Βοηθήστε τους άστεγους, μην τους γυρνάτε την πλάτη

Όσοι μένετε ή κυκλοφορείτε στην Αθήνα και δείτε κάποιον άστεγο στο δρόμο, καλέστε στα τηλέφωνα 210 3722001 και 210 5277000 (Κέντρο Στέγασης Αστέγων). Θα σας ζητηθούν πληροφορίες για το που ακριβώς βρίσκονται οι άστεγοι.

τηλέφωνα: 210 3722001 και 210 5277000

Θα πάνε να τους βρουν, για να τους δώσουν ένα δωματιάκι στις αίθουσες που προσφέρει ο Δήμος Αθηναίων. 
Θα προσφερθεί και φαγητό. Αν αρνηθούν οι ίδιοι να μετακινηθούν, θα τους προσφερθούν κουβέρτες και άλλα είδη πρώτης ανάγκης.

Πηγή

Έλληνας μαθητής απέσπασε το πρώτο βραβείο στην Μηχανική

Έλληνας μαθητής απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Μηχανική στον 24ο Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό για Νέους Επιστήμονες που πραγματοποιήθηκε στην Μπρατισλάβα τον Σεπτέμβριο

Μια σκηνή ήταν αρκετή: η γιαγιά του να προσπαθεί να πιάσει το τηλεκοντρόλ με το αδύναμο χέρι της, να της ξεφεύγει, να το ξαναπιάνει και με επιμονή να πατά το κουμπί. 
Σχεδόν μηχανικά, το μυαλό τού 15χρονου τότε Χάρη Ιωάννου ανίχνευσε το πρόβλημα και άρχισε να «σαρώνει» για λύσεις.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, η συσκευή ενίσχυσης κινήσεων παλάμης που ανέπτυξε έχει διακριθεί σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ έχει προκαλέσει το ενδιαφέρον και της αγοράς.

«Όμως δεν με ενδιαφέρει να την πουλήσω», λέει στην «Κ» ο Χάρης, σε ένα διάλειμμα από τα μαθήματά του. Μαθητής πια της Γ΄ Λυκείου στα Εκπαιδευτήρια Κωστέα- Γείτονα, με σκέψη για είσοδο στους Ηλεκτρολόγους Μηχανικούς του ΕΜΠ, ο φόρτος είναι μεγάλος. «Δεν θα ήθελα να μην συμμετέχω στην τελειοποίηση της μηχανής, να παραδώσω δηλαδή την ευρεσιτεχνία σε κάποιον επιχειρηματία. Εξάλλου, είναι σημαντικό για μένα εάν ποτέ βγει στην αγορά, η συσκευή να είναι προσιτή σε όσους την έχουν ανάγκη». Μην ξεχνάμε πως είχε τη γιαγιά του στο μυαλό όταν σκάρωνε τα πρώτα σχέδια.

Η λειτουργία

Πώς λειτουργεί όμως η πολυβραβευμένη του εφεύρεση; «Πρόκειται ουσιαστικά για ένα μεταλλικό γάντι, εξοπλισμένο με μικροσκοπικά μοτέρ, αισθητήρες και επεξεργαστικό σύστημα, το οποίο “καταλαβαίνει” τις κινήσεις της παλάμης και αναλόγως αυξάνει τη δύναμή της», εξηγεί ο ίδιος. «Εάν δηλαδή κάποιος δεν μπορεί να σηκώσει ένα ποτήρι νερό, το γάντι μπορεί να ασκήσει πίεση στα σωστά σημεία ώστε να ενισχύσει την κίνηση». Η συσκευή θα μπορούσε να αποτελέσει πολύτιμο βοήθημα σε χιλιάδες ανθρώπους με αναπηρίες των άνω άκρων, δυσκινησία παλάμης ή δακτύλων.

Ο Χάρης κατασκεύασε το μηχανικό γάντι ως εργασία στο πλαίσιο του μαθήματος της Τεχνολογίας. Ο καθηγητής του, Περικλής Μπακογεώργος, από την πρώτη στιγμή διέκρινε την προοπτική της συσκευής. «Τον Χάρη τον χαρακτηρίζει η εφευρετικότητα», λέει ο ίδιος στην «Κ». «Από μικρός είχε την ευχέρεια αυτό που μαθαίνει στη θεωρία να το μετατρέπει σε πράξη. Είναι πραγματικό ταλέντο στην κατεύθυνση των εφαρμογών».

Πράγματι, όταν ολοκληρώθηκε η κατασκευή της συσκευής, ο δάσκαλος τού πρότεινε να την υποβάλει στον Πανελλήνιο Διαγωνισμό Νέων Επιστημόνων, όπου ο Χάρης απέσπασε πανηγυρικά το πρώτο βραβείο. Κατόπιν, επιστημονική επιτροπή του υπουργείου Παιδείας έκρινε ότι η συμμετοχή του άξιζε να εκπροσωπήσει τη χώρα μας στον 24ο Ευρωπαϊκό Διαγωνισμό για Νέους Επιστήμονες που πραγματοποιήθηκε στην Μπρατισλάβα τον Σεπτέμβριο. Εκεί, ο 17χρονος μαθητής απέσπασε το πρώτο βραβείο στην κατηγορία Μηχανική, κερδίζοντας και χρηματικό έπαθλο 3.000 ευρώ. «Η εμπειρία ήταν φανταστική και η επιτυχία μεγάλη, αφού ήμουν ο δεύτερος μικρότερος σε ηλικία ανάμεσα σε 123 διαγωνιζόμενους! Τα πρώτα βραβεία πήγαν σε φοιτητές Πολυτεχνείων», λέει ο Χάρης Ιωάννου.

Και να φανταστεί κανείς ότι κάποτε το εκπαιδευτικό σύστημα κινδύνευσε να τον πετάξει έξω. «Εχω δυσλεξία και το ελληνικό σύστημα μπορεί να σε κάνει να νιώσεις εντελώς άχρηστος, καθώς είναι φτιαγμένο για αποστήθιση. Ομως με τη βοήθεια του σχολείου και της οικογένειάς μου δεν επέτρεψα στο πρόβλημα να σταθεί εμπόδιο. Πέρυσι και φέτος έχω 19 στη βαθμολογία, δίνοντας εξετάσεις στα προφορικά. Απλώς, υποβάλλοντας την εργασία στον πρώτο διαγωνισμό ζήτησα από τον κ. Περικλή να μου διορθώσει κάποιες ασάφειες στο κείμενο, αφού τείνω να θεωρώ κάποια πράγματα δεδομένα. Αυτό είναι όλο…».

Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ
Αναρτήθηκε από: ΔΗΜΗΤΡΑ ΜΥΛΩΝΑΚΗ

Ποτέ πια μόνος

Ο Τόσκου μεγάλωνε σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας με ανθρώπους που δεν γνώριζε. Ήξερε καλά ότι αν επέστρεφε το βράδυ χωρίς «τα απαιτούμενα κέρδη» θα πονούσε, θα έμενε νηστικός και ίσως χρειαζόταν να αναζητήσει καταφύγιο στο δρόμο.

Ο Τόσκου γεννήθηκε με δυσπλασία στα δάχτυλα του ενός χεριού του και νιώθει διαφορετικός. Δεν θυμόταν καν πως βρέθηκε στην Ελλάδα. Σήμερα, έντεκα ετών κι όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσε δεδομένη την απουσία της μητέρας, της αγκαλιάς, της οικογένειας.

Όπως ο ίδιος λέει πια, η ζωή του άλλαξε από την ημέρα που ένας άνθρωπος που συνάντησε ενώ επαιτούσε, τον βοήθησε να σχηματίσει τον αριθμό 1056, τον αριθμό της «Εθνικής Τηλεφωνικής Γραμμής Για Τα Παιδιά SOS 1056» και να ζητήσει βοήθεια.

Ήταν περασμένα μεσάνυχτα όταν η Κοινωνική Λειτουργός απάντησε στη γραμμή και συζήτησε αρκετά με τον Τόσκου κερδίζοντας τελικά την εμπιστοσύνη του.

Μοναδικό αίτημα του παιδιού να βρεθεί με ανθρώπους που θα μπορούσαν να τον αποδεχτούν, να τον αγαπήσουν, να τον συγχωρήσουν που περιπλανιέται μόνος από τη στιγμή που γεννήθηκε.

Διηγήθηκε την ιστορία του με μια αναπνοή, περιγράφοντας πως βρέθηκε στην Ελλάδα με ανθρώπους που δεν είχε ξαναδεί ποτέ και οι οποίοι τον εξανάγκαζαν καθημερινά να περιφέρεται στους δρόμους ζητιανεύοντας. Εξέφρασε την επιθυμία να μείνει για πάντα σε ένα «χαρούμενο σπίτι», να πάει σχολείο, να παίζει με άλλα παιδιά.

Μετά τη συνομιλία με το παιδί, η Κοινωνική Λειτουργός του Χαμόγελου ενημέρωσε την αρμόδια εισαγγελική αρχή και άμεσα δόθηκε εντολή για τη μεταφορά του αγοριού σε προστατευμένο περιβάλλον.

Ξημερώματα πια και ο Τόσκου παρά την εξουθένωση και την αναστάτωση της ημέρας, είχε ένα «καθαρό» χαμόγελο ανακούφισης ζωγραφισμένο στο πρόσωπό του.

Πρώτος σταθμός το Νοσοκομείο, στο οποίο πέρασε αρκετό χρονικό διάστημα: δυσκολεύτηκε, προβληματίστηκε, μπερδεύτηκε…γνώρισε όμως και φίλους, έμαθε να παίζει με τους εθελοντές μας και με άλλα παιδιά, έμαθε να μοιράζεται, να διεκδικεί.

Σήμερα, ο Τόσκου μένει σε ένα από τα σπίτια μας. Ανυπομονεί για τις καινούριες ευχάριστες εκπλήξεις που του επιφυλάσσει το μέλλον.

Δεν θα είναι ποτέ πια μόνος και τώρα πια το ξέρει καλά!

«ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ»