της Σαμάνθα να την κουρέψει και μετά περίμενε να ξαναμεγαλώσουν τα μαλλιά της. Και τα έκοψε και πάλι. Η τρίτη φορά ήταν στις 23 Ιουλίου, την ημέρα που σκοτώθηκε σε τροχαίο: οι γονείς της δώρισαν τα όργανα της Ρέιτσελ μαζί με την τελευταία της κοτσίδα.

Είχε κλείσει τα 9 στις 12 Ιουνίου. Στους συγγενείς και τους φίλους είχε πει: «Αντί να μου κάνετε δώρο, δωρίστε 9 δολάρια σ' αυτούς που φτιάχνουν πηγάδια για όσους δεν έχουν πόσιμο νερό». Είχε ακούσει μια μέρα στην εκκλησία να μιλούν για τη λειψυδρία που απειλεί τον κόσμο και για την Charity: water, μία από τις πολλές μη κυβερνητικές οργανώσεις που συγκεντρώνουν κεφάλαια για ανθρωπιστικά προγράμματα που συνδέονται με το νερό. Και είχε αποφασίσει να κάνει κάτι, να μπει στη μέση. Με τη μητέρα της, ήρθαν σε επαφή με την οργάνωση. 

Στον ιστότοπο (www.charitywater.org) εξακολουθεί να υπάρχει η σελίδα της: «Σας παρακαλώ, βοηθήστε με. Στους δωρητές θα στείλουμε τη φωτογραφία των πηγαδιών και τις γεωγραφικές συντεταγμένες από το Google Earth. Ο στόχος μου είναι να συγκεντρώσω 300 δολάρια».

Η Ρέιτσελ ζούσε στο Σιάτλ, ένα παιδί της εποχής της, των ηλεκτρονικών υπολογιστών και του Google Earth. Ηταν τρελά ερωτευμένη με τον τραγουδιστή - είδωλο των παιδιών Τζάστιν Μπίμπερ, αν και η μητέρα της λέει πως δεν τολμούσε να το παραδεχτεί. Πιθανόν να είχε ζητήσει από τον Τζάστιν (ο οποίος είναι κι αυτός χορηγός της Charity: water) να βγάλει σε δημοπρασία έναν χορό μαζί του για να συγκεντρώσει λίγα ακόμη δολάρια για την έκκληση των γενεθλίων της, που είχε σταματήσει στα 280 δολάρια. Ομως, τις τρεις ημέρες που η Ρέιτσελ πέρασε αναίσθητη στο κρεβάτι του νοσοκομείου, αφηγείται ο Νίκολας Κριστόφ στους «Νιου Γιορκ Τάιμς», οι φίλοι της τής ψιθύρισαν στ' αυτί πως μπορεί να είναι ικανοποιημένη: οι δωρεές στο όνομά της είχαν ξεπεράσει κατά πολύ όχι μόνο τον στόχο της, αλλά και τα 50.000 δολάρια που είχε καταθέσει ο ίδιος ο Μπίμπερ. Στις 25 Ιουλίου, μετά την κηδεία, η μητέρα της έγραψε ένα ευχαριστήριο ποστ : «Ξέρω πως η Ρέιτσελ χαμογελάει!».

Μακάρι να γελούσε με τον τρόπο που σκέπτονται οι ενήλικοι, με τους μηχανισμούς της μετά θάνατον διασημότητας και με τον μικρό Σάιμον που έστειλε 5 δολάρια - «αν και ήθελα να δώσω περισσότερα, αλλά είμαι μόνον 8 ετών και αυτό είναι το εβδομαδιαίο χαρτζιλίκι μου». Ή και με τον κυνισμό μας, που θα κάνει κάποιους να πουν πως ήταν... η νταλίκα. Αν δεν σκοτωνόταν εκείνο το Σάββατο του Ιουλίου στον αυτοκινητόδρομο από μια νταλίκα που έπεσε πάνω στο αυτοκίνητο με το οποίο ταξίδευε η Ρέιτσελ με την οικογένειά της, τραυματίζοντας θανάσιμα μόνον εκείνη, ίσως κανείς να μη μάθαινε για την παράξενη γιορτή των γενεθλίων ενός κοριτσιού από την περιφέρεια του Σιάτλ. Τα χρήματα που συγκέντρωνε για να ανοίξουν πηγάδια στο Κονγκό ή το Μπανγκλαντές θα είχαν μείνει στα 280 και δεν θα είχαν ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο δολάρια. Ο Κριστόφ δεν θα είχε γράψει το εμπνευσμένο άρθρο του, στο οποίο αναγορεύει την Ρέιτσελ σε θετικό σύμβολο της πιο νέας γενιάς. Αν δεν ήταν εκείνη η νταλίκα, η Ρέιτσελ θα είχε βάλει μπροστά το νέο της σχέδιο έτοιμη να κόβει τις μπούκλες της ξανά και ξανά.

ΠΗΓΗ: ΤΑ ΝΕΑ / real.gr / pamepreveza.gr

---

NY Times Article on Rachel Beckwith and Young People Changing the World

Late last week, New York Times op-ed columnist, Nicholas Kristof wrote a touching story about the power young people have to influence the world around them for good. He focused on the story of Rachel Beckwith – a nine year old from Seattle who’s life was sadly cut short by a car accident this past July.

As young as she was, Beckwith’s life was dedicated to compassion and service. She donated her hair to Locks of Love at age 5 and raised money to build wells in Africa through charity: water. As Kristof wrote:

This has been a depressing time to watch today’s “adults,” whose talent for self-absorption and political paralysis makes it difficult to solve big problems. But many young people haven’t yet learned to be cynical. They believe, in a wonderfully earnest way, in creating a better world…In the midst of this grim summer, my faith in humanity has been restored by the saga of Rachel Beckwith. She could teach my generation a great deal about maturity and unselfishness.

Rachel had set up a personal campaign with charity: water in honor of her ninth birthday. Her original goal was to raise $300 to support clean water projects in developing countries. After her death this past summer, the donations have come pouring in and, to date, her campaign has raised over a million dollars. (You can make a donation to Rachel’s page here.)

Rachel was a force for good in life, and continues to be one after her death. Her story illustrates, as Kristof put it, that “youth activism has a long history, but this ethos of public service is on the ascendant today.” May her memory continue to be a blessing.

by Leah Koenig | August 16, 2011 

Ο ΘΑΝΑΣΗΣ ΜΑΣ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ !!!!

Ένα χρόνο βρίσκεται στην Γερμανία στο νοσοκομείο Μούλεγκρουντ για την αποκατάσταση του ο νεαρός Θανάσης Παύλου, που πριν από 20 μήνες, στις 17 Οκτωβρίου του 2009, είχε πέσει σε ακάλυπτο χώρο ύψους 4 μέτρων και είχε υποστεί πολλαπλά χτυπήματα κυρίως στο κεφάλι.

Είναι το παιδί που μετά από την επίθεση που δέχτηκε στην οδό Ροζάκη Αγγελή από παιδιά της ηλικίας του κατέληξε σε ακάλυπτο πολυκατοικίας. 

Οι εικόνες που εκτυλίχθηκαν εκείνη τη στιγμή σόκαραν το πανελλήνιο, με την μάνα του παιδιού να κρέμεται κυριολεκτικά από τα κάγκελα του ορόφου, βλέποντας το παιδί της σε αυτή την κατάσταση. Έξι μήνες έμεινε στο νοσοκομείο Λαμίας. Εκείνο το μοιραίο βράδυ χτύπησε συναγερμός στο νοσοκομείο Λαμίας. Το τηλέφωνο του νευροχειρουργού Κώστα Παπαπέτρου χτύπησε μέσα στην νύχτα λέγοντάς του πως έχουν ένα μικρό παιδί με σοβαρές κρανιογκεφαλικές κακώσεις και χρειαζόταν άμεσα χειρουργείο. Η περίπτωσή του κρίθηκε πολύ σοβαρή και οι ελπίδες λιγοστές.

Ο θείος του θυμάται και σήμερα μας λέει, πως τότε έγινε το πρώτο θαύμα, μετά από λίγο καιρό ακολούθησε δεύτερο θαύμα με τον Θανάση να ανοίγει τα μάτια και να ακούει. Τώρα περιμένουν το τρίτο, που θα κάνει τον Θανάση να περπατήσει, να μιλήσει, να γεμίσει το πρόσωπό του με χαρά. Μία χαρά που την περιμένουμε όλοι, όσοι ζήσαμε από κοντά εκείνες τις στιγμές αλλά και όσοι ζουν σε αυτόν τον τόπο.

Τα νέα από την Γερμανία είναι ότι ο Θανάσης θα πρέπει να μείνει ακόμη 3 μήνες (τουλάχιστον) για να ολοκληρωθεί η θεραπεία του , μία είδηση που κάθε μέρα λυγίζει τους γονείς, καθώς γι’ αυτούς η κάθε μέρα που περνά τους μαραζώνει ψυχικά και σωματικά και τους κοστίζει πολύ οικονομικά. Ευτυχώς που στην Γερμανία ο επικεφαλής της ομάδας που παρακολουθεί το παιδί είναι έλληνας και δεν είναι ο μόνος, καθώς υπάρχουν και άλλοι, κάτι που βοηθά πολύ τους γονείς στην επικοινωνία και την ψυχολογία τους.

Το καφενείο που διατηρούσε εδώ στην Λαμία ο πατέρας του Θανάση, πουλήθηκε για να μπορέσουν να καλύψουν τις ανάγκες μερικών ημερών στην Γερμανία, και δεν είναι βέβαια τα μόνα έξοδα, δάνεια που τρέχουν(στεγαστικό-ήδη οι κλητήρες προειδοποιούν για κατάσχεση της οικίας της οικογένειας), μεταφράσεις που γίνονται μέσω του υπουργείου εσωτερικών, και άλλα πολλά. Η βοήθεια από την τοπική κοινωνία της Λαμίας, αλλά και από κάθε άλλη περιοχή από την περιφέρεια στερεάς είναι τόσο σημαντική για την οικογένεια Παύλου σε αυτή την χρονική περίοδο όσο είναι το νερό για τον άνθρωπο.

Σύμφωνα με την έκθεση των γιατρών από το νοσοκομείο,

που τον παρακολουθούν, σημειώνεται η βελτίωση του Θανάση, ο οποίος αντιλαμβάνεται και κουνάει τα μέλη του σώματός του. Ο έλεγχος του κορμού βελτιώθηκε, εξακολουθεί όμως να είναι ελλιπής, γι’ αυτό και δεν έχει ακόμη περπατήσει. Ο Θανασάκης εκφράζει τα συναισθήματά του με ένα χαμόγελο, αλλά χωρίς προσπάθεια να μιλήσει ακόμη.

Οι γονείς και οι συγγενείς του ευχαριστούν πάρα πολύ όλους όσοι έχουν σπεύσει και τους έχουν βοηθήσει, όσες φορές ζήτησαν βοήθεια. Επειδή οι οικονομίες τους έχουν τελειώσει και οι γονείς του μένουν στην Γερμανία μαζί του, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μην έχουν δουλειά, αλλά να είναι πλεόν και άνεργοι, υπάρχει τραπεζικός λογαριασμός :

Όνομα Μαριάνα Παύλου.

Εθνική Τράπεζα:

Αρ.Λογ/σμου: 801/606451-58

ΙΒΑΝ Λογ/σμου: GR08 0110 8010 0000 8016 0645 158

BIC: ETHNGRAA

Πηγή