Η τιμή της Άννας; Όσο κοστίζει ένα κουτί βρεφικό γάλα

Προσοχή είναι ακατάλληλο για παιδιά!!! 

 

Α/Τ Ομόνοιας
Η ιστορία είναι πραγματική. Μου την αφηγήθηκε πελάτισσα μου, μπατσίνα που υπηρετεί στο Α/Τ Ομόνοιας.

Δευτέρα βράδυ λέει η μπατσίνα, είχανε μαζέψει καμιά δεκαριά π.... έξω από ένα ξενοδοχείο της οδού Μενάνδρου. Ανάμεσα τους και την Άννα.
Την πετάξανε σ΄ένα κελί, μαζί με τις άλλες. Η ώρα 11:00.
Σε μισή ωρίτσα πλακώσανε οι δικηγόροι. Μια - μια οι αλλοδαπές την έκαναν. Πληρώνανε οι νταβατζήδες τους....
Ξέμεινε η Άννα.
— Ο δικός σου ο δικηγόρος;— Δεν έχω δικηγόρο...
Οι μπάτσοι κάτι μυρίστηκαν. Έχουνε δει πολλά τα μάτια τους. Την πήρανε την Άννα, την πήγανε στον αξιωματικό υπηρεσίας.— Από που ξεφύτρωσες εσύ;
Η Άννα κάτι πήγε να ψελλίσει αλλά δεν της έβγαινε ήχος. Μόνο ένα δάκρυ. Κι αυτό στεγνό...

Η μπατσίνα μου, που έκοβε χαρτόσημα στο γραφείο, επηρεάστηκε. Εντάξει. Δεν είναι και το πιο συνηθισμένο να βλέπεις Ελληνίδες και καλοβαλμένες κοπέλες σαν την Άννα, να κάνουνε πιάτσα στη Μενάνδρου. Άσε που εκτός της ταυτότητας, είχανε βρει στο τσαντάκι της και κάτι φωτογραφίες. Κι ανάμεσα στις άλλες φωτογραφίες, ένα βρέφος ολίγων μηνών.— Το μωρό ποιανής είναι;— Δικο μου— Πόσων μηνών;— Έξη— Και που το έχεις τώρα;— Το φυλάει ο άντρας μου— Και ξέρει ο άντρας σου που γυρνάς;— Όχι δεν το ξέρει...

Βουβαμάρα. Οι μπάτσοι αλληλοκοιταζόντουσαν. Ήτανε κι η πελάτισσα μου, που την είχε πιάσει το μητρικό. Μανούλα κι αυτή.
Σηκώνεται, φέρνει στην Άννα λίγο καφέ.— Γιατί ρε κοπέλα μου;
Έτσι ξερά, ένα «Γιατί». Και σαν τι άλλο να πεις;
Να πεις δηλαδή ότι η Άννα που έλιωσε βρακάκια να σπουδάσει Φιλοσοφική Αθηνών κι εξόν από το ξεφτιλισμένο το πτυχίο είχε και ένα μεταπτυχιακό στην ιστορία της Τέχνης, δούλευε τώρα σε ένα πολυεθνικό σούπερ μάρκετ για 480 ευρώ το μήνα; Κι επιπλέον την πιάνουνε να κάμει πιάτσα στα Χαυτεία; Στα κωλαδ... που πάνε για να π..... οι Πακιστανοί;
Πως να το πεις;
Γιατί άμα το πεις, έρχεται η σειρά του να ρωτήσεις και για πιο λόγο γίνανε όλα αυτά; Και ποιος φταίει; Και μήπως φταις κι εσύ που γίνανε όλα αυτά, όπως σκατά γίνανε.
Και δεν το λες.
Λες μόνον ένα ξερό «γιατί», που μέσα στη γύμνια του, είναι ντυμένο όλα τα θανάσιμα ερωτήματα αυτού του κόσμου...

Γιατί; Γιατί έτσι...
Γιατί πολύ απλά, τα 480 ευρώπουλα που της δίνουνε της Άννας οι πολυεθνικοί υπεράρπαγες δεν φτάνουν ούτε για το νοίκι με τα κοινόχρηστα. Γιατί ο άντρας της το έκλεισε το μαγαζί του και δεν λογίζεται ούτε ως άνεργος, για να του πετάνε τουλάχιστον ένα επίδομα. Γιατί αν δεν πλήρωνε το χαράτσι αυτό τον μήνα θα της κόβανε και το ρεύμα.
 
Και πάνω απ' ολα γιατι η Αννα εχει ενα βρεφος εξη μηνων.
Που ξυπναει τις νυχτες και σπαραζει στο κλαμα, αμα δεν του εχουνε ετοιμο το αποστειρωμενο μπιμπερο με το γαλα. Και τι γαλα; Οχι το γαλα που πουλανε στα περιπτερα. Το αλλο το γαλα. Που ειναι για τα μωρα. Το ακριβον. Το Αλμυρον...
Γιατι τα βρεφη δεν μπορουνε να φανε ροβιθια ή φακες που φερνει καθε μεσημερι ο αντρας της απο τα συσσιτια της εκκλησιας. Ουτε να καταλαβουνε οτι σ' αυτον τον κοσμο υπαρχουνε ανθρωποι που βγαζουν σε μια μερα τοσα ευροπουλα, οσα χρειαζεται μια οικογενεια για να ζησει ενα χρονο! Κι οτι αυτοι οι ιδιοι ανθρωποι, προκειμενου να βγαλουνε αλλα τοσα παραπανω [και τι να τα καμουνε γ... την τρέλα μου;] είναι ικανοί να στείλουν στο θάνατο χιλιάδες οικογένειες.
Όχι!
Τα βρεφη δεν τα καταλαβαινουνε αυτα.
Τα βρεφη διαθετουνε μονον τη σοφια της ζωης. Που λεει οτι καθε ανθρωπος που ερχεται σ αυτον τον κοσμο δικαιουται ενα μεριδιο στο φως, στην τροφη και στην ελπιδα...
Αυτο καταλαβαινουν τα βρεφη και αυτο ειναι που σε μαχαιρωνει στην καρδια, οποτε τ' ακους να σπαραζουνε στο κλαμα απο την πεινα.
Και το Αλμυρον εχει λεφτα.
Πως να το αγορασει η Αννα, που δεν εβισκε στο πορτοφολι της παρα μισο σεντ και δυο φωτογραφιες;
Τις φωτογραφιες της ζωης της, που δεν αξιζε πια ουτε ενα κουτακι αλμυρον.
Τη μικρη συσκευασια...

Κι ετσι η Αννα πηρε το τσαντακι της και την εκαμε για την οδο Μενανδρου. Τριαντα ευροπουλα ο πελατης. Εικοσι παιρνεις για το μ.... σου και δεκα δινεις στο ξενοδοχειο.

Στηνεις κ... στον πρωτο βρωμιαρη που θα στα δωσει και μετρας τις φτυσιες.
Ένας, δυο, τρεις πελατες και νατο το αλμυρον και νατα τα τσιγαρα. Σου μενει και κατι τις να αγορασεις ενα μπουκαλι κρασι να το πιεις με τον Αλεξανδρο σου [αλλος πτυχιουχος κι αυτος], να ξεχαστεις λιγακι.
 
Τριαντα ευρω.
Η τιμη της Αννας.
Και για να τα λεμε οπως ειναι, το ειχε ξανακαμει. Και μια και δυο φορες. Τη μια για να βγαλει τα κοινοχρηστα, την αλλη για να βγαλει το χαρατσι. Μαλιστα! Και ειχε ξαναβρεθει στο ξενοδοχειο της Μενανδρου και ειχε ξαναμετρησει φτυσιες στην ψυχη της.
Τριάντα ευροπουλα το γ.... , δεκαπέντε η π....
Στα ορθια. Και με τα μάτια κλειστά για να μην της έρθει να ξεράσει.
Έτσι ωμά, γιατί έτσι γίνονται.
Κι επειδή στην Αληθεια, δεν μπαινει προφυλακτικο...

Μοναχα που τις αλλες δυο φορες δεν την ειχανε τσιμπησει οι μπατσοι. Τωρα ομως την επιασαν.
Και καθονταν η μπατσινα απο πανω της και δεν ηξευρε τι να πει η γυναικα.
Ο αξιωματικος υπηρεσιας, ξεστομισε μια βαρεια βρισια.— Να χεσω που ειμαι ανθρωπος, ρε π..... μου...
Μετα αλλαξε ενα βλεμμα με τους αλλους που ηταν εκει μεσα. Και με τη μπατσινα, που ετρωγε τα νυχια της απο τον καημο.— Αστην να φυγει. Μην γραφεις τιποτα στο βιβλιο συμβάντων...
Η μπατσινα ευθυς πεταξε και στυλο και μολυβια. Βουτηξε την Αννα απο το μπρατσο— Φευγα ρε κοριτσι. Καντηνε τωρα δα, Παρε την τσαντουλα σου και χασου...
Αλλα η Αννα τιποτα. Δεν κουνηθηκε καν— Οριστε κυρια μου, μουγκρισε ο μπατσος. Ειστε ελευθερη. Γυριστε στο σπιτι σας και μη σας ξαναπιασουμε στα μπουρδελα...— Αειντε, γρηγορα πριν μας την πεσει κανενας μυστηριος και βρουμε τον μπελα μας...
Εκει η Αννα. Δεν ελεγε να σηκωθει απο το καθισμα.
Οι μπατσοι τα χασανε.— Καλα δεν ακους;— Ακουω— Ε, τοτε τραβα σπιτι σου— Δεν γυρναω σπιτι μου— Τι μας λες ρε κοριτσι? Το χεις κουνημενο;— Το μωρο μου πειναει, το καταλαβαινετε; Δεν προλαβα να παρω ουτε εναν πελατη. Δεν γυρναω σπιτι μου χωρις το αλμυρον... Δεν αντέχω ν' ακουω το μωρο μου να σπαραζει στο κλάμα...
Ο αξιωματικος υπηρεσιας, βαρεσε μια γροθια στον αέρα. Ε, και που να τη βαρεσει ο ανθρωπος;
Στα λαμόγια; Στους γραβατοπειρατες; Στους τραπεζίτες; Στις πολυεθνικές; Στα αφεντικα του; Στον διοικητη του; Στο στομαχι του;
Ή στο εικονισμα του Χριστου που δεσποζε απανω απο το γραφειο του.— Ποσο καμει αυτο το γ.... το αλμυρον ρε Μαρία; (Μαρία λενε την πελάτισσά μου)— Κανα εικοσαρι...
Ο μπατσος εβγανε κι εριξε ενα ταλληρακι στο τραπεζι. Μετα ηρθανε κι οι αλλοι. Και η Μαρια, που της ειπε κι ολας της Αννας διανυκτερεύον φαρμακείο για να το αγορασει.— Οριστε. Μαζευτηκαν αρκετα... Θα χεις να παρεις και τσιγαρα... Φεύγα και μην ξαναγυρισεις εκει ρε κοριτσι... Δεν λεει...
Η Αννα τα πηρε και την εκανε.

Για κεινο το βραδυ τουλαχιστον, ο Ανθρωπος ειχε ανεβασει την τιμη του...
 
dhmotikh karamouza
Αναρτήθηκε από ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

Αυτοκτονίες στην Ελλάδα

Πρώτη σε ποσοστό αύξησης αυτοκτονιών η Ελλάδα
στην Ευρώπη

Αύξηση που αγγίζει το 40% 

Με αύξηση που φτάνει το 40%, οι Έλληνες είναι πρώτοι στις αυτοκτονίες το τελευταίο διάστημα! Σύμφωνα με την εθελοντική οργάνωση "Get Involved" και το τμήμα Μάρκετινγκ και Επικοινωνίας του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, η χώρα κατατάσσεται στην πρώτη θέση της λίστας με τις ευρωπαϊκές χώρες που παρουσιάζουν αύξηση των αυτοκτονιών.
Τα αίτια δεν είναι μόνο οικονομικά, αλλά συνυπάρχουν και άλλοι παράγοντες, όπως κατάθλιψη ή προβλήματα στο οικογενειακό περιβάλλον.
Στην τηλεφωνική γραμμή παρέμβασης για την αυτοκτονία 1018 τα οικονομικά θέματα ήταν το σύνηθες θέμα που απασχολούσε τα άτομα, όπως αναφέρουν οι ψυχολόγοι, και μάλιστα από το 2007, όταν ξεκίνησε τη λειτουργία του το κέντρο, χρονιά κατά την οποία η κρίση δεν είχε ακόμη εκδηλωθεί στην Ελλάδα. Πέρυσι οι κλήσεις έφτασαν τις 2.500.
Σύμφωνα με πρόσφατη μελέτη της επιστημονικής επιθεώρησης "The Lancet", κατά την περίοδο 2007-2009 οι αυτοκτονίες στην Ελλάδα αυξήθηκαν κατά 17%.
Μετά την Αττική, η Κρήτη είναι η περιοχή με τις περισσότερες κλήσεις στην τηλεφωνική γραμμή 1018, ενώ μόνο τον τελευταίο ενάμιση χρόνο στην Κρήτη περισσότερα από 20 άτομα αυτοκτόνησαν.

 Πηγή 13 | ΔΕΚ | 2011

ΕΦΙΑΛΤΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ

Τρεις αυτοκτονίες κάθε 2 ημέρες
στην Ελλάδα της κρίσης

Δραματική άνοδο γνώρισαν από το 2009 έως το 2011 οι αυτοκτονίες, τετελεσμένες και απόπειρες, σε όλη τη χώρα. Θλιβερό προβάδισμα για Θεσσαλονίκη και Θεσσαλία. Ένας άνθρωπος αυτοκτονεί κάθε δύο μέρες στο λεκανοπέδιο Αττικής

Στοιχεία-σοκ με τον αριθμό των αυτοκτονιών και της απόπειρας αυτοκτονιών, που αποτυπώνουν τα τεράστια κοινωνικά αδιέξοδα που προκαλεί η οικονομική κρίση, κατέθεσε χθες στη Βουλή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη.

Απαντώντας γραπτώς σε σχετική ερώτηση του βουλευτή της ΝΔ Πρ. Παυλόπουλου, ο Χρ. Παπουτσής ανέφερε ότι οι αυτοκτονίες και οι απόπειρες αυτοκτονιών από τις αρχές του 2009 έως τις 10 Δεκεμβρίου 2011 ανέρχονται σε 1.727, με σχεδόν όλους τους δείκτες να παρουσιάζουν σημαντική αυξητική τάση από το 2009 στο 2010 -όσο έμπαινε η χώρα πιο βαθιά στο μάτι του οικονομικού κυκλώνα-, ενώ το 2011 παρατηρείται μικρή μείωση σε σχέση με το 2010, με τους δείκτες ωστόσο να παραμένουν υψηλοί αναλογικά με το 2009.

Η αύξηση των αυτοκτονιών (τετελεσμένες ή απόπειρες) παρατηρείται κυρίως το 2010 σε σχέση με το 2009, αφού σύμφωνα με τα στοιχεία σε 14 περιφέρειες της χώρας ο συνολικός αριθμός το 2009 έφτασε τις 507, το 2010 εκτινάχθηκε στις 622 και το 2011 υποχώρησε σχετικά στις 598.

Η μεγαλύτερη αύξηση παρατηρήθηκε στις περιφέρειες Θεσσαλονίκης, Θεσσαλίας και Βόρειου Αιγαίου.

Ειδικότερα στην Περιφέρεια Θεσσαλονίκης το 2009 έγιναν 55 απόπειρες ή τετελεσμένες πράξεις αυτοκτονίας, την επόμενη χρονιά 98 και άλλες 97 το 2011.

Στην Περιφέρεια Θεσσαλίας το 2009 έγιναν 32 απόπειρες ή τετελεσμένες πράξεις αυτοκτονίας, 56 σημειώθηκαν το 2010 και 46 το 2011, ενώ στην Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου υπερδιπλασιάστηκαν σύμφωνα με τα στοιχεία ανάμεσα στο 2009 και το 2010.

Ο Γιάννης Πανούσης είναι καθηγητής Εγκληματολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών

Στην Αττική, το 2009 έγιναν 158 απόπειρες ή τετελεσμένες πράξεις αυτοκτονίας, το 2010 αυξήθηκαν κατά 20 και το νούμερο έφτασε τις 178, ενώ και το 2011 αυξήθηκαν πάλι κατά 20 (από τις λίγες περιπτώσεις που παρατηρήθηκε αύξηση και τις δύο χρονιές) και έφτασαν τις 198.

Εξαίρεση η Κρήτη

Στη μόνη περιφέρεια όπου το 2010 σημειώθηκαν λιγότερα αντίστοιχα φαινόμενα με το 2009 είναι αυτή της Κρήτης, όπου το 2009 έγιναν 37 απόπειρες αυτοκτονιών ή αυτοκτονίες, το 2010 περιορίστηκαν στις 30 και το 2011 ξεπέρασαν και τις δύο χρονιές φτάνοντας τις 39. Στοιχεία που να διαχωρίζουν τις τετελεσμένες αυτοκτονίες από τις απόπειρες, για να εξαχθούν πιο ασφαλή συμπεράσματα, δεν δόθηκαν.

«Πρόκειται για μια δραματική πτυχή των αδιεξόδων που βιώνει σειρά συμπολιτών μας», αναφέρει στην απάντησή του ο Χρ. Παπουτσής, ενώ ο ερωτών βουλευτής Πρ. Παυλόπουλος επικαλείται δημοσιεύματα που μιλούσαν για ραγδαία αύξηση των αυτοκτονιών και οι οποίες αποδίδονται στην οικονομική κρίση.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΙΚΟΥΛΑΣ

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ

Γ. ΠΑΝΟΥΣΗΣ

Η κρίση αναδεικνύει τα προβλήματα

Η αυτοκτονία είναι μια καθαρά προσωπική πράξη και κάθε περίπτωση πρέπει να μελετηθεί ξεχωριστά για να διερευνηθούν τα αίτιά της. Δεν είμαι σίγουρος ότι μπορούμε να πούμε πως οφείλεται αποκλειστικά στην οικονομική κρίση η αύξηση των αυτοκτονιών.

Η οικονομική κρίση είναι ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο ζουν όλοι οι κάτοικοι της χώρας, κάθε ένας εκ των οποίων βιώνει ιδιαίτερες κοινωνικές συνθήκες. Επειδή είναι βέβαιο ότι δεν μπορούμε να πούμε πως αυτοκτονούν όλοι οι άνεργοι ή οι έμποροι, πρέπει να προσδιορίσουμε το ατομικό κίνητρο που κάνει κάποιον να δώσει τέλος στη ζωή του.

Μπορεί κάποιος να έχει μεγάλα υπαρξιακά και προσωπικά προβλήματα, τα οποία ενδέχεται να βγουν στην επιφάνεια λόγω της κρίσης. Σε κάποιους ανθρώπους η κρίση αναδεικνύει τα προβλήματα, σε άλλους τα επιταχύνει και σε άλλους τα προκαλεί.

Για ό,τι αφορά το γεγονός ότι οι αυτοκτονίες ήταν περισσότερες τον πρώτο χρόνο της κρίσης, υπάρχει η θεωρία που λέει ότι όταν εμφανίζεται μια αιφνίδια αλλαγή του τρόπου ζωής δημιουργείται ένα τεράστιο κενό που κάποιοι άνθρωποι δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν.

Όσο περνά ο καιρός το άτομο μπορεί να σκεφτεί πιο ψύχραιμα και λογικά και να αναθεωρήσει κάποιες αρχικές απόψεις.

ethnos.gr

Μαμά, μπαμπά, αυτό το παιχνίδι θέλω! - Παιχνίδια και Πρότυπα

«Μαμά, μπαμπά, αυτό το παιχνίδι θέλω!» Έτσι κάπως ξεκινούν οι περισσότερες συζητήσεις μεταξύ γονέων και παιδιών μέσα στα καταστήματα παιχνιδιών καταλήγοντας συνήθως σε ατελείωτες διαπραγματεύσεις.  

Τα παιδιά πάντα ζητάνε και διαρκώς θέλουν
αυτό που οι διαφημίσεις προβάλλουν...

Κι ενώ από την πλευρά των γονιών το ένα επιχείρημα διαδέχεται το άλλο με επικρατέστερα αυτά που αφορούν το πλήθος των παρόμοιων παιχνιδιών που υπάρχουν στο σπίτι αλλά και την συχνά «τσιμπημένη» τιμή τους θέλοντας έτσι να πείσουν το παιδί τους να μην υποκύψει στα προβαλλόμενα καταναλωτικά πρότυπα αυτό βάζει τα κλάματα ή τις φωνές κι εκείνοι τελικά υποκύπτουν στο θέλημά του προκειμένου να αποφύγουν έναν ακόμη ομηρικό καυγά.

Λίγοι όμως είναι δυστυχώς οι γονείς εκείνοι που ανάμεσα στα επιχειρήματά τους συμπεριλαμβάνουν και αυτό της καταλληλότητας ή μη των εκάστοτε κάθε φορά παιδικών παιχνιδιών. Δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κάποιος πως τα περισσότερα από τα παιχνίδια αυτά μόνο κατάλληλα δεν είναι για τα παιδιά. Ζόμπι, ρομπότ, τέρατα, σπαθιά, ρόπαλα, όπλα κι ένα σωρό άλλα παρόμοια παιχνίδια είναι ο παιδικός “παράδεισος” με τον οποίο θα έρθει αντιμέτωπος κάθε γονιός που έχει γιο. Ακόμα και η σβούρα, ένα από τα πιο παλιά και παραδοσιακά παιχνίδια, εκσυγχρονίστηκε και στολίστηκε με δράκους και θηρία για να κερδίσει μία θέση στις προτιμήσεις των παιδιών. Κι από την άλλη το “βασίλειο” με τις μάγισσες, τις κούκλες που διαμελίζονται, τις μηχανές που σου βάφουν τα μαλλιά και τα στούντιο ομορφιάς με μανό και είδη μακιγιάζ. Τα παραδοσιακά παιχνίδια-μωρά ανοιγοκλείνουν πλέον τα μάτια τους, μιλάνε, κλαίνε και τρώνε ενώ οι κούκλες ολοένα και αδυνατίζουν προκειμένου να χωρέσουν στα αστραφτερά φορέματά τους που συνδυάζονται απαραιτήτως με τις αντίστοιχες ψιλοτάκουνες γόβες ή πλατφόρμες, τα γυαλιά ηλίου και την τσάντα. Δεν πρόκειται όμως δυστυχώς ούτε για “παράδεισο” αλλά ούτε και για “βασίλειο”...

Όσο αθώα και ακίνδυνα και αν φαντάζουν με μια πρώτη ματιά τα παιχνίδια αυτά δε μπορώ να μην αναλογιστώ πως για τα παιδιά τα παιχνίδια τους ταυτίζονται τις περισσότερες φορές με τα πρότυπά τους. 
Τα αγόρια μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τον πόλεμο ως ένα είδος παιχνιδιού που μετά τη λήξη του θα γελούν και θα καμαρώνουν για τη νίκη τους, την καταστροφή ως εκτόνωση, τη βία και την επιθετικότητα απέναντι στους άλλους ως ένδειξη υπεροχής και ανδρισμού. Οι τερατόμορφες εικόνες θεωρούνται  πλέον φυσιολογικές και στα παιχνίδια του διαδικτύου τα ανθρωπάκια συχνά “χωρίς πρόσωπο” σκοτώνονται από πίσω ενισχύοντας το “σκορ των σκοτωμών”. Την ίδια στιγμή τα κορίτσια διδάσκονται πως η λύση σε κάθε δυσκολία ή πρόβλημα με το οποίο έρχονται αντιμέτωπα κρύβεται στο υπερφυσικό, στη μαγεία όπου ένα ξόρκι αρκεί για να σε βγάλει από τη δύσκολη θέση, η ομορφιά είναι συνώνυμο του υπερβολικά αδύνατου και η θηλυκότητα ταυτίζεται με τα ψηλά παπούτσια, τα εντυπωσιακά χτενίσματα και το έντονο μακιγιάζ. 
Και φυσικά στον μυθικό αυτό κόσμο των παιδικών παιχνιδιών δε γίνεται να μην συμπεριληφθούν τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, οι κονσόλες και οι παιχνιδομηχανές. Άλλες μεγάλες και άλλες μικρότερες σε μέγεθος τσέπης έχουν πλέον κλέψει τις καρδιές των παιδιών που τα θεωρούν αναπόσπαστο κομμάτι της διασκέδασής τους και τα παίρνουν παντού μαζί τους. Ο ανταγωνισμός ως προς το ποιος πρώτος “θα περάσει από τη μία πίστα στην άλλη” είναι διαρκής και ο “τερματισμός της κασέτας” αναδεικνύεται σε δουλειά πλήρους απασχόλησης χωρίς ωράριο. Στο σπίτι, στο σχολείο ακόμα και στο μεσημεριανό τραπέζι τα ηλεκτρονικά παιχνίδια κάνουν αισθητή την παρουσία τους αποξενώνοντας τα παιδιά από τον υπόλοιπο κόσμο καθώς όλη τους η προσοχή είναι στραμμένη στη μικρή οθόνη και σε όλα όσα διαδραματίζονται σε αυτή. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός πως τα παιχνίδια αυτά βρίσκονται σε περίοπτη θέση στα ράφια των καταστημάτων παιχνιδιών. Αυτός είναι ο “παράδεισος” των παιδικών παιχνιδιών όπου πλέον δυστυχώς δεν βασιλεύουν πρίγκιπες και νεράιδες αλλά τέρατα και δράκοι.

Τα κρούσματα παιδικής βίας ολοένα και αυξάνονται, ο μέσος όρος ηλικίας των ατόμων που πάσχουν από διατροφικές διαταραχές μειώνεται ενώ τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται και ο εθισμός στο διαδίκτυο και τα ηλεκτρονικά θεωρείται πλέον μία από τις ασθένειες της εποχής μας. Η αμεσότητα του διαλόγου έχει αντικατασταθεί από τα μηνύματα, η επίλυση των διαφορών μεταξύ των παιδιών με τη χειροδικία, η δημιουργική απασχόληση κατά τον ελεύθερο χρόνο με την απαθή παρακολούθηση τηλεοπτικών προγραμμάτων και το αίσθημα της πείνας παραγκωνίζεται για χάρη της ομορφιάς και των ενδείξεων της ζυγαριάς. Τα αγόρια μεγαλώνουν νομίζοντας πως ομαδικό παιχνίδι σημαίνει απλά συνύπαρξη όπου ο καθένας αποσβολωμένος στη μικρή οθόνη του ηλεκτρονικού του κάθεται δίπλα στον άλλο ενώ τα κορίτσια αισθάνονται μειονεκτικά με την εικόνα τους συγκρινόμενα με τις κούκλες τους.

Ο ρόλος όμως των παιχνιδιών ουδέποτε υπήρξε αυτός. Τα παιχνίδια δημιουργήθηκαν για να προσφέρουν στα παιδιά χαλάρωση, ικανοποίηση και διέξοδο από την πραγματικότητα και να τα ταξιδεύουν με τη φαντασία τους στο δικό τους ιδανικό κόσμο και όχι για να τα επιφορτίζουν με επιπρόσθετες έγνοιες και αγωνίες όπως τελικά συμβαίνει πλέον συχνά.

Δε νομίζω πως τα στοιχεία αυτά είναι άγνωστα για τους περισσότερους από εμάς. Όλοι μας τα έχουμε σκεφτεί αρκετές φορές όμως πιθανότατα κι εμείς οι ίδιοι μαγευόμαστε όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τα όμορφα χρώματα, τις εντυπωσιακές μορφές και την τεράστια ποικιλία των παιχνιδιών που κατακλύζουν τα ράφια των καταστημάτων και τελικά τα κριτήρια επιλογής αλλάζουν και αγοράζουμε δώρα με γνώμονα όχι το καλό ή εκπαιδευτικό παιχνίδι αλλά αυτό που θα μας κεντρίσει την προσοχή.

Ορισμένα από τα παιχνίδια που κυκλοφορούν σήμερα στην αγορά δε θα έπρεπε να κυκλοφορούν αλλά ακόμα και στην περίπτωση που αυτά υπάρχουν δε θα έπρεπε οι γονείς να τα αγοράζουν. Δεν είναι λίγες οι φορές που σε χώρες του εξωτερικού ειδικά παιδικά παιχνίδια έχουν απομακρυνθεί από τα ράφια των καταστημάτων μετά από παράπονα γονέων περί ακαταλληλότητας αυτών για τα παιδιά τους. Όταν όμως αυτό δε συμβαίνει είναι ευθύνη των γονιών να αναλάβουν δράση επιλέγοντας με προσοχή τα παιχνίδια που θα αγοράσουν στα παιδιά τους. Δε σημαίνει πως γίνεσαι κακός γονιός ή πως το παιδί σου θα πάψει να σ' αγαπάει επειδή δεν του αγόρασες κάτι που έκρινες πως είναι ακατάλληλο γι' αυτό. Το αντίθετο μάλιστα, τότε είσαι πραγματικά σωστός γονιός! Τα παιδιά πάντα ζητάνε και διαρκώς θέλουν αυτό που οι διαφημίσεις προβάλλουν όμως οι γονείς είναι εκείνοι που θα πρέπει τελικά να κρίνουν τί θα πρέπει να αγοράσουν με γνώμονα πάντα τί είναι καλό για το παιδί τους!

Σε μια εποχή δύσκολη όπως η σημερινή λοιπόν ίσως έχουμε ανάγκη να γυρίσουμε πίσω σε υγιή πρότυπα, σε αυτά δηλαδή που προωθούν τις αξίες που έχουν χαθεί, την αθωότητα και την ονειροπόληση.

Κατερίνα Σάπαρη, Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών, σε συνεργασία με την παιδοψυχίατρο κ. Ε. Σουμάκη