Σελίδες

Wednesday, 27 June 2012

Ο μικρός σας Ζωγράφος

Καλό θα ήταν πολλές φορές να μην νοιαζόμαστε για την ακαταστασία και να αφήνουμε τα παιδιά να είναι... παιδιά!
.
για παιδιά 1-1/5 χρονών
.
Ωραίες οι κατασκευές αλλά απευθύνονται σε μεγαλούτσικα παιδιά. 
Τι γίνεται όμως με τα μικρούλικά μας; Όταν είναι 1 ή 1.5 χρονών; Όσοι έχουν παιδάκια σε αυτή την ηλικία, ξέρουν πόσο θέλουν να απασχοληθούν, να διασκεδάσουν και να ανακαλύψουν τις δυνατότητές τους!

Τα μικρά σας γίνονται Ζωγράφοι
Προϋπόθεση είναι … να λερώσουν τα πάντα!
Πήραμε κρέμα ξυρίσματος και την ανακατέψαμε με δακτυλομπογιές (ξεπλένονται εύκολα) σε διάφορα χρώματα. 
Το κάθε χρώμα το βάλαμε σε πλαστικά μπολάκια αλλά μπορείτε και να χρησιμοποιήσετε και χάρτινα. 
Το αποτέλεσμα ήταν πολύ δελεαστικό! Απλώσαμε στο τραπέζι της κουζίνας μία μεγάλη κόλλα χαρτί και …περιμέναμε τις αντιδράσεις! 
Τα μικρά ξετρελάθηκαν να βουτάνε τα χεράκια τους στα διάφορα χρώματα και να μας αποδεικνύουν τις ... καλλιτεχνικές τους επιδόσεις!
Ακόμη και τα μεγαλύτερα αδελφάκια ήθελαν να συμμετέχουν.
Προϋπόθεση είναι … να λερώσουν τα πάντα! Αλλά αυτό δεν πρέπει να σας απασχολεί. Δεν χρειάζεται πολύ να σκουπίσετε με ρολό κουζίνας το τραπέζι ή να σφουγγαρίσετε το πάτωμα.
Αυτό για αντάλλαγμα λίγης ώρας «ελεγχόμενης» ησυχίας και απασχόλησης του παιδιού σας. 
Φυσικά δεν θα το κάνουμε αυτό κάθε μέρα. Πολλές φορές δεν έχουμε ούτε την ώρα. Αλλά καλό θα ήταν πολλές φορές να μην νοιαζόμαστε για την ακαταστασία και να αφήνουμε τα παιδιά να είναι... παιδιά!
Θέλοντας λοιπόν να βρούμε απασχόληση και για τα μικρότερα παιδιά, ψάξαμε να βρούμε ωραίες και διασκεδαστικές ιδέες που θα απασχολήσουν τα μικρούλια σας.
Καλή διασκέδαση!!!!

Για ηλικίες από: 
0-1
1-3

Η συνήθεια του ρατσισμού

Η μαζική υιοθέτηση της αυτοδικίας από Έλληνες, που μπορεί να βρίσκουν ακόμα και διασκεδαστικό και ψυχοχαλαρωτικό το κυνήγι αλλοδαπών, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο.

Η μαζική υιοθέτηση της αυτοδικίας
από Έλληνες
αποτελεί πλήγμα
στον ψυχισμό και τις αξίες μας.
Tου Παντελη Μπουκαλα

Τη μια φορά είναι Αιγύπτιοι, δεκαπέντε χρόνια ψαράδες στον Πειραιά, που πολιορκούνται και ξυλοκοπούνται αγρίως από αρματωμένους «αγνώστους». 
Την άλλη, «άγνωστοι» κυνηγούν έναν Τυνήσιο στους παραλιακούς δρόμους της Πάτρας και, πάλι καλά, σπεύδουν οι περίοικοι για να τον σώσουν από την οριστική «μετανάστευση». Την άλλη, στα Χανιά, αλλοδαπός μαχαιρώνεται από «αγνώστους». 
Άλλοι «άγνωστοι», στον ηλεκτρικό, μαχαιρώνουν μετανάστη. 
Κι άλλοι, αλλού, σχεδόν σε κάθε πόλη της Ελλάδας, των νησιών, του κάμπου ή των βουνών. Αφού παντού υπάρχουν ξένοι που χτίζουν, μαζεύουν ροδάκινα, φράουλες και ντομάτες, βόσκουν τα κοπάδια μας, πλένουν τα άπλυτά μας, γηροκομούν τους αρρώστους μας. Και κυρίως, παντού υπάρχουν «άγνωστοι».
Δεν βλέπουν όλα τα περιστατικά το φως της δημοσιότητας. Δεν υπάρχουν παντού πρόθυμοι να τα δημοσιοποιήσουν. Αντίθετα, υπάρχουν παντού πρόθυμοι να τα αποσιωπήσουν, είτε αστυνομικοί είναι είτε «ορθά σκεπτόμενοι» Ελληνες που «δεν θέλουν να πληγεί η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό». Μη μας περάσουν για ρατσιστές στα καλά καθούμενα - ποιους, εμάς, τους εκ γονιδίων και εκ θρησκευμάτων φιλόξενους...
Ίσως  λοιπόν έχει κάποιο δίκιο η χρυσαυγίτικη ηγεσία όταν δηλώνει ότι δεν ήταν μέλη της όσοι χτύπησαν αλλοδαπούς στο ένα ή το άλλο σημείο της χώρας. 
Όσο πρόθυμα κι αν είναι τα παλικάρια της, οι αυτοχειροτονημένοι κυνηγοί κεφαλών, πού να τα προλάβουν όλα. Και ίσως αυτό είναι το επικίνδυνο: Ότι πλέον, από τη στιγμή που, διά της Χ.Α., η αυτοδικία και το λιντσάρισμα πέρασαν στο ρεπερτόριο των αντιδράσεών μας σαν κάτι ανεκτό, αν όχι υποχρεωτικό και απολύτως δικαιολογημένο, σε κάθε γωνιά της χώρας κάποιοι ελληνάρες μπορούν να αυτοσχεδιάσουν (ιδιαίτερα δε μικρής ηλικίας, όσοι μεγάλωσαν σε οικογένειες που ανάμεσα στο ψωμί και στο τυρί έριχναν και πέντε αναθέματα στους ξένους). Να δείρουν δηλαδή, να μαχαιρώσουν, να «σωφρονίσουν» μετανάστες, χωρίς να είναι οπωσδήποτε μέλη της Χ.Α. 
Μπορεί να εμπνέονται από τις μιχαλολιάκειες «θεωρίες» και τις κασιδιάριες «πρακτικές», μπορεί να είναι ψηφοφόροι της Χ.Α., αλλά δεν χρειάζεται να είναι κομμάτια του στρατιωτικού μηχανισμού της. 
Όπως και με την Κου Κλουξ Κλαν: Ο καθένας μπορούσε να βρει ένα άσπρο σεντόνι και να φτιάξει την κουκούλα του μίσους. Και όπως με την Αλ Κάιντα: Ο καθένας, σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη, μπορούσε να παγιδέψει ένα αυτοκίνητο εν ονόματι της Αλ Κάιντα, του οδηγού - παραδείγματος, δίχως να έχει οργανωτική σχέση με τον πυρήνα της.
Η μαζική υιοθέτηση της αυτοδικίας από Έλληνες, που μπορεί να βρίσκουν ακόμα και διασκεδαστικό και ψυχοχαλαρωτικό το κυνήγι αλλοδαπών, είναι ό,τι πιο επικίνδυνο. Το φαινόμενο δεν περιορίζεται πια στο πλαίσιο μιας ακροδεξιότατης μιλιταριστικής οργάνωσης. Και δεν πρόκειται για πλήγμα «στην εικόνα της χώρας», στη φλούδα της, αλλά κάπου πολύ πολύ βαθύτερα: στον ψυχισμό και τις αξίες μας. 

Lalibela: Για τα Παιδιά της Αιθιοπίας

Το γνωρίζεις ότι μόνο με 1€ την ημέρα, σώζεις την ζωή ενός παιδιού; Γίνε κι εσύ ανάδοχος ενός παιδιού τώρα 
εδώ!  

Support Children of Ethiopia Association
 Ένα νοερό ταξίδι στην Αιθιοπία θα επιχειρήσει ο Σύλλογος «Lalibela» μέσα από έκθεση φωτογραφίας, που οργανώνει. Η έκθεση με τίτλο «Με την ελπίδα στα μάτια τους. Παιδιά που υποστηρίζουν Έλληνες ανάδοχοι στην Αιθιοπία» φιλοξενείται από τις 26 ως τις 30 Ιουνίου, στην «Τεχνόπολις» του δήμου Αθηναίων.
Στις φωτογραφίες που θα εκτεθούν 
αποτυπώνονται δράσεις του Συλλόγου, 
με επίκεντρο τα ίδια τα παιδιά.

Η Sisaynesh ήταν 4 χρονών όταν έχασε την όρασή της
από κάποια μολυσματική ασθένεια, η οποία έχει ρίξει
στο σκοτάδι σχεδόν όλη την οικογένειά της καθώς
και εκατομμύρια Αιθίοπες. Χάρη στη συμβολή του Έλληνα
οφθαλμιάτρου και της οικογένειάς του, η Sisaynesh σήμερα βλέπει!
«Στις εικόνες αποτυπώνεται η ελπίδα στα μάτια των παιδιών που στηρίζονται από ανάδοχους γονείς, που έρχεται σε αντιδιαστολή με την απόγνωση των υπόλοιπων παιδιών που ζουν στη φτώχεια. Αυτό το βλέμμα τα λέει όλα», επισημαίνει η γραμματέας του ΔΣ του Συλλόγου, εθελόντρια, Βερόνικα Πάικου.
.
Με τη βοήθεια Ελλήνων αναδόχων έχει στηρίξει μέχρι σήμερα
1.200 παιδιά, από τα οποία ήδη 21 είναι φοιτητές
και 15 απόφοιτοι πανεπιστημίων και εργαζόμενοι.
Τις φωτογραφίες τράβηξαν με τη μηχανή τους ανάδοχοι γονείς κατά τη διάρκεια των ταξιδιών τους στην Αιθιοπία. Την έκθεση θα πλαισιώσουν και δύο βίντεο με υλικό από τις αποστολές στην Αιθιοπία.
Ο Ασνάκε γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Κομπόλτσα της Αιθιοπίας. Σε μικρή ηλικία έχασε τους γονείς του, όμως η τύχη έμελλε να του χτυπήσει την πόρτα.
Σε αντίθεση με εκατομμύρια άλλα παιδιά στη χώρα του, που δεν ζουν ποτέ παιδική ηλικία, γιατί πρέπει να επιβιώσουν μόνα τους, ο Ασνάκε βρήκε το φύλακα-άγγελό του: μία Ελληνίδα, υπάλληλο καταστήματος, τη Μαίρη, που από το υστέρημά της και κρυφά από το σύζυγό της τον στήριζε, βοηθώντας τον να σπουδάσει.
Η περίπτωση του Ασνάκε είναι μία μόνο από τις ιστορίες των 1.200 παιδιών της Αιθιοπίας, που κατάφεραν να γλυτώσουν από την πείνα, τις θανατηφόρες ασθένειες και την παιδική εργασία και να μεγαλώσουν σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον, χάρη στην υποστήριξη του Συλλόγου Βοήθειας Παιδιών Αιθιοπίας «Lalibela» και των αναδόχων γονέων.

Ο Σύλλογος Βοήθειας Παιδιών Αιθιοπίας «Lalibela», που πήρε το όνομά του από την ομώνυμη ιερή πόλη της Αιθιοπίας, είναι ένα ελληνικό μη κερδοσκοπικό σωματείο, που λειτουργεί τα τελευταία 16 χρόνια με επίκεντρο δράσης την Αιθιοπία.
Δημιουργοί του συλλόγου μία ομάδα Ελλήνων που ταξίδεψε στη χώρα και είδε από κοντά τις συνθήκες διαβίωσης των ανθρώπων και κυρίως των χιλιάδων ορφανών παιδιών. Συνεργάζεται με μη κυβερνητικές οργανώσεις που δραστηριοποιούνται στην Αιθιοπία και αναλαμβάνει προγράμματα αρωγής κυρίως προς ορφανά, άστεγα, φτωχά ή και απροστάτευτα παιδιά.
Σημαντικό μέρος του έργου του συλλόγου αποτελούν οι αποστολές των αναδόχων στην Αιθιοπία, μαζί με γιατρούς, νοσηλευτές, εκπαιδευτικούς, ψυχολόγους και εθελοντές του Συλλόγου, ώστε η πράξη αναδοχής να αποκτήσει μία προσωπική διάσταση.
Επίσης, οι ανάδοχοι μπορούν να έχουν προσωπική επαφή με το παιδί και μέσω αλληλογραφίας.
«Ποτέ δεν φανταζόμουν τι θα έβρισκα στην Αιθιοπία. Την ομορφιά της χώρας, τους ανθρώπους που γνώρισα και τα συναισθήματα που θα ένιωθα», σημειώνει για την εμπειρία του ταξιδιού του στην Αιθιοπία ο Γρηγόρης Μιχαηλίδης, ανάδοχος γονιός.
Κατά την επίσκεψή του εκεί συνάντησε, όπως λέει, «παιδιά που θέλουν να προσπαθήσουν για κάτι καλύτερο, τόσο για τον εαυτό τους όσο και για τη χώρα τους. Που συνειδητοποιούν ότι μόνο οι ίδιοι μπορούν να φτιάξουν το μέλλον τους. Που ξέρουν ότι όλοι είμαστε δίπλα τους για να κάνουμε τα όνειρά τους πραγματικότητα».