Οι Απόγονοι του Alexander Payne

Πρώτο βραβείο ένωσης κριτικών του L.A

στους Απογόνους του ελληνικής καταγωγής Αλεξάντερ Πέιν
έδωσε το βραβείο καλύτερης ταινίας η Ένωση Κριτικών του Λος Άντζελες. 

Ο Αλέξανδρος Πέιν (Alexander Payne) ή Αλέξανδρος Κωνσταντίνος Παπαδόπουλος όπως είναι το πραγματικό του όνομα, είναι Ελληνοαμερικανός σκηνοθέτης.
Γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου 1961 στην Ομάχα τη Νεμπράσκα από Έλληνοαμερικανούς γονείς, ο παππούς του ήταν μετανάστης απο την Αχαΐα. Έχει τιμηθεί μία φορά με το βραβείο Όσκαρ, το 2005 για την ταινία Sideways. Φοίτησε στο σχολείο Creighton και αργότερα στο πανεπιστήμιο του Στάνφορντ, όπου σπούδασε Ισπανική γλώσσα και ιστορία. Συνέχισε για μεταπτυχιακά στο πανεπιστήμιο της Σαλαμάνκας στην Ισπανία , και το 1990 αποφοίτησε από την σχολή σκηνοθετών του πανεπιστημίου UCLA.
Σκηνοθέτησε πολλές ταινίες για τον κινηματογράφο και στην τηλεόραση. Έχει τιμηθεί με πολλά βραβεία.

Όταν τον ρωτάνε αν είναι τελικά Αμερικανός ή Έλληνας, εκείνος απαντά πως είναι Αμερικανός αλλά με ελληνικές ρίζες και κουλτούρα. Και όπως τονίζει σε κάθε συνέντευξή του, οι Έλληνες της Αμερικής διατηρούν πολύ περισσότερο τον δεσμό με την πατρίδα τους από ότι οι άλλοι λαοί με τις δικές τους. Στην καινούργια ταινία του Πέιν συμμετέχει και ο επίσης ελληνικής καταγωγής διευθυντής φωτογραφίας Φαίδων Παπαμιχαήλ, με τον οποίο ο σκηνοθέτης είχε συνεργαστεί και στο «Πλαγίως». Με τους «Απόγονους» τώρα φιλοδοξεί να βρεθεί ακόμη μία φορά στην τελετή των χρυσών αγαλματιδίων, με όπλο την παρουσία του Κλούνεϊ και τα τοπία της Χαβάης που κόβουν την ανάσα. 

gr.omg.yahoo.com/news, thebest.gr/news 

Πως να γράψουν παραμύθια οι γονείς

Η Έρα Μουλάκη είναι ψυχοθεραπεύτρια – οικογενειακή θεραπεύτρια και συγγραφέας παιδικών βιβλίων. Μας δείχνει τον τρόπο να δημιουργήσουμε διδακτικές ιστορίες και μεταφορές, ώστε να βοηθήσουμε τα παιδιά να αντιμετωπίσουν τις καθημερινές δυσκολίες και τις προκλήσεις που θα συναντήσουν. 

Όλη η προσοχή του παιδιού, συνειδητά, είναι
στραμμένη στην πλοκή της ιστορίας.

«Μέσα από τη δουλειά μου έμαθα ότι υπάρχει κάτι το μαγικό στις ιστορίες των ανθρώπων. Ο τρόπος που αφηγείται κανείς τη ζωή του, τα προβλήματα του είναι ο τρόπος που βλέπει τον κόσμο, ο τρόπος που δίνει νόημα ο ίδιος σε καταστάσεις που του συμβαίνουν και στα γεγονότα. Έτσι, αν αλλάξει η αφήγηση σημαίνει πως έχει αλλάξει και το πώς βλέπει κανείς τα πράγματα γύρω του. Ελπίζω για λίγο να γίνετε παιδιά και να αφεθείτε σε ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών».

Λίγα λόγια για τα παραμύθια:
Πιστεύω πως τα παραμύθια είναι ένας εξαιρετικός τρόπος για να επικοινωνήσει ένας γονιός με το παιδί. Ένας αποτελεσματικός τρόπος να του μιλήσει για το πώς να μη φοβάται το σκοτάδι, πώς να του διδάξει να μοιράζεται τα παιχνίδια του αλλά και πώς να του εξηγήσει το θάνατο ενός αγαπημένου του προσώπου.

Ο λόγος που τα παραμύθια έχουν αυτή την ικανότητα είναι γιατί επιτρέπουν στο παιδί να πάρει απόσταση από το γεγονός με το οποίο είναι συναισθηματικά φορτισμένο, ενώ ταυτόχρονα του επιτρέπουν μέσα από τους συμβολισμούς και τις μεταφορές να ταυτιστεί με τον ήρωα, να μάθει, να διδαχθεί και να μοιραστεί τη λύση που φέρνει συχνά και τη κάθαρση, την συναισθηματική αποφόρτιση.

Μπορείτε να πείτε όλα όσα θέλετε στο παιδί μέσα από τα λόγια ή τις πράξεις κάποιου χαρακτήρα στη ιστορία. Στη ροή της ιστορίας μπορείτε να πείτε: Ο ελέφαντας είπε στο λιοντάρι «μπορείς να μοιραστείς την τροφή σου με τα άλλα ζώα».  Σ’ αυτό το παράδειγμα το παιδί αγνοεί, σε συνειδητό επίπεδο, ότι η φράση «να μοιραστείς την τροφή σου με τους άλλους» απευθύνεται σ’ εκείνο. Όλη η προσοχή του, συνειδητά, είναι στραμμένη στην πλοκή της ιστορίας. Θεωρεί το διάλογο αυτό μέρος της ιστορίας, αλλά ασυνείδητα είναι σε θέση να καταγράψει την υπόδειξη ότι είναι καλό να μοιραζόμαστε αυτά που έχουμε με τους άλλους.
 

Γιατί να λέμε ιστορίες και παραμύθια στα παιδιά;
Η αφήγηση ιστοριών έχει πολλά πλεονεκτήματα. Ακούγοντας, τα παιδιά ασκούν τη φαντασία τους και την ικανότητα τους να οραματίζονται. Μαθαίνουν ακόμα να ακούν προσεκτικά. Το παραμύθι είναι μια γλώσσα που έχει τους δικούς της κανόνες και τρόπους αφήγησης.

Τα Βασικά Βήματα:

1. Απομονώστε το πρόβλημα και καθορίστε με ακρίβεια ποιος το έχει πχ η μικρή Μαρία που είναι ακατάστατη και δεν μαζεύει τα παιχνίδια της.
2. Ξεχωρίστε τα πρόσωπα που εμπλέκονται (παιδί, γονείς, φίλοι κτλ), τις τοποθεσίες και τα πράγματα ή γεγονότα που συνδέονται με το πρόβλημα.
3. Επιλέξτε το περιεχόμενο της μεταφοράς (άνθρωποι, ζώα, βασιλιάδες κτλ), που θα ενσαρκώσουν τους ρόλους στην ιστορία σας. Καλό είναι να επιλέξτε σε ποιο βασίλειο θα διαδραματιστεί η ιστορία ζωικό, πριγκιπικό, επιστημονικό κτλ.
4. Επινοείστε μια λύση ή μια επιθυμητή συμπεριφορά πχ η Μαρία να τακτοποιεί τα παιχνίδια της όταν τελειώνει το παιχνίδι
5. Επιστρατεύστε όλη τη μαεστρία σας και υποδείξτε πως τα πρόσωπα της ιστορίας που αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο πρόβλημα φτάνουν στη λύση του.

Είναι σημαντικό το παιδί να έχει σημείο αναφοράς στην ιστορία ώστε να μπορέσει να ταυτίζεται με τους χαρακτήρες, τα γεγονότα και τις μεταξύ τους σχέσεις.

π.χ. Η Μαρία λοιπόν αφήνει το δωμάτιο της άνω κάτω κάθε φορά που παίζει, παρόλο που ξέρει πως δυσαρεστεί τους γονείς της και παραβιάζει έναν κανόνα του σπιτιού.

Μια ιστορία για το πρόβλημα αυτό θα είχε τις ακόλουθες αντιστοιχίες:

Μαρία:	Η Πριγκίπισσα
Πατέρας:	Βασιλιάς
Μητέρα:	Βασίλισσα
Οικογένεια:	Βασιλική Οικογένεια
Βασικός Κανόνας:	Βασιλικό Δίκαιο
Η ακαταστασία του γιου:	Η ακατάστατη πριγκίπισσα
Η στεναχώρια των γονιών:	Η δυσαρέσκεια της βασιλικής οικογένειας

Έχουμε λοιπόν τους ήρωες, την ιστορία και τώρα βάζουμε όση φαντασία έχουμε… :

Μια φορά και ένα καιρό σε κόσμο μακρινό ζούσε η βασιλική οικογένεια.
Είχε μια κόρη όμορφη και καλή που ήταν πριγκίπισσα. Όλη είχαν να το λένε για την ομορφιά και την καλοσύνη της. Η βασιλική οικογένεια ζούσε αγαπημένη για καιρό. Όταν άρχισε να μεγαλώνει η πριγκίπισσα άρχισε να γίνεται ολοένα και πιο ακατάστατη. Πέταγε τα ακριβά της ρούχα και τα καλά της τα παπούτσια εδώ και εκεί. Οι γονείς της όσο και αν της λέγανε να τα μαζεύει εκείνη τίποτα. Γίνονταν ολοένα και πιο ακατάστατη και δεν έβαζε μυαλό.
Απελπισμένοι ο Βασιλιάς και η Βασίλισσα, το σκέφτηκαν, το ξανασκέφτηκαν, το έφεραν από εδώ το γύρισαν από εκεί και αποφάσισαν πως δεν είχαν άλλη επιλογή από την πιο τρελή, περίεργη και παράξενη λύση. Να γίνουν και αυτοί ακατάστατοι. Να δοκιμάσουν μήπως και έτσι βάλει μυαλό η κόρη τους. Μέσα σε λίγες μέρες το παλάτι είχε γίνει αγνώριστο.
Η πριγκίπισσα έπαψε να βρίσκει συγυρισμένο το δωμάτιο της και στρωμένο το κρεβάτι της, ήταν σχεδόν αδύνατο να βρει ένα ζευγάρι γόβες. Μέσα σε μια εβδομάδα είχε χάσει τον ύπνο της έτσι όπως μπλέκονταν τα πόδια της στα τσαλακωμένα σεντόνια, κυκλοφορούσε σαν κλόουν με χρωματιστά ρούχα που έβρισκε εδώ και εκεί. Μια μέρα αφού δεν άντεχε να ψάχνει τα πράγματα της άλλο έβαλε τις φωνές «Φτάαανει δεν σας αντέχω άλλο. Μαζέψτε αυτό το αχούρι. Δεν μπορεί να ζήσει άνθρωπος έτσι» είπε. «Και σας υπόσχομαι ότι και εγώ θα γίνω από αύριο η πιο τακτική πριγκίπισσα».
Έτσι και έγινε, οι γονείς με ένα χαμόγελο την αγκάλιασαν και όλοι μαζί, ο βασιλιάς, η βασίλισσα, η πριγκίπισσα και όλο το προσωπικό του παλατιού βάλθηκαν να το μαζεύουν και αργά πια το βράδυ κατάφεραν να το συγυρίσουν και να είναι και πάλι ένα όμορφο και τακτοποιημένο παλάτι. Από τότε η πριγκίπασσα δεν ξαναπέταξε τα ρούχα της από εδώ και από εκεί, και πήρε το μάθημα της.  

Έτσι έζησαν αυτοί καλά και εμείς ακόμα καλύτερα.

 

από babytips

Η Φωτογραφία της Εβδομάδας - Photo of the Week.

Κάποιοι άνθρωποι είναι τόσο φτωχοί,
που το μόνο που έχουν είναι λεφτά

"Some people are so poor that
the only thing they've got is money"

από Αόρατη γωνιά

Ντίνος Χριστιανόπουλος: «Δε θέλω ούτε τα βραβεία, ούτε τα λεφτά τους»

Η ποίηση...

ΟΤΑΝ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΩ

Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
ὁ νοῦς μου πάει στοὺς τσαλακωμένους,
σ᾿ αὐτοὺς ποὺ ὧρες στέκονται σὲ μία οὐρά,
ἔξω ἀπὸ μία πόρτα ἢ μπροστὰ σ᾿ ἕναν ὑπάλληλο,
κι ἐκλιπαροῦν μὲ μία αἴτηση στὸ χέρι
γιὰ μία ὑπογραφή, γιὰ μία ψευτοσύνταξη.
Ὅταν σὲ περιμένω καὶ δὲν ἔρχεσαι,
γίνομαι ἕνα με τοὺς τσαλακωμένους.

ΤΙ ΝΑ ΤΑ ΚΑΝΩ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΣΑΣ

Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
ποτὲ δὲ λένε τὴν ἀλήθεια
ὁ κόσμος ὑποφέρει καὶ πονᾷ
κι ἐσεῖς τὰ ἴδια παραμύθια
.
Τί νὰ τὰ κάνω τὰ τραγούδια σας
εἶναι πολὺ ζαχαρωμένα
ταιριάζουν σὲ σοκολατόπαιδα
μὰ δὲ ταιριάζουνε γιὰ μένα

  Ντίνος Χριστιανόπουλος

Η Είδηση...

Την πρόθεσή του να μην παραλάβει το βραβείο του Υπουργείου Πολιτισμού αλλά ούτε και το χρηματικό έπαθλο που το συνοδεύει γνωστοποίησε ο γνωστός ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος. 

Η αντίδραση του ποιητή ήταν άμεση μόλις έγινε γνωστή η είδηση της βράβευσής του με το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του.

tvxs

Σχέδιο ψυχοκοινωνικής στήριξης στο θέμα της παιδικής κακοποίησης

Επιτέλους, καιρός ήταν!!

Η υλοποίηση πιλοτικού σχεδίου ψυχοκοινωνικής παρέμβασης στην πόλη του Ρεθύμνου, με άξονες την καθολική εκστρατεία προαγωγής της ψυχικής υγείας με θέμα την ενημέρωση παιδιών, γονέων και εκπαιδευτικών για την προστασία των παιδιών από τη σεξουαλική βία και θυματοποίηση, αποφασίστηκε χθες από το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης.

Το θέμα της σύσκεψης ήταν «Παιδική Προστασία»,
στο φόντο των υποθέσεων θυματοποίησης παιδιών
που πρόσφατα αποκαλύφθηκαν στην Κρήτη.

Η απόφαση ελήφθη κατόπιν ευρείας σύσκεψης, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα με πρωτοβουλία του υφυπουργού Υγείας Μάρκου Μπόλαρη και του υφυπουργού Προστασίας του Πολίτη Μανώλη Όθωνα και με την παρουσία εκπροσώπων των τοπικών φορέων αλλά και επιστημόνων ειδικών στο θέμα διαχείρισης περιπτώσεων κακοποίησης παιδιών. Το θέμα της σύσκεψης ήταν «Παιδική Προστασία», στο φόντο των υποθέσεων θυματοποίησης παιδιών που πρόσφατα αποκαλύφθηκαν στην Κρήτη.
Στόχος του σχεδίου είναι η παροχή άμεσης θεραπευτικής παρέμβασης, με τη συνδρομή εξειδικευμένων σε θέματα κακοποίησης παιδιών επαγγελματιών ψυχικής υγείας στη θεραπεία και την ψυχοκοινωνική υποστήριξη των παιδιών και των οικογενειών τους, καθώς και η επιτυχής και σύντομη ολοκλήρωση των εν εξελίξει δικαστικών διαδικασιών της υπόθεσης.
Για την υφιστάμενη κατάσταση στο Ρέθυμνο ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Υγείας Γιώργος Νικολαΐδης, που είχε επισκεφθεί την πόλη, συνέταξε έκθεση στην οποία κατέγραψε την παντελή απουσία κρατικής μέριμνας σε παροχή επιστημονικού προσωπικού (παιδοψυχολόγων, παιδοψυχιάτρων) για να υποστηρίξει τους ανήλικους και τις οικογένειές τους σε περιπτώσεις κακοποίησης. Ο κ. Νικολαίδης υπέβαλλε δέσμη προτάσεων στον υφυπουργό κ. Μπόλαρη προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα του Ρεθύμνου στον τομέα της παιδικής κακοποίησης.
Σύμφωνα με πληροφορίες, το πιλοτικό σχέδιο προβλέπει την συγκρότηση ομάδας 6-8 επιστημόνων, ψυχολόγων, παιδοψυχολόγων, κοινωνικών λειτουργών, απολύτως εξειδικευμένων με το αντικείμενο της παιδικής κακοποίησης, οι οποίοι θα έρθουν από την Αθήνα και θα εγκατασταθούν στο Ρέθυμνο τουλάχιστον για οκτώ μήνες, ώστε να πραγματοποιήσουν έναν ολοκληρωμένο κύκλο δράσης που αφορά το τρίπτυχο: πρόληψη-διάγνωση-θεραπεία, περιστατικών κακοποίησης ανηλίκων.

Ο πρώτος άξονας θα περιλαμβάνει γενική προληπτική ενημέρωση οικογενειών, εκπαιδευτικών και μαθητών.
Ο δεύτερος άξονας θα κινηθεί στην παροχή υποστήριξης σε παιδιά και οικογένειες που ενδεχομένως έχουν θυματοποιηθεί και επιθυμούν στήριξη.
Ο τρίτος άξονας θα αφορά την προβλεπόμενη από το νόμο υποστήριξη των παιδιών θυμάτων και των οικογενειών τους στην προετοιμασία τους από τους ειδικευμένους επιστήμονες, σε σχέση με το ανακριτικό έργο που είναι σε εξέλιξη.

Στη συνάντηση, ...

Doorbell - Τo Κουδούνι Σε 58'' το δράμα μιας ολόκληρης γενιάς

Ένα βίντεο διάρκειας μόλις 58 δευτερολέπτων κατάφερε όχι μονάχα να κερδίσει έναν πρωτότυπο διαγωνισμό που οργανώθηκε στις ΗΠΑ αλλά μπόρεσε να αποτυπώσει με τον πιο εύγλωττο τρόπο το βάρος της οικονομικής κρίσης όπως αυτή θα πέσει στις πλάτες της νέας γενιάς.

-Είστε τρελοί; Θα είμαι 85 ετών σε 60 χρόνια.
Δεν μπορώ να πληρώνω 63 δολάρια το μήνα.
Άλωστε έχουμε ήδη πληρώσει τους φόρους μας.
-ΔΕΝ ΜΙΛΟΥΣΑ ΣΕ ΕΣΑΣ.

Το αμερικανικό Blog "powerlineblog" διοργάνωσε έναν διαγωνισμό με για οποιονδήποτε μπορέσει να παρουσιάσει με τον πιο αποτελεσματικό και δημιουργικό τρόπο την σημασία και το δράμα της οικονομικής κρίσης. 

Στο βίντεο, που κέρδισε τον διαγωνισμό, ο δημιουργός θέλει έναν κυβερνητικό υπάλληλο να χτυπά την πόρτα ενός σπιτιού όπου την πόρτα ανοίγει μιά νεαρή μητέρα κρατώντας στην αγκαλιά της την τρίχρονη κόρη της. 

Ο απεσταλμένος του κράτους ενημερώνει την γυναίκα για την αύξηση των αναγκών της κυβέρνησης ζητώντας περισσότερους φόρους και περισσότερα χρήματα. 

Και η συνέχεια επί της οθόνης....

protothema

Junior Masterchef: «Gourmet» εκμετάλλευση ανηλίκων με γονική συναίνεση

Είναι προκλητικό, σε μια Ελλάδα στην οποία επιστρέφουν τα συσσίτια στα σχολεία, το παιδί του άνεργου να βλέπει τον μικρό Αγαμέμνονα, να μαγειρεύει καραβίδες και αστακούς, ενώ εκείνο είχε για μεσημεριανό τη γαρνιτούρα του πιάτου. 


της Αναστασίας Γιαμαλη, Δημοσιογράφου

Σσσσς… αρχίζει το σόου… Πατέντα φερμένη από την Αυστραλία, μας προειδοποιεί, πριν ξεκινήσει, πως «το πρόγραμμα που ακολουθεί περιέχει τοποθέτηση προϊόντος». 

Πρόκειται για παιδιά από 10 έως 12 ετών που με περισσή άνεση,
«σαν έτοιμα από καιρό», πιάνουν τις κουτάλες, τα μαχαίρια
και τα λοιπά κουζινικά και σωτάρουν, πανάρουν, γλασάρουν
υπό συνθήκες πίεσης, μέχρις ότου να μείνει μόνο ένα, το οποίο
«θα αναδειχθεί στον πρώτο έλληνα junior masterchef».

Master Chef Junior????

Δυστυχώς, δεν πρόκειται μόνο για την τοποθέτηση του βουτύρου- χορηγού, αλλά και για τα πιτσιρίκια που με τη συναίνεση, την υπογραφή και, ακόμη χειρότερα, τις ευλογίες των γονιών τους χρησιμοποιούνται ως αναλώσιμα σε μια βιομηχανία θεάματος που δεν έχει φραγμό, πολλώ δε μάλλον όταν αφορά παραγωγές μηδενικού κόστους. Είκοσι χιλιάδες ανήλικα, ή μάλλον είκοσι χιλιάδες οικογένειες, δήλωσαν συμμετοχή στο παιδικό ριάλιτι Junior Masterchef του MEGA, με την ελπίδα να επιλεγεί το βλαστάρι τους και να λύσουν το ατομικό τους πρόβλημα ανάμεσα σε φινόκιο, ραντίτσιο και πουρέ σελινόριζας, σε μια κοινωνία αλλοτριωμένη και αποδιοργανωμένη.

Οι μικροί «σεφ», τρομακτικά όμοιοι με τους μεγάλους, μας φέρνουν σε αμηχανία, καθώς δεν μπορούμε να εντοπίσουμε κατά πόσον η μικρομέγαλη φρασεολογία τους είναι αποτέλεσμα μιμητισμού, δασκαλέματος της μαμάς ή, ακόμα χειρότερα, ζουν σε μια πλαστή πραγματικότητα. Τους ακούμε λοιπόν να μιλάνε για το κοτόπουλο που «έχουν ξαναδουλέψει» σαν «υλικό», ενώ είναι ικανοί να αναγνωρίζουν τον πουρέ μάνγκο, κουνουπιδιού κ.ο.κ., με βάση «το άρωμα και την υφή» τους… 

Πρόκειται για παιδιά από 10 έως 12 ετών που με περισσή άνεση, «σαν έτοιμα από καιρό», πιάνουν τις κουτάλες, τα μαχαίρια και τα λοιπά κουζινικά και σωτάρουν, πανάρουν, γλασάρουν υπό συνθήκες πίεσης, μέχρις ότου να μείνει μόνο ένα, το οποίο «θα αναδειχθεί στον πρώτο έλληνα junior masterchef». 

Ωρύονται μπροστά από τα τσουκάλια, ανάμεσα σε οστρακοειδή και τσέρκια, για να φτιάξουν πιάτα που κάνουν τους συνομηλίκους τους να αναγουλιάζουν στην καλύτερη των περιπτώσεων, όπως φιλέτο γλώσσας με μους ρεβυθιού και σπαγγέτι θαλασσινών ή κάτι απλό όπως η πανακότα μαστίχας με στρέτζελ βανίλιας… (Τι είναι το «στρέτζελ» δεν ξέρω, θα ρωτήσω το δίχρονο βαφτιστήρι μου, ίσως να το χει δει στην «Πάτι» ή να πόσταρε σχετικά κανένας φίλος του στο facebook…).

Οι μικροί παίκτες, το είπαμε, πρέπει να ικανοποιήσουν τη φαμίλια τους την οποία εκπροσωπούν και η οποία εγκληματεί στέλνοντας τα εκεί, να προβάλλουν το «άγουρο» εγώ τους στο οποίο φρόντισαν οι γονείς να εσωτερικεύσουν όλες τις παθογένειες του συστήματος, που μπροστά σε φώτα και κάμερες μεγεθύνονται αλλάζοντας κλίμακα. Ο πάντα παρών «Μεγάλος Άλλος» του Λακάν, ο μόνιμα παρών παρατηρητής που ενσωματώνει όλες τις κοινωνικές διαδικασίες, είναι περισσότερο παρών παρά ποτέ στο στούντιο, πιέζοντας τους μικρούς σεφ να είναι περισσότερο σεφ παρά παιδιά.  

Έτσι, οι συμμετέχοντες γίνονται βορά στο πανελλήνιο, προς χάριν μιας καριέρας που φαντάζει μάλλον χλωμή. Αξέχαστα θα μείνουν τα δάκρυα της μάνας όταν δοκίμασε τους ψαροκεφτέδες της κόρης…

Είναι προκλητικό, σε μια Ελλάδα στην οποία επιστρέφουν τα συσσίτια στα σχολεία, το παιδί του άνεργου να βλέπει τον μικρό Αγαμέμνονα, να μαγειρεύει καραβίδες και αστακούς, ενώ εκείνο είχε για μεσημεριανό τη γαρνιτούρα του πιάτου. Από την άλλη, μπορεί πάντα να αγοράσει κάποιο από τα τρία ομότιτλα επιτραπέζια και να φάει τον αστακό από πλαστελίνη.

Είναι δύσκολο να αλλάξουμε ζωή αν δεν αλλάξουμε όνειρα. Αλλά, όλα κι όλα, το σύστημα έχει προβλέψει τα πάντα· οι σημερινοί παραγωγικοί εικοσιπεντάρηδες είναι άνεργοι, γενιά χαμένη δηλαδή, οι αμέσως επόμενοι δεκαεφτάρηδες ασχολούνται με το facebook αποδεικνύοντας με φωτογραφικά ντοκουμέντα πως πήγαν ακόμη και μέχρι το περίπτερο, και η επόμενη γενιά των δεκάχρονων αναπαράγει τη ματαιοδοξία της μαμάς και της κοινωνίας. Η σάλτσα μπισκ όμως δεν έδεσε και το σύστημα απέτυχε.

πηγή

Πηγή της πηγής: avgi.gr