Καθρέφτης της ψυχής οι ζωγραφιές των παιδιών

Ρούλα Γιακοπούλου                          

 

Ζωγρ@φική για πιτσιρίκια

Σύμφωνα με ειδικούς, τα παιδιά με τα σχέδια που φτιάχνουν μιλούν για τη συναισθηματική τους κατάσταση, αποκαλύπτουν τον ψυχισμό τους και «μαρτυρούν» οικογενειακά μυστικά. Τρεμάμενες γραμμές τραβηγμένες από άπειρα παιδικά χέρια, παιδικές ζωγραφιές, άλλες διστακτικές και άλλες πιο τολμηρές, που απεικονίζουν σπίτια με σκεπή, λουλούδια, ανθρωπάκια, την οικογένεια και τον ήλιο, ακατέργαστα σχήματα, αδέξιες σχεδιαστικές απόπειρες, ακόμη και ακαταλαβίστικες μουντζούρες μιλούν για τη συναισθηματική κατάσταση των μικρών παιδιών, καθρεφτίζουν τον ψυχισμό τους, μαρτυρούν οικογενειακά μυστικά.

Όλες αυτές οι πολύχρωμες ζωγραφιές των παιδιών, που με τόσο καμάρι τοποθετούν σε περίοπτη θέση οι γονείς, έχουν... φωνή και λένε πολλά, αρκεί να ξέρει κάποιος να τις... ακούσει.  

Το παιδικό σχέδιο είναι η «κρυφή γλώσσα» των παιδιών, σύμφωνα με την ψυχολόγο-παιδαγωγό Εύη Κρότι και τον ψυχοθεραπευτή Αλμπέρτο Μάνι, τους συγγραφείς του βιβλίου με τίτλο «Πώς να ερμηνεύσουμε τα παιδικά σχέδια».

«Τα σχέδια των μικρών παιδιών μοιάζουν με έκρηξη ή με κραυγή. Οι γραμμές είναι σαν λέξεις που πολλαπλασιάζονται και εκφράζουν μια ανάγκη του παιδιού να δώσει και να ακουστεί» γράφει ο Β. Μαρκ στο βιβλίο του «Premiers Dessins d'Enfants».

«Η παιδική ζωγραφική έχει όλα τα στοιχεία του εικαστικού έργου τέχνης: σχέδιο, χρώμα, σύνθεση, μορφή και περιεχόμενο. Αποτελεί όμως και έναν χώρο άξιο έρευνας, για τον οποίο η ψυχολογία, η ψυχανάλυση και η παιδαγωγική έχουν ενδιαφερθεί πολύ τελευταία. Βλέποντας ένα παιδί να ζωγραφίζει και ακούγοντας τα σχόλια που κάνει το ίδιο για το έργο του, είναι σαν να διαβάζουμε την ψυχή του, επειδή μπορούμε να κάνουμε πολλούς συνειρμούς και να φτάσουμε σε συμπεράσματα πολύ σημαντικά για τη ζωή του, κάτι που είναι αδύνατο να ανακαλύψουμε με μια απλή συζήτηση. Η εξέλιξη του σχεδίου στο παιδί αντανακλά το βάθος της ψυχής του. Είναι ένα είδος «γραφικής γλώσσας», ένα σύνολο από έννοιες που πρέπει να αποκρυπτογραφήσουμε. Το παιδικό σχέδιο είναι ένας χώρος όπου το παιδί απλώνει και καταθέτει τον εσωτερικό του κόσμο, μια αναγκαία ενέργεια για την ισορροπία του» τονίζει η κ. Λουίζα Κακίση, καθηγήτρια Αισθητικής Αγωγής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ζωγράφος και θεωρητικός της τέχνης, στο βιβλίο της με τίτλο «Και όμως ζωγραφίζουν - η ζωγραφική των παιδιών και ο κόσμος τους» των εκδόσεων ΣΥΜΜΕΤΡΙΑ.

Η «ανάγνωση» 

Μέσα από το έργο του το παιδί αφηγείται μια ιστορία και για να την κατανοήσουμε χρειάζεται να αποκωδικοποιήσουμε τις εικόνες-σύμβολα.
Ένα προσωπάκι χωρίς στόμα που ζωγραφίζει ένα πεντάχρονο παιδί, η συνύπαρξη ήλιου και βροχής στο ίδιο σχέδιο, ένα σπίτι χωρίς πόρτα και παράθυρα, μια μαμά και ένας μπαμπάς που ξεπερνούν κατά πολύ σε μέγεθος το σπίτι στην ίδια ζωγραφιά, περνούν μάλλον απαρατήρητα από τους περισσότερους γονείς. Ωστόσο, τίποτα δεν είναι τυχαίο στις ζωγραφιές των παιδιών. Για να βγάλουμε όμως κάποιο συμπέρασμα σχετικά με τον εσωτερικό κόσμο του παιδιού, όπως εξηγεί η καθηγήτρια Λουίζα Κακίση, θα πρέπει να δούμε εάν συστηματικά το παιδί δεν βάζει ένα σύμβολο, όπως είναι ο ήλιος.

«Έχουμε ενδείξεις, αλλά όχι αποδείξεις. Για να βγάλουμε πιθανόν κάποιο συμπέρασμα, θα πρέπει να έχουμε πολλά σχέδια του παιδιού σε διάφορα χρονικά διαστήματα με παρόμοιο θέμα για σύγκριση, να γνωρίζουμε το παιδί και την οικογένειά του και φυσικά να έχουμε γνώσεις ψυχολογίας» διευκρινίζει η κ. Κακίση.

Χρώματα που αποκαλύπτουν πένθος  

Η ζωγραφιά της Μαρίας, που είναι μαθήτρια της Ε' Δημοτικού, υποδηλώνει με τα χρώματα και τα σύμβολα που χρησιμοποιεί βαριά ατμόσφαιρα και πένθος. Έχει ζωγραφίσει πράσινα σκούρα κυπαρίσσια και όχι μηλιές ή πεύκα, που κάνουν συνήθως τα περισσότερα παιδιά, μαύρο καλσόν, μπλε σκούρα ρούχα και μπαλόνια, μάτια χωρίς κόρες, ενώ ο ήλιος, σύμβολο του πατέρα, είναι «θαμμένος» μέσα στη γη. Ένα σχέδιο που αρχικά ξαφνιάζει, αλλά τελικά γίνεται κατανοητό μαθαίνοντας πως το κορίτσι είναι ορφανό.

Η «άσχημη» αδελφή  

Η 5χρονη Ιλια έχει ζωγραφίσει τον εαυτό της στο κέντρο του χαρτιού, σε στυλ κούκλας Μπάρμπι, με φαντεζί βραδινό φόρεμα. Σε αντίθεση, «πεταμένη» στη δεξιά γωνία έχει ζωγραφίσει την αδελφή της, μικρότερη σε μέγεθος και άσχημη (με πεταχτά δόντια και χοντρή μύτη). Ολα αυτά τα στοιχεία φανερώνουν ζήλια απέναντι στην αδελφή της. Ταυτόχρονα, έχει αποκλείσει την αδελφή της, τοποθετώντας ανάμεσά τους ένα εμπόδιο (κάγκελα με ένα λουλούδι) και αυτό αντανακλά την έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους.

Πρόσωπο- μουντζούρα  

Ο 5χρονος Χρήστος έχει ζωγραφίσει τον εαυτό του με μουντζουρωμένο πρόσωπό και αυτό φανερώνει ζήλια απέναντι σε κάποιο άτομο, ενδεχομένως απέναντι στο μικρότερο αδελφάκι του. Πιθανόν ο Χρήστος να αισθάνεται ότι έχει απορριφθεί από την οικογένεια ή το περιβάλλον του.

Γονείς που αγγίζουν τον ουρανό  

Η Κατερίνα, μαθήτρια της Α' Δημοτικού, έχει σχεδιάσει τους γονείς της πολύ εντυπωσιακούς, με έντονα χρώματα και τόσο ψηλούς, που αγγίζουν τον ουρανό. Τους έχει αποδώσει συναισθηματικό και όχι φυσικό μέγεθος και αυτό φανερώνει πόσο τους αγαπά και τους θαυμάζει. Η ίδια στέκεται δίπλα στον πατέρα της και αυτό δείχνει την προτίμησή της, αλλά φοράει ρούχα στα ίδια χρώματα με της μητέρας της και αυτό φανερώνει πως την αγαπά.

Ηλιος με βροχή  

Η Εμμανουέλλα (5 1/2 ετών) έχει ζωγραφίσει, με το τέχνασμα της διαφάνειας, την τετραμελή οικογένειά της αγαπημένη και γελαστή μέσα στο σπίτι. Ομως, η συνύπαρξη ήλιου και βροχής και κυρίως ο αποκλεισμένος -με μία γραμμή- ήλιος μαρτυρούν πως, παρά την πρώτη θετική εντύπωση, κάποια σύννεφα πρέπει να σκιάζουν την οικογενειακή θαλπωρή και το παιδί να μην μπορεί να πλησιάσει τη χαρά.

Τα παιχνίδια που παίζαμε παιδιά

Μπερλίνα: Παιχνίδι από 4 παίκτες και πάνω. Ένα παιδί κάνει την Μπερλίνα. Σ’ ένα άλλο παιδί λένε μυστικά (στ’ αυτί) τα υπόλοιπα παιδιά κάτι καλό ή κακό για το παιδί που κάνει την Μπερλίνα. Η Μπερλίνα κάθεται στην μέση και τα άλλα παιδιά γύρω. Αυτό το παιδί ακούει τα μυστικά των άλλων παιδιών τα λέει δυνατά στην Μπερλίνα χωρίς να αποκαλύπτει ποιος του το είπε. Η Μπερλίνα πρέπει να βρει ποιος έκανε το κάθε χαρακτηρισμό για αυτήν για να κερδίσει. Μετά Μπερλίνα θα γίνει ο πρώτος που θα βρει. ‘Αμα δεν βρει κανένα συνεχίζει την Μπερλίνα. Αυτό το παιχνίδι είναι ενδιαφέρον γιατί μπορείς να πεις την γνώμη σου χωρίς να πειράξεις τον άλλον.

Το Μπιζζζ: Μαζεύονται τα παιδιά και αποφασίζουν ποιος θα τα “φυλάει”. Αυτός λοιπόν κάθεται σ’ ένα σκαμνί ή στέκει σκυφτός και βάζει το δεξί του χέρι κάτω από την αριστερή του μασχάλη, κρατώντας την παλάμη ανοιχτή προς τα επάνω, ενώ με το αριστερό του χέρι κρατάει κλειστά τα μάτια του. Οι άλλοι παίκτες στέκονται προς τ’ αριστερά του και ένας απ’ αυτούς τον πλησιάζει, του χτυπάει την ανοιχτή παλάμη και ύστερα απομακρύνεται μαζί με τους άλλους. Όλοι χοροπηδούν γύρω του και στριφογυρίζουν το δάχτυλο τους φωνάζοντας “Μπιζζ!” όπως κάνει η μέλισσα. Αυτός που τα φυλάει πρέπει να μαντέψει ποιος τον χτύπησε. Αν τον ανακαλύψει, τότε αυτός παίρνει τη θέση του αλλιώς το παιχνίδι συνεχίζεται κατά τον ίδιο τρόπο.

Όπλα: Χρειάζεται: Ξύλα που είναι βολικά να τα κρατήσεις και να μπορείς να τρέξεις. ΄Ενα μέρος, ας πούμε δάσος ή ένα μεγάλο σπίτι με πολλές γωνίες. Παίζεται με 4 ή και περισσότερα παιδιά. Τα παιδιά χωρίζονται σε δύο έως τέσσερις ομάδες (με διαφορετικά χρώματα μπλούζας για κάθε ομάδα). Στην αρχή μια ομάδα μετράει μέχρι το 10 και οι άλλες φεύγουν στο στρατόπεδο τους. Το στρατόπεδο η κάθε ομάδα το έχει ορίσει κρυφά από τις άλλες ομάδες. Σκοπός είναι να σκοτώσεις κάποιον από την αντίπαλη ομάδα ή να πάρεις κάποιον όμηρο.

Πώς γίνεται αυτό: Για να σκοτώσεις κάποιον στοχεύεις με το ξύλο και κάνεις τον ήχο του πυροβόλου. Κανονικά ο άλλος πρέπει να πέσει κάτω και να κλείσει τα μάτια του για 10 δευτερόλεπτα. Βέβαια, αν ο άλλος δεν το ακούσει πρέπει να του πεις ότι τον “σκότωσες”. Για να πιάσεις όμηρο πρέπει να πας από πίσω του και να του πεις “ακίνητος”. Αυτός δεν έχει το δικαίωμα να φύγει εκτός εάν κάποιος από την δικιά του ομάδα σκοτώσει αυτόν που τον πήρε όμηρο. Το παιχνίδι αυτό μπορεί να μην τελειώσει ποτέ!!!

Η ουρά του Γαϊδάρου: Παίζουν παιδιά από 6 χρονών και πάνω. Χρειάζονται τουλάχιστον 2 παίκτες, ένα χαρτί, ένα μαντήλι και ένα μολύβι. Σχεδιάζω πρώτα σε ένα χαρτί έναν γάϊδαρο χωρίς ουρά. ΄Ενα παιδί κλείνει τα μάτια του με ένα μαντίλι. Παίρνει το μολύβι και προσπαθεί να φτιάξει την ουρά. Ανοίγει τα μάτια και βλέπει πού έφτιαξε την ουρά. Μετά ένα άλλο παιδί αρχίζει την ίδια διαδικασία. Το παιχνίδι τελειώνει όταν προσπαθήσουν όλα τα παιδιά και νικητής είναι αυτός που έχει φτιάξει την ουρά στον κοντινότερο σημείο.

Πεντόβολα: Παραδοσιακό παιχνίδι δεξιοτεχνίας που παίζεται από δύο και περισσότερους παίχτες. Το παιχνίδι αυτό παίζεται με πέντε βόλους ή πέτρες (πεντό-βολα), σε διάφορα μέρη. Στην αρχή παίρνεις έναν βόλο ή πέτρα, τον πετάς στον αέρα, παίρνεις έναν βόλο από κάτω και πιάνεις και τον βόλο που είχες πετάξει στον αέρα πριν πέσει κάτω. Μετά αυτούς τους δύο που κρατάς, τους πετάς στον αέρα, παίρνεις έναν από κάτω και πιάνεις και τους άλλους δύο που είχες πετάξει στον αέρα. Έτσι συνεχίζεις ως τον πέμπτο βόλο. Στην συνέχεια υπάρχουν άλλοι πέντε γύροι με διαφορετικό όνομα ο καθένας. Τα πεντόβολα λέγονται και αλλιώς : πεντάλιθα, πεντεγούλια, αλεκαφίδες και πετράδια.

Περνά, περνά η μέλισσα: Αυτό το παιχνίδι είναι ένα παλιό και παραδοσιακό παιχνίδι. Συγκεντρώνονται τουλάχιστον έξι παιδιά και δύο χτυπούν παλαμάκια και τραγουδούν. Τα υπόλοιπα περνούν κάτω απ’ τα χέρια τους και όποιον πιάσουν το βάζουν και επιλέγει με ποιανού το μέρος θα πάει. Τελικά όταν μαζευτούν όλα τα παιδιά τραβάνε τους άλλους και όποιοι δεν πέσουν κάτω είναι οι νικητές. Αυτό το παιχνίδι το παίζουν πολλά παιδιά (6-7 χρονών), από όλο τον κόσμο. Εμένα αυτό το παιχνίδι μου άρεσε και το θεωρούσα διασκεδαστικό όταν ήμουν μικρή. Τώρα έχω μαθήματα και δεν έχω χρόνο να παίζω παραδοσιακά παιχνίδια. Όμως αυτά τα παιχνίδια είναι πολύ ωραία!!!

Πετάει-Πετάει: Το πετάει-πετάει είναι ένα παιχνίδι που το παίζουν σε όλη την Ελλάδα. Παίζουν δύο παίχτες. Ο ένας λέει κουνώντας τα δάκτυλά του πάνω κάτω: πετάει πετάει και προσθέτει μετά από αυτό το όνομα ενός πράγματος. Αν αυτό το πράγμα πετάει τότε πρέπει να έχουν και οι δύο το δάκτυλό τους πάνω. Αν αυτός που κούναγε απλώς το δάκτυλό του το έχει κάτω τότε χάνει και λέει αυτός το πετάει πετάει.

Πήδημα προς τα πίσω: Τα παιδιά στήνονται πίσω από ένα ρυάκι ή ένα ποτάμι. Μετά πηδάνε προς τα πίσω και όποιος δεν πέσει στο νερό είναι ο νικητής και οι άλλοι έχουν χάσει.

Πουν’ το το δαχτυλίδι: Στήνονται τα παιδιά σε σειρά. Κάποιο από τα παιδιά κρύβει στα χέρια του ένα δαχτυλίδι, ψεύτικο ή αληθινό. Έπειτα προσπαθεί να το αφήσει... 

Με οσφυαλγία απ’ τα 12 εξαιτίας της σχολικής τσάντας

Αντιμέτωπα με επαναλαμβανόμενες κρίσεις οσφυαλγίας βρίσκονται πολλά παιδιά και έφηβοι ηλικίας 12-17 ετών, εξαιτίας των ασήκωτων σχολικών τσαντών που κατ’ ανάγκη μεταφέρουν, σύμφωνα με μία νέα μελέτη. 

Child back pain 'linked
to school bags'

Επιστήμονες από την Ισπανία μελέτησαν 1.403 μαθητές του Γυμνασίου και του Λυκείου, διαπιστώνοντας πως σχεδόν τα δύο τρίτα κουβαλούσαν καθημερινά σχολικές τσάντες με βάρος πάνω από το 10% του σωματικού βάρους τους, το οποίο θεωρείται το μέγιστο βάρος που μπορούν με ασφάλεια να μεταφέρουν. 

Το επακόλουθο ήταν πολλά από αυτά να παρουσιάζουν ετησίως τουλάχιστον 15 μέρες με κρίση οσφυαλγίας.

Η μελέτη, που δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Αρχεία Νοσημάτων στην Παιδική Ηλικία» (ADC), πραγματοποιήθηκε στο Νοσοκομείο da Costa στην Μπουρέλα και στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Son Dureta, στην Πάλμα.

Οι ερευνητές χώρισαν τους μαθητές σε τέσσερις ομάδες αναλόγως με το βάρος της σχολικής τσάντας τους. Όσοι εντάχθηκαν στην ομάδα με τις πιο βαριές τσάντες είχαν κατά 50% περισσότερες πιθανότητες να ταλαιπωρούνται από τη μέση τους επί τουλάχιστον 15 ημέρες τον χρόνο, σε σύγκριση με όσα είχαν τις πιο ελαφριές.

Η οσφυαλγία ήταν συχνότερη στα κορίτσια, ενώ η συχνότητά της αυξανόταν κατ’ αναλογίαν με την ηλικία.

«Μελέτες δείχνουν ότι ο μέσος μαθητής στη Δύση κουβαλάει στην τσάντα του βάρος που κυμαίνεται από το 15% έως το 20% του σωματικού του βάρους», σχολίασε τα ευρήματα ο δρ Σιν ΜακΝτούγκαλ, από τον βρετανικό οργανισμό Backcare.

«Επιπλέον, πολλοί μαθητές συνηθίζουν να κρεμούν την σχολική τσάντα στον ένα ώμο. Οι δύο αυτές συνήθειες είναι επιζήμιες για την σπονδυλική στήλη και μπορεί να δημιουργήσουν μακροχρόνια προβλήματα».

Ο δρ ΜακΝτούγκαλ συνιστά να βάζουν οι μαθητές στις τσάντες τους μόνο τα απολύτως απαραίτητα και να τις κρεμούν ομοιόμορφα και στους δύο ώμους, για να προστατεύσουν την πλάτη τους.

Πηγή

Όσοι μείναν παιδιά

Στίχοι: Τάσος Σαμαρτζής
Μουσική: Παντελής Θαλασσινός
Πρώτη εκτέλεση: Παντελής Θαλασσινός

Όσοι μείναν παιδιά έχουν άσπρα μαλλιά
ανταμώνουν ακόμη
και κοιτούν στα κλεφτά σ' αδειανά σινεμά
τη ζωή στην οθόνη


Όσοι μείναν παιδιά κι έχουν άσπρα μαλλιά
θα βρεθούμε για πάντα
στον εξώστη ψηλά και θα παίζει ξανά
η δικιά μας η μπάντα


Όσοι μείναν παιδιά, έχουν άσπρα μαλλιά
ραντεβού στην αλάνα
η ομάδα του χθες με καινούργιες στολές
σε μια μπάλα ουράνια


Όσοι μείναν παιδιά κι έχουν άσπρα μαλλιά
δεν τους σώσαν τα λόγια
και γυρνούν στα παλιά, στης σιωπής τα σκαλιά
σε μπιλιάρδα υπόγεια


Όσοι μείναν παιδιά κι έχουν άσπρα μαλλιά
τώρα ζουν παρά φύση
μα ένα πάρτι μισό με βερμούτ και γλυκό
έχουν πίσω αφήσει